[OS] Red Butterfly In Bottle (????)
Red Butterfly In Bottle
อึดอัด
ร่างบนเตียงสะดุ้งสุดตัวและกระเถิบหนีร่างที่เข้ามาใกล้ หากไม่ติดมือที่รัดเอวขาวใต้เสื้อคลุมสีแดงลายทองเอาไว้แน่นคงจะวิ่งหนีออกไปสุดแรง โดนกระตุกเพียงครั้งเดียวก็ร่วงลงฟูกนอน เงาทะมึนขึ้นทาบทับ สองแขนถูกพันธนาการด้วยสายรัดเอวที่ถูกปลดเปลื้องออก ดวงตาของมังกรจ้องลงมาเขม็งจนไม่กล้าหายใจ
หวาดกลัว
เสื้อคลุมสีแดงสดขาดหวิ่นแทบไม่เหลือความงดงามร่วงตกบนพื้นพรม ร่างขาวเปลือยเปล่าแผ่ร่างอยู่บนเตียงนอนกำมะหยี่สีเลือดหมู ดวงตากลมราวกับลูกกวางระริกเอ่อคลอด้วยน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนสองปรางแดงก่ำ กลีบดอกไม้อ่อนนุ่มสีแดงเผยอร้องขอความเมตตาขณะที่ต้นขาถูกแยกออกกว้าง
ทรมาน
มันสอดแทรกเข้ามาในกาย รุนแรง หยาบโลน ปราศจากความปราณี เสียงเนื้อกระทบกันดังระรัวไม่ต่างจากปืนกล หยาดน้ำขาวข้นผสมกับสีแดงข้นคลักไหลอาบต้นขาขาวเกร็งแน่น นิ้วเล็กจิกกับฟูกนอน กรีดร้องราวกับสัตว์ด้วยความทรมาน ได้โปรด...หยุด... ตะโกนจนหมดเสียง ดิ้นสู้จนหมดแรง
ทั้งหมดมันไร้ประโยชน์...
เพราะทุกอย่างอยู่ใต้การควบคุมของ ‘มังกรผู้เลือดเย็น’
หนี...ต้องบินหนี
ดวงตาที่ดับไปแล้วฟื้นประกายเมื่อมองเห็นบานประตูไม่ไกลจากเตียงนอน ห้องทั้งห้องไม่มีใครนอกจากผีเสื้อผู้บอบช้ำ ฝืนพยุงกายแตกหักหวังจะหลบหนี
แต่สุดท้าย...ผีเสื้อก็กรีดร้องบ้าคลั่งอย่างเสียใจและคั่งแค้น
.
.
.
.
.
ได้โปรด...ใครก็ได้
เปิดกรงให้ที...
ปลายนิ้วแดงก่ำลูบโลหะเย็นเฉียบบนข้อเท้า วางมันไว้นิ่งๆเพราะบาดใจที่จะได้ยินเสียงหวีดกระทบของมันให้ซ้ำเติมว่าตนเองไร้ซึ่งอิสรภาพ ดวงตากลมเหม่อลอยมองออกไปนอกบานกระจกใสเห็นทิวทัศน์ด้านล่าง ถ้าให้เดาที่นี่คงสูงไม่ต่ำกว่าชั้นที่เจ็ดสิบ แค่คิดถึงความสูงของมันก็หนาวยะเยือกจนต้องกระชับเสื้อคลุมอาบน้ำสีแดงเลือดเข้าหากันแน่น
กี่วันกี่คืนที่พ้นผ่าน
กี่วันแล้วที่ถูกคุมขังในห้องกระจกที่ไร้ทางออก
เหมือนผีเสื้อในโถแก้ว…
ร่างที่กำลังเหม่อลอยไม่รู้สึกถึงผู้ที่ปรากฏตัวใหม่ในห้อง สูทสีดำโยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใส่ใจ เช่นเดียวกับเนกไทและเข็มขัดหนังอย่างดี เสียงหัวเข็มขัดกระแทกพื้นดังขึ้นมาเรียกสติของร่างขาวให้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับลมหายใจร้อนรดอยู่ข้างใบหูแดง เขี้ยวคมขบลงไปเบาๆ ปลายจมูกโด่งคลอเคลียหลังคอขาวที่ปรากฏรอยแดงแทบจะไม่เหลือที่ว่างเว้นให้ฝากหลักฐานไว้ได้อีก
“กำลังรอให้ใครเปิดกรงให้รึไง”เสียงทุ้มกระซิบแผ่ว ลงลิ้นเล่นกับรอยสักรูปผีเสื้อแดงบนหัวไหล่ซ้ายของคนที่เอาแต่นั่งนิ่งราวกับไร้ชีวิต กัดลงไปเต็มแรงจนได้กลิ่นคลุ้งเลือดในปาก
“ไม่รู้รึไงว่ากรงมันไม่มีประตู”
ร่างขาวถูกผลักลงบนเตียงที่เดิม เหมือนทุกวัน
เสื้อคลุมบนกายถูกทึ้งกระชากออกไปเหลือแต่ร่างขาวเปลือยเปล่า เหมือนทุกวัน
และความเจ็บปวดในอกที่ชาชินเสียจนใกล้หมดความรู้สึก ลงไปทุกวัน
“ปล่อย...ได้โปรด”กระซิบแผ่วเบาในขณะที่เอียงใบหน้าให้มังกรหนุ่มกัดกลืนซอกคอหอมหวานแสนโปรดปราน
“ไม่มีใครปล่อยนายได้หรอก...”มังกรตอบกลับมา จับคางเล็กให้กลับมาสบตา
กริ๊ก
เสียงโลหะกระทบกันเรียกดวงตากลมให้มองลำคอแกร่งที่ปรากฏกรงเล็บของมังกร ส่วนหนึ่งของรอยสักใหญ่บนร่างกายอีกคนที่เกาะเกี่ยวให้เห็นนอกร่มผ้าในตอนปกติ สร้อยสีเงินห้อยยาวแทบจะระลงมาบนหน้าอกขาวถ่วงด้วยกุญแจสีเงินอันใหญ่
“ในเมื่อนายจองจำตัวเอง”
กุญแจ...มันอยู่ตรงนั้นมาโดยตลอด
และมีดสั้นคมกริบก็ยังวางอยู่เหนือเตียงอยู่ตลอด
มีดสั้นคมกริบและกุญแจสีเงิน
“แค่ฆ่าฉัน อิสระจะเป็นของนาย”
ใช่ แค่ฆ่ามังกรเท่านั้น...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
แต่ผีเสื้อทำไม่ได้
อ่อนแรงเกินไป
ทำไม่ได้ ยังไงก็ทำไม่ได้...
ผีเสื้อฆ่ามังกรไม่ได้
“อ้าขาออกสิคนดี”
ปลายเท้าสั่นระริกจิกลงกับที่นอน เปลือกตากลมแดงก่ำปิดสนิท ขณะที่ปีกสีขาวค่อยๆสยายกว้างเพื่อให้มังกรหนุ่มได้เชยชม รอฟังน้ำเสียงทุ้มและสัมผัสแสนอ่อนโยนตรงข้างแก้ม
“เด็กดี”
หากวันนั้นไม่ดื้อดึงจะออกมาจากรัง ก็คงจะเป็นนายเหนือหัวของเหล่าผีเสื้อแดง
หากวันนั้นไม่หลงใหลกับรอยยิ้มจอมปลอม ก็คงจะบินสูงสง่าไม่แพ้ผีเสื้อตัวใด
หากวันนั้น...เอะใจสักนิดก็คงดี
ความเจ็บปวดที่สุขสม ความขมขื่นที่แสนหวาน
อนิจจา...ความรักของผีเสื้อผู้โง่เขลา
มังกรหนุ่มโอบร่างผีเสื้อตัวน้อยไว้ในอ้อมแขน กกกอดแนบชิดหวงแหน กักขังแม้จะรู้ว่าผีเสื้อนั้นแสนทรมานเพราะที่ที่บินจากมา
ถึงอย่างนั้นถึงต้องกลืนกิน
กลืนกินเพื่อผีเสื้อจะลืมว่าเคยเป็นใคร
กลืนกินจนผีเสื้อสิ้นความคิดคำนึงถึงผู้ใด
กลืนกินให้ผีเสื้อคิดถึงมังกรแต่เพียงผู้เดียว
.
.
.
ผีเสื้อต่างถิ่นหายากแสนงดงาม
ผีเสื้อแสนสวยที่โดนมังกรจองจำ
ชาตินี้...จะไม่ปล่อยให้ใครเชยชม
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น