[SF] MY PET (MARKSON)
MY
PET
Mark
x Jackson
“อืม
พรุ่งนี้ก็กำหนดการตามเดิมเลย
ผมจะรีบออกไปตั้งแต่เช้า”เสียงทุ้มกรอกลงไปในโทรศัพท์เครื่องหรูเพื่อคุยกำหนดงานในวันพรุ่งนี้
ดวงตาสีเข้มมองภาพยามค่ำคืนของเมืองหลวงผ่านบานกระจกของคอนโดชั้นที่สี่สิบสอง
เอียงคอแนบมือถือไว้ซอกคอขณะปลดกระดุมแขนเสื้อพับขึ้นมาเหนือศอก ขยับมือคลายความปวดเมื่อย
เสยเส้นผมสีบลอนเทายีให้คลายออกจากทรงภูมิฐานจากตอนทำงาน
“แจ้งฝ่ายการเงินให้ผมด้วยว่า
งบประมาณที่ส่งมาไม่ตรง ให้ไปทำใหม่”
เลขาปลายสายแจ้งกำหนดการอีกนิดหน่อยแล้ววางสายไป
มาร์คถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
การทำงานในตำแหน่งสูงๆตั้งแต่อายุยังน้อยสร้างความเครียดให้เขาไม่ใช่เบา
ถึงจะได้รายได้เยอะแต่ก็แลกมาด้วยความเมื่อล้าแบบนี้แทบทุกวัน
ชายหนุ่มเอนตัวลงบนโซฟาตัวยาวหันหน้าออกไปทางกระจกใสรูดม่านออกจนสุด
ความมืดของห้องที่ไม่ได้เปิดไฟทำให้แสงข้างนอกส่องเข้ามาสลัวๆ
เขาชอบบรรยากาศแบบนี้ เพราะจะได้เห็นภาพแสงสีด้านนอกนั่นชัด
เขาไม่ชอบความวุ่นวายแต่ก็หลงใหลสีสันพวกนั้นใช่เล่น
มันวูบวาบตัดกับเส้นสีดำในบางพื้นที่ของมุมเมือง
ในขณะเดียวกันเมื่อพระอาทิตย์เริ่มขึ้นแสงพวกนั้นก็ค่อยๆหรี่และดับลง รอเวลาเปล่งประกายในยามค่ำคืน
ยังไงแสงไฟก็สู้แสงอาทิตย์ไม่ได้
แก้วบรั่นดีส่งเสียงกริ๊กเรียกความสนใจของชายหนุ่มให้หันไปสนใจมัน
หลังจากโดนวางทิ้งไว้จนน้ำแข็งเริ่มละลายกลืนไปกับน้ำเมาสีอำพัน
มาร์คจิบมันอย่างไม่เร่งรีบ ตาเหลือบมองนาฬิกาบนข้างฝาบอกเวลาสามทุ่มนิดๆพลางคิดถึง
‘ลูกหมา’ ที่ตัวเองเลี้ยงไว้
ป่านนี้คงออกไปวิ่งเล่นตามจับแสงสีอยู่ในเมืองแน่ๆ
ประตูถูกเปิดออกพร้อมเสียงกุกกักตรงประตูหน้าเรียกความสนใจของชายหนุ่ม
มาร์คพยุงตัวขึ้นมอง วางแก้วบรั่นดีลงบนโต๊ะกระจก ลูบเข้าไปใต้โซฟาสัมผัสความเย็นเยียบของกระบอกปืนอย่างระแวดระวัง
แต่พอเห็นกลุ่มเส้นไหมสีทองเคลื่อนไหวอยู่ด้านนอกนั่นลิบๆก็ถอนหายใจเฮือก
ทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม
ร่างเล็กในชุดเสื้อยืดเนื้อลื่นคอกว้างสีดำแขนยาวปรกหลังมือเหลือนิ้วเล็กๆโผล่ออกมาเกี่ยวรองเท้าหนังทรงสูงของตัวเองเข้ามาด้วย
เส้นผมสีสว่างไม่ได้เซตยาวปรกเหนือคิ้วยุ่งเล็กน้อย ดวงตากลมหรี่มองเขาจากความมืด
ริมฝีปากอิ่มยิ้มมุมปาก โยนรองเท้าลงกับพื้นพรม เดินเท้าเปล่าเข้ามาในเขตห้อง
...ดวงตาเยิ้มแบบนั้นคงไปดริ๊งมาไม่ผิดแน่...
“ไปซนที่ไหนมา”
“ร้านเจบี”เสียงแหบแห้งตอบ
ยิ่งอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นคอร์กเทลมิ้นต์ก็แตะเข้าจมูกมาร์ค
ยืนยันว่าแจ็คสันคงดื่มไปไม่ใช่น้อยเลย
“แจ็คสัน”
“ชู่วว~”
เจ้าของนามส่งเสียงเตือน
ยกนิ้วจรดริมฝีปาก
ก้มหน้าลงใกล้พินิจใบหน้าหล่อสวยสักพักแล้วจู่ๆก็ฉีกยิ้มกว้างตายิบหยี
...มาร์คก็รู้สึกมีพระอาทิตย์อยู่ในห้อง…
“ขอกอดหน่อย”
ส่งเสียงออดอ้อน
ไม่รอให้มาร์คอนุญาต แจ็คสันก็กระโดดลงทับชายหนุ่มที่กางมือรับไว้แทบไม่ทัน มาร์คนิ่วหน้าเจ็บเพราะอีกคนเล่นโถมมาเต็มแรง
แต่พอเห็นกลุ่มผมนุ่มสีทองสว่างบนอกก็ต่อว่าไม่ลง ยีเส้นผมนั้นจนยุ่งมากกว่าเดิม
มือเล็กกอดเอวเขาแน่น ดวงตากลมก็ยังไม่ละจากหน้าเขาไปไหน
จ้องตากันนานจนความรู้สึกบางอย่างเริ่มไหลล้นออกมา
แจ็คสันคลานขึ้นไปใกล้ใบหน้าหล่อเหลา
ใบหน้าทั้งสองใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน
ทันทีที่ปากแตะกันก็ราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่าง
แจ็คสันจุ๊บแผ่วไปตามริมฝีปากเรียวเล่นเรื่อยเปื่อย จนเป็นมาร์คที่กดลำคอขาวลงมาแนบแน่นสอดปลายลิ้นไปเล่นในโพรงปากนุ่มที่เผยอออกแต่โดยดี
รสชาติฝาดคอของบรั่นดีผสมกับกลิ่นคอกเทลหวานๆแต่ดีกรีแรงรสรักหวานหอม
ลิ้นแลกลิ้นพันเกี่ยวไม่ยอมกัน มือมาร์คเริ่มไม่หยุดสุขลงไปเค้นสะโพกงอนใต้กางเกงยีนรัดๆเน้นรูปทรงที่เขาหวงแหน
คิดแล้วก็เกิดหงุดหงิด ไม่รู้ว่าสะโพกสวยๆนี่จะโดนผู้ชายคนอื่นจ้องมองและคิดลึกกันไปขนาดไหน
โมโหจนเอาไปลงกับรสจูบ รั้งลำคอขาวแนบแน่นบดเบียดจนได้กลิ่นคาวเลือด
แจ็คสันครางฮือประท้วง พอดีกับที่เสียงมือถือของมาร์คแผดเสียงลั่น
ทั้งสองสะดุ้งออกจากกัน
แจ็คสันเหมือนมีสติขึ้นมานิดหน่อยซุกซบบนหน้าอกกว้างมองมาร์คคุยธุระกับปลายสายวนนิ้วบนอกอีกคนอย่างเบื่อหน่าย
เวลามาร์คคุยเรื่องงานมักจะไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมงอยู่แล้ว ถอนหายใจพลันยิ้มอย่างคนมีอะไรสนุกๆให้ทำ
มาร์คชะงัก
มองตามนิ้วเล็กบนกระดุมเสื้อตัวเองที่ถูกปลดออกจนเกอบหมดรังดุม
ยื่นมือไปห้ามแต่แจ็คสันก็ปัดมือเขาออก
“คุณมาร์คคะ
คุณมาร์ค”
“ครับ
ว่ามาเลย”
ตอบปลายสาย
แต่ตามองร่างเล็กบนกายที่เริ่มเลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆ เข็มขัดถูกถอดออกพร้อมซิปที่รูดลงจนสุด
นิ้วป้อมแตะลงบนส่วนสงบนิ่งเบาๆ เงยหน้าส่งสายตาซุกซนให้คุณเจ้านายที่ส่ายหน้าห้าม
แจ็คสันก็ส่ายหน้าคืน มือเล็กล้วงเข้าใต้อันเดอร์แวร์สัมผัสกับส่วนนั้นโดยตรง
ทำตาโตล้อเลียนดึงมันออกมาเผชิญโลกภายนอก มองแล้วหัวเราะคิกคัก
เริ่มจากใช้มือรูดรั้งบีบคลึงเอาใจ เป่าลมรดส่วนหัวหยอกล้อเม้มปากจูบเบาๆ
ตากลมช้อนขึ้นมาสบตา ลิ้นเล็กแลบเลียไล่ตั้งแต่ส่วนหัวจนสุดโคน
โลมเลียไม่ต่างจากกำลังกินไอศกรีมรสอร่อย
ลมหายใจใจร้อนเป่ารดรินจนมันแข็งตัวขึ้นมาในไม่ช้า
มาร์คไม่ได้ห้ามปรามแล้ว
ซ้ำยังแยกขาออกให้ร่างเล็กได้กระทำการอย่างสะดวก
แค่ส่ายหน้าแล้วคุยกับปลายสายต่อราวกับเป็นเรื่องปกติ
แต่จะหนักเข้าก็ตอนที่แจ็คสันเริ่มกลืนกินมันเข้าไป...ชายหนุ่มกลั้นลมหายใจไม่ให้สั่นขณะตั้งสติอยู่กับงาน
โพรงปากอุ่นโอบรัดความเป็นชายแนบแน่นไม่มีช่องอากาศเหลือ
ดูดรั้งเข้าออกหนักเบารู้จักหวะอย่างดี มาร์คยื่นมืออีกด้านไปลูบเส้นผมนิ่ม จับกดลงให้โพรงปากอุ่นรับร่างเขาเข้าไปลึกขึ้น
ศีรษะกลมดันขึ้นไอโคลก ปัดมือเรียวออกพลางช้อนตามองค้อน
ออรัลเซ็กส์ของทั้งคู่สิ้นสุดเมื่อมาร์คซี๊ดปากครางปล่อยน้ำคาวลงโพรงปากร้อน
แจ็คสันกลืนมันลงคอเลียริมฝีปากอิ่มเอิบ ปีนขึ้นมาเอนตัวซุกซบหน้าอกแกร่งอีกรอบ
มาร์คลูบใบหน้าคนช่างอ้อน
เอื้อมมือไปหยิบแก้วบรั่นดีที่ตอนนี้ละลายกลายเป็นน้ำจืดๆขึ้นมาจิบ ขมวดคิ้วมุ่น วางมันลงที่เดิม
หันไปมองเจ้าของเสียงหัวเราะคิกคักตรงหน้าอก จ้องเข้าไปในดวงตากลมสีเข้มเย้ายวน
แก้มแดงเรื่อแนบไปกับแผงอกเปลือย มือป้อมขาวแย่งแก้วจากมือชายหนุ่มไปดื่มเสียเอง
มาร์คมองตามลิ้นเล็กแลบเลียขอบแก้วขณะส่งสายตายั่วเย้ามาทางเขาไม่หยุด
ริมฝีปากชุ่มน้ำยู่จูบข้างแก้ว นิ้วเล็กที่โผล่มานอกชายเสื้อยกแก้วค่อยๆจิบบรั่นดีละลายน้ำยิ้มแย้มราวกับไม่ยะหรี่ในรสชาติไม่ได้เรื่องของมัน
มองจนหมดความอดทนดึงแก้วรสชาติแย่นั่นโยนพื้น
ไม่สนใจว่ามันจะแตกหรือจะเปียกพื้นยังไง แต่คนขี้ยั่วต้องโดนลงโทษหนักๆ
แจ็คสันรู้ทันพลิกกายหนีลงไปยืนบนพื้น
หัวเราะร่าเดินถอยหลังไปทิ้งสะโพกลงบนขอบโต๊ะทำงาน
ตากลมจ้องมองเขาขณะที่มือเล็กค่อยๆลูบบนขอบกางเกงตัวรัด
แลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งผากไม่ต่างจากคนนอนมองที่ทั้งปากทั้งคอแห้งผากเพราะภาพตรงหน้า
“อยากให้ผมถอดมันไหม”
ผึ่ง!
เสียงเส้นสติขาดสะบั้น
ชายหนุ่มลุกขึ้นพุ่งไปรัดเอวบางอุ้มจนตัวลอยขึ้นไปบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่
ร่างเล็กแผ่ตัวลงหัวเราะทั้งๆที่ตัวเองกำลังจะโดนลงโทษ
มาร์คปลดกระดุมและซิปกางเกงคนขี้ยั่วออกกำลังจะดึงลงก็โดนมือเล็กยื้อไว้ก่อน
“ไม่เอา
ไม่ถอดด”
ตีขาไปมาดูท่าทางสนุกที่ได้ปั่นหัวชายหนุ่มเล่น
ฝ่ามือนุ่มนิ่มค้างไว้ที่ไหล่ไล้นิ้วเกี่ยวคอเสื้อทำงานที่ปลดกระดุมแล้วให้แหวกออกค้างไว้ที่ไหล่
ยกตัวจูบสันคางสวย เลื่อนซับจูบแผ่วๆลงมาตามลำคอแกร่ง
กระตุ้นความร้อนในร่างให้พุ่งสูงไปอีก
มาร์คก็ไม่อยู่เฉยปลดกระดุมกางเกงคนอายุน้อยกว่าดึงรูดมันลงไปกองอยู่บนพื้น
กำลังจะรูดบอกเซอร์รวมถึงชั้นในลงก็โดนมือเล็กตีเข้าให้เบาๆ
ดวงตากลมเยิ้มปรือฉายแววดุเมื่อชายหนุ่มเหมือนจะลืมเรื่องสำคัญไป
ชายหนุ่มชะงักไปชั่วครู่
ดึงกระเป๋าเงินออกจากกระเป๋ากางเกง คีบถุงฟรอยด์ออกมาจากในนั้น
โยนกระเป๋าไร้ประโยชน์ไว้ด้านหลังอย่างไม่ใส่ใจ
ไม่ทันจะได้ทำอะไรก็โดนคนตัวขาวฉกชิงไปก่อน ตากลมซุกซนมองเขา
ผลักชายหนุ่มไปนั่งบนโต๊ะทำงานแทนที่ตัวเอง คุกเข่าลงกับพื้นพรม
ฟันขาวกัดฉีกซองระมัดระวัง ยกถุงยางสีหวานแนบบนริมฝีปากอิ่ม
ยกตัวจูบบนส่วนอ่อนไหวของชายหนุ่ม อ้าปากรูดใส่ถุงยางให้มาร์คที่ส่งเสียงครางต่ำในลำคออย่างพยายามอดกลั้นอย่างเต็มที่
“คืนนี้ผมบริการเอง...นะครับ”
แจ็คสันยืนขึ้นฉุดร่างสูงผอมให้เดินไปที่โซฟา
มาร์คไม่ขัดขืนหรือประท้วงสิ่งใดเพราะมัวแต่จ้องมองเรือนร่างเย้ายวนราวกับหลงอยู่มนต์สะกดให้งงงวย
ชายหนุ่มนั่งลงบนโซฟาตัวยาวอีกรอบและคราวนี้ก็มีร่างเล็กขึ้นคร่อมสะโพกเขาไว้อีกขั้น
มือป้อมด้านหนึ่งจับไว้ที่ไหล่
ในขณะที่มืออีกด้านรูดบอกเซอร์ตัวบางของตัวเองลงไปคาไว้บนข้อเข่า
มือเล็กอ้อมไปสัมผัสปากช่องร่วมรักที่ปิดสนิท สอดแทรกปลายนิ้วเข้าไปเบิกทางช้าๆ
แต่เพราะห่างหายจากเรื่องอย่างว่ามานานพอสมควร ร่างเล็กเลยกระตุกชักหน้านิ่วกดใบหน้าลงบนบ่าแกร่ง
มาร์คเอื้อมมือไปจับเนินเนื้อนุ่มแน่นบีบคลึงให้ผ่อนคลาย
ไล้ริมฝีปากซุกซบลำคอขาวกลิ่นหอมน่ากิน
ดูดเค้นจนขึ้นสีแดงเรื่อเป็นจุดเล็กจุดน้อยตามแนวไหปลาร้า
มือเรียวล้วงเข้าใต้สาปเสื้อไล่ดึงปลายเสื้อถอดออกทางศีรษะ โยนลงข้างโซฟา
ตุ่มไตเล็กชูชันเพราะแรงอารมณ์ถูกชายหนุ่มลงน้ำหนักลิ้นหยอกล้อเสียจนแจ็คสันครางในลำคอเชิดหน้าเม้มปากรู้สึกดี
ยิ่งเขี้ยวชาวขบกัดเบาๆยิ่งบิดเร่าร่างกายกระสันอยาก สองนิ้วในช่องทางแคบสั่นเล็กๆ
สอดนิ้วที่สามเข้าไปเพิ่มขยับขยายช่องทางเตรียมรับความใหญ่โตของคนรัก ถอนนิ้วทั้งหมดออกเมื่อคิดว่าตนเองพร้อมแล้ว
ก้มจับส่วนแข็งตัวชูชันรออยู่ก่อนค่อยๆนั่งลงจ่อส่วนหัวเข้าช่องทางศวาส
“ฮึ...อึก...”
“ไหวไหม?”ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นสีหน้าทรมานของลูกหมาตัวโตบนตัก
เจ้าของเส้นผมสีบลอนทองส่ายศีรษะขวับ ก้มหน้าครางเสียงเบาย่อตัวลงรับความแข็งร้อนเข้าไปอีกอย่างดื้อดึง
จนเมื่อสุดความยาวก็เชิดหน้าครางเสียงแผ่วจุดเสียดไปทั้งท้องน้อย ไหล่ขาวสั่นระริก
สูดลมหายใจเข้าลึกยกตัวขึ้นเริ่มเคลื่อนตัวเข้าออกเนิบช้า
มือขาวจิกเข้าที่ไหล่ผอมแข็งแรงเป็นหลักยึด ขย่มสะโพกเริงเพลงรักอย่างถึงใจ
ผนังเนื้อตอดรัดท่อนเอ็นร้อนจังหวะสม่ำเสมอ
เนินเนื้อแน่นกระทบหน้าขาชายหนุ่มดังตับๆก้องประสานกับเสียงครางต่ำรู้สึกดีของทั้งสอง
มาร์คจับสะโพกนุ่มขย้ำเนื้อแน่นหมั่นเขี้ยว
บีบเฟ้นหนักอย่างที่ถ้าขยำจนแหลกไปได้คงทำไปแล้ว
ดูดซับสร้างรอยแสดงความเป็นเจ้าของจนทั่วหน้าอกของร่างขาว
อ้าปากชิมยอดอกสีสวยที่เจ้าของแอ่นอกเชิญชวนอย่างอดใจไม่ไหว
ฟังเสียงครางเสียงแหบต่ำเซ็กซี่เพลินหู
กลิ่นหอมหวนของแจ็คสันเหมือนยาเสพติดชนิดรุนแรงแบบขาดไม่ได้
ยิ่งได้กลิ่นก็ยิ่งอยากครอบครองมากขึ้นไปอีก
“อ๊ะ! อืม มาร์ค ฮือ มาร์ค”
แจ็คสันร้องครางเสียงแหบ
ขยับสะโพกปรนเปรอคนใต้ร่างเร็วขึ้น กลิ่นอายหอมหวานตลบอบอวลรอบกายทั้งสอง อ้าปากครางพลางดึงเอาอากาศเข้าปอดหายใจหอบรัว
เส้นผมสีทองสว่างชุ่มเหงื่อลู่ลงกับใบหน้าที่กำลังแสดงสีหน้าเย้ายวนเต็มไปด้วยอารมณ์
“อืม แจ็คสัน
ดีครับ อื้ม”
ครางเสียงต่ำพอใจ
ยึดคางมนลงมาใกล้ประทับรอยจูบสอดแทรกลิ้นไปดูดกลืนความหอมหวานภายใน
แจ็คสันโอบรัดลำคอแกร่ง เอียงใบหน้าหลับตาจูบตอบ
มือแกร่งเลื่อนไปคุมสะโพกมนให้ขยับต่อในจังหวะเร็วขึ้น แจ็คสันสะบัดหน้าออก
สูดลมหายใจร้อนตัดขัดเพราะหายใจไม่ทัน
“เดี๋ยว...พี่...ฮะ
เร็ว เร็วไป...อ๊า!”
หอบครางหวีดสูงแยกขารับตัวตนของชายหนุ่มเข้ามาลึกโดนจุดกระสันภายใน
หัวสมองขาวโพลน ลืมหายใจอยู่ชั่วขณะด้วยความรู้สึกดี
เลื่อนมือด้านหนึ่งมาจับมือมาร์คบนสะโพกตัวเองไว้ กลับมาคุมจังหวะเองอีกครั้ง
“อ๊า! ลึกอีก ลึกอีก”
“แจ็คสัน
อ่า เด็กดี อื้อ”
“ฮ๊า...อีก...ฮื้อ
ใกล้แล้ว มาร์ค อ๊ะ อีกนิด”
เพลิงรักโหมมอดไหม้ร่างทั้งสองให้ตกอยู่ในห้วงอารมณ์อันร้อนแรง
ต่างคนต่างโถมร่างเข้าหากัน ติดพันแนบร่างกันไปเกือบทุกส่วน ร่างเสียดสีร้อนระอุ
เสียงหวีดครางของร่างขาวประสานกับเสียงครางต่ำเมื่อถึงจุดสิ้นสุดอารมณ์ น้ำขุ่นขาวเปรอะหน้าท้องทั้งสองในขณะที่มาร์คก็เสร็จพร้อมๆกัน
ร่างเล็กหอบหายใจหนักซุกซบสูดกลิ่นน้ำหอมประจำตัวชายหนุ่มบนบ่ากว้าง
ขยับศีรษะส่งเสียงงุ้งงิ้งอยู่ข้างใบหู
มาร์คยกมือรองสะโพกอิ่มยืนขึ้นทั้งที่ร่างยังไม่หลุดออกจากกัน แจ็คสันร้องเหวอตกใจก่อนจะหัวเราะร่า
“ไปต่อกันที่เตียงนะ”
หลังผ่านค่ำคืนอันเร่าร้อนแทบทั้งคืน
สภาพคอนโดหรูก็แทบจะดูไม่ได้ โดยเฉพาะส่วนห้องนอนที่กระจัดกระจายแทบไม่ทรงเดิม
ถุงยางใช้แล้วทิ้งเรี่ยรายตามพื้นพรม
บนเตียงหลังใหญ่ปรากฏร่างคนสองคนตระกองกอดกันภายใต้แสงอาทิตย์อ่อนๆยามเช้า
มาร์คลืมตาตื่นขึ้นมาก่อน
หาวหวอดสะบัดศีรษะไล่ความง่วง ขยับตัวท้าวคางมองใบหน้าลูกหมาสิ้นฤทธิ์ของตัวเอง
เมื่อคืนโดนเขาจัดไปหนัก คงเพลียมากแน่ๆ เส้นผมสีทองสว่างสะบัดยุ่งบนหมอนนุ่ม
ผิวขาวนอกผ้าห่มผืนหนาประปรายด้วยรอยจูบสีแดงบ้างม่วงช้ำบ้าง
ริมฝีปากแดงก่ำเจ่อช้ำเพราะโดนบดเบียดหลายต่อหลายครั้ง
จูบกระหม่อม
ลุกออกมาอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เขามีงานแต่เช้า จะมัวเอื่อยเฉื่อยอยู่ไม่ได้
ออกมาอีกทีก็เห็นแจ็คสันมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มแล้ว
“ลูกหมา
ตื่นรึยัง?”
“ฮือ”ร่างเล็กครางในลำคออย่างคนขี้เกียจ
ศีรษะกลมมุดลงบนหมอน เส้นผมสีอ่อนฟูฟ่องโผล่ออกมาจากผ้าห่มเล็กน้อยแล้วผลุบลงไปอีก
ชายหนุ่มส่ายหน้า
คงไม่ตื่นง่ายแน่ๆ
“ตื่นแล้วก็ทำความสะอาดห้องให้ด้วยนะ”
“งืม...จะไปแล้วเหรอ”เสียงแหบแห้งถามทั้งที่ยังไม่ลืมตา
จมูกรั้นสูดลมหายใจฟุตฟิตเหมือนพวกลูกหมา พอระบุที่อยู่ได้ก็ฝืนความง่วงคืบคลานเข้าไปหา
มาร์คหัวเราะนั่งลงบนขอบเตียง ดึงอีกคนเข้ามาเสียเอง แจ็คสันคลอเคลียอยู่บนตัก
“พี่จะไปแล้ว ยิ้มให้ดูหน่อย”
“เหนื่อย”แจ็คสันทำเสียงงอแงซุกหน้าลงบนหน้าขา
“ไม่งั้นไม่ให้ไปเที่ยวนะ”
“ฮืออออ”เส้นผมสีทองปลิวพลิ้วไปตามศีรษะกลมที่ส่ายหน้าแรง
“จะให้อยู่ห้องคนเดียวทั้งวันเลยรึไงเล่า”
“ก็ลูกหมาดื้อนี่”
“เห็นผมเป็นลูกหมาจริงๆไง
เออ ไปเลย ผมอยู่เฝ้าบ้านทั้งวันก็ได้ ทั้งสัปดาห์ก็ได้
พี่ไปทำงานให้เอกสารมันทับหัวตายไปเลยไป”พลิกตัวลงเตียงม้วนผ้านวมอ้อมตัวเองจนกลายเป็นกลุ่มก้อนสีขาวนุ่มนิ่มดูน่าขันอยู่มุมเตียงอีกด้าน
มาร์คส่ายหน้ายิ้มๆ
เดินอ้อมไปจับก้อนผ้าห่มกอดรัดไว้ไม่ให้อีกฝ่ายหนีขณะคลี่ขอบผ้าออกทำเหมือนกำลังปลอกเปลือกกล้วยที่มีผลหอมหวานอยู่ด้านใน
ริมฝีปากบางยิ้มบางๆมองใบหน้าหวานคมกำลังพองแก้มเป็นปลาปักเป้าแถมยังยู่ปากงอนใส่
คิ้วเข้มขมวดมุ่นและดวงตากลมที่คลอน้ำใสเบาบาง
...ทำงอนกลบเกลื่อนอีกแล้ว...
“เหงาเหรอ?”
“...”
มาร์ครู้ว่าคนตัวเล็กเหงาขนาดไหน
แจ็คสันเป็นคนเพื่อนเยอะ สังคมเยอะ
แต่พอคบกับเขาก็เหมือนว่าต้องเป็นลูกหมาถูกล่ามโซ่เพราะเจ้าของอย่างเขาเป็นประเภทขี้หึงขี้หวงจนน่ากลัว
เด็กนี่เลยไม่กล้าไปไหนมาไหนไกลๆกับเพื่อน
มากสุดก็แค่ร้านเจบีหรือร้านคนที่รู้จักที่มาร์คติดต่อไว้ก็แค่นั้นเอง
“ไม่ได้เหงาสักหน่อย”
“ขอโทษนะ
พรุ่งนี้ก็หยุดแล้ว เดี๋ยวพี่พาไปเดินเล่น เอาไหม?”ลูบเส้นผมนิ่มเอ็นดู
แจ็คสันยิ้มกว้าง
พยักหน้าจนผมปลิว
“อื้ม! งั้นตั้งใจทำงาน แล้วรีบกลับมานะครับ”
“ครับ”
...ต้องรีบกลับอยู่แล้วล่ะครับ
ก็มีลูกหมาสุดน่ารักรออยู่นี่นา...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น