[OUR] 26
OUR BABY!
บทที่ 26
มาร์คตื่นขึ้นมาตอนเช้าเพราะเสียงพิมพ์แกรกๆอยู่ใกล้ๆ
ปรือตามองภรรยาตัวเล็กที่นั่งทำหน้าจริงจังอยู่หน้าเลปทอปเครื่องบางไม่ไกลจากฟูกนอน
ข้างกายยังมีเมสันนอนคว่ำหน้านอนอยู่กึ่งกลางที่นอนพอดี
ลูกของพวกเขาอายุ
8 เดือนแล้ว สุขภาพสมบูรณ์ดีทุกอย่าง ตาโตแป๋วได้แม่ จมูกกับปากเหมือนพ่อ
ผิวก็ขาวใส เส้นผมสีดำขลับ เด็กน้อยกำลังนอนคว่ำหน้าอยู่บนที่นอน
ปากแดงน้ำลายไหลย้อย ท่าทางหลับสบาย
ส่วนแจ๊คสันก็เริ่มทำงานอิสระส่งงานรับงานทางอินเทอร์เน็ต
ตอนแรกก็ทะเลาะกันอยู่เรื่องนี้ เขาไม่อยากให้แจ็คสันทำงาน แต่เจ้าตัวก็ยืนยันว่าจะทำเพราะอยู่บ้านเฉยๆมันว่างเกินไปและเมสันก็โตพอที่จะปล่อยให้เรียนรู้เองได้แล้ว
ไม่ต้องมาประคบประหงมเหมือนแต่ก่อน สุดท้ายด้วยความเกรงใจ (กลัวเมียก็บอก)
มาร์คก็ต้องยอมให้แจ็คสันทำตามในสิ่งที่ต้องการ
แต่ก็เตือนๆบ้างว่าอย่าทำงานหักโหมเกินไป เขารู้ว่าเวลาคนตัวเล็กตั้งใจทำอะไรมักจะทำจนลืมดูแลตัวเองเสมอ
มาร์คพลิกตัวหอมแก้มใสเบาๆ
กลัวลูกตื่น จับผ้าอ้อมขึ้นห่ม เขาหาวออกมาครั้งหนึ่ง
เงยหน้าขึ้นก็เห็นแจ็คสันมองมาพอดี คนตัวเล็กยังอยู่ในชุดเสื้อยืดสีดำตัวโคร่งกับกางเกงบอกเซอร์โชว์ขาขาว
เส้นผมยาวเก็บรวบมัดไว้ด้านหลังลวก ใบหน้ากลมสวมแว่นสายตากรอบสีดำ
...น่ารัก...
“ผมทำให้ตื่นรึเปล่า?”
“ไม่หรอก
ทำไปเถอะ ถึงเวลาพี่จะตื่นแล้วพอดี”
ตอบพลางพลิกกายลงจากฟูกหนา
อ้อมไปจับหลังคอเนียนให้หันกลับมา จุ๊บเบาบนริมฝีปากอิ่มแดงอย่างทุกวันแล้วค่อยเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ
วันนี้เขาเข้างานสิบโมงเลยไม่รีบเท่าไหร่
เดินออกมาอีกที
ก็เห็นแจ็คสันอุ้มลูกกินนมอยู่ปลายฟูกเตียง
ตากลมหันกลับมามองนิดหน่อยแล้วหันกลับไปสนใจเจ้าตัวเล็กต่อ เขาแอบเห็นปากอิ่มเบ้ออกเล็กน้อย
เอนตัวไปมาเหมือนนั่งไม่สบาย พอแต่งตัวเสร็จเลยไปนั่งซ้อนหลัง จับแจ็คสันมาพิงไหล่
โอบรอบเอวอวบมองเจ้าตัวเล็กอ้อมแขนแม่ด้วยความเอ็นดู
“โตขึ้นเยอะเลยนะ”
“ไม่โตได้ไง
เล่นกินนมเยอะขนาดนี้ ม๊าช้ำหมดแล้วรู้ไหมเนี่ย”แจ็คสันบ่นงุบงิบ ยีเส้นผมบนหัวเล็กๆนั่นด้วยความหมั่นเขี้ยวแต่ก็ยังโอบเมสันขึ้นมาให้กินได้ถนัดขึ้น
“แล้วพี่ไม่ไปทำงานเหรอ? เดี๋ยวสายนะ”
“วันนี้เข้าแลปทดลองสิบโมงน่ะ”
คนตัวขาวมีท่าทีแปลกใจ
ก็ปกติงานมาร์คยุ่งจะตายออกเข้าไม่ก็ออกหัวค่ำตลอด วันนี้มาแปลกบอกทำงานสิบโมง?
กำลังจะเอ่ยปากถามก็พอดีเมสันอิ่ม ยิ้มร่าหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอารมณ์ดี กลิ้งตัวไปมาบนที่นอน
ยันตัวเองลุกขึ้นนั่งมองพ่อแม่ตาแป๊ว
เมสันอายุแค่ 8
เดือน แต่กลับมีพัฒนาการเทียบเท่าเด็ก 10 เดือน ถือว่ามีการเติบโตที่รวดเร็วจนพี่คุณยังตกใจ
แต่พอคิดว่าพ่อเป็นมาร์ค ทุกคนก็พยักหน้าอยู่ในใจ...
...ถึงจะไม่ได้พูดถึงความฉลาดของมาร์คมากมาย
แต่ก็อย่าเพิ่งลืมว่าพี่ท่านเป็นอัจฉริยะสติเฟื่องนะครับนะ...
“งั้นฝากลูกด้วยนะ
ผมจะไปทำกับข้าว พี่อยากกินอะไรพิเศษไหม?”
“อยากกินแจ็คสัน”
“ไอ้บ้า!”
แก้มกลมแดงแปร๊ด
หันมามองค้อนใส่เขาวงใหญ่แล้วเดินลงไปจากห้อง มาร์คหัวเราะ ตบฟูกเรียกเมสันให้เข้ามาใกล้แล้วอุ้มเจ้าตัวเล็กตามหลังคุณแม่ไป
มือก็อุ้มลูกแต่ตานี่ดันไปหยุดอยู่บนก้นนูนแน่นของคนด้านหน้า
ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงเข้าชาร์ตเอาอีกคนมานอนครางใต้ร่าง
แต่พอมีลูกอะไรๆก็เลยต้องงระงับจิตระงับใจไว้หน่อย
แต่ให้ตาย...จะกล้าบอกได้ยังไงว่าอยากจะตายอยู่แล้ว...
มีอาหารโปรดอยู่ตรงหน้าแต่กินไม่ได้นี่โคตรทรมาน
ที่พูดไปเมื่อกี้ก็เรื่องจริง อยากกินแจ็คสันใจจะขาด เกือบ 10 เดือนที่ไม่ได้มีอะไรกันเป็นอะไรที่มาร์คยกย่องตัวเองว่าความอดทนเยี่ยมยอด
...แถมอาหารจานนั้นก็หอมหวานขึ้นทุกวัน...
มีคนเคยบอกว่าผู้หญิงที่มีมลทินจะดูเย้ายวน
ตั้งแต่แจ็คสันคลอดลูกมาคนตัวเล็กก็ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น
ทั้งในด้านของความเป็นแม่และความเป็น...เมีย...อ่า เรียกคำนี้ได้แล้วใช่ไหมนะ...ผิวขาวใสอิ่มน้ำ
เรือนร่างที่มีเนื้อมีหนังมากขึ้นจากการตั้งครรภ์ดูน่าจับน่าบีบไปเสียทั้งหมด สะโพกผายงอน
ใบหน้าที่นิ่งขึ้นปรายตามาทีทำเอาเขาแทบกระโจนเข้าใส่ ยิ่งท่าทางต่างๆที่แจ็คสันทำมันเซ็กซี่เป็นบ้า...
“พี่มาร์ค”เสียงแหบหวานเรียกสติเขาให้กลับมามองแจ็คสันที่ทำหน้าแปลกๆใส่เขา
“คิดอะไรอยู่รึไงถึงดูเหม่อขนาดนั้น
ผมบอกว่าอุ้มเมสันไปเล่นที่ห้องนั่งเล่นก่อนก็ได้ ถ้าผมทำกับข้าวเสร็จจะยกเอาไปให้”
มาร์คพยักหน้าหงึกๆ
ยังดูเบลอๆอยู่ อุ้มเมสันไปเล่นที่ห้องนั่งเล่น แจ็คสันมองตามไปงงๆ
...มาร์คก็เพิ่งอาบน้ำเสร็จ
น่าจะตื่นได้แล้วนี่ แต่ทำไมดูยังเบลอๆแบบนั้น ทำงานหนักไปรึเปล่านะ?... คิดไปก็เป็นห่วง
เดินไปกดน้ำต้นสุกใส่ขวดเก็บไว้ชงนมให้เมสัน แล้วเสียบปลั๊กเตรียมชงกาแฟให้มาร์ค หยุดอยู่หน้าตู้เย็นคิดอยู่สักพักก็ตัดสินใจเมนูเช้านี้ได้
หุงข้าวสวยขึ้นหม้อตักลงทำข้าวต้มหมูสับง่ายๆ ตั้งไปไม่นานก็เดือดได้ที่
ตักใส่ถาดเล็กสำหรับลูก ตักใส่ถ้วยใหญ่สำหรับพ่อ
ถืออาหารเช้าไปให้สองพ่อลูกที่กำลังเล่นของเล่นกันอย่างน่ารัก
แจ็คสันยิ้มกว้างเอ็นดู ส่งถ้วยใหญ่ให้มาร์คที่เงยหน้ามามองเขา
“แล้วของแจ็คสันล่ะ?”
“ป้อนเมสันก่อนผมค่อยไปกินก็ได้
พี่ต้องไปทำงานนี่นา”ตอบแบบไม่มองหน้า เลือกนั่งอีกด้านของเมสัน
ตักป้อนให้เจ้าตัวเล็กที่กำลังติดพันของเล่นในมือ
ส่งเสียงอ้อแอ้ส่ายหน้าไม่ยอมกินข้าว
มือเล็กๆปล่อยของเล่นคลานมานั่งบนตักแม่จับหน้าอกนุ่มเข้าเต็มๆ
แจ็คสันก็ไม่มีท่าทางจะห้ามปราม ไอ้คนพ่อที่มองอยู่เลยอดคิดไม่ได้...
...บางทีมาร์คก็อิจฉาลูกตัวเอง...
“ไม่ครับ ต้องกินข้าวก่อน
ไม่งั้นม๊าไม่ให้กินนมนะ อ้ำๆเร็ว”เอาช้อนจ่อปากเล็กๆลุ้นๆ
พอเด็กน้อยเริ่มอ้าปากอ้ำแจ็คสันก็ยิ้มกว้าง
สะดุ้งตกใจกับช้อนที่เกือบทิ่มตาเขาอยู่แล้ว
“อ้ำเร็ว”
“ผมยังไม่กินก็ได้”
“อ้ำๆ
ไม่ดื้อนะครับ”
มาร์คยังคะยั้นคะยอจ่อช้อนใส่ปากคนตัวเล็กที่อ้าปากรับข้าวต้มไปเคี้ยว
แอบเห็นแก้มกลมแดงเรื่อ ตักข้าวต้มป้อนลูกต่อ
มาร์คตักข้าวต้มกินสลับกับป้อนแจ็คสันที่หลังๆเริ่มส่ายหน้าไม่เอา แต่ก็ต้องกลืนเข้าไปในเมื่อคุณสามีเล่นยัดช้อนเข้ามาในปาก
...ไอ้บ้า!!!...
หลังกินข้าวเสร็จเก็บจานมาล้างปล่อยให้เมสันเล่นอยู่หน้าทีวี
รอคุณยายที่จะมารับตอนเที่ยงเอาไปอยู่ด้วยหนึ่งคืนเพราะความคิดถึงหลานขึ้นรุนแรง ชักมือกลับตอนกำลังจะหยิบฟองน้ำ
เอี้ยวตัวกลับไปมองคนตัวสูงกว่าที่ยืนทาบอยู่ด้านหลัง
มือวางบนเคาน์เตอร์กั้นไม่ให้แจ็คสันหนี ริมฝีปากเรียวแย้มยิ้มเห็นเขี้ยวขาว
“ถอยสิ
ผมจะล้างจาน พี่ไปดูลูกไป”
“เมสันอยู่ได้น่า
ตัวเล็กนั่นแหละล้างจานไปสิ”
รู้ว่าเหนื่อยจะต่อความ
มาอีหรอบนี้มาร์คคงตั้งระบบอะไรไม่รู้ในห้องนั่งเล่นกันไม่ให้เมสันได้รับอันตรายแล้ว
ถอนหายใจกันกลับมาล้างจานต่อ พลันลมหายใจก็สะดุด สัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนและสัมผัสจูบแผ่วๆบนลำคอ
มือเรียวซุกซนจับนวดแถวสีข้างและสะโพกอิ่ม
แจ็คสันพยายามระงับความตื่นเต้นล้างจานเสร็จไปหนึ่งใบ
ตั้งใจว่าหมดจานสุดท้ายจะดันอีกคนออก แต่ทำไมกลับรู้สึกเหมือนมีจานเป็นร้อยทั้งที่จริงมีแค่สี่ใบ
“อือ...พี่มาร์ค
ไม่เอา”ร้องปราบเสียงแหบ เมื่อมาร์คเริ่มรุกหนัก มือเรียวมุดเข้าไปใต้เสื้อเล่นกับสะดือและหน้าท้องแบนราบ
“กล้ามเราหายไปไหนหมดนะ
หืม?”
“คนท้องที่ไหนเล่นกล้ามวะ
คลอดเสร็จก็ไม่ได้ไปฟิตเนสอีก อือ หยุดสิ! ลูกอยู่นั่นนะ”
“พี่จะไม่ไหวแล้ว...”
แก้มกลมแดงก่ำ
ถดสะโพกหนีอะไรบางอย่างที่กำลังทิ่มก้นเขาอยู่อย่างจาบจ้วง
รู้แน่ว่าถ้าไม่ห้ามแบบเด็ดขาดคาดว่าวันนี้จะได้นอนซมทั้งวัน งานก็ไม่เสร็จ
ลูกก็เลี้ยงไม่ได้ มาร์คก็ยิ่งต้องไปทำงาน รีบฮึบกลั้นใจฝ่ายโอนอ่อนให้รีบกลับมา
รีบล้างมือเปื้อนฟองสะบัดตัวพลิกกลับมามองหน้ามาร์คที่ดูอึ้งๆไป ก่อนตาสวยนั้นจะหมองลงนิดหน่อย
“ขอโทษนะ...พี่ลืมว่าตัวเล็กคงไม่พร้อม”
แจ็คสันกัดปากตัวเองแน่นอย่างชั่งใจ
แต่พอเห็นมาร์คกำลังจะผละออกไป เรียวแขนขาวก็เข้าคล้องคอดึงอีกคนเข้ามาใกล้กดจูบอ่อนหวานเอาใจ
มาร์คเกี่ยวเอวอวบเข้ามาชิดผลัดดันร่างภรรยาตัวเองขึ้นไปนั่งเกยบนเคาน์เตอร์แทรกตัวไปยืนกั้นต้นขาขาวใต้บอกเซอร์ตัวบาง
เรียวลิ้นพัวพันไม่มีใครยอมใครดึงดูดกันด้วยความคะนึงหา
เกือบจะเตลิดไปแล้วถ้าคนเริ่มอย่างแจ็คสันไม่ผละออกไปก่อน มือเล็กลูบกรอบหน้าหล่อเหลา
จ้องมองด้วยดวงตากลมปรือคลอน้ำเย้ายวน
“รอตอนเย็น...นะครับ”
มาร์ครู้สึกกระฉับกระเฉงจนแทบกลายเป็นไฮเปอร์ทั้งวัน
ทำงานเสร็จรวดเร็วยิ่งกว่าห้าจีที่ยังไม่ผลิต
งานเสร็จเร็วจนพี่แทคยอนยังทำหน้าเหวอ ยิ้มกว้างอารมณ์ดีกวนคนนั้นคนนี้เสียจนทุกคนเข้ามาถามว่าวันนี้เขากินยาทดลองผิดพลาดเข้าไปหรือ
ก็ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มหัวเราะอยู่คนเดียวอย่างนั้นทั้งวัน
เขารู้ตัวเลยว่าจ้องนาฬิการอเวลาเลิกงานขนาดไหน
พออีกสิบนาทีจะเลิกงานก็รีบกวาดทุกอย่างลงกระเป๋า
พอทุกคนเงยหน้าขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงเตือนเวลาเลิกงานมาร์คก็เดินออกจากห้องแล้ว กระโดดขึ้นรถมุ่งหน้ากลับบ้านด้วยความเด็ดเดี่ยว
ไม่ถึงครึ่งทางมือถือก็ดังขึ้นมา
“ครับที่รัก”
“อย่าเรียกอย่างนั้นได้ไหม
ขนลุก...แค่โทรมาบอกว่าอย่าขับรถเร็วนะครับ อย่าเกินหกสิบนะ ไม่ต้องรีบ”ตาสวยเหลือบมองเข็มความเร็วที่เตะเลขสามหลักก็ผ่อนความเร็วลงเหลือหกสิบอย่างว่าง่าย
กรอกเสียงเจ้าเล่ห์ลงไปถามคนที่บ้าน
“แล้ว...เย็นนี้มีอะไรให้พี่กินครับ?”
“ก็มีซุปแครอท
สเต๊กคอหมู แล้วก็...........กระต่ายอีกหนึ่งตัว”
...ครับ...
...มาร์คต้วนสติหลุดเหยียบคันเร่งมิดเลยครับ...
กระต่ายจริงๆ
กระต่ายดำเสียด้วย
แจ็คสันในชุดเสื้อฮูตแขนกุดสีดำจั๊มเอวกับกางเกงขาสามส่วนสีเดียวกันอย่างน่ารักกำลังตั้งโต๊ะอาหารตอนเขาเปิดประตูเข้ามา
เรือนผมสีน้ำตาลเข้มสวมหูกระต่ายสีดำดูนุ่มนิ่ม...
“อ้าวพี่มาร์ค
ข้าวย...เฮ้ย!!!”
...ถึงจะน่ารักมากกว่าน่ากิน
แต่นาทีนี้มาร์คต้วนหน้ามืดจนไม่อยากมองอะไรนอกจากร่างขาวๆของคนตัวป้อมบนบ่านี่อีกแล้ว...
แจ็คสันที่จู่ๆก็โดนยกพาดบ่าโวยวายอยู่พักหนึ่งก็เงียบให้เขาอุ้มได้ง่ายขึ้น
มาร์คผิวปากอารมณ์ดี ถามคนบนบ่าสบายๆ
“เมสันอยู่บ้านม๊าหวังใช่ไหม”
“อืม...”
“แล้วเป็นยังไง
สบายดีนะ”
“โทรไปถามแล้ว
ลูกสบายดี”
“แล้วเราหิวรึเปล่า?”
“ยังไม่หิวอ่ะ”
แจ็คสันตอบพอดีกับมาร์คโยนตัวเองลงบนฟูก
ชายหนุ่มเคลื่อนย้ายตัวเองเข้ามาคร่อม จ้องมองด้วยสายตาที่กำลังทำให้กระต่าบตัวน้อยรู้สึกเหมือนโดนเสืออดโซหลายเดือนจ้อง
“งั้นคืนนี้พี่ขอยาวๆนะครับ...กระต่ายน้อย”
เสียงครางหอบประสานดังลั่นห้องใต้หลังคา
เสื้อผ้ากระจัดกระจาบรอบฟูก ร่างขาวอวบหอบสั่นสะท้านบนเตียงยับยู่ยี่
บนกายเหลือแค่เสื้อที่ถูกรั้งปลายขึ้นมาเกยที่คอ หูกระต่ายบนศีรษะเอียงกะเท่เร่
ขาขาวอ้าออกให้ร่างสูงได้แทรกเข้ามาขยับสอดแทรกประสานจังหวะกันเกิดเสียงเนื้อกระทบน่าอาย
ใบหน้าหวานเอียงซบหมอนหอบครางรู้สึกดี
ผิวกายขาวแดงเลือดฝาดพราวไปด้วยเหงื่อไคลและน้ำกามบางส่วนที่คนบนร่างจงใจให้เปื้อนร่าง
ส่วนอ่อนไหวถูไปกับหน้าท้องแกร่งเช่นเดียวกับช่องทางรักที่กำลังบีบรัดท่อนเอ็นแข็งอวบด้วยความกระสันอยาก
“อ๊า พี่มาร์ค
เร็วอีก อ๊ะ เร็วอีก”เสียงแหบครางพร่าบอกคนรัก
ร้องเสียงดังขึ้นเมื่อมาร์คหยัดสะโพกขึ้นแล้วกระแทกลงมาเต็มแรงตามคำขอ มือขาวคล้องไหล่มาร์คกระชากลงมาบดจูบเอาแต่ใจ
หูได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของชายหนุ่ม
เผยอปากรับเรียวลิ้นร้อนที่กวาดต้อนเอาความหอมหวานซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนริมฝีปากแดงอิ่มแตก
แจ็คสันสะดุ้งเฮือกบีบรัดมาร์คจนชายหนุ่มครางทั้งที่มือยังบดคลึงเต้าอวบๆข้างหนึ่งอย่างมันมือ
ก้มหน้าครอบครองยอดอกอีกด้านใช้ลิ้นคลึงหยอกล้อให้ร่างเล็กได้บิดเร่าทรมานเพราะแรงอารมณ์
แนบริมฝีปากดูดกระตุ้นหัวนมเบาๆสองสามครั้งก็ได้ดื่มกินน้ำนมจากเต้าสดๆที่เมสันได้กินทุกวันสมใจอยาก
“อื้อ! นมลูก!”
“วันนี้ลูกไม่อยู่
ขอพ่อกินแทนนะ”
แจ็คสันแทบอยากลุกมาตบหัวสามีดังป๊าบใหญ่แต่เพราะในความเป็นจริงมันทำไม่ได้
เลยได้แต่ร้องครางเสียงแหบเสียงแห้งสวนสะโพกไปตามจังหวะที่อีกคนขย่มลงมาได้ซ้ำๆตั้งแต่หัวค่ำ
มือเรียวจับขาขาวพาดบนไหล่ดันสะโพกร่างขาวเข้ามาชิด ส่วนหัวชนจุดเสียวในช่องทางเข้าเต็มๆ
คนตัวขาวจิกไหล่เชิดหน้าครางเสียงหลงสั่นสะท้ายไปทั้งร่าง
เสร็จล่วงหน้าก่อนมาร์คที่ยังดันเข้าออกในร่างไม่หยุดหย่อน ชายหนุ่มครางเสียงต่ำฝากฝังกายแช่ปล่อยน้ำอุ่นเข้าไปเติมเต็มช่องทางผ่าวร้อน
หมดไปอีกหนึ่งยก
มาร์คทอดสายตามองน้ำขาวขุ่นอาบผิวขาวแดงเรื่อของคนใต้ร่างอย่างพึงพอใจ
ผิดกับแจ็คสันที่หอบหายใจเหนื่อยอ่อน จำแทบไม่ได้แล้วว่าโดนเล่นไปกี่รอบ
แต่ก็ปกติของมาร์คนั่นแหละนะ
...ถ้าไม่อึด เป็นเมียมาร์คต้วนไม่ได้หรอกครับ...
ลิ้นแดงแลบเลียหยาดน้ำตรงมุมปากเข้าไป
มันหวานจนเลี่ยนแทบได้คายทิ้ง เหลือบตามองคนที่ยังไม่ถอนออกและไม่ยอมขยับไปไหนสักที
มัวแต่ทำหน้าโรคจิตอยู่นั่นแหละ
“ถอยออกไปสักที
ผมจะไปอาบน้ำ”
“ยังก่อน”
“หืม? อะไร
อ่ะ อื้อออ!!!”สะโพกขาวสั่นสะดุ้งวาบเมื่อความอุ่นร้อนพองคับแน่นช่องทางอีกครั้ง
ตาโตเบิกกว้างตกใจ ฟาดมือใส่บ่าแข็งเต็มแรง พยายามจะลุกขึ้นแต่ก็โดนมาร์คกระทุ้งเข้าให้
เสียดท้องน้อยจนต้องลงไปนอนแผ่บนเตียงเหมือนเดิม
“ไอ้บ้า หยุด! ไม่”
ปากกรีดร้องให้หยุด
แต่มีหรือว่าไอ้คนบ้าที่ว่ามันจะหยุด แถมมันยังจับขาเขาแหกออกซะกว้าง ดุนดันตัวเองเข้ามาซะลึก
แจ็คสันหวีดเสียงสูงข่วนหลังคนกระทำเป็นรอยยาวเป็นการแก้แค้น
ส่งสายตาโกรธเคืองไปให้ แต่มาร์คกลับยิ้มหน้าระรื่นกลับมาไม่ทุกข์ไม่ร้อน
สวนสะโพกเข้ามาซ้ำๆเริ่มต้นเกมรักใหม่อีกรอบ
แจ็คสันครางฮือไม่อยากทำต่อแล้ว
แต่พออารมณ์ถูกจุดก็หยุดตัวเองไม่ได้ ต้องเล่นตามจังหวะรักของอีกคนอยู่ทุกครั้งไป
ตัวอ่อนยวบยอมให้อีกคนทิ่มแทงเข้ามาอีกครั้งและอีกครั้ง เอาแต่ใจตัวเอง แถมยังแกล้งหยุดยืดจังหวะให้คนตัวเล็กได้ค้างคาเล่นๆอีกต่างหาก
“พี่มาร์คคคคค
อย่าแกล้งงง”ร่างขาวบิดตัวไปมาเพราะแรงอารมณ์ เหมือนรถไฟกำลังจะพุ่งทะยานแต่กลับตกรางทั้งที่ยังไม่ถึงยอด
มาร์คก็เอาแต่นั่งนิ่งยิ้มกระหยิ่มมองคนที่กำลังทุรนทุรายด้วยความเพลิดเพลิน
ก็ใบหน้าของแจ็คสันยามต้องการมากๆมันโครตเอ็กซ์แตกเลยเถอะ
อยากเอากล้องมาอัดเก็บไว้ชะมัด...
พอเห็นว่ามาร์คดูท่าจะไม่ยอมขยับจริงๆ
คนตัวเล็กก็ต้องพยายามหาวิถีทางให้ตัวเองได้ปลดปล่อย งอเข่าเข้ามายันอกแกร่งให้เอนตัวลงนอนแทนตัวเอง
มือก็ยึดบ่าคนรักพาตัวเองไปนั่งคร่อมบนสะโพกหนา หอบหายใจกระชั้นเพราะแรงอารมณ์
สั่งสามีเสียงพร่าแตก
“ถ้าไม่ทำ...ก็นอนลงไป...”
อึก
มาร์คเผลอกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก
มองคนด้านบนด้วยความรู้สึกหลงใหล
ดวงตากลมปรือปรอยขุ่นมัวไปด้วยแรงอารมณ์เหลือบมองต่ำ จมูกรั้นเชิดสูง
ริมฝีปากสีเชอร์รี่อ้าหอบเปล่งเสียงครางกระเส่าขณะยกกายขึ้นลงบนตัวเขา
มือขาวลูบไล้ตามลำคอลงมาเล่นแผ่นอกอวบเต่งตึงของตัวเอง
...โอ๊ยยย
นี่เมียมาร์คต้วนหรือนายเอกหนังเอวีครับ เอ็กซ์ได้โล่เลย!...
เคลิ้มได้ไม่นานก็เริ่มรู้สึกคิดผิดที่ให้แจ็คสันเป็นคนควบคุมเกมรักเพราะคนตัวเล็กเอาแต่แกล้งเขาตามแต่ใจตัวเอง
ขยับขึ้นลงสองสามครั้งก็หยุดหอบหายใจแล้วเริ่มใหม่อีกแบบนี้เรื่อยๆไม่ทำให้สุดห้วงอารมณ์
แทนที่คนตัวเล็กจะอารมณ์ ค้างเป็นมาร์คเองที่อารมณ์หยุดชะงัก กัดฟันไม่ให้พลิกร่างอวบนั่นลงกับพื้นเตียงแล้วกระแทกหนักๆเอาให้หายซ่า
“แจ็คสัน
หยุดเล่นสักที”
“พี่แกล้งผมก่อน”คนที่กำลังคุมเกมยวนยีตอบ
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามาร์คกำลังจะคลั่ง แน่ล่ะ เพราะแจ็คสันก็กำลังจะคลั่งเหมือนกัน
แต่เพราะอยากแกล้งเอาคืนซะบ้างเลยต้องทรมานตัวเองนิดหน่อย ซึ่งได้ผลที่น่าพอใจ
ไม่มากหรอกที่มาร์คจะยอมตกเป็นเบี้ยล่างเขาขนาดนี้น่ะ...
โดยคนที่กำลังสนุกกับการเอาคืนคงไม่ได้นึกว่าจะโดนอะไรต่อจากนี้ไป
“แกล้งสามีตัวเองได้นะครับเมีย”มาร์คกัดฟันกรอดหมั่นเขี้ยวคนบนร่างหนัก
มือแกร่งจับสะโพกขาวที่เอาแต่ก่อกวนเขาไม่หยุดแล้วคุมจังหวะเสียเอง
แจ็คสันครางลั่นไม่ทันตั้งตัว เสียหลักล้มลงบนอกแข็ง
ร่างสั่นสะท้านตามสะโพกที่โดนคนตัวสูงจับบังคับเข้าออกไม่หยุด
ยันตัวเองขึ้นหอบหายใจติดๆขัดๆเพราะแรงกระทำจากช่องทางด้านหลัง
เสียวกระสันรู้สึกดีเกินควบคุม ร้องครางเสียงหวาน
เด้งสะโพกรับความอุ่นร้อนที่เคลื่อนเข้าออกในกายตัวเอง
“ฮ๊ะ! อื้ม! ตรงนั้น อ๊า!!! ตรงนั้น”
“อ่า
ให้ตายเถอะที่รัก ร้อนแรงขนาดนี้พี่มีแรงปั้มทีมฟุตบอลได้เลย”
แจ๊คสันจิกไหล่แกร่งแน่นขณะขย่มสะโพกโต้กลับ
“ไม่ติดหรอก
ฮือ น้ำยาพี่มันหมดแล้ว”
“กล้าดูถูกนะครับเมีย”มาร์คเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว
ชายหนุ่มดันตัวภรรยาปากแข็งของตัวเองลงกับฟูกดันสะโพกเข้าไปลึกแตะผนังนุ่มๆของส่วนที่จะกำเนิดลูกให้พวกเขาต่อไป
แน่นอนว่าแจ็คสันกรีดร้องลั่น
“ลึกเกินไปแล้ว!”
“ก็ให้แน่ใจว่าท้องต่อไปมาแน่ๆไง”
แจ็คสันส่ายหน้าแรง
ถดกายพยายามหนีท่อนเอ็นที่ริอาจทำการใหญ่ในตัวเขาอีกแล้ว ใช้มือดันไหล่มาร์คปฏิเสธเสียงสั่น
น้ำตาเริ่มปริ่มขอบตากลม
“อื้อ ผมยังไม่พร้อมนะ
ฮื้อ ฟังผมหน่อยสิ”
แต่เหมือนว่าจะห้ามช้าไป
เพราะมาร์คใช้จังหวะสุดท้ายดันสะโพกเข้าไปสุด
ปล่อยน้ำเชื้อเติมเต็มจนอุ่นไปทั่วทั้งท้อง แน่ใจว่าถ้าเป็นช่วงอันตรายล่ะก็โอกาสติดคือร้อยเปอร์เซ็นต์
แจ็คสันก็แค่หวังว่ามันจะไม่ใช่... มือขาวจับหน้าท้องตัวเอง ร้องอือเบาๆในลำคอขณะที่ชายหนุ่มถอนตัวออก
มาร์คล้มตัวนอนข้างๆรั้งเอวเขาเข้าไปใกล้ จับหัวทุยไปซบหน้าอกแกร่ง
ดึงผ้าห่มมาคลุมให้ แจ็คสันหลับตาเหนื่อยอ่อน อยากทำอะไรก็ทำ ร่างกายเขาช้ำไปหมดแล้ว
ไม่มีแรงจะต่อกรด้วยหรอกนะ
“ตื่นเต้นเนอะ”จู่ๆมาร์คก็พูดขึ้น
“หืม?”
“ท้องนี้จะได้ลูกผู้ชายหรือผู้หญิง
แต่พี่อยากได้แฝด...ตัวเล็กคลอดให้พี่หน่อยสิ”
“...ไม่ติดหรอก...น้ำยาพี่มันหมดสภาพแล้ว”
“...”
“หมดตั้งแต่เมสันนั่นแหละ
คนเดียวก็พอแล้ว พอ ปิดอู่”
“...เมียครับ...”
แจ็คสันรู้สึกว่าคำเรียกครั้งนี้จะน่าหวานผวากว่าทุกครั้ง
“พูดอย่างนี้...มาโต้รุ่งกับพี่ดีกว่านะครับ...เมีย”
“...”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น