[OS] REST HERE (MarkSon)
REST HERE
Mark X Jackson
มาร์คสบถคำหยาบจนยองแจที่นั่งอยู่ข้างๆสั่นเป็นจ้าวเข้า
นิ้วเรียวกดหน้าจอไอโฟนรัวจนโปรแกรมเริ่มรวนช้าไม่ทันใจ โยนมันลงพื้นดังปัก คราวนี้เจบีที่นั่งอยู่ข้างหน้าเหลือบตามองเล็กน้อยก่อนจะหันหน้ากลับไปเมื่อพี่ใหญ่ของวงเงยหน้าขึ้นสบสายตา
มาร์คถอนหายใจ หยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมา
กดต่อสายไปถึงอีกเบอร์หนึ่ง รอเพียงไม่นานปลายสายก็รับสาย
‘เขาไม่เป็นไร พอถึงญี่ปุ่นจะรีบพาไปตรวจ’ไม่ต้องถามอะไรพี่ผู้จัดการที่ติดตามคนของเขาไปก็รีบตอบกลับมาอย่างรู้ดีว่าเขาจะถามอะไร
“ขอคุยหน่อย”
มาร์คฟังเสียงกุกกักสักพักก็ได้ยินเสียงทุ้มแหบแสนคุ้นเคยดังจากปลายสาย
‘พี่มาร์ค....’
“...”
‘เจ็บหลังนิดหน่อย...แต่ไม่เป็นไรหรอก พอถึงญี่ปุ่นจะรีบไปตรวจเลย’
มาร์คยังคงไม่พูดอะไร ทำให้แจ็คสันเป็นฝ่ายเงียบบ้าง
ทั้งสองต่างคนต่างเงียบ มาร์คกดดันอีกฝ่ายด้วยความเงียบงันที่ถนัด
ในที่สุดแจ็คสันก็แพ้
‘ผมหลับ ไม่ทันระวังตอนที่รถกระชาก
ตัวเลยไปชนพนักด้านหน้า...แล้วผมก็เจ็บหลังตอนถ่ายรายการเมื่อวานอยู่แล้ว
เลยซ้ำรอยเดิม...มันไม่ได้เกิดจากพวกเขาทั้งหมดหรอกนะ’
มาร์คกลั้นลมหายใจ หลับตาลงช้าๆ
“ฉันจะไปรอที่โรงบาล”
‘อ๊ะ เดี๋ยวพี่มาร์ค’
ไม่ทันแล้ว มาร์คกดวางสายเพราะได้ยินเสียงเรียกให้ขึ้นเครื่องจากอีกฟาก
ตัวเขาและเพื่อนร่วมวงยกเว้นแจ็คสันมาถึงญี่ปุ่นเมื่อสองชั่วโมงก่อน
เดินทางถึงที่พักกันเรียบร้อยก็ได้รับแจ้งว่ารถโดยสารของแจ็คสันระหว่างทางไปสนามบินถูกชนจนแจ็คสันบาดเจ็บ
แม้จะไม่หนักหนาแต่สำหรับคนที่มีพื้นฐานร่างกายป่วยง่ายแล้ว นับว่าเป็นการเจ็บปวดที่ไม่อยากได้ยินมากที่สุดแล้ว
“จะไปเลยเหรอ?
อีกหลายชั่วโมงเลยนะกว่าแจ็คสันจะมาถึง”จินยองใจกล้าถามในขณะที่เพื่อนร่วมวงคนอื่นได้แต่นั่งนิ่ง
แน่นอนว่าพวกเขาห่วง แต่คงไม่มีใครห่วงจนจะขาดใจได้เท่ามาร์คอีกแล้ว
“ฉันอยู่นิ่งๆไม่ไหวหรอก”ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเงินและโทรศัพท์ทั้งสองเครื่องของตัวเองขึ้น
สวมเสื้อคลุมและหมวกเดินออกมาจากห้อง แม้เมเนเจอร์จะทักท้วงแต่มาร์คก็ไม่ฟัง
เดินทางออกจากโรงแรมไปในตอนนั้นเอง
แจ็คสันเดินกะเผลกลงมาจากรถ
ไม่ทันจะได้ทำอะไรก็มีวีลแชร์มารอรับถึงหน้าโรงพยาบาล
เด็กหนุ่มนั่งลงให้บุรุษพยาบาลเข็นเข้าไปในห้องตรวจฉุกเฉิน แล้วก็ต้องอุทานเมื่อเห็นมาร์คนั่งกางขาอยู่บนเก้าอี้ญาติผู้ป่วย
แต่เพราะโดนดึงม่านปิดเลยไม่ได้ทักทายกันอย่างที่หวัง
คนตัวเล็กโดนคุณหมอตรวจอย่างละเอียดหลายชั่วโมงเพราะเขาต้องขึ้นคอนเสิร์ตในวันพรุ่งนี้แล้ว
ถ้าไม่ไหวต้องงดกิจกรรม กว่าผลตรวจจะออกค่อนข้างจะใช้เวลา
ทำให้ระหว่างนั้นคนตัวเล็กได้ออกมานั่งวีลแชร์อยู่ด้านนอกห้อง
แจ็คสันเงยหน้ามองมาร์คที่ตีหน้านิ่งมายืนข้างๆ
เมเนเจอร์ทักทายและขอตัวออกไปจัดการเรื่องเอกสารทำให้เขาได้อยู่กับอีกคนเพียงลำพัง
บรรยากาศน่าอึดอัดเข้ามาแทรก คนตัวเล็กขยับยุกยิกก้มหน้าชิดอกไม่รู้จะพูดอะไร
แม้ว่าเรื่องนี้ตัวเองจะไม่ผิดแต่ก็ใช่ว่าจะมาร์คจะไม่โกรธ
“มาร์ค...”
“ไปเดินเล่นกัน”
มาร์คพูดแบบนั้นแล้วจับวีลแชร์เข็น
แจ็คสันได้แต่นั่งเงียบให้คนเป็นพี่เข็นเข้าลิฟท์ขึ้นไปบนชั้นที่จัดเป็นสวนเล็กๆ
มีพื้นที่ให้เข็นรถไปมาได้ อากาศครึ้มๆเย็นๆประกอบกับสายลมเย็นแผ่วๆเหมาะกับการเดินเล่นไม่หยอก
“พี่มาร์คมาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ?”
“บ่ายสอง”
“ฮะ!?
เดี๋ยวนะ นั่นผมยังไม่ขึ้นเครื่องด้วยซ้ำนะ พี่มารอนานขนาดนั้นเลยเหรอ
ไม่เมื่อยแย่เหรอ”เจ้าเด็กป่วยเบิกตาโต
มีหน้ามาห่วงคนอื่นทั้งที่ตัวเองก็เดี้ยงคารถเข็น
“กลัวเด็กบางคนจะไม่มีคนให้กอด...”
คราวนี้คนตัวเล็กถึงกับเงียบไป มองร่างผอมที่อ้อมมานั่งยองๆอยู่ต่อหน้า
ดวงตาสวยมองหน้าเขาด้วยความเป็นห่วงและอบอุ่น มือเรียวยื่นมาประคองแก้มกลม
ปาดนิ้วลงบนร่องเปลือกตาที่ช้ำจากการพักผ่อนไม่เพียงพอ
“เหนื่อยมากใช่ไหม? มากอดกันนะ”
สิ้นคำที่ร่างนิ่งอยู่บนวีลแชร์ก็ปล่อยน้ำตาออกมาราวกับสั่งได้
ดวงตากลมกระพริบปริบก่อนที่จะหยีหน้าและร้องไห้โฮอย่างกับเด็กๆ มาร์คระบายยิ้มเอ็นดู
ลุกขึ้นกอดหัวกลมซุกท้องตัวเอง ลูบเส้นผมนุ่มลื่นสีอ่อน ปลอบโยนแทนคำพูด
“ฮือ...ทำไมเขาถึงทำแบบนี้”
“อืม...”
“ผมรักพวกเขามากนะ แต่ อึก...ทำไม”
“อืม...”
“ถ้าเกิดเจ็บขึ้นมา...ถ้ามันร้ายแรงกว่านี้
ผมต้องรู้สึกผิดแน่”
“พี่รู้...นายเป็นคนอย่างนั้น”
“โกรธพวกเขารึเปล่า?”
หัวกลมส่ายไปมา ปาดน้ำตาเลอะเสื้อสีเขียวขี้ม้าของคนเป็นพี่วงใหญ่
มาร์คยีเส้นผมนิ่มไปมา นึกถึงว่าถ้าเป็นตัวเองคงจะระเบิดไปแล้ว
ไม่มีทางลงไปถามว่าเจ็บไหมอย่างเจ้าเด็กนี่แน่
..แต่เพราะแจ็คสันเป็นแบบนี้ เลยเป็นคนที่สมควรได้รับความรัก...
“เด็กดี”
แจ็คสันซุกเข้าหาหน้าท้องแข็ง
กอดรัดเอวพี่ไว้ด้วยสองแขนราวกับเด็กตัวน้อยๆ
“ผมกลัวจะขึ้นคอนไม่ได้
ถ้าเป็นแบบนั้นคนอื่นจะโกรธผมไหม”
“ไม่มีใครโกรธนาย...ไม่มี”
“อากาเซจะผิดหวังไหมที่ผมทำเรื่องอีกแล้ว”
“ทุกคนเขาห่วงนายทั้งนั้น อย่าโทษตัวเอง
มันไม่ใช่ความผิดของนาย”
“ผมก็ห่วงอากาเซนะ ทำไมเขาไม่ห่วงตัวเองบ้าง”
มาร์คยิ้มอ่อนและถอนหายใจเบาๆ
กลับมาเรื่องเดิมจนได้...
จะดีเกินไปแล้วนะ เด็กดื้อ
“หยุดคิดได้แล้ว เด็กดื้อ ต่อไปให้บริษัทจัดการเถอะ”
“แต่...”
“ถ้าไม่หยุดจะตีนะ”
“งือ”แจ็คสันส่งเสียงประท้วง
กอดซุกออดอ้อนอย่างกับลูกหมาตัวเล็กๆ มาร์คพิจร่างนั้นแล้วอดใจหายไม่ได้
แจ็คสันตัวเล็กลงมาก ดูซูบผอม เขาไม่ชอบเลย
แต่ก็ไม่รู้จะช่วยอะไร เพราะคนตัวเล็กของเขาต้องบินไปบินมา เวลาพักผ่อนก็แทบไม่มี
อาหารก็ไม่รู้ว่ากินครบคาบรึเปล่าด้วยซ้ำ จะดุขนาดไหนเด็กดื้อก็ยังเป็นเด็กดื้อ
ก็ยังเห็นแฟนแอคแจ็คสันฝืนตัวเองออกมาไม่เว้นแต่ละวัน
พอห่างสายตาเข้าหน่อยล่ะปล่อยตัวเองทุกทีเลยเชียว
“แต่เจ็บจนพักไปเลยก็ดีนะ”
พูดไปก็โดยกำปั้นน้อยๆทุบหลังเข้าให้
ดวงตากลมช้อนมองค้อน คิ้วสั้นขมวดแน่นพร้อมปากนุ่มนิ่มที่บิดงอนขึ้น “แช่งกันทำไมฮะ!”
“ก็อยากให้พัก นี่ก็จะคัมแบคแล้วด้วย...”
“มาร์ค”
“รู้น่า พูดเล่นไปงั้นแหละ”
...รู้ว่าแจ็คสันน่ะดื้อขนาดไหน
วีรกรรมความดื้อฝืนตัวเองน่ะ อย่าให้ขุดเลยนะ...
“ง่วงอ่ะ”
“นอนไหม?”
“งือ จะนอนไหน”คนตัวเล็กงอแง ตาปรือกระพริบปริบๆ
มาร์คยิ้มโอบแจ็คสันขึ้นยืน พาไปนั่งบนม้านั่งใต้ร่มเงาอาคารที่แสงแดดสาดเข้าไปไม่ถึง
ค่อยๆเอนคนตัวเล็กลงนอนตักอย่างทะนุถนอม ประคองหลังระวังไม่ให้งอ กลัวว่าจะไปกระทบแผลเดิมแล้วจะยุ่ง
“ถ้าถึงเวลาจะปลุก”
วางมือลงบนเปลือกตาสีอ่อนบังคับให้คนบนตักหลับตา
ปากอิ่มขมุบขมิบขอบคุณเสียงเบาและหลับไปในเวลาไม่นานนัก มาร์คสางเส้นผมนุ่มเล่น
ตาก็เหม่อมองใบหน้าอิดโรยของคนรัก เลื่อนมือลงไปสัมผัสสร้อยคอบนแผ่นอกเล็กที่เป็นแบบเดียวกันกับที่เขาใส่อยู่
...ถ้าคนเราวาร์ปหากันได้ก็คงดีสิ…
“พี่จะได้คอยดูแลนายได้ทุกที่ แม้จะห่างกันขนาดไหนก็ตาม”
“พี่ก็อยู่กับผมตลอดนะ”
มาร์คเลิกคิ้วมองใบหน้ากลมของคนที่คิดว่าหลับไปแล้วแต่กลับกำลังยิ้มมุมปาก
สีหน้าผ่อนคลายขึ้นมากกว่าเมื่อเห็นครั้งแรก
“อยู่ในใจผมตลอดเลย”
“หึ...ปากดีไปเถอะเด็กดื้อ”ยีผมนุ่มไปมาด้วยความหมั่นเขี้ยว
“รีบหายรีบกลับมาซน เข้าใจไหม”
“เข้าใจคร้าบบบบ”ลากเสียงยาวกวนประสาท มาร์คเลยดีดปลายจมูกรั้นอย่างอดไม่ได้
“นอนได้แล้วครับ มาร์คจะอยู่เป็นเพื่อน”
มาร์คไม่ค่อยพูด แต่ก็ห่วงไม่แพ้ใคร
แม้อยากจะพูดอะไรมากมาย อยากจะตำหนิหลายๆอย่างขนาดไหน แต่พอเห็นหน้าหงอยๆซึมๆปนเหนื่อยอ่อนแบบนั้นแล้วก็ดุไม่ลง
ทุกคนรอนายได้เสมอ ดังนั้น พักผ่อนหน่อยนะครับ
เด็กดื้อ
I am
always beside you.
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น