[SF] Pet Human IX (MarkSon)
Pet
Human IX
Mark
X Jackson
เมื่อเวลาแห่งการเดินทางมาถึง
คณะทัวร์ทะเลซึ่งประกอบไปด้วยมาร์ค ยูคยอมและคุณหมอกิติมาศักดิ์ที่ว่างงาน
(อีกแล้ว) จินยองก็ลำเลียงของของตัวเองรวมถึงของใช้ของเหล่า Pet
Human ผู้ติดตามขึ้นเครื่องบินส่วนตัวของจินยองเพื่อเดินทางไปยังเกาะส่วนตัวของจินยอง
(อีกแหล่ะ)
ขนาดมาร์คเป็นคนเขียนโครงการยังรู้สึกแปลกเลย
มีสัมมนาที่ไหน ชื่อจินยองเต็มไปหมดแบบนี้ -*-
เจ้าลูกหมีตัวเล็กทั้งตื่นเต้นทั้งตื่นกลัวกับการเดินทางทางอากาศครั้งแรก
ร่างนุ่มนิ่มกอดรัดแขนของคนเป็นเจ้านาย
ในขณะที่คอก็ชะเง้อมองภาพมุมสูงจากทางหน้าต่าง ผิดกับแบมแบมและเจบีที่ดูสบายๆ
เจ้ากระต่ายแบมแบมวิ่งป่วนไปมาจนคนเป็นเจ้าของต้องเอาโซ่รัดติดกับเก้าอี้
ส่วนเจบีนี่ไม่ต้องใช้โซ่
แค่จินยองเปรยตามองดุๆก็หันไปนั่งเรียบร้อยข้างๆเจ้าของแล้ว
“มาร์ค
ที่ทะเลเป็นยังไงเหรอ”เจ้าลูกหมีตัวเล็กช้อนตาแป๋วขึ้นสบตากับคนเป็นเจ้านายด้วยความอยากรู้
มาร์คลูบเส้นผมนุ่มพลางตอบด้วยคำตอบที่น่าจะเข้าใจง่ายที่สุดสำหรับแจ็คสัน “ก็
เป็นที่ๆน้ำเยอะๆ หาดทรายสีขาว
แดดอุ่นๆกับน้ำเย็นๆสดชื่นล่ะมั้ง...ก็ดูภาพแล้วนี่?”
“ก็เค้าอยากรู้ว่ามาร์คเคยไปไหม?
สนุกรึเปล่า?”
“อืม...ก็นานแล้วล่ะนะ”มาร์คยิ้มมุมปาก
นึกไปถึงความทรงจำครั้งล่าสุดที่ไปทะเลซึ่งไม่ค่อยน่าจดจำเท่าไหร่...
“แล้วสนุกไหม”แจ็คสันถามย้ำ
มือเล็กจับเสื้อคนเป็นเจ้านายกระตุกส่งเสียงอ้อน มาร์คลมหายใจสะดุดไปแว๊บหนึ่ง...
...ตาย
ตายไปเลย...
“ก็...โอเคนะ
สนุกดี”เขาตอบผ่านๆ ไม่อยากบอกความจริงว่ามาทะเลครั้งก่อนก็เพื่อมาโดนสาวบอกเลิก เคยคิดว่าจะไม่มาทะเลอีก
เพราะกลัวจะนึกถึงเหตุการณ์แย่ๆ
แต่พอมีแจ็คสันอยู่ข้างๆกลับทำให้เขาลืมไปเลยว่าตัวเองเคยเกลียดทะเลขนาดไหน
“ดีๆ
แจ็คสันอยากไปถึงแล้ว”เจ้าลูกหมีฉีกยิ้มกว้างเห็นฟันกระต่ายและดวงตารูปเสี้ยวพระจันทร์
แก้มกลมๆยกนูนเป็นลูกๆ น่ารักจนมาร์คอยากจะฟัดคอฟัดปากกันตรงนี้
ถ้าไม่ติดว่ามีสายตาขบขันระคนเจ้าเล่ห์ของจินยองมองมาอยู่ก่อนล่ะก็นะ
“รักกันดีนะครับ”
มาร์คไม่ตอบคำถามนั้น
แต่กลับโอบเอวกลมของคนข้างตัวเข้ามาชิด กระซิบข้างแก้มนุ่มให้ได้ยินกันสองคน
“ง่วง”
ถือสิทธิ์ความเป็นเจ้าของซุกหน้าเข้าซอกคอขาวแสนหอมกรุ่นเหมือนขนมปังอบใหม่นั่นแล้วนิ่งอยู่แบบนั้น
แจ็คสันก็เข้าใจว่าคนเป็นเจ้านายง่วงเลยนั่งนิ่งๆกอดมาร์ตี้ขยับเล่นไปมา
เป็นเด็กดีเสียจนยูคยอมและจินยองอดอิจฉาไม่ได้ ก็ดู Pet
Human ของพวกเขาสิ เจบีก็ดื้อเงียบ แบมแบมก็แสนซน ชิชะ...
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงเกาะส่วนตัวของจินยอง
น้ำทะเลใสสะอาดสีเขียวครามกระเพื่อมลอยกระทบชายหาดสีขาวระยิบระยับ
บนเกาะขนาดเล็กนี้มีแค่บ้านพักตากอากาศของจินยองเพียงหลังเดียว
พวกเขาเดินตัวปลิวลงมาจากเครื่อง ส่วนสัมภาระมีคนรับใช้ของตระกูลปาร์คลำเลียงผ่านเครื่องลำเลียงสสารไปที่บ้านหลังใหญ่เรียบร้อย
พอไม่ต้องเสียเวลาเอาของไปเก็บ พวกเขาก็มุ่งไปที่ชายหาดได้เลย
Pet Human ทั้งสามคนสวมชุดกางเกงเลและเสื้อยืนธรรมดาแตกต่างแค่สีสัน
แบมแบมเป็นสีชมพูทั้งตัว เจบีก็สีดำทั้งตัว ส่วนแจ็คสันเสื้อเป็นสีดำกางเกงสีฟ้า
ฝั่งเจ้านายก็สวมชุดตามถนัดของแต่ละคน
ยูคยอมกับมาร์คใส่เสื้อกล้ามทับด้วยเสื้อบาติกสีสันสดใสและกางเกงสามส่วน
ผิดกับจินยองที่ใส่เสื้อเชิ้ตขาวกางเกงสี่ส่วนสีครีม ดูแล้วคงกะจะไม่ลงน้ำแน่ๆ
เดินลงจากจุดเปลี่ยนชุดไม่เท่าไหร่ก็เป็นชายหาดสีขาวและทะเลสีใส
แบมแบมกับแจ็คสันพอเห็นทะเลจริงๆครั้งแรกก็ร้องว้าว ตากลมทอประกายระยิบระยับ
วิ่งลิ่วเข้าไปสัมผัสน้ำทะเลสีใสก่อนใครเพื่อน
แบมแบมกระโดดลงน้ำดังซ่าและผุดขึ้นมาหัวเราะพอใจ
ส่วนแจ็คสันที่ยังไม่กล้าลงทะเลก็นั่งแหมะบนหาดทรายสีขาวให้ระลอกคลื่นพัดน้ำเข้าหาตัว
ตากลมเหลียวมองซ้ายทีขวาทีด้วยความสนอกสนใจ
มาร์คกับยูคยอมควักกล้องมาบันทึกภาพแทบไม่ทัน...
จินยองที่เดินตามมามองแล้วอดเปรียบเทียบภาพพ่อพาลูกมาทะเลครั้งแรกไม่ได้จริงๆ...ชายหนุ่มหัวเราะ
หันไปกวักมือเรียกเจบีที่ยืนอยู่ใต้เงาต้นมะพร้าวให้เข้ามาหา
“ไม่ไปเล่นกับเพื่อนล่ะ”
“จินยองยังไม่อนุญาต”เจ้าหมาป่าสีเงินตอบทันที
จินยองหัวเราะในลำคอ
ดึงสายโซ่ที่เหลือปลายเพียงเล็กน้อยบนปลอกคอหนังรั้งใบหน้าดูดีเข้ามาใกล้
กดริมฝีปากลงบนจุดสองจุดบนเปลือกตาบางแผ่วเบา
“ไปได้แล้ว”
สิ้นคำอนุญาตเจบีก็สลัดรองเท้าใช้ความเร็วของหมาป่าพุ่งทะยานไปกอดรัดเจ้าลูกหมีน้อยที่ยังนั่งเอ๋ออยู่ริมหาดให้ลงน้ำไปด้วยกัน
มาร์คสะดุ้งแต่พอเห็นว่าแจ็คสันไม่ได้เป็นอันตรายก็ถอนหายใจเฮือกและกลับมายืนสังเกตการณ์
(?) อยู่ที่เดิม
“พวกเราก็ไปหาที่นั่งกันเถอะครับ”จินยองชวน
ยูคยอมกับมาร์คพยักหน้า เดินขึ้นไปหาเงาร่มแถวนั้นกางผ้าใบนอนเล่นตามประสาคนที่ยังไม่มีอารมณ์จะลงน้ำ
(ที่จริงคือพวกเขาชินกับห้องแอร์จนทนร้อนไม่ได้ต่างหาก)
พอเปียกม่อล่อกม่อแลกทั้งสามคน
แบมแบมก็เป็นคนเริ่มสงครามน้ำสาดน้ำทะเลใส่กันอย่างเอาเป็นเอาตาย
ไม่ดูสังขารของตัวเองที่พอเจบีสาดมาวูบหนึ่งกระต่ายตัวผอมก็ปลิวเคว้งไปกับคลื่น
เรียกเสียงหัวเราะจากทั้งคนเล่นน้ำและคนบนชายหาด
ทะเลของยุคสมัยนี้ไม่ต่างจากสมัยก่อนมากนัก
ยกเว้นวิทยาการใต้น้ำติดชายหาดที่มีเครื่องมือป้องกันความปลอดภัยเต็มไปหมด
เพื่อลดปัญหาการประสบอุบัติเหตุทางน้ำ จึงเบาใจให้เด็กน้อย (?) ทั้งสามได้เล่นกันอย่างสบายใจ
“มาร์ค มาร์ค”
มาร์คที่กำลังหลับตานอนฟังเสียงคลื่นลมอย่างสบายอารมณ์ลืมตามองเจ้าลูกหมีตัวเล็กในสภาพเปียกมะลอกมะแลตั้งแต่หัวจรดเท้าส่งยิ้มกว้างเห็นฟันกระต่ายมาให้ก็เกือบช็อกเพราะความน่ารักตาย
“ไม่ไปเล่นด้วยกันเหรอ?
สนุกน้า เค้าสนุกมากๆเลย”หมีตัวเล็กพูดงุ้งงิ้งอยู่ข้างหู หัวกลมๆซบๆบนฝ่ามือเรียว
ใบหูนุ่มนิ่มกระดิกไปมาบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังสนุกจริงๆ
แต่ก็อุตส่าห์วิ่งมาเพื่อชวนคนที่นอนเป็นซากอยู่บนหาดอย่างเขา
มือเรียวยีเส้นผมสีอ่อนเปียกน้ำนั้นเบาๆด้วยความเอ็นดู
พอเห็นใบหน้าน่ารักทำหน้ายู่ก็รีบให้คำตอบโดยไว
“อยากให้มาร์คเล่นด้วยเหรอ?”
“อืม เค้าอยากให้มาร์คมาเล่นด้วย”แจ็คสันพยักหน้ารัวๆ
โคลงหัวไปมาออดอ้อนเจ้านายด้วยความน่ารักน่าหยิก
“งั้นจุ๊บก่อน”
ไม่ทันสิ้นประโยคมือเล็กเย็นก็แปะเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลา
ริมฝีปากน่ารักจุ๊บบนปากสวยเบาๆ ดวงตากลมช้อนมองอ้อน
กระพริบตาปริบๆรอคำตอบจากคนเป็นเจ้านาย
“แก้มขวาด้วย”
จุ๊บ
“อีกข้าง”
จุ๊บ
เจ้าลูกหมีตัวเล็กทำตามอย่างว่าง่ายแต่เจ้านายผู้กำลังทำหน้าฟินไปสวรรค์ชั้นหกก็ยังไม่ได้ให้คำตอบใดๆ
ทำเอาแจ็คสันใจเสีย ปากอิ่มแดงเริ่มแบะออก “มาร์คไม่อยากเล่นกับเค้าเหรอ”
“โอ๋ๆ ไม่ครับ
ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะ”
“ใช่ครับแจ็คสัน
ไปเล่นกับยูคยอมดีกว่าเนอะ
ปล่อยลุงเขานอนชราบนนี้ต่อไปเถอะ”ยูคยอมที่มองเหตุการณ์มาตลอดพูดประชดด้วยความหมั่นไส้
ลุกขึ้นจะพาแจ็คสันลงไปเล่นน้ำเอง แต่คนเป็นเจ้านายของลูกหมีเร็วกว่า
ร่างโปร่งลุกช้อนตัวเปียกๆของแจ็คสันขึ้นอุ้มแนบอก
เท้าน้อยๆสะบัดไปมาจนทรายฟุ้งด้วยความตกใจ
“เราไปเล่นกันทางนั้นดีกว่าเนอะ”
แล้วมาร์คก็พาเจ้าลูกหมีในปกครองของตัวเองเดินลิ่วไปเล่นอีกจุดหนึ่งซึ่งไกลจากสายตาสอดรู้สอดเห็นจากคนอื่นทันที...
“มาร์คพาเค้ามาที่นี่ทำไมอ่า?”เจ้าลูกหมีถามในขณะที่เจ้านายแหวกกระแสน้ำเย็นๆพาตัวเองเดินลงมาหลังโขดหินใหญ่ใกล้ๆบริเวณที่พวกเขากำลังเล่นน้ำกันอยู่
ดวงตาสวยทอประกายเจ้าเล่ห์ รุกกอดเอวนิ่มของคนตัวเล็กเข้ามาใกล้
“ขอค่ามัดจำไง”
“มัดจำ?...เอ๊ะ
มาร์ค เค้าหนาว”แจ็คสันงอแงมองเสื้อสีทึมของตัวเองที่ถูกรูดขึ้นมากองเหนืออก สะดุ้งเฮือกเอามือปิดปากแทบไม่ทันเพราะจู่ๆก็โดนคนร่างสูงจู่โจมบริเวณท้องน้อย
“งือ มาร์ค ทำอะไร”
“เงียบก่อนนะเด็กดี”
ชายหนุ่มพูดงึมงำกับเชิงกรานสวย
เป่าลมหายใจร้อนกระทบผิวเย็นชื้นจนร่างขาวสั่นระริก
มือแกร่งโอบสะโพกกลมไว้แน่นกันไม่ให้อีกคนดิ้นหนี จรดริมฝีปากบนท้องน้อย ค่อยๆจูบซับเลื่อนขึ้นมาตามหน้าท้องแบนราบ
จมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากกายนุ่มนิ่ม ที่ถึงแม้จะโชกไปด้วยน้ำทะเลแต่ก็ยังหอมหวานน่ากินอย่างสม่ำเสมอ
“งือ”คนตัวเล็กส่งเสียงในลำคอเป็นระยะ
มือเล็กกำเสื้อตัวเองแน่น หลับตาปี๋รู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินอยู่ในท้อง
ปั่นป่วนจนแทบยืนอยู่ไม่ไหว ใช้หลังดันโหดหินด้านหลัง “มาร์ค...อึก...”
“ครับ”ถึงแม้จะขานรับแต่ริมฝีปากและจมูกโด่งก็ไม่ได้ละไปจากสิ่งที่ทำอยู่
ลิ้นร้อนตวัดเลียชิมติ่งไตอ่อนนุ่มที่ดีดผึงขึ้นต้านลิ้นขึ้นมาทันทีที่โดนสัมผัส
ฟันขาวขบลงไปเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยวฟังเสียงครางแผ่วๆของเจ้าลูกหมีเพลินอารมณ์
มืออีกด้านก็สะกิดสะเกายอดอกอีกด้านไม่หยุด
ชายหนุ่มสลับเอ็นดูทั้งซ้ายขวาอย่างเท่าเทียม หลงใหลกับร่างกายขาวจนลืมทุกสิ่งรอบตัว
ในสมองโล่งว่างเปล่า
แจ็คสันน่ารักเกินไป
“มาร์ค ไม่เอา”คนตัวเล็กส่ายหน้าเตือน
หยัดสะโพกกลมหนีนิ้วเรียวที่เริ่มคืบคลานเข้ามาในกางเกงของตน ตากลมโตลอกแลกไปมา
ในที่สุดก็รวบรวมความกล้าจับใบหน้าหล่อเหลาที่ฟัดหน้าอกตนไม่หยุด
ส่งสายตาอ้อนด้วยน้ำตาคลอเบ้า
“มาร์ค
แจ็คสันหนาว”
ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยน
กดจูบกลางแผ่นอกนิ่มขาวเบาๆ ผละหน้าออกจากร่างกายนุ่มนิ่ม
ดึงเสื้อลงมาปิดให้ดังเดิม
“ขอโทษครับ
มาร์คขอมัดจำมากไปหน่อย เรากลับดีกว่าเนอะ”
“อื้ม!”เจ้าลูกหมีตัวเล็กยิ้มกว้าง มือเรียวประสานกับมือเล็กพากันออกเดินกลับไปยังจุดพักเดิม
“จินยอง” เจ้าหมาป่าสีเงินเรียกคุณเจ้าของพร้อมยื่นไอศกรีมเย็นๆที่ไปเอามาจากตู้เสบียงมาให้คนที่เริ่มหน้าแดงเพราะอากาศร้อน
“กินสิ”
“แล้วของนายล่ะ?”
“...เราไม่กินก็ได้”
“หมาป่าขี้โกหก”
“...”หูใหญ่ลู่ลงเพราะโดนดุ
ไม่เข้าใจว่าตัวเองโดนว่าเพราะอะไร
ท่าทางหงอยเหงาแบบนั้นทำเอาคนที่คิดจะหยอกล้อหัวเราะเสียงดังและดึงเจ้าหมาป่าขี้ใจน้อยเข้ามาใกล้
ก้มหน้าชิมครีมรสหวานในมือของอีกฝ่าย คว้าหลังคอหนาเข้ามาใกล้
ออกแรงบังคับเล็กน้อยขณะประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากหยักสวย
“อ้าปาก”บอกเสียงงึมงำ
เจบีเผยอปากออกอย่างว่าง่าย ก็เขาไม่อยากโดนทำโทษอีกนี่
เรียวลิ้นเย็นแหวกกลีบปากสวยเข้าไปป้อนครีมรสหวานในโพรงปากอุ่นและเริ่มละลายมันด้วยความเร่าร้อนของรสจูบรุนแรงและขี้เล่น
เจบีสั่นเล็กน้อยขณะที่อีกคนไล้ครีมเย็นๆกับเขี้ยวขาว
พยายามง้างปากไม่ให้งับลิ้นแสนซนของคนเป็นเจ้านายแม้ใจจริงจะอยากกัดให้ขาดที่ชอบแกล้งเขาก็เถอะ
“อือ”เสียงทุ้มครางในลำคอ
หลับตารับสัมผัสหอมหวานปนเปมากับความรุนแรง ยาวนานจนแทบหายใจไม่ออก
หัวใจสั่นสะเทือนจนเจ็บอกไปหมด ไอศกรีมในมือสั่นระริก ครีมสีขาวละลายเปรอะมือ
หมาป่าสีเงินสูดลมหายใจดังเฮือกใหญ่ทันทีที่โดนปล่อยให้เป็นอิสระ แก้มตอบแดงก่ำแดงเป็นลูกตำลึงมองใบหน้าเรียวของผู้เป็นเจ้านายที่ก้มต่ำใช้ลิ้นสะกิดนิ้วเขาให้ปล่อยโดนไอศกรีมตกทิ้งไป
และเริ่มรูดไล้เก็บกินน้ำหวานบนเรียวนิ้วแข็งแรงทีละนิ้ว ทีละนิ้ว
จนกระทั่งถึงนิ้วสุดท้ายก็ลากลงมาหมุนวนกับฝ่ามือขาว
“อือ...จินยอง”
เจบีทนไม่ไหวครางออกมาเสียงเบา
ลมหายใจร้อนถี่กระชั้น ใบหน้าดูดีขึ้นสีแดงก่ำ
จินยองมองดูแล้วแย้มยิ้มแฝงไปด้วยปริศนาแสนมีเสน่ห์
“คืนนี้จะอ่อนโยนเป็นพิเศษแล้วกันนะ
เจบี”
ครับ...ยูคยอมรู้สึกมาผิดที่ผิดทางซะเหลือเกินครับ
พี่น้องครับ...
คู่หนึ่งก็หวานน้ำตาลเรียกปะป๊า
อีกคู่ก็อีโรติกซะจนไม่กล้าหันไปมอง
แล้วคู่ผมนี่มันยังไงวะครับ!
“แบมแบมโว้ย! ลงเดี๋ยวนี้!!!”ผมร้องโวยวาย พยายามแกะขาผอมๆของเจ้ากระต่ายบนไหล่ออกไป
อ่านไม่ผิดหรอกครับ ก็แบมแบมกำลังขี่คอผมอยู่นี่ไง!
“ม่ายลง แบร่! ยูคยอมต้องเป็นม้าน้ำให้แบมแบม”เจ้าเด็กกระต่ายร้องเสียงดัง
“ม้าน้ำบ้าอะไร
ลงมา คิดว่าผอมนักเหรอ”
“ก็ผอมไง”
“...”เออ
อันนี้เถียงไม่ได้ว่ะ
“ยูคมาเล่นเป็นเพื่อนแบมหน่อยซี
แจ็คสันก็โดนมาร์คอุ้มไปแล้ว เจบีก็ไม่น่าจะรอด (?) เหลือแค่ยูคละนะ มาเล่นกันๆ”แบมแบมว่าพลางกระแทกก้นลงมาจนคนตัวสูงเซ
ต้องรีบรวบขาผอมๆนั่นไว้แน่นกลัวว่ากระต่ายจะตกลงมาคอหักตาย
“แล้วจะเล่นอะไรล่ะ?”
“เล่นม้าส่งเมือง!”
“โทษเถอะ
เล่นกันสองคนนี่เล่นยังไง?”
“อ้าว โง่จริง
ยูคก็วิ่งๆไปให้ชนะก่อนคู่แข่งไงเล่า”
...ตูโดนด่าว่าโง่อี๊ก!...
“ฉันหมายถึงว่าไหนคู่แข่ง”
“ไปตามมาร์คกับแจ็คสันสิ”
“ไม่เอา
กลัวเจองูฉก”
“งูฉกอะไรวะยูค”เสียงทุ้มต่ำดังแทรกเข้ามา
หันไปมองก็เห็นว่าคู่เจ้านายกับเจ้าลูกหมีเดินกลับมาพอดี มาร์คแบกเจ้าลูกหมีบนหลังที่กอดคอเจ้านายซุกไหล่งุดๆ
...มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นหลังก่อนโขดหินนั่นแน่ครับ
ยูคยอมคอนเฟิร์ม!...
“ช่างมันเหอะพี่
แล้วพี่หายไปไหนมาวะ? หรือว่า...”ลากเสียงยาว
“คิดบ้าอะไร”มาร์คกลอกตาไปมา
เดินพาเจ้าตัวเล็กของตัวเองไปนั่งบนผ้าใบ ทรุดนั่งลงข้างๆ “หอยบาดเท้าแจ็คสันว่ะ
ไปเอายามาให้หน่อยสิ”
“พอไหม?”ไม่ทันจะได้พูดจบประโยคเจบีก็ยื่นเอากล่องยารวมไปถึงน้ำสะอาดล้างแผลมาด้วย
มาร์คและคนอื่นๆถึงกับกระพริบตาปริบๆ ตกใจกับความเร็วระดับเหนือแสงนั่น “เราได้กลิ่นเลือดน่ะ”หมาป่าสีเงินเอ่ยบอกแก้ความสงสัย
ทุกคนพยักหน้า มาร์ครับน้ำมาล้างเท้าขาวของเจ้าลูกหมีที่กัดปากสั่นๆเพราะทั้งกลัวทั้งเจ็บ
“ไม่ต้องกลัว
แสบนิดๆนะ”
มาร์คล้างเท้าและใส่ยาให้อย่างทะนุถนอม
ปากก็พร่ำคำปลอบโยนอยู่ตลอด คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงักถึงจะน้ำตาเล็ดน้ำตาร่วงกันหลายรอบกว่าจะเสร็จกระบวนการก็เถอะ
มาร์คเดินกลับมาหลังออกไปหาอาหารว่างและน้ำดื่ม
มองแจ็คสันที่นั่งหน้าหงอยมองเพื่อนเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานก็รู้สึกสงสาร
ลูบกลุ่มผมนิ่มปลอบโยน “คราวหน้าจะพามาใหม่นะ”
“...อือ...”เจ้าตัวเล็กพยักหน้าแต่ก็ไม่วายก้มหน้าทำหน้าเศร้า
คงเพราะถึงจะเขาจะพามาใหม่แต่ก็คงยากที่จะมากันพร้อมหน้าพร้อมตากันแบบนี้แล้ว
เพราะต่างคนต่างก็มีงานของตัวเอง
จินยองมองแล้วก็มองเลยไปที่เจบีที่ยังวิ่งเล่นอยู่กับแบมแบมในทะเล
ดวงตาเรียวหันขวับมาทันทีด้วยสัญชาตญาณ พอมองเห็นสถานการณ์ก็พยักหน้าชวนแบมแบมขึ้นจากน้ำ
“พวกเรากลับห้องกันดีกว่าครับ
คงเหนื่อยกันมากแล้วล่ะ”
ปาร์ตี้อาหารทะเลตอนเย็นถูกจัดริมหาดที่เดิม
ลมทะเลเย็นๆพัดโชยขึ้นมาพร้อมกับแสงจันทร์และแสงไฟคบเพลิงแบบดั้งเดิม
เตาปิ้งอาหารสองเตาจัดวางไว้เพียงพอต่อการบริโภคอาหารแบบถล่มโรงงานของทั้งหก
อาหารวันนี้บริการโดยจินยองที่ลงทุนสั่งปลาหมึก กุ้ง
หอยสดๆที่เพาะเลี้ยงในโรงงานของตัวเองออกมาเพื่อใช้ในงานปาร์ตี้นี้โดยเฉพาะ
ทุกคนตาลุกวาวทันทีที่เห็นอาหารสดปริมาณมากมายในถังแช่
โฮเลกเอาออกมาปิ้งกินกันสนุกสนาน
เพราะนานๆทีจะได้ลิ้มลองรสชาติอาหารทะเลสดๆกันแบบนี้ ไม่ใช่แบบแคปซูลตามห้างร้าน
ดื่มกินกันอย่างอิ่มหนำสำราญ
พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งงานเลิก จินยองและเจบีกลับห้องไปก่อน ยูคยอมกับแบมแบมยังดื่มกินกันต่อสักพัก
ส่วนมาร์คก็อุ้มแจ็คสันขึ้นหลังพาไปเดินริมหาดดูพระจันทร์และท้องฟ้าโปร่งในยามกลางคืน
สูดลมและสัมผัสกลิ่นไอบรรยากาศริมทะเลให้เต็มที่
“ไปนั่งกันตรงนั้นเถอะ”มาร์คชวนคนตัวเล็กที่ดูหงอยๆมาตั้งแต่กลางวัน
เดินขึ้นไปบนโขดหินใหญ่ วางเจ้าลูกหมีตัวเล็กลงข้างกาย
นั่งหย่อนขาฟังคลื่นกระทบฝั่งสบายอารมณ์
“มาร์ค...”
“ครับ?”
“เค้าขอโทษนะ”
“หืม?”ชายหนุ่มหันขวับ
มองดวงหน้าน่ารักทำหน้าสำนึกผิด ดวงตากลมคลอน้ำตาเล็กน้อยขณะช้อนตามองเขา “เค้าทำให้มาร์คไม่สนุก...ขอโทษนะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย”ชายหนุ่มหัวเราะ
โล่งใจที่รู้สักทีว่าเจ้าลูกหมีของเขาเครียดเรื่องอะไร
แขนเรียวโอบร่างนุ่มนิ่มเข้ามาใกล้ จูบบนผมสีอ่อนเบาๆ “แค่มีแจ็คสันอยู่
ไม่ว่าที่ไหนมาร์คก็มีความสุข รู้ไหม”
“แต่เค้าซุ่มซ่ามเอง
มาร์คต้องคอยดูแลแจ็คสันทั้งที่มาร์คได้มาทะเลทั้งที”
“เด็กหมีนี่ทำไมคิดมากจังนะ”พูดแซวพลางบีบจมูกรั้นอย่างหมั่นเขี้ยว
“มาร์คอยากให้แจ็คสันสนุกมากกว่ารู้ไหม
เห็นแจ็คสันทำหน้าหงอยแล้วมาร์ครู้สึกไม่ดีเลย”
“อ่ะ...เค้าทำหน้าหงอยเหรอ”เจ้าตัวเล็กทำหน้าตาเหรอหรา
มือเล็กแปะแก้มนุ่มของตัวเองดังแปะ ท่าทางน่ารักเสียคนมองอดไม่ได้ที่จะรัดร่างนั้นเข้ามาแล้วลงโทษด้วยการหอมแก้มเนียนซ้ำๆ
แจ็คสันร้องงอแงกันมาร์คออกจากตัว ทำหน้ายุ่งใส่
...จะทำหน้าแบบไหนก็น่าร้าก...
“แล้วชอบทะเลไหม?”
“อืม! เค้าชอบมากๆเลยล่ะ คราวหน้าถ้ามากับมาร์คอีกก็ดีสิ”คนตัวเล็กยิ้มกว้าง ตาโค้งยิบหยีน่ารัก
แกว่งขาไปมา ท่าทางดูอารมณ์ดีขึ้นแล้ว
“ชอบก็ดีแล้วล่ะ”มาร์คยิ้มตามรอยยิ้มนั้น
โอบร่างเล็กของเจ้าลูกหมีเข้ามาใกล้ มองออกไปในทะเลกว้างไกล “แล้วมาด้วยกันอีกนะครับ
ที่รักของมาร์ค”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น