[OUR] 24
OUR BABY!
บทที่ 24
มาร์ครีบละจากสิ่งที่กำลังทำมาหาคุณแม่มือใหญ่ที่เพิ่งตื่น
ปางแดงก่ำซีดเผือกนิดหน่อยร้องโอดคราญเจ็บๆอย่างน่าสงสาร
มาร์ครีบลูบเส้นผมนุ่มชื้นเหงื่ออย่างนึกเป็นห่วง
พอเห็นคนตัวเล็กยิ้มมาให้ก็พอคลายใจลงนิดหน่อย
“เจ็บมากไหม? เอาน้ำไหมครับ?”แทบไม่ต้องรอให้แจ็คสันพยักหน้าตอบรับก็รีบลิ่วไปกดน้ำอุ่นมุมห้องมาให้
แจ็คสันยิ้มกว้างแต่ไม่กล้าหัวเราะแรงเพราะยังเจ็บท้องอยู่
มืออวบแตะหน้าท้องที่ยุบไปแล้วทั้งที่เมื่อวานยังต้องแบกน้ำหนักหลายกิโลกรัมเดินไปมาอยู่
ตอนนี้เลยรู้สึกแปลกๆนิดหน่อย มองหาลูกที่ควรอยู่ข้างเขาแต่ตอนนี้กลับไม่เห็น
“พี่มาร์ค ลูกล่ะ?”
“อยู่ห้องอบน่ะ...กินน้ำก่อนนะ”มาร์คยื่นน้ำอุ่นมาให้คนเพิ่งคลอดที่รีบดันแก้วกลับไป
ดวงตากลมปิดความกังวลไม่มิดมองใบหน้าหล่อเหลา
“อย่าเพิ่ง... ทำไมล่ะ ลูกเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมไปอยู่ห้องอบ”
แจ็คสันดูสับสนและกังวล
มาร์ครีบเข้ามากอดไว้กลัวคุณแม่มือใหม่จะเครียดมากกว่านี้
“ลูกไม่ได้เป็นอะไร เดี๋ยวเขาก็เอามาให้แล้ว ใจเย็นๆ
เพิ่งคลอดอย่าเครียดสิคุณแม่”เอ่ยกระเซ้าคนขี้กังวลที่ทุบแขนเขาเบาๆ ตากลมมองค้อนแรง
“ลูกผมนะ ผมจะไม่ห่วงได้ยังไง”
“ลูกพี่เหมือนกันแหละ”มาร์คหัวเราะ จูบแก้มนิ่มเบาๆ “อดทนได้ดีมากเลยครับแจ็คสัน”
“มาชมบ้าอะไร ผมอยากเห็นลูก
พาผมไปหาหน่อย”กระตุกแขนเสื้อมาร์คเร่งเร้าใจร้อนอยากเห็นเจ้าตัวเล็กเร็วๆ
มาร์คส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“เพิ่งฟื้นนะตัวเล็ก...อ่ะ เหมือนจะมาแล้วนะ”
ยิ้มกว้างมองนางพยาบาลที่เปิดประตูเข็นเตียงเล็กๆเข้ามาในห้อง
แจ็คสันยืดคอมองด้วยความตื่นเต้น มือขาวที่เขากุมไว้ชื้นเหงื่อและสั่นเล็กๆ
ยิ่งตอนที่นางพยาบาลเทียบกับเตียง
อุ้มเอาสิ่งมีชีวิตเล็กๆในผ้าห่อสีขาวส่งให้คนเป็นแม่
คนตัวขาวก็ยิ่งดูตื่นเต้นเสียจนสั่นไปหมด ปากแดงก่ำขบกันแน่น
หัวเราะออกมาตามมาด้วยน้ำตาของความปลื้มปิติ
สิ่งมีชีวิตตัวจ้อยผิวบางชมพูเด่น แก้มยุ้ยน่าเอ็นดู
เปลือกตานุ่มย่นปิดสนิท ปากเล็กๆเผยออย่างน่ารัก
มือเล็กกำแน่นงอเข้าหาลำตัวนุ่มนิ่ม แจ็คสันลองเอานิ้วเขี่ยมือเจ้าตัวเล็กดูนิ้วจิ๋วกางออกกำนิ้วคุณแม่แน่น
หัวเราะดีใจเงยหน้ามองคุณพ่อที่เงียบๆไปก็ต้องตกใจ
“พี่ร้องไห้ทำไมเนี่ย”
“ดีใจ...”มาร์คตอบทั้งหน้าเปื้อนน้ำตา ชายหนุ่มปาดมันอก
ก้มลงจูบเหนือคิ้วเจ้าตัวเล็กเบาๆ เงยหน้าขึ้นมาจูบคุณแม่มือใหม่
บดคลึงริมฝีปากแดงก่ำพร้อมปาดน้ำตาใสออกให้ ผละจูบเอาหน้าผากชนกัน
ส่ายหน้าเขี่ยปลายจมูกรั้นไปมา สบดวงตากลมที่จ้องกลับมา
“เรานี่ขี้แยทั้งคู่เลยเนอะ”
ทั้งสองหัวเราะเบาๆกลัวว่าทารกตัวจ้อยจะตกใจ
แจ็คสันยกเจ้าตัวเล็กขึ้นมามองยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ยอมพักผ่อนเสียที
จนมาร์คต้องดุให้แจ็คสันนอนลงเสียที มือป้อมจับลูกนอนบนตัวเองยิ้มกว้างมีความสุข
พลันก็นึกอะไรได้เสียก่อน
“พี่มาร์ค ออกจากห้องก่อนไป”
“ฮะ...”ชายหนุ่มถึงกับงงเมื่อจู่ๆก็โดนภรรยาไล่ออกจากห้องอย่างไม่มีสาเหตุ
แจ็คสันยังคงดึงดันให้มาร์คออกไปให้ได้ ออกไปยืนหงอยอยู่หน้าห้องทั้งไม่เข้าใจ
ลองเงี่ยหูฟังก็ไม่เห็นว่ายังไงเสียที
เลยแอบแง้มประตูดูว่าคนตัวเล็กทำอะไรกับลูกกันแน่
“บอกว่าอย่าเปิดประตูไง!”เสียงแหบตวาดแว๊ดออกมา แต่มาร์คกลับหัวเราะลั่น
เปิดประตูเข้าไปไม่สนใจคำสั่งของแจ็คสันเลย
“อายอะไรล่ะ? ก็แค่ให้นมลูกเอง”
“น่าอายออก...”
คุณแม่มือใหม่บ่นงุบงิบหน้าแดงก่ำแทบจะกลืนไปกับสีปาก
เบี่ยงตัวหลบสายตาคนมอง แลบลิ้นใส่มาร์คที่เดินเข้ามาใกล้
“แล้ว...รู้ได้ยังไงว่าควรให้นมลูกครับ?
“อ่านหนังสือสิ คิดว่าผมอยู่บ้านเพื่อกิน
นอนแล้วมีลูกให้พี่แค่นี้เหรอฮะ”มองขุ่นขวาง
“ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ว่าแต่...ออกเหรอ?”
“...ก็ ออกนิดเดียวเอง...”บอกตามจริง
เขี่ยมุมปากเจ้าตัวเล็กเบาๆให้หยุดดูด กระชับเสื้อปิด อุ้มลูกลงไปนอนตามเดิม
“ไม่ได้กระตุ้นน้ำนมเหรอ? พี่ทำให้ไหม โอ๊ย!”ถามตาใสแต่โดนแจ็คสันตะปบหน้าแรงจนแดงเป็นรอยมือ
“หยุดลามกสักนาทีจะตายรึไง”
“ตาย พี่ตายแน่ถ้าไม่ได้รักแจ็คสัน แค่นาทีเดียวก็จะตาย”
“ไปเล่นลิเกโรงนู้นไป”แจ็คสันทำหน้าเพลียใส่คนเป็นสามี
ตาโตเบิกออกเมื่อนึกถึงเรื่องสำคัญ
“ยังไม่ได้ตั้งชื่อเจ้าตัวเล็กเลย...หนูชื่ออะไรดีนะ
หืม?”หันกลับไปหยอกล้อเจ้าตัวเล็กที่ขยับมือเล็กๆกำมือคุณแม่แน่น “พี่มาร์คว่าไงอ่ะ”
“เบต้า-เอนโดรฟีน”
“...”
“แล้ว ทริเทียมล่ะ สารเรืองแสง...งั้นแอนติเมทเทอร์
สารราคาแพงที่สุดในโลกเลยนะ อืม ออกซิเจนเป็นไง โซเดียมซันเฟส...”
“พี่มาร์ค...”
“ครับ”
“ไปนอนไป...”
เจ้าตัวเล็กก็ยังคงไร้ชื่อต่อไปจนตอนบ่ายๆที่ป๊าม๊าหวังมาเยี่ยม
เห่อหลานยกใหญ่ โดยเฉพาะป๊าที่ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นร้อยๆช็อต
แบบเอาทุกอิริยาบถทั้งๆที่เด็กแรกเกิดขยับตัวไม่ได้เยอะอยู่แล้ว
ลองปรึกษาเรื่องชื่อดู ม๊าหวังก็เลยตั้งให้โดยเอาชื่อ มาร์ค กับ แจ็คสัน มารวมๆกัน
เสนอกันมาหลายชื่อ ในที่สุดเจ้าตัวเล็กก็ได้มีชื่อเสียที...
แจ็คสันอุ้มลูกขึ้นมาจูบเบาๆ
จ้องมองด้วยความรัก
พูดกับเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนโดยมีมาร์คยืนพิงกอดไหล่เขาอยู่ข้างๆ
“ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวเรานะครับ... เมสัน
ต้วน”
พี่คุณอนุญาติแจ็คสันและเมสันออกจากโรงพยาบาลได้ในสองวันถัดมาที่เห็นว่าอาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงทั้งแม่ทั้งลูก
แจ็คสันไม่มีอาการข้างเคียงและเมสันก็เป็นเด็กทารกเพศชายที่แข็งแรงไม่มีอาการผิดปกติใดๆ
วัคซีนก็ฉีดแล้ว เหลือแต่ให้คุณแม่คุณลูกได้กลับมาพักผ่อนที่บ้าน
บ้านหลังใหญ่เงียบเหงาครื้นเครงขึ้นทันทีที่มีเจ้าตัวเล็กอยู่
ทั้งป๊าม๊าหวังที่ขยันมาเยี่ยมเช้าเย็น
หรือจะเป็นครอบครัวตระกูลต้วนที่แทบจะขนกันมาทั้งบ้านเพื่อมาเยี่ยมหลานชายคนแรกด้วยความตื่นเต้น
ป๊าต้วนชมมาร์คไม่หยุดเรื่องเชื้อไม่ทิ้งแถว ติดง่ายแถมออกมามีคุณภาพ บอกเลยว่าคุณป๊าสุดจะพอใจ
จูเนียร์กับเจบีบอกว่าจะมาหาหลังสองสัปดาห์นี้เพราะยังยุ่งๆเรื่องงานอยู่
ซึ่งมาร์คก็บอกไปตามตรงว่าช่วงสองสัปดาห์แรกยังไม่อยากให้มาเยี่ยมนัก
เพราะอยากให้แจ็คสันได้พักผ่อนก่อน
ถามถึงคุณพ่อคุณแม่มือใหม่
ไม่รู้ว่าโชคดีรึอะไรที่ทั้งคู่มีการเตรียมตัวค่อนข้างดีทีเดียว
เลยสามารถที่จะจัดการทุกอย่างให้ไม่วุ่นวายนัก
ถึงจะไม่เคยชินกับการต้องอยู่กับสิ่งมีชีวิตที่สุดแสนจะบอบบางและอ่อนไหวอย่างทารกน้อย
แต่พวกเขาก็พยายามเรียนรู้และค่อยๆปรับตัว เพื่อเป็นพ่อแม่ที่ดีต่อไป
“เมสันลูกป๊า~ หล่อจัง ได้พ่อมาเยอะสินะ”
แจ็คสันเหล่ตามองคุณพ่อมือใหม่ที่จับลูกยีจมูกหมั่นเขี้ยว
กัดๆกอดๆลูกไม่หยุดด้วยความหมั่นไส้ พับผ้าอ้อมลงตะกร้าหมดแล้วก็ลุกขึ้น เดินไปอุ้มเมสันจากมาร์ค
หอมแก้มเจ้าตัวเล็กแล้วทำตาเขียวใส่ชายหนุ่มที่ยิ้มรับไม่สะทกสะท้าน
“ยกตะกร้าไปเก็บให้ผมด้วย ผมจะให้นมลูก”
“เมสันๆ ม๊าเขาอิจฉาเมสันแหละ”
“ไม่ได้อิจฉาเฟ้ย! เอาของไปเก็บได้แล้ว เล่นอยู่นั่น”ยู่ปากหดคอหนีจูบเบาๆข้างแก้มนุ่ม มาร์คสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ
ยิ้มร่าเดินไปเก็บของให้คุณแม่มือใหม่ ช่วงนี้ชายหนุ่มต้องอยู่ดูแลแจ็คสันตลอดเพราะคุณแม่คลอดใหม่ห้ามยกของหนักๆ
รวมถึงเจ้าตัวเล็กก็งอแงจะกินไม่ค่อยเป็นเวลา
เล่นเอาพวกเขาเลี้ยงลูกแบบแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน
ต้องสลับกันตื่นสลับกันนอนอยู่ตลอด
เมื่อแน่ใจว่ามาร์คยกของไปครบแล้ว
แจ็คสันก็นั่งลงบนโซฟากระชับอ้อมแขนกอดเมสันที่ร้องอ้อแอ้จ้องหน้าเขาตาแป๋ว
พอเขายิ้มกว้างเจ้าตัวเล็กก็ยิ้มตามอย่างน่าเอ็นดู
“จ้องม๊าตาแป๋วเชียว อยากได้อะไรอีกละหืม?”จิ้มท้องป่องๆถามเสียงเบา
เจ้าตัวเล็กดิ้นไปมาเล็กน้อย อ้าปากร้องสั้นๆ ออกท่าออกทางตั้งแต่เด็ก
ดูจะแสบไม่ใช่เล่น แจ็คสันยิ้มกว้าง ประคองเด็กตัวนุ่มนิ่มขึ้นวางซ้อนบนตัก
เปิดเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่ใส่อยู่ขึ้นเกยเหนืออก
เขี่ยแก้มนุ่มให้เมสันหันกลับมาดูดนม
รู้สึกแปลกอยู่เหมือนกันที่เป็นผู้ชายแต่ต้องมาให้นมลูกแบบนี้ แต่พอศึกษาเข้าจริงๆมันก็เป็นเรื่องปกติที่ทางวิทยาศาสตร์ก็ยันยันแล้วว่าทำได้
เพียงแต่ต้องเตรียมการก่อนก็เท่านั้นเอง
“โตไวๆนะครับ”กระซิบบอกเบาๆ ลูบผิวเนื้อนุ่มหยุ่นเบาๆซ้ำกลัวว่าเจ้าตัวเล็กจะรู้สึกเหงา
แจ็คสันอาจจะคิดมากไปเอง
แต่เขาก็อยากจะสัมผัสอยากกอดให้ความอบอุ่นกับลูกให้มากที่สุด ตามองปากเล็กครอบดูดหัวนมส่งเสียงแจ๊บๆด้วยความเอ็นดู
“หืม? ไม่อิ่มเหรอ?”ถามเมื่อจู่ๆเจ้าตัวเล็กก็เลิกดูดแล้วร้องไห้จ้า
แจ็คสันเอาเสื้อลงรีบอุ้มพาดไหล่ลุกขึ้นเดินไปรอบห้องปลอบโยน
แต่เหมือนว่าจะไม่ช่วยอะไร แจ็คสันที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดีพยายามคิดวิธีทางต่างๆ
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมลูกถึงร้องไห้แบบนี้เลยหาทางแก้ไม่ถูก
เมสันยังร้องไห้งอแงจนมาร์คเดินกลับมาในห้อง
“พี่มาร์ค ลูกร้องไม่หยุดเลย...ทำไงดี”
ชายหนุ่มรีบสาวเท้าเข้ามาใกล้
อุ้มเอาเจ้าตัวเล็กออกมาจากอกแม่ แต่เมสันยิ่งร้องจ้าแถมมองตามแจ็คสันไม่หยุด
นั่นทำให้มาร์ครีบส่งลูกคืน โอบเอวคุณแม่ไปนั่งบนโซฟาที่เดิมแล้วเดินออกไปจากห้อง
แจ็คสันโอ๋เอ๋ปลอบ
ใจก็สงสารเมสันที่ร้องไห้จนตัวแดงจนน้ำตาเอ่อคลอดวงตา
ใกล้ร้องไห้ตามลูกอยู่มะรอมมะร่อ
“ถ้าหนูไม่หยุดร้องแม่จะร้องไห้ตามแล้วนะ ฮึก...”
ในที่สุดมาร์คก็เดินเข้ามาพร้อมขวดนมเล็ก ชายหนุ่มนั่งลงข้างๆ
เขี่ยจุกยางบนปากเล็กๆให้อ้าออกแล้วส่งให้ดื่มช้าๆ
เมสันหยุดร้องไห้ทันทีขวดนมยัดปาก เด็กน้อยเงียบมองพ่อนิ่งแล้วเบนกลับมามองคนที่อุ้มอยู่
ไม่ส่งเสียงใดๆอีก เอาแต่ดูดนมจ๊วบๆในอ้อมแขนผู้เป็นแม่
แก้มยุ้ยกระเพื่อมเบาๆดูนุ่มนิ่มน่าหยิก แจ็คสันเช็ดน้ำตาให้อย่างกลัวว่าลูกจะรำคาญ
“ลูกแค่ไม่อิ่มน่ะ...ไม่เอา ไม่ร้องสิ
ร้องไห้เป็นเพื่อนลูกเหรอตัวเล็ก”มาร์คโอบไหล่คุณแม่มือใหม่ที่ก้มหน้าปล่อยน้ำตาไหลลงมาช้าๆ
มือขาวด้านที่ว่างเช็ดน้ำตายู่หน้า พูดเสียงอู้อี้ในลำคอ
“สงสารลูก...”
“เด็กก็เป็นอย่างนี้ ร้องไห้งอแง ไม่หิวก็ง่วง
ตัวเล็กไม่ได้ทำผิดอะไรสักหน่อย”
“ผมกลัวดูแลเมสันไม่ได้จัง”
“ไม่ต้องกังวล ค่อยๆเรียนรู้กันไป
เราจะเลี้ยงเมสันด้วยกัน...นะครับ”
“อืม”พยักหน้าหงึก พยายามระงับความเศร้าหมอง
หันไปยิ้มกว้างน่ารักให้มาร์คที่จุ๊บปากภรรยาตัวเองเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
ไม่วายก้มไปเอาเท้าเล็กๆของเมสันแปะหน้าไถหยอกล้อจนโดนลูกถีบเข้าให้นั่นแหละถึงยอมหยุด
แจ็คสันอุ้มป้อนนมเมสันจนในที่สุดเจ้าตัวเล็กก็ปรือตาและหลับไป
ค่อยๆดึงขวดนมออกวางไว้ อุ้มเจ้าตัวเล็กลงไปนอนในอู่ดีๆ จัดวางหมอนข้างกั้นขอบกันไม่ให้ลูกกลิ้งไปโดนขอบอู่ทั้งบนล่างซ้ายขวา
ห่มผ้าอ้อมให้ แล้วจูบกระหม่อมเล็กเบาๆ
“แจ็คสันครับ มานี่หน่อยเร็ว”
คนตัวเล็กผละจากอู่เดินเข้าไปหาสามีผู้ยิ้มกว้างขวางราวกับมีเรื่องอะไรให้น่ายินดีอยู่บนโซฟาด้วยไม่ไว้วางใจ
นั่งลงเว้นระยะห่างจากมาร์คเพราะกลัวว่าจะโดนทำอะไรแปลกๆอีก
“ห่างจัง ใกล้ๆสิ”
“มีอะไรก็พูดมาดิ”ส่ายหน้าไม่ยอม
ดูสายตาแล้วยิ่งไม่น่าเข้าใกล้
“เห็นว่าเหนื่อย พี่จะนวดให้”
“หืม? แค่นวดทำไมต้องทำท่ามีอะไรด้วยล่ะ?...แต่นวดเฉยๆจริงนะ?”ถามหยั่งเชิง
เพราะเอาจริงๆเขาก็เหนื่อย อยากนวดอยู่เหมือนกัน
“จริงครับ นวดจริงๆ มานั่งนี่เร็ว”มือเรียวตบบนตักตัวเองเป็นสัญญาณบอก
แจ็คสันบุ้ยปากเดินเข้าไปนั่งหยั่งน้ำหนักนิดหน่อยเพราะกลัวมาร์คจะหนัก
หันหลังให้เลยไม่ทันเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเจ้าของตักหนา
มาร์คเริ่มบีบบริเวณไหล่ลงน้ำหนักไม่ให้หนักเกินไป
ไล่ไปตามแนวเส้นเอ็นเพื่อให้ผ่อนคลายช้าๆ นวดกลับมาจุดเดิม นวดเข้าไปใกล้ต้นคอ
ใช้ปลายนิ้วโป้งคลึงหลังคอ ทำทุกอย่างด้วยความใส่ใจ แจ็คสันส่งเสียงครางรู้สึกดี
ถอนหายใจสบาย หลับตาพริ้ม ไม่ทันได้ระวังกาย
สัมผัสและตำแหน่งมือแปลกๆทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งหลุดจากภวังค์
มือขาวรีบยึดมือเรียวที่อุกอาจแปะบนหน้าอกอวบของตน หน้าขาวแดงแปร๊ดเพราะเนินเนื้อนิ่มโดนคลึงหนักจนรู้สึกแปลกๆเข้ามาแล้ว
“ไอ้พี่มาร์ค! ไหนบอกว่าแค่นวดไง”
“พี่ก็นวดอยู่นี่ไง”มาร์คตอบตาใส
บีบหน้าอกนุ่มที่นูนเด่นขึ้นมาเพราะการให้นมลูก
เป็นธรรมชาติที่พอต่อมน้ำนมทำงานหน้าอกก็จะขยายขนาดขึ้นโดยอัตโนมัติ
อย่างตอนนี้ที่แจ็คสันเริ่มมีโครงเต้าขึ้นมาหน่อยๆแล้ว
พอถูกบีบถูกคลึงไปมากๆคนตัวเล็กก็อ่อนยวบ ใช้หลังพิงอกเขา
“นวดอะไรของพี่ อื้อ... หยุดเลยนะ”
“นวดกระตุ้นน้ำนมไงครับ จะได้มีน้ำนมเยอะๆ เมสันจะได้ไม่ร้องไห้เพราะกินนมแม่ไม่อิ่มอีกไง”
“...ผมทำเองได้ ฮื้อ!”มือขาวรีบยกขึ้นมาปิดปาก ตอนนี้หน้าอกเขาอ่อนไหวเป็นพิเศษ
โดยเฉพาะตรงหัวนมที่แทบจะห้ามแตะเลย แต่มาร์คเล่นบี้จุดนั้นพร้อมกันเสียจนเขาผวาสั่นไปทั้งร่าง
อับอายแทบแทรกแผ่นดินหนีเมื่อน้ำนมไหลออกมาเปื้อนเสื้อเป็นดวงๆ
“ถอดเสื้อดีกว่าเนอะ”
แจ็คสันแทบส่งตาค้อนไปหลายๆวงกับเจ้าของประโยคน้ำเสียงระรื่นน่าหมั่นไส้
ยกแขนขึ้นให้มาร์คถอดเสื้อตัวเองออกทางหัว
รีบยกแขนปิดหน้าอกตัวเองที่คิดว่ามันน่าเกลียด
เป็นผู้ชายแท้ๆแต่หน้าอกกลับเป็นเต้านูนขึ้นอย่างกับผู้หญิง
“ไม่ต้องอาย อะไรที่เป็นแจ็คสัน
พี่รักมันทั้งหมดนั่นแหละครับ”บอกรักหวานหู กดจูบบนแก้มนิ่มจากด้านหลัง
นึกหมั่นเขี้ยวความขี้อายของภรรยาตัวเล็ก เห็นมาขนาดนี้แล้วมีอะไรที่เขาจะรับไม่ได้อีกรึไง?
คิดพลางสอดมือเข้าใต้ศอกดันมือป้อมออกจากเต้านูน เริ่มนวดกระตุ้นต่อมน้ำนมอย่างค่อยเป็นค่อยไป
แจ็คสันสะดุ้งวาบกลั้นเสียงครางที่เกือบจะหลุดไปเมื่อครู่
ไม่อยากให้มาร์คได้ใจไปมากกว่านี้ นั่งสั่นตัวเกร็งเสียจนคนด้านหลังนวดแทบไม่ได้เลย
“ผ่อนคลายหน่อยครับ...ถ้าแจ็คสันยังเกร็งอยู่แบบนี้พี่จะอุ้มขึ้นเตียงล่ะนะ”
“เดี๋ยวดิ!
ผมเพิ่งคลอดนะ!”
“ชู่ว อย่าเสียงดังสิ...”ดุเตือนเหลือบไปมองเมสันที่ยังนอนฟี้ๆอยู่ในอู่
“พี่สัญญา...แค่นวดเฉยๆ ไม่ลวนลาม”
...ไม่ลวนลามเลยครับ
ไอ้เมื่อกี้ไม่เรียกลวนลามเลย...แจ็คสันเถียงในใจ แต่ก็กลัวว่ามาร์คจะทำตามที่ขู่จริงๆ
เลยสูดลมหายใจเข้าลึกผ่อนคลายเอียงตัวพิงไหล่กว้างให้ชายหนุ่มได้นวดให้โดยดี นวดไปได้ไม่นานก็ต้องมีเรื่องให้ต้องรั้งมือแกร่งไว้ก่อน
“เดี๋ยวพี่มาร์ค หยุดก่อน...คือ มันตึงๆแล้วอ่ะ พอเหอะ”
แต่ชายหนุ่มก็หาหยุดไม่ กลับบังคับพลิกร่างขาวอวบให้กลับมาหันหน้าเข้าหากัน
มือก็แปะหมับบนเนินอกนุ่ม คราวนี้ลงน้ำหนักมือหนักจนน้ำนมสายหนึ่งพุ่งออกมาให้เจ้าของร่างกายตวาดแว๊ด
“ไอ้พี่บ้า!!!”
“ชู่ว อย่าเสียงดัง เดี๋ยวลูกตื่นขึ้นมาเราจะแย่นะ”
“เห้ย อย่าอม อะ...ไอ้!!!...อย่ามาแย่งนมลูกดิวะ!”
...สักวันแจ็คสันคงได้เอาปังตอสับกลางหัวสามีหื่นกามตัวพ่อตรงหน้านี้แน่ๆ...
...สักวันนะ...
ใครรับไม่ได้ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ เราอยากนำเสนอด้านวิทยาศาสตร์ซึ่งอาจให้ภาพจริงไปนิด
หลุดมโนปกติใครหลายคนอยู่พอสมควรเลย ถ้ารับไม่ได้กดข้ามจ้า~
ผู้ชายมีต่อมน้ำนมเช่นเดียวกับผู้หญิงนะคะ
ดังนั้นคุณผู้ชายสามารถให้นมลูกได้จริงๆ เพียงแต่เต้าก็จะโตขึ้นด้วย
คุณผู้ชายส่วนใหญ่เลยไม่อยากให้นมลูกกัน ตามนี้ แปะ : https://www.facebook.com/SuthiRaXeuxPhirocnKic/posts/915481978477950
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น