[SF] Don't promise (MarkSon)
Don't promise
Mark X
Jackson
พวกเขามีปากเสียงกันตั้งแต่เช้าเพราะเสียงเตือนเมล์เข้าในโทรศัพท์มาร์คดังขึ้นมาตอนพวกเขากำลังทานอาหารเช้าด้วยกันที่หน้าบ้าน
กาแฟหอมกรุ่น กลิ่นดอกไม้อ่อนๆและเฟรนส์โทสเหลืองนวลหอมๆจืดชืดขึ้นทันทีที่รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าน่ารักหุบลงกลายเป็นบึ้งตึง
ดวงตากลมอ่านข้อความที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์เครื่องเดิมแวบเดียว
มาร์คกำลังจะหยิบมันกลับมาเก็บ แต่มือเล็กก็ไวกว่า
แล้วหลังจากนั้นอาหารเช้าก็เป็นหมันไปโดยปริยายเพราะการถกเถียงของเราสองคน
แจ็คสันเอาแต่โวยวาย มาร์คเริ่มอารมณ์เสีย เขาไม่ชอบจะต้องอธิบายอะไรซ้ำซาก
เลยเดินหนีออกมาจากจุดปะทะเข้าไปอาบน้ำในห้องนอนเสียดื้อๆ
เขารู้ว่าแจ็คสันต้องร้องไห้หลังจากนั้นแต่ก็ไม่อยากให้คนรักร้องไห้เพราะอารมณ์ร้อนของตัวเองมากกว่า
มาร์คหลบไปทำอารมณ์ให้เย็นลงแล้วถึงเดินออกมาจัดการธุระปะปังของตนที่โต๊ะทำงานในห้องนอน
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความต้นเรื่องแล้วถอนหายใจกับความสะเพร่าของตัวเอง
เขาลืมว่าตัวเองมีงานวันนั้นซึ่งเป็นวันเดียวกันกับวันที่แจ็คสันให้ความสำคัญมาก
แล้วพอคนตัวเล็กมาอ้อนก็เผลอตอบรับเสียดิบดี
...ให้มันได้อย่างนี่สิมาร์ค
ทำให้เสียใจอีกจนได้...
ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องนอนพร้อมกระดาษสองใบ
เหลียวมองแผ่นหลังกว้างของคนบนโซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่น โทรทัศน์จอกว้างฉายโปกแกรมรายการตอนเช้าบอกว่าอีก
5 นาทีจะเป็นรายการเพลงที่อีกคนชื่นชอบ ปกติแล้วแจ็คสันรีบชวนเขามาดูด้วยกันแล้วนอนหนุนตักเขาอย่างที่ทำทุกเช้า
แต่วันนี้คนตัวเล็กกลับนั่งกอดหมอนซองชาเขียวใบโปรดของตัวเอง ฝังครึ่งหน้าลงไปในหมอน
ดวงตาก่ำเรื่อไร้แววสดใสดูโทรทัศน์เหม่อๆ
ข้างโทรทัศน์จอใหญ่คือถ้วยรางวัลสีทองและเหรียญตรามากมายที่เป็นความภูมิใจของคนบนตัวเล็ก
เขารู้ดีว่ากีฬาเป็นความภาคภูมิใจ ความรักและความปรารถนาสูงสุดของแจ็คสัน และแจ็คสันก็ต้องการให้เขาซึ่งเป็นคนรักได้อยู่เห็นวันนั้นของตัวเอง
สองแขนเรียวสอดเข้าใต้ศอกรัดเอวสอบเล็กเอาไว้
หัวกลมแนบหน้าลงไปกับหมอนไม่ยอมสบตาเขา แสดงออกว่าไม่อยากคุยเต็มที่
แต่พวกเราต้องคุยกัน
“เป็นอะไร”
“คนไม่ดี
ไปไหนก็ไปเลย”เสียงแหบห้าวบอกขุ่นๆ
“ไม่เอาน่า
ไม่งอนมาร์คนะ”
“ไม่ได้งอน...”ตากลมมองเขาเล็กน้อย
ดวงตาแดงก่ำคล้ายคนกำลังจะร้องไห้อีกครั้ง “โกรธ”
...อ่า
เรื่องใหญ่เลยแฮะ...
“แจ็คสัน
พี่มีงานวันนั้นจริงๆ ไม่ได้เถลไถลที่ไหนสักหน่อย”เขาบอกเสียงอ่อน อยากให้คนรักเข้าใจ
แม้ในใจมาร์คก็จะยังโกรธตัวเองก็ตาม
“แต่วันนั้นผมแข่ง!”ร่างขาวในอ้อมกอดสั่นเกร็งสะบัดตัวหลุด ใบหน้าขาวแดงก่ำ
ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น ใกล้จะร้องเต็มทน มาร์ครีบรั้งร่างนั้นไม่ให้ไปไหน
ขืนปล่อยไปตอนนี้เจ้าตัวเล็กได้หนีเขาไปไกลตาแน่ๆ แน่นอนว่ามาร์คไม่ยอมหรอก...ยังไงก็ไม่ยอม
“พี่สัญญา
พี่จะรีบกลับมาให้ทัน”
“พี่ก็เคยสัญญาว่าจะมาดูผมแข่ง...แต่พี่...พี่ก็ผิดสัญญา...อีกแล้ว”เสียงสะอื้นแทรกมากับน้ำเสียงตัดพ้อน่าสงสาร
ไหล่กว้างเริ่มสั่น มาร์คกดจูบลงบนบ่าและต้นคอด้านหลังอย่างต้องการจะปลอบประโลม
เขาไม่สบายใจเลยที่ทำให้แจ็คสันมีอารมณ์แบบนี้เพราะตัวเอง
สองแขนกอดแจ็คสันแน่นขึ้น ให้ร่างกายได้สัมผัสกันและกัน
แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมให้เขามองหน้าเลยก็ตาม
“พี่ขอโทษนะครับ
ไม่เอา ไม่ร้องไห้แล้วนะ พี่ไม่สบายใจเลย”
“ฮึก...”ยิ่งพูดก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
นี่เป็นการแสดงอาการขัดอีกรูปแบบหนึ่งรึเปล่า? มาร์คกอดอีกคนโยกไปมา มือเรียวสอดลูบเรือนผมสีบลอนด์นุ่มไม่ต่างจากเส้นไหมแพร
ริมฝีปากอุ่นจูบเหนือกกหู แก้มนุ่ม สันคางมน ลำคอขาวและลาดไหล่ วนซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนคนในอ้อมกอดคลายความโกรธได้บ้างและหยุดน้ำตาตัวเองได้แล้ว
“วันนี้ซ้อมตอนไหนครับ?
แล้วก่อนกลับอยากกินอะไรรึเปล่า?”ถามอีกฝ่ายอย่างเอาอกเอาใจ แต่แจ็คสันส่ายหน้า
“เดี๋ยวให้พี่ซุนเหว่ยมารับ”
กลายเป็นมาร์คแทบที่เริ่มหัวร้อน
“พี่จะไปส่งเอง จะให้มันมารับทำไม”
“พี่มาร์ค!”แจ็คสันเรียกอีกคนอย่างไม่พอใจ ใบหน้าน่ารักหันกลับมาจ้องเขาเขม็ง “พี่ซุนเหว่ยเป็นรุ่นพี่ผม
เรียกดีๆหน่อยเถอะ อีกอย่างบอกกี่ครั้งแล้วว่าพี่เขากับผมไม่ได้มีอะไรกันน่ะ”
“พี่จะไว้ใจได้ยังไง”
“ใช่สิ...”แจ็คสันแค่นหัวเราะขื่นในลำคอ
“พี่ไม่เคยไว้ใจผมเลยนี่”ดวงตากลมเอ่ยคลอด้วยความน้อยใจ สองเรื่องทบกันทำให้แจ็คสันปล่อยน้ำตาให้ไหลร่วง
มือเล็กผลักไสมาร์คออกไปจากตัว หยิบเสื้อคลุมตัวโปรดขึ้นมาสวมแล้ววิ่งออกไปจากบ้าน
มาร์คลุกขึ้นตามไป
ยืนมองคนตัวเล็กเรียกแท็กซี่ที่ผ่านมาพอดีออกไป
มือเรียวกุมหน้าตัวเองบีบสงบอารมณ์
หลุดสบถเสียงดัง
“เหมือนจะมีคนอารมณ์ไม่ดีนะว่าไหม”
มาร์คเหลือบตามองร่างสูงซกเหงื่อที่เข้ามาทักทายเขาบนแสตนด์ข้างสนามซ้อมฟันดาบ
เด็กนั่นยักคิ้วกึกๆน่าหมั่นไส้
“กลับไปซ้อมต่อไป
นิค”
“จะไปอยู่แล้วล่ะน่า
ใกล้แข่งแล้วด้วย แค่มาบอกว่าวันนี้แจ็คสันทำได้ไม่ดีเท่าไหร่ ดูเหม่อๆ
โดนโค้ชดุไปหลายรอบเลยล่ะ..รีบเคลียร์ดีกว่านะผมว่า”
“พี่ก็อยากเคลียร์...เฮ้อ”มองคนตัวเล็กในสนามแล้วก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้
ตั้งแต่เมื่อวานที่แจ็คสันออกไปจากบ้านตั้งแต่เช้า
มาร์คก็มาดักรอที่สนามซ้อมเพราะรู้ว่ายังไงแจ็คสันก็จะไม่ทิ้งการซ้อมแน่ๆ
แต่พอมาเจอหน้าอีกคนก็เอาแต่ปั้นปึง ไม่ยอมพูดด้วย เดินไปซ้อมเฉย ขนาดตอนจะกลับยังดื้อบอกว่าจะไปพักกับเพื่อนนักกีฬา
ดีว่าเอาเหตุผลสัมภาระมาอ้างได้เลยยอมกลับไปด้วยกัน
วันนี้มาร์คก็เลยจัดการมาส่ง
มานั่งเฝ้ารอรับกลับเสียเลย กลัวว่าคนตัวเล็กจะแอบกลับไปกับคนอื่นอีก
“พวกพี่นี่ก็แปลก
ตอนหวานก็หวานเรียกพี่ ตอนทะเลาะก็เล่นทำเอาสนามซ้อมมีแต่ไอสีดำๆ”ว่าพลางแสร้งปัดๆอะไรไม่รู้รอบตัว
“ฉันก็ไม่อยากทะเลาะ...แต่พี่มีงานวันนั้นจริงๆ”
“ก็เข้าใจอ่ะนะพี่...อ๊ะ!”
พวกเขาหันไปมองด้านล่างพร้อมกันก็เห็นแจ็คสันนั่งอยู่บนพื้นแล้ว
คนตัวเล็กจับไหล่ด้านขวาตัวเอง ทำหน้าเจ็บๆ ตัวมาร์คเย็นวาบ
หรือว่าแจ็คสันจะบาดเจ็บ...ใกล้แข่งอย่างนี้นี่นะ?
มาร์คและนิควิ่งลงมาท่ามกลางดงนักกีฬาที่กำลังถามไถ่แจ็คสันด้วยความเป็นห่วง
มาร์คแทรกตัวลงไปนั่งข้างคนตัวเล็กที่มองหน้าเขาเล็กน้อยแล้วหลุดหน้านิ่วออกมาเมื่อกองพยาบาลประจำชมรมจับที่ไหล่ด้านที่เจ็บ
“น่าจะแค่เส้นพลิกนะคะ
ดึงแล้วล่ะค่ะ แต่ว่าพรุ่งนี้คงต้องงดซ้อมนะคะ”
“แต่...”คนตัวเล็กพยายามแย้ง
แต่ก็โดนโค้ชคนโหดสั่งเสียงดัง
“ฉันสั่งห้ามนายซ้อมพรุ่งนี้
ไปพักซะวันมะรืนค่อยว่ากัน เหมือนว่านายจะไม่มีสมาธิด้วย
ไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนค่อยกลับมาซ้อม การแข่งมันไม่หนีไปไหนหรอก
แต่นายต้องทำตัวให้พร้อมเพื่อวิ่งไปหามัน เข้าใจไหม?”โค้ชพูดพร้อมมองมาที่ผมเหมือนรู้อะไรบางอย่าง
แจ็คสันพยักหน้าเงียบๆไม่เถียงอะไรอีก
ผมพยุงร่างเล็กขึ้น พาไปเก็บของในห้องพักและพาออกมาประตูหลังเพื่อขึ้นรถ
“ไปหาหมออีกรอบดีไหม?
หรืออยากกินข้าวก่อน?”ผมถามคนรักอย่างห่วงใย หรี่แอร์ลงเพราะกลัวแจ็คสันจะคัดจมูก
“ผมอยากไปหาหมอ”
สีหน้าของแจ็คสันดูเป็นกังวล
ผมก็กังวลไม่แพ้กัน เพราะรู้ดีว่าคนตัวเล็กเตรียมตัวมานานเพื่อการแข่งในครั้งนี้
แม้จะไม่ใช้เรื่องร้ายแรงแต่ก็อยากเช็คให้แน่ใจว่าตัวเองจะพร้อม
ผมพาคนตัวเล็กมาที่คลินิกที่ประจำ
บอกว่าพาแจ็คสันมาตรวจสุขภาพ ผมไปนั่งกับเขาในห้อง ดูและฟังหมอตรวจอาการก็เบาใจ
ว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ห้ามไปทำให้เส้นพลิกอีกภายในวันสองวันนี้ก็พอ
หลังออกมาจากคลินิก
มือเล็กก็จับข้อมือผมพาเดินไปที่สวนสาธารณะข้างๆ คนตัวเล็กเดินนำหน้าไปนั่งบนม้านั่งข้างสระน้ำ
ผมเดินไปนั่งตาม วาดมือโอบศีรษะสีสว่างให้วางบนไหล่ที่แม้จะไม่ได้กว้างขวางอย่างใครแต่ก็พร้อมจะเป็นที่พักพิงให้คนตัวเล็กข้างกายเขาเสมอ
“สบายใจรึยัง?”ผมถาม
มือก็เล่นผมนุ่มมือไปด้วย
“อืม...แค่ไม่เจ็บมากก็ดีแล้ว
ผมอยากแข่งอย่างเต็มความสามารถ...”แจ็คสันเงียบไปสักพัก ดวงตากลมช้อนมองผม “พี่มาร์ค”
“ครับ?”
“พี่จะไม่ได้มาดูจริงเหรอ”
ผมเห็นแววตาเว้าวอนของเขา
แต่ผมก็บอกไม่ได้จริงๆว่าจะมาทันเขาแข่งหรือไม่ ผมเลยถอนหายใจ ลูบผมเขาเบาๆ
มองซ้ายขวาไม่เห็นใครมองก็ก้มหน้าไปจูบหน้าผากเขาเบาๆ
“พี่ไม่มั่นใจ...แต่พี่จะรีบเท่าที่จะทำได้
เพื่อวันสำคัญของนาย”
ผิดคาด
แทนที่เขาจะทำหน้าบูดบึ้งกลับยิ้มบางๆอย่างเข้าใจ
“ผมได้ยินแบบนั้นก็ดีใจแล้ว
ผมก็งี่เง่าที่จะเอาตามใจตัวเองจนลืมว่าพี่ก็มีงานต้องทำ”
“พี่ผิดที่ไม่ดูตารางานเองต่างหาก”ผมส่ายหน้า
แจ็คสันหัวเราะ มือเล็กโอบคอผมเข้าไปกอดแน่น
“ผมรู้ว่าพี่ต้องเอาใจช่วยผมอยู่...ผมต้องชนะแน่”
“นายต้องชนะแน่
แจ็คสันของพี่เก่งที่สุดอยู่แล้ว...แล้วพี่จะรีบมาให้ทัน พี่สัญ...”ไม่ทันจะได้พูดคำสุดท้าย
นิ้วเล็กก็ขึ้นมาปิดปากผม ดวงตากลมทอประกายดุ
“อย่าสัญญา
ถ้าพี่สัญญาว่าจะมา สายตาผมจะมองหาแต่พี่ แล้วผมก็จะไม่มีสมาธิ...ถ้าไม่มั่นใจ
อย่าสัญญา เข้าใจนะครับ”
ผมพยักหน้า
ลอบยิ้มกับความคิดของเขา แจ็คสันของผมน่ารักและเอาใจใส่ แม้เจ้าตัวจะพูดแบบนั้น แต่จริงๆแล้วคงไม่อยากให้ผมเร่งทำงานจนอาจเกิดความผิดพลาดต่างหาก
แล้วผมก็ตอบแทนความน่ารักนั้นด้วยจูบบนริมฝีปาก
ย้ำประทับคำสัญญาที่ผมเคยให้ไว้เมื่อหลายปีที่แล้ว
“พี่จะเป็นกำลังใจให้นายเสมอ
รู้ใช่ไหม?”
“ครับ ผมรู้”แจ็คสันพยักหน้า
ยิ้มกว้างน่ารัก
“ผมจะทำให้เต็มที่
พี่รอเคลียร์ตู้รางวัลผมได้เลย ผมจะเอาถ้วยใหม่ไปประดับให้ได้เลย”
ผมหัวเราะ
ยีผมสีสว่างนั่นจนยุ่งด้วยความเอ็นดู
“สร้างตู้ใหม่ให้ยังได้เลย”
แล้วพวกเราก็ยิ้มกว้างให้กันและกัน
#น้องหวัง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น