Ficion By Silverfeather29

In a blanket MARK X JACKSON การปีนเขาในหน้าหนาวเป็นความคิดที่ดีสำหรับการพักผ่อน มาร์คและแจ็คสันเป็นนักศึกษา ปี 4 และ ปี 3 ที่ใช้เวลาในช่วงปิดเทอมเล็กๆออกมาหาประสบการณ์และแรงบันดาลใจบนภูเขาในเขตอุทยานธรรมชาติ “พี่มาร์ค เหนื่อยยังอ่ะ?” แจ็คสันที่เดินดุ่มๆนำหน้าไปก่อนหันมาถามชายหนุ่มร่างโปร่งเหมือนพวกคุณชายที่เดินช้าเป็นเต่าคลานอยู่ด้านหลัง มาร์คโบกมือ สูดลมหายใจหอบแต่ก็ไม่ได้เหนื่อยขนาดเดินไม่ไหว ผิดกับเจ้าเด็กไฮเปอร์ด้านหน้าที่แทบจะวิ่งฉิวขึ้นดอย ก็แน่สิเด็กสถาปัตย์ที่วันๆทำงานแต่อยู่ในห้องตัดโมลตัดกระดาษอย่างผมจะไปมีกำลังแรงเท่าเจ้าเด็กวิศวะโยธา ปี 3 คนนั้นได้ยังไง แถมนี่ก็เดินมาเกือบสองชั่วโมงแล้วด้วย มันต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา แจ็คสันมองใบหน้าหล่อเหลาเหงื่อซกแบบนั้นก็ไม่เดินต่อ มองถนนดินด้านหน้าสลับกับชายหนุ่มสักพักก็เดินกลับมาหา “พี่มาร์ค” คนตัวเล็กเช็ดมือกับกางเกงยีน ล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าสีดำปักตัว M ในประเป๋ากางเกงขึ้นมาซับหน้าให้อย่างใส่ใจ มาร์คยืนก้มหน้าเล็กน้อยให้คนอายุน้อยกว่าเช็ดได้สะดวกมากขึ้นพลางยิ้มบางๆมองใบหน้าหวานคมในระยะประชิด “ขอบ

OUR BABY! บทที่ 32 วงแขนขาวโอบไปด้านข้างด้วยความเคยชินแต่พอไม่เจอไออุ่นที่คุ้นเคยก็ขมวดคิ้วกระพริบตาปรือ มึนงงมองไปรอบๆ ปล่อยให้สมองเบลอไปชั่วครู่ถึงจำได้ว่าตัวเองพาเมสันหลบหน้ามาร์คมาอาศัยป๊ากับม๊าอยู่สองสัปดาห์แล้ว ก้มมองเมสันที่ยังขดตัวหลับปุ๊ยอยู่ข้างกาย ลูบเส้นผมนิ่มอ่อนโยนแฝงไปด้วยการปลอบประโลม คิ้วเล็กขมวดรู้สึกตัว ดวงตากลมแป๊วเหมือนเขาเปิดขึ้นมามอง “มะม๊า” “ครับ?” “ปะป๊า งานไม่เฉ็ดเหยอ?” แจ็คสันยิ้มบางๆไม่ตอบคำถามนั้น ก้มลงหอมกระหม่อมลูกชายตัวเล็ก มือน้อยๆกำเสื้อเขาแน่น เอาหน้าซุกคนเป็นแม่หาความอบอุ่น “เมฉันคิดถึงป๊ะป๊า” มือที่ลูบหลังบอบบางชะงักไปชั่วครู่ ยกเจ้าตัวเล็กขึ้นมากอดแน่นกว่าเดิม “ครับ...ม๊าก็คิดถึงปะป๊า...” มาร์คถือคติที่ว่า... ถ้าแท็กซี่ไม่รับ ก็จงวิ่งจนกว่าแท็กซี่จะยอมจอดฉันใด ถ้าจะง้อเมียให้สำเร็จ ก็ต้องตื๊อจนกว่าโลกจะแตกฉันนั้น มาร์คยังคงเทียวไปเฝ้าหน้าบ้านภรรยาทุกวันตั้งแต่เจ็ดโมงเช้ายันสี่โมงเย็นเหมือนเป็นงานราชการที่ต้องทำทุกวันจนคนแถวนั้นเริ่มซุบซิบเพราะคิดว่าบ้านหวังมีโรคจิต