[SF] PUPPY [MARKSON]
PUPPY
MARK
X JACKSON
“มาร์คฮยอง”
พี่ชายคนโตของวงเหลือบตามองเจ้าน้องเล็กตัวยักษ์ของวงที่เปิดประตูเข้ามาในห้องเขาพร้อมทำสีหน้าเว้าวอนแบบแปลกๆ
“มีอะไร?”
“ยังจะถามอีก”ยูคยอมบู้ปากขัดใจ
ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องต่างด้าวไลน์แต่ตอนนี้เหลือชาวต่างด้าวสัญชาติอเมริกันผมบลอนด์เทา
1 ea
ส่วนผมทองอีก 1 ea นั้นกำลังขลุกตัวอยู่ในห้องนอนของสองมังเน่นั่นไงล่ะ
“ฉันไม่รู้ว่านายพูดอะไร”มาร์คบ่ายเบี่ยง
กลับมาสนใจหน้าจอที่เปิดเว็บขายเสื้อผ้าออนไลน์ค้างอยู่
เส้นผมสีเทาบลอนด์ของเขาชี้โด่เด่ไม่เป็นทรงเพราะเพิ่งสระผมเสร็จ
และคนเช็ดผมประจำตัวก็ไม่อยู่ห้อง
“มาร์คฮยอง
สงสารพวกผมเถอะ ไปเอาพี่แจ็คสันกลับไปที ผมปวดหัว”
มาร์คถอนหายใจ
ก็คิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นอีหรอบนี้
เหลือบตามองเจ้าตุ๊กตาลาหน้าตาเด๋อด๋าโง่ๆก็เกิดนึกถึงหน้าเด็กดื้อของตัวเองที่ป่านนี้ไม่รู้ไปป่วนห้องชาวบ้านจนเละขนาดไหน
“ห้องนาย
นายก็จัดการเองสิ”
“ห้องผม
แต่แฟนพี่นะเว้ย!”
ยูคยอมเริ่มหัวเสีย
ตั้งแต่กลับหอมาคู่รักต่างด้าวก็ทำตัวห่างกันแปลกๆ มันเริ่มตั้งแต่แจ็คสันฮยองย่ำตึงตังเข้าห้องนอนของพวกเขาแทนที่จะเดินเข้าห้องนอนตัวเอง
จนป่านนี้ก็ยังไม่ออกมา
เอาแต่นั่งเล่นนั่งจ้องเจ้าโคโค่ที่ยองแจเอามาฝากไว้อยู่นั่นแหละ แถมยังพึมพำแปลกๆ
อาทิ “สู้เหรอ” “น่ารักน้อยกว่าตรงไหน” “หมาบ้า” เป็นต้น
แล้วไอ้ประมาณ
80 เปอร์เซ็นต์ที่พี่ชายชาวฮ่องกงขาสั้นคนนั้นจะทำตัวแบบนี้ก็มาจากมาร์คนั่นแหละ
ยูคยอมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคบกันมาได้ยังไง ทั้งๆที่งอนกันบ่อยขนาดนี้...
“ตกลงพี่ไปทำอะไรให้แจ็คสันฮยองงอนอีกล่ะ?”
“จะรู้เหรอ...”
...ที่จริงมาร์ครู้...
“จะรู้ไม่รู้ก็ช่าง
พี่ต้องไปตามตัวแฟนพี่กลับมาเดี๋ยวนี้ พวกผมอยากนอนแล้ว พี่จินยองแทบจะเอาอีโต้เฉาะหัวพวกผมแล้วเนี่ย”
มาร์คถอนหายใจเฮือกใหญ่
ไม่รู้จะอะไรนักหนา ทั้งพวกเมมเบอร์ ทั้งเด็กดื้อของเขาก็ด้วย
ขี้งอนเรื่องไม่เป็นเรื่องเหลือเกิน
ลงทุนไปตามง้อถ้าไม่ยอมหายง่ายๆคืนนี้ก็หวังจะได้นอนกันเลย
ห้องนอนของแบมแบมและยูคยอมยังเปิดไฟสว่างโร่ทั้งที่ก็เกือบหกทุ่มเข้าไปแล้ว
แต่เพราะพรุ่งนี้ไม่มีงาน เมมเบอร์เลยมีโอกาสปล่อยผีนอนดึกเล่นได้ตามสะดวก
เสียงหัวเราะเวอร์ๆของแจ็คสันและเด็กน้อยจากเมืองไทยดังลอดออกมา
มาร์คก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นปัญหาตรงไหนในเมื่อแบมแบมก็ดูสนุกดีกับการได้คุยกับพี่คนสนิทของตนเอง
...อะไร?...
...ไม่ได้หึงหรอกนะ...
เขาเปิดประตูเข้า
พลันเสียงหัวเราะก็หายวับ
เจ้าเด็กเตี้ยที่เพิ่งโกรกผมเป็นสีทองบลอนด์สบตาเขาชั่วครู่แล้วก้มหน้าเล่นกับเจ้าโคโค่บนตัก
ไม่คิดจะส่งเสียงทักทายหรืองุ้งงิ้งมาอ้อนเหมือนเดิม
...เห็นแบบนี้ก็ใจหายใช่เล่น...
“อ่า
พี่มาร์คมาพอดีเลย แบมกำลังจะไปหายองแจพอดี ผมไปก่อนนะฮะ”แบมแบมผู้มีสกิลเอาตัวรอดเต็มร้อยรีบแถ
เดินออกจากห้องไป
แจ็คสันดูอึ้งอยู่เล็กน้อยที่ตนเองโดนทิ้งให้อยู่กับคู่กรณีที่ตอนนี้ไม่อยากเจอหน้าด้วย
“มาทำไม”เสียงแหบห้าวติดฉุนเฉียวถาม
“มาเล่นกับโคโค่”มาร์คตอบ
พลางแย่งเจ้าลูกหมาตัวเล็กขนฟูออกจากร่างขาวที่ทำหน้าเหวอได้อย่างน่ารัก...แต่ไม่หรอก
มาร์คยังไม่ใจอ่อนง่ายๆหรอก
แจ็คสันนั่งอยู่ที่เดิม
แต่เด็กไฮเปอร์ก็ยังเป็นเด็กไฮเปอร์ อยู่นิ่งๆไม่ได้นานหรอก มองมาร์คล่นกับโคโค่สักพักก็เริ่มเปลี่ยนท่านั่งจัดเผ้าจัดผมตัวเอง
ลูบๆจับๆถอดๆหมวกไม่ต่ำกว่าสิบรอบ
เหลือบตามองคนผมเทาที่ยิ้มแย้มขณะเล่นกับโคโค่แล้วก็อดยื่นปากแบะงอนออกมาไม่ได้
ก็รู้ว่างี่เง่า
แต่แม่ง...ผมกำลังหึงแฟนเพราะหมา...
ทั้งๆที่ตัวจริง
(?) นั่งอยู่ตรงนี้แต่มาร์คกลับไม่แม้แต่จะเปรยตามอง มานี่จะมาง้อกันไม่ใช่รึไง
แต่ไหงกลับมาทำให้หงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิมฟะ!
“มาร์ค”
“...”
“มาร์คฮยอง”
“อืม”
“ไม่ไปนอนอ่ะ
ปกติฮยองต้องนอนแล้วนี่”
“ยูคให้มาตามนายกลับห้อง”
แจ็คสันฉุนกึก
อะไรวะ! ถ้าน้องไม่ไปตาม พี่ท่านก็กะจะไม่เสด็จมาดูใจกระผมบ้างเลยหรือขอรับ
โกรธจนภาษาผสมกันมั่วก็ยังไม่มีสัญญาณใดๆจากพี่ชายพูดน้อย แจ็คสันสูดลมหายใจเข้าลึก
มองค้อนทั้งหมาทั้งคน ลุกขึ้นพรวดพราดจะเดินกลับห้อง ไม่อยากอยู่ร่วมหายใจเฟ้ย!
งอน! งอนหนักมาก! งอนหนักๆ!!!
“เฮ้ย!”ร้องเหวอลั่น รู้สึกวูบไปด้านหลัง หลับตาปี๋ เจ็บหลังเพราะจู่ๆก็โดนดึงลงมาบนฟูกของสองหน่อที่ตอนนี้ไม่อยู่ห้อง
สะดุ้งถดตัวหนีเจ้าของเงาที่พาดผ่านตัวเอง ยื่นมือไปผลักไหล่คนคร่อมออก
“ทำอะไรวะ!”
“ก็ง้อแฟน”
“ง้อบ้านฮยองทำงี้เหรอวะ
ถอย! จะไปเล่นกับหมาที่ไหนก็ไปเลย!”
“อย่างอนปัญญาอ่อนได้ไหม”
ฉึก!
ดอกสอง
มาว่าเขาปัญญาอ่อนนี่เพิ่มโทษขึ้นอีกทบนึงเลยนะ! ไม่ใช่งอนและตอนนี้แจ็คสันกำลังโกรธ ร่างเตี้ยดิ้นผัดๆ
สะดุ้งโหยงเพราะจู่ๆมาร์คก็โน้มหน้าลงมาชิด
ฟันขาวกัดใบหูนิ่มให้หน้าเขาได้ร้อนผ่าว
ชะงักเกร็งตัวเพราะปลายจมูกโด่งที่คลอเคลียอยู่บนซอกคอและสันกราม
“ฟัง”
“ก็ฟังอยู่ไง...”
“แค่ฉันบอกว่าโคโค่มันน่ารัก
ทำไมต้องงอนด้วย”
“ฮยองไม่ได้พูดแค่นั้นเฟ้ย
‘โคโค่น่ารัก เป็นลูกหมาที่ฉันชอบที่สุด’ ฮยองว่างี้”เด็กตากลมเถียงขวับ
เก็บเรียงคำพูดทุกประโยค ราวกับประโยคนั้นมันโคตรค้างคาใจ
“แล้วโกรธตรงไหน”
“ก็ตรงลูกหมาที่ฉันชอบที่สุด...ฮยองไม่ชอบผมแล้วเหรอ...”
“...”
มาร์คกำลังเงิบ...คือ
เข้าใจว่าแจ็คสันโกรธเรื่องโคโค่ นั่นถูกครึ่งหนึ่ง
แต่ที่คาดไม่ถึงคืออีกคนกลับยึดถือไอ้ฉายาที่เขาเรียกแจ็คสันว่า ‘ลูกหมา’ มากขนาดนั้น
“ก็เนี่ย
ฮยองเคยบอกว่าผมเป็นลูกหมาของฮยอง แต่พอโคโค่มาฮยองก็ลืมผมเลยอ่ะ ขนาดผมไปย้อมผมมา
ฮยองก็ไม่เห็นชมเลย ทั้งๆที่ผมก็ชมฮยองแบบแทบจะหมดหน้าตัก เอ๊ะ
ฮยองกุมขมับทำไมอ่ะ?”
จู่ๆมาร์คก็ปวดหัวจี๊ด
กลิ้งลงไปนวดขมับอยู่ข้างๆเจ้าเด็กตัวเตี้ยที่รีบลุกขึ้นมาเขย่าแขนเขา
ร้องงุ๊งงิ๊งข้างหู
“ฮยองเป็นอะไร
ให้ผมเรียกจินยองให้ไหม เป็นไข้เหรอ?”
“แป๊ปนะ...”มาร์คลุกขึ้นพรวดพราด
อุ้มเจ้าโคโค่ออกไปจากห้อง ไม่ถึงนาทีก็เดินกลับเข้ามา
เลี้ยวไปเคาะห้องเล็กซึ่งเป็นห้องจินยอง
“จินยอง นายอยู่รึเปล่า?”
แน่ใจว่าออมม่าของวงอยู่ที่อื่น
มาร์คก็ตรงไปล็อคประตู หันกลับมาจัดการโยนเจ้าลูกหมาตัวโตลงบนฟูก
แจ็คสันสะดุ้งทั้งยังไม่เข้าใจสถานการณ์
“อะ
ฮยองจะทำอะไร”
“จะสั่งสอนลูกหมา...”
“...”
“จะสอนจนกว่าเชื่อ...จะได้ไม่คิดอะไรบ้าๆอีก”
“ดะ เดี๋ยวดิ
ฮยอง นี่แจ็คสัน แจ็คสันนะ! ไม่ใช่ลูกหมา เดี๊ยว!!!
สะ เสื้อผม!”แจ็คสันร้องว๊าก
มือป้อมตามจะหยิบเสื้อยืดสีดำของตนคืน
แต่ก็โดนมาร์คเหวี่ยงไปกองอยู่มุมหนึ่งของห้อง มือเรียวไม่หยุดแค่นั้นกลับเลื่อนต่ำลงอีก
แก้มกลมแดงก่ำเมื่อเผลอสบสายตาเรียวสวยที่มองทอดลงมาอย่างชัดเจนถึงเจตนารมณ์
“ข
ขอเป็นลูกลิงวันนึงได้ไหม...วันนี้ไม่เป็นลูกหมานะ”
“เป็นกระต่ายจะดีกว่า...”
“ทำไมอ่ะ?”
“เดี๋ยวแสดงให้ดู...ทั้งคืนเลย...”
แจบอมที่กำลังชงกาแฟอยู่ในครัวเหลือบมองพี่ชายคนโตของวงที่เดินทำหน้าไม่ตื่นดีออกมาจากห้องมังเน่ไลน์ที่เจ้าของห้องทั้งสองคนเข้ามางองแงใส่เขาเมื่อคืนว่าโดนแย่งห้องไป
แถมด้วยจินยองที่อุ้มโคโค่เข้ามาในห้องส่งให้ยองแจที่ทำหน้ามึนใส่
พวกเขาตกลงกันอยู่นานกว่าจะหาที่นอนกันได้
แต่กระนั้นก็ยังไม่ได้นอน...
พอเห็นว่าอีกฝ่ายใส่เสื้อคอกว้างแบบไม่อายรอยเล็บเล็กๆตรงหลังคอกับรอยกัดจมเขี้ยวบนบ่า
แจบอมก็อดแซวไม่ได้จริงๆ
“หมดแรงเลยสิ
ฝึกลูกหมาทั้งคืน”
“ก็นะ”พี่ชายคนโตของวงยักไหล่หน้าเฉย
เปิดตู้เย็นหาน้ำดื่มทดแทนสิ่งที่เสียไป “น้องหายไปหมด?”
“นอนมั้ง
เห็นว่าเพิ่งได้นอนตอนตีห้า นายฝึกเสร็จพอดี”
“อืม”ตอบรับในลำคอ
กระดกน้ำลงไปอีกหนึ่งขวดใหญ่ เคลื่อนตัวไปค้นหายาแก้ปวดกับยาแก้ไข้ในกล่องพยาบาลมาถือไว้
ไม่ต้องเดาก็คงเอาไปป้อนเจ้าลูกหมาที่นอนพังพาบอยู่ในห้องนั้นแหละ
“ฝึกแรงไปรึเปล่า?
เดี๋ยวลูกหมาจะพยศกว่าเดิมนะ”
“พยศก็ฝึกใหม่”
“แล้วเชื่องรึยังล่ะ?”
พอถามคำถามนี้มาร์คก็หยุด
เอียงคอช้อนตามองคนถามพลางแสยะยิ้มตอบน้ำเสียงระรื่น...
.
.
.
“ก็เชื่องพอให้วิ่งวุ่นไม่ได้อีกพักหนึ่งเลยล่ะ...”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น