[SF] Bunny Ears (MarkSon)
Bunny Ears
Mark X Jackson
เช้านี้อากาศสดใส
ท้องฟ้าสีขาวมีกลุ่มเมฆขาวลอยเอื่อยๆเหนือมหานครแสนเร่งรีบ
แสงแดดอุ่นๆลอดผ่านม่านโปร่งขาวส่องสว่างให้ห้องใหญ่แทนหลอดฟูออเรสเซน
มาร์คกับแจ็คสันตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวต้อนรับแขกคนสำคัญ เพราะเมื่อวานพี่สาวสุดสวยของมาร์คโทรมาบอกข่าวดีว่าจะพาหลานรักมาเยี่ยมเยียน
แต่แทนที่จะเป็นมาร์คที่ตื่นเต้นว่าหลานรักจะมาหา
กลับเป็นแจ็คสันที่ตื่นเต้นเตรียมการทุกอย่างอย่างกระตือรือร้นแทน
จนมาร์คสับสนว่าตกลงใครเป็นลุงกันแน่
ทั้งสองช่วยกันทำอาหารง่ายๆอย่างสลัดหรือไก่อบ
พร้อมกับสั่งอาหารจานโปรดของไลลามาเตรียมไว้ด้วย บ้านช่องเก็บสะอาดกว่าทุกวัน
อะไรที่ไม่พึงประสงค์ก็ถูกยัดลงกล่องเก็บในตู้เสื้อผ้ามิดชิด ทุกอย่างพร้อมสรรพ
เมื่อนาฬิกาบอกเวลาสิบโมงเช้า ประตูคอนโดก็ได้เปิดกว้างต้อนรับแขกผู้มาเยือน
“คุณอาแจ็คสัน!”เด็กตัวน้อยกระโดดกอดคอคนตัวเล็กเสียตัวลอย
แจ็คสันยิ้มกว้างโอบตัวหลานขึ้นอุ้ม หอมแก้มเล็กซ้ายขวา
และให้ไลลาได้หอมแก้มนิ่มกลับคืนเช่นกัน “คิดถึงคุณอาจังเลย”
ลุงมาร์คมองคนรักและหลานรักหอมแก้ม
หัวเราะคิกคักๆกันสองคนอยู่หน้าประตู ก่อนจะมีมือหนักๆมาตบเข้าที่หลัง ชายหนุ่มหันไปกอดพี่สาวตัวเองแน่น
เอาแก้มแนบกันเพื่อทักทาย หญิงสาวแย้มยิ้ม
“เป็นยังไงบ้างเรา”
“เรื่อยๆครับ พี่แทมมี่ล่ะ”มาร์คตอบยิ้มๆ
หลบทางให้หญิงสาวหอบของพะรุงพะรังเข้ามาในห้อง ช่วยถือของทั้งหมดไปวางไว้ข้างโซฟา
“พี่หมายถึงโน่นต่างหาก”ตาสวยยักคิ้วหลิ่วตาไปทางแจ็คสันที่กำลังอุ้มไลลาเดินตามมา
มาร์คหัวเราะในลำคอ ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
“นินทาอะไรผมรึเปล่าครับพี่แทมมี่”แจ็คสันแซวยิ้มๆ
ปล่อยไลลาให้ไปกอดทักทายลุงที่แท้จริง ส่วนตนก็กอดทักทายพี่แทมมี่
“เปล่า...ว่าแต่ ย้อมผมกลับแล้วเหรอ”
แจ็คสันพยักหน้า จับปอยผมสีช็อกโกแล็ตเข้มของตัวเองขึ้น
“เบื่อสีเก่าแล้วครับ ย้อมบลอนด์นานๆก็ต้องไปย้อมซ้ำเรื่อย
เลยกลับมาทำผมสีนี้ดีกว่า”
“มาร์คค้านแย่เลยสิ”หญิงสาวแซว
“ไม่พูดเลยต่างหาก”พูดแล้วก็หันไปปากยื่นตาค้อนขวับให้ชายหนุ่มที่ยืนยิ้มๆอยู่ข้างๆ
เหมือนว่าจะมีเรื่องอะไรกัน แต่ด้วยความไม่อยากกวนน้ำให้ขุ่น พี่แทมมี่เลยชวนทั้งหมดไปทานอาหารกันในห้องครัว
บนโต๊ะนอกจากมีอาหารที่เจ้าของห้องเตรียมไว้แล้ว ยังมีอาหารโฮมเมดจากคุณนายต้วนเป็นของฝากให้ทั้งสองด้วย
เรียกว่าอิ่มหนำสำราญกันยกใหญ่ โดยเฉพาะไลลา
ไลลางอแงนั่งข้างแจ็คสันเพราะอยากให้คุณอาคนดีเอาใจ
มาร์คกับแทมมี่ไม่ได้ว่าอะไร นานๆทีจะได้เจอกัน จะตามใจหน่อยคงไม่เป็นไร
เด็กหญิงทานอาหารได้มากกว่าทุกวัน (ตามที่พี่แทมมี่บอก)
เพราะแจ็คสันที่นั่งข้างๆป้อนเอาๆ ทั้งชมทั้งหลอกล่อด้วยความเอ็นดู
รัศมีคุณแม่เปล่งปลั่งจนพี่แทมมี่อดแซวไม่ได้
“แจ็คสันต้องเป็นแม่ที่ดีแน่ๆ”
แน่นอนว่าแจ็คสันยู่เจลลี่สีชมพูมองพี่แทมมี่งอนๆ “พี่แทมมี่อ่า”
“คิกๆ เวลานายอยู่กับเด็กแล้วน่ารักดีออก”
“เด็กๆน่ารักจะตาย
โดยเฉพาะเด็กดีอย่างไลลา...ใช่ไหมคะ?”
“ใช่ค่า”เด็กน้อยตอบร่าเริงและได้รับรางวัลเป็นน่องไก่จากมือคุณอาคนดีไปหนึ่งชิ้น
มาร์คหัวเราะ เขาไม่ใช่พวกชอบคุยอะไรอยู่แล้ว
นั่งฟังเพลินๆไปดีกว่า จิบน้ำพลางหันไปมองคนรักตัวเองแล้วยิ้มบางๆ
มองภาพน่าเอ็นดูตรงหน้าด้วยดวงตาอบอุ่น
อากาศค่อนข้างเย็นในช่วงฤดูใบไม้ร่วงเป็นปฏิปักษ์ต่อแจ็คสัน
วันนี้เจ้าตัวเลยสวมเสวตเตอร์สีเขียวขี้ม้าเนื้อหนานุ่มปิดลำคอขาวและหลังมือเล็ก ประกอบกับผมสีน้ำตาลเข้มปรกใบหน้าอ่อนวัยแล้วยิ่งขับผิวขาวใสอิ่มน้ำอย่างคนเอเชียของเจ้าตัว
ดวงตากลมเปล่งประกายงดงามน่าหลงใหลมองหลานตัวน้อยของเขาราวกับแม่กำลังมองลูกสาวทานข้าว
ริมฝีปากอิ่มเอิบสีชมพูแดงยกยิ้มกว้างเห็นฟันกระต่ายขาวน่ารัก ผิวแก้มสีชมพูระเรื่อยกกลมเป็นก้อน...มองแล้วอบอุ่นและน่ารักจริงๆ
“มองตาเยิ้มแล้วจ้า”เสียงพี่สาวแซวมาเบาๆให้รู้สติ
ดวงตาวาววับเหมือนรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร
มาร์คหลบตาบ่ายเบี่ยงเบาจานใช้แล้วไปเก็บในครัว
เรียกเสียงหัวเราะของพี่แทมมี่ดังลั่น
“อะไรเหรอครับพี่แทมมี่?”แจ็คสันหันมาถามแต่หญิงสาวไม่ตอบ
แค่หัวเราะและส่ายหน้า เพิ่มความสงสัยให้คนตัวเล็ก
แต่พอหลานรักเรียกก็ลืมคำถามในหัวไปหมด
มาร์คเป็นคนล้างจานกับเก็บอาหารเหลือใส่ไว้ในตู้เย็นเพราะแจ็คสันคงโดนหลานตัวน้อยของเขาติดแจจนมาจัดการไม่ได้
พี่แทมมี่ลำเลียงอาหารเข้ามาและช่วยเขาแพ็คอาหารเสียง่ายเข้าช่องแช่แข็ง
“ป๊าม๊าบ่นคิดถึงนายกับแจ็คสัน”
“บริษัทกำลังเร่งสรุปผลงานปลายปี
ผมจะไม่อยู่ก็ไม่ได้ แจ็คสันก็ยังติดโปรเจครีเมคเพลงเก่าอีก”มาร์คบอกเหตุผลที่เขาไม่สามารถกลับไปเยี่ยมบ้านได้อย่างที่เคยคุยกันในโทรศัพท์
“รู้แล้วจ้า ไม่ได้ว่าอะไร
ที่มาเยี่ยมเพราะพี่มาทำธุรให้ป๊า เลยเอาไลลามาด้วย
หลานบ่นคิดถึงคุณอาแจ็คสันใหญ่เลย”
“ผมนี่เน่าเลย”มาร์คหัวเราะขำ
“เออ แล้วดีกันรึยัง?”
“เคลียร์แล้วครับ แต่ความรู้สึกเราก็ยังไม่เข้าที่เข้าทาง”มาร์คลอบถอนหายใจ
เมื่อรู้ตัวว่าปิดความแปลกต่อสายตาพี่สาวไมได้
เมื่อเดือนก่อนเขากับแจ็คสันทะเลาะกันเพราะเรื่องเข้าใจผิด
เริ่มมาจากมาร์คติดทำงานไม่ยอมกลับบ้านเกือบสามวัน เช่นเดียวกับแจ็คสันที่เครียดกับโปรเจคใหญ่ของต้นสังกัด
ต่างคนต่างยุ่ง ไม่มีเวลาคุยกัน แล้วเย็นวันศุกร์ที่ควรจะได้พัก
พวกเขากลับต้องมาทะเลาะกันยกใหญ่เพราะโทรศัพท์เพียงสายเดียว
มาร์คโดนลากไปฉลองหลังเลิกงาน ส่วนแจ็คสันี่คิดว่าเขาจะกลับบ้านก็ก็กลับมารอที่บ้านก่อน
พอไม่เห็นก็เลยโทรตาม แล้วคนรับดันเป็นเพื่อนผู้หญิงที่เมาพูดเพ้อไปเรื่อยจนแจ็คสันเข้าใจผิดว่ามาร์คนอกใจ
มาร์คพยายามอธิบาย และแน่นอนว่าแจ็คสันไม่เชื่อ…
มาร์คเข้าใจว่าแจ็คสันเครียด
แต่มาร์คก็เหนื่อยกายจนแทบไม่ไหว
ดังนั้นเขาเลยปล่อยให้เป็นแบบนั้นไปเกือบหนึ่งสัปดาห์ รอให้ว่างตรงกันถึงได้ลากคนตัวเล็กมาคุยกันดีๆ
งอนง้อกันเกือบสามชั่วโมง ในที่สุดแจ็คสันก็ยอมเชื่อและเข้าใจ
แต่จะบอกว่าเกือบสายไปมันก็ใช่ ในเมื่อความรู้สึกที่เสียไปตลอดทั้งหนึ่งสัปดาห์มันไม่ได้กู้กลับมาเพราะแค่คำว่าเข้าใจ...บรรยากาศของเขากับแจ็คสันเลยยังตะกุกตะกักกันอยู่บ้าง
คงต้องใช้เวลาช่วยสมานต่อไป
“ช่วยไม่ได้ ละเลยเขาเองนี่
ดีแค่ไหนว่าเขาไม่หนีไปตั้งแต่วันแรก”
“โธ่ พี่แทมมี่ ผมรู้ว่าผมไม่ดีเอง
แต่ขอคำปลอบให้น้องชายหน่อยเถอะครับ”
พี่แทมมี่ยักไหล่ไม่สนใจ
เธอรู้ดีว่ามาร์คเป็นพวกรักจริงแต่ไม่ชอบแสดงออก บ่อยครั้งที่ละเลยความรู้สึกคนอื่น
ถึงจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นแต่ก็เผลอหลุดด้านนั้นออกมาบ้าง แล้วยิ่งกับแจ็คสัน
คนที่มาร์คจริงจังมากขนาดจดทะเบียนสมรสและอยู่กินด้วยกันฉันท์สามีภรรยา เป็นประเภทชอบให้สนใจมากๆเหมือนพวกลูกหมาลูกแมวแล้ว
ไม่แปลกเลยว่าคู่นี้จะทะเลาะเล็กๆน้อยๆกันเป็นปกติ
“พูดมากๆแสดงความรักมากๆ มันคงไม่ยากเกินไปหรอก
พยายามอีกนิดนะมาร์ค”
“ขอบคุณครับพี่”
แทมมี่เดินนำหน้าน้องชายออกมาจากส่วนห้องครัว
หลุดร้องโอ๊ะจนคนด้านหลังสงสัย เงี่ยหน้าออกมาดูก่อนจะเบิกตาโต
“อ๊ะ ดูนี่สิคะๆ คุณอาแจ็คสันกลายเป็นคุณกระต่ายไปแล้วล่ะ”เด็กหญิงที่น่าจะเป็นตัวการหัวเราะพลางดึงมือแจ็คสันมายืนต่อหน้าพี่น้องต้วนทั้งสอง
“น่ารักสุดๆไปเลย”เธอเสริมและมาร์คก็สุดจะเห็นด้วย
หูกระต่ายฟูๆสีขาวบริสุทธิ์ตัดแปะข้างในใบหูด้วยผ้าลื่นสีชมพูสดใสถูกสวมเหนือเส้นผมนุ่มลื่นสีช็อกโกแล็ตที่โดนเจ้าตัวปัดไปมาแก้เขิน
แก้มกลมขึ้นสีชมพูปลั่งด้วยความเขินอาย
ตากลมแทบไม่มองมาทางเขาเหมือนจะรู้ว่าจะโดนมองด้วยสายตาแบบไหน
“โหยย น่ารักมากเลยค่ะ ไลลาเอามาด้วยเหรอคะ?”
“ใช่ค่ะ ไลลาว่าเหมาะกับคุณอาแจ็คสันดี
ลุงต้วนว่างั้นไหมคะ”เด็กหญิงถามด้วยความใสซื่อ
กระโดดเกาะขาคุณลุงที่มองคุณอาตาไม่กระพริบ
ไม่ยอมตอบเธอจนเธอต้องกระตุกมือเพื่อย้ำให้คุณลุงสนใจ
“คุณลุงมาร์คคะ ไลลาถามว่าคุณอาแจ็คสันน่ารักไหมคะ”
“น่าขย้ำ...”
“อะไรนะคะ ไลลาไม่ได้ยิน”
“น่ารักครับ น่ารักมากๆ...”เสียงทุ้มตวัดต่ำดูแฝงอะไรบางอย่างที่ทำให้คนตัวเล็กหน้าร้อนผ่าวจนไม่กล้าสบตาด้วย
พี่แทมมี่ที่มองอยู่ยิ้มกรุ่มกริ่ม เดินไปจูงมือเด็กน้องขึ้นอุ้ม
“ไลลาอยากไปสวนสนุกรึยังคะ?”
“อยากแล้วค่ะ! ไลลาอยากไป”
“โอเคค่ะ งั้นพี่ไปก่อนนะ แจ็คสัน มาร์ค”
“อ้าว ทำไมรีบไปจังล่ะครับ”
แจ็คสันถามด้วยความสงสัย
ไหนบอกว่าจะอยู่จนถึงเย็นไงล่ะ?
“ไม่อยากรบกวนน่ะ เอาล่ะ ไปกันเถอะจ๊ะไลลา”
“พาคุณลุงกับคุณอาไปด้วยได้ไหมคะ?”เด็กหญิงถาม
แต่พี่แทมมี่ส่ายหน้า
“คุณลุงกับคุณอาก็จะไปสวนสนุกเหมือนกันจ๊ะ
แต่ไม่ได้ไปที่เดียวกับเรา”แล้วแขกผู้มาเยือนทั้งสองก็เดินออกไป
โบกมือบ๊ายบายลากันลาอย่างปกติ มีแค่รอยยิ้มปริศนาแปลกๆที่พี่แทมมี่ส่งให้มาร์คตอนจะปิดประตูเท่านั้นเอง
“พี่ไลลาพูดแปลกๆเนอะมาร์ค”แจ็คสันเลิกคิ้วมองตามแขกไปงงๆ
เดินกลับไปนั่งโซฟา กดโทรทัศน์เปิดดูช่องเพลง
มาร์คเดินมานั่งข้างๆ ท้าวแขนกับพนัก หันตัวและใบหน้าทางทางแจ็คสันจนคนตัวเล็กรู้สึกแปลกๆ
กำลังจะหันไปถาม หูกระต่ายบนหัวก็โดนดีดดึ๋งไปมาให้คนตัวเล็กรู้ตัวว่าลืมอะไรไป
“คุณกระต่ายตัวน้อยชื่ออะไรครับ?”ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าหวานที่ซับสีจาง
มือเล็กดันไหล่แข็งไว้
“มาร์ค ไม่แกล้งสิ”
“ชื่ออะไรเอ่ย บอกมาร์คได้ไหม?”จมูกโด่งปัดหน้าม้านุ่ม
หอมหน้าผากนูนเบาๆ
คนตัวเล็กเม้มปากเป็นเส้นตรง เขินก็จริงแต่จะเล่นด้วยก็ได้
“แจ็คสันครับ”
“คุณกระต่ายหิวไหมครับ?”มาร์คยิ้มพอใจ
หันมานั่งท่าเดิม แต่ใกล้ขึ้นจนแจ็คสันแทบจะขึ้นไปนั่งบนตักอีกคนอยู่แล้ว
“ไม่หิวครับ คุณกระต่ายเพิ่งกินข้าวพร้อมมาร์คไงครับ”ตอบพลางกระเถิบหนี
แขนยาวโอบเอวบางพาขึ้นไปนั่งบนตัก แจ็คสันตีไหล่คนตัวสูงกว่าลงโทษโทษฐานทำให้ตกใจ
“หืม กระต่ายกินข้าวด้วยเหรอครับ? กระต่ายไม่ได้กินแครอทเหรอ”
ชายหนุ่มถามเสียงใส เบิกตาทำหน้าตาไร้เดียงสา
แต่มือกลับสอดเข้าไปสัมผัสบั้นท้ายนุ่มนิ่มใต้กางเกงผ้ายืดของคนบนตัก
นิ้วเรียวชอนไชทำท่าจะสอดเข้าใต้อันเดอร์แวร์ แจ็คสันถลึงตาโตขู่
จับข้อมือแกร่งพลางขู่ฟ่อ
“มาร์ค ไม่เล่นแล้ว ปล่อยเลย”
มาร์คยกยิ้มเหนือกว่า ทำท่าทางราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่แจ็คสันพูด
บังคับถอดกางเกงสามส่วนลงไปกองที่ข้อพับ ต้นขาขาวนวลปรากฏต่อสายตา
แจ็คสันหน้าแดงหนีบขาเปลือยเปล่าไว้แน่น ทั้งยังดึงชายเสื้อสเวตเตอร์ปิดบั้นท้ายอวบอิ่ม
ทำหน้าค้อนพองแก้มกลมป๊อก ถลึงตาโต ทำอย่างกับว่าแค่นั้นเขาจะกลัว
...อ่า น่ารังแกชะมัดเลย...
ตอนแรกว่าจะเก็บไว้แกล้งนานๆ
แต่พอเห็นท่าทางใสซื่อยั่วยวนแบบนั้นแล้วมันอดไม่ได้
“ป่ะ มาร์คพาไปกินแครอทนะ”
“มาร์ค!”คนตัวเล็กร้องลั่น
โดนคนฉวยโอกาสรวบตัวขึ้นหิ้วเข้าห้องนอนไป
แล้วกระต่ายน้อยก็โดนมาร์คง้อโดยการป้อนแครอทในกรงทั้งวันหยุดนั้นเอง...
.
.
.
.
.
“อ๊ะ มาร์ค”
“อีกรอบนะกระต่ายน้อย”
“งือ มาร์คบ้า!!!”
#น้องหวัง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น