[SF] TASTE [MARKSON]
5/16
TASTE
MARK
X JACKSON
...ผมว่าคนบางคนเหมือนอาหาร...
อย่าหัวเราะผมอย่างนั้นสิ
ถึงบ้านผมจะเปิดร้านขายอาหารจีนแต่ผมก็ไม่ได้เป็นประเภทบ้าคลั่งอาหารขนาดมองอะไรๆก็เป็นอาหารไปซะหมดหรอก
แต่เขาคนนั้นเหมือนอาหารมากจริงๆนะ
...ทั้งกลิ่น
ทั้งรูป ทั้งรส...
“เฮียมาร์คคคค”เสียงแหลมของใครคนนั้นมักมาก่อนตัวเสมอ
พอหันไปก็เห็นใบหน้ากลมขาวเหมือนซาลาเปางานตรุษจีนกำลังยิ้มแป้นเป็นแป๊ะยิ้มอยู่ในระยะประชิด
พอผมจิ้มจมูกรั้นแรงๆ ใบหน้านั้นก็จะเปลี่ยนเป็นงอง้ำแบะปากน่าแกล้งทุกที...
“จิ้มจมูกเจียเอ๋ออีกแล้วอ่ะ
เห็นจมูกผมเป็นอะไรเนี่ย!”
...ก็นึกว่าจุดแดงบนซาลาเปา...คิดในใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ยันตัวขึ้นจากเก้าอี้หลังเคาน์เตอร์ร้านไปหาเด็กอายุน้อยกว่าตัวเองสองปีที่ยืนรออยู่
หวัง เจียเอ๋อ
หวัง แจ็คสันหรือที่ผมชอบเรียกว่ากากาตามม๊าหวังที่ชอบใช้ชื่อผู้หญิงมาเรียกลูกชาย
เป็นน้องชายข้างบ้าน
บ้านของเจียเอ่อเป็นคล้ายๆโรงฝึกกีฬาเพราะทั้งป๊าหวังและม๊าหวังก็เป็นอดีตนักกีฬาทั้งคู่
มีลูกศิษย์ลูกหามาฝึกด้วยเยอะแยะ บางทีเด็กนี่ก็ขี้เบื่อ
มาป้วนเปี้ยนแถวร้านจนโดนจับมาเป็นพนักงานเสิร์ฟก็หลายที ก็ดีเพราะพวกเราอายุไล่เลี่ยกันแถมยังชอบทำอะไรเหมือนๆกันอีก
“มาสมัครเป็นพนักงานเสิร์ฟเหรอ?
เต็มแล้ว”
“งั้นเป็นเด็กล้างจานแทนได้ป่ะล่ะ”
ยังมาทำตาใสย้อนอีก
“นั่นก็เต็มแล้ว”
“เป็นพ่อครัวให้อ่ะ”
“ไม่อยากให้ครัวระเบิด”
“งั้นทำอะไรได้บ้างเนี่ย”เด็กตรงหน้าเริ่มค้อนลมค้อนฟ้า
“มาเป็นแม่ของลูกเฮียดีกว่ามา
ตำแหน่งยังว่าง”
“...”
ตึ่งโป๊ะ!
เจียเอ๋อเม้มปากหน้าแดงก่ำ
ตาโตค้อนควับ ปากแดงสบถด่าเสียงเบา หันหลังทำท่าจะกลับออกไป
“กลับบ้านแล้ว”
“ล้อเล่นน่ะ
ไปรอที่ห้องเฮียก่อน เฮียช่วยป๊าแป๊ป”
“เล่นเกมได้ป่ะ?”เด็กตากลมหันมาถามเสียงใส
มาบ้านผมบ่อยๆก็เพราะเหตุนี้สินะ
พยักหน้าตกลง เจียเอ๋อยิ้มกว้างดีใจวิ่งลิ่วขึ้นไปชั้นสอง
ผมที่ตอนแรกจะช่วยงานป๊าต่ออีกนิดก็ดันติดลมยาว เพราะลูกค้ามาเยอะกว่าทุกวัน
คิดเงินหัวปั่นอยู่หลังเคาน์เตอร์นั่นแหละ
กว่าจะหายใจหายคอได้บ้างก็สามชั่วโมงหลังจากนั้น
บิดขี้เกียจถอนหายใจเหลือบตามองดูลูกค้าในร้านที่เหลือเพียงสองโต๊ะ
ตะโกนบอกป๊าในครัว
“ป๊า
มาร์คขึ้นห้องล่ะนะ”
“เออๆ
อย่าเสียงดังล่ะ ร้านยังเปิดอีกตั้งสองชั่วโมง ทำอะไรก็เกรงใจลูกค้าบ้าง”
ผมหลุดหัวเราะในลำคอกับเสียงที่ดังตามมาของป๊า
เดินล้วงกระเป๋ากางเกงขึ้นห้องเอื่อยๆ คิดภาพในใจว่าพอเปิดเข้าไปต้องโดนเด็กขี้เหงานั่นโวยวายใส่แน่ๆ
แต่พอเปิดเข้าห้องไป กลับเจอแต่ก้อนผ้าห่มกลมๆอยู่กลางห้องแทน
หลุดหัวเราะขำ
รีบปิดปากตัวเองเดินย่องๆไปนั่งข้างผ้าห่มกองโต
คงเล่มเกมรอเขาจนเหนื่อยเลยดึงผ้าห่มมานอนบนพื้นสินะ ไม่เข้าใจว่าเตียงก็อยู่ใกล้ๆทำไมไม่ขึ้นไปนอน
มานอนขดเป็นโดนัทอยู่บนพื้นนี่มันไม่เจ็บหลังแย่รึยังไง
“กากา”ลองเรียกดูเบาๆ
แต่เจ้าของชื่อก็ยังแน่นิ่งไม่ไหวติง ก้มลงไปฟังก็ได้ยินเสียงกรนฟี้เบาๆ
พลันคนเป็นพี่ก็ยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ อุ้มก้อนกลมทั้งก้อนขึ้นมากอดฟัดอย่างแรงจนคนด้านในตื่นร้องว๊ากลั่นพยายามดิ้นตัวหลุดแต่แขนที่ใช้ยกหม้อยกซึงทุกวันๆก็รัดเสียจนขยับไม่ได้
“ไอ้เฮีย! ปล่อย!!!”
“ไม่ปล่อย”ตอบเสียงยียวนมองหัวกลมๆที่มุดขึ้นมาจากผ้าห่มมามองค้อน
เจียเอ๋อหอบหายใจ แก้มกลมแดงเรื่อเพราะเหนื่อยจากการสู้กับเขาเมื่อกี้ ผมสีเข้มฟูฟ่องดูน่าขัน
พยายามดิ้นตัวไปมาแต่พอไม่หลุดสักทีก็หันมาว่าเขา
“ปล่อยดี๊~ อึดอัด ร้อน!”
“ร้อนอะไร
แอร์ก็เปิดอยู่”คนเป็นพี่ขยับยิ้มกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
จมูกโด่งคลอเคลียอยู่แถมกลุ่มผมนุ่มสีดำ สูดกลิ่นหอมของแชมพู แต่ไม่...มาร์คไม่ได้อยากได้กลิ่นนี้
เหลือบตามองผิวขาวข้างลำคอที่หลบอยู่ใต้ผ้าห่มสีเข้ม
คิดอะไรบางอย่างก่อนจะตัดสินใจพลิกโถมดันคนเป็นน้องขึ้นบนเตียง เจียเอ๋อร้องลั่นอีกครั้งแต่จะหลบยังไงในเมื่อแขนยังอยู่ในผ้าห่มเหลือแต่ขาสั้นๆที่โผล่ออกมาเป็นตัวช่วยถีบส่งร่างไปได้ทีละนิด
มาร์คมองภาพนั้นแล้วหัวเราะ
ขึ้นคร่อมหนอนผ้าห่มตัวกลมเป้ง ดวงตากลมโตสีดำมองเขาตื่นๆ ให้เดาเจ้าตัวกลมใต้ร่างเขาคงอยากย้อนเวลากลับไปไม่ขึ้นมาห้องเขาแน่ๆ
แต่เสียใจ เพราะความจริงเวลาย้อนกลับไม่ได้ ตอนนี้น้องข้างบ้านก็เลยได้แต่ร้องโวยวาย
“จะทำอะไรผมอีกวะเฮีย! ปล่อยนะเว้ย อย่าทำอะไรบ้าๆนะ”
“จะชิม”
“ชิมบ้าชิมบออะไร
ผมไม่ใช่อาหารนะ โว้ยยยย ปล่อยดิวะ!”
ยิ่งดิ้นหน้าก็ยิ่งแดง
ตากลมตื่นกลัวแต่ปากก็ยังร้องส่งเสียงดังห่ามๆไม่เลิก
มันน่าแกล้งให้โวยวายต่อไม่ได้จริงๆเลย
…น่ากิน...
ไม่รอให้เป็นแค่ความคิด
มาร์คกดปลายผ้าห่มไว้ไม่ไห้อีกฝ่ายดิ้นหลุด ก้มซุกหน้าลงซอกคอขาว
ไล่ปลายจมูกโด่งไปตามผิวเนื้อสะอาดกลิ่นน่ากิน กลิ่นเหมือนดอกไม้หอมที่ม๊าไปเก็บมาใส่น้ำชาของร้าน
เขาชอบกลิ่นนี้และบังเอิญว่าเป็นกลิ่นที่กระตุ้นความอยากของเขาได้ดีที่สุด
ชาหอมร้อนๆก่อนอาหารมื้อใหญ่ มันดีที่สุดเลยใช่ไหมล่ะครับ?
“เฮียยย หยุด
จั๊กจี้”เสียงแหบหวานร้องโวยวายเสียงอ่อน เบือนหน้าย่อคอหนีเต็มที่
มาร์คส่ายหน้าไถจมูกกับกรอบหน้ากลม ลมหายใจร้อนรดรินผิวขาวหยวกจนแก้มอิ่มแดงเรื่อ
ปากอิ่มเม้มแน่นเสียววูบจากใบหน้าลงไปที่ท้องทันทีที่ริมฝีปากเรียวของคนเป็นพี่จรดลงผิวคอ
เลื่อนจูบซับขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงปลายติ่งหูนิ่มๆ อ้าปากขบมันเบาๆ
“อื้อ!”เจียเอ๋อเบิกตาโตตกใจที่ตัวเองเผลอส่งเสียงน่าอาย
หลับตาปี๋ดิ้นตัวหนีอีกครั้ง แต่คราวนี้มาร์คไม่ใช่แค่คร่อมแต่รัดเอวไว้แน่น
ก้มกดจูบหนักบนลำคอหอม แลบลิ้นไล่เลียราวกับกำลังชิมอาหารอยู่จริงๆ
“เฮีย
เดี๋ยวป๋ามาเห็นนะ”
“เฮียล็อกห้องแล้ว”จับแก้มนุ่มดันหน้าอีกคนให้มาสบตากัน
เจียเอ๋อยังขลาดกลัวนิดๆสะดุ้งไหวตกใจใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มลงมาจูบซับบนริมฝีปากอิ่มของตัวเองเบาๆ
“ขอชิมนะ”เอ่ยกระซิบให้อีกคนได้ยิน
บดเบียดริมฝีปากและร่างกายจนคนใต้ร่างร้องฮือด้วยความอึดอัด
ดิ้นขลุกขลักต่อต้านก่อนจะอ่อนโอนนิ่งให้คนเป็นพี่ได้เชยชิม
มาร์คยิ้มกริ่มบดเบียดแรงขึ้น ขบเม้มริมฝีปากนุ่มหยุ่นของคนเป็นน้องอย่างต้องการจะหยอกเย้า
ไต่ระดับสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากเล็ก ไล่ต้อนเอาความหอมหวานโดยที่อีกคนก็ใช่จะสมยอม
แจ็คสันร้องอึกอักในลำคอ หรี่ตากลมแวววาวราวลูกปัดมองหน้าชายหนุ่มเบลอๆ
แก้มกลมแดงเรื่อน่ารักน่าฟัด
มาร์คผละจากริมฝีปากหวานไล่ลงมาจูบซับปลายคางถดกายลงมารุกเร้าจู่โจมจุดอ่อนไหว
ขบเม้มใบหูนิ่มอีกด้านจูบซับลงมาเรื่อย แวะกดจูบดูดเม้มผิวขาว
“ฮือ เฮียอย่าทำรอยดิวะ
ผมใส่เสื้อกล้ามมานะเว้ย!”
“เดี๋ยวให้ยืมเสื้อ”
แจ็คสันกลอกตาเบื่อหน่ายขยับตัวก็ไม่ได้
ไอ้เฮียบ้านี่ก็หื่นซะ ไม่น่ามาเล่นบ้านเฮียเลยจริงๆ
รู้งี้นั่งเบื่อๆเล่นคอมอยู่บ้านทนฟังเสียงเจี๊ยวจ๊าวของพวกลูกศิษย์ป๊าม๊าจะดีกว่าอีก
คิดอะไรเพลินๆไป พลันสัมผัสเปียกชื้นแถวเบื้องล่างก็กระชากความสนใจเจียเอ๋อกลับมา
“เฮ้ย! อื้อ! อย่านะ ไม่เอา”
“เงียบหน่อย”
“ไม่ไง ฮือ
เฮียยยย ไม่”
ก๊อกๆ
“มาร์ค
เจียเอ๋อ เงียบๆหน่อย ได้ยินไปถึงด้านล่างแล้ว”
มาร์คชะงักเป็นโอกาสให้เจียเอ๋อยันโครมตกเตียงไป
มาร์คลุกมาจ้องหน้าคนเป็นน้องแบบคาดโทษ ตะโกนตอบป๊าตัวเองหน้าห้อง
“ขอโทษครับป๊า”
“เออๆ เฮ้อ พวกแกนี่นะ...”ได้ยินป๊าบ่นห่างออกไป
มาร์คลูบก้นตัวเองที่กระแทกพื้นไปเมื่อครู่เจ็บๆ ลุกขึ้นมองเจ้าเด็กเกี๊ยวที่หลุดจากผ้าห่มได้แล้ว
นั่งจุ้มปุกพองแก้มแดงๆทั้งสองข้างอยู่บนเตียงพลางแลบลิ้นปลิ้นตาดูสะใจมาทางเขา
พอจะเดินเข้าไปใกล้ก็กระโดดหนี
พวกเขาวิ่งไล่จับกันในห้องเล็กๆ
เจียเอ๋อหัวเราะสนุกสนานที่ได้แกล้งคนเป็นพี่ หลอกล่อกันอยู่นาน ในที่สุดมาร์คก็โอบเอวจับเจ้าเด็กดื้อมาไว้ในอ้อมกอดตัวเองได้อีกครั้ง
ชายหนุ่มหมุนตัวคนตัวเล็กกลับมาซุกไหล่
หัวเราะเพราะหัวกลมๆถูไถอ้อนบนแผ่นอก ใบหน้าชื้นเหงื่อแอบเนียนเช็ดเสื้อเขาไปมา
มือเล็กกอดหมับลงบนแผ่นหลังเขา
“เนียนเลยนะ”
“ไม่มีที่เช็ดนี่นา”บ่นเสียงงุ้งงิ๊งน่ารัก
มาร์คยิ้มดึงอีกคนขึ้นมาบนเตียงอีกรอบ ดึงมานอนข้างกัน เปิดโทรทัศน์ดูรายการยามบ่ายที่จำได้ว่าเด็กข้างตัวนี่ชอบ
เจียเอ๋อเอนหัววางแหมะอยู่บนไหล่ผอม ตาปรือดูเพลียๆ
“เหนื่อยล่ะสิ”
“เหนื่อยดิ
วิ่งไล่จับกัน เมื่อคืนก็เล่นเกมดึกด้วย”
“ขนาดนั้นก็ยังจะมาเล่นบ้านเฮียต่อนะ”
“ก็คิดถึง
มาไม่ได้เหรอ? ถ้าไม่ได้วันหลังจะไม่ต้องมา”ปากแดงยู่งอนกำลังจะกระเถิบตัวออก มาร์ควาดเขนรวบคนขี้งอนมาวางแหมะไว้ที่เดิม
ซุกจูบบนกระหม่อมเบาๆ
“มาบ่อยๆสิดี เฮียก็คิดถึงเหมือนกัน”
“ทำไมเฮียไม่ไปหาเจียเอ๋อที่บ้านบ้างอ่ะ
ทำไมต้องให้ผมมาหาเอง มันน่าน้อยใจนะ”ปากแดงยังคงยู่เอาแต่ใจ
คนมองก็ได้แต่ยิ้มส่ายหน้าหน่ายๆ คิดเล่นๆในใจ
...อย่างอแงได้ไหมเกี๊ยว
เดี๋ยวพ่อก็จับส้อมมาจิ้มเอาช้อนมาแหวกกินซะหรอก...
“มาบ้านเฮียก็ยังมีห้องเฮีย
แต่ถ้าไปบ้านกากา ห้องนอนกากาก็ดันติดโรงฝึก ไม่กลัวคนอื่นเขาได้ยินเหรอ?”
“ได้ยินอะไร?”ใบหน้าขาวกลมใสไม่ต่างจากแผ่นเกี๊ยวเงยหน้ามองเฮียที่กำลังทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่
“ก็เวลาเฮียกินเราน่ะ
ไม่กลัวเขาได้ยิน---อื้อ!”
“หยุดพูดเลยนะ!!!”คนตัวกลมลุกมาปิดปากคนชอบแกล้ง
หน้าแดงแปร๊ดอดโกรธตัวเองที่เผลอคิดภาพตามไม่ได้
...โอ๊ยยยย
อาย...
มาร์คจับมือคนตัวเล็กออก
ยื่นหน้าไปจุ๊บปากแดงเบาๆ ยิ้มร่าเริงพูดประโยคต่อมาอย่างไม่นึกอาย
“ปีหน้าป๊าจะขยายร้าน
เดี๋ยวจะให้ป๊าทำห้องนอนเก็บเสียงให้แล้วกันนะ”
.
.
.
...ม๊าครับ
เจียเอ๋ออยากระเบิดตัวเองด้วยความอาย...
ฮืออออ T//////T
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น