[EREBUS] 13

~ 13 ~

เวลาที่ผ่านไปช่วยเยียวยาแผลภายนอกให้หายดี แม้กระทั่งส่วนที่โดนทารุณก็หายเป็นปลิดทิ้ง แจ็คสันสามารถกลับมาเดินเหินได้ตามปกติแล้ว แต่สิ่งที่ยังไม่ได้รับการฟื้นฟูคือบาดแผลทางด้านจิตใจ...

คูสิทตัวน้อยนั่งแกว่งขาเล่นอยู่บนเตียงนอนนุ่มที่ตอนนี้กลายมาเป็นของแจ็คสันเกือบสมบูรณ์แบบ ก็เพราะเจ้าของเตียงไม่เคยกลับมานอนที่นี่นับแต่วันที่เขาเอ่ยปากไล่นั่นแหล่ะ พอนึกถึงเรื่องนี้อารมณ์ดีๆเมื่อครู่ก็หายวับ จมูกโด่งรั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่ กระโดดลงจากเตียงไปเกาะหน้าต่างบานใหญ่มองดูวิวทิวทัศน์ด้านนอกที่มักเปลี่ยนไปทุกสองวัน และถ้าจำไม่ผิดแจ็คสันเห็นภาพที่แตกต่างกันได้เก้าครั้งแล้ว...

ยกนิ้วขึ้นมานับระยะเวลา เก้าคูณสอง...สิบแปดวัน ถ้านับเวลาเหมือนที่โลก ลูซิเฟอร์ไม่ได้มาหาแจ็คสันแล้วสองสัปดาห์กับอีกสี่วัน...

...ถึงเวลารึยังนะ...

หลับตาคิดใคร่ครวญกับตัวเองช้าๆ ในช่วงแรกที่ไม่ได้เจอร่างสูง แจ็คสันรู้สึกปลอดภัยมาก อาจเป็นเพราะเหตุการณ์ที่โดนเทพปีศาจหนุ่มทำร้ายยังคงสดใหม่และความรู้สึกหวาดกลัวยังคงตามหลอกหลอนเป็นเงาตามตัว แต่ยิ่งเวลาผ่านไปความหวาดกลัวก็กลายเป็นความรู้สึกเหงา...

แจ็คสันไม่ใช่คนที่อยู่คนเดียวได้มาแต่ไหนแต่ไร แต่เพราะสภาพชีวิตที่ต้องอยู่อย่างอดๆอยากๆทำมาหากินพอประทังชีวิตไปวันๆ ทำให้เขาแทบไม่มีเวลาได้พบปะสังสรรค์ผู้คนเท่าไหร่นัก ตกนรกมาก็ยังพอมีแบมแบม ยูคยอมและยองแจที่พอเป็นเพื่อน อ้อ...เจอาร์ด้วย...

พอคิดถึงเจอาร์ก็อดหงุดหงิดไม่ได้ หมอนั่นเป็นผู้ชาย! แต่แปลงร่างเป็นผู้หญิงมาหาเขา ถึงเจ้าตัวจะอธิบายว่าเป็นร่างเทพธิดาตอนไม่ได้ถูกขับไล่ลงจากสวรรค์ก็เถอะ แต่ตอนนี้นายก็เป็นผู้ชายไหม แล้วจะเปลี่ยนเพศมาหลอกเขาทำป๊ะด๋อยอะไร เจอาร์หรือชื่อผู้ชายชื่อจูเนียร์ง้อเขาอยู่นาน จนในที่สุดก็แพ้ลูกอ้อนหมอนั่นจนได้ (จะไม่บอกหรอกนะว่าจูเนียร์แอบไปขโมยน้ำผลไม้หมักชั้นดีของเจบีมาให้ดื่มด้วยน่ะ)

คิดนั่นคิดนี่ฟุ้งซ่านไปเรื่อย กว่าสติจะกลับมาก็ตอนเสียงก๊อกๆดังขึ้นมาเตือน เหลือบตาไปมองก็เห็นประตูบานใหญ่เปิดแง้มออกมาให้เจ้าไอสีดำลอยตุ๊บป่องเอาตะกร้าอาหารเข้ามาให้ แจ็คสันเดินไปรับมันมาไว้ในอ้อมกอด คิดอะไรอยู่ครู่หนึ่งเงยหน้าพูดกับใครสักคนที่เดาว่าน่าจะอยู่หลังประตู

“มาร์ค...”                                  

ขอบคุณหูสุนัขบนหัวที่ทำให้เขาได้ยินเสียงฝีเท้าขยับเบาๆหน้าห้อง...

ที่ผ่านมาเขาไม่ได้สังเกต เลยไม่รู้ว่ามีใครบางคนยืนอยู่หน้าห้องทุกครั้งที่ไอสีดำเอาอาหารมาให้เขา มือขาวเผลอบีบหูจับตะกร้าไว้แน่น ใจดวงน้อยเต้นตึกตักตื่นเต้น

“หะ...”ปากที่กำลังจะพูดชะงักหุบลงกัดเล็กน้อย ความกลัวเกิดสอดแทรกเข้ามาในจิตใจ ตากลมก้มลงมองตะกร้าผลไม้ กอดมันไว้แน่นขณะเดินกลับไปที่เตียง

“ไม่มีอะไร...”พูดพึมพำเสียงเบา หูใหญ่ลู่ลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินฝีเท้าหนักก้าวจากไป ตากลมเหลือบไปมองประตู วางตะกร้าลงไว้กับพื้น มือขาวแง้มบานประตูออกแต่ภายนอกว่างเปล่า...

ถอนหายใจถอยกลับมาในห้อง ปิดบานประตูไว้แน่น เลือกผลไม้สองลูกออกจ้องมอง ก่อนจะกัดเคี้ยวเข้าปากดังกรวม ตั้งแต่มาที่นี่เขากินได้น้อยลงมาก จากที่กินข้าวได้เป็นครั้งละกะละมังใหญ่ๆ ตอนนี้กลับกินได้เท่าแมวดม อาจเป็นเพราะได้กินแต่ผลไม้แถมยังไม่ได้ออกแรงทำงานเหมือนเมื่อก่อนล่ะมั้ง

ไม่ทันจะได้คิดว่าจะทำอะไรต่อ เสียงฝีเท้าสามคู่ก็ดังตึงตังๆมาจากด้านนอก แจ็คสันสะดุ้งโหยง วิ่งไปหลบข้างเตียงด้วยความหวาดกลัว ในใจก็คิดไปต่างๆนานา ไม่เคยมีใครขึ้นมาบนปราสาทของลูซิเฟอร์ได้ยกเว้นจูเนียร์หรือเจบี แต่นี่กลับมีสาม แถมฝีเท้าก็ไม่คุ้นเลยด้วย

“พี่แจ็คสัน!!!!”

เสียงคุ้นหูร้องตะโกนเรียกชื่อเขาดังก้องห้อง หูใหญ่กระดิกตั้งพรึบ กระเด้งตัวมองคนมาใหม่ทั้งสามที่หันมามองเขาด้วยความดีใจ

“พวกนาย!”แจ็คสันกระโดดไปกอดแบมแบมที่วิ่งมาหาคนแรก คนตัวเล็กก็ยังตัวเล็กเหมือนเดิม ซิสกอดตัวแจ็คสันแน่น ซุกหน้าลงบนบ่าขาว ปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาด้วยความรู้สึกผิด

“ผมขอโทษ”

“ขอโทษทำไม? นายทำอะไรผิด”แจ็คสันลูบเส้นผมสีเขียวเหลือบดำอย่างต้องการจะปลอบโยน หันไปยิ้มให้สองหน่อที่ยืนเก้ๆกังๆไม่รู้จะทำอะไร อ้าอ้อมแขนออกกว้างให้ยูคยอมและยองแจพุ่งเข้ามากอดกลายเป็นก้อนกลมๆกลางห้อง

“คิดถึงพี่จัง”เสียงยังไม่แตกหนุ่มของยูคยอมสั่นพร่าเหมือนจะร้องไห้ในไม่ช้า ในขณะที่ยองแจกอดเอวเขาจากด้านหลังนิ่ง

“ฉันก็คิดถึงพวกนาย”

...แจ็คสันคิดถึงยองแจ ยูคยอมและแบมแบมจริงๆ แต่งงมากกว่าว่าสามคนนี้มาได้ยังไงและด้วยวิธีไหน?...

“พวกนายเข้ามาได้ยังไงน่ะ?”

“...”แบมแบมหันไปมองยองแจที่พยักหน้าจูงมือแจ็คสันให้ไปนั่งบนเตียง

“เมื่อเช้าลูซิเฟอร์ไปหาพวกผม...”ยูคยอมเป็นคนเล่าก่อน “พาพวกผมมาที่นี่...”

“มาร์คเนี่ยนะ!?”อุทานอย่างไม่อยากเชื่อนัก

“ถ้านั่นเป็นชื่อจริงของลูซิเฟอร์ก็ใช่ครับ”แบมแบมพยักหน้า จู่ๆร่างเล็กก็เข้ามากอดเอวเขาไว้แน่น “พี่โดนลูซิเฟอร์ทำอะไรรึเปล่า ขอโทษนะ เป็นเพราะผมเอง”

“เดี๋ยว ว่าจะถามตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว นายขอโทษฉันเรื่องอะไร”ดันร่างแบมแบมออกให้มาพูดกันดีๆ แต่ร่างเล็กกลับหลบหน้าเสียนี่

“แบมแบม”กดเสียงต่ำคาดคั้นกับเจ้าแห่งเวหา แบมแบมถอนหายใจเฮือกยอมแพ้ เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นแต่โดยดี แจ็คสันที่นั่งฟังอยู่เงียบเสียจนเดาอารมณ์ไม่ถูก

“พี่ไม่โกรธผมนะ”แบมแบมเลียบๆเคียงๆถาม

“โกรธ...”เสียงแหบเอ่ยบอก ยกมือขึ้นสูง ซิสหลับตาเตรียมรับความเจ็บ แต่สิ่งที่ได้รับกลับเป็นการตีเบาๆลงบนกระหม่อม หรี่ตาขึ้นมามองแจ็คสันที่ยิ้มอ่อนๆให้

“อย่าวู่วามนัก ยูคยอมก็ด้วย ฉันไม่อยากให้พวกนายเจ็บตัว”เตือนทั้งสองที่พยักหน้าหงึกหงักเชื่อฟัง หันไปมองยองแจที่นั่งเงียบแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ “ทำไมวันนี้นายเงียบนักล่ะยองแจ?”

“โดนลูซิเฟอร์คาดโทษน่ะสิ”ยูคยอมเอ่ยฟ้อง ร้องโอ๊ย หันไปมองหน้าลิเวียธานร่างมนุษย์ที่ส่งสายตาดุๆมาให้

“พอลูซิเฟอร์รู้ว่าคนที่แอบมาหาพี่แจ็คสันในห้องน้ำคือหมอนี่ ก็สาปให้เสียงยองแจหายน่ะสิ”

“ฮะ! มาร์คทำบ้าอะไรอีกเนี่ย แล้วจะหายรึเปล่า? ฉะ...ฉันจะไปหามาร์ค”แม้จะยังไม่อยากเจอหน้ามาร์คแต่ถ้าเพื่อยองแจ เขาย่อมทำได้ ไม่ทันจะลุกขึ้นยองแจก็ยึดมือแจ็คสันไว้ได้ทัน ตาเรียวส่งสายตาปราม ขยับนิ้วใช้เวทย์วารีเขียนตัวอักศรบนอากาศ

ไม่เป็นไร

“ไม่เป็นไรได้ยังไง นายพูดไม่ได้นะยองแจ”

ออกไปก็หาย

“ออกไป?”แจ็คสันอ่านประโยคนั้นงงๆ ยองแจโบกมือให้ตัวอักษรนั้นหายไปอย่างรวดเร็ว

“หมายถึงออกไปจากปราสาทน่ะครับ”ยูคยอมชี้แจง “ลูซิเฟอร์อนุญาตให้พวกผมเข้ามาเยี่ยมพี่ได้แต่แค่ก่อนค่ำเท่านั้นเอง”

แจ็คสันหันไปมองหน้าต่างท้องฟ้าไร้ตะวันเริ่มกลายเป็นสีขมุกขมัวบอกเวลาใกล้ค่ำพอดิบพอดี

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูเป็นสัญญาณให้พวกแบมแบมรู้ว่าถึงเวลาต้องกลับแล้ว ทั้งสามกอดตัวคูสิทน้อยไว้แน่น

“พวกผมไปแล้วนะ เดี๋ยวมาหาใหม่”

“อย่าพูดเหมือนฉันเป็นเด็กอนุบาลจะได้ไหม”แจ็คสันขมวดคิ้วไม่พอใจจ้าวแห่งพสุธาที่หัวเราะคิกคัก แบมแบมกับยูคยอมเดินออกไปรั้งท้ายด้วยยองแจที่ละล้าละลังหันซ้ายหันขวา นิ้วเรียวยกขึ้นเขียนอะไรบางอย่างบนอากาศเร็วๆ แล้วรีบวิ่งตามเพื่อนไปให้ทัน

ผมไม่รู้ว่าระหว่างพี่กับลูซิเฟอร์เกิดอะไรขึ้น

 แต่รีบๆดีกันเถอะ ผมว่าหมอนั่นก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอก...มั้ง

อ่านจบก็อดหัวเราะให้คนเขียนไม่ได้ ให้เดา ยองแจคงจะสังเกตความรู้สึกของเขาต่อมาร์คได้สินะ แต่นั่นก็แค่ก่อนที่มาร์คจะทำร้ายเขาเท่านั้นแหล่ะ ตอนนี้ความรู้สึกเหล่านั้นมันถูกทำลายไปแล้ว ไปหมดแล้วจริงๆ

...

...

...

...

...

...

...

...

...

ก๊อกๆ

ประตูบานใหญ่ถูกแง้มเปิดขึ้นอีกครั้ง ตะกร้าใบเดิมถูกลำเลียงเข้ามา แต่คราวนี้แจ็คสันจับประตูเปิดออกกว้าง ร่างสูงของลูซิเฟอร์มองแจ็คสันอึ้งๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าร่างเล็กจะเป็นคนเปิดประตูนี้เอง ทั้งที่เขาก็ไม่คิดว่าแจ็คสันจะยอมเปิดประตูให้เขาอีก กำลังจะกระตุกยิ้ม ถ้าไม่มีประโยคดักคอจากคูสิทตัวน้อยเสียก่อน

“ผมยังไม่ยกโทษให้คุณ”

คูสิทตัวน้อยยกตะกร้าขึ้นมาถือเลือกผลไม้แค่สามลูกไปกอดไว้ ยื่นตะกร้าที่เหลือส่งคืนให้มาร์คที่รับเอาไปให้ไอสีดำถือให้ รอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ

“ผมแค่อยากขอบคุณที่ให้ผมได้เจอพวกเขาอีกครั้ง... ขอบคุณครับ”

พูดจบก็รีบปิดประตูขังตัวเองไว้ในห้อง มาร์คที่โดนปิดประตูใส่อึ้งไปพักใหญ่ หลับตาลงแค่นหัวเราะกับตัวเอง

...ได้แค่นี้ก็ดีมากแล้ว...

...แค่ไม่มองด้วยความหวาดกลัว ก็ดีมากแล้ว...