[SF] Pet Human VI (MarkSon)
Pet
Human VI
Mark
X Jackson
วันนี้เป็นวันหยุดของมาร์ค...ซึ่งก็เป็นวันหยุดของทุกคนด้วย
ปกติแล้วในทุกๆปี
มันจะเป็นวันหยุดที่น่าเบื่อหน่ายเพราะเขาทำอะไรไม่ได้นอกจากขลุกตัวอยู่กับบ้าน
แต่ถ้าจะให้เลือกระหว่างรถติด 3 ชั่วโมงด้านนอกนั่นกับการนอนกินป๊อปคอนดูรายการพิเศษโง่ๆในบ้านเปิดแอร์เย็นๆ
มาร์คก็เลือกอย่างหลังแบบแทบไม่ต้องคิด
ปีนี้ก็คงเหมือนเดิม
อยู่ในห้องเหงาๆคนเดียว...
“มาร์คๆ
ข้างนอกนั่นมีอะไรกันเหรอ”
...อ้อ ไม่สิ
มีเจ้าลูกหมีน้อยอีกตัวอยู่ด้วย...
มาร์คหันไปมองแจ็คสันที่กำลังกอดมาร์ตี้เกาะระเบียงกระจกมองรถติดด้านนอกด้วยความสนอกสนใจ
ดวงตากลมโตพราวระยับ ริมฝีปากอิ่มยิ้มร่า
เท้าเล็กๆพยายามเขย่งมองด้านล่างทำให้เสื้อยืดตัวโคร่งที่ใส่อยู่เลิกขึ้นจนเห็นโคนขาขาวและบอกเซอร์ตัวสั้นสีดำ...อะไร...มองผมแบบนั้นทำไม
ก็แค่ซักเสื้อผ้าไม่ทัน เลยต้องให้แจ็คสันใส่เสื้อผ้าผมแทนเท่านั้นเอง
ไม่ได้ตั้งใจให้ใส่เองสักหน่อย (นิ้วไขว้หลัง)...
“ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก
มานี่มา”
ลูกหมีตัวเล็กละล้าละลังเล็กน้อย
แต่ก็เดินเข้ามานั่งแหมะบนตักของเจ้านายซึ่งกลายเป็นที่นั่งประจำไปเสียแล้ว
วงแขนแกร่งโอบรัดเอวคอด สูดกลิ่นหอมสบู่บนต้นคอด้านหลังฟอดใหญ่
ตั้งแต่วันที่เขาฉวยโอกาสจนแจ็คสันต้องเจ็บตัวไม่สบายเป็นสัปดาห์ในครั้งนั้น
มาร์คก็ไม่กล้าฟัดหรือจับต้องอะไรเจ้าตัวเล็กแรงๆอีก
มากสุดก็แค่กอดและจูบอรุณสวัสดิ์
แน่นอนล่ะว่าตอนแรกๆเจ้าตัวเล็กถึงกับกลัวเขาไปพักใหญ่เลย
(แต่ถึงจะกลัวแต่ก็ไม่ยอมห่างเขาไปไหนเหมือนกัน)
ถ้าไม่เข้าใจสถานการณ์ก็เช่นเขากำลังเตรียมข้าวอยู่ในครัวก็จะมีแจ็คสันกอดมาร์ตี้ยืนอยู่ข้างๆ
แต่พอจะดึงเข้ามากอดก็จะส่ายหน้าแบะปากทำท่าจะร้องไห้เสียอย่างนั้น
ตอนกลางคืนเขาก็ต้องระเห็จไปนอนโซฟาเพราะแจ็คสันไม่ยอมนอนเตียงเดียวกัน
แต่ก็ไม่ยอมให้เขาไปนอนห้องอื่นด้วย...เอาแต่ใจชะมัด
แต่พอดวงตากลมช้อนมองอย่างตัดพ้อก็เผลอใจอ่อนยวบตามใจทุกครั้งไป
ดีที่ตอนหลังๆแจ็คสันก็หายกลัวและกลับมาเป็นเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผิดกับมาร์คที่...อืม...ดูจะติด Pet Human ของตัวเองมากขึ้นอีกนิด
(นิดละเยอะเลย)
ทั้งสองปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุม
แจ็คสันเอนตัวพิงไหล่ชายหนุ่มดูรายการในโทรทัศน์ตาแป๋ว
ในขณะที่มาร์ครูดจอดอัจฉริยะสามมิติอ่านข่าวประจำวัน แต่จู่ๆเจ้าตัวเล็กก็เริ่มขย่มตัก
ขาตีสลับกันไปมา มือป้อมชี้จอทีวี
ส่งเสียงวู้ว้าวตาโตตื่นเต้นจนเก้าอี้ประจำตัวต้องโอบรัดเอวไม่ให้ไถลตกพื้น
“มาร์คๆ
นั่นเรียกอะไรๆ”
คนเป็นเจ้านายหันไปมองทีวีที่กำลังฉายภาพเด็กๆกำลังวิ่งเล่นไปมาในลานกว้างโดยมีด้านหลังเป็นเครื่องเล่นหลากหลายเรียงรายอยู่รอบๆ
“สวนสนุกน่ะ”
“สวนสนุก!”น้ำเสียงตื่นเต้นพร้อมใบหูกลมที่เด้งขึ้นนั้นทำเอามาร์ครู้สึกสังหรณ์ไม่ดี
กำลังจะพูดอะไรบางอย่างก็โดนเจ้าลูกหมีหันหน้ามามองตาแป๊ว ปากอิ่มแดงฉีกยิ้มกว้างจนตาปิด
“น่าสนุกจัง แจ็คสันอยากไป”
...นั่นไงล่ะ!
อยากไปวันไหนไม่อยาก
มาอยากตอนวันหยุดที่รถติดกันชนิดสามชั่วโมงก็ไม่ขยับแบบนี้เนี่ยนะ
หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ไป ถึงแจ็คสันจะอ้อนก็ไม่ไป!...
“ไปไม่ได้หรอก
วันนี้เขาปิดน่ะ”
ทันทีที่จบประโยคชายหนุ่มก็อยากเอาคำโกหกแบบนั้นกลับคืนมา
รู้สึกผิดที่โกหกแบบนั้นออกไปเพราะรอยยิ้มกว้างบนใบหน้ากลมพลันจืดเจื่อน
ดวงตาพราวระยับวูบหมอง
หูกลมๆที่สั่นดุ้กดิ้กเมื่อครู่ลู่ลงแทบจะแนบกับกลุ่มผมสีฟางอ่อน ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นหลุบตามองต่ำ
“...อืม
เค้าเข้าใจ...”
แจ็คสันนั่งหันหลัง
ก้มหน้ากอดมาร์ตี้ ท่าทางซึมหงอย
“อะ เอ่อ
มีไอศกรีมในช่องสุญญากาศนะ กินไหม?”พยายามหลอกล่อด้วยของโปรดและยิ้มเจื่อนๆ
มือเรียวลูบเส้นผมสีฟาง ท่าทางเก้งก้างแบบที่ไม่เคยเป็น
คงเพราะรู้สึกผิดที่โกหกไปด้วยส่วนหนึ่ง
แจ็คสันส่ายหน้าจนผมปลิว
มองไปจอที่ยังฉายภาพขบวนแห่เทศกาลในสวนสนุกตาไม่กระพริบ
...โอ๊ยยยย
อยากจะบ้า!...
“จริงๆก็มีสวนสนุกอีกเมืองเปิดนะ...”
...บ้าไปแล้วจริงๆด้วย...
ดวงตาสวยใต้แว่นสีชามองกระจกรถด้านหน้าจนแทบจะสึกมานานนับชั่วโมง
นิ้วยาวเคาะคอนโซลควบคุมเป็นจังหวะเร็วๆเร่งในใจ มือเรียวขยี้หัวตัวเองไปมา
ท่าทางหงุดหงิดงุ่นง่านจนเจ้าตัวเล็กที่นั่งเบาะข้างๆต้องหันมามองบ่อยๆ
“มาร์ค”
“อะไร”น้ำเสียงเข้มที่ตอบกลับมาทำเอาแจ็คสันก้มหน้างุด
มือกอดมาร์ตี้แน่นขึ้นเรียกกำลังใจ
“หงุดหงิดเหรอ?”
คนเป็นเจ้านายถอนหายใจเฮือกใหญ่
พยายามระงับความหงุดหงิดที่อาจระเบิดตู้มออกมาทำร้ายคนรอบข้าง
โดยเฉพาะเจ้าลูกหมีตัวเล็กที่ดูจะขวัญอ่อนเสียเหลือเกินนี่ด้วย
มือเรียววางแปะบนกลุ่มผมนุ่มยีไปมาเบาๆ
“นิดหน่อย”
แจ็คสันช้อนตามอง
ปากอิ่มบิดขึ้นเล็กน้อย หัวคิ้วนิ่วเข้าหากันเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง
“มาร์ค”
“อะไร...”ชายหนุ่มหันกลับมาตามเสียงเรียกแต่ก็ต้องชะงักกึกเพราะสัมผัสนุ่มนิ่มบนแก้มใกล้มุมปาก
เบิกตามองจมูกรั้นและขนตายาวในระยะประชิด กลิ่นสบู่หอมๆแตะจมูก สูดดมลึกเข้าเต็มปอด
มองแจ็คสันที่ขยับตัวออกไปช้าๆด้วยหน้าร้อนผ่าวและเสียงกลองกระหน่ำตีในอก
“อารมณ์ดีขึ้นไหม?”
“เมื่อกี้ทำอะไร”
“ก็จุ๊บไง...มาร์คชอบจุ๊บเค้า
เค้าเลยคิดว่าถ้าจุ๊บมาร์คคืน มาร์คคงอารมณ์ดีขึ้น...แต่มาร์คไม่ชอบเหรอ
เค้าขอโทษนะ...เค้าจะไม่ทำแล้ว”
“ไม่ๆ
คือ...ก็ไม่ได้ว่าอะไร”มาร์คเกาคอตัวเองแกรกๆ บอกไม่ถูกเหมือนกัน
แต่ใช่ว่าเขาจะไม่ชอบหรอกนะ
“แล้วหายหงุดหงิดรึยังอ่ะ”น้ำเสียงเปี่ยมความหวังพร้อมอ๊อพชั่นตาแป๊วๆแบบนั้นถึงไม่หายก็ต้องหายแล้วล่ะ
“หายแล้ว
ขอบคุณนะ”ตอบพลางยิ้มเอ็นดู ยีเส้นผมนุ่มไปมา
แจ็คสันยิ้มกว้างหัวเราะชูมือขึ้นร้องเย้ดีใจเหมือนเด็กๆ
หูกลมๆขยับดุ้กดิ้ก ส่ายศีรษะไปมาร่าเริง คนแอบมองก็เผลอยิ้มตามไปด้วย
...เอาเถอะ
ก็น่ารักดี...
พวกเขามาถึงสวนสนุกก็เกือบเที่ยงแล้ว
ผู้คนในสวนสนุกมีน้อยกว่าที่คาดเล็กน้อย คงเพราะส่วนใหญ่พักไปทานอาหารกันแน่ๆ
มาร์คสวมแว่นตากันแดดที่ทะลุชั้นโอโซนเข้ามาเซ็งๆ
มือเรียวขยับเสื้อเชิ้ตสีขาวบนกาย ส่วนอีกข้าวก็จับมือขาวของเจ้าลูกหมีข้างตัวที่พร้อมจะพุ่งเข้าไปด้านในเสมอ
“มาร์คคคคค
สวนสนุกล่ะ! สวนสนุก!!”แจ็คสันร้องตะโกนดีใจ
แกว่งมือมาร์คแทบจะเป็นวงกลม ตาโตเบิกกว้าง
กระโดดเหยงๆจนเสื้อสีชมพูฟูๆบนตัวกระเพื่อม มองผ่านๆก็เหมือนกระต่ายกระโดดมากกว่าเป็นหมีกระโดด...
“อืมๆ
ฉันเห็นแล้ว”
“ไปนะๆ ไปกันๆ”มือขาวเกาะแขนชายหนุ่มอ้อนตาแป๊ว
พยายามกึงมาร์คเข้าไปด้านใน แต่ชายหนุ่มก็หยุดไว้ก่อนด้วยการจับหูกลมแผ่วเบา
“อ๊ะ!”
...นิ่งทันควัน...
“ไปหาข้าวกินก่อน
เข้าไปแล้วมันออกมายาก”
“เค้ายังไม่หิว”
“อย่าดื้อ”ออกปากดุ
ลากร่างเล็กไปอีกทาง
“หงึ”แจ็คสันแบะปากประท้วง
“ถ้าดื้อก็กลับ”
“กินข้าวก็ได้”เจ้าลูกหมีกลับคำทันควัน
กระโดดเหยงๆมาเดินข้างเขา มืออีกด้านที่ไม่มีมาร์ตี้สมทบมากอดแขนเจ้านายแน่น
ยิ้มแย้มซบอ้อน มาร์คเหลือบมองก็แต่หัวกลมๆอยู่บนไหล่ กระตุกยิ้มมุมปาก
เดินช้าลงให้ลูกหมีขาสั้นเดินตามทัน
...จริงๆแบบนี้มันก็ดีนะ...
หลังไปหาเสต๊กกินเป็นอาหารเที่ยง
เติมพลังงานกันเรียบร้อย แจ็คสันก็รีบดึงมาร์คไปทางเข้าสวนสนุกที่ตอนนี้ด้านในคงเต็มเอี๊ยดไปด้วยประชากรเกือบห้าเปอร์เซ็นของเมืองแน่ๆ
...แค่คิดก็อยากอ้วกแล้ว...
“ตั๋วสองใบครับ”
“ผู้ใหญ่ 1 สัตว์เลี้ยง
1 นะครับ”พนักงานในตู้บอก มาร์คคิ้วกระตุก แต่ก็ไม่รู้จะไปเถียงอะไรในเมื่อมันเป็นตู้อัตโนมัติ
กุมมือนิ่มแน่นขึ้นขณะดึงตั๋วมาจากตู้ แล้วลากแจ็คสันเข้าไปในสวนสนุก
“มาร์ค...”
กำลังจะหันไปหาก็โดนปากนุ่มนิ่มจู่โจมอีกรอบ
จุ๊บ!
“อารมณ์ดีนะๆ”
ชายหนุ่มหัวเราะยีเส้นผมนิ่มขนฟูฟ่อง
เสริมกับเสื้อสเวตเตอร์สีชมพูอ่อนของเขาทำให้ดูขาวฟูมากกว่าเดิมเสียอีก
จะว่าไปแล้ววันนี้แจ็คสันใส่ชุดน่ารักมากๆ เสื้อเชิ้ตขาวกับสเวตเตอร์สีชมพูขนอ่อนนุ่มฟูๆแขนยาวปิดหลังมือกับกางเกงสามส่วนสีดำ
ลูกหมีของเขานี่น่ารักจริงๆเลย
มาร์คกวักมือเรียกแจ็คสันเข้ามาใกล้
เอื้อมมือไปเปิดกดปุ่มค้นหาในระยะไกลเตรียมไว้ในกรณีพลัดหลงกัน กุมมือป้อมแน่น
“เข้าไปกันเถอะ”
“แล้วจะเล่นอะไรก่อน?”
“ไม่รู้อ่ะ...”เจ้าตัวเล็กส่ายหน้าไปมา
แจ็คสันรู้ว่าอยากมา แต่ไม่รู้หรอกว่าในสวนสนุกมีอะไรบ้าง
“อยากเล่นนั่นไหม?”มาร์คก็พอรู้เลยชี้นิ้วไปทางรถไฟเหาะกลางอากาศน่าหวาดเสียว
แจ็คสันมองตามแล้วทำหน้าหยี แค่คิดว่าต้องไปนั่งบนนั้นก็เหมือนจะขาดใจแล้ว “ไม่เอาอ่ะ”
“อืม...งั้นบ้านผีสิงล่ะ”
“มันคืออะไรเหรอมาร์ค”เจ้าตัวเล็กเงยหน้าถามงงๆ
“ลองไหมล่ะ?”
.
.
.
...มาร์คคิดว่าวันนี้เขาคิดผิดไปหลายอย่างเลยล่ะ...
“ม่ายยยยยยยยยยยย!!!
แง๊งงงงงงงงงงงงงงงง!!! อย่าเข้ามาน๊า!!!”
“...”
“อ๊ากกกกกก
มาร์คคคคค ฮือออออออออออออ”
“...”
“ฮึก
ไม่เอาแล้ว อึก ฮืออออออ”
มาร์คกอดหัวกลมซุกอกเอาไว้ตลอดเวลา
ตั้งแต่ผีโฮโลแกรมตัวแรกโผล่ออกมา เจ้าตัวเล็กก็แทบจะวิ่งแจ้นกลับไปทางเดิม
ดีที่ชายหนุ่มจับเอาไว้ทัน จากนั้นมาร์คก็ต้องกระเตงเจ้าลูกหมีมาตลอดทาง
แจ็คสันตัวสั่นหงักๆกอดเอวเขาแน่นจนแทบหายใจไม่ออก เสื้อเชิ้ตเขาเปียกแหะไปด้วยน้ำตา
สะอึกสะอื้นร้องไห้เสียขวัญ แถมยังไม่ยอมเดินต่อไปสักที
“เอ้า รีบเดินสิ
จะได้ออกไป”
“ฮึก ขา...ขา
ขาก้าวไม่ออก”
มาร์คถอนหายใจเล็กน้อย
หยุดเดินดันคนตัวเล็กออก แจ็คสันผวาตัวจะเข้ามากอดแต่ก็ต้องเบิกตาโตเพราะจู่ๆคนเป็นเจ้านายก็รวบตัวขึ้นแนบอก
แจ็คสันสะอึกตกใจมองมาร์คตาปริบๆด้วยความไม่เข้าใจ
“ช้า”มาร์คดุ
กระชับร่างขาวพาเดินต่อ
หวี๊ดดดดดดด!!!
เสียงหวีดพร้อมร่างโฮโลแกรมผีตัวเขียวเน่าๆโผล่ออกมาจากด้านบนมาวนรอบๆร่างพวกเขา
แจ็คสันสะดุ้งเฮือกใหญ่กรีดร้องลั่น
“แง๊งงง อุ๊บ!”
แต่ทันทีที่เปิดปากมาร์คก็ก้มลงมา
ใช้ริมฝีปากเรียวประกบปิดกลืนเสียงกรีดร้องเสียสิ้น สอดแทรกจู่โจมลิ้นเล็กดูดพันแจ็คสันที่พยายามจะผวาหนีแต่ก็พ่ายแพ้ให้กับลิ้นชำนิชำนาญ
แน่ใจแล้วว่าเอฟเฟคของเครื่องเล่นหายไปแล้วก็ผละออกม จ้องดวงตากลมที่ยังวาวแววน้ำตาสั่นๆตื่นๆด้วยความไม่เข้าใจ
“ถ้าร้องอีก
ฉันจะจูบนาย”ขู่เสียงเข้ม แล้วพาแจ็คสันเดินต่อ น่าแปลกที่หลังจากนั้นแจ็คสันก็ปิดตาแน่นซุกอกคนเป็นเจ้านาย
แม้ผีจะออกมาก็แค่สะดุ้งวาบตัวสั่นซุกเข้าใกล้อีกจนแทบจะรวมร่างอยู่แล้ว
แสงสว่างตรงปลายทางนั้นเป็นสัญญาณว่าถึงทางออกแล้ว
“ยินดีด้วยครับ
คุณถึงทางออกแล้ว”พนักงานมนุษย์ผู้ชายตรงปลายทางทักทายพวกเขา
และแล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าคนที่ออกมาไม่ได้อยู่ในสภาพปกติ มันคงเป็นเรื่องแปลกชะมัดที่เห็นผู้ชายหน้าตาดีอุ้ม
Pet
Human ออกมาจากบ้านผีสิงในท่าเจ้าสาว
“ลืมตาได้แล้ว
เราออกมาแล้ว”
“จริงนะ”แจ็คสันทวนสั่นๆอย่างไม่มั่นใจ
“จริงสิ
ไม่เชื่อฉันเหรอ”
เปลือกตาบางค่อยๆปรือเปิดทีละนิด
พอเห็นแสงสว่างก็ลืมตาเต็มๆ มองซ้ายมองขวาไม่เห็นความมืดแล้วก็ร้องเย้
กระโดดลงมาจากอ้อมอกเจ้านายแล้วกอดมาร์คแน่น
“สนุกไหม?”
“ไม่ ไม่เลย น่ากลัว
ไม่เอาแล้วนะ ไม่เอา”เจ้าตัวเล็กส่ายหน้าขวับๆทำหน้าแบะจะร้องไห้อีกรอบ
มาร์คก็แค่ยิ้ม จูงมือแจ็คสันพาไปนั่งบนม้านั่งใกล้ๆ ก้มตัวลงระดับเดียวกัน ยกมือขึ้นเช็ดปลายตากลมที่ยังมีคราบน้ำตาเกาะอยู่
“อืม
ไม่พาไปแล้ว ไม่อยากเห็นนายร้องไห้”
แจ็คสันพยักหน้าหงึกหงัก
นั่งพักสักพักถึงพากันเดินไปโซนอื่น
คราวนี้มาร์คพาเจ้าลูกหมีตัวเล็กไปทางโซนเครื่องเล่นเด็ก
ขึ้นชื่อว่าสวนสนุกก็ต้องมีเด็กๆพ่วงมาด้วยเสมอ
และตอนนี้ชายหนุ่มสองคนก็กำลังยืนโด่เด่อยู่กลางลานที่มีเด็กๆวิ่งไปรอบๆ
บ้างก็มากับครอบครัว บ้างก็มากันเป็นกลุ่มคณะ
ในขณะที่กำลังเลือกเครื่องเล่น
เสวตเตอร์ของแจ็คสันก็โดนกระตุกจากมือเล็กๆ พอหันไปมองก็เห็นกลุ่มเด็กสามคนยืนมองเขาตาแป๊ว
“คุณหมีๆ”
“หืม?
เรียกเค้าเหรอ?”
“ใช่ๆ คุณหมีๆ
คุณหมีน่ารัก”
“ง่า”แจ็คสันเอามือกุมแก้มที่ร้อนผ่าว
“มีอะไรเหรอ?”
“ขอถ่ายรูปหน่อยๆ
จะถ่ายรูป”
“เอางั้นเหรอ?”ถามงงๆ
แต่พอเจอกล้องเจ้าตัวเล็กก็ฉีกยิ้มใส่กับกลุ่มเด็กพวกนั้น
มาร์คยืนมองดูก็ยิ้มเล็กๆ ยกสายข้อมือออกมาเรียกฟังชั่นกล้องถ่ายภาพแจ็คสันจากมุมนี้
แล้วเดินไปซื้อน้ำที่ซุ้มด้านหลัง…
“ขอบคุณน้าคุณหมี
บ๊ายบาย”เด็กกลุ่มนั้นยิ้มโบกมือให้คุณหมีน่ารักที่เจอในสวนสนุก
“อืม บ๊ายบาย”แจ็คสันก็โบกมือกลับพร้อมรอยยิ้มกว้าง
หันไปหาเจ้านายตัวเองที่จำได้ว่าอยู่ใกล้ๆ
“มาร์ค...อ่ะ...”ตากลมสั่นระริกทันทีที่มองไปไม่เห็นเจ้านายในคลองสายตา
แถมยังมีคนเดินไปมาเยอะแยะเต็มไปหมด พยายามจะมองหามาร์คจากตรงนี้
แต่ทำยังไงก็มองไม่เห็น ไม่เห็นเลย เดินวนไปมารอบๆก็ยังไม่เห็น พยายามเขย่งตัวกระโดดหาก็ไม่เห็นเลย
...ไปไหน...มาร์คหายไปไหน...
“มาร์คไปไหน...ฮึก
ทำไมไม่อยู่ข้างเค้า”
“มาร์ค!”
เจ้าของชื่อสะดุ้งหันกลับไปก็พบกับมวลคนกลุ่มใหญ่เดินผ่านไป
หางตาทันเห็นแจ็คสันที่วิ่งสวนกระแสผู้คนออกไปอีกด้านไกลออกไปจากที่ที่เขายืนอยู่
“แจ็คสัน!”
/ขณะนี้ขบวนเทศกาลกำลังจะเริ่มแล้วนะคะ.../
เขาเรียกชื่อทันแต่เสียงประกาศกลับเสียงเขาไปจนแทบไม่ได้ยินอะไรเลย
เพียงพริบตาเดียว แจ็คสันกันหายไปจากคลองสายตา หัวใจแทบหยุดเต้น
...ไปไหน แจ็คสันหายไปไหน...
“แจ็คสัน!”
.
.
.
.
“ฮึก ฮือ มาร์คอยู่ไหนอ่ะ ฮือ”
แจ็คสันเดินสะเปะสะปะไม่รู้ทิศรู้ทางในสวนสนุก
ร้องไห้สะอึกสะอื้นตามหาเจ้านายตัวเองด้วยความน้อยใจ
นึกไปว่ามาร์คทิ้งตัวเองเอาไว้ก็ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม
สองขาทรุดลงนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ข้างกระถางต้นไม้
สองมือเช็ดน้ำตาตัวเองป้อยๆจนแดงก่ำ
“เฮ้ นายน่ะ”
“อึก คะ
เค้าเหรอ?”ใบหน้าน่ารักเงยหน้าไปตามเสียงเรียก
เห็นผู้ชายวัยกลางคนยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า
“หลงกับเจ้าของเหรอ?”
“อะ อื้ม”
“ฉันพาไปส่งให้ไหม?
ฉันเห็นเขาตามหานายอยู่แถมโน้นน่ะ”
“จริงเหรอ! จะพาแจ็คสันพาไปหามาร์คจริงเหรอ”
“อ่าใช่
จะพาไปหามาร์ค”ผู้ชายคนนั้นอึกอักนิดหน่อย จับต้นแขนนิ่มดึงขึ้นลากเดินออกไป
“คุณใจดีจัง ขอบคุณนะ
ขอบคุณ ฮึก”
แจ็คสันยังสะอึกสะอื้นตลอดทาง
ทำให้คนที่เดินนำฉุนขึ้นมา หันหน้ามาสบถเสียงดังจนเจ้าลูกหมีตัวเล็กสะดุ้งวาบ
“หยุดร้องไห้ได้ไหมวะ
มันน่ารำคาญ!!!”
“เค้าน่ารำคาญเหรอ
อึก”
“เออ
เงียบๆหน่อย”
“อะ อืม”แจ็คสันเม้มปากแน่นอย่างเชื่อฟัง
เดินไปจนเกือบจะออกไปจากสวนสนุกก็ยังไม่เห็นมีวี่แววเจ้านายของตัวเองก็เลยเอ่ยปากถาม
“ไม่เห็นมาร์คเลย”
“เออ
มาร์ครออยู่ด้านนอก”ผู้ชายคนนั้นบอกตัดรำคาญ และดึงแขนจนแจ็คสันรู้สึกเจ็บแปลบๆ
เริ่มรู้สึกแปลกๆ สัญชาติญาณกำลังร้องเตือนให้วิ่งหนีออกไป แต่ในขณะที่คิดลังเล เสียงทุ้มเหยียบเย็นดังมาในระยะใกล้
“มาร์คนี่มาร์คไหนเหรอครับ...”
“มาร์ค!!”
“อะเอ่อ
ก็มาร์ค...มาร์ค”ผู้ชายคนนั้นตะกุกตะกักตอบไม่ได้ ละล้าละลัง
“มาร์คไหนก็ช่างหัวมัน
แต่มาร์คเจ้าของแจ็คสันน่ะคือฉัน ปล่อยคนของฉันเดี๋ยวนี้!”
“ว๊าก!”ผู้ชายคนนั้นร้องว๊าก ปล่อยมือแจ็คสันวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน
ทันทีที่เห็นชายหนุ่มเหมือนจะหยิบอะไรออกมาจากด้านหลัง
“มาร์ค...มาร์ค! มาร์ค!”เสียงแหบพร่าร้องเรียกชื่อเขาซ้ำๆ วิ่งกระโดดเข้ามากอดคอเจ้านายตัวเองหมับใหญ่แล้วเริ่มร้องไห้โฮเสียงดัง
คนที่คิดจะดุเรื่องตามคนแปลกหน้ามาง่ายๆเลยใจอ่อน ลูบเส้นผมนุ่มปลอบขวัญแทน
“มาร์คอยู่นี่แล้ว”
พระจันทร์ดวงใหญ่ลอยเด่นบนฟ้า
สาดแสงลอดผ่านลงมาให้เห็นคนสองคนที่นอนอยู่บนเตียงกว้าง
มาร์คนอนท้าวศีรษะมองใบหน้าหวานคมของเจ้าลูกหมีที่หลับไปก่อนแล้วด้วยสายตาครุ่นคิด
วันนี้เขาเกือบทำแจ็คสันหายไป…
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกหัวใจถูกบีบจนแทบหายใจไม่ออก
รู้สึกเหมือนตัวเองทำสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิต
เพียงแค่คิดว่าแจ็คสันอาจหายตัวไปตลอดกาลก็ทรมานจะบ้า สองขาวิ่งสุดแรง เพื่อตามหาคนที่หายตัวไป
ใจบีบรัดคิดกังวลไปล้านแปด กลัวว่าคนตัวเล็กจะบาดเจ็บ กลัวว่าจะร้องไห้งอแง
กลัวคนอื่นจะรังแก กลัวไปหมดทุกอย่าง
คิดกลับไปแล้ว
ไอ้อาการใจร้อนจนคุมสติไม่ได้แบบนั้นมันไม่ใช่ตัวเขาเลย แต่ก็คงเป็นเพราะใครคนนั้นคือแจ็คสัน...
เพราะเป็นคนสำคัญ
สำคัญ...จนขาดไม่ได้
“นายทำอะไรกับฉันกันแน่นะ”พึมพำกับตัวเองเสียงเบาแต่เหมือนจะไปกวนการนอนของเจ้าตัวเล็กเข้า
ดวงตากลมปรืองัวเงียถามเสียงพร่า
“มาร์ค
ทำไมไม่นอน”
“อืม
จะนอนแล้ว”
“นอนกันๆนะ”แจ็คสันยิ้ม
สองแขนโอบรอบเอวเขา ซุกหัวกลมๆเข้ามาซบออดอ้อนน่ารัก
“ขอโทษนะ”
“งือ
ขอโทษอะไร”
“ที่เกือบทำนายหายไป”
“มาร์คไม่ได้ทำสักหน่อย”แจ็คสันส่ายหน้า
เอนศีรษะซบอกอุ่น สูดดมกลิ่นหอมแสนคุ้นเคย “มาร์คเจอเค้า...มาร์คหาเค้าเจอ
มาร์คเก่ง เค้าต่างหากที่ต้องขอโทษ”
“หืม?”
“ขอโทษที่ขี้แย
ขอโทษที่เอาแต่ใจนะ”
“รู้ตัวด้วยเหรอเด็กขี้แย”ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก
บีบแก้มนิ่มเบาๆ “แต่เอาเถอะ ไม่ต้องรีบเปลี่ยนไปหรอก
เพราะฉันก็รักนายที่เป็นแบบนี้”
ทั้งสองเงียบกันไปอึดใจใหญ่
ชายหนุ่มไถลตัวลงนอนข้างกายนุ่มนิ่ม โอบกอดเจ้าลูกหมีมากอดแน่นเหมือนทุกคืน
จูบกระหม่อมและสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากกายขาว
“อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ
แจ็คสัน”
“อืม...”คนตัวเล็กตอบเบาๆราวกับเสียงกระซิบ
“เค้าจะอยู่กับมาร์ค...ตลอดไป”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น