[SF] MY PET2
MY
PET 2
Mark
x Jackson
“อื้ม! งั้นตั้งใจทำงาน
แล้วรีบกลับมานะครับ”
“ครับ”
.
.
.
...แจ็คสันน่าจะรู้ว่ามาร์คไม่ค่อยรักษาคำพูด...
คนตัวเล็กนั่งกอดเข่ามองนาฬิกาบนข้างฝาบอกเวลาสี่ทุ่มเศษๆ
จำได้ว่านั่งจองพื้นที่บนโซฟาตรงนี้มาตั้งแต่ห้าโมงเย็นเพื่อรอใครบางคนที่สัญญาเอาไว้ว่าจะรีบกลับ
...แต่ก็ยังไม่กลับ...
ปากช้ำอิ่มเม้มเข้าหากัน
หลับตาซุกหน้าลงกับหมอนอิงในอ้อมแขน ถอนหายใจดังเฮือกใหญ่
ขยับตัวไปมาลดความเมื่อยล้า ท้องก็ส่งเสียงโครกครากน่ารำคาญ ตากลมมองกล่องบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปว่างเปล่าสองกล่องรวมไปถึงพวกเศษถุงพลาสติกของขนมนมเนยที่หอบออกมากินจนเกลี้ยงครัวกองอยู่บนโต๊ะหน้าโทรทัศน์
เอานิ้วจิ้มท้องตัวเองพลางบ่นเบาๆ
“ร้องอะไรนักหนา ฉันไม่มีอะไรกินแล้วนะ”
โครก!
ลูกหมาของมาร์คกลิ้งลงนอนแหมะบนโซฟาพลิกตัวไปมาส่งเสียงงอแงหิวข้าวๆ
เตะตีอากาศมั่วซั่วจนหมดแรงนอนนิ่งเหมือนเดิม
สุดท้ายก็ทนแรงโหยหิวไม่ไหวกลิ้งตัวลงบนพื้นพรมคลานลุกไปแต่งตัวเพื่อไปหาอะไรกินข้างนอก...แน่นอนว่าหาอะไรกินที่ว่าก็คือกินเหล้านั่นแหละ
เหอะ ชีวิตลูกหมาโดนเจ้าของลืมมันก็อย่างนี้แหละครับ
“เจ้าของกลับบ้านช้าอีกรึไงถึงได้ระหกมาร้านฉันได้”เจบีถามเจ้าคนที่เอาแต่ทำหน้าหงอยอยู่หน้าเคาน์เตอร์
ส่งรังสีขมุกขมัวออกมาเต็มไปหมด
“เงียบไปเลย...มีอะไรแรงๆแนะนำไหม
ฉันเบื่อมาตินี่แล้ว”
“เฮ้ๆ เมากลับบ้านไม่ได้เดี๋ยวเจ้าของจะโกรธเอานะ”ปรามแจ็คสันด้วยความเป็นห่วง
เขาเป็นเพื่อนกับมาร์ค ย่อมรู้ดีว่าดีกรีความขี้หวง
ขี้หึงและขี้ห่วงของมาร์คอยู่ในระดับน่าเป็นห่วง ไม่ใช่ห่วงมาร์คหรอก
แต่ห่วงเจ้าลูกหมาตรงหน้านี้ต่างหากว่าจะช้ำร้องไห้กระซิกๆมาให้เขาปลอบอีกเวลาโดนมาร์คโกรธเข้าให้
แต่ก็นานๆครั้งล่ะนะ เพราะส่วนใหญ่ที่เห็นก็มีแต่ลูกหมาตัวนี้โดนปล่อยปละละเลยแล้วงอนเพื่อนเขาเสียมากกว่าครึ่ง
“ช่างสิ”แจ็คสันตอบเสียงห้วน วางคางลงบนหลังมือ “เจบี
ฉันอยากดื่ม...”
บาร์เทนเดอร์มือหนึ่งมองลูกค้าประจำที่ก้มหน้าลงกับบาร์ปล่อยให้ฮูตหูหมาสีดำคลุมศีรษะตัวเองแน่นิ่งอย่างที่เขามั่นใจว่าแจ็คสันต้องกำลังก้มหน้ากลั้นน้ำตาแน่ๆ
ถอนหายใจเตรียมเครื่องประกอบเครื่องดื่มให้ลูกค้าสุดจะเอาแต่ใจคนนี้
“มาร์คนี่เลี้ยงนายยังไงให้ขี้แยได้ขนาดนี้นะ”บ่นขณะใส่น้ำแข็งสามก้อนลงในแก้มทรงยาว
เสียงดังกริกๆของมันคงบังเอิญไปเข้าหูเจ้าลูกหมาเข้า เลยเงยหน้าขึ้นมาท้าวคางมองด้วยความสนอกสนใจ
วอดก้าสีใสดีกรีแรงเทลงไป
ตามด้วยตากีล่าและจินอย่างละเท่าๆกัน
เทรัมขาวและทริเปิลเซคตามลงไปช้าๆให้พวกมันผสมกันเองอยู่ในแก้วสีสวย
คั้นน้ำมะนาวสดๆเทลงไป
ตามด้วยโคคาโคล่าหวานเย็นสดชื่นเปลี่ยนเหล้าดีกรีแรงเป็นค็อกเทลเลื่องชื่ออย่าง Long Island ส่งให้เจ้าของออเดอร์ด้านหน้า
“เลี้ยงแบบทิ้งๆขว้างๆไง...”ตอบพลางรับแก้วเครื่องดื่มมาถือไว้
มองมันด้วยความพอใจ
แล้วจิบเพื่อลิ้มรสชาติหวานซ่าของโคล่าแต่กัดแรงด้วยดีกรีแอลกอฮอล์มากกว่าสามชนิด
เปิดสมองหนักอึ้งเมื่อครู่ให้สดใสขึ้นทันตา
“ก็เห็นรักกันดีออก”เจบีหมายถึงร่องรอยสีแดงบนลำคอขาวผ่องที่อยู่ใต้เสื้อฮูตนั่นน่ะนะ
แจ็คสันก็รู้ถึงได้เกี่ยวคอเสื้อปิดไว้
ส่งสายตาไม่พอใจให้คนหลังบาร์ที่ยักไหล่กวนๆ
“ก็แค่อยากแซว”
“ไม่รู้สักเรื่องก็ได้นะเจบี”ต่อว่าอีกฝ่ายไม่จริงจังนักพลางจิบเครื่องดื่มในมือ
ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะฤทธิ์ร้อนแรงที่ซ่อนภายใต้ความหวานฆ่าของโคล่า
สักพักก็เคยชินและจิบมันได้อย่างเป็นธรรมชาติ
ชายหนุ่มหลังบาร์มองลูกค้าประจำของเขาอย่างพินิจพิเคราะห์
ชายหนุ่มที่ดูผ่านๆก็แค่ผู้ชายห่ามๆคนหนึ่ง ใครจะเชื่อว่าแจ็คสันจะเป็นผู้ชายที่โดนเพศเดียวกันเข้ามาจีบมากที่สุดเท่าที่เขาเห็นตั้งแต่เริ่มทำงานบาร์เทนเดอร์มา
อย่างวันนี้ก็ใช่เสื้อฮูตหูหมาแขนยาวสีดำมีชายเสื้อคลุมถึงสะโพก กางเกงสกินนี่สีดำ
ดำไปทั้งตัวแทบไม่มีสิ่งใดแตะตาท่ามกลางไปสลัวๆในผับแห่งนี้ยกเว้นเส้นไหมสีบลอนด์สว่างและผิวขาวจ้าของเจ้าตัว
...จะว่าไปแล้ว เขาก็พอมีความคิด (สนุกๆ)
ดีๆอยู่บ้าง...
“ฉันว่าฉันมีวิธีให้มาร์คกลับบ้านเร็วขึ้นนะ”
“หืม?”ดวงตากลมเงยมองเขา
แววตาใสนั่นน่าแกล้งอย่างที่มาร์คเคยหลุดพูดกับเขาไว้เมื่อนานมาแล้วจริงๆนั่นแหละ
“แต่หลังจาก longisland แก้วที่สองนะ”
ปากแดงยู่ยื่นหลังจากได้ยินอย่างนั้น
“อะโด่วว ก็แค่อยากขายของ”
“เฮ้ ฉันมีไอเดียจริงๆ
แต่มันก็ต้องอาศัยแอลกอฮอล์อีกนิดหน่อย...ว่าไง?”ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้เจ้าลูกหมาที่ไม่ใสอีกต่อไป
คิ้วเข้มนั้นเลิกขึ้นนิดหน่อย ยิ้มมุมปากพลางยกแก้วในมือขึ้นกระดกรวดเดียว
แอลกอฮอล์โคล่าดีกรีแรงหมดภายในชั่วพริบตา พื้นแก้วเปล่ากระแทกลงบนเคาน์เตอร์บาร์
ปากแดงวาวฉีกยิ้มกว้างมองบาร์เทนเดอร์หลังบาร์ด้วยสายตาฉ่ำเยิ้ม
“เอางั้นก็ได้ ลองเสนอมาสิ”
ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตพับแขนกำลังนั่งมองแปลนงานตรงหน้าด้วยความหงุดหงิดใจ
ปากกาทรงสวยในมือตวัดกี่เดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วก็ปล่อยทิ้งไว้ด้วยคิดไม่ออกว่าจะแก้ตรงส่วนนี้ไม่ให้กระทบส่วนอื่นยังไง
ที่จริงงานนี้ควรเป็นฝ่ายออแบบที่ต้องทำมาให้เขา
แต่เวลาเกือบสามเดือนที่ให้โอกาสไปทำ งานกลับไม่คืนจนเขาต้องเรียกกลับมาแก้เอง
แล้วก็นั่นแหละ รู้ปัญหาเลยว่าทำไมมันถึงไม่คืบไปไหนสักที...
มาร์คปล่อยปากกาเอนตัวพิงเก้าอี้ทำงาน
ขยับคอไหล่ไล่ความเมื่อยล้า หรี่ตามองนาฬิกาดิจิตอลบอกเวลา 10.02 PM แล้วถอนหายใจยาวเหยียด เขาทำงานเพลินจนลืมเวลาอีกแล้ว มีหวังเจ้าลูกหมาที่คอนโดได้งอนตุ๊ปป่องอีกแน่
กำลังจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรหา ก็สีข้อความจากคนที่เฝ้าคิดถึงส่งเข้ามาก่อน
ทันทีที่เปิดเข้าไปดูก็ต้องขมวดคิ้วหมุ่น
ภาพเสื้อฮูตหูสุนัขสีดำกางยับอยู่บนพื้นพรมที่เขาจำได้ดีว่ามันคือพื้นทางเดินคอนโดเขาเอง
แคปชั่นรูปก็มาแบบสั้นๆอย่างที่เขาไม่เข้าใจว่าเจ้าของรูปต้องการจะพูดอะไร
‘Four
Pieces’
มาร์ควางมือถือลง ตั้งใจจะรีบทำงานให้เสร็จ
เข้าใจว่าเจ้าลูกหมาเหงาจนหาอะไรมาส่งกวนเขาแบบนี้ แต่ยังไม่ทันจะเริ่มแก้แปลน
เสียงข้อความก็ดังมาอีก
แจ็คสันส่งภาพมาอีก แต่คราวนี้ชายหนุ่มต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
เมื่อภาพที่ส่งมารอบนี้เป็นภาพมุมข้างของร่างที่กำลังใช้นิ้วเกี่ยวเสื้อกล้ามสีดำตัวบางขึ้นเหนือหน้าท้องเผยให้เห็นสีข้างขาวๆและหน้าท้องแบนเป็นลูกระนาดสวย
ใบหน้าหวานคมเห็นเพียงครึ่งซีกกำลังกัดปากแดงก่ำอย่างแสนซน
ดวงตากลมหรี่มองเขาด้วยสายตาเย้ายวนท้าทาย
‘Three
Pieces’
มาร์คเริ่มรู้แล้วว่าอีกฝ้ายต้องการอะไร
มองภาพคนแสนยั่วในจอมือถือสลับกับแปลนที่ต้องแก้อย่างชั่งใจ และเหมือนแจ็คสันจะรู้
เลยส่งอีกภาพมาในเวลาไล่เลี่ยกัน
และคราวนี้ไม่ใช่แค่เสื้อ ภาพมุมสูงสาดให้เห็นลำขาขาวด้านซ้ายที่กางเกงสกินนี่ลงไปกองที่ปลายข้อเท้าสวย
มือขาวอีกด้านกำลังร่นขากางเกงอีกด้านลงถึงเข่าแดงๆที่เขาจำได้แม่น
เพราะไม่มีส่วนใดในร่างกายแจ็คสันที่เขาไม่เคยเห็นและลิ้มลอง
อดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงท่าทางของแจ็คสันที่กำลังนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว ร่างกายขาวเปลือยท่อนบนกำลังก้มลงปลดกางเกงตัวแน่นออกช้าๆ
แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่ลืมเชิดหน้าแลบลิ้นเล็กๆล้อเล่นกับกล้องและใจของชายหนุ่มที่กำลังสั่นระรัวไม่แพ้มือที่รีบเก็บของทั้งหมดลงกระเป๋า
ลืมแปลนบนโต๊ะจนหมดสิ้น
‘Two
Pieces’
มาร์คเดินมาถึงรถพอดีกับที่ข้อความที่สี่ถูกส่งมา
ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าดาเมจมันต้องรุนแรงจนเขาต้องขับรถต่อไม่ได้แน่ๆ
สูดลมหายใจระงับจิตระงับใจ โยนมือถือไว้เบาะด้านข้าง
เท้าใต้รองเท้าหนังแบรนด์หรูเหยียบคันเร่งพารถสปอร์ทคันสวยพุ่งไปตามถนนสายทางหลวงที่มีรถเบาบางเพราะนี่ก็ค่ำมากแล้วอย่างรีบเร่ง
ใจก็คิดจินตนาการเลยเถิดไปกันใหญ่ว่าตอนนี้ลูกหมาแสนยั่วของเขากำลังทำอะไรอยู่
...กลับไปจะลงโทษเสียให้เข็ด
ไม่ต้องไปวิ่งเล่นข้างนอกสักสองสามวัน...
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงชายหนุ่มก็จอดรถหน้าคอนโดตัวเอง สูดลมหายใจเข้าลึก
หยิบเอามือถือที่โดนเมินอยู่เบาะข้างๆพลิกกลับมาดู
.
.
.
'One
Piece
And
the last Piece…Undress me?…'
.
.
.
“อ๊ะ มาร์คมาแล้วเหรอ?”
เสียงแหบหวานทักทายเขาอย่างเป็นปกติ
รอยยิ้มกว้างดีใจนั่นก็เป็นปกติ แต่อย่างอื่นกลับไม่ใช่ ลูกหมาของมาร์คตอนนี้นอนคว่ำหน้ามาทางปลายเตียง
ท้าวคางตีขาเล่นทั้งที่กายขาวเหลือเพียงเครื่องปกปิดกายเพียงชิ้นเดียวคือกางเกงในสีดำขอบขาวปิดหมิ่นเหม่อยู่บนสะโพกอวบอั๋นน่าขย้ำให้แหลกคามือ
พอเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามา เจ้าตัวก็ยันแขนขั้นเผยให้เห็นตุ่มไตสีสวยและหน้าท้องเป็นระนาดคลื่นสีขาวผ่อง
แจ็คสันที่เห็นอาการชายหนุ่มก็รู้แล้วว่าแผนตัวเองได้ผล
แต่ไม่หรอก...
...อย่างแจ็คสันหวังน่ะ ยั่วได้มากกว่านี้อีก...
“ว้า~ วันนี้กลับเร็วจัง
ผมว่าจะออกกำลังกายสักหน่อย เนี่ยไปเจอท่าใหม่จากในยูทูปล่ะ เดี๋ยวผมทำให้ดูนะ”
มาร์คเผลอทำกระเป๋าหล่นจากมือเมื่อลูกหมาตัวโตบนเตียงเปลี่ยนไปนอนหมอบหันเท้ามาหาเขา
เรียวขาขาวตวัดแยกออกจากกันคุกเข่าดันสะโพกงอนงามขึ้นในขณะที่ตัวส่วนบนแนบลงไปกับที่นอน
ช่วงมือพอดีตัวเอื้อมมาจับก้นนูนของตัวเองนวดคลึงไปมาท้าทางสายตาคนมอง
“อ๊ะๆ อย่าเพิ่งสิครับ
ผมยังสาธิตไม่เสร็จเลย”ส่งเสียงห้ามปรามชายหนุ่มที่เดินเข้ามาใกล้
ตวัดตัวขึ้นมานอนหงาย
ส่งสายตาซุกซนมองบริเวณกางเกงอีกคนที่กำลังมีบางสิ่งนูนขึ้นมาพองคับเต็มกางเกง
ลิ้นเล็กแลบเลีย ส่งปลายนิ้วดุนดันในโพรงปากตัวเอง
ในขณะที่มืออีกด้านก็นวดคลึงร่างกายตั้งแต่ส่วนเอวลงมาถึงตุ่มไตสีสวย
บีบจับมันจนชูชันขึ้นตามอารมณ์กำหนัดในกาย
สีหน้าพึงพอใจเย้ายวนกัดปากนิดๆนั่นไม่ทำให้ชายหนุ่มทนมองอีกต่อไป
“ไม่ต้องสาธิตแล้ว...”เสียงทุ้มแหบพร่าดังใกล้ใบหูแดงก่ำ
มือทั้งสองด้านข้างของคนช่างยั่วถูกจับตรึงติดบนหัวเตียง เนกไทบนลำคอเรียวถูกใช้งานอีกประเภทด้วยการมัดติดบนเสาเตียงด้านหนึ่ง
ใบหน้าหล่อสวยก้มลงมากัดปลายจมูกรั้นแดง
ไหลเรื่อยลงมาฝังเขี้ยวขาวลงบนลำคอขาวผ่องอย่างแรงจนได้กลิ่นคาวเลือด
“รู้ใช่ไหม ว่าจะโดนอะไรต่อจากนี้”
“รู้สิ”คนใต้ร่างตอบเสียงพร่า
ไมได้หวาดกลัวต่อสายตาราวกับเสือยามจ้องเหยื่อชั้นเลิศนั่นสักนิด
“ก็จงใจส่งไปยั่วนี่นา”
“รู้ก็ดี...”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็น
ถอดปราการชิ้นสุดท้ายออกจากร่างคนรัก ลูบมือหยาบไล้ลงมาตั้งแต่ข้อมือ ข้อซอกแดง
ช่วงหัวไหล่กว้าง สีข้างขาว เอวแน่นเล็กบาง หยุดนวดเฟ้นสะโพกอวบนิ่ม
ก่อนจะลูบเข้าไปใต้ต้นขายกเรียวขาขาวนั้นแยกออกกว้าง
เผยให้เห็นช่องทางร่วมรักสีสวยที่กำลังขมิบตอด ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ
แค่แตะปลายนิ้วบนช่องทางรักเบาๆ
ร่างกายขาวก็สั่นสะท้านส่งเสียงร้องหวานออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่แล้ว
“หึ...รู้สึกตั้งขนาดนี้เชียว...ลามกชะมัด”
“เลิกพูดเถอะน่า...”คนช่างยั่วก็มีมุมอับอายเหมือนกัน
“เข้ามาสักทีสิ”
“เดี๋ยวก่อน...”มาร์คยิ้ม ลุกขึ้นจากเตียงไป
ทำเอาเจ้าลูกหมาที่กำลังอารมณ์พุ่งสูงลอยเคว้งคว้างในอวกาศ
ละล่ำละลักเรียกคนที่กล้าลุกเดินออกไปหน้าตาเฉย
“มะ มาร์ค!!! ไปไหนน่ะ”
“เรียกให้ถูกสิ”เสียงทุ้มตอบระรื่นจากนอกห้อง
ร่างเล็กกัดฟันกรอด แต่ก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วก็เลยเรียกตะโกนออกไป
“จะ เจ้านาย เจ้านายทิ้งเจียเอ๋อไปไหน”
“มาหาของเล่นให้เจียเอ๋อไงครับ”ในที่สุดชายหนุ่มก็เดินกลับเข้ามาพร้อมด้วยอะไรบางอย่างที่ทำให้ร่างบนเตียงสั่นระริก
หน้าซีดเผือกส่ายหน้าคอแทบเคล็ด ไถลตัวหนีเกือบติดขอบเตียง
แต่พอมาร์คโยนของเล่นพวกนั้นลงเตียงก็ตามมาดึงข้อเท้าเขาไปนอนแผ่บนเตียงอยู่ดี
“ไม่เอา! ผมไม่ชอบ!”
“แต่ฉันชอบ”มาร์คตอบหน้าตาย
พาดขาขาวด้านหนึ่งลงบนไหล่ยึดร่างที่กำลังดิ้นพล่าน บังคับยัดของเล่นขนาดเท่าหัวแม่โป้งเข้าช่องทางคับแน่น
แจ็คสันครางเจ็บฟาดขาต่อต้าน น้ำตาใสๆรินรดแก้มกลมแดง
“เอามันออกไปนะ...ฮึก...ผมไม่ชอบ อื้อ!!!!”ร่างเล็กเชิดคางครางเสียงหวีดสะโพกแน่นบิดเร่าไปมาเพราะของในร่างกำลังสั่นรัว
นิ้วเรียวที่กำลังปรับระดับแผงควบคุมของเล่นในร่างลูกหมาของตัวเองยิ้มเย็นมองร่างที่กำลังบิดเร่าพล่านบนเตียงด้วยความพึงพอใจ
“อยากให้ฉันเข้าไปไหม?”
“ฮือ อ๊ะ เจ้านาย อือออ เข้ามา
เจียเอ๋ออยากได้ของเจ้านาย ฮ๊า!!!!”
แจ็คสันร้องหวีดโยกสะโพกขึ้นจากพื้นเตียง
ต้นขาขาวสั่นริกเพราะของเล่นในกายสั่นแรงขึ้น
“ตามนั้น”มาร์คเอ่ยกลั้นหัวเราะ
โยนแผงควบคุมที่ยังคงระดับสูงสุดไว้ลงข้างเตียง ช้อนสะโพกอวบสั่นริกขึ้น
จ่อความแข็งร้อนของตัวเองตรงปากทางเข้าทั้งที่ยังไม่เอาของเล่นออก แจ็คสันร้องห้ามแล้วก็ต้องครางร้องเสียงหลงในวินาทีถัดมาที่ชายหนุ่มไถลตัวเข้าไปในกาย
ร่างขาวกระตุกแรง ต้นขาบีบสะโพกแกร่งแน่น นิ้วเล็กจิกฝ่ามือตนเองแน่น
กัดริมฝีปากแน่นจนได้กลิ่นคาวเลือดในปากตัวเอง
“อย่ากัด”มาร์คดุเบาๆ แต่เตือนยังไงเด็กดื้อก็ยังไม่ฟัง
ชายหนุ่มเลยยืดตัวขึ้นไปประกบปากดูดดึงลิ้นเล็กมาเกี่ยวตะหวัดดูดดื่มให้เลิกกัดพร้อมปลอบประโลมไปในตัว
ผละออกสวม gagged
กันไม่ให้กัดปากตัวเองได้อีก
ช่องทางแน่นด้านหลังบีบรัดของจริงและของเล่นที่ถูกดันเข้ามาลึกกว่าปกติ
ขาขาวแยกออกกว้างเปิดรับตัวชายหนุ่มเข้ามา
ตากลมพร่าด้วยแรงอารมณ์คลอน้ำตาทั้งรู้สึกดีทั้งอึดอัดในช่องท้องมองภาพคนบนร่างด้วยความรู้สึกหลากหลาย
และคนที่โดนมองก็ไม่ยอมโดนอยู่ฝ่ายเดียว จ้องกลับไปไม่แพ้กัน
สะโพกหนาตบเนินเนื้อเกิดเสียงดังตุบตับรุนแรงจนร่างเล็กสั่นคลอน
ขาเตียงสั่นไหวจนน่ากลัวว่าจะหักโครมลงมาในจังหวะใดจังหวะหนึ่ง
อุณหภูมิในห้องกำลังพุ่งขึ้นสูงต่อเนื่อง ชายหนุ่มครางเสียงต่ำเร่งจังหวะพาตนเองไปถึงสวรรค์ตามติดร่างเล็กที่เสร็จไปล่วงหน้าแค่ไม่กี่วินาที
เสยเส้นผมเปียกเหงื่อขึ้นลวกๆ
เหลือบมองเจ้าลูกหมาที่ยังตัวสั่นระริก ผิวขาวๆตอนนี้แดงก่ำไปหมดทั้งตัว
ทั้งน่าเอ็นดูและน่ารังแก ตากลมมองเขาอย่างอ้อนวอน มาร์คปลด gagged ออก เปิดโอกาสให้อีกคนได้พูด
“เจ้านาย...”นั่นคือคำแรก “ได้โปรด
เอามันออกไป...เจียเอ๋อไม่ต้องการอะไรนอกจากเจ้านาย...”
.
.
.
“เจ้านายรังแกเจียเอ๋อที”
.
.
.
.
.
“เจ้านาย ฮือ อ๊า เบาหน่อย
อื้อ”เสียงครางแว่วหวานหวีดร้องใต้ร่างไม่ทำให้ชายหนุ่มทำเบาลงกลับยิ่งเร่งเร้าส่งร่างเข้าไปรุนแรงขึ้น
มือเรียวลูบไปตามแผ่นหลังชื้นเหงื่อเปื้อนเหงื่อเต็มไปด้วยรอยจูบและรอยกัด
จับใบหน้ากลมเงยขึ้นรับจูบอ่อนหวานรุนแรงพร้อมกับประสานร่างเข้าไปหนักๆ ส่งน้ำขุ่นเข้าเติมเต็มช่องทางฉ่ำครั้งแล้วครั้งเล่า
“พักไหม?”
“อืม...”ลูกหมาของเขาครางตอบเสียงเบา นอนหมอบหมดแรงอยู่บนที่นอนยับยู่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อและน้ำกาม
ตากลมปรือใกล้จะปิด แต่พอต้นขาตัวเองโดนแยกออกอีกก็ร้องห้ามเสียงหวิว
“ไม่ไหวแล้ว...”
“พูดใหม่สิ”
“...เจ้านาย...เจียเอ๋อไม่ไหวแล้ว”ตอบทั้งที่ตาปิดลงไปเรียบร้อย
แก้วตาใสปิดสนิท ลมหายใจกระชั้นผ่อนลงสม่ำเสมอ เจ้าตัวน้อยของเขาสลบไปแล้ว…
ชายหนุ่มลุกขึ้น มองไปยังคนข้างตัวยิ้มๆ
...ยั่วจนได้เรื่องเลยนะ เจ้าตัวเล็ก...
มือเรียวลูบเส้นผมสีบลอนชื้นเหงื่อนั้นด้วยความเอ็นดู
ใบหน้าหวานคมซีดเซียวแต่ก็ยังน่ามองไม่เสื่อมคลาย แก้วตากลมใต้เปลือกตาสีช้ำ
จมูกรั้นแดงเพราะร้องไห้ ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงช้ำระบมแตก
ผิวกายขาวสว่างเต็มไปด้วยรอยจูบและรอยกัด เขาหวงมันทั้งหมด
ทุกสิ่งของลูกหมาต้องเป็นของเขา...เพียงคนเดียว
กำลังจะลุกไปหาผ้ามาเช็ดดตัวให้ก็ต้องชะงักเพราะเสียงละเมออของอีกคน
“เจ้านาย...รีบกลับมาหาเจียเอ๋อนะ”
มาร์คหันกลับไปมองคนที่นอนคุดคู้อยู่บนที่นอน ใบหน้าหวานเศร้าจนน่าใจหาย
คิ้วเรียวขมวดแน่น หางตากลมเอ่อคลอด้วยน้ำตาใสๆ ริมฝีปากแบะคว่ำกัดแน่น
ใบหน้าที่เขาไม่มีทางเห็นถ้าอีกคนยังมีสติและตื่นอยู่...ใบหน้าที่ถูกเก็บซ่อนเอาไว้ไม่ให้เขาเห็น...
“เจียเอ๋อคิดถึงเจ้านาย...ฮึก...คิดถึง...”
มาร์คยิ้มอ่อนโยนพลางลูบหัวกลมเบาๆจนร่างเล็กสงบไป
ถึงได้ลุกหาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดคราบไคลออกให้แผ่วเบา
สวมเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งให้กันอากาศหนาว
กำลังจะลุกไปทำธุระของตัวเองก็โดนมือเล็กยื้อขอมือไว้ ดวงตากลมฝืนปรือขึ้นมามอง
“มาร์ค...”
“ครับ พี่ไปอาบน้ำ เดี๋ยวพี่มา”
“มาร์ค...เจ้านาย”
ดูท่าทางว่าอีกคนจะไม่มีสติพอจะฟังเขารู้เรื่องเพราะเอาแต่เรียกชื่อเขาซ้ำไปซ้ำมาจนชายหนุ่มยอมแพ้ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ
โอบกอดลูกหมาของตัวเองแนบอก หัวกลมสีบลอนทองซุกไซร้ไถอ้อน ครางงี๊ดๆในลำคอขาว
“เจียเอ๋อรักเจ้านาย...ฮึก...”
ละเมอบอกรักแล้วก็ยังร้องไห้อยู่อีก
มาร์คส่าหน้าปาดน้ำตาใสออกให้แผ่วเบา จูบกระหม่อมขาวเบาๆ
ถึงจะดูไม่ใส่ใจ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่หวง
ถึงจะไม่ค่อยถามไถ่ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ห่วง
ถึงจะไม่ได้บอก แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่รัก
“เจ้านายก็รักเจียเอ๋อครับ นอนนะคนดี”
เช้านี่อาจจะเป็นเช้าที่ดีของใครหลายคน...
แต่ไม่ใช่กับแจ็คสันแน่...
มือเล็กดึงสายหนังสีดำบนลำคอตัวเองอย่างนึกหงุดหงิดใจ
ใช่ว่าจะไม่เคยใส่หรอกนะ แต่มันก็นานจนแทบจำไม่ได้แล้ว มาร์คน่ะเป็นเจ้าพ่อสายซาดิส
ไม่อย่างนั้นจะเรียกแฟนตัวเองว่าลูกหมาเหรอ เรียกไม่พอแถมเผลอๆนี่คิดว่าเขาป็นสัตว์เลี้ยงของตัวเองเข้าจริงๆ
ทั้งโซ่ทั้งปลอกคอ ให้ตายเถอะ...
พอเห็นเจ้าของห้องเดินเข้ามาก็รีบเอ่ยถามทันที
“มาร์คคค ทำไมใส่ปลอกคอผมไว้อีกแล้วล่ะ!”
ทำปากบู้บี้ ตีขาบนเตียงเป็นการประท้วง
สะโพกเขาระบมไปหมดแล้วหลังจากศึกเมื่อคืน
แอบโทษเจบีอยู่ในใจที่เสนอแผนยั่วแบบนั้นให้ เขาเองก็ลืมไปเลยว่ามาร์คน่ะสาย SM ตัวพ่อ แถมอึดเสียไม่มี กลายเป็นการยั่วเอาภัยเข้าตัวเองชัดๆ
“ลงโทษที่เมื่อคืนลูกหมาทำอะไรไม่รู้จักคิดไง”มาร์คในชุดเตรียมออกไปทำงานบอก
มองร่างบนเตียงยิ้มๆ เสื้อไหมพรมสีเทาตัวโคร่งปิดถึงแค่ต้นขาเผยให้เห็นผิวขาวประดับรอยแดงบ้างม่วงบ้างเต็มไปหมด
ผมสีบลอนฟูยิ่งกว่ารังนกเพราะเจ้าตัวขยี้แล้วขยี้อีก
ลำคอขาวใส่ปลอกคอหนักสีดำที่เขาเคยซื้อให้เจ้าตัวใส่ตอนคบกันแรกๆ
“โถ่ ผมก็แค่อยากให้มาร์คกลับบ้านเร็วๆเอง”
“โทรบอกพี่ก็กลับแล้ว”
“โกหก”แจ็คสันตอบทันควัน บู้ปากไม่พอใจ มุดตัวลงใต้ผมห่มกลิ้งเล่นไปมาอย่างคนไม่มีอะไรทำ
เบื่อจะงอแงแล้ว ทำอะไรก็ทำไปเหอะ
“งั้น...ถ้าทำอะไรบางอย่างให้พี่ได้
พี่สัญญาว่าจะกลับไม่เกินหนึ่งทุ่มทุกวัน”
พอได้ยินดังนั้นแจ็คสันก็โผล่ออกมาจากผ้าห่มด้วยความสนใจ
“ให้ผมทำอะไรอ่ะ?”
“ก็...ถ่ายรูปแบบ One Piece เมื่อคืนเป็นยังไงล่ะ?”
แก้มกลมแดงก่ำยิ่งกว่าไฟจราจร ยิ่งมาร์คเปิดภาพประกอบยิ่งเขินจนตัวใกล้ระเบิด
ไล่ฟาดพลางดึงมือถือมาร์คจะมาลบทิ้ง แต่ก็ไม่ทันความไวของอีกคนที่กระโดดผลุงเดียวไปหน้าประตูห้องนอน
แล้วไอ้คนสะโพกเดี้ยงแบบแจ็คสันก็ตามไปไม่ทันไง
“พี่พูดจริงๆ...”มาร์คย้ำหน้าระรื่น
ยังโบกมือถือไปมา “แล้วพี่จะรีบกลับมาให้อาหารลูกหมาให้ว่องเลยล่ะ”
“ไอ้พี่มาร์ค!!!!!!!!!”
..................................................
ภาพนั้นเป็นยังไง
ไปจินตนาการกันเองนะฮะนะ............................
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น