[SF] I Like this (MarkSon)
I Like this
Mark X
Jackson
บาร์เป็นสถานที่ให้ความบันเทิงในหลายๆรูปแบบ
พวกหนุ่มๆสาวๆชอบมาหาที่พำนักและปล่อยความบ้าในตัวออกมา มาร์ครู้ดี
เพราะเมื่อสมัยยังเป็นหนุ่มกลัดมัน มาร์คก็เข้าออกร้านพวกนี้ไม่ขาดเหมือนกัน แต่ตอนนี้เขาทำงานแล้ว
วัยก็อยู่ในวัยสามสิบต้นๆ การมานั่งทอดกายลิ้มรสสุรามองคนเต้นกัน
มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อ...
“พาเด็กมาปล่อยเหรอ”
ดวงตาสวยปรือจากการพักสายตามามองคนที่เสียมรรยาทเดินเข้ามานั่งบนโต๊ะกับเขาดุๆ
ชายหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกันแต่มีท่าทางภูมิฐานและเป็นคุณชายมากกว่าเขาอย่างจินยองถือวิสาสะหยิบแก้วต่อหน้าเขาไปจิบ
ทำตัวน่าถีบซ้ำ ถ้าไม่นับว่ามันเป็นเพื่อนมาตั้งแต่สมัยมัธยม
“มาตามเด็กรึไง”
“หัดยอกย้อนนะ”จินยองกลั้วหัวเราะไม่ถือสา
“เจอแล้วล่ะ ยังไม่รู้ตัว เลยมานั่งปรับทุกข์กับเพื่อนเก่านี่แหละ”
“หึ พูดดีไป
ปล่อยให้เขาเหงาเองแท้ๆ”
“นายมันร้ายกาจนักมาร์ค...”จินยองเดาะลิ้นอย่างนึกรำคาญความรู้ไปทุกสิ่งของมาร์ค
พลันก็ยิ้มมีเล่ห์นัย “ว่าแต่เสือดาวร้านนี้น่ารักดีนะ
หนุ่มๆตอมฟีโรโมนกันให้ว่อน”
“รู้อยู่แล้วล่ะ”เอ่ยอย่างใจเย็น
ดวงตายังจับจ้องไปยังร่างๆหนึ่งซึ่งอยู่ในดงนักท่องราตรี
ร่างที่กำลังขยับสะโพกไปตามจังหวะเพลงเซ็กซี่ของผับ
ผิวขาวสว่างแม้กระทั่งในความมืดยังเปล่งประกาย
เส้นผมสีดำตัดสั้นไถข้างเบอร์ศูนย์และจิวสีดำบนใบหูนั่นดูแบดบอยใช่เล่น
รูปร่างไม่บอบบางแต่กลับเต็มตึงไปแทบทุกส่วน แค่มองดูก็หมั่นเขี้ยวน่าบดขย้ำ
ดวงหน้าคมคายแต่แฝงไปด้วยความหวานอย่างอิสตรีในบางมุมมอง
ดวงตาสีเข้มหลุบลงราวกับตกอยู่ในห้วงความคิดอยู่ตลอดเวลา
เสื้อคลุมลายเสือดาวทับเสื้อกล้ามสีดำ
ยิ่งอีกฝ่ายสวมใส่สกินนี่ก็ยิ่งล่อตาล่อใจเข้าไปใหญ่
...อันตรายแต่น่าค้นหา...
“แปลกนะนายน่ะ เป็นฉันคงระเบิดไปแล้ว”
“ฉันชอบ”
“ไม่เข้าใจเลยว่ะ”จินยองบ่น
จู่ๆจินยองก็เบิกตาโตแทบถลนในขณะที่เขาหรี่ตาลง
ร่างที่โยกย้ายเบาๆเมื่อครู่ร่นเสื้อคลุมลงเผยให้เห็นกล้ามไหล่ขาวผ่องวับแวม
ดวงหน้าหวานหัวเราะคิกคักปล่อยให้มือหยาบหลายคู่สัมผัสร่างกาย
เสื้อกล้ามสีดำกำลังจะถูกร่นขึ้น ท่าทางจะเมาจนแทบจะไม่มีสติเสียแล้ว
“เฮ้ยๆ นั่นเมาแล้วนะ”จินยองเขย่าแขนเพื่อนที่ยังนิ่งแม้จะเห็นว่าคนตัวขาวกำลังโดนลวนลาม
“กากา”
เสียงเรียกชื่อไม่เบาไปไม่ดังไปแต่กลับส่งไปถึงร่างที่อยู่กลางผู้คน
ดวงตากลมหันกลับมามองเขาเล็กน้อย ยิ้มหวานโบกมือลาให้คนที่อยู่โดยรอบ
แต่ยังไม่วายมีเซอร์วิส
มือเล็กปลดเสื้อคลุมออกเหลือเพียงเสื้อกล้ามแหวกข้างไม่ปิดสีข้างขาวเห็นยอดถันสีสดวับแวม
คนที่มองอยู่แอบร้องซี๊ดโดยพร้อมเพรียง
คงจะเกิดความวุ่นวายแน่หากไม่ใช่ว่าร่างเสือดาวแสนยั่วยวนนั่นไม่ยกกายขึ้นนั่งบนตักแกร่งของชายในชุดภูมิฐาน
ดวงตาของชายคนนั้นกวาดมองราวกับสิงโตกำลังกางอาณาเขต
มือแกร่งโอบเอวเล็กบ่งบอกความเป็นเจ้าของอย่างเปิดเผย
มาร์คจิบน้ำสีอำพัน
สายตามองไปด้านหน้าไม่ยอมมองคนในอ้อมแขน แจ็คสันเอียงหน้าซบไหล่กว้าง
ดวงตากลมปรือเยิ้มปรอย “มาร์คครับ”
ชายหนุ่มถอนหายใจ
หยิบเสื้อคลุมของอีกฝ่ายสะบัดคลุมหัวไหล่เปลือยไว้แล้วกกกอดอย่างหวงแหน
คนบนตักนั่งซบไหล่นิ่งไม่ไหวติงราวกับคนหลับ
จินยองเห็นดังนั้นก็คิดว่าตัวเองควรไปก็โบกมือลาเพื่อน เดินไปอีกทาง
น่าจะไปตามหาคนของตัวเอง
มาร์คนั่งดื่มปล่อยเวลาไปเรื่อยๆ
ยกมือดูนาฬิกาเป็นพักๆ ในที่สุดแจ็คสันก็เริ่มขยับตัว
ตากลมกระพริบปริบจ้องแก้วทรงเพชรในมือของคนอายุมากกว่า
“มาร์คครับ
ให้แจ็คกินเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่ต้องแล้ว
เมามากแล้ว”มาร์คบอกเสียงเบา วางแก้วและเรียกพนักงานมาเช็กบิล
ก้มมองใบหน้าหวานที่ยังซบแนบบ่าออดอ้อน เกลี่ยแก้มแดงระเรื่ออย่างอ่อนโยน
“กลับไปพักนะครับ”
ทั้งสองกลับมาถึงบ้านขนาดกะทัดรัดพอเหมาะแก่การอยู่อาศัยใจกลางเมือง
แม้จะไม่ใหญ่โตแต่ตัวบ้านก็ออกแบบมาอย่างชาญฉลาดและจัดสรรพื้นที่ได้เหมาะสมกับการใช้งาน
รถสีดำจอดนิ่งประตูสองด้านเปิดออกพร้อมกัน มาร์คยืนรอแจ็คสันที่เดินตามมาเงียบๆ
เวลาเมา แจ็คสันจะเงียบ
ผิดกับตอนปกติเป็นคนละเรื่อง เรื่องนี้เขารู้ดี...
มาร์คกำลังถอดเสื้อตัวนอกแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้าตอนที่ลำแขนเล็กโอบรอบเอวเขา
ใบหน้าหวานคมของแจ็คสันซบอยู่ที่หลัง “มาร์คครับ”
นิ้วเล็กปลดกระดุมเม็ดบนสุดของคนแก่กว่าออก
เลื่อนปลดลงไปทีละเม็ดจนหมดรังดุม
ฝ่ามืออุ่นลูบไล้หน้าท้องแข็งพยายามปลุกอะไรบางอย่างให้ลุกโชน
แต่มาร์คจับสองมือนั้นยกขึ้น พลิกกายหันไปเผชิญหน้ากับแจ็คสันที่เบิกตาโต
“คืนนี้พักเถอะ
เราจะไม่ไหวเอานะ”มาร์คบอกอย่างเป็นห่วง เขาต้องการก็จริง แต่ร่างกายของแจ็คสันก็ต้องการการพักผ่อนเช่นกัน
“ผมไม่ได้เป็นอะไร”
มาร์คส่ายหน้า
ปฏิเสธด้วยความเงียบ มือเรียวเลื่อนเสื้อคลุมด้านนอกออกจากร่างเด็กน้อย
ดึงปลายเสื้อกล้ามขึ้นสูงพอจะมองเห็นรอยจูบจางบ้างเข้มบ้างกระจายเต็มผิวบางขาว
แจ็คสันเม้มปากมองรอยพวกนั้นด้วยสายตาคาดเดาไม่ออก
“มาร์คคงเสียใจแย่ถ้ามาร์คเป็นคนทำให้นายไม่สบาย”
พูดจบก็รวบตัวเด็กน้อยมากอด
และหอมกระหม่อมขาวเบาๆ การกระทำทุกอย่างแสนจะอ่อนโยนแต่เป็นประโยคปฏิเสธเด็ดขาดในตัวมันเอง
แจ็คสันนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร
มือเล็กรับชุดนอนหอมน้ำยาปรับผ้านุ่มที่มาร์คบังคับยัดเยียดมาให้
เดินเข้าไปในห้องน้ำในห้องนอน
มาร์คมองตาหลังคนตัวเล็กไป
แม้จะรู้สึกผิดนิดหน่อยที่ปฏิเสธยามแจ็คสันต้องการแต่มันจะดีกว่าถ้าอีกคนได้พักบ้าง...สัปดาห์นี้สัปดาห์เดียวพวกเขาทำกันทุกวัน
ทุกวันจริงๆ แล้วแจ็คสันยังมีเรียนตอนกลางวัน
มันคงไม่ดีถ้าร่างเล็กจะตื่นไปเรียนไม่ทันเหมือนวันนี้
...เขาควรห่วงแจ็คสันในเรื่องเรียน
ในฐานะผู้ปกครอง...
ชายหนุ่มอาบน้ำในห้องน้ำชั้นหนึ่ง
จนอาบเสร็จก็ยังไม่เห็นวี่แววของแจ็คสันอย่างที่คิด เดินไปเคาะประตูห้องข้างๆก็พบว่ามันล็อก
แจ็คสันน่าจะกลับมานอนที่ห้องของตัวเอง
อย่างที่คิด...งอนสินะ
ชายหนุ่มส่ายหน้า คิดไว้ว่าตอนเช้าค่อยจับมานั่งง้อ
คืนนี้ปล่อยไปก่อน เพราะแจ็คสันก็ดูเมามากเหมือนกัน
“ราตรีสวัสดิ์นะครับ”บอกเบาๆหน้าประตูแล้วกลับเข้าห้องตัวเอง...
มาร์ครู้สึกตัวเพราะเตียงที่นอนอยู่ยวบลง
น้ำหนักบนตัวเพิ่มขึ้นแต่ยังขยับแขนขาได้ จมูกได้กลิ่นหอมหวนบางอย่างลอยมาในอากาศ ลืมตาขึ้นอีกทีก็เห็นแจ็คสันหน้านิ่งนั่งคร่อมอยู่กลางลำตัว
ทั้งบนร่างสวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวผืนนิ่มไม่มัดเอวผืนเดียว
อาจหาญไม่ใส่อะไรด้านในเลยสักชิ้น แถมยังมานั่งคร่อมสะโพกอ้าขากว้าง เปิดเผยเรือนร่างน่าบดขยี้
คนโดนนั่งทับกลืนน้ำลายอึก
หัวใจเต้นรัวสูบฉีดไปทั่วกาย ความรู้สึกไปกระจุกตัวอยู่กลางลำตัว
...บัดซบ!
ทำไมเป็นคนที่น่าโยนลงเตียงได้ขนาดนี้!!!...
กำลังจะอ้าปากเรียกชื่อแต่ก็โดนมือป้อมมาปิดไว้
มืออีกด้านรูดผ้าเส้นยาวจากเสื้อคลุมออกมามัดคาดปากชายหนุ่มไว้ไม่ให้ออกเสียงใดๆ
มาร์คเบิกตาโพล่ง ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะเล่นแบบนี้
“มาร์คบอกมาร์คเสียใจถ้าทำให้ผมไม่สบาย...”เสียงแหบหวานพูดกับเขา
“แต่ผมคงเสียใจแย่ถ้ามาร์คไม่ยอมกอดผม”
บั้นท้ายอวบอิ่มทิ้งน้ำหนักบดช่วงวีไลของชายหนุ่มให้ส่วนอ่อนไหวสีก่ำของตนเบียดเสียดส่วนเดียวกันที่ใหญ่กว่าใต้กางเกงนอน
มาร์คครางในลำคอ ยกมือจับเอวเล็กไว้ไม่ให้ขยับได้อีก แจ็คสันหยัดตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วอาศัยโอกาสนั้นดึงกางเกงนอนของคนอายุมากกว่าลง
ดวงตากลมสบตากับเขาในขณะเอื้อมมือด้านหนึ่งไปสัมผัสมันด้านหลัง
สัมผัสอุ่นโอบรอบความเป็นชายของเขาแทบไม่มิดขยับรูดขึ้นลงรัวๆราวกับกำลังกลั่นแกล้ง
มาร์คเผลอบีบเอวเล็กแน่นจนขึ้นรอยแดงเพราะโดนบีบคั้น แจ็คสันหัวเราะ
ทำเรื่องน่าตีมากกว่านั้นด้วยการเอามันไปแนบกับร่องก้นอวบนิ่ม สะโพกกลมกลึงแอ่นเกร็งกายบีบกระชับส่วนนั้นถูไถยั่วอารมณ์
“มาร์คครับฝึกผมให้เป็นอย่างนี้เอง
จู่ๆจะมาอ่อนโยนน่ะ มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ”คนตัวเล็กแสยะยิ้ม เป็นสีหน้าแรกที่มาร์คได้เห็นนอกเหนือจากสีหน้าเย็นชา
เหตุการณ์หลายเดือนก่อนพุ่งเข้ามาในมโนสำนึกเล่นเอาชายหนุ่มสะอึก
พอแจ็คสันเห็นมาร์คอึ้งก็ยิ่งได้ใจ
มือด้านที่ว่างจับมือมาร์คขึ้นมาแนบ
บังคับให้ฝ่ามือร้อนลูบไปตามร่างกายขาวเนียนช้าๆ ผิดกับสะโพกมนที่เร่งจังหวะเร็วขึ้น
คนตัวเล็กส่งสียงครางรู้สึกดี เหงื่อเม็ดเล็กผุดพราย
ร้อนระอุเหมือนความต้องการของตัวเอง
แล้วจู่ๆแจ็คสันก็หยุด
มาร์คกัดผ้ากรอด เขาเป็นผู้ใหญ่
เขาไม่ควรผิดคำพูดว่าวันนี้จะไม่ทำ แต่ตอนนี้อารมณ์ในกายเขากำลังเดือดพล่านไม่ต่างจากลาวาใต้พื้นพิภพเพราะคนอายุน้อยที่กำลังนั่งยิ้มหวานไม่ทุกข์ไม่ร้อนอยู่กลางตัวเขา
เขารู้...แจ็คสันอยากให้เขาทำ
ถึงแม้แจ็คสันจะเป็นคนเริ่ม แต่คนตัวเล็กต้องการให้มาร์คสานต่อ
ไม่ใช่ให้ตัวเองทำเองจนจบ
ทั้งสองกำลังทดสอบความอดทนของกันและกัน...
และในที่สุดมาร์คก็พ่ายแพ้
“อ๊ะ”แจ็คสันร้อง
กายขาวสั่นระริกเริดหน้าอกรับปลายนิ้วเรียวที่กำลังบดคลึงตุ่มไตสีแดงเข้มของตัวเอง
สะโพกซนๆถูกบีบเค้นเสียจนขึ้นรอยมือ ดวงตาของทั้งสองสบกัน
ไม่ต้องมีคำพูดใดๆคนตัวเล็กก็เลื่อนนิ้วไปด้านหลัง แหวกร่องนูนของตัวเองออกให้ส่วนปลายสัมผัสกับปากทางขมิบถี่ที่เตรียมพร้อมไว้ก่อนแล้ว
คุกเข่าขยับตัวเองขึ้นลงในแนวราบหยอกล้อส่วนแข็งขืนไปมา
มาร์คกำลังจะบ้า
จะหลับตาก็ยังได้กลิ่น จะปิดหูก็ยังได้สัมผัส ยิ่งมองยิ่งหลง
ยิ่งมองยิ่งรู้สึกตัวเองกำลังถูกดูดเข้าหาแจ็คสันอย่างไม่มีทางชนะได้
กลิ่นหอมหวานที่เขาคิดว่าเป็นฟีโรโมนฟุ้งกระจายและเข้มข้นขึ้นทุกครั้งที่ปลายนิ้วเรียวแตะต้องเรือนร่างขาว
คนตัวเล็กบิดกายเร่า ใบหน้าแสดงออกว่าทนไม่ไหวอีกต่อไป
สะโพกมนย่อลงกลืนกินส่วนแข็งร้อนเข้าไปในครั้งเดียว
คนตัวเล็กร้องเสียงหลง
แม้จะเตรียมมาแล้วแต่ของๆมาร์คก็ใหญ่เกินปกติไปอยู่ดี
ช่องทางแคบบีบรัดแนบรึงไปทุกส่วน ผนังร้อนบีบขมิบถี่ๆปรับสภาพ มาร์คกัดผ้าแน่นอย่างพยายามสกัดกลั้นอารมณ์
เขาไม่อยากเสร็จทั้งที่เพิ่งเข้าและมันจะน่าขายหน้ามากถ้าใครรู้ว่าเขาแตกตั้งแต่ยังไม่เริ่ม
มือเรียวบีบคลึงสะโพกนิ่มและเอวเล็กปลอบประโลมแต่ใบหน้าหวานก็ยังคงบิดเบี้ยวดูทรมาน
มันเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่มาร์คไม่ชอบเลยเวลาที่พวกเขามีอะไรกัน...
แจ็คสันมองตามาร์คก็รู้ว่าอีกคนกำลังคิดอะไร
มือเล็กกอบกุมแก้มตอบกดจูบผ่านผ้าปิดปากเบาๆ
“ผมไม่เป็นไร”
สะโพกกลมเริ่มขยับหลังแช่ไว้นานจนภายในปรับสภาพได้
เข่าข้างสะโพกและต้นขาแน่นส่งแรงขยับกายในตอนแรก
ส่วนใหญ่โตผลุบเข้าออกช่องทางร้อนผ่าวส่งเสียงหยาบโลนท่ามกลางความเงียบของห้องและเสียงหอบเครือบางเบาของคนทำ
มาร์คจิกนิ้วกับเตียง
รั้งสติและกดความต้องการของตัวเองไม่ให้สวนกระแทกกลับไปหนักๆแม้จะอยากทำสักเพียงไหน
เพราะรู้ว่าถ้าทำอย่างนั้นแจ็คสันจะต้องเจ็บตัวอีกแน่
“มาร์ครับ”เรียกร้องเสียงหวาน
นิ้วเล็กบดแตะยอดอกตัวเอง ส่งสายตาออดอ้อน ทั้งที่กำลังควบชายหนุ่มจนผมยุ่ง
หน้าอกนิ่มโดนขยำหนุบหนับไม่ต่างจากก้นงอน ผิวขาวใสของแจ็คสันแดงและเป็นรอยง่าย
มาร์คไม่ชอบจะทำรอยแต่เหมือนคนตัวเล็กจะชอบเหลือเกินที่จะมีร่อยรอยหลงเหลือหลังกิจกรรมเสียเหงื่อ
หัวนมสีสวยถูกบดขยี้บีบหนักๆอย่างหมั่นเขี้ยวขึ้นสีก่ำไม่แพ้ริมฝีปากอวบอิ่มที่แม้จะไม่ได้โดนแตะต้องแต่ก็แดงได้ตามธรรมชาติ
เตียงสปริงเด้งขึ้นลงอย่างแรงจนกลัวว่าเตียงจะพังจากแรงขย่มของคนตัวเล็ก
ยิ่งทำแรงเสื้อคลุมบนกายก็ยิ่งหลุดลุ่ย หัวไหล่แดงโผล่พ้นขอบเสื้อ
มือเล็กวางอยู่บนหน้าท้องแกร่งใช้ดันกายเข้าออกไม่หยุดยั้ง
เสียงครางของคนตัวเล็กหวีดหวิวเร้าอารมณ์ กลิ่นกายหอมหวานล่อลวงผู้ที่ได้กลิ่นให้หลงงมงาย
บ่อยครั้งที่มาร์คเรียกแจ็คสันว่าปีศาจน้อยใจห้วงความคิด เพราะอีกฝ่ายช่างร้ายกาจ
แสนออดอ้อนและน่ารัก
เหมือนอย่างตอนนี้ที่ปลดผ้าคาดปากเขาออกแล้วประกบจูบหวานล้ำไม่ต่างจากซาตานหลอกล่อมนุษย์ด้วยการมอบความปรารถนาอันหวานหอมแต่อันตราย
ลิ้นเล็กเกี่ยวประหวัดลิ้นร้อนเชี่ยวชาญไม่แพ้กัน
เสียงแลกน้ำลายดังอื้ออึงอยู่ในหู
ความเสียวกระสันกลางลำตัวเป็นสัญญาณเตือนว่ามาร์คกำลังจะเสร็จ
ชายหนุ่มรั้งแจ็คสันลงมา ละเลงลิ้นลิ้มรสซอกคอหอมหวาน
ทิ้งรอยประทับบางเบาไว้สองสามจุด ฟันคมเคลื่อนลงมาอีกนิดกัดรั้งเนื้อข้าวดูดฟัดรุนแรงจนขึ้นรอยแดงช้ำบนเหนือหน้าอกซ้าย
ริมฝีปากร้อนดูดดึงยอดอกเล็กทั้งกัดทั้งฟัดจนเจ้าของร่างนิ่วหน้า
แจ็คสันรู้ดีว่ามาร์คไม่ได้เป็นคนอ่อนโยนอย่างที่แสดงออกหรอก
อีกฝ่ายแค่พยายามซ่อนปีศาจในตัวเองไว้ก็เท่านั้น
เหมือนอย่างที่เขาเคยได้สัมผัสมันเมื่อนานมาแล้ว
...เขาเคยเกลียดมันนะ
เกลียดมาร์ค ตอนนี้ก็ยังคงเกลียดอยู่...
ใบหน้าหวานก้มซุกไหล่ของคนตัวสูงกว่า
มาร์คลุกขึ้นกระชับร่างเล็กกว่าเข้ากกกอดแน่นเป็นจงอางหวงไข่ อ้อมกอดนี้แสนจะอึดอัด
แต่ก็อบอุ่นและปลอดภัย ความขัดแย้งในตัวตีไปมาในหัวสมองและจิตใจ ขับน้ำใสขึ้นเอ่อล้นขอบตากลม
แรงส่งด้านล่างรุนแรงขึ้นเมื่ออารมณ์ใกล้ถึงจุดสิ้นสุด
“แจ็คสัน แจ็คสัน กากา กากาของมาร์ค”เสียงทุ้มต่ำครางเรียกชื่อคนในอ้อมแขนเพ้อๆ
สะโพกแกร่งตบเข้าออกรุนแรงและล้ำลึก สัมผัสทุกสิ่งทุกอย่างของคนตัวเล็ก
สัมผัสไปจนถึงส่วนลึกภายในตัว ตะกระตะกรามจะครอบครองทั้งหมด แม้กระทั่งหัวใจและจิตวิญญาณ
ยิ่งคิดก็ยิ่งกอดอีกคนแน่นขึ้น แม้จะรู้ว่าจะทำให้แจ็คสันเจ็บจนจะขาดใจก็ตามที
“รักนาย รักที่สุด”
แจ็คสันกรีดร้องเสียงสูง
ขาสั่นริก ภายในถูกเติมเต็มด้วยน้ำคาวขุ่น มาร์คกระแทกตัวขึ้นมาอีกครั้ง
พ่นหยาดชีวิตที่ยังค้างอยู่ในท่อสูบเข้าไปสมทบ
แช่ตัวรับรู้ถึงตัวตนของอีกคนสักพักจึงถอนตัวออก
ปล่อยลูกนับล้านๆตัวของตนไหลย้อนกลับมาเปราะซอกขาขาวและร่องสะโพกอิ่ม
แจ็คสันกดหน้าลงกับบ่าแข็ง
สะอื้นไห้ในตอนท้ายสุด
“ผมเกลียดมาร์คครับ...เกลียดที่สุดเลย”
มาร์คตื่นขึ้นมาตอนเช้าพร้อมกับพบว่าคนตัวเล็กข้างกายลุกจากเตียงไปแล้ว
เหลือเพียงอณูความอบอุ่นจากร่างกายหอมหวานทิ้งไว้บ่งบอกว่าเพิ่งจะลุกไปได้ไม่นาน
แสงตะวันลอดผ่านม่านมู่ลี่เข้ามาในห้องนอนสีขาวตกกระทบข้าวของบนพื้นข้างเตียงเป็นเส้นยาวๆ
ชายหนุ่มถีบผ้าห่มลุกขึ้นนั่ง ขยี้เส้นผมสีอ่อนแซมดำของตัวเองด้วยความง่วงงุน
“แจ็คสัน”
เขาเรียกด้วยเสียงที่ออกพร่าแตก
“ตื่นสายนะ”น้ำเสียงแหบหวานตอบกลับมาในทันทีราวกับว่าเจ้าของนามยืนรอเขาตื่นมาสักพักแล้ว
เงยหน้าขึ้นมองคนตัวขาวกอดอกเอียงตัวพิงกรอบประตูห้องนอน
เสื้อเชิ้ตขาวกลัดกระดุมเม็ดเดียวกลางท้อง เห็นกล้ามอกนูนประปรายรอยจ้ำสีอ่อน
เช่นเดียวกับต้นขาแน่นนอกบอกเซอร์สีเข้ม ใบหน้าหวานระบายยิ้มบาง
เส้นผมสีเข้มลื่นมือพลิ้วเป็นคลื่นยามนิ้วเล็กลากผ่าน
ดวงตาสีเข้มมองพร้อมยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
“แย่งเสื้อมาร์คไปใส่เหรอ หืม?”
“ก็เมื่อคืนผมไม่ได้ใส่เสื้อมานี่นา”เด็กหนุ่มบอก
เดินเอื่อยๆเข้ามาใกล้
มือเล็กปลดกระดุมเสื้อเพียงหนึ่งเดียวปล่อยให้สาปเสื้อแยกออกกว้าง
ปีนขึ้นมานั่งคร่อมตักแกร่งเปลือยเปล่า ยันตัวกอดรอบศีรษะชายหนุ่ม
สอดนิ้วเข้าจัดทรงผมให้คนอายุมากกว่า ดวงตากลมหรี่มองแฝงด้วยความนัยบางอย่าง
ริมฝีปากอิ่มสีสวยยิ้มกว้างขึ้นเมื่อรับรู้ถึงอะไรบางอย่างเบื้องล่าง
“เจ็บรึเปล่า”คนด้านใต้กระซิบข้างผิวแก้มเนียนก่อนมันจะถูกปากร้อนจูบลงไปแรงๆ
ปลายลิ้นร้อนสะกิดติ่งหูเล็ก เลาะเล็มกระดูกอ่อนด้วยความเชี่ยวชาญ
“อือ...เดินได้ก็โอเคแล้วน่า”อีกฝ่ายบอกอย่างขี้เล่น
เบียดกายเข้าใกล้เพราะเอวเล็กถูกลูบไล้จากมืออุ่น
หลุดเสียงครางแผ่วรู้สึกดีจากสัมผัสร้อนแฉะข้างลำคอตน
ท่าทางราวกับคนละคนของมาร์คไม่ได้ทำให้แจ็คสันแปลกใจเลยแม้แต่น้อย
เพราะเขารู้ว่าหลังจากศึกรักในยามค่ำคืนมาแล้ว มาร์คจะเป็นอย่างนี้ทั้งวัน
จนกว่าพระอาทิตย์จะตกดินและเหล้าเข้าปาก
...ไม่หื่นก็แค่ตอนเมา
เป็นเรื่องตลอดร้ายที่บางทีก็ขำไม่ออก...
“กี่โมง”
“หกโมงสี่สิบ”ดวงตากลมมองนาฬิการูปทรงกลมบนหัวเตียง
สะดุ้งเบาๆจากแรงกระชากเสื้อบนกายตนที่ตอนนี้ลงไปกองกับเสื้อผ้าชิ้นอื่นบนพื้นข้างเตียง
เสสายตากลับมาสบกับคนอายุมากกว่าด้านใต้
“มีเรียนกี่โมง”
“สนด้วยเหรอ?”
“...”
“โอเค บ่ายโมงที่ตึกภาค”
“ยังไม่เอาออกใช่ไหม”จู่ๆมาร์คก็ถามขึ้นมา
...จะหน้าหนาไปไหนนะคนบ้า...
“คิดว่ายังไงล่ะ”ถามกลับอย่างท้าทายทั้งที่หน้าเริ่มร้อนแดง
พอฤทธิ์แอลกอฮอล์หมดความรู้สึกหลายๆอย่างก็เริ่มกลับมา
มาร์คกระตุกยิ้มมุมปาก
ปลายนิ้วเรียวเปลี่ยนเป้าหมายไปยังปากทางสวรรค์ด้านล่าง
“คิดจะเติมให้เต็ม”
จ้องดวงตากลมโตของคนบนร่างที่เบิกตาตกใจ
ก่อนรอยยิ้มหวานจะปรากฏขึ้นมาอีกครา
“ก็เอาสิ...ผมชอบ”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น