[OUR] 04
OUR BABY!
บทที่
04
“แล้วแจ็คสันจะมาเป็นแม่ของลูกพี่ไหมล่ะครับ?”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยกระซิบพาใจผมหวั่นไหวปนกับอาการจั๊กจี้แปลกๆ
หัวใจเต้นเร็วจนต้องรีบเอามือยันหน้าคนเป็นพี่ออกเพื่อต้องการบ่ายเบี่ยง
“พูดบ้าอะไร
ผมเป็นผู้ชายนะ!”
มาร์คไม่ยอมถอยออกไปเหมือนครั้งก่อนๆ
แถมต้านแรงโน้มใบหน้าลงมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆจนปลายจมูกเราแตะกันเบาๆ
มือหยาบเพราะสารเคมีจับมือผมไปจูบหลังมือแผ่วเบา เงยหน้าขึ้นมาเผยรอยยิ้มเห็นเขี้ยวขาวมีเสน่ห์
ดวงตาสวยทอประกายเอ็นดูมากกว่าทุกครั้ง
“งั้น...รักพี่รึเปล่า?”
“...”ผมเม้มปากแน่นหน้าร้อนจัดแบบไม่ต้องมีกระจกก็รู้ว่าตอนนี้แก้มผมต้องแดงมากแน่ๆ
เบี่ยงหน้าหนีสายตาคมที่จ้องมองมาด้วยสู้ไม่ไหว
...อย่ามาถามอะไรโต้งๆตอนอยู่ในท่าอันตรายแบบนี้ดิวะ...
“แจ็คสัน”
...อย่ามาทำเสียงออดอ้อนน่าสงสารนั่นด้วย...
“พี่รักแจ็คสันนะ”
...อย่าเอ่ยคำนั้นตอนที่ใจผมกำลังอ่อนไหวแบบนี้...
“แจ็คสันล่ะครับ?
บอกพี่หน่อยสิคนดี”
“...ร...”แจ็คสันก้มหน้าต่ำ
พูดงุบงิบเสียงเบาขนาดมาร์คอยู่ใกล้ๆก็ยังไม่ได้ยิน
“หืม?
พี่ไม่ได้ยินเลย”
คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาสบดวงตากลมหรี่ดุงอนๆ
ใบหน้าแดงก่ำเหมือนลูกมะเขือเทศในตู้เย็น เอ่ยถ้อยคำนั้นขึ้นมาอีกคร้ง
“รักเหมือนกัน
ได้ยินรึยัง! อื้ม!!!”
ร้องโวยวายจากในลำคอเพราะจู่ๆคนตัวสูงก็โถมตัวลงมามอบจูบอ่อนหวานให้
ริมฝีปากอุ่นร้อนแนบลงมาเบาๆคล้ายการอนุญาตก่อนจะกดน้ำหนักลงมาบดเบียดปากเขาให้เผยออ้าออก
เป็นโอกาสให้ปลายลิ้นเรียวเข้ามากอบโกยความหวานสร้างความปั่นป่วนภายในโพรงปากนุ่ม
การจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวของมาร์คทำให้ผมตื่นกลัว
และเหมือนมาร์คจะรู้ถึงได้ผ่อนแรงลง
ความอบอุ่นอ่อนหวานเข้ามาคลอบคลุมพื้นที่หัวใจจนเริ่มจะคล้อยตามอารมณ์ที่ถูกชักนำ
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่แขนผมขึ้นไปคล้องบนไหล่กว้างนั่นปล่อยให้คนตัวสูงกอบโกยจูบจนริมฝีปากเริ่มเจ็บ
ให้ทายว่ามันคงบวมเจ่อแดงได้ที่ ผมหรี่ตามองกลั้นใจทุบไหล่อีกคนแรกๆให้รู้ตัวว่าผมจะไม่ไหวแล้ว
มาร์คผละออกไปด้วยใบหน้าที่แสดงให้เห็นว่าเขายังไม่พอใจ และมันคงไม่จบแค่จูบแน่...
“เดี๋ยว ฮือ”ร้องห้ามเสียงสั่นพร่าจนไม่อยากจะเชื่อว่านี่เป็นเสียงตัวเอง
เอียงหน้าหลบริมฝีปากอุ่นที่เข้ามาคลอเคลียไม่หยุด มาร์คใช่ปลายจมูกโลมเลียข้ามแก้มนิ่มไล่ลงไปตามลำคอขาวสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆประจำกายของคนตัวเล็กเต็มปอด
ใช้ฟัดและลิ้นดูดดึงรั้งประทับตราความเป็นเจ้าของไว้ทั่ว เงยหน้ามองใบกลมที่กำลังหลบตาแน่นผิวแก้มแดงระเรื่อเพราะความเขินอายก็อดแกล้งไม่ได้
“ฮะ อื้อ! นั่นพี่จับอะไรอยู่น่ะ!”ผมร้องว๊ากหลุดจากความเคลิบเคลิ้มทันทีที่รู้สึกว่าเจ้าลูกชายที่สงบนิ่งอยู่ในกางเกงกำลังโดนรบกวนจากแฟนเจ้าเล่ห์ที่แย้มยิ้มกว้างมาให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่มือมึงนี่ทั้งลูบทั้งขย้ำรัวๆเลยนั่นน่ะ!!!
“ก็น้องชายแจ็คสันไง”
...กูรู้!!!...อยากตะโกนออกไปดังๆแต่กลายเป็นว่าเสียงที่เปล่งออกไปกลับกลายเสียงครางอืออาแทน
มือหยาบข้างหนึ่งลูบสร้างอารมณ์ผ่านผ้ากางเกง ในขณะที่อีกข้างล้วงเข้าไปในเสื้อนักศึกษาแตะสัมผัสผิวกายภายในอย่างย่ามใจ
ผมเผลอขยับสะโพกตามมือที่ชักนำส่วนล่างให้
พยายามสะกดกลั้นเสียงครางแต่ก็หลุดทุกครั้งที่มาร์คแกล้งเน้นหนัก
ร่างกายร้อนบิดเร่าตามอารมณ์พุ่งสูง กอดคอคนทำไว้แน่น
“อะ
อื้อ!”สะดุ้งวาบปลดปล่อยออกมาเปื้อนบอกเซอร์รวมไปถึงกางเกงแสล็กที่สวมใส่อยู่ หอบหายใจน้อยๆมองมาร์คที่ปลดซิปรูดกางเกงรวมไปถึงชั้นในผมลงไปกองกับพื้น
สรุปตอนนี้ทั้งตัวผมเหลือแค่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวปิดร่าง
ยกขาหนีมือแกร่งที่เหมือนจะแตะเข้าที่ส่วนสำคัญโดยตรง
ความเย็นของพื้นกระเบื้องเตือนให้รู้ว่าตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ในครัว
แน่นอนว่าถ้ามีใครเปิดประตูพลั๊วเข้ามาตอนนี้คงได้เห็นช็อตเด็ดนี้แน่ๆ
“พี่มาร์ค…จะทำจริงเหรอ?”ถามย้ำ
ทั้งที่ดวงตาของมาร์คบ่งบอกว่าถ้ากลืนผมลงท้องไปได้คงกลืนไปแล้วนั่นเป็นคำตอบที่ชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดเสียงอีก และคนตัวสูงก็ทำให้ชัดเจนยิ่งขึ้นด้วยการถอดเสื้อตัวเองออกเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่ใยดี
แจ็คสันอดบังคับสายตาให้มองไปตามร่างกายคนรักไม่ได้
กล้ามเนื้อท้องเรียงสวย
ผิวขาวซีดเพราะไม่ค่อยได้ออกแดดดูน่าหลงใหลอย่างประหลาด ร่างกายงดงามเคลื่อนทาบทับเข้ามาผลักเขาให้นั่งลงบนเคาท์เตอร์เหมือนเดิม
“อย่าปฏิเสธพี่เลยนะ”
...พูดแบบนี้จะกล้าเถียงป่ะล่ะ...ผมแอบค้อนในใจไม่ได้
สะดุ้งเฮือกตอนมือหยาบเริ่มลวนลามผมอีกครั้ง
ข้อนิ้วแข็งๆไล่กดไปตามเส้นประสาทตรงคอพร้อมกับมือแกร่งที่ลูบเข้ามานวดเฟ้นหน้าอกกระตุ้นความวาบหวิวให้ร่างกายได้บิดเร่า
เผลอส่งเสียงร้องครางอย่างรู้สึกดีตอนนิ้วอุ่นๆบดขยี้ยอดอกตึงแข็งเพราะแรงอารมณ์
...ยอมรับแบบแมนๆเลยว่าตอนนี้ผมกำลังเกิดอารมณ์
และมันก็เป็นธรรมดาของผู้ชายที่จะตอบสนองความต้องการตัวเองอย่างตรงไปตรงมา...
“ฮะ
มาร์ค”ร้องชื่อเขาให้รู้ตัวว่าผมแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ความเสียวกระสันมันพุ่งขึ้นกลืนกินความถูกต้องชั่วดีไปเกือบหมดสิ้น
เอื้อมมือไปรั้งคอคนตัวสูงเข้ามาบดเบียดจูบอ้อนเบาๆให้เขา ‘รัก’ ผมสักที
ถึงจะหมั่นไส้เสียงหัวเราะหึๆในลำคอราวกับกำลังประกาศชัยชนะของตัวเองนั่นก็เถอะ…
...มาร์ครู้สึกเหมือนอยู่ในทะเลทราย...
กลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอแห้งผาก
มองร่างคนรักที่เต็มไปด้วยอารมณ์ตรงหน้า ร่างขาวกึ่งเปลือยมีเพียงเสื้อเชิ้ตขาวปิดไว้วับๆแวมๆ
ดวงตาโตปรือปรอยเยิ้มด้วยความต้องการ ริมฝีปากเจ่อแดงเม้มแน่น
ท่าทางที่ต้องการแต่ก็ยังมีความเขินอาย น่ารักกระแทกใจ คาดเอาไว้ในใจว่าถ้าไม่ได้ฟัดคนตรงหน้าจนฟ้าสางคงเสียชื่อมาร์คต้วนมากแน่ๆ
เอานิ้วเกี่ยวคอเสื้อให้ตกลงเผยให้เห็นไหล่กว้างขาว
ก้มลงประทับรอยจูบแสดงความเป็นเจ้าของ
มือแกร่งเลื่อนลูบไปตามต้นขาแน่นไปจนถึงก้อนกลมฟิต
แตะตรงปากทางที่ยังไม่เคยโดนบุกรุกเบาๆ ร่างในอ้อมแขนสะดุ้งวาบสั่นระริก มือขาวกำต้นแขนเขาไว้แน่น
แม้ไม่มีคำพูดแต่มาร์คก็รู้ว่าแจ็คสันกำลังกลัว
“ไม่ต้องกลัว”เขากระซิบบอก
จูบกระหม่อมเบาๆสร้างความเชื่อใจ “พี่จะไม่ทำเจ็บ”
แรงที่ต้นแขนคลายลงแล้ว
นิ้วแข็งถือวิสาสะสอดแทรกเข้าไปภายในช่องทางแน่น แจ็คสันกอดคอเขาไว้แน่น
ร้องเจ็บๆดูน่าสงสาร แต่ถ้าไม่เบิกทางก่อนมีหวังปากทางได้ฉีกขาดตั้งแต่ยังไม่เริ่มพาไปสวรรค์
ยิ่งแทรกนิ้วเข้าลึกมากเท่าไหร่แจ็คสันก็ยิ่งกอดคอมาร์คให้แน่นขึ้นเท่านั้น
เบิกทางจนแน่ใจว่าพร้อมแล้วถึงได้ถอดนิ้วออก พาดขาขาวไว้ข้างเอว
แจ็คสันถอนหายใจอยู่ชั่วขณะก่อนหดเกร็งลำตัว
มือขาวจิกเกร็งแน่นตื่นตกใจกับท่อนเอ็นร้อนที่ดึงดันสอดแทรกเข้ามาในช่องทางคับแคบของตัวเอง
“เจ็บ...”ร้องครางก้มหน้าลงซบบ่าแข็ง
น้ำตาไหลลงมาช้าๆเพราะกลั้นความเจ็บเอาไว้ไม่ไหว เริ่มอยากเปลี่ยนใจผลักมาร์คออกไปไกลๆ
มาร์คครางฮึมฮัมในลำคอสะกดกลั้นความอยากของตัวเองไม่ให้กระแทกตัวเข้าไปแรงๆ
ช่องทางอุ่นนุ่มรัดเขาจนแทบคลั่ง แจ็คสันเกร็งจนเขาแทบจะขยับตัวไม่ได้
“อื้ม
แจ็คสัน คึ อย่าเกร็ง พี่ขยับไม่ได้”
“เจ็บ!
ก็มันเจ็บอ่ะ!”เด็กดื้อโวยวายขั้นมาแล้ว ดวงตาโตพราวน้ำตาหันมามองเขาอย่าโกรธเคือง
เป็นจังหวะที่ร่างสูงโถมเข้าไปจนหมดลำ ร่างเล็กสั่นสะท้านกัดบ่าแข็งจนเป็นรอบฟังแดง
“ย
อย่าขยับนะ ฮึก เจ็บ”เสียงขอร้องน่าสงสารของคนรักพาเอาใจอ่อนวูบ แต่จะให้หยุดตอนนี้ก็คงไม่ได้แน่
คว้าคางมนขึ้นมาประกบจูบอ่อนหวานเอาใจ เอื้อมมือลงไปเล่นกับส่วนหน้าของคนตัวเล็ก
ปลุกปั่นอารมณ์ให้คล้อยตามกันไป ขยับสะโพกเนิบๆเพื่อให้อีกคนได้ปรับตัว
เพียงไม่นานเสียงร้องโวยวายก็กลายเป็นเสียงครางหวานน่าชื่นใจแทน
“อ๊ะ
ฮ๊า”
เสียงครางแหบพร่าและลมหายใจอุ่นที่รินรดอยู่ข้างใบหูกระตุ้นสัญชาติญาณดิบในร่างกายให้พุ่งสูงขึ้น
เร่งจังหวะบดเบียดสะโพกกระแทกกระทั้งจังหวะเร็วขึ้นจนร่างเล็กสั่นคลอน
ส่งเสียงร้องครางฮือประท้วง มือขาวจิกลงบนหลังเขาเพื่อระบายความเสียงกระสันในร่าง
“ฮะ
เบา พี่มาร์คเบาหน่อย อ๊ะ! เจ็บ ผมเจ็บหลัง”
มาร์คอาจจะหลงในอารมณ์เกินไปจนลืมว่าตอนนี้พวกเขากำลังทำกันบนเคาท์เตอร์แข็งๆ
ทุกครั้งที่มาร์คกระทุ้งเข้ามาหลังแจ็คสันก็จะกระแทกผนังจนปวดไปหมด มาร์คช้อนสะโพกฟิตแน่นขึ้น
อุ้มไปวางบนโต๊ะกินข้าว ร่างขาวแผ่ลงไปนอนอย่างหมดแรง
หน้าอกขยับขึ้นลงหอบสะท้านเหนื่อยอ่อน
สะดุ้งครางก้องเมื่อจู่ๆมาร์คก็โถมตัวลงมาแรงๆ
มือแกร่งจับสะโพกเขาไว้แน่นสวนเข้ามาอย่างเอาแต่ใจตัวเอง
เสียงลั่นของขาโต๊ะคลอไปกับเสียงครางและเสียงกระทบของเนื้อน่าอาย ขาขาวรัดสะโพกสอบแน่น
“เรียกชื่อพี่”
“มาร์ค
อ๊ะ มาร์ค”
“อ๊า!!!”
แจ็คสันกรีดร้องเสร็จพร้อมกับมาร์คที่สวนสะโพกใส่เข้ามาในครั้งสุดท้าย
กระตุกส่งน้ำอุ่นร้อนเข้าไปในช่องทางคับแคบ เสียงหอบหายใจดังประสานกันในห้องครัว
แจ็คสันปรือตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
สะดุ้งเบิกตาโพล่งเมื่อจู่ๆร่างตัวเองก็โดนอุ้มท่าเจ้าสาวพาเดินลิ่วๆเข้าไปในห้องนอน
มาร์ควางตัวเขาลงบนเตียงนุ่ม กระโดดขึ้นคร่อมด้วยท่าทางราวเสือโหย
...แจ็คสันรู้ทันทีว่าคืนนี้คงไม่จบง่าย...
“หยุด
อื้อ! พี่มาร์ค ผมเหนื่อยแล้ว อ๊ะ! อย่าจับตรงนั้นนะ
อ๊ะ อ๊า!”
แล้วเสียงครางกระเส่าก็ดังออกจากห้องนอนเกือบครึ่งค่อนคืน
เกือบฟ้าสางอย่างที่มาร์คคาดการณ์ไว้ไม่มีผิด...
เสียงริงโทนคุ้นหูปลุกร่างสูงที่เพิ่งนอนพักได้ไม่ถึงสามชั่วโมงลืมตาขึ้นมาเจอกับแสงยามเช้าอย่างนึกหงุดหงิด
จะขยับตัวลุกขึ้นก็กลัวว่าร่างเล็กในอ้อมกอดจะรู้สึกตัวไปด้วย ถึงจะมั่นใจว่าเมื่อวานแจ็คสันโดนเขารีดพิษไปเกือบหมดตัวแล้วก็เถอะ...
เสียงมือถือหยุดไปแล้ว
มาร์คพยุงตัวขึ้นมาจ้องมองใบหน้าคนที่รักได้อย่างเต็มตา ใบหน้าหวานอิดโรยเล็กน้อย
แก้มกลมนูนน่ารัก จมูกรั้นน่าเอ็นดูอยู่เหนือริมฝีปากอิ่มเจ่อแดงที่เขาเข้าไปกอบโกยความหวานมาทั้งคืน
เกลี่ยเส้นผมสีน้ำตาลนุ่มออกจากใบหน้าขาว ก้มลงจูบบนหน้าผากมน
เลื่อนลงมาสูดกลิ่นหอมบนแก้มนุ่มจนเต็มปอด อิ่มอารมณ์อิ่มความสุขจนแทบจะระเบิดตัวเองออกมาเป็นริบบิ้นกระดาษ
“ฮือ”เสียงแหบละเมอประท้วงสิ่งรบกวน
แต่เปลือกตาบางกลับไม่แม้แต่ไม่ขยับ คงจะเหนื่อยมากจริงๆ
ตาซนๆของมาร์คไม่หยุดแต่เพียงใบหน้า เลยลามมาถึงลำคอขาว ไหปลาร้า หน้าอกนุ่ม ทุกส่วนที่ปรากฏอยู่เหนือผ้าห่มมีรอยแดงประทับความเป็นเจ้าของอยู่ทั่ว
แต่อันที่จริงแม้แต่ในที่ลึกส่วนตัว มาร์คก็ฝากความเป็นเจ้าของเอาไว้หมดแล้ว
...มาร์คเป็นคนหวงของมากกว่าที่คิด...
เสียงริงโทนมือถือขัดจังหวะความสุขอีกครั้ง
คราวนี้มาร์คจำใจต้องปล่อยร่างนุ่มนิ่มภายใต้ผ้าห่มอุ่นๆ
ลุกขึ้นควานหาบอกเซอร์ตัวเองที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นไปรับมือถือ
เขาจำได้ว่าเขาเอาไว้ในกระเป๋ากางเกง
แต่จำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเขวี้ยงกางเกงตัวเองไปไว้ไหนนี่สิ
เกาหัวแกรกๆเดินตามเสียงไปก็เจอกางเกงยีนตัวเองที่ห้อยต่องแต่งอยู่บนพนักเก้าอี้ในห้องครัว
...จะว่าไปก็ถอดพร้อมกางเกงแจ็คสันนี่นะ...
ควานหามือถือขึ้นมาดูเบอร์
ก็เจอชื่อรุ่นพี่ที่ทำงานอย่างแทคยอน ขมวดคิ้วไม่เข้าใจว่ามีเรื่องอะไรถึงต้องโทรมาตั้งแต่เช้าด้วย
...คนจะกอดเมีย
อย่ามาขัดความสุขจะได้ไหมครับ -*-...
กดรับพลางกรอกเสียงลงไปตอบรับน้ำเสียงเนือยๆ
“อะไรครับพี่แทค”
“พี่ลืมเซรุ่มต้นแบบไว้ในตู้เย็นบ้านนาย
เอาเป็นว่านายเอาไปวิเคราะห์ต่อเลยนะ”
“เซรุ่ม?”มาร์คทวนคำเดินไปเปิดตู้เย็นตัวเองก็ไม่เห็นจะมีน้ำหรือะไรที่จะเป็นเซรุ่มยาสักขวด
“อะไรครับ ผมไม่เห็นมีอะไรเลยนะ”
“เอ้า!
ก็เซรุ่มที่ทำเอานายกับพี่ปวดหัวกันมาเกือบปีนั่นไง ไอ้น้ำสีฟ้าในขวดแก้วน่ะ
เก็บไว้ให้ด้วย อย่ามาชิงตัดหน้าเฮียไปให้ลูกหมาน้อยของพี่กินก่อนล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
เหลือบตาไปมองขวดแก้วเปล่าในถังขยะ
พลันก็ถึงคำพูดของแจ็คสันเมื่อคืนวาน...
“...”
“เฮ้ย!
มาร์ค ได้ยินรึเปล่า”
“พี่แทค...ผมมีเรื่องจะบอก”
“อะไรวะ?
อย่าบอกนะว่า...”
“แจ็คสันกินมันไปแล้วครับ...”
“...”
ตาย_า
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น