Ficion By Silverfeather29

Don't promise Mark X Jackson           พวกเขามีปากเสียงกันตั้งแต่เช้าเพราะเสียงเตือนเมล์เข้าในโทรศัพท์มาร์คดังขึ้นมาตอนพวกเขากำลังทานอาหารเช้าด้วยกันที่หน้าบ้าน กาแฟหอมกรุ่น กลิ่นดอกไม้อ่อนๆและเฟรนส์โทสเหลืองนวลหอมๆจืดชืดขึ้นทันทีที่รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าน่ารักหุบลงกลายเป็นบึ้งตึง ดวงตากลมอ่านข้อความที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องเดิมแวบเดียว มาร์คกำลังจะหยิบมันกลับมาเก็บ แต่มือเล็กก็ไวกว่า แล้วหลังจากนั้นอาหารเช้าก็เป็นหมันไปโดยปริยายเพราะการถกเถียงของเราสองคน แจ็คสันเอาแต่โวยวาย มาร์คเริ่มอารมณ์เสีย เขาไม่ชอบจะต้องอธิบายอะไรซ้ำซาก เลยเดินหนีออกมาจากจุดปะทะเข้าไปอาบน้ำในห้องนอนเสียดื้อๆ เขารู้ว่าแจ็คสันต้องร้องไห้หลังจากนั้นแต่ก็ไม่อยากให้คนรักร้องไห้เพราะอารมณ์ร้อนของตัวเองมากกว่า มาร์คหลบไปทำอารมณ์ให้เย็นลงแล้วถึงเดินออกมาจัดการธุระปะปังของตนที่โต๊ะทำงานในห้องนอน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความต้นเรื่องแล้วถอนหายใจกับความสะเพร่าของตัวเอง เขาลืมว่าตัวเองมีงานวันนั้นซึ่งเป็นวันเดียวกันกับวันที่แจ็คสันให้ความสำคัญมาก แล้วพอคนตัวเล็กมาอ้อนก็เผลอตอบรับเสียดิบดี

You’re so cute Jinyoung X Jaebum ft. Jackson ...วันนี้มีอะไรแปลกๆ … หางคิ้วประดับไฝสองเม็ดเรียงติดกันกระตุกจนแจบอมต้องยกนิ้วไปคลึงมันเบาๆ ในใจรู้สึกสังหรณ์ใจอะไรบางอย่างแปลกๆ แต่ก็พยายามปลอบใจตัวเองว่าคงคิดไปเอง ดวงตาตี่มองเอกสารที่ต้องจัดการเบื้องหน้าเขม็งราวกับมันเป็นตัวบอสสูงสุดของเกมอะไรสักเกม จรดปากกาสีทองซึ่งได้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีก่อนเขียนข้อความเติมในส่วนที่ขาดหาย และไม่พยายามสนใจสายตาบางคู่ที่กำลังมองเขาอยู่...ในระยะประชิด “แจบอมอ่า” “บอกให้เรียกฮยอง”แจบอมบอกเรียบๆ ไม่หันหน้าไปมองคู่สนทนา หมุนเก้าอี้ไปอีกฝั่งติดผนังกั้นโต๊ะทำงาน ก้นหน้าค้นหาเอกสารบางอย่างออกมา เปิดฝาเครื่องพริ้นต์วางมันลงและกดถ่ายเอกสารเพิ่มมาอีกสองสามแผ่น “ก็แจบอมฮยองไม่สนใจผมเลยอ่ะ” “แล้วนายไม่มีงานทำรึไงแจ็คสัน”วางเอกสารบนโต๊ะ เปรยตามองดุๆไปที่เจ้าเด็กตัวกลมที่ไปลากเก้าอี้มานั่งเกาะข้างโต๊ะทำงานเขา แถมยังท้าวแขนทำหน้าอูมๆเป็นซาลาเปาไส้หมูอยู่ใกล้ๆ “โถ่ เย็นชาจัง” “แจ็คสัน”เรียกชื่ออีกฝ่ายพลางถอนหายใจดังเฮือกใหญ่ “กลับโต๊ะนายไปได้แล้ว ถ้าเจ้านายมาตรวจจะแย่นะ” “เ

Contest Jinyoung X Jaebum งานกิจกรรมกับเด็กมหาวิทยาลัยเป็นของคู่กัน โดยเฉพาะเทอมแรกของปีการศึกษาที่มักจะมีกิจกรรมใหญ่ๆรอให้น้องใหม่ได้แสดงความสามัคคี แสดงลวดลายฝีมือกันมากมาย แต่ละคณะก็จะมีกิจกรรมแตกต่างกันไป คณะนิเทศศาสตร์ที่ผมเรียนอยู่เน้นความเป็นอิสระและไม่เหมือนใคร ดังนั้นทีม ( Theme ) งานจึงเปลี่ยนไปเรื่อยๆแล้วแต่ว่าคนจัดงานจะคิดอะไรได้ อย่างปีนี้มาใน Theme งานชมดอกซากุระบาน พวกสาขานิเทศศิลป์เนรมิตลานคอนกรีตกว้างให้กลายเป็นทุ่งดอกซากุระภายในวันเดียวได้อย่างอัศจรรย์ใจ พวกสาขาวิชาประชาสัมพันธ์ก็เดินสายแปะใบโฆษณาไปทั่วมหาวิทยาลัย พวกสายการแสดงก็ฝึกซ้อมกันอย่างสนุกสนาน กว่าจะถึงวันงานทุกคนก็เหนื่อยไม่ต่างกัน แต่พองานออกมาดี ทุกคนก็มีรอยยิ้มประดับอยู่บนหน้า นั่นแหละความสุขของการทำงาน ผู้ชายสวมเสื้อยืดคอกลม เสื้อยีนฟอกสีและกางเกงยีนเข้ารูปยืนดูดหลอดดื่มน้ำชาเขียวเย็นแก้มตุ่ยข้างร้านขายไก่ทอด ตาผละออกจากไก่ทอดกรอบสีเหลืองนวลมองผู้คนและบรรยากาศในงานเป็นพักๆ “เอ่อ...รับสักชิ้นไหมคะพี่”เด็กปีหนึ่งถักเปียยาวคนเฝ้าซุ้มไก่ถามผมเป็นรอบที่สาม แต่ใบหน้าคมคายส่ายหน้าไปมาปฏิเส