[SERIES] University : ARCHED [BAMSON]
TITLE: University The Series: ARCHED
COUPLE: BAMBAM x JACKSON [BAMSON]
RATE: PG-15
WORD: 1,560
BY: Silverfeather29 /@silverfeather29/
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
University The Series:
ARCHED
Gim~~me Gimme Gimme your love~~
มือถือเครื่องบางแผดเสียงลั่นเมื่อตัวเลขดิจิตอลบนหน้าจอเปลี่ยนเป็น 07.00 AM ร่างที่มุดอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาครางฮือดิ้นไปมาไม่อยากจะตื่นนัก แต่สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้กับเพลงท่อนเดียวที่วนซ้ำไปซ้ำมา เอื้อมมือขาวมากดปิด นอนนิ่งไปสักพักก่อนจะลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ กลิ้งตัวลงจากเตียงเดินสะลึมสะลือเข้าห้องน้ำไปแบบตื่นไม่เต็มตา
ผ่านไปเพียงสามนาทีก็เปิดประตูออกมา สะลัดน้ำออกจากตัวพลางหยิบเสื้อนักศึกษาตัวเมื่อวานมาใส่ซ้ำหน้าตาเฉย มือหนึ่งดึงรั้งกางเกงขึ้นรูดซิป อีกมือก็หยิบเอาเข็มขัดมาสอดใส่หูกางเกง ก้มหยิบเอากระเป๋ามาสะพายแล้วเดินออกจากห้องไปทั้งๆที่ผมไม่หวี
...แจ็คสันไม่ได้ซกมก แบบนี้เขาเรียกวิถีลูกผู้ชาย... (เหรอหวัง?)
แวะซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งหน้าหอ 20 บาทแล้วจับรถโดยสารในมหาวิทยาลัยเพื่อไปลงคณะ ตอนเช้าแบบนี้นักศึกษามักจะเต็มจนล้นรถเสมอ ผู้หญิงก็นั่งไปส่วนผู้ชายแมนๆแบบผมก็ยืนห้อยโหนโจนทะยานกันไป วันนี้ช้าหน่อยเลยได้ยืนตรงประตู มือจับเสากันตก ตาก็มองวิวทิวทัศน์สองฝั่งเพลินๆ ดีที่มหาลัยผมมันเป็นมหาลัยในป่า มองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นไม้ใบหญ้า (ป่าทึบ) เต็มไปหมด
“เอ้ย!”เผลอใจลอยไปหน่อยไม่ทันได้รู้ตัวตอนรถวิ่งผ่านลูกระนาดหวิดตกลงไปอยู่แล้ว ถ้าคนด้านหลังไม่รั้งแขนเอาไว้ หันหน้าไปว่าจะขอบคุณก็ต้องชะงักกับรอยยิ้มกว้างขวางคุ้นตาของเด็กหนุ่ม
“แบมแบม?”
“สวัสดีครับ ครูพี่แจ็ค”
เด็กหนุ่มตัวเล็กผอมในชุดนักศึกษาตัวโคร่งถูกระเบียบ รองเท้าหนังแถมหนีบกระดานรองวาดไว้ใต้รักแร้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าปี 1 คณะสถาปัตย์กรรมศาสตร์
“นายเรียนสถาปัตย์? ไหนบอกว่าสอบได้ที่อื่นไง?”
“ก็ผมอยากอยู่ใกล้ครูพี่แจ็คนี่”เจ้าเด็กนั่นตอบตรงๆ เล่นเอาเขารู้สึกเขวไปเลย กระแอมไอหันหน้ากลับเป็นการตัดบทสนทนา
แบมแบมเป็นเด็กนักเรียนในคอร์สติวสอบเข้าที่เขาสอนตอน ปี 2 แต่เป็นเด็กที่รับเข้ามาตอนแรกแล้วทำให้แจ็คสันปวดหัวที่สุด ก็เพราะแบมแบมไม่อยากจะเรียนสายครูอย่างที่พ่อแม่หวังเลยพาลต่อต้านทุกอย่างที่พ่อแม่จัดหาให้ แน่นอนว่าการเรียนวิเศษกับเขาแบมแบมก็ต่อต้านเพราะแม่ยัดมาให้เรียน การเรียนวันแรกเลยเกือบลงเอยด้วยการโบกกะบาลเด็กเกรียนนี่
หลังจากหนีกลับไปตั้งหลัก มาเจอกันอีกเลยถามโต้งๆเลยว่าอยากเรียนอะไร แปลกที่คราวนี้แบมแบมตอบชัดเจนว่าอยากเรียนสถาปัตย์ฯ ตกลงกันไปมาสรุปสุดท้ายผมเลยสอนวิชาที่เอื้อต่อการสอบเข้าคณะสถาปัตย์ให้ แลกด้วยการที่แบมแบมไม่เกเรกวนผมเวลาสอนอีก ได้ประโยชน์ทั้งเด็กทั้งตัวผมเอง ทุกฝ่ายแฮปปี้ โดยไม่ผมก็ไม่ได้คิดหรอกว่าพอวันสุดท้ายของการเรียนการสอน เจ้าเด็กนี่จะ...
“ผมชอบครูพี่แจ็ค”
เออ เหมือนแบบนี้เลย ประโยคเป๊ะ น้ำเสียงงี้เลย
...เอ๊ะ ไม่ดิ...
แจ๊คสันหันขวับ ไอ้เด็กเกรียนแย้มยิ้มกว้างรออยู่แล้ว เอ่ยย้ำอีกรอบไม่กลัวสายตาคนรอบๆที่หันมองอย่างสนอกสนใจ
“ผมชอบ...”
“แบมแบม!”ผมดุเสียงเบาแต่จริงจัง เด็กนั่นยู่ปากยื่นๆนั่นเป็นเชิงงอนแต่ก็หยุดพูดแต่โดยดี
...ไอ้เด็กเกรียน!...
จนแล้วจนรอดรถโดยสาร (หอยทาก) ก็พาผมมาถึงคณะจนได้ รีบก้าวลงจากรอเอ่ยขอบคุณคนขับอย่างเคยชิน แต่จะไม่ชินก็ตรงมีเด็กบางคนติดสอยห้อยตามมาด้วยนี่สิ...
ผมเหลือบมองไอ้เด็กเกรียน รู้สึกเสียเซลฟ์แปลกๆตอนยืนอยู่ข้างๆ
...อายุน้อยกว่าผม มาสูงกว่าผมได้ยังไง!...
พยายามไม่สนใจเดินข้ามถนนดิ่งเข้าบริเวณคณะ แต่แบมแบมก็ยังเดินตามมาจนอดไม่ได้ที่จะหยุดหันไปต่อว่า
“แล้วนายจะตามพี่อีกนานไหมเนี่ย?”
“ใครตามพี่? คณะผมอยู่ข้างๆผมก็ต้องเดินมาทางนี้สิครับ”ตอบชัดแจ๋ว ตาโตก็แจ๋วแว๋ว ไร้คำโกหกใดๆ เล่นเอาแจ็คสันรู้สึกเสียเซลฟ์ครั้งที่สอง ฮึดฮัดในใจแล้วเดินจากมา ไม่สนใจเสียงร้องตะโกนโหวกเหวกด้านหลัง
“แล้วเจอกันนะครับ ครูพี่แจ็ค~~~~~~~~”
...อย่าเจอกันเลยเถอะ ฮึ่ย!...
“โอยยยย~~~~”โอดครวญเหนื่อยอ่อนจากการทำงานติดต่อกันเป็นเวลานาน เลื้อยกายลงไปกับโต๊ะหิวอ่อนหน้าคณะที่เดิม ส่วนไอ้นิคกับไอ้พีเนียลหมอบราบคาบแก้วตั้งแต่แปลนิยายหน้าแรกแล้ว
“ซิ่วดีมะ”ไอ้พีเนียลโอดครวญ ผมก็ยังไหล่
“จะซิ่วก็เรื่องของมึง กูก็จะรอดูว่าแม่กับป๊ามึงจะหาวิธีไหนมาเชือดลูกชายเหมือนกัน”
“พูดอย่างนี้ละกูขอตายคานิยายดีกว่า”
มันกระเด้งตัวลุกขึ้นมาแปลต่ออย่างขะมักเขม้น พ่อแม่มันดุจะตาย ขืนลาออกตอนปีสามแล้วบอกว่าจะขอซิ่วใหม่ มีหวังมันโดนหักกระดูกแน่ๆ
มือถือสั่นครืดบอกว่ามีข้อความเข้า แต่ผมไม่สนใจหรอกก็โฆษณาขยะมันเยอะจะตาย คราวนี้ก็คงเหมือนกัน
Gim~~me Gimme Gimme your love~~
มือถือแผดเสียงขึ้นมาอีก ผมรีบล้วงขึ้นมารับโดยไม่ได้ดูเบอร์
“แจ็คสันคร๊าบบ”
“เสียงครูพี่แจ็คจากในโทรศัพท์ทำไมมันน่ารักจังเลยล่ะครับ”
“แบมแบม!”
...ไอ้แบบนี้มีคนเดียวครับ ไม่ต้องเดาก็รู้แกวอ่ะ...
“อย่าเพิ่งดุน่าครู อ่านข้อความผมด้วยนะ...”พูดแค่นี้แล้วสายก็ตัดไป ผมมองหน้าจอมือถืองงๆ มือก็กดจิ้มเปิดข้อความเข้าใหม่อย่างเสียไม่ได้
จาก xxx-xxxxxx268
นี่คุณรู้ไหมว่านอกโลกมันมีอะไร?
หืม? ไม่รู้เหรอ...
ที่จริงแล้ว...
คุณไม่ต้องรู้ก็ได้
รู้แค่ว่าในใจผมมีคุณก็พอ...
.
.
.
เสี่ยวเฟร่อ!!
0_0”……………………..
เสียงข้อความเตือนขึ้นมาอีก แจ็คสันเปิดดูด้วยใจที่เริ่มไม่สู้ดีแล้ว...
ติ๊ด
จาก xxx-xxxxxx268
จะกินเหล้าก็ต้องเติมโซดา
จะตกปลาก็ต้องมีเบ็ด
จะเสร็จก็ต้องมีอารมณ์
จะหายขมก็ต้องกินน้ำหวาน
แต่สานรักร่วมเธอจะต้องใช้อะไร?
ติ๊ด
จาก xxx-xxxxxx268
เขาบอกว่า…
รักสาวพยาบาลต้องมีเข็มดี
รักสาวบัญชีต้องรวยให้สุด
รักสาวมนุษย์ต้องหล่อปัญญา
แต่รักหนุ่มศึกษาท่ายากเยอะ...จริงหรือเปล่าครับ?
ติ๊ด...
ปิดแม่ม!!!!
(ノಠ益ಠ)ノ
นั่นแหละหลักจากที่ปิดเครื่องทั้งวันก็โดนเพื่อนทั้งสาขาสรรเสริญเป็นสัตว์เลื้อยคลานเพราะไม่รับโทรศัพท์อาจารย์จนไม่รู้ว่าอาจารย์งดคลาส ไปรอแกร่วหน้าห้องนานสองนานถึงได้รู้ว่าไม่มีเรียน
...ไม่ใช่ความผิดผมนะ ความผิดเจ้าเด็กนั่นล้วนๆเลย!!!...
ฮึดฮัดเดินลงจากคณะมาเซ็งๆ ว่าจะเดินเข้าร้านกาแฟไปซื้อลาเต้เย็นให้ชุ่มคอ แต่ก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมเซาะ แขนผมโดนฉุดอีกแล้ว หันไปมองก็เจอกับเจ้าเด็กหน้าแป้นแล้นคนเดิม ผมถอนหายใจเฮือก
“แบมแบม นายไม่มีเรียนรึยังไง”
“อาจารย์สั่งงานแล้ว ผมแค่ไปทำให้เสร็จ ว่าแต่ครูพี่แจ็คเรียนเสร็จแล้วเหรอ?”
“งดคลาสน่ะ... ปล่อยแขนฉันได้แล้ว จะจับไว้ทำไม”
“ม่ายยยยย”ลากเสียงยาวตีรวนลอยหน้าลอยตา แถมยังเลื่อนมือจากแขนมากระชับเอวของคนเป็นพี่ให้เข้าไปใกล้เสียด้วย
แจ็คสันตีมือดังเพี๊ยะ ทำหน้าดุจริงจังให้เจ้าเด็กเกรียนที่ทำรุ่มร่ามใส่เขา จนแบมแบมต้องละมือออก
“อย่ามารุ่มร่ามแถวนี้”
“โถ่~ ก็พอผมบอกชอบพี่พี่ก็ไม่ยอมรับผม พอผมส่งข้อความไปจีบพี่ก็ปิดเครื่องหนี พอผมจะสกิจชิพพี่ก็ไม่ยอมเล่นด้วยแบบนี้ แล้วผมจะจีบพี่ยังไงให้ติดอ่ะ”
เด็กหนุ่มปีหนึ่งทำแก้มป่องงอน ดวงตากลมฉายแววตัดพ้อน่าสงสาร ปากเบ้ออกเป็นเชิงไม่พอใจเหมือนเด็กๆ
“ผมชอบพี่จริงๆนะ ให้โอกาสผมหน่อยไม่ได้เหรอ?”
“...”
“พี่แจ็คสัน”
เจ้าของชื่อหันหลังเดินกลับไม่สนใจคำเรียกหาที่แปลกไป ปล่อยแบมแบมถอนหายใจเฮือกแทบหมดแรงนั่งพิงอยู่ตรงนั้น กำลังจะเดินหันหลังกลับคณะตัวเอง มือขาวของใครบางคนก็สอดเข้ามากระชับมือหยาบของตนเองแน่น
“อย่าเรียกฉันว่าครูอีก...แล้วก็”
“จีบธรรมดาก็พอ”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น