[OUR] 35
OUR BABY!
บทที่ 35
รถสปอร์ตสีขาวคันเดิมแล่นเข้ามาจอดในรั้วบ้านหลังงามที่เงียบเหงามาสักพักหนึ่งแล้วด้วยความนุ่มนวล
มาร์คเปิดประตูลงมาจากฝั่งคนขับอ้อมไปเปิดประตูอีกด้าน ยกมือรับตัวเมสันที่กระโดดตามลงมาหัวเราะเอิ้กอ้ากปีนเกาะเอวคนเป็นพ่อหมับเกาะเป็นลูกโคอะล่า
แจ็คสันก้าวตามลงมา
มีทารกตัวน้อยในชุดผ้านุ่มนิ่มสีชมพูกำลังหลับในอ้อมกอดคนเป็นแม่อย่างมีความสุข
มาร์คดึงเมสันมาอุ้มดีๆ
เดินไปประคองเอวคนรักที่เงยหน้าขึ้นมามองเขินๆ
“ไม่เจ็บแล้วน่า”
“เอาน่า”
“มะม๊า! เข้าบ้านๆ เมสันร้อนแล้ว”
“อย่าเสียงดังสิเมสัน
เดี๋ยวเมอาตื่นนะ”แจ็คสันหันไปดุเจ้าลูกชายที่รีบยกมือปิดปากหมับอย่างน่าเอ็นดู
มาร์คไขกุญแจเปิดประตูบ้านต้อนรับสมาชิกใหม่ของครอบครัวด้วยความยินดี
ชายหนุ่มสั่งระบบเปิดผ้าม่านรับแสงและดังม่านกันแสงลงเพื่อไม่ให้แสงจ้าจนเกินไป ปรับอุณหภูมิให้เย็นพอดีกับร่างกายมนุษย์
ระวังไม่ให้หนาวจนเกินไปเพราะทารกแรกคลอดยังชินกับอุณหภูมิอบอุ่นภายในครรภ์
ทั้งหมดนี้ก็เพื่อลูกสาวตัวน้อยของพวกเขา
‘เมอา ต้วน’
เมอาเป็นทารกเพศหญิง
แข็งแรงดีถึงจะตัวเล็กมากก็ตาม แค่สามวันพี่คุณก็อนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
และตามสัญญาก่อนคลอด...แจ็คสันยอมกลับบ้านของพวกเขาโดยดี ก็แน่ล่ะ
มาร์คเล่นไปขนของทุกอย่างกลับมาบ้านนี้หมดแล้วนี่นา...
แจ็คสันวางลูกสาวลงในอู่
เงยหน้ามองเมสันที่เข้ามาเกาะข้างอู่ ตาแป๊วๆจ้องมองน้องสาวตัวเอง
ดูสนอกสนใจและระบายยิ้มกว้างเต็มใบหน้า
“น้องเมอาน่ารักไหม?”คนเป็นแม่ก้มหน้าลงมาถาม
“น่ารัก! น้องเมสันน่ารักอยู่แย้ว”
“งั้นเมสันต้องสัญญากับม๊าแจ็คนะ
ว่าเมสันต้องรักเมอาเยอะๆ คอยปกป้องน้องนะครับ”
“ได้คับ”เจ้าตัวเล็กตอบรับพลางฉีกยิ้มเห็นฟันน้ำนมสามซี่เรียงกัน
“งั้นเดี๋ยวเราไปช่วยป๊ามาร์คเก็บของดีกว่าป่ะ”แจ็คสันลุกจูงมือเมสันไปหามาร์คที่กำลังยุ่งกับการจัดของฝากจากทั้งญาติทั้งเพื่อนพี่น้องเข้ากับที่ทางบนพื้นข้างโต๊ะกินข้าว
เมสันวิ่งเต๊าะแตะกระโดดกอดคอพ่อจนตัวเอน มาร์คหันมาอุ้มนั่งตักหอมซ้ายขวาจนแก้มกลมยุบบี้ด้วยความหมั่นเขี้ยว
“มาช่วยป๊าเหรอตัวป่วน”
“ม๊ะม๊าแจ็คบอกให้เมสันมาช่วยแหละ
เมสันเป็นเด็กดีไหม?”เสียงเล็กพูดแจ้วๆน่ารักน่าชัง มาร์คยิ้มและพยักหน้าให้
แค่นั้นเจ้าตัวเล็กก็หัวเราะพอใจ นั่งลงข้างๆใช้มือเล็กๆจับนู่นจับนี่ขึ้นมามอง
“แจ็คสันมานี่หน่อยครับ”
“หืม?”ตากลมๆเบิกขึ้นเล็กน้อย
แต่ก็ขยับตัวเข้าไปใกล้มาร์ค
ก่อนจะสะดุ้งจับแก้มขวาตัวเองไว้เพราะโดนริมฝีปากอุ่นฉกจูบไปกะทันหัน
แล้วยังโฉบไปฉวยจูบหนักๆที่ปากอิ่มแดงของเขาด้วยนะ
แจ็คสันยู่ปากปิดบังความเขินอายที่แล่นริ้วขึ้นมาร้อนฉ่าบนผิวแก้มกลม
ยิ่งสบกับสายตาพราวระยับเอ็นดูของคนตัวสูงแล้วยิ่งเขินใหญ่
“ผมไปดูเมอาดีกว่า...”รีบบ่ายเบี่ยง
หันไปหาลูกชายที่ยังสนุกกับการสำรวจสิ่งของต่างๆข้างตัวคนเจ้าเล่ห์
“เมสันอยู่กับป๊านะ”
“ได้คับ!”
มาร์คยิ้มกว้างมองตามคนที่เดินหนีตัวเองไปหองนั่งเล่นด้วยความเอ็นดูกับความขี้อายของคนรัก
แม้ว่าจะแต่งงานกันจนมีลูกถึงสองคนแล้วแต่แจ็คสันก็ไม่ได้ชินกับการโดนฉกฉวยมากขึ้นเลย
ซ้ำยังเขินอายได้น่ารักมากขึ้นทุกที
...น่ารักจริงๆ
เมียใครก็ไม่รู้...
“ปะป๊า
อันนี้อะไรอ่า”
“หืม?”มาร์คหันกลับมาสนใจของในมือลูกรัก
หยิบมันมาดูใกล้ๆ
“แกะมาจากกล่องไหนครับ?”
เมสันยกล่องเล็กๆขึ้นมาโชว์ให้ดู
“กล่องนี้”
“อ่า...แทบจะลืมไปแล้วนะเนี่ย”
“มันคืออะไรอ่ะป๊า”เจ้าตัวเล็กถามพลางมองซองกระดาษสีน้ำตาลในมือพ่อด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ความลับของป๊ากับม๊าครับ”มาร์คขยิบตาเป็นนัยให้เมสันยิ่งทำให้เจ้าตัวเล็กอยากรู้มากกว่าเดิม
มือน้อยๆเขย่าขากางเกงพ่อเร่งรัด
“ง่า
เมสันอยากรู้อ่ะ”
“โตขึ้นค่อยรู้นะเมสัน”
“ป๊าอ่า”
เสียงร้องไห้ของเมอาดังขึ้นมาขัดจังหวะการเถียงกันของพ่อลูก
มาร์คจูงมือเมสันไปหาแจ็คสันที่กำลังอุ้มเมอาบนโซฟา คนตัวเล็กแนบใบหน้ากับแก้มนิ่มอ่อนบางร้องกล่อมปลอบโยนเสียงนุ่ม
แววตาทอประกายอาทรอบอุ่น มือป้อมลูบลำตัวนุ่มนิ่มผ่านผ้าเนื้ออ่อน
โอบกอดไว้ด้วยความรักจนเมอาเงียบเสียงไปในที่สุด
มาร์คยิ้มกับภาพแสนอบอุ่นตรงหน้า
จูงมือลูกชายตัวเล็กที่รีบไปนั่งข้างแม่ ยกมือเล็กๆไปแตะมือจิ๋วของน้องสาว
ทารกตัวเล็กกำนิ้วพี่ชายแน่นตามสัญชาติญาณ
เมสันมองมือเล็กๆนั่นสักพักแล้วใช้มืออีกด้านกุมมือด้านนั้นไว้
เด็กชายเผยรอยยิ้มที่มาร์คและแจ็คสันเชื่อว่าเมสันจะต้องเป็นพี่ชายที่ดีให้กับเมอาได้แน่นอน
เมอาลืมตาขึ้นมาขมวดคิ้วเพ่งมองใบหน้าหลายใบหน้ารอบตัวด้วยความไม่คุ้นเคย
แต่พอแจ็คสันก้มหน้าลงไปยิ้มให้ดู
ทารกตัวเล็กก็กระตุกมุมปากเลียนแบบคนเป็นแม่ทันที
“ฉลาดน่าดูเลย”มาร์คชม
ลูบแขนบอบบางนั่นเบาๆ ไม่ลืมลูบผมเมสันที่นั่งอยู่ก่อนด้วย
“จะชมตัวเองว่างั้น”แจ็คสันกระเซ้าหยอกแล้วกันมามองเจ้าตัวเล็กในอ้อมกอด
“เมอาจะหิวรึยังนะ”
“เมอาหิวแล้ว”จู่ๆเมสันก็พูดขึ้นมา
“เพราะเมสันหิวแล้ว”
“อ้าว ทำไมอย่างนั้นล่ะ”แจ็คสันหัวเราะและใช้นิ้วเขี่ยริมฝีปากนิ่มสีแดงราวเจลลี่ราสเบอรี่เบาๆ
เมอาเอียงหน้าเข้าหาทันที ปากเล็กๆยู่ดูดปลายนิ้วคนเป็นแม่
แต่พอไม่มีน้ำนมไหลออกมาให้กินก็อ้าปากร้องไห้งอแง
“อ่า
น่าจะหิวจริงๆล่ะมั้ง เอ้า พ่อลูก ไปหาอะไรกินในครัวรอม๊าไป”
“เมสันอยากเห็นเมอากินข้าว”
“เมอายังกินข้าวไม่ได้
เมอาต้องกินนมม๊า”แจ็คสันบอกขณะปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก
มือป้อมชะงักเงยหน้าทำตาดุใส่สามีที่จ้องตาไม่กระพริบยิ่งกว่าเมอาเสียอีก
แต่เพราะช่วยไม่ได้แล้วก็เลยเลือกจะไม่สนใจและเปิดเสื้อป้อนนมเมอาต่อ
เมสันมองดูน้องดูดนมแม่ตัวเองอย่างนั้นก็หันไปถามพ่อตัวเองที่ดูจะสนอกสนใจการป้อนนมเป็นพิเศษด้วยความสงสัย
“เมสันเคยกินอย่างนี้เหรอป๊ะป๊า?”
“อืม
เมสันเคยกินครับ”
...ป๊าก็เคยกิน
อร่อยมากเลย...ประโยคหลังละเอาไว้และแอบแลบลิ้นหมายมาดไว้ในใจ
แจ็คสันก็พอรู้ความหมายในสายตาของชายหนุ่มก็รีบหาตัวช่วย หันมาถามลูกชาย
“เมสันหิวข้าวไหมครับ?”
“เมสันยังไม่หิวคับ
แต่เมสันอยากกินนมม๊าเหมือนน้อง”
...หนักกว่าเดิมอีก...
“จะแย่งน้องกินเหรอ?
เมสันโตแล้วนะครับ”
“งือ...เมสันอยากกินนี่นา
ไม่ได้เหรอคับ”
“อ่า...”แจ็คสันแอบเหงื่อตก
จะปฏิเสธก็สู้สายตาไร้เดียงสาแป๊วแหววของลูกชายไม่ได้ พยักหน้าอนุญาตให้เมสันมานั่งข้างๆ
นิ่วหน้าเล็กๆเพราะโดนกระตุ้นทั้งสองด้าน แถมยังเขินสายตามาร์คที่เอาแต่จ้องเอาๆอยู่ไม่ห่างอีก
ปากอิ่มเม้มเขินอาย แทบไม่กล้าหันไปมองหน้ามาร์คตรงๆด้วยซ้ำไป
...โอ๊ยย เลิกมองผมแบบจะกลืนทั้งตัวแบบนี้ได้ไหม
ฮือ...
“พี่ไปหาทำอะไรให้ทานดีกว่า”จู่ๆมาร์คก็เอ่ยขึ้นเล่นเอาแจ็คสันแอบถอนหายใจโล่งใจ
แต่ก็ต้องสะดุ้งวาบใหญ่เมื่อโดนขบใบหูเบาๆพร้อมประโยคชวนหวาดเสียวจากเสียงทุ้มพร่า
“กลางวันตาลูก งั้นกลางคืนก็ตาพี่นะครับ”
“บ้า!”
หลังอาหารค่ำ
เมสันก็รีบเข้านอนในห้องของตัวเองที่อยู่ชั้นสอง
ดีที่ลูกชายของพวกเขาเข้มแข็งและพูดเชื่อฟัง แทบไม่งอแงเลยตอนที่บอกให้แยกห้องนอน
มาร์คแวะเข้าไปอ่านหนังสือนิทานและบอกฝันดีตอนสองทุ่ม
ชายหนุ่มวกกลับไปดูประตูหน้าต่างและเปิดระบบรักษาความปลอดภัยจนแน่ใจแล้วก็เดินเลยขึ้นไปที่ชั้นสามซึ่งมีแม่ของลูกเขานั่งป้อนนมเมอาอยู่บนฟูก
ภาพแสนน่ารักนั่นทำเอาอดไม่ได้ที่จะเก็บภาพด้วยกล้องโพรารอยด์ตัวเล็ก
แต่แจ็คสันกฌทำหน้าดุไม่พอใจที่โดนแชะภาพทีเผลอ แถมเป็นตอนให้นมลูกอีกต่างหาก
“นี่! ถ่ายทำไมเล่า”
“ก็น่ารักดี”
มาร์คอ้อมมานั่งข้างๆ
ประคองกอดเอวอวบและวางคางบนไหล่ลาด มองลูกสาวตัวเล็กดูดนมแม่จ๊วบๆด้วยความเอ็นดู ผิวบางใสไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจะต้องขาวเหมือนพ่อแม่
แก้มกลม ปากจิ้มลิ้ม ขนตางอน ดูน่ารักน่าเอ็นดูตั้งแต่เด็กๆ
เสียจนอดคิดไม่ได้ว่าถ้าโตขึ้นจะสวยขนาดไหนกันนะ
“คิดว่าเมอาจะสวยไหม?”
“สวยมั้ง
เขาว่าหลานจะเหมือนย่า...แม่ผมสวยมากนะจะบอกให้”แจ็คสันโอ้อวดด้วยความภูมิใจ
มาร์คก็ยิ้ม เขาเคยเห็นภาพม๊าหวังตั้งแต่ยังสาว สวยมากจริงๆนั่นแหละ
“พี่ก็คิดว่าสวย
ก็แม่เมอาน่ารักขนาดนี้นี่นา”
แจ็คสันถึงกับเงียบ
บู้ปากเขินๆ หลังๆเขาเริ่มไม่เถียงแล้วเพราะเถียงยังไงก็ยิ่งดูเหมือนจะเข้าตัวเอง ปล่อยให้มาร์คชมไปนั่นแหละ
(ชอบก็บอก...) เงียบกันไปสักพัก แจ็คสันก็เปิดประเด็นขึ้นมาอีกเรื่อง
“แล้วนี่พี่ต้องไว้หนวดด้วยรึเปล่าเนี่ยหืม?”
“อยากให้พี่ไว้เหรอ?
เอ แล้วตอนทำอะไรกันจะไม่จั๋กจี๋เหรอ หืม?
หืม?”ว่าพลางขโมยหอมแก้มหอมคอภรรยาตัวเอง หยอกจนแจ็คสันต้องดันออก
“นี่! หยุดเลยนะ ลูกก็อยู่นี่ เดี๋ยวเถอะ!”
“แอ๊ แอ๊”เมอาก็ดูอยากมีส่วนร่วมส่งเสียงเรียกความสนใจจากบนตัก
มาร์คเลยอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นจุ๊บแก้มม๊าซ้ายขวา
เล่นหยอกกันไปจนเมอาพล๊อยหลับไป
แจ็คสันอุ้มลูกนอนในอู่ในห้องปรับสภาพโอโซนที่เมสันเคยนอน ดึงผ้าอ้อมขึ้นห่มให้
ก้มหอมแก้ม กระซิบราตรีสวัสดิ์ ปิดประตูกระจกกั้นห้อง เดินไปนั่งข้างมาร์คที่รีบกอดหมับราวกับรอโอกาสนี้มาทั้งวัน
“เหนื่อยไหม?”ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง
เกลี่ยใบหน้าขาวระเรื่อแดง “ตัวเล็กน่าจะพักอยู่ที่โรงบาลต่อนะ”
“ออกมาดีแล้วครับ
ผมไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย อีกอย่างให้ลูกอยู่โรงพยาบาลนานๆมันไม่ดีหรอกนะ”
“นั่นสินะ...แล้ว...เหนื่อยไหม?”
“ไม่เท่าไหร่...พี่ถามอะไรนักหนาเนี่ย”
“ก็...ขอกินนมหน่อย”
“...”แจ็คสันหันไปมองมาร์คเพลียๆ
“ผมมีลูกแค่สองคนครับ ไม่ได้มีสาม”แจ็คสันตอบเสียงเนือย
เดินไปหรี่ไฟเป็นการบังคับให้มาร์คเข้านอนและเป็นการปฏิเสธไปในตัว
“รีบนอนเถอะ
เมอาต้องหลับๆตื่นๆทั้งคืนแน่”
“เดี๋ยวพี่ลุกดูลูกเอง”มาร์คอาสา
เขาอยากให้แจ็คสันพักให้เต็มที่หลังจากทำหน้าที่แม่ของลูกมาอย่างเต็มที่ทั้งวันแล้ว
“ตัวเล็กนอนเลยก็ได้”
“ไม่ได้หรอก”คนเป็นแม่คนปฏิเสธ
“เผื่อเมอาหิวนมผมก็ต้องตื่นมาให้นมลูกอยู่ดีนั่นแหละ”
“ให้ลูกกินที่ปั๊มไว้ก็ได้
ตัวเล็กเพิ่งคลอดนะครับ นอนพักมากๆดีกว่า...อย่าดื้อ ตกลงแล้วก็นอนได้แล้วครับ”
“ทำไมผมโดนดุล่ะ”แจ็คสันหัวเราะกิ๊กกั๊ก
ล้มตัวลงนอนในอ้อมกอดอุ่นแสนคุ้นเคย หัวกลมแนบอยู่ใกล้หัวใจ สูดกลิ่นประจำตัวของชายหนุ่มเข้าเต็มปอด
อดคิดถึงเตียงหลังนี้และอ้อมกอดแสนอบอุ่นแบบนี้ไม่ได้
เปลือกตาบางหลับพริ้มพอใจกับสัมผัสของฝ่ามือที่กำลังเล่นเส้นผมนุ่มของเขาจนเคลิ้มใกล้หลับ
“ซื้อรถครอบครัวดีไหม?”
“หืม...ซื้อทำไม?
เรามีรถสองคันแล้วนะ”
“ครอบครัวเรามี 4
คนแล้วนะ รถที่มีอยู่จุคนไม่พอหรอกครับ”
“งือ ตามใจพี่เลย
เงินพี่นี่นา...อือ ผมง่วงแล้ว พี่มาร์คจุ๊บหน่อย”คนตัวเล็กผงกศีรษะขึ้นมารอท่าทั้งที่ตายังไม่ลืมด้วยซ้ำ
มาร์คประคองใบหน้ากลม
แนบริมฝีปากเรียวบนริมฝีปากสีหวานนุ่มนิ่ม เลาะเล็มขบเม้มอ่อนโยนไปรอบๆ
จุ๊บซ้ำๆไม่ยอมถอยออก ปลายลิ้นเรียวแตะขออนุญาตก่อนรุกล้ำโพรงปากอุ่น
เอียงใบหน้าเชยชิมรสชาติหวานละมุนอย่างไม่รู้จักเบื่อ แจ็คสันเองก็ตอบรับไม่ได้ผลักไสหรือปฏิเสธ
ถ่ายทอดความคิดถึงและไอรักเติมเต็มกันและกันผ่านจูบและอ้อมกอดแนบแน่น
แจ็คสันเป็นคนผละออกก่อน
จูบแก้มผอมไปครั้งหนึ่ง
แล้วค่อยซุกไซ้ราวกับตัวเองเป็นลูกหมาตัวเล็กๆที่โหยหาความอบอุ่นจากเจ้าของ
ปากอิ่มกระซิบต่อว่าไม่จริงจังนักเบาๆ
“ขอจุ๊บ
ไม่ได้ขอจูบสักหน่อย”
“พี่แถมให้
ฝันดีครับ แม่ของเมสันเมอา”จูบหน้าผากมน กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“ฝันดีครับพี่มาร์ค...พ่อของเมสันเมอา”ถ้อยคำสุดท้ายเป็นเพียงเสียงประซิบเบาๆเพราะเขินที่จะพูดออกมาเหมือนอีกคน
แต่ก็โอบรอบเอวของคนเป็นสามีแน่นขึ้น ไม่นานทั้งคู่ก็หลับไปภายใต้อ้อมกอดของกันและกันอย่างมีความสุข...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น