[EREBUS] 12

~ 12 ~

แจ็คสันยังคงหลับอยู่บนเตียง เปลือกตาบางเกร็งขมวดคิ้วแน่นเหมือนกำลังฝันร้าย ผิวขาวแดงระเรื่อเพราะพิษไข้และพิษบาดแผลที่เจบีไม่สามารถรักษาได้หมด ริมฝีปากแดงช้ำส่งเสียงครางละเมอเพ้อออกมาในบางเวลา

จูเนียร์คอยเฝ้าไข้และเช็ดตัวให้ส่ายหน้าเบาๆเมื่อเห็นอาการที่ไม่ดีขึ้นของร่างเล็ก ลูซิเฟอร์ที่นั่งเฝ้าอยู่ไกลๆมองแจ็คสันตาไม่กระพริบ แม้ไม่ได้เข้าใกล้ แต่ดวงตาสีม่วงนั้นก็ไม่ถอนห่างจากร่างเล็กแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว

...ดูไปก็สงสารอยู่หรอก แต่ก็ทำตัวเองทั้งนั้น…

มือบางวางผ้าเช็ดตัวลงบนอ่างน้ำอุ่น บีบมือคลายความเมื่อยล้า ถอนลมหายใจออกมายาเหยียด ไม่รู้จะแก้ปัญหาให้คู่นี้ยังไงดีเหมือนกัน คงต้องใช้เวลาและความสม่ำเสมออย่างที่เจบีบอกจริงๆ

‘บาดแผลทางกายถ้าได้ยาดีไม่นานมันจะหายเอง แต่บาดแผลทางจิตใจ สิ่งที่ช่วยได้คือเวลาและความสม่ำเสมอ ในกรณีแจ็คสัน ฉันว่ามาร์คต้องใช้เวลาพอสมควรเลยล่ะ...’

พอคิดถึงประโยคนี้ของเจบีแล้วอดแบะปากไม่ได้ ทำเป็นพูดดี ตัวเองก็ยังดูแลเขาได้ไม่ดีจนต้องได้งอนบ่อยๆเลยแท้ๆ

“อืม...”

ร่างบนเตียงขยับยุกยิก เปลือกตาบางที่กระพริบปรือลืมตาขึ้นช้าๆ ร้องครางเจ็บปวดในลำคอ พลิกตัวลงด้านขวานอนขดทรมานด้วยพิษไข้และบาดแผลใหญ่ทางร่างกายซีกซ้าย แต่ทันทีที่เห็นร่างสูงที่นั่งนิ่งอยู่อีกฟากของห้อง ดวงตาโตก็เบิกโพลงส่งเสียงร้องลั่นเพราะความกลัว สะดุ้งฝืนความเจ็บลุกขึ้น เดือดร้อนจูเนียร์ต้องแปลงกายเป็นผู้หญิงเข้าไปกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่น

“เจอาร์”ร่างเล็กเรียกชื่อเธออย่างขอความช่วยเหลือ ดวงตากลมรื้นน้ำช้อนขึ้นมาอ้อนเธอ มือขาวสั่นระริกกอดเอวบางไว้แน่น เธอลูบศีรษะนุ่มและใบหูใหญ่ลอบประโลม ดวงตาก็จิกให้มาร์คนั่งลงที่เดิมหลังจากร่างสูงพยายามจะเดินเข้ามาหาเมื่อครู่

“ไม่เป็นไรๆ”

ปลอบอยู่นานกว่าร่างเล็กจะยอมกลับไปนอนที่เตียงเหมือนเดิม แต่ก็ดื้อรั้นนอนพลิกซ้ายทั้งที่แผลก็อยู่ด้านซ้ายเพราะไม่อยากมองมาร์คที่นั่งอยู่อีกด้าน แม้เธอจะพยายามหลอกล่อยังไงแจ็คสันก็ยังไม่ยอมแถมนานเข้าใบหูใหญ่ก็ลู่ปิดไม่ยอมฟังเสียอย่างนั้น ดื้ออย่างกับเด็กๆแหน่ะ -*-

“แจ็คสัน! ถ้ายังดื้ออีกฉันจะกลับให้อยู่กับมาร์คสองคนแล้วนะ”

“ไม่เอา! ไม่ไปนะ เจอาร์ไม่ไปนะ”รีบพลิกร่างกลับไปอีกด้าน กลัวหญิงสาวจะกลับไปแล้วปล่อยให้ตนอยู่กับคนใจร้ายสองต่อสองจริงๆ เผลอสบกับดวงตาสีม่วงสวยไปแวบหนึ่ง รีบหลบตาลงต่ำ กลัวอีกคนจะทำร้ายอีก ความรวดร้าวที่ยังคงหน่วงตึงแถวสะโพกยังคงตอกย้ำความโหดร้ายที่ชายหนุ่มได้ทำไว้กับตนเองอยู่เสมอ

ลูซิเฟอร์หลุบตาต่ำลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ตนนั่งอยู่เดินออกไปโดยไม่มีคำพูดใดๆ และทันทีที่ร่างสูงสง่าเดินออกไปจากห้อง แจ็คสันก็ยึดมือบอบบางของหญิงสาวไว้แน่น ดวงตากลมทอประกายแห่งความหวัง

“เจอาร์ ได้โปรด ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่กับมาร์ค พาฉันหนีที ได้โปรด”

หญิงสาวถอนหายใจยาวเหยียด ส่ายหน้าพลางลูบหลังปลอบประโลม

“ฉันทำไม่ได้”

หูใหญ่ที่ชูตรงด้วยความหวังเมื่อครู่ลู่ลงเพราะความผิดหวัง ก้มซุกหน้าลงกับหมอนอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรต่อดี ถ้าเจอาร์ไม่ช่วยเขาก็รู้จะให้ใครช่วยแล้ว ในนรกเอริบัสแบบนี้จะมีใครที่เขารู้จักนอกจากเจอาร์แบมแบม ยูคยอมและยองแจ แถมในจำนวนนี้คนที่พอจะช่วยเขาได้คงมีแต่หญิงสาวตรงหน้านี้เท่านั้นแหล่ะ

“กลัวมาร์คมากเลยเหรอ?”

แจ็คสันพยักหน้าให้เป็นคำตอบแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับหญิงสาวด้วย

“ไม่ให้โอกาสเขาแก้ตัวบ้างล่ะ? บางทีหมอนั่นอาจจะชอบนายมากๆก็ได้นะ”

“ไม่มีทางที่มาร์คจะชอบฉันหรอก เขาเห็นฉันเป็นแค่อาหารกับที่ระบายอารมณ์เท่านั้นแหล่ะ”พูดออกมาด้วยความน้อยใจ มือขาวที่จับมือเจอาร์อยู่สั่นน้อยๆ

“อย่าไปคิดแทนเขาแบบนั้นสิ ถึงหมอนั่นจะนิสัยเสียแต่หมอนั่นก็มีจุดอ่อนไหวที่นายคาดไม่ถึงนะ”

“...เขาทำร้ายฉัน...”

มือที่จับกันอยู่ถูกบีบแน่น ไหล่สั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด เหตุการณ์พวกนั้นคงติดฝังใจแจ็คสันมากจริงๆแจ็คสันเงียบไปแล้วแต่ไม่ได้หลับ คงกำลังทบทวนครุ่นคิดอะไรคนเดียว ส่วนจูเนียร์ก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ปล่อยให้ความเงียบหมุนไปตามเวลาอยู่ชั่วระยะหนึ่ง แจ็คสันก็ได้เริ่มตั้งคำถามกับหญิงสาว

“ตอนฉันสลบมันเกิดอะไรขั้น? ใครรักษา? แล้วเจอาร์มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“ถามอะไรเยอะแยะจริง เอาล่ะ สำหรับคำถามแรก ลูซิเฟอร์เป็นคนไปช่วยนายไม่ให้เป็นอาหารของพวกสัตว์นรกพวกนั้น แล้วก็บินพานายที่สภาพร่อแร่ใกล้ตามกลับปราสาท คำถามที่สอง อิมแจบอมเบลเซบับ หรือเรียกอีกชื่อคือ เจบี เป็นคนรักษาให้นาย แต่ตอนนี้หมอนั่นกลับไปแล้ว ส่วนคำถามสุดท้าย ฉันอยากอยู่”

“เดี๋ยวสิ อยากอยู่คืออะไร ไม่กลัวมาร์คเหรอ?”

“ไม่ต้องมาห่วงฉันหรอกน่าเจ้าเตี้ย ลูซิเฟอร์ไม่ทำอะไรฉันหรอก อย่างที่บอก หมอนั่นมันไม่ใช่เทพที่เลวร้ายนักหรอก ยกเว้นก็แต่เรื่องที่ใจร้อน โง่ ไม่ฟังฟ้าฟังฝนนั่นแหล่ะ”

แจ็คสันหลุดหัวเราะออกมานิดหน่อยแล้วเงียบลง หลบตาของคนร่างสูงที่เดินเข้ามาอีกครั้ง การเคลื่อนไหวจากคนข้างกายทำให้ต้องรีบยุดยื้อเจอาร์เอาไว้ ส่งสายตาอ้อนวอนอยากให้อยู่ต่อ แต่หญิงสาวส่ายหน้ายิ้มๆ

“ต้องไปแล้วล่ะ ขอโทษนะ”

เมื่อที่พึ่งหนึ่งเดียวอย่างเจอาร์กลับไปแล้ว แจ็คสันก็เริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาอีกครั้ง ร่างเล็กยึดผ้าห่มไว้แน่นตามองร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ยอมขยับเข้ามาใกล้อย่างไม่เป็นมิตร ระแวงว่าจะโดนทำร้ายอีก

มาร์คเดินเข้ามาใกล้ มือสวยกวาดไปบนอากาศคว้ากระปุกยาสมุนไหรออกมาจากอากาศว่างเปล่า

“นอนคว่ำลง”

“ไม่!”

“อย่าให้ข้าบังคับ นอนลงไป”ดวงตาสีม่วงเรืองแสงขึ้นมาวูบหนึ่ง จุดความกลัวขึ้นมาในจิตใจที่ยังบอบช้ำจากเหตุการณ์ครั้งก่อนไม่หาย แจ็คสันยอมรับว่ากำลังกลัวมาร์คมาก ยอมพลิกร่างลงไปนอนคว่ำช้าๆ เอาหน้าซุกหมอนไม่กล้าสบกับดวงตาดุดันคู่นั้นอีก ลมหายใจสะดุดสั่นกลัวกับน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นมาบนเตียงนอน ใจหล่นวูบเมื่อกางเกงถูกดึงลง สะดุ้งเฮือกรีบพลิกกายหนี แต่มือแกร่งก็รวบเอวเขาไว้ทัน จับร่างตรึงไว้กับพื้นเตียง

“คุณจะทำอะไรผม! ปล่อยนะ!”

มาร์คพยายามกดร่างที่พยายามทุบตีทำร้ายเขาให้เบาที่สุด แต่แจ็คสันก็เอาแต่ดิ้นไปมาเสี่ยงต่อการที่จะบาดเจ็บขึ้นมาอีก กำไลเงินถูกเสกขึ้นมามัดมือขาวตรึงกับเสาเตียงเอาไว้อีกครั้ง กางเกงผ้าถูกดึงลงให้พ้นสะโพกงอน พุ่มหางใหญ่เคลื่อนมาปิดส่วนเปลือยเปล่านั้นไว้ น้ำตาถูกกลั่นออกมาอีกครั้งเพราะความกลัว

“อย่า”กัดฟันกลั้นเสียงสะอื้นส่งเสียงขอร้อง

“ข้าจะไม่ทำอะไร”เสียงทุ้มเอ่ยออกมาในที่สุด ขาขาวถูกจับให้แยกออกพาดไว้บนบ่าแข็ง ตากลมข่มหลับตาลงไม่กล้ามองภาพตรงหน้า สะดุ้งเฮือกเผลอดิ้นพราดทันทีที่นิ้วเรียวสวยถูกสอดเข้ามาในร่างเพื่อป้ายยารักษาภายใน ตีขาระดมทุบหลังร่างสูงหวังจะให้อีกคนหยุดการกระทำ แต่มาร์คกลับนิ่งได้จนน่าเหลือเชื่อ จนเป็นแจ็คสันเองที่เหนื่อยและหยุดอาละวาดไปเองเสียงสะอื้นของคูสิทตัวน้อยสะท้อนไปทั่วห้องที่เงียบเชียบ

“ผมทำอะไรผิด”

“...”

“ทำร้ายผมทำไม”

“...”

มาร์คนิ่งเงียบขณะทายาให้คนของตัวเอง ดวงตาสีม่วงมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาที่เอียงซบหมอนหนุนไม่ยอมสบตากับเขาด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ออก

สัมผัสแผ่วเบาราวปีกผีเสื้อขยับแตะบนริมฝีปากอิ่มแดงหยุดเสียงสะอื้นไห้ของร่างเล็กจุมพิตสั้นๆที่ทำเอาใจดวงน้อยเต้นโครมคราม ความหวาดกลัวและความเสียใจถูกลืมเลือนไปชั่วขณะหนึ่งเพราะความอ่อนโยนที่ได้รับ แม้มาร์คจะจูบเอาพลังจากแจ็คสันหลายครั้ง แต่ไม่มีครั้งไหนที่เหมือนครั้งนี้ เงยหน้าสบตาร่างสูงที่มองมาก่อนแล้ว

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึง...

“ขอโทษ”

“...”

“ต้องให้ข้าทำยังไง เจ้าถึงจะยกโทษให้”

“...”

“แจ็คสัน”

เจ้าของชื่อก้มหน้าต่ำ กลั่นเสียงสั่นราวกับกำลังจะร้องไห้ออกมาช้าๆ

“อย่ามาใกล้ผม...ผมเกลียดคุณ”

อเมทิสต์คู่งามไหวสั่นระริกวูบใหญ่ มาร์คฝืนยิ้มอ่อนๆให้แจ็คสันที่หลับตาลงไปอีกครั้งอย่างไม่คิดจะมองหน้าเขาอีก ปลดข้อมือขาวออกจากหัวเตียง สวมกางเกงผ้ากลับคืนให้สะบัดผ้าห่มคลุมร่างผู้ที่ตนเองยกให้เป็นดวงใจ ก้มจุมพิตบนหน้าผากแผ่วเบาก่อนเดินออกมา

ประตูถูกปิดลง ดวงตากลมปรือเปิดขึ้นมองฝ้าเพดานไร้สีสัน หยาดน้ำใสเอ่อล้นขอบตาหยดเปื้อนหมอนแต่เจ้าตัวไม่คิดจะเช็ดมันออก ใจคิดคะนึงถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เงียบๆคนเดียว

...ทำไมถึงทำหน้าเศร้าอย่างนั้นล่ะ ลูซิเฟอร์ในเมื่อคนที่เจ็บคือผมต่างหาก ไม่ใช่คุณ...

แอ๊ด

บานประตูห้องนอนเปิดแง้มออกเล็กน้อยพอให้เจ้าไอสีดำสมุนลูซิเฟอร์ประคองตะกร้าสานบรรจุผลไม้หลากชนิดเข้ามาส่งให้ถึงมือคนที่ยังต้องนอนรักษาตัวอยู่บนเตียง พอภารกิจสำเร็จพวกมันก็หายไปทันที ไม่ทันที่แจ็คสันจะได้พูดขอบคุณสักที

...สามวันแล้วที่มาร์คทำตามที่เขาขอ...

สามวันที่ร่างสูงหายหน้าไปจะมีไอสีดำลูกสมุนลูซิเฟอร์คอยลำเลียงตะกร้าผลไม้ น้ำ ยา เสื้อผ้า หรือสิ่งที่เขาร้องขออยากได้มาให้ตลอดไม่มีขาด

ก้มหน้ามองผลไม้ในตะกร้าที่มันก็เหมือนๆเดิมทุกวัน หยิบผลสีแดงลูกหนึ่งขึ้นมากัดเคี้ยวเนือยๆ รสชาติอร่อยแต่ไม่ทำให้อยากกินมากขึ้นเลยสักนิด พวกมันก็เหมือนเดิม มีแต่เขาที่ไม่ปกติเอง กัดได้ครึ่งลูกก็วางไปรวมกับพวกที่เหลือในตะกร้า วางมันไว้ข้างเตียงรอให้ไอสีดำมาเก็บพวกมันออกไป

ยันตัวขึ้นมานั่งกอดเข่าเหม่อมองบานประตูที่ปิดสนิท ถอนหายใจยาวซุกหน้าลงกับเข่า

...เหงาชะมัดเลย...