[SF] TUAN TWINS AND THEIR LOVER IN ONEDAY (MARKSONYIEN) *3P*
TITLE:
TUAN TWINS AND THEIR LOVER IN ONEDAY
COUPLE:
MARK x JACKSON x YI EN [MarkSonYien]
RATE:
PG-15
WORD:
3,453
BY:
Silverfeather29 /@silverfeather29/
----------------------------------------------------------------------
TUAN
TWINS AND THEIR LOVER IN ONEDAY
วันจันทร์มาถึงแล้ว
ถึงเวลากลับไปเรียน แต่ดูเหมือนว่าแจ็คสันจะยังไม่พร้อม...
“ไม่ไป!!!”
แจ็คสันยื่นคำกร้าว
ดวงตากลมถลึงใส่สองแฝดที่พยายามลากเขาลงจากเตียงให้ได้
มือขาวกระชับผ้าห่มไว้แน่นราวกับมันเป็นโล่เหล็กกันภัยได้ มาร์คจับมุมผ้าด้านหนึ่งพยายามดึงชักกะเย่อกับคนอายุน้อยกว่าที่เอาแต่ดิ้นไปมาอยู่บนเตียง
อี้เอินที่ยืนคุมเชิงอยู่อีกด้านของเตียงส่ายหน้าเหนื่อยหน่ายใจ
“กากา
ถ้าไม่ไปโรงเรียนจะตามเพื่อนไม่ทันนะ”
“อย่าขี้เกียจ
ลุกไปโรงเรียน เร็ว!”
“ไม่!!!”
แจ็คสันตะโกนลั่นห้องเมื่อโดนมาร์คอาศัยช่วงชุลมุนกระชากผ้าห่มจนร่างเขาเซล้มไปบนเตียง
อี้เอินขึ้นคร่อมร่างขาวกดมือขาวลงบนเตียง ดวงตาสวยฉายแววดุอย่าที่ไม่ค่อยเห็นมากนัก
หัวใจแจ็คสันตกไปตาตุ่ม
“ทำไมไม่ไป
พี่ขอเหตุผลซิ”น้ำเสียงราบเรียบของอี้เอินเป็นสิ่งที่แจ็คสันกลัวเป็นอันดับต้นๆ
เพราะนั้นเป็นสัญญาณว่าพี่ชายแสนอบอุ่นคนนี้กำลังอยู่ในโหมดโหด ไม่ควรไปต่อกรด้วย
“...”ปากอิ่มหุบเงียบไม่กล้าตอบ
ผิวแก้มเริ่มออกสีเรื่อ มาร์คที่ยืนดูอยู่ใกล้ๆ (พับผ้าห่มอยู่ -*-)
เดินดุ่มๆเข้าไปจับคางมนให้หันมามองเขา
“บอกพี่
ไม่อย่างนั้นไม่ต้องลุกจากเตียง พวกพี่ยอมโดดเรียนเพื่อลงโทษนาย”
เอิ๊ก!
กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
หน้าซีดเผือก รู้ทันทีว่าประโยคนั้นหมายความว่าอย่างไร
ไอ้ครั้งแรกนั่นเจ็บเจียนบ้า จำไม่ได้รึไงว่าตอนขึ้นมาแล้วเขาน้ำตาไหลพรากโวยวายขนาดไหน
นี่จะให้โดนอีกทั้งที่ผ่านมาแค่วันสองวันนี่นะเหรอ? ไม่เอา!!!!!!!
“บอกแล้วๆ”รีบละล่ำละลักเอ่ยออกไป
กลัวว่าจะทำจริงๆ
อี้เอินผ่อนแรงกดลง
มองหน้าเขาเพื่อรอคำตอบนิ่ง
“มันยังไม่หาย...”
“หืม?”
“บนตัวผมเนี่ย!!! มันยังไม่หายโว้ยยย เข้าใจยัง!”
“อ๋อ~”ตามด้วยเสียงหัวเราะลั่นห้องของสองแฝด ดวงหน้าแดงจัดด้วยความอับอาย
“หัวเราะบ้าอะไร!”
“เขินเหรอเตี้ย”
“แล้วใครทำวะ!! หยุดหัวเราะเลยนะ”ร่างเล็กโวยวายลั่น ดิ้นไปมาจนเสื้อยืดที่ใส่อยู่เลิกขึ้นเห็นผิวเอวขาวที่มีรอบจูบประปรายทั่วเอว
ไม่ต้องเอ่ยถึงส่วนอื่นของร่างกาย ยิ่งตรงคอ
ไหปลาร้าและหน้าอกนี่ยิ่งกว่าเป็นอีสุกอีใส แดงจนเหมือนโดนสีแดงสาดใส่
นั่นแหละเป็นเหตุผลที่เขาไม่อยากไปโรงเรียน
“ใส่เสื้อคลุมไปไม่เห็นแล้วน่า
ลุกเถอะ เดี๋ยวสายนะครับ”
“ถ้ายังไม่ลุกพี่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ละนะ
ถ้าสายแล้วพี่ไม่ช่วยอีกนะ”มาร์คขู่สำทับ มือเลื่อนไปจับเสื้อยืดบนร่างคนตัวเล็ก
“ไปแล้วๆ
หยุดเลย!”
แจ็คสันยึดเสื้อตัวเองไว้แน่น
ทำหน้าอ๊บใส่ฝาแฝดต้วนที่ยอมถอยออกไปแล้ว รีบวิ่งลงเตียงไปเปลี่ยนเสื้อนักเรียน
เขามาค้างที่นี่บ่อยเลยมีเสื้อนักเรียนเตรียมเอาไว้ในตู้เสื้อผ้าของแฝดต้วนเสมอ
ไม่ต้องวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้านตัวเอง
“พวกพี่ไปรอหน้าบ้านนะ”อี้เอินตะโกนเข้ามาจากหน้าประตูห้องนอน
แจ็คสันบู้ปากแลบลิ้นใส่เสื้อนักเรียนตัวเองราวกับมันจะส่งผ่านไปถึงเข้าของเสียงได้เสียอย่างนั้นแหละ
ะ
แจ็คสันเดินย่ำปึงปังเข้าไปในห้องเรียน
ทำหน้าบูดใส่เสียงแซวที่ดังตามมาเป็นพรวนตั้งแต่เขาก้าวเท้าเข้ามาก้าวแรก
รีบย่ำให้ถึงโต๊ะพยายามไม่ใส่ใจเสียงทุ้มต่ำสองเสียงที่ไล่ตามหลังมา
“กากาอย่าลืมกินยานะ
ถ้าไม่ไหวให้ไปห้องพยาบาลนะครับ”
“ตั้งใจเรียนนะเตี้ย
อย่าให้มิสรายงานว่าแจ็คสัน หวังหลับในห้องเรียนอีกนะ”
“ไปสักทีเถอะ!!”ตะโกนกลับไปอย่างเหลือทน
สองแฝดหัวเราะร่าที่ได้แกล้งแฟนตัวเองยามเช้าก่อนแยกย้ายไปห้องตัวเอง
...แม่ม
แฟนบ้าอะไรกวนตีนกูจั๊งงง...
“ผัวมาส่งเหรอเตี้ย”
“เคยโดนตีนไหมครับ
นิโคลัส ผัวพ่อง!”ถีบขาไอ้คนทักทายด้วยคำหยาบที่สุดในสามโลกด้วยความหมั่นไส้
นิโคลัสไม่ยี่หระหัวเราะสะใจที่มันอำผมได้
“ไม่ใช่ผัวเดียวด้วยนะนิค
ผัวS
ว่ะ”ไอ้พีเนียลหันหน้ามาล้อเลียนกระดกลิ้นรัวน้ำลายกระจาย แจ็คสันโบกหัวทองๆนั่นอย่างแรงจนหน้าหงาย
“หุบปากไปเลย! เก็บหมาจากปากมึงกลับไปด้วย”
“ตบกูซะแรง
ถ้ากูเรียนมิสไม่เข้าใจกูจะโทษมึง”
“มึงเคยเจ้าใจด้วยเหรอ”นิค
“ไม่ว่ะ”พีเนียลตบมุขกลับ
ตบมือกับแป๊ะใหญ่แล้วหัวเราะปากกว้างสะใจ มีเพื่อนแบบนิโคลัสกับพีเนียลมันก็ดีครับ
มันเป็นพื่อนที่ดีพอสมควรเลย อยู่กับพวกมันก็สนุกดี เฮฮาบ้าบอกันตามเรื่อง
เสียแต่ว่าพวกมันชอบเลี้ยงหมาไว้ในปากก็เท่านั้นแหละ -*-
แจ็คสันขยับตัวถอดเสื้อกันหนาวที่อี้เอินบังคับให้ใส่เพราะเข้าหน้าหนาวแล้วมาพาดไว้บนเก้าอี้
เสียงหัวเราะไอ้พีเนียลหายไปกระทะหัน หันกลับมาอีกทีก็เห็นมันอ้าปากค้างมองเขาตาโต
สักพักหน้ามันก็เริ่มแดงและหลบตาผม
...เป็นบ้าอะไรของมัน...
“เฮ้ย ไอ้หวัง”
“อะไร?”
“ปิดคอมึงหน่อยก็ดีนะ”
เอามือปิดคออัตโนมัติ
แก้วขาวเริ่มแดงระเรื่อตามเพื่อนแต่ดูจะหนักกว่าเพราะตอนนี้ลามไปถึงหู
ในใจเริ่มสาปแช่งแฝดต้วนสารพัด โขกหัวตัวเองลงพื้นโต๊ะเสียงดังจนนิคลัสตกใจ
“เห็นชัดมากเลยเหรอวะ?”
“ก็...ไม่อ่ะ...แต่เมื่อกี้มึงเอี้ยวตัวไป
คอเสื้อมึงเปิด กูเลยเห็นชัด”
“พวกมึงพูดเรื่องอะไรกัน”นิคโคลัสที่ยังไม่เข้าใจโวยวาย
หันไปเปิดคอเสื้อคนตัวเตี้ยด้วยความอยากรู้อยากเห็น แจ็คสันสะดุ้งปัดมือเพื่อนออกแต่เหมือนว่านิคโคลัสจะเห็นมันแล้ว
หน้าแดงเป็นลูกแตงโมสุกเลยมึง
“เฮ้ย
แจ็คสัน...”
“อย่าถามเชียวนะมึง”รีบห้ามเพื่อน
แค่พวกมันเห็นก็เขินจะตายแล้ว
“แต่กูอยากรู้”
“สัด!”
“เอาจริงเว้ย! มึงกับพวกพี่สองคนนั้นมีอะไรกันแล้วเหรอวะ”พีเนียลถามเสียงเบา ทำหน้าจริงจังยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“...”
“แจ็คสัน”เอ่ยย้ำชื่อเร่งคำตอบ
“...เออ...”ตอบเสียงแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน
นิคโคลัสกับพีเนียลตกใจตาโตแทบจะหลุดเสียร้องออกมาแต่ไหวตัวทัน พุ่งมือไปปิดปากกันและกันทัน
ท่าทางช่างดูน่าขบขัน
“ตอนไหน”
“กูไม่ตอบแล้ว
หยุดเถอะ”แจ็คสันส่ายหน้าปรามๆ
พีเนียลกับนิคโคลัสหันไปมองหน้ากัน
ทำท่าเหมือนอยากจะถามอีกแต่ก็ไม่กล้าเพราะลองแจ็คสันพูดแบบนี้แสดงว่าไม่อยากตอบจริงๆ
“โทษทีว่ะ
กูก็แค่อยากรู้ แต่ถ้ามึงไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร”พีเนียลโบกมือไปมา
“กูอยากรู้”นิคโคลัสเอ่ยโพล่งขึ้นมา
พีเนียลง้างมือจะตบหัวมันแล้วดีที่มันเอ่ยประโยคต่อมาทัน “แต่กูก็รอให้มึงพร้อมเล่าดีกว่า...ซึ้งเลยอ่ะดิมึง”ยิ้มกว้างต่อท้าย
ทำเอาแจ็คสันยิ้มออก รู้สึกของคุณพวกมันจริงๆที่เข้าใจเขา
...ผมบอกแล้วว่าพวกมันเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ...
แต่ละคาบที่ผ่านไปช่างน่าเบื่อหน่าย
เสียงกริ่งพักเที่ยงดังขึ้น เด็กนักเรียนวิ่งกรูกันออกจากห้องดิ่งไปโรงอาหาร
แจ็คสันโดนนิโคลัสลากออกไปทั้งที่ยังไม่ใส่เสื้อกันหนาวโดยให้เหตุผลว่ามันกลัวแถวจาจังยอนจะยาว
...กูรู้มึงหิว
แต่กูหนาวไง สัด!...
แต่ในเมื่อมาแล้วก็ยอมยืนเป็นเพื่อนพวกมันสองคน
(พีเนียลก็โดนลากมาด้วยแต่มันใส่เสื้อกันหนาวทัน)
ยืนรอไม่นานแจ็คสันก็แทบสบถลั่นเมื่อเสียงประชาสัมพันธ์โรงเรียนดังขึ้น
...ประกาศถึง
แจ็คสัน หวัง นักเรียนม.5/7 ขอให้มาพบประธานนักเรียนฝ่ายวิชาการตอนนี้ด้วยค่ะ
ประกาศอีกครั้ง แจ็คสัน หวัง นักเรียนม.5/7 ขอให้มาพบประธานนักเรียนฝ่ายวิชาการตอนนี้ด้วยค่ะ
ด่วนนะคะ ขอบคุณค่ะ...
“กูล่ะเบื่อ”แจ็คสันกลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย
“เฮ้ย
พ่อมึงเรียกแล้ว ไปดิ”เพื่อนตัวดีก็ยักคิ้วหลิ่วตาใส่น่าหมั่นไส้จนอยากเอาไม้จิ้มตามันให้บอด
แต่ฉุกคิดอีกที มันก็ยังมีประโยชน์ ปล่อยเอาไว้เอาบุญแล้วกัน
“ไปกูหน่อย”
“เอ้า! เค้าเรียกมึง ไม่ได้เรียกกู”
“กูจะบอกมาร์คหักคะแนนกิจกรรมมึง”
“สัด! เอาผัวมาขู่กู!!!”
จะด่าอะไรก็ด่ามาเถอะ
ตอนนี้กูรับหมดอ่ะ ก็มันจำเป็น =_=
เริ่มเข้าหน้าหนาวแล้วแต่หิมะยังไม่ตก
สีสันในโรงเรียนเลยเริ่มมากขึ้นจากแฟชั่นหน้าหนาวของสาวๆหนุ่มๆแฟชั่นนิสต้าทั้งหลาย
แจ็คสันกับสหาย (หืม?) เดินดุ่มๆผ่านดงเสื้อหลากสีฝ่าเข้าไปในห้องสภานักเรียนที่กระจกติดฟิล์มดำทึบ
แจ็คสันเคาะประตู
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ขมวดคิ้วมุ่นลองเปิดประตูยื่นหน้าไปดู
ร้องเฮ้ยเมื่อประตูเปิดผลั๊ว ร่างทั้งร่างถูกอุ้มรวบลอยขึ้นจากพื้น สัมผัสอุ่นหวานประทับบนริมฝีปากไม่ทันให้ตั้งตัว
เกือบเคลิ้มไปกับจูบนั่นแล้ว ถ้าไม่สำนึกว่ามีเพื่อนตาดำๆสองคนยืนจังก้าเป็นพยานอยู่หน้าห้อง
มือขาวผลักอกคนตัวสูงออกแรงๆ
มองหน้าคนทำเพื่อระบุคนด่าให้ถูก
“อี้เอิน หยุด! เพื่อนผมมาด้วย”
“อ่า...”เสียงทุ้มครางเสียดายเบาๆ
นี่เรียกเขามาเพื่ออะไรวะ! เพราะคิดว่ามันต้องลงอีหรอบนี้ถึงได้ดึงเพื่อนมาด้วยนี่ไง
หันไปมองเพื่อนรักสองคนที่ตัวแข็งนิ่งอึ้งตาโตเหมือนรูปปั้นประดับสวนอยู่หน้าห้องแล้วโครตอายยยย
ดิ้นออกจากอ้อมกอดอุ่นเดินไปโบกมือหน้าสองคนนั้นเรียกสติ
“ไอ้นิค! ไอ้พีเนียล!”
“อะเอ๋อ...อ้อ...แจ็คสันลากพวกผมมาเองนะพี่
ผมไม่ได้ตั้งจะเป็นก้างนะ”นิคโคลัสสะดุ้งรู้ตัวส่ายหน้าโบกมือกันให้วุ่น
“ไอ้นิค!!!”แจ็คสันตวาดแหว ในขณะที่อี้เอินกลั้วหัวเราะอยู่ด้านหลัง
เอื้อมมือมารั้งไหล่คนเตี้ยกว่าให้เอามาใกล้
“ไม่เป็นไรๆ
ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ ยังไม่กินข้าวใช่ไหม? พอดีพี่สั่งพิซซ่ามาน่ะ เลยชวนมากินที่นี่
กินด้วยกันนะ”
ทันทีที่ได้ยินคำว่า
‘พิซซ่า’ ตากลมก็เปล่งประกายวาบ หันขวับคอแทบหันไปทางโต๊ะที่มีกล่องสี่เหลี่ยมแบนๆที่จำได้แม่นว่าเป็นเจ้าประจำของเขาสงบนิ่งอยู่ตรงนั้น
กระโดดไปเปิดกล่องเห็นเป็นหน้าฮาวาเอียนเพิ่มชีทพิเศษอย่างที่เคยเปรยเอาไว้ว่าอยากกิน
“สั่งมาง้อน่ะ”อี้เอินเฉลยยิ้มๆ
แจ็คสันหันไปยิ้มกว้างให้แฝดต้วนคนน้อง ไม่อยากคิดหรอก
แต่เป็นวิธีการง้อที่โครตน่ารักเลยว่ะ
“โอ๊ยยย
สั่งมาให้แจ็คสันชัดๆ ผมไม่กล้ากินหรอกพี่”พีเนียลมองในถาดแล้วหันไปส่ายหน้าให้กับคนตัวสูง
แจ็คสันรีบจับแขนเพื่อนให้นั่งลง แล้วตัวเองนั่งตาม มือขาวจับนู่นวางนี่อย่างคล่องแคล่ว
“จะให้กูกินหมดถาดนึงเลยรึไง
มากินด้วยกัน”
“อย่างกับมึงสั่งมางั้นแหละ”ไม่วายที่พีเนียลจะจิกกัด
“ของพี่ก็เหมือนของแจ็คสันนั่นแหละ”
“อย่าหยอด
จะกิน”แจ็คสันบอกร่างสูงที่เงียบไปในทันที
ทั้งนิคทั้งพีเนียลมองหน้ากันเหมือนล่วงรู้ความคิดอีกฝ่าย...
...พี่อี้เอินนี่กลัวเมียว่ะ
55555555555555555...
หลังฟาดพิซซ่าหมดกล่อง
สามสหายก็จดจ่ออยู่หน้าทีวี ไม่ครับ ไม่ได้ดูทีวี แต่เล่นเกม มีเกมในสภาได้ยังไง?
นี่ก็งงอยู่ แต่ก็เล่นนะ 555555555 ส่วนอี้เอินนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา
เสียงประชาสัมพันธ์ดังมาอีกครั้ง
...ประชาสัมพันธ์ถึงนักเรียนทุกสายชั้นค่ะ
เนื่องจากอาจารย์ทุกท่านมีประชุมตั้งแต่บ่ายเป็นต้นไป
ทำให้งดการเรียนการสอนคาบบ่ายทั้งหมดค่ะ แจ้งอีกครั้ง งดการเรียนคาบบ่ายทั้งหมดค่ะ....
เสียงกรีดร้องเฮดังก้องโรงเรียนเหมือนสอบได้ที่หนึ่งยกชั้น
แจ็คสันกระโดดร้องเฮไม่สนว่าที่นี่เป็นห้องสภาเช่นเดียวกับเพื่อนที่ลุกขึ้นเฮเหมือนกัน
อี้เอินมองภาพนั้นยิ้มๆ แจ็คสันที่ร่าเริงเป็นสิ่งที่เขาชอบมากที่สุด…
...รองจากหน้าแดงๆตอนค่ำวันศุกร์นั่นอ่ะนะ...เผลอเลียริมฝีปากตัวเอง
ประตูห้องสภาถูกเปิดอีกครั้ง
คราวนี้เป็นต้วนคนพี่ที่เดินเข้ามาพร้อมเอกสารปึกใหญ่ แต่พอเห็นแจ็คสัน คนตัวสูงก็ส่งเอกสารไปให้ใครบางคนด้านหลัง
แล้วพุ่งตัวเข้ามาจูบแจ็คสันแบบหน้าด้านๆ
จุ๊บ!
แจ็คสันยกเท้ายันท้องคนเป็นพี่เข้าเต็มๆ
มาร์คถอยหลังไปสองสามก้าวทั้งๆที่ใบหน้าฉายรอยยิ้มกว้างนาหมั่นไส้ ผิดกับคนตัวเล็กที่ทำหน้าเพลียใส่เต็มที่
...กูเพลีย
-*- เลิกหื่นสักวิได้ป่ะ...
“ห้องสภานะเว้ยเฮ้ย! เห็นใจกูบ้าง”เสียงร้องโวยวายของไอ้คนตาตี่ เงิงออกปากบ่นขึ้นมา
เมื่อดันจอฉากสวีทเต็มตา
“ไปหาจูเนียร์มึงดิ”มาร์ครั้งตัวแจ็คสันมากอด
เอาคางเกยไล่เพื่อนส่งๆ
“อี้เอินส่งจูจูกูไปเดินเรื่องแข่งขันวิชาการที่เขต
มึงความจำเชื่อมชะ? ไอ้ต้วน”เจบีท้าวสะเอวทำท่าจะเอกสารปาหน้าประธานนักเรียนฝ่ายนันทนาการ
“ต้วนนั่นโดนสองคนนะครับ
ระบุคนด้วย”อี้เอินท้วง ลุกขึ้นมายืนข้างแฝดตัวเอง ยิ่งทำให้มองเห็นความเหมือนจนแยกไม่ออกของคนสองคน
ถ้าไม่ได้ทรงผมช่วยละทักผิดแน่ๆ
“มาร์คปล่อยยย
อึดอัด!”แจ็คสันบ่นงึมงำ มาร์คหัวเราะหึๆยอมปล่อยแขนบนบ่าออก
แต่คว้าเอวมากอดไว้แทน
ทำเอาคนตัวเล็กหมดคำจะพูดแต่แสดงออกทางสีหน้าชัดเจนจนคนอื่นในห้องกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่
“เลิกแกล้งน้องเถอะมาร์ค
ดูทำหน้าเข้า จะฆ่านายให้ตายได้แล้วมั้ง”เจบีส่ายหน้าให้กับคี่ (?) ตรงหน้า
ในที่สุดมาร์คก็ยอมอยู่ห่างจากแจ็คสันกลับไปทำเอกสารกับอี้เอิน
คนในสภาเริ่มทยอยเข้ามาทำงาน (เอาจริงๆก็มานอนเล่น)
สามสหายจับกลุ่มเล่นเกมเศรษฐีกับแบมแบม น้องเล็ก ม.4 ในสภา มียองแจ ม.5 ร่วมสังเกตการณ์อย่างใกล้ชิด
เจบีนั่งแชทในมือถือยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่บนเก้าอี้เลขาสภาของจูเนียร์
ให้เว่าคุยกับใครก็คงไม่พ้นเจ้าของโต๊ะนั่นแหละ
สรุปว่าในสภาก็มีแต่สองประธานสภาที่ทำงานกันงกๆ
...ในฐานะแฟน
แจ็คสันควรไปช่วยไหม???...
...ถ้าในฐานะแฟน
‘ที่ดี’ อ่ะนะ...
...พอดีว่าแจ็คสันหวังไม่ใช่อ่ะ
ปั่นกันต่อไปนั่นแหละ หึหึ...
เข็มนาฬิกาหมุนไปอย่างรวดเร็ว
จากตอนเที่ยงตอนนี้ก็บ่ายสาม
จูเนียรที่กลับมาตอนบ่ายสองโดนเจบีพุ่งไปกอดรัดที่ไหนไม่อาจทราบได้ถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับ
มาร์คเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารมาบิดขี้เกียจ สะดุดกับร่างคุ้นตาของใครบางคน สะกิดแฝดตัวเองให้เงยหน้าขึ้นมามอง
สองคนวางปากกามองภาพตรงหน้าด้วยความเอ็นดู ริมฝีปากสวยแย้มยิ้มกว้าง
แจ็คสันนอนหลับนิ่งบนโซฟาตัวยาวในห้องสภา
น่าจะซนเล่นนั่นเล่นนี่เพลินจนหลับไป ดวงหน้าขาวยิ่งตอนสิ้นฤทธิ์ยิ่งน่าเอ็นดู
ริมฝีปากแดงสวย จมูกโด่งรั้นหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
...ทำอะไรไม่ระวังตัวเหมือนเคย
นี่ถ้าไม่มีคนอื่น แจ็คสันคงโดนพวกเขาจัดการกินในห้องสภาแน่ๆ...
“ตอนนี้พวกพี่ต้วนทำหน้าโครตหื่นเลยรู้ตัวป่ะ?”แบมแบมที่นั่งมองอยู่อดเอ่ยขึ้นมาไม่ได้
สองแฝดกระพริบตาปริบๆเหมือนหลุดจากห้วงมโน อี้เอินกระแอมไอเก็บปากกาแก้เก้อ
ส่วนมาร์คก็เบนสายตาออกจากคนตัวอวบผิวปากทำท่าไม่สนใจ
ประตูห้องสภาเปิดอีกรอบ
คราวนี้เจบีเดินยิ้มกว้าโชว์เงิงอารมณ์ดีจูงมือจูเนียร์เดินเข้ามา
“เสื้อผ้ายับนะเลขาสภา”
“เงียบไปเลยนะมาร์ค!”จูเนียร์ถลึงตาใส่หน้าแดงวาบ
หันไปมองดวงใจของสองศรีที่นอนอยู่บนโซฟาแล้วอดแซวไม่ได้
“งั้นรอยแดงบนคอน้องนั่นพวกนายก็คงไม่ตั้งใจสินะ”
“โทษที
แต่นั่นโครตตตตั้งใจทำว่ะ”
...หน้าด้าน...
ทุกคนในห้องคิดขึ้นพร้อมกันไม่ได้นัดหมาย
นึกสงสารแจ็คสันอยู่ไม่น้อยที่ต้องรับมือศึกสองด้านอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
ต้องใจแข็งขนาดไหนถึงจะหลบไอ้มือปลาหมึกและนิสัยหื่นๆของไอ้ประธานสภาสองคนนี้ได้
“เจบีมาพอดี
มาทำงานต่อหน่อย พวกผมจะกลับแล้วล่ะ”
“ฮ่ะ! เดี๋ยวนะท่าน นี่เพิ่งบ่ายสามจะรีบกลับไปไหนวะ?”
“บ่ายสามแดดกำลังอุ่นๆควรกลับตอนนี้แหละ
ถ้าเย็นกว่านี้จะเริ่มหนาวแล้ว กากาเจออากาศหนาวไม่ค่อยได้ หนาวทีไรเป็นหวัดทุกที”อี้เอินอธิบายยิ้มๆขณะเก็บเอกสารที่ทำเสร็จแล้ว
ท่าทางมีความสุขที่ได้เล่าเรื่องคนรักของตัวเอง
“เป็นหวัดแล้ววุ่นวาย
หายยาก แจ็คสันกลัวเข็มจะให้ไปหาหมอก็ไม่ได้ จะให้กินยาก็เกลียดยิ่งกว่าผีอีก”มาร์คบ่นแต่ใบหน้านั้นกลับยิ้มระรื่น
เดินไปใกล้ร่างคนที่ถูกเอ่ยถึงที่นอนกรนฟี้ๆอยู่บนโซฟา “ให้ดูแลเรื่อย”
อี้เอินปลุกคนที่ยังหลับอยู่เบาๆ
แจ็คสันงัวเงียขึ้นมานั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟา หรี่ตาขึ้นมามองเล็กน้อยแล้วหลับต่อ
แบะปากใส่ลืมตัวว่าไม่ได้อยู่บ้าน
“ปลุกทำไม~
ง่วงงง~”
“กลับบ้านนะครับคนดี
เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ”
“ง่วงงง~”งอแงยิ่งกว่าเดิม ทำท่าจะล้มลงนอนต่อ มาร์คฉุดแขนขาวไว้
“แจ๊คสันอย่าดื้อครับ
กลับเร็ว”
“งื้ออออ”ส่ายหน้าไปมาจนผมปลิว
หัวกลมสัปหงกลงตรงนั้น เดือดร้อนให้อี้เอินรั้งร่างเอาไว้ไม่ให้ตกโซฟาเสียก่อน
สุดท้ายมาร์คเลยต้องนั่งยองๆรออี้เอินจัดร่างเด็กตัวเตี้ยให้ขึ้นมาบนหลังเขา
ทันทีที่ยกตัวขึ้นแขนขาวก็กอดคอมาร์คโดยอัตโนมัติกันตัวเองตก ขยับไปมาหาที่สบายแล้วนิ่งไปเพื่อให้มาร์คแบกตัวเองได้
อี้เอินโบกมือบ๊ายบายทุกคนทั้งๆที่ในมือมีกระเป๋าของทั้งตัวเอง
ของมาร์คและของคนตัวเล็กที่ยังนอนอยู่บนหลังของแฝดพี่ตัวเอง
ปิดประตูห้องสภาเมื่อมาร์คพาร่างของแจ็คสันเดินออกไปแล้ว
ห้องสภาเงียบราวกับไม่มีคนอยู่
แต่ละคนยิ้มให้กับภาพความอบอุ่นเมื่อครู่
“บี๋...”จูเนียร์เรียกคนรักตัวเองที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆ
“รักเค้าให้ได้อย่างนั้นนะ”คำขอแสนซื่อจากคนรักทำเอาเจบีหลุดหัวเราะยิ้มกว้าง
“รักอยู่แล้ว
ไม่ให้น้อยหน้าสามคนนั่นเลยล่ะ”เสียงทุ้มเอ่ย ขยี้หัวทุยไปมา ดึงตัวมากอดแนบอกแน่น
จรดริมฝีปากลงบนหน้าฝากเล็กด้วยความหวงแหน
---------------------------------------END
(?) ---------------------------------
ไม่รู้จะจบยังไง 555555555555
แอบมีบีเนียร์เล็กๆน้อยๆตอนท้าย
แฝดต้วนอาจมีอีกหลายตอน
มาเรื่อยๆแล้วแต่จะคิดออกนะคะ
อย่าเพิ่งเบื่อแฝดน้า~~~
(อ้อน)
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น