[OUR] 02
OUR BABY!
บทที่ 02
“มึงแม่งทำทันได้ไงวะ
ซูเปอร์แมนชัดๆ”จูเนียร์ท้าวโต๊ะมองผมด้วยหน้าตาไม่อยากเชื่อหลังจากที่ผมวางรายงานตัวเองทับรายงานมันในกองการบ้านคาบที่เพิ่งจบไป
“เออ
กูเก่ง”ยักคิ้วยืดอกแบบเหนือเต็มที่
แต่ไอ้เพื่อนสนิทมันดันหรี่ตาแมวๆของมันมองผมอย่างจับผิด
“มึงเก่ง
หรือพี่มาร์คเก่งกันแน่...”
แค่ก!
…ผมนี่สำลักเลยครับ...
“กูเดาผิดที่ไหนล่ะ...”จูเนียร์ส่ายหน้า
ท้าวคางมองผมด้วยสายตาของคนที่รู้แกวกันดี
“ไปทำอิท่าไหนล่ะพี่มาร์คถึงยอมช่วย
ตัวมึงสึกรึยัง?”
“พูดขนาดนี้มึงติดกล้องไว้ที่บ้านพี่มาร์คใช่มะ?”
“เปล่า”มันตอบ
ยืดตัวยักไหล่น่าหมั่นไส้ “กูก็แค่รู้นิสัยพี่มันกับมึงดี ก็แค่นั้น...โอ๊ะ! ถึงเวลาแล้วว่ะ กูไปก่อนนะ”
“เออ
ขอให้โชคดีในการตามจีบผู้ชายนะมึง”ผมโบกมือไล่มันเอื่อยๆ
ยิ้มขำเมื่อเพื่อนสนิทหันหน้าแดงยกนิ้วกลางใส่
“ขอให้มึงตกเป็นของพี่มาร์คโดยเร็ว”
“แรง!”ตบโต๊ะแทบจะวิ่งไปดึงคอมันกลับมาให้แก้คำใหม่ เรื่องนี้กูกลัวจริงๆนะเฮ้ย! มาล้อเล่นได้ไง ปากจูเนียร์มันยิ่งศักดิ์สิทธิ์อยู่
ยิ่งผมเพิ่งผ่านการทำรายงานจานด่วนมาแบบโคตรหวาดเสียวมาสดๆร้อนๆก็ยิ่งกลัว
...ก็แฟนผมมันหื่นใช่เล่นที่ไหน...
ย้อนไปเมื่อวาน
“พี่มาร์ค”
“หืม?”ร่างสูงที่กำลังนอนเล่นดูทีวีอยู่เงยหน้าขึ้นมามองแจ๊คสันที่กำลังยืนค้ำหัว
ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก งักๆเงิ่นๆอยู่แบบนั้น พูดไม่ออก
จนเป็นฝ่ายมาร์คเองที่ทนไม่ไหวถามขึ้นมาอีกรอบ
“มีอะไรรึเปล่า?”
“คือว่า...ผมลืมทำรายงาน”
แค่เอ่ยขึ้นมาแค่นี่มาร์คก็เดาทางอีกคนออกแล้ว
ริมฝีปากบางแย้มยิ้มเจ้าเล่ห์ ดึงรั้งร่างอีกคนมานั่งลงข้างๆ
“แล้ว?...”
“เอ่อ
มันต้องส่งพรุ่งนี้ งานมันก็ยากอ่ะ คะแนนเยอะด้วย
ถ้าไม่ส่งผมอาจจำตกวิชานี้แล้วต้องมาแก้ใหม่เทอมหน้า...”
“แล้ว?...”
“พี่มาร์ค~
อย่าแกล้งดิ
รู้อยู่แล้วจะถามทำไม”แจ๊คสันเริ่มทำหน้ายู่ไม่พอใจใส่ชายหนุ่มแล้ว
แต่คนขี้แกล้งก็ยังสนุกกับการแกล้งอยู่ดี มาร์คยิ้มบางๆถามซ้ำ
“แล้ว?...”
“พี่แม่ม!”แจ๊คสันโวยวาย กัดปากจำใจพูดคำขอร้องออกไป “พี่มาร์คช่วยทำรายงานหน่อย”
“เวลาขอร้องพี่ต้องทำยังไง?
พี่ว่าพี่สอนแล้วนะ”
...ก็เพราะจำได้ถึงได้อายอยู่นี่ไงวะ!...แก้มกลมขึ้นสีแดงจัด แต่ถ้าไม่ขอร้องมาร์คก็ไม่รู้จะไปขอร้องใครแล้ว
ไม่ทำรายงานส่งก็โดนม๊าเอามีดเฉาะหัวแน่ๆ
กัดฟันจำใจลุกขึ้นวาดขานั่งคร่อมตักหันหน้าเข้าหาชายหนุ่มที่เอนตัวพิงโซฟายิ้มกระหยิ่มรออยู่แล้ว
…น่าหมั่นไส้!...
วางมือบนไหล่ยึดไว้กันตก
โน้มใบหน้าลงไปใกล้ ทาบริมฝีปากตัวเองลงบนริมฝีปากสวยค้างไว้เล็กน้อย
แล้วถอยออกมากอดคอร่างสูงแน่น
“พี่มาร์คช่วยเจียเอ่อหน่อยน้า~”
...เลี่ยนสะลัด!!!... （＞﹏＜）
มาร์คหัวเราะกับท่าทางจำใจแต่ยังยอมทำของคนบนตัก
ทำไมมาร์คจะไม่รู้ว่าแจ๊คสันเกลียดท่าทางน่ารักหรือการอ้อนแบบนี้เพราะเจ้าตัวบอกว่ามันเหมือนผู้หญิง
แต่เจ้าตัวจะรู้ไหมว่าเมื่อกี้มันน่ารักเอามากๆเลย
“ไปเอาเลปท็อปมาสิ
ตั้งอยู่ห้องทำงานน่ะ”
“เยส!”กำมือชูขึ้นไปบนฟ้าร้องร่าดีใจ กระโดดลงออกจากตักเขาวิ่งดุ๊กๆเข้าไปในห้องทำงาน
แล้ววิ่งออกมาพร้อมเลปท็อปเครื่องบางอย่างไว
“แล้วทำที่ไหนอ่ะ
ทำนี่เลยเหรอ?”
“ใช่...มานี่สิ”
แจ๊คสันเดินเข้าไปใกล้อย่างไม่ทันได้ระวังอะไรเลยโดนคนเป็นพี่กระชากตัวเข้าไปใกล้
ให้กลับมานั่งทับบนตักอีกรอบ... แต่คราวนี้เป็นเวอร์ชั่นหันหน้าออก
ท่าทางหวาดเสียวกว่าเมื่อกี้อีกโว้ยยยยย!!
“พี่มาร์ค!!!”
“เงียบๆน่า
นั่งนิ่งๆไม่งั้นพี่ไม่ทำช่วยนะ”
แขนแกร่งดันสะโพกกลมให้เข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น
จัดการวางเลปท็อปลงบนตักคนบนร่าง เอื้อมมือหนึ่งมาเปิดเครื่อง
ส่วนมืออีกด้านก็กอดเอวเขาเอาไว้แน่น คางแหลมวางลงบนหัวไหล่ใต้เสื้อยืดตัวโคร่ง
ร่างกายเกือบทุกส่วนแนบชิดกันจนแจ๊คสันหายใจไม่ทั่วท้อง
ไม่กล้าขยับตัวมากเพราะกลัวอะไรบางอย่างมันจะตื่นขึ้นมา
“รายละเอียดงานล่ะ?”เสียงทุ้มต่ำถามแผ่วเบาข้างหูทำเอาขนลุกซู่
“อยู่ในเมล์ผมอ่ะ”
“เข้าไปเอาสิ”
...ทำไมคำพูดมันเหมือนสองแง่สองง่ามฟร่ะ! รึตูคิดไปเอง...
บังคับมือสั่นๆไปป้อนอีเมลล์
ตามด้วยรหัสผ่าน
พิมพ์ผิดพิมพ์ถูกเพราะจมูกโด่งของคนด้านหลังที่เอาแต่จะคอยไล้ไปมาบนหลังคอเขานี่แหละ
“สะ
เสร็จแล้ว อยู่บนหน้าเดสท็อปนะ”
...กว่างานจะเสร็จหวังจะรอดไหมอ่า
งืออออ~…
/(T0T)/
“หึหึ
เกร็งเชียวนะ”น้ำเสียงทุ้มต่ำฟังดูมีความสุขที่ได้แกล้งดังขึ้นข้างหู
ตามาร์คยังคงมองที่หน้าจอแต่ปลายจมูกโด่งเอาแต่ซุกไซร้หลังใบหูแดงก่ำ
“ปล่อยผมลงเหอะ
ทำท่าปกติก็ได้มั้ง ไม่หนักเหรอ?”ขอร้องทั้งที่ยังเกร็งตัวจนเริ่มเมื่อย
มองนิ้วเรียวสวยที่พิมพ์ไปบนแป้นคีย์บอร์ดอย่างเชี่ยวชาญ
มองไปมองมามันก็เพลินอยู่หรอกนะ
แต่ไอ้สัมผัสโลมเลียจากไอ้คนด้านหลังทำเอาสติเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
โดนจมูกหรือไม่ก็ปากแตะทีความคิดก็กระจัดกระจายกันไปหมด
...มันเสียวรู้ไหมเนี่ย!!!...
“ก็หนักนะ
แต่ตัวแจ๊คสันทั้งนิ่มทั้งหอม พี่ให้อภัย”ไม่พูดเปล่า ยังมาขโมยหอมแก้มเขาอีกนะ
...อภัยบ้าอะไร
ตูไปทำอะไรให้ จะร้องไห้แล้วนะ…
“พี่มาร์คไม่แกล้งดิ
T^T”ในที่สุดก็ต้องขอร้องออกไป รับประกันได้เลยว่าขืนยังอยู่ท่านี้ต่อ
ไอ้พี่มาร์คได้ทำประตูหลังแน่ น้องหวังไม่อยากเสียตัวตอนนี้นะ!
มาร์คมองหน้าคนบนตักที่หน้าแดงก่ำแบะปากใกล้ร้องไห้เต็มที
ดวงตากลมเริ่มรื้นน้ำตาเล็กๆ มือขาวกำขากางเกงตัวเองไว้แน่น
ตัวสั่นอย่างกับลูกเจี๊ยบเกิดใหม่ ทั้งอย่างนั้นก็ยังนั่งตัวเกร็งแน่น เห็นแล้วเมื่อยแทน
...น่ารัก...
ตัวแจ๊คสันอวบพอดีมือน่ากอดรัดฟัดเหวี่ยงทั้งวันทั้งคืน
ใจจริงก็อยากรั้งเอาไว้ก่อนแต่เห็นน้องจะร้องไห้ก็รู้สึกสงสาร
ถอนหายใจยกเลปท็อปขึ้นด้วยมือด้านเดียว
ปล่อยให้คนตัวเล็กกระโดดผลุงวิ่งไปหลบหลังโซฟาอีกด้านขำๆ
...ปล่อยไปก่อน
เดี๋ยวค่อยขย้ำกลืนลงท้องทีเดียวเลยแล้วกันนะ ตัวเล็ก...
นั่นแหละเรื่องราวเมื่อวาน
กว่าจะได้รายงานสักเล่ม เล่นเอาตัวผมสึกหรออย่างที่จูเนียร์มันว่านั่นแหละ
คราวหน้าสาบานเลยว่าจะไม่ไปขอให้พี่มันช่วยแล้ว!! (แต่งานก่อนๆก็ให้พี่มันช่วยทำแบบนี้เหมือนกันนะ)
ถ้าให้คะแนนความหื่น
ผมให้ไอ้พี่มาร์ค 100 คะแนนจาก 10 เลยครับ -*-
คิดอะไรเรื่อยเปื่อย
รู้ตัวอีกทีก็เหลือคนเดียวในห้องแล้ว
...เออ
ห้องเรียนตอนไม่มีคนนี้ก็วังเวงเหมือนกันแฮะ...
คิดแล้วก็ขนลุกซู่
รีบสะพายกระเป๋าเดินออกไปจากห้อง เวลาบ่ายๆแบบนี้แดดแรงจนต้องนิ่วหน้า
ผมไม่ได้กลัวแดดนะ แต่แรงขนาดนี้ผมก็ไม่เสี่ยงเดินให้โดนดูดน้ำออกจากร่างหรอก
ยืนหันซ้ายหันขวาไม่รู้จะไปทำอะไรดีจนแขนโดนใครบางคนลากให้เดินตามไป
หันหน้าไปมองดูก็เห็นไอ้เพื่อนสนิทที่เดินดุ่มๆไม่พูดไม่จา เงียบผิดปกติ
เดินตามแรงจูงไปจนอดรนทนไม่ไหวกระชากตัวมันมามองหน้าชัดๆ
“มึง...ร้องไห้?”
“ก็เห็นอยู่
มาถามกูทำไมล่ะสัด!”เสียงด่าไม่เป็นจังหวะเพราะเสียงสะอื้นของมันโคตรทำให้ดูน่าสงสาร
ใบหน้าที่มักเปื้อนยิ้มจนเห็นรอยย่นจนหางตาเหมือนแมวนั่นตอนนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหล
จูเนียร์เป็นคนที่เข้มแข็งมาก
มันไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น
ตั้งแต่คบมันมาก็มีแต่ตอนที่แมวมันตายเท่านั้นแหละที่ร้อง
แต่ก็ไม่ร้องน้ำตาไหลพรากๆแบบนี้
“ใครทำอะไรมึง! จูเนียร์ บอกกูมา”
“...”มันไม่ยอมพูดเอาแต่ส่ายหน้าไปมา
...รึว่า...
“ไอ้เชี่ยเจบี! มันใช่ไหม!”
ดวงตาสั่นระริกของมันตอนได้ยินชื่อเป็นคำตอบได้ดีเหนือกว่าอะไรทั้งหมด
ความโกรธพลุ่งพล่านไปทั้งร่าง
หันหลังจะวิ่งไปหาไอ้คนที่บังอาจทำให้เพื่อนเขาน้ำตาตกแบบให้เลือดตกยางออกไปข้าง
แต่จูเนียร์กอดผมเอาไว้ก่อน
“อย่าแจ๊ค! พี่เจบีไม่ได้ทำอะไรให้กูเลย”
“แล้วมึงร้องไห้ทำไม...”
“...”
“จูเนียร์
มึงอย่าเงียบ”ผมหันกลับไปซักมันแทน
เห็นมันกัดปากเหมือนไม่อยากพูดแล้วรู้เลยว่าโรคคิดมากของมันกำเริบอีกแล้ว
“กูไปได้ยินตอนพี่เจบีพูดกับเพื่อนพอดี...”
“พูด?...พูดเรื่องอะไรวะ”
“พี่เจบีบอกว่า...อยากมีลูก
แต่กูให้เขาไม่ได้ กูเป็นผู้ชาย กูมันไม่มีสิทธิ์แล้วไงมึง มันไม่มีโอกาสให้กูแล้ว
ฮึก ฮือออ”มันระบายออกรวดเดียวแล้วร้องไห้โฮกอดผมแน่น
ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงก็ได้แต่ลูบหลังมันไปเรื่อยๆ จุกจนพูดอะไรไม่ออกเลย
...มันเป็นเรื่องปลอบยาก
ในเมื่อมันเป็นความจริงที่ว่าผู้ชายกับผู้ชายมันมีลูกให้กันไม่ได้ XY
กับ XY ผสมกัน
จะสลับกันยังไงมันก็ให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตใหม่ไม่ได้...
แต่ยิ่งเห็นมันร้องไห้ยิ่งสงสาร
จูเนียร์มันแอบชอบรุ่นพี่อิม แจบอมของมันมาตั้งแต่มัธยมปลาย
จนตอนนี้ก็สามปีแล้วที่มันเอาแต่ตามติดพี่เขาไม่เลิก แต่แบบลับๆนะ
คุยกันนับครั้งได้ ขนาดชื่อจูเนียร์พี่มันจะจำได้ไหมก็ไม่รู้
แต่มันก็เอาจริงเอาจัง อยากชนะใจพี่เขาให้ได้
อุตส่าห์เปลี่ยนตัวเองจากเด็กเนิร์ดสุดเชยกลายเป็นไอ้คุณชายแฟชั่นริสต้าทุกวันนี้ได้ก็เพราะพี่เจบีมันชอบคนแต่งตัวสวยๆ
ตั้งใจเรียนจนสอบไอ้เกือบท็อปชั้นก็เพราะพี่เจบีชอบคนเรียนเก่ง
แต่จะให้มันเปลี่ยนความจริงที่ว่ามันเป็นผู้ชายและไม่สามารถมีลูกได้...มันก็ไม่ได้เหมือนกัน
...ผมจะช่วยจูเนียร์มันยังไงดี...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น