[SERIES] University : EDED [MARKSON]
TITLE:
University The Series: EDED
COUPLE:
MARK x JACKSON [EDED]
RATE:
PG-20
WORD:
2,351
BY:
Silverfeather29 /@silverfeather29/
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
University The Series:
EDED
“แจ็คสันมึงไม่เหงาเหรอวะ?”จู่ๆพีเนียลก็ถามขึ้นตอนกินข้าว
ทำเอาเจ้าตำแหน่งขี้เหร่รุ่นแทบสำลัก
“ถามทำไมวะ?”
“อ้าว ก็ตั้งแต่มึงมานี่กูไม่เห็นมึงมีแฟนเลย”
“มึงก็ไม่มี”โต้กลับอย่างแรงจนไอ้พีเนียลหน้าชา
นิคหัวเราะกร๊ากสะใจจนโดนเพื่อนรักทั้งสอบตบหัวให้เงียบ กุมหัวบ่นอุบ
“ถ้ากูโง่ลงมากกว่านี้พวกมึงต้องรับผิดชอบนะ”แต่ก็ไม่มีใครสนใจคำบ่นนั่น นิคได้แต่มองค้อนซ้ายขวา
“แจ็คสัน!”
“อ้อ พี่มินจุนสวัสดีครับ”ทักทายรุ่นพี่หน้าเรียวเลขาสโมสรคณะที่เดินยิ้มตาปิดเข้ามายื่นเอกสารสองสามแผ่นให้
“อะไรอ่ะครับ?”รับมาเปิดอ่านงงๆ
“งานอำลาอาจารย์...ขอการแสดงจากสโมสรนักศึกษาคณะศึกษา 1 ชุด
พีจะให้ผมไปแสดงเหรอ?”
“ใช่ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จไปหาพี่ที่ห้องด้วยนะ
ตอนแรกว่าจะฝากเพื่อนเอาไปให้ พอดีเจอนายที่นี่พอดีน่ะ”
แจ๊คสันพยักหน้า ยื่นเอกสารกลับรุ่นพี่ที่ยืนรออยู่ “ได้ครับ แล้วมันจะทันเหรอพี่
อีกสามวันนะ”
“ทันอยู่แล้ว ก็ว่าจะเอาตามที่พวกนายสะดวกน่ะ อ้อ
นอกจากนายก็มีมินต์ โชว์แปงกับมาร์คด้วยนะ”
“ฮะ!? พี่มาร์คอ่ะนะ?”พูดเสียงดังจนคนรอบข้างหันมามอง มินจุนยิ้มนิดๆเหมือนรู้ว่าต้องเป็นแบบนี้
ในขณะที่เพื่อนเกลอสองแสบกลั้นหัวเราะตัวสั่นกึกๆอยู่ข้างๆ
“ฉันแล้วไง หืม? สั้น”เสียงทุ้มต่ำแทรกขึ้นมาในบทสนทนา
แจ็คสันหันขวับไปมองคนมาใหม่ที่เดินเข้ามา
ใบหน้าหล่อสวยที่แจ็คสันไม่ชอบนักยักคิ้วนิดๆกวนประสาทคนตัวเตี้ยที่แทบจะเต้นเร่าๆกระโดดมาบีบคอคนพูดไม่เข้าหู
“ใครสั้น!! ไอ้ ไอ้...ฮึ่ย!”ได้แต่สะกดกลั้นคำหยาบที่กำลังจะพุ่งออกมาเพราะเห็นว่ากำลังอยู่ในที่รโหฐาน
ดวงตากลมถลึงตามองมาร์คที่หัวเราะหึหึในลำคอยั่วประสาทคนตัวเล็กให้สติแตกมากยิ่งขึ้น
มินจุนเห็นท่าทางไม่ดี
รีบทำการพูดเกลี้ยกล่อมและลากตัวทั้งสองคนออกมาจากโรงอาหารทันที
ระหว่างทางก็ยังแง่งๆใส่กันไม่หยุด คนเป็นรุ่นพี่เห็นก็อดถอนหายใจไม่ได้ คนละปี
คนละสาขาแต่พวกมันก็อุตส่าห์เป็นคู่กัดกันจนได้ คิมล่ะโคตรไม่เข้าใจ -*-
แจ็คสันนั่งฮึดฮัดอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันกับมาร์คที่นั่งใส่หูฟังฟังเพลงเงียบๆอยู่ข้างๆในขณะที่รอคนอื่นๆมาให้ครบ
ตอนนี้ห้องสภาเหลือแค่เขา มาร์ค
พี่นิชคุณที่กำลังนั่งพิมพ์งานและพี่แทคยอนที่กำลังนอนวาดรูปแมว (?) อยู่บนพื้นห้อง
มาร์คเรียนสาขาคอมพิวเตอร์ ปี 4 เป็นเดือนคณะตอนปี 1
รู้จักกันตอนแจ็คสันได้เป็นตอนแรกก็ดีๆหรอก
ถึงจะหมั่นไส้นิดหน่อยตอนเจอกันครั้งแรก
คนบ้าอะไรหล่อก็หล่ออยู่หรอกแต่หยิ่งชิบหาย
ตอนหลังๆถึงได้รู้ว่ามันไม่ได้หยิ่งหรอก กวนตีนหลบในได้น่าหมั่นไส้ที่สุด
แถมแกล้งกวนเฉพาะกับเขาอีกต่างหาก อย่าง...
“เฮ้ย!”แจ็คสันร้องเสียงดัง
มือปิดหูที่โดนนิ้วเรียวแหย่เข้าไปเมื่อครู่ ผวาลุกขึ้นจ้องคนทำตาเขียวปั๊ด
แหย่เข้ามาได้! ผมนี่ขนลุกซู่เลยครับ! “แหย่เข้ามาทำไมเล่า”
“ใครแหย่? ไม่มี๊”
ดูมันแก้ตัวครับ แง่งงงงงงงง!!! กำลังจะกระโดดไปบีบคอได้หล่อกวนตีนตรงหน้า แต่ก็เหมือนโชคช่วย
ประตูห้องสภาเปิดออกพร้อมพี่มินจุน พี่จุนโฮและหญิงสาวอีกสองคน
แจ็คสันชี้หน้ามาร์คคาดโทษ แล้วสะบัดหน้าเดินไปหาพี่มินจุนแทน
...ไม่อยากอยู่ใกล้มากครับ
เดี๋ยวเกิดพลั้งมือฆ่าไปแล้วสาวๆทั้งคณะที่รุมทึ้งผมแน่นอน...
“แจ็คสัน! นายผิดอีกแล้วนะ”เสียงพี่มินจุนโหวขึ้นมาจากด้านล่างทำเอาคนตัวเตี้ยชะงักหันไปยู่หน้าใส่คนเป็นพี่งอนๆ
เพลงหยุดลงอีกครั้งพร้อมเสียงถอนหายใจเบาๆของคู่เต้นรำของเขา
“ไม่ต้องมายู่หน้าโว้ย! พอจบท่านั้นแล้วให้หมุนตัวมิ้นต์เลย
ไม่ต้องรอจังหวะสาม ดูอย่างมาร์คดิ โชว์แปงหมุนจนแทบจะเป็นลมแล้ว”
“คร๊าบๆ”ตอบรับส่งๆ
ในใจแอบเคืองนิดๆที่เอามาร์คมาเปรียบเทียบ แต่มันก็จริงที่ว่าเขาทำผิดพลาดจริงๆ
จังหวะเพลงนุ่มๆดังขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้แจ็คสันตั้งใจมาก
บีบมือหญิงสาวจนเธอต้องยู่หน้าใส่บอกให้ผ่อนแรงลงหน่อย ตอนนั้นแหละที่สมาธิหลุดเผลอก้าวเท้าผิดไปเหยียบเท้าหญิงสาวเต็มๆ
“ไอ้แจ็ค!!!”
“ขอโทษคร๊าบบบบบบบบบบบบบ”
“โอ๊ยยย!”มินจุนกุมขมับมองรุ่นน้องตัวเล็กที่กำลังทำหน้าขอโทษขอโพยบนเวที
ถ้าวันนี้แจ็คสันเต้นไม่ได้ พวกเขาก็ไม่ได้กลับกันพอดี
ขณะที่กำลังคิดหัวจะแตกว่าจะทำยังไงดี
พลันสายตาก็เห็นร่างสูงอีกร่างที่ยืนนิ่งมองคนตัวเล็กอยู่ไกลๆ ปากเรียวยิ้มมุมปาก
เงยหน้าไปสั่งรุ่นน้องทันที
“มาร์คนายไปสอนแจ็คสัน”
“หา!//ฮ่ะ?”
แจ็คสันร้องตกใจตาเหลือกใส่รุ่นพี่ที่เคารพ
ส่วนมาร์คหันหน้าขวับมองมินจุนอย่างไม่เข้าใจ
“ตามนั้นแหล่ะ ให้สาวๆเค้ากลับไปก่อน
ดึกแล้วมันอันตราย ส่วนพวกหนุ่มๆก็ให้ซ้อมกันไป ยังไงมาร์คก็ทำได้แล้ว
ทำได้ไหมมาร์ค”
“ก็ได้ครับพี่”มาร์คตอบรับนิ่งๆทำเอาแจ็คสันเหมือนจะเป็นประสาทกลายๆ
จะไปโวยพี่มินจุนก็ทำไม่ได้ ก็เห็นอยู่ว่าพวกเขาไม่ถูกกันขนาด
ทำไมถึงต้องให้มาซ้อมให้กันด้วยวะ แจ็คสันอยากบ้า!!!!!!!!
“เลิกทำหน้าแบบนั้นแล้วมาซ้อมสักที”มาร์คบ่นใส่คนตัวเล็กเซ็งๆ ก็ตั้งแต่ที่มินจุนเดินออกไป
ปล่อยให้ห้องสโมเหลือเพียงพวกเขาสองคน แจ็คสันก็เอาแต่ยืนหน้าบูดอยู่ข้างโซฟา
ไม่ยอมพูดไม่ยอมคุยกับมาร์คเลย
“ผมเต้นได้”
“แต่เต้นผิด”
เหมือนได้ยินเสียงฉึก คนตัวเล็กเม้มปากแน่นเถียงไม่ได้
แต่ก็ยังไม่อยากให้มาร์คมาซ้อมให้อยู่ดี
“ผมซ้อมเองได้ พี่ไปนั่งโน่นเลย
ไม่ก็กลับไปก่อนก็ได้”พูดไม่พอยังเดินไปเครื่องเสียงเตรียมเปิดเพลงเองอีกต่างหาก
มาร์คส่ายหน้ากับความดื้อดึงนั่น เดินกลับนั่งโซฟา
มองดูคนตัวเล็กในชุดนักศึกษาปล่อยชายกำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดยกมือขึ้นทำท่าเสมือนโอบกอดหญิงสาวก้าวเท้าไปมาตามจังหวะเพลงแบบเก้ๆกังๆ
บางทีก็สะดุดขาตัวเอง จนต้องกลับไปเริ่มเต้นใหม่ ดวงตากลมแทบไม่หันมามองเขาด้วยซ้ำ
แจ็คสันคงลืมไปแล้วว่ามีมาร์คอยู่ในห้องด้วย ซึ่งมันก็ดีเพราะมาร์คจะได้เห็นภาพหลุดๆของคนตัวเล็กเยอะขึ้น
เหมือนตอนนี้...
“แม่ง ผิดอีกแล้วอ่า”บ่นงุบงิบคิ้วขมวดปากแดงอิ่มยื่นทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ
มือขาวยกขึ้นตบแก้มป่องตัวเองเบาๆเรียกสติ จมูกรั้นสูดลมหายใจเข้าลึก
เริ่มซ้อมคนเดียวอีกครั้ง
“ผิดแล้ว”
เฮือก!
แจ็คสันสะดุ้งตอนได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังในระยะประชิด
ร่างถูกหมุนพลิกให้กลับมามองหน้าเดือนคณะปี 4 ที่กำลังยิ้มแปลกๆมาให้
เอวอวบถูกมือแกร่งรวบให้เข้ามาใกล้ก่อนจะปล่อย
เหลือเพียงมือที่วางแนบไว้บนเอวและมือขาวอีกด้านที่โดนนิ้วเรียวสอดเข้ามาประสานแน่นในท่วงท่าของการเต้นรำ
“ทำอะไรน่ะ!”
“เงียบเถอะน่า ฉันจะซ้อมให้”
เสียงทุ้มตอบกลับ
ขยับตัวบังคับร่างเล็กให้เต้นรำไปตามจังหวะเพลงที่ยังเปิดคลอเบาๆ
ดวงตาที่มองมาทอประกายอะไรบางอย่างที่ทำให้แจ็คสันรู้สึกเขินขึ้นมาดื้อๆ
“ให้ผมเป็นผู้ชายดิ พี่เป็นผู้ชายแบบนี้เดี๋ยวผมก็หลงท่ามากกว่าเดิมหรอก”รีบบอกคนตัวสูงที่กำลังจัดท่าทางให้เขาเต้นท่าผู้หญิงอยู่
ตามจริงก็ไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะหลงท่าหรอก แต่ก็แค่ไม่อยากให้มาร์คเป็นคนรุกแบบนี้
...มันดูแปลก ไม่สิ ก็แค่เขินล่ะมั้ง...
มาร์คเลิกคิ้วเหมือนสงสัยแต่ก็ยอมสลับบทบาทแต่โดยดี
มือแกร่งที่วางบนเอวเลื่อนขึ้นมาตามโครงร่างคนตัวเล็กผ่านเสื้อนักศึกษาผืนบางชุ่มเหงื่อมาวางไว้แถวบ่าของคนตัวเล็กกว่าที่ถลึงตาใส่
แจ็คสันเอื้อมมือไปวางบนเอวมาร์ค
อดคิดไม่ได้ว่ารูปร่างผอมบางแบบนี้แต่เนื้อกลับแน่นแข็งจนน่าอิจฉา
เริ่มเต้นไปตามจังหวะเพลงที่มาร์คคงไปเปิดโหมดรีเพลย์ให้ถึงได้เล่นต่อกันเรื่อยๆแบบนี้
ตั้งสติเต้นไปไม่ถึงนาทีสมาธิก็เริ่มหลุดเพราะนิ้วเรียวที่เล่นซบลูบๆวนๆอยู่แถวติ่งหูและข้างลำคอให้จั๊กจี้หวาดเสียวเล่น
ความรู้สึกแปลกๆกำลังวิ่งวนอยู่ในร่างมันมากขึ้นจนแจ็คสันเผลอก้าวเท้าพลาด เป็นโอกาสให้ใบหน้าหล่อสวยก้มลงมากระซิบอยู่ข้างหู
“นายเต้นผิดอีกแล้วนะ แจ็คสัน”
มือที่ค้างอยู่บนไหล่ผลักร่างคนตัวเล็กให้ล้มลงบนโซฟา
สัมผัสร้อนแนบลงบนริมฝีปากอิ่มที่เม้มแน่น ดวงตาโตหลับตาปี๋อย่างตั้งตัวไม่ทัน
มาร์คมองภาพนั้นอย่างเอ็นดู เม้มหยอกล้อริมฝีปากล่างอิ่มเบาๆ
นิ้วเรียวลูบแหย่ใบหูเล็กที่เริ่มแดงก่ำหลอกล่อให้โอนอ่อนตาม ในที่สุดก็สามารถส่งลิ้นเข้าไปชิมรสหวานภายในโพรงปากนุ่มได้
...หวาน ไม่ได้หวานล้ำเหมือนน้ำตาล แต่เป็นความรู้สึกหวานจากตัวตน
เป็นความหวานที่เมื่อได้ลองลิ้มรสไปครั้งหนึ่ง ก็เสพติดจนไม่สามารถขาดมันได้...
มาร์คจับคางแจ็คสันให้เชิดขึ้นรับรสจูบจากตัวเองเองมากยิ่งขึ้น เสียงครางฮือในลำคอเบาๆที่ได้ยินยิ่งเร่งให้ความร้อนในร่างกายพุ่งสูง
เลื่อนมือลงมาปลดกระดุมเสื้อชุ่มเหงื่อออก
แตะต้องผิวเนื้อขาวใต้เสื้อผืนบางอย่างย่ามใจ
เต็มไม้เต็มมือจนอดไม่ได้ที่จะบีบเค้นไปทั่ว
“ฮือ อย่า”
เสียงแหบร้องครางแผ่วเบาเรียกสติมาร์คให้กลับมามองแจ็คสันที่ลืมตาขึ้นมามองเขา
ดวงตาที่ส่องประกายสดใสตอนนี้เต็มไปด้วยความตกใจและไม่เข้าใจ
น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาบนขอบตาสวย แก้มแดงระเรื่อ
ปากอิ่มสีสวยใต้จมูกโด่งรั้นเหมือนจะแดงมากกว่าเดิมเพราะรสจูบ
...น่ารัก...
มาร์คยิ้มบางๆให้กับคนใต้ร่าง
ลุกขึ้นยืนก่อนแล้วฉุดแขนคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นตาม
“ตั้งใจหน่อย คืนนี้เราต้องเต้นให้ได้นะ”
ฮ่ะ!?
แจ็คสันกำลังสับสน
หลังจากที่ปล้ำจูบเขาแบบไม่มีต้นสายปลายเหตุแล้วสมควรพูดประโยคนี้เหรอวะมาร์ค! ควรขอโทษหรือพูดอะไรอย่างอื่นที่ไม่ใช่การกลับมาเรื่องเดิมทั้งที่พาเขาเตลิดไปไกลแบบเมื่อครู่ดิวะ!
สงสัยจะหงุดหงิดในใจเยอะไปหน่อยจนแสดงออกทางสีหน้า
มาร์คเลยหัวเราะก๊าก ดึงตัวเขาเข้าไปใกล้ จัดท่าเริ่มเตรียมตัวเต้นรำอีกครั้ง
“ถ้านายเต้นผิดอีก ฉันจะจูบนายแบบเมื่อกี้
และถ้านายยังกล้าผิดอีกเรื่อยๆ ฉันก็จะทำมากกว่าจูบเรื่อยๆเหมือนกัน...”
ดวงตาจริงจังแบบนั้นทำให้แจ็คสันรู้ด้วยสัญชาติญาณเลยว่า…
ถ้าเขายังไม่ตั้งใจจริงๆล่ะก็ คืนนี้ได้โดนทำประตูแน่ๆ
T__________T
“ขอบคุณทุกคนมากนะที่มาช่วยแสดงให้คณะ
ทำได้ดีกันมากๆเลย”พี่มินจุนที่เป็นพ่องานยิ้มปริ่มภูมิใจ
ปรบมือขอบคุณนักแสดงทุกคน “ทั้งที่พวกเรามีเวลาไม่มาก
แต่ทำได้ดีเกินคาดหมายจริงๆ โดยเฉพาะแจ็คสัน นายทำได้ดีจนฉันตกใจเลย
ดูๆอยู่ก็หวาดเสียวว่ามินต์จะกรี๊ดออกมาช่วงไหนเลย”
เสียงหัวเราะครืนดังมาจากคนที่ได้ยิน
เจ้าตัวโดนคนว่าทำหน้ามุ่ยใส่คนเป็นพี่งอนๆ ส่วนหญิงสาวก็รีบเสริมขึ้นมาอย่างเร็ว
“นั่นสิคะพี่มินจุน
หนูนี่เต้นไปยังเสียวๆเท้าอยู่เลย แต่จนจบแจ็คสันก็ยังไม่เหยียบเท้าหนูสักรอบ
หนูนี่มหัศจรรย์ใจจริงๆ”
“ต้องขอบคุณโค้ชดีสินะ
นายไปสอนแจ็คสันมันยังไงให้เต้นได้ดีแบบนี้ในชั่วข้ามคืนน่ะมาร์ค”
ร่างสูงที่กำลังถอดรองเท้าบูตบนโซฟาหันมามองคนถามยิ้มนิดๆ
เลื่อนสายตาไปทางคนตัวเล็กที่ทำท่าไม่สนใจอยู่อีกฟากของห้อง
“ความสามารถส่วนตัวครับ”
เสียงโห่ฮาดังขึ้นจากทุกสารทิศ
ตลกกับคำตอบแบบไม่ถ่อมตัวแบบนั้นของมาร์ค
โดยไม่มีใครสังเกตหวังแจ็คสันที่กำลังก้มหน้าซ่อมแก้มกลมแดงระเรื่อและปากแดงอิ่มช้ำของตัวเองเลยสักนิด
สะดุ้งตอนเผลอหันไปสบสายตาเจ้าเล่ห์ของคนบนโซฟา
รีบวิ่งหลบเข้าห้องแต่งตัวทันทีทันใด
“หึหึ คิดว่าจะหนีพี่พ้นเหรอครับ ที่รัก...”
มาร์คสามารถยืนยันได้ว่าเป็นความสามารถส่วนตัวจริงๆ...
หลักฐานก็คือรอยจูบบนสะโพกด้านขวาของหวังแจ็คสันนั่นแหละ...
(แสยะยิ้ม)
(แสยะยิ้ม)
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น