[SF] TUAN Twins (MARKSONYIEN) *3P*
TITLE:
TUAN TWINS
COUPLE:
MARK x JACKSON x YI EN [MarkSonYien] *3p*
RATE:
PG-15 NC-20
WORD:
4,976
BY:
Silverfeather29 /@silverfeather29/
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TUAN
TWINS
สนามบาสเก็ตบอลมักเต็มไปด้วยเหล่าชายหนุ่มนักกีฬาอาบเหงื่อต่างน้ำวิ่งตามลูกบาสสีส้มไปมาอยู่ในกรอบเส้นสนาม
เสียงพื้นรองเท้าเสียดสีกับพื้นไม้ขัดมันดังเอี๊ยดอ๊าดเสียดหูปะปนไปกับเสียงโห่ร้องเฮฮาของทั้งคนในสนามและกองเชียร์
อาจมีเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆบ้างเวลามีหนุ่มป๊อปลงเล่นด้วย
...เหมือนกับวันนี้...
“แจ็คสัน
ทางนี้!”
มือขาวที่กำลังเดาะเลี้ยงลูกบาสขยับเกร็งสะบัดส่งไปให้เจ้าของเสียงเรียก
วิ่งไปรอรับลูกตรงใกล้แป้นอย่างคล่องแคล่ว
เพื่อนร่วมทีมเลี้ยงลูกหลบหลีกมาจนถึงร่างขาว ส่งลูกบาสคืนให้เจ้าตัว
ก่อนที่แจ็คสันจะกระโดดส่งลูกเข้าห่วงอย่างง่ายดาย ดัง ฟุบ!
เสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆดังกระหึ่มเมื่อเห็นคนที่ตัวเองปลื้มทำคะแนนได้
เพื่อนร่วมทีมรีบวิ่งมาขยี้หัว ร้องเฮฮาตามประสาผู้ชาย แล้ววิ่งกลับไปเล่นต่อ
แจ็คสัน
หวังเป็นนักเรียนชั้น ม.5 สุดป๊อปจากฮ่องกง
ใบหน้าคมออกหวานมีแก้มนิดๆน่าหยิก ดวงตาคมกลมโต จมูกรั้นและริมฝีปากแดงเลือดฝาดได้รูป
นอกจาหน้าตาดีแล้ว ยังมีเกียรติประวัติกิจกรรมเด่นอย่างเป็นนักกีฬาฟันดาบ
นิสัยก็เฮฮาเข้ากับคนง่าย ยิ้มง่าย ทุกคนต่างอยากเข้าหาเขากันทั้งนั้น
ยกเว้นแต่ว่า...
เมื่อเกมจบ
นักกีฬาในสนามก็ทรุดตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน ถึงจะเหนื่อยแต่ก็สนุก
ดูจากรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของพวกเขาดูก็ได้
ก่อนที่เสียงหัวเราะนั่นจะหยุดลงและเปลี่ยนเป็นเสียงผิวปากล้อเลียนใครบางคนที่เดินเข้ามาในสนามพร้อมผ้าขนหนูและขวดน้ำเย็น
แจ็คสันที่กำลังนวดขาตัวเองอยู่ชะงักเมื่อมีมืออีกคู่มานวดให้แทน
ดวงตากลมเหลือบขึ้นมองคนมาใหม่อย่างไม่ชอบใจนัก
“กรี๊ดดดดดดดด”เสียงสาวๆกรีดร้องจากรอบสนาม
แจ็คสันกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย ไม่เข้าใจสาวๆพวกนั้นเลยให้ตาย
“อี้เอิน
ผมไม่ได้เป็นตะคริว ไม่ต้องมานวด”
“เมื่อกี้กากาเพิ่งนวดขาตัวเองอยู่นะ”เสียงทุ้มต่ำหัวเราะในลำคอ
ขยับมือนวดไปตามขาขาวเบาๆ แจ็คสันขยับขาหนี
ทำหน้าดุเพื่อเตือนว่าเขาไม่พอใจมากแล้ว
“ผมแค่เมื่อย
ไม่ได้เป็นตะคริว”
“ถึงจะเมื่อยก็ต้องนวดนะ”
“เรื่องของผมน่า!”สะบัดเสียงใส่ คิ้วขมวดแน่น
ขยับตัวลุกขึ้นแต่เพราะรีบเกินไปเลยทำให้เซไปด้านหลัง อี้เอินรีบลุกขึ้นมาประคองเขาไว้
เสียงกรี๊ดของสาวๆดังมาอีกระรอก แจ็คสันสะบัดตัวหลุดจากอ้อมแขนนั้น
เดินจ้ำอ้าวออกไปจากสนามโดยมีอี้เอินตามมาติดๆ
อี้เอิน
ต้วน ประธานนักเรียนฝ่ายวิชาการ
เรียนดีเป็นอันดับต้นๆของสายชั้น หน้าตาก็ดี...มากกกกกกกกกกกกกกกก
ใบหน้าสวยหล่อได้รูป เครื่องหน้าเป๊ะจนเผลอๆนึกว่าเป็นเทพบุตรตกลงมาจากฟ้า
นิสัยก็เรียบร้อยอ่อนโยน เป็นที่ถูกใจของบรรดาอาจารย์และนักเรียนทั่วสารทิศ
เป็นหนุ่มในฝันอันดับหนึ่งที่สาวๆ ม.6 อยากชวนไปงานพรอม ปัญหามีอยู่อย่างเดียว
เขามีแฟนอยู่แล้ว...
ถามว่าใคร?
จะใคร ถ้าไม่ใช่ไอ้คนที่ร่างสูงเดินตามต้อยๆแบบนั้นอย่างแจ็คสัน หวังกันล่ะ!!!
โอเค...เท่านั้นว่าอิจฉาไม่พอ...มันมีอีกอย่าง...
“กากาจะกลับเลยรึเปล่า
พี่จะไปเอากระเป๋ามาให้”
“ผมไม่ได้เป็นง่อยนะ!”แจ็คสันหันไปเถียงขวับ เขาไม่ชอบใจเลยจริงๆที่อีกคนทำอย่างกับเขาเป็นเด็กสาวน่ารักอยากมีคนปกป้องแบบนี้
แจ็คสันก็ยังเป็นแจ็คสันหวัง
ที่ทั้งห้าวทั้งเถื่อน
ทั้งเพื่อนทั้งคนรอบกายถึงได้ยังมองเขาว่าเป็นผู้ชาย...ถึงจะมีแฟนเป็นผู้ชายก็เถอะ
-*-
อี้เอินหัวเราะเป็นเชิงเอ็นดู
ยกมือขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้ แต่แจ็คสันก็วิ่งลิ่วหนีเขาขึ้นห้องไปก่อนแล้ว
ขาสั้นวิ่งพรวดเดียวถึงห้อง
มีทักทายเพื่อนต่างห้องด้วยความอัธยาศัยดีบ้างบางจังหวะ แต่ยังไม่ทันจะถึงห้อง
คิ้วก็ขมวดอีกรอบเมื่อเห็นใครบางคนยืนพิงประตูห้องเรียนเล่นมือถืออยู่
ดวงตาสวยหันมามองเขา
“มาช้า”
“ก็ใครบอกให้มารอ”แจ็คสันยักไหล่ไม่สนใจ
เดินหลบร่างสูงนั้นเข้าไปในห้องที่ไร้คนอยู่ ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว
เพื่อนก็คงกลับหมดแล้ว
ก็มีแต่เขานี่แหละที่พอเรียนเสร็จก็วิ่งไปเล่นบาสปั๊บกว่าจะได้กลับฟ้าก็เกือบจะมืดแล้วทุกที
ถามว่ากลัวไหม...ก็กลัวนะ
แต่ไม่ใช่ในสถานการณ์แบบที่มีคนมายืนรออยู่หน้าห้องแบบนี้ -_-
แจ็คสันเดินเลี่ยงคนหน้าห้องด้วยการออกประตูหวัง
รู้สึกตัวเองงี่เง่าในเมื่อร่างสูงก็ต้องเห็นและเดินมาดักทางเขาเหมือนตอนนี้นี่ไง
“มาร์ค!
ถอย!”
“จะตะโกนทำไมเตี้ย”
“ใครเตี้ยวะ!”
“กากาพูดไม่เพราะเลยนะครับ”เสียงทุ่มต่ำเตือนขึ้นมาอีก
พร้อมใบหน้าที่เหมือนกับคนข้างหน้าจะซ้อนขึ้นมาจากด้านหลัง ...พูดผิดสินะ...
ต้องพูดว่าเดินมาจากด้านหลัง แต่มองไปนี่เหมือนเจอภาพหลอนซ้อนจริงๆนะ
-*-
ไอ้คนที่มาอ้อมซ้ายอ้อมขวาผมตอนนี้คือ
มาร์ค ต้วนครับ ประธานฝ่ายนันทนาการ เป็นฝาแฝดไข่ใบเดียวกันกับอี้เอิน
มาร์คเป็นคนพี่ส่วนอี้เอินเป็นคนน้อง
หน้าเหมือนกันเป๊ะทุกส่วนอย่างกับโขกมาจากพิมพ์เดียวกัน
ต่างกันตรงนิสัยกับทรงผมนี่แหละ มาร์คจะมีนิสัยห้าวๆ เงียบแต่ปากร้าย
ดูเฉยชากับทุกสิ่ง เก่งกีฬาทุกชนิด ผมย้อมแดงไม่เซ็ตพริ้วยุ่งอย่างกับรังนก
ผิดกับแฝดน้องที่มีเส้นผมสีน้ำตาลนุ่มเรียบ
อ้อ...มาร์คเป็นแฟนอีกคนหนึ่งของแจ็คสัน
หวัง...
ก็ไม่รู้ว่าแฝดตรงหน้ามันไปตกลงกันอีท่าไหน
รู้ตัวอีกทีแจ็คสันก็กลายเป็นคนหลายใจเพราะคบทั้งต้วนคนพี่และต้วนคนน้องซะงั้น
ใครจะรู้ว่าผมไม่ได้จีบ มันสองคนมาจีบผมเองนะเว้ย!!!
“โอ๊ยยย ถอย
จะกลับบ้าน”
ร่างเตี้ยกว่าโวยวายแหวกตัวเองออกมาจากห้อง
เดินลิ่วๆนำหน้าแฟนทั้งสองคนของตัวเองไปซะไกลลิบ
ปล่อยให้แฝดต้วนมองหน้ากันแล้วยักไหล่เป็นเชิงไม่รู้เหมือนกันอยู่ด้านหลัง
“กากาจะกินอะไรก่อนไหม”
“ไม่อ่ะ ม๊าน่าจะทำข้าวเย็นไว้แล้ว
จะกินข้าวม๊า”ร่างเล็กตอบงึมงำทั้งที่กำลังให้ความสนใจกับเกมในมือถือ
นิ้วป้อมๆกดจึกๆ มาร์คมองการกระทำนั้นแล้วอดส่ายศีรษะไม่ได้
“เล่นเข้าไปเกมน่ะ
เดินตกทอจะหัวเราะซ้ำให้ดู”
“ถ้าพี่ปล่อยให้ผมตก
ผมจะงาบหัวพี่”
“จะงาบพี่รึให้พี่งาบตัวเองล่ะ”
“ไปไกลๆเลยไป”เงยหน้าส่งสายตาค้อนไปให้ต้วนคนพี่ที่หัวเราะหึหึในลำคออย่างน่าหมั่นไส้สิ้นดี
ทั้งสามคนเดินกลับบ้านด้วยกันทุกวันเพราะบ้านต้วนกับบ้านหวังอยู่ติดกัน
ป๊าม๊าสองบ้านก็สนิทกัน เวลาที่บ้านหวังจะไปทำงานต่างประเทศก็จะฝากแจ็คสันไว้ที่บ้านต้วน
และถ้าบ้านต้วนจะไปต่างประเทศก็จะส่งแฝดต้วนมาบ้านแจ็คสัน ทำอย่างนี้มาตั้งแต่เด็ก
พวกเขาทั้งสามคนถึงได้สนิทกันมาก มากจนกลายมาเป็นแฟนกันนี่ไง -*-
...ไม่รู้ป๊าม๊ายอมรับไอ้ความสัมพันธ์งงๆนี่ลงได้ยังไงกัน
แอบไปทำสัญญาลับอะไรกันรึเปล่าวะ...
แล้วทำไมแจ็คสันถึงได้ตกลงเป็นแฟนกับแฝดต้วน...
‘แจ็คไม่รู้
แจ็คเมา’ เมาจริงๆไม่ติงนัง
วันนั้นฉลองสอบเสร็จโดนมาร์คกรอกเหล้าไปหนึ่งขวดเต็มๆ
สลบฟุบไม่รู้เรื่องจนเที่ยงอีกวัน
โดนโมเมว่าตกลงยอมเป็นแฟนแล้วตั้งแต่วินาทีแรกที่ลืมตาตื่น
พอจะปฏิเสธก็จนด้วยหลักฐาน เพราะสองแสบนั่นมันอัดเสียงผมไว้อ่ะดิ!!!
“ลูกผู้ชายต้องไม่คืนคำสิ”
...อะโหหหห
มันเอาคำว่าลูกผู้ชายมาขู่ผมครับ แล้วถามว่ายอมไหม?...
.
.
.
ยอมไง!
ไม่งั้นจะมาเป็นแฟนแฝดนรกแบบนี้เหรอ
T_T
ดีแค่ไหนว่าแจ็คสันเป็นพวกมีแบคเยอะเพื่อนเยอะ
เป็นที่นิยมในสาวๆพอสมควรถึงได้รอดจากการถูกน้ำมือเพศแม่ในโรงเรียนจิกข่วนตบตีมาได้
ก็แฟนคลับพี่น้องต้วนมันน้อยที่ไหนกันล่ะ!
บางทีก็อยากถามว่าแจ็คสันคนนี้มันมีอะไรดี
เตี้ยก็เตี้ย (ข้อนี้เจ็บว่ะ) เข้มก็เข้ม อ่อนแอน่าปกป้องไหมก็ไม่ กล้ามก็มี
นิสัยนี่ยิ่งดุอย่างกับหมา (สาบานสิว่าชมกันอยู่) มองทางไหนก็แมนสมชายชาตรี
เอาตาหลังมองรึไงถึงได้มาตกหลุมรักพิศวาสเขาได้
“พูดถึงเรื่องนี้พี่ละอยากให้กากามานอนบ้านพวกพี่อีกเร็วๆจัง”
...ตาผมเริ่มกระตุก...
“นั่นสิ
ไม่รู้มีเด็กเตี้ยบางคนแถวไหนมาสัญญาอะไรไว้คราวก่อนนะ”
…กระตุกถี่ขึ้นเรื่อยๆ...
“สัญญาไว้แล้วเนอะ”
...ตากูไม่กระตุกและ...
“สัญญาต้องเป็นสัญญา~”
...แต่เท้ากูกระตุกแทน
สัด!...
“ย๊ากกก”
วิ่งไล่กวดฝาแฝดนรกไปตามทางกลับบ้านแบบเหลืออด
ทำไมชอบกวนประสารทเขาขนาดนี้วะ!
อยู่กับพวกนี้เหมือนจะเป็นโรคจิตเข้าสักวัน ฟรัด!!!
สุดถนนซึ่งเป็นที่ตั้งของบ้านหลังใหญ่สองหลัง
บ้านหลังหนึ่งเป็นของตระกูลต้วน ส่วนอีกด้านนเป็นของตระกูลหวัง
ประตูหน้าบ้านหันหน้าชนกันเลยล่ะครับ
“อ้าว
สวัสดีค่ะคุณหนู คุณมาร์ค คุณอี้เอิน”
“สวัสดีครับคุณป้า
ป๊ากับม๊าหวังไปไหนล่ะครับ”อี้เอินถามแม่บ้านใหญ่ของเขาด้วยความนอบน้อม
ในขณะที่คุณหนูเจ้าของบ้านหอบแฮ่กๆพิงหลังมาร์คอยู่ด้านหลัง
วิ่งไล่กวดมาตลอดทาง
ไม่ดูแรงตัวเอง พอถึงบ้านก็หอบแฮ่กปอดแทบฉีก หมดสภาพแบบนี้ไง
แต่เหมือนวันนี้ความซวยของแจ็คสันจะมาแบบไม่หยุด
เมื่อคุณป้าแม่บ้านเอ่ยประโยคถัดมา
“อ้อ คุณท่านกับคุณนายเดินทางไปออสเตรเลียกะทันหันน่ะค่ะ
เห็นว่ามีประชุมด่วนที่นู่น จะหลับมาเย็นวันศุกร์โน่นแหละค่ะ
เลยจะฝากคุณหนูไปอยู่กับคุณมาร์ค คุณอี้เอินสักสองสามวัน”
ร่างเล็กเหมือนโดนฟ้าผ่ากลางกะบาล
มือเย็นเยียบมาชั่วขณะหนึ่งก่อนที่หน้าจะร้อนจนเหมือนหม้อเดือดร้อนๆ
ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงอยู่แล้วเหมือนจะขาอ่อนขึ้นมาดื้อๆ
จนมาร์คต้องหันมารวบตัวเขาไว้
“อุ๊ย
คุณหนูเป็นอะไรรึเปล่ะคะ”ป้าแม่บ้านถาม
ปรี่เข้าไปหาคุณหนูของตัวเองที่ตอนนี้นอนคุดคู้หน้าซีดสลับหน้าแดงอยู่บนอ้อมแขนของคนที่ได้ชื่อว่าแฟนตัวเอง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ
กากาแค่วิ่งเพลินไปหน่อยเลยเหนื่อยน่ะ”เสียงทุ้มนุ่มนวลของอี้เอินเอ่ยกับคนสูงวัยกว่า
แต่ไม่รู้ทำไมแจ็คสันได้ยินมันเหมือนเป็นคำประกาศิตจากซาตาน
.
.
.
“พักกับพวกผมสองสามวันก็หายแล้วล่ะครับ”
...แจ็คสันสาบานว่าสองสามวันที่ว่าจะเป็นมหาวิปโยคของเขาแน่นอน...
...ใครก็ได้ช่วยผมที
T_T…
“กากาออกมาเถอะครับ
เดี๋ยวเป็นหวัดนะ”
“แจ็คสันจะนอนอยู่ในนั้นเลยรึไง
ออกมาได้แล้ว”
“ไม่!!!”เสียงแหบเหวลั่นดังก้องสะท้อนไปมาในห้องน้ำที่ร่างเล็กขังตัวเองเอาไว้เกือบชั่วโมง
ในขณะที่สองแฝดนั่งๆยืนๆคุมเชิงอยู่หน้าห้องน้ำไม่ต่ำกว่าห้าสิบนาที
หลังจากมาร์ควางตัวแจ็คสันลงบนพื้นห้องนอน
คนตัวเล็กก็สะบัดตัววิ่งฉิวเข้าไปขังตัวเองไว้ในห้องน้ำ
ล็อกตัวเองไว้ในนั้นเสร็จสรรพ ไม่ยอมออกมาท่าเดียว
มาร์คกับอี้เอินก็พยายามทำทุกวิถีทางแล้ว ขู่ก็แล้ว ปลอบก็แล้ว
ก็ยังไม่มีวี่แววว่าแจ็คสันจะยอมออกมาจากในนั้นเลย
“ถ้ากลัวขนาดนี้
แล้วตอนนั้นสัญญาทำไมเตี้ย”
“อย่ารื้ฟื้นดิ!”แจ็คสันนั่งก้มหน้างุดกับเข่าตัวเอง รู้สึกทั้งโกรธทั้งอายตัวเองชิบหาย
นี่กูไปเผลอสัญญาอะไรไว้วะ ฮรืออออออออออ
เมื่อสามสัปดาห์ก่อน
ป๊าม๊าหวังบินไปเจรจาธุรกิจที่ประเทศไทย เลยฝากลูกชายสุดที่รักไว้กับเพื่อนบ้าน
วันนั้นแจ็คสันก็หอบเอา ‘หวังงี่’ หมอนลายลูกหมาตาแป๋วที่คุณม๊าซื้อให้เมื่อตอนสิบขวบมาด้วยเหมือนเคย
พวกเขาแข่งกันเล่นเกมเหมือนเคย แต่วันนั้นแจ็คสันดันปากเร็วไปหน่อย
พอเห็นว่าดวงขึ้น เล่นเกมชนะสองแฝดติดต่อกันมากกว่าสี่ตา พอมาร์คกระแซะท้ามา
เขาก็เผลอตอบรับไปโดยไม่ได้คิดอะไร
“ถ้าพวกพี่ชนะตานี้
ครั้งหน้าที่มานอนค้างบ้านพี่ แจ็คสันต้องให้อะไรบางอย่างกับพวกนี้นะ”
“เอาดิ! ยังไงวันนี้ผมก็ชนะโว้ย!”
“สัญญากันแล้วนะ
ลูกผู้ชายไม่คืนคำ”
“อยู่แล้วววว”
ตอบรับโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าน้ำเสียงของมาร์คนั้นดูเจ้าเล่ห์ขนาดไหน
แต่พอเริ่มเล่น ดวงที่มีก็เหมือนจะหมดไปตั้งแต่เกมตาก่อน
เสียคะแนนจนเป็นฝ่ายแพ้ไปในที่สุด
จำได้ว่าหงุดหงิดจนเอาหวังงี้กระโดดไปอุดหน้าอี้เอินที่หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังอยู่ด้านหลังจนแฝดต้วนคนน้องไอแค่กๆ
เดือดร้อนแฝดพี่ได้ลุกขึ้นมาอุ้มเอวเขาขึ้นจนตัวลอยออกจากฝาแฝดตัวเอง
“ฮึ่ย! แล้วจะเอาอะไรอ่ะ ถ้าแพงไปผมไม่มีปัญญาซื้อนะ”
“ของนั่นนายมีติดตัวอยู่แล้วแจ็คสัน”
“หืม?”
“ที่พวกฉันอยากได้...”หยุดไปให้ลุ้น
จนแจ็คสันแทบจะง้างหวังงี่ขึ้นฟาดหน้าหล่อๆนั่นแล้ว
.
.
.
.
.
.
“คือครั้งแรกของนาย”
.
.
.
.
.
........ตายห่ะ........
………0[]0……….
ยิ่งย้อนยิ่งรู้สึกตัวเองว่าโครตโง่วววว
แจ็คสันคนโง่ววว นายจะไปสัญญาเสียตัวให้ไอ้แฝดนรกนั่นทำไมวะ ตั้งแต่รอบก่อนที่เสียท่าตกเป็นแฟนพวกนั้นตอนเมาแล้ว
รอบนี้กูจะเสียจิ้นเพราะตัวเองปลากพล่อยเองเนี่ยนะ ฮรืออออออออออ T_T
“กากา
กากาตอบพี่หน่อยครับ”
“...”แจ็คสันเม้มปากแน่น
ไม่ต้องคิดว่ากูอยู่นี่ก็ได้ ปล่อยกูเป็นเชื้อราในห้องน้ำนี่เถอะ
“เฮ้! แจ็คสัน ไม่ตลกนะ ตอบพี่มา เร็ว!”
“...”กูไม่ตอบ
“...”คราวนี้เป็นฝ่ายสองแฝดที่เงียบไป
แจ็คสันเงยหน้าขึ้นมามองอย่างงุนงง
ก่อนจะแหกปากร้องลั่นเมื่อประตูห้องน้ำบานสวยกระเด็นล้มลงห่างจากเขาไม่ถึงสิบเซนติเมตร
“ว๊ากกกกกกกก
จะฆ่ากันรึไง!!!”
“อ้าว
ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ ทำไมถึงไม่ตอบพี่ล่ะ
พี่คิดว่ากากาจะเป็นลมไปแล้วซะอีก”อี้เอินรีบเดินเข้ามาหาเขา เตะนู่นคลำนี่
...คือ
ไม่ได้ไปตากฝนครับ แค่อยู่ในห้องน้ำนาน ไม่ต้องวัดไข้ก็ได้ป่ะ...
“เตี้ยเอ๊ย
ทำคนอื่นเขาวุ่นวายไปหมด”มาร์คถอนหายใจเฮือกใหญ่
เดินก้าวดุ่มๆเข้ามารวบตัวคนตัวเล็กขึ้น แจ็คสันร้องเหวอกอดคอมาร์คแน่นเพราะกลัวตก
สงสารคนไม่ชินกับความสูงบ้างเถอะครับ
มาร์ควางตัวแจ็คสันลงบนเตียงนุ่มกลางห้อง
ทำไมจะไม่รู้ว่าคนตัวเล็กกลัวเรื่องอย่างว่าขนาดไหน
แค่อุ้มเมื่อกี้ก็ตัวสั่นหงึกๆแล้วเถอะ อี้เอินเดินตามร่างแฝดพี่มา
มองร่างเล็กที่นอนเกร็งนิ่งๆบนเตียงแล้วอดถอนหายใจไม่ได้
มองหน้ามาร์คที่เหมือนจะคิดเหมือนกัน
...อด...
อี้เอินนั่งลงบนขอบเตียง
ร่างเล็กสะดุ้งไหวหลบมือที่จะมาเกลี่ยเส้นผมบนหน้าผากให้
“ไม่ต้องกลัว
พี่ไม่ทำอะไร”
“...”แจ็คสันขมวดคิ้ว
ไม่ค่อยเข้าใจนักแต่ก็ปล่อยให้มือสวยเกลี่ยเส้นผมบนหน้าผากออกให้
มาร์คเดินอ้อมมาที่เตียงอีกด้าน ร่างสูงทิ้งตัวนอนลงข้างเขา กอดเอาไว้หมับ
คนตัวเล็กเหมือนจะดิ้นหนี
“นิ่งๆหน่อย
พี่จะนอนแล้ว เป็นหมอนข้างให้พี่วันนึงนะ”
“เอ๊ะ?...”
“หมอนข้างพูดไม่ได้หรอกนะ”อี้เอิ้นวางนิ้วลงบนริมฝีปากอิ่มแดง
ดวงตากลมโตฉายแววสงสัยชัดเจนแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไป
ร่างสูงยิ้มอบอุ่นให้คนตัวเล็กในอ้อมแขนแฝดคนพี่ก่อนเดินไปปิดไฟ
ย้อนกลับมากอดร่างเล็กจากอีกด้านของเตียงนอน
“นอนฝันดีนะ
ราตีสวัสดิ์ครับ”
“หลับได้แล้วเตี้ย
ฝันดีครับ”
“...”
แจ็คสันขยับตัวอึดอัด
อากาศก็ร้อนยังมาโดนคนตัวสูงรุมกอดซ้ายขวาหนักจะตายชัก
ตากลมยังใสแจ๋วเพราะยังไม่ถึงเวลานอนของตัวเอง เหลือบมองมาร์คทีอี้เอินที
งงว่าทำไมสองคนนี้ถึงไม่ทำอะไรเขา ทั้งที่จะทำก็ทำได้แท้ๆ
...นอนไม่หลับอ่ะ...
มาร์คหรี่ตามองเด็กตัวเตี้ยในอ้อมแขนเขาที่ยังดุ๊กดิ๊กดิ้นไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว
อย่าทำตัวน่ารักนักดิวะ คนยิ่งอยากฟัดอยู่ เหลือบไปมองตาสวยอีกคู่ของฝาแฝดก็ฉายแววแบบนั้นไม่แพ้กัน
พวกเขาเป็นแฝดแท้
ถึงนิสัยจะไม่เหมือนกันแต่ความคิด ความชอบกลับเหมือนกันจนน่าตกใจ
เขาคิดอะไรอี้เอินก็จะคิดแบบเดียวกัน มาร์คมองคนยังไงอี้เอินก็มองแบบนั้น
เหมือนกับที่เขาชอบแจ็คสัน อี้เอินก็ชอบแจ็คสันไม่แพ้กัน
ดังนั้นพวกเขาเลยจีบเด็กตัวเตี้ยนี่ด้วยกันและเป็นคนรักของแจ็คสัน
แจ็คสันเป็นเด็กที่คิดว่าตัวเองแมนเหลือเกิน
ชอบบอกว่าตัวเองเป็นลูกผู้ชายเต็มขั้น แต่ให้ตายเถอะ...ในสายตาพวกเขา
คนตัวเตี้ยนี่ก็หมวยลูกมาเฟียกร่างๆคนหนึ่งก็เท่านั้นแหละ
ทั้งน่าเอ็นดูทั้งน่าแกล้ง อยากฟัดอยากเป็นเจ้าของใจจะขาด
แต่เพราะเหมือนน้องจะกลัวเอามากๆเลยหยุดใจเอาไว้ก่อน
รอวันน้องพร้อมแล้วค่อยรวบหัวรวบหางทีเดียว
แต่ถ้ายังดิ้นดุ๊กดิ๊กทำหน้าตาน่ารักแบบนั้นไม่เลิกพี่จะไม่รอวันที่พร้อมแล้วนะครับ
=_=
“กากา
นอนได้แล้วนะครับ ดึกแล้ว”เป็นเสียงอี้เอินที่เตือนคนในอ้อมกอดพวกเขาก่อน
เหมือนแฝดเขาจะความอดทนต่ำกว่าเขานะ คึคึ
แจ็คสันหยุดดิ้น
ใช้ตาโตๆนั่นช้อนมองพวกขาด้วยแววตาสงสัยไร้เดียงสา
โอ๊ยยยยยยยยย
อยากฟัดเด็ก!!!
นับหนึ่ง สอง สามข่มใจตัวเองเอาไว้
พยายามไม่สนใจกลิ่นหอมอ่อนๆนั่น ไม่สนใจผิวขาวๆนั่น ไม่สนในริมฝีปากสีสดน่าจูบ
ไม่สนใจตาโตน่ารัก ไม่สนใจเนื้อนิ่มๆ ไม่สนใจ ไม่สนใจ ไม่สนใจ๊!!!
“ทำไมพวกพี่ไม่ทำอะไรอ่ะ”
“แจ็คสัน”มาร์คกดเสียงต่ำเรียกชื่อคนรัก
น่ากลัวจนแจ๊คสันสะดุ้งเฮือก
“พี่เตือนให้นายนอนนิ่งๆ
เงียบๆ”
“ทำไม?”
กูไม่ทนแล้วครับ!!!
แจ็คสันสะดุ้งเฮือกผวาตกใจเมื่อริมฝีปากบางสวยของอี้เอินบดเบียดจูบร้อนลงมา
ความนุ่มนวลชวนฝันนั่นทำเอาเขาเคลิ้มไปกับการชักนำนั้น หอมหวาน อบอุ่น
ละเมียดละไมเหมือนอี้เอินไม่มีผิด เผลอไผลไปกับรสจูบจนลืมหายใจ
กระตุกเสื้อคนตัวสูงถี่ๆเป็นสัญญาณเตือนว่ากำลังหายใจไม่ทัน อี้เอินถอนจูบออกไป
ร่างเล็กผวาหอบเอาลมหายใจเข้าปอดเอาเป็นเอาตาย ไม่ทันจะได้สูดลมเต็มปอด
มาร์คก็ประกบจูบลงมาไมให้เว้นว่าง รสจูบของมาร์คแตกต่างจากอี้เอิน มันทั้งเร่าร้อน
เร่งเร้า ชวนหลอมละลายให้กลายเป็นไอ
เหมือนโดนไฟของมาร์คแผดเผาจนตัวเองหลอมละลายใต้ร่างนี้
อี้เอินมองพี่ชายฝาแฝดที่จัดการกับริมฝีปากน่าจูบนั้น
ก้มตัวไปชิมลำคอขาวที่เปิดรับเขาเพราะมาร์ครั้งคางเล็กไปรับรสจูบอีกทาง
กลิ่นหอมอ่อนๆเริ่มทำเขาอดใจไม่ไหวที่จะทิ้งรอยกุหลาบไว้ตามแนวจูบที่ไล้ลงมาจากใบหูนิ่ม
ลำคอขาวและไหปลาร้าสวย
เสียงครางเครือหลุดลอดออกมาริมฝีปากอิ่มที่ถูกกระตุ้นไม่เลิกจากมาร์คและตัวเขาเอง
มาร์คผละจากริมฝีปากอิ่มให้คนตัวเล็กได้มีโอกาสหายใจ
ไล้จมูกไปตามกรอบหน้าน่ารัก เลื่อนลงมาจัดการคอและไหปลาร้า ดูดรั้งทิ้งรอยแดงเอาไว้ทั่วตีตราจองไม่แพ้ฝาแฝดคนน้องที่ยกตัวเองขึ้นไปจัดการริมฝีปากแดงนั่นต่อแล้ว
รับประกันได้เลยว่าปากของคนตัวเล็กต้องแตกเจ่อแน่ๆ
เขาเริ่มไล้มือลงบนเรือนร่างอวบผ่านเสื้อผ้าผืนบาง
เสื้อยืดสีดำตัวนี้ขับผิวของแจ็คสันให้ดูโดดเด่น แต่ในเวลานี้ การที่ไม่มีมันอยู่อาจจะทำให้ร่างของแจ็คสันงดงามกว่านี้มาก
ร่างอวบกระตุกวาบทุกครั้งที่นิ้วเรียวสวยเลื่อนผ่านไปตามผิวกายขาวใต้เสื้อยืด
รู้สึกได้ว่าเสื้อของเขาถูกร่นขึ้นมาเรื่อยๆจนกองไว้เหนืออก
เผลอร้องครางลั่นเมื่อแผ่นอกบางถูกลิ้นร้อนไล้เลียขบเม้มอย่างตะกระตะกราม
มือขาวจิกลงบนฟูกกลั้นอารมณ์ตัวเองที่พุ่งทะยานอย่างรวดเร็ว
แผ่นอกถูกกระตุ้นพร้อมกันสองข้าง ทั้งหวิวทั้งวูบโหวงในท้องจนแทบจะร้องไห้ออกมา
“อือ มาร์ค
อี้เอิน ฮืออ ฮึก ฮือออ”น้ำตาหยดเล็กไหลลงมาเปื้อนแก้มแดงก่ำ
สะอื้นเล็กๆจนคนที่ยังมัวเมากับเรือนร่างขาวตื่นขึ้นมากอดปลอบ ถามด้วยความตื่นตกใจ
“เป็นอะไรกลัวเหรอ
เจ็บเหรอ พี่ขอโทษๆ”
“มะ ไม่
มันไม่เจ็บ ผมไม่กลัว ต แต่ ฮรือออ”
“แต่อะไรคนดี
หืม?”
“มันมวนท้องไปหมดเลย
ทรมาน ฮือออ”
มาร์คและอี้เอินสบตากันยิ้มๆ
รู้ทันทีว่าคนใต้ร่างรู้สึกดีจนถอยกลับไปไม่ได้แล้ว มือหยาบลูบเส้นผมนิ่มถามอีกครั้ง
เพื่อความแน่ใจ
“แจ็คสันรักพวกพี่รึเปล่า
รักพี่ต้วนไหม?”
“ฮึก ฮือ รัก
ผมรักทั้งพี่มาร์ค ทั้งพี่อี้เอินเลย”
แจ็คสันพูดจริงๆ
แม้ว่าจะตบคำรับปากเป็นแฟนเพราะเมา แต่แจ็คสันก็รักทั้งสองคนมาก่อนหน้านั้นอยู่แล้ว
รักมาตลอด
“ขอบคุณครับคนดี”มาร์คและอี้เอินกอดร่างอวบแน่น
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะพยายามให้เจ็บน้อยที่สุด อย่าเกร็งนะ”
“อะ...อื้ม”
“แจ็คสันกอดคอพี่เอาไว้นะ”มาร์ครั้งร่างอวบขาวขั้นมานั่งตักเขา
มือหยาบถอดเสื้อยืดสีดำออกจากร่างเล็ก
ส่วนอี้เอินปลดกางเกงของร่างเล็กออกทิ้งลงไปข้างเตียง ผิวขาวสะอาดนวลสะล้างปรากฏต่อหน้าฝาแฝดตระกูลต้วนแบบเต็มตา
แจ็คสันอายฝังหน้าลงบนไหล่มาร์ค ผิวแก้มและใบหูร้อนจนแทบระเบิด
ผวาเมื่อร่างสูงอีกร่างซ้อนมาด้านหลัง ฝ่ามืออุ่นลูบไปตามแผ่นหลังบาง
ดวงตาสวยสองคู่มองเรือนร่างขาวอวบสวยน่าฟัดไปทุกส่วนด้วยสายตาโลมเลียจนเขาสัมผัสได้ แม้ไม่ต้องเห็น
แจ็คสันกอดคอมาร์คแน่นกว่าเดิม
ครางเสียงแหบเมื่อนิ้วเรียวสวยถูกส่งไปเบิกช่องทางต้องห้ามด้านหลัง
ร่างเล็กกระเถิบหนีแต่โดนมือแกร่งรั้งเอวเอาไว้แน่นได้แต่ปล่อยให้นิ้วเรียวเบิกช่องทางตามใจชอบ
ฟันขาวกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดซิบ มาร์คจับใบหน้านั้นเข้ามาประกบจูบ
เพื่อลดระดับความกังวล เบี่ยงเบนความสนใจจากความเจ็บทางด้านหลังมาที่รสจูบเร่าร้อนของเขาแทน
มันได้ผล ร่างเล็กผ่อนคลายมากขึ้น
อี้เอินเหลือบมองฝาแฝดตัวเองเหมือนจะบอกว่าน้องพร้อมแล้ว
แจ็คสันที่กำลังเพลินกับรสจูบผละออกมากรีดร้องลั่นเมื่อความร้อนคับแน่นถูกส่งเข้ามาด้านหลังไม่ให้เขารู้ตัว
รู้สึกถึงการฉีดขาดด้านหลัง ปวดร้าวราวกับร่างกายกำลังจะถูกแบ่งออกเป็นสองซีก
มาร์ครั้งร่างขาวเข้ามากอดแน่น ร้องซี๊ดตอนที่เล็บสั้นครูดจิกบนหลังเขาเพื่อระบายความเจ็บปวด
อี้เอินครางกลั้นความอยากกระโจนเข้าไปกระแทกความอุ่นนุ่มภายในตัวร่างเล็กไว้
ค่อยๆผสานตัวเองเข้าไปแช่มช้า เพื่อให้ร่างเล็กมีโอกาสได้ปรับตัว
แจ็คสันหอบครางน้ำตาไหลเปื้อนใบหน้าน่ารัก ครางหนักขึ้นเมื่อส่วนอ่อนไหวด้านหน้าถูกกอบกุมด้วยมือหยาบอุ่นของคนด้านหน้า
กระตุกรั้งซ้ำๆ ความวาบหวิวในตัวตีมวลไปมาในท้อง ทั้งทรมานทั้งรู้สึกดี
ร่างที่โดนกระตุ้นทั้งหน้าทั้งหลังครางกระเส่าเสียงหวานปะปนไปกับเสียงครางเครือของคนกระทำ
อี้เอินกระทั้นร่างลงไปจังหวะสม่ำเสมอพยายามถนอมร่างนี้ให้ดีที่สุด
จวบจนกระทั่งจังหวะสุดท้าย
แจ็คสันสะดุ้งเฮือกเมื่อน้ำอุ่นถูกฉีดเข้ามานช่องทางด้านหลัง กระตุกปล่อยหยาดหยดสีขาวขุ่นเปื้อนฝ่ามือหยาบของมาร์ค
ร่างขาวทรุดตัวลงหอบหนักบนอกอุ่นของมาร์ค
ตาโตพริ้มใกล้หลับเบิกตาโตอีกครั้งเมื่อจู่ๆก็โดนมือหยาบจับเอวพลิกร่างเขากลับไปเผชิญหน้ากับอี้เอินที่ยิ้มใจดีมาให้
เจ้าของครั้งแรกของเขาเข้ามากอดตัวเขาเอาไว้ ในขณะที่สะโพกมนถูกรั้งยกสูงขึ้น
น้ำอุ่นที่อยู่ในช่องทางด้านหลังไหลเยิ้มลงมา
“จะหลับก่อนได้ยังไง
พี่ยังไม่ได้ชิมเราเลยนะ”
“มาร์ค! อ๊ะ อ๊า!!!!”แจ็คสันร้องลั่นเมื่อโดนสอดใส่อีกครั้ง
ความคับแน่นคลายจากตอนแรกอาจเพราะน้ำหล่อลื่นที่อยู่ภายในแต่ยังเจ็บอยู่ดี มาร์คกระแทกกระทั้นร่างลงมาแบบไม่ยั้งเสียงกระทบเสียดสีของเนื้อขาวดังลั่นไปทั่วห้อง
แจ็คสันตะกายขึ้นมารั้งคออี้เอินจูบ ผละออกร้องครางลั่นเมื่อมาร์คฟาดฝ่ามือลงบนแก้มก้นด้วยความหมั่นเขี้ยว
“มาร์ค!”
“ให้ตายเถอะแจ็คสัน
นายกำลังทำให้พี่บ้านะ”เสียงทุ้มต่ำแหบด้วยอารมณ์ ก้มลงชิมผิวขาวด้านหลัง
แต่งแต้มให้เต็มไปด้วยรอยจูบรอยกัด พร้อมๆกับการกระแทกกระทั้นรัวเร็วลงช่องทางด้านหลัง
สัมผัสของมาร์คเหมือนไฟไม่มีผิด ทั้งร้อนแรง ทั้งเร่งเร้า ความปรารถนาของมาร์คกำลังหลอมละลายร่างของเขาจากภายใน
ความจุกเสียดหวิวขึ้นมาจุกที่คอหอย น้ำตาปริ่มขอบตากลม
แจ็คสันร้องไห้ขึ้นมาอีกแล้ว
อี้เอินสงสารคนตัวเล็กหันมาปรามพี่ตัวเอง
“ถนอมน้องหน่อยมาร์ค”
“อ่าๆ”บอกส่งๆแต่ก็เบาแรงลง
รั้งใบหน้าคนตัวเล็กมารับรสจูบจากเขา กระแทกตัวเองลงแรงๆจังหวะสุดท้ายปลดปล่อยหยาดน้ำขาวในช่องทางอุ่นนุ่มที่โดนรังแกจนช้ำชอก
กระนั้นก็ยังเร่งเร้ารสจูบไม่ยอมถอดตัวออกไปจากร่างอวบสักที
“มาร์ค
เลิกแกล้งน้องสักที น้องเหนื่อยมากแล้วนะ”ปรามพี่ชายฝาแฝดตัวเองอีกที
เมื่อเห็นว่ามาร์คเริ่มสติเตลิดเหมือนจะกินน้องอีกรอบ ร่างสูงที่กำลังชิมลำคอขาวเม้มผิวตรงนั้นเป็นรอยกุหลาบ
ดึงร่างขาวที่ตอนนี้แดงเหมือนกุ้งอบลุกขึ้นจับเอวดึงตนเองออกมาจากช่องทางสีสดด้วยความเสียดาย
หยาดสีขาวปะปนไปกับสีแดงสดของเลือดไหลเปื้อนต้นขาขาวเป็นทางยาว
ร่างเล็กนอนหอบสะท้านบนเตียงนุ่ม แผ่นอกบางกระเพื่อมขึ้นลงอย่างแรง ตาโตปรือปรอยเหนื่อยล้าก่อนจะหลับลงช้าๆเข้าสู่ห่วงนิทราในที่สุด
ฝาแฝดมาร์คต้วนมองภาพนั้นด้วยความเอ็นดูและรักใคร่
ก้มลงหอมกระหม่อมคนละข้าง บอกคำหวานแทนคำว่าฝันดีใกล้ใบหูเล็ก
“รักนะครับ
กากา/แจ็คสัน”
กลับไป COMMENT จะเป็นพระคุณค่ะ ทวิต #น้องหวัง
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
จะตายยยยยยยยยยย
บริจาคเลือกกรุ๊ปวายค่ะ ไม่ไหวแล้ว
จบฟิคนี้ขอพักแต่งเอ็นซีไปยาวๆ
ขอเวลาเก็บเลือกใหม่ก่อน โอยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น