Chapter : 4 Angle godfather #น้องแจ็คมีเทวดาพ่อทูนหัวชื่อมาร์ค
Chapter : 4
Angle godfather – The first special
gift
มาร์คกำลังนอนอยู่บนเตียงในตอนที่มีเสียงโห่ร้องดีใจโหวกเหวกโวยวายดังจากด้านนอกห้อง
เทวดาพ่อทูนหัวพยุงตัวลุกขึ้นนั่งรอเจ้าของเสียงฝีเท้าหนัก นับเลขในใจ 1...2...
ตึง!
“มาร์ค
ผมสอบติดแล้ววววววว!!!!”
“ดีใจด้วยนะแจ็คสัน”
พอได้ยินเทวดาประจำตัวพูดอย่างนั้น
เด็กหนุ่มในวัยหนุ่มน้อยก็เริ่มทำหน้างอง้ำเพราะไม่ได้ดั่งใจ
“ช่วยดีใจกับผมหน่อยสิ!”
“ก็ดีใจแล้ว”
“นี่หน้าตาคนดีใจแล้วเหรอ?”แจ็คสันเดินเข้ามายืดแก้มชายหนุ่มบนเตียง
มาร์คปัดมือเขาออกพลางหัวเราะจนเห็นเขี้ยวขาว เด็กหนุ่มที่มีความสูงไม่เกิน 175
นิ่งอึ้งมองใบหน้าหล่อเหลางดงามน่าหลงใหลนั้นในระยะใกล้ ถึงแม้จะเห็นมาตั้งแต่เด็ก
แจ็คสันก็อดใจเต้นกับมาร์คไม่ได้สักที
“เขินฉันอีกแล้วเหรอ”
มาร์คเลิกคิ้วมองเด็กในการปกครอง
ฉุดเอวอวบมานั่งบนตักเขาเหมือนตอนที่ทำตอนเด็กๆ
แจ็คสันส่งเสียงฮึดฮัดดิ้นหลุดลงจากตักเขา
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะมาร์ค”
“ฉันเป็นเทวดาพ่อทูนหัวนาย
ไม่ว่ายังไงนายก็ยังเด็กสำหรับฉันเสมอนั่นแหละแจ็คสัน”
ตากลมกลอกไปมาหน่ายๆ
เดินกลับไปเปิดคอมบนโต๊ะญี่ปุ่นเตี้ยๆ
เพื่อเตรียมตัวหาหอพักและสิ่งที่จำเป็นในการย้ายเข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัยต่อไป
มาร์คลุกขึ้นอ้อมหลังเด็กหนุ่ม
คุกเข่ากอดเอววางคางบนไหล่ที่กว้างขึ้นจากตอนเด็กไปมาก เพราะแจ็คสันเล่นกีฬา
เลยทำให้ร่างกายของเด็กหนุ่มแข็งแรงมีมัดกล้าม ไม่ได้นุ่มนิ่มเหมือนแต่ก่อน
ถึงจะเสียดายที่ไม่ได้ฟัดพุงป่องๆแล้ว แต่หุ่นแบบตอนนี้ก็กอดได้เต็มไม้เต็มมือดี
ตากลมเหลือบกลับมามอง
กลอกไปมองหน้าจอต่ออย่างไม่สนใจคนที่กอดอยู่ด้านหลัง
รู้สึกขนลุกนิดหน่อยตอนลมหายใจร้อนรดข้างลำคอ
เอียงหน้าหนีส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอให้มาร์คเลิกแกล้ง
ได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มจากเทวดาพ่อทูนหัวก่อนความอุ่นด้านหลังจะถอยกลับไป
...19 ปี...
...ที่ในชีวิตแจ็คสัน
มีมาร์คอยู่เคียงข้างตลอดเวลา...
“นี่มาร์ค?”
“หืม?”
“จะตามผมไปมหาลัยด้วยรึเปล่า”
ชายหนุ่มหันมามองแผ่นหลังกว้างของเด็กหนุ่ม
ระบายยิ้มอ่อน ลุกขึ้นลูบเส้นผมนิ่มด้วยสัมผัสอันคุ้นเคย
“ไม่ว่านายจะอยู่ที่ไหน...ฉันจะอยู่เคียงข้างนายเสมอ”
เทวดาพ่อทูนหัวนั่งมองกิจกรรมรับน้องจากหลังคาอาคารเรียน
ดวงตาสวยขมวดมุ่นมองใบหน้าเด็กในการคุ้มครองกำลังนอนคว่ำบนพื้นที่มีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
คงโกรธที่โดนทำโทษโดยไม่มีเหตุผลจากบรรดารุ่นพี่หรือร้ายแรงสุดคงจะเป็นบาดเจ็บสักที่
มาร์คอ่านใจแจ็คสันไม่ออก
ดังนั้นจึงอดห่วงไม่ได้ หายตัวไปปรากฏข้างเสามองดูแจ็คสันในระยะใกล้ขึ้น
พยายามสังเกตอาการเด็กหนุ่มที่นิ่งเงียบ ไหล่กว้างสั่นเทิ้มฟังเสียงตวาดของรุ่นพี่อยู่บนพื้น
ได้ภาวนาให้แจ็คสันไม่ทำอะไรวู่วามออกไป
“ใจเย็นไว้
พวกนั้นแค่อยากกวนประสาทนายเล่น”
แจ็คสันเอียงคอมองเจ้าของเสียงที่ปรากฏตัวมานั่งทับเพื่อนนักศึกษาข้างตัวเขาไว้อย่างไม่ชอบใจนัก
ขยับปากไร้เสียง
...บอก ไม่ ให้ เข้า
มา ไง...
“กลัวนายเจ็บตัวน่ะ”มาร์คตอบแบบไม่ยี่หระ
ยังไงก็มีแค่แจ็คสันที่เห็นเขาเท่านั้น แม้จะมานั่งบนหลังใครก็ไม่รู้ก็เถอะ
“มันแค่การแสดง”
“ตรงนั้นเงยหน้าขึ้นมาทำไม! ก้มลงไป!!!”เสียงตวาดดังมา แจ็คสันหลับตากัดฟันกรอด
กำลังจะลุกไปท้าตีท้าต่อยก็ต้องได้ล้มตัวนอนราบไปกับพื้น หลุดร้องโอ๊ยในลำคอเพราะมีน้ำหนักมหาศาลกดลงบนหลัง
“ก็บอกให้ใจเย็น”
เสียงทุ้มดังตามมาสำทับตามน้ำหนักตัว
แจ็คสันกัดฟันกรอดนอนนิ่งทนฟังเสียงด่าจนจบกิจกรรม
...ไม่เกิดเรื่องวันนั้น
ก็ไปมีวันอื่นอยู่ดี...
“โอ๊ย! เบาหน่อยสิ!”เสียงแหบร้องโวยวายจะเป็นจะตายอยู่บนเตียงในห้องคอนโดโดยมีมาร์คถือสำลีเช็ดแผลนั่งส่ายหัวอยู่ข้างๆ
“ก็อยากไปตีกันเอง
ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าพวกนั้นก็แค่อยากปั่นหัวรุ่นน้องเล่น”
“แต่มันอดไม่ได้นี่หว่า
นี่นอกคณะนะ
มาทำกร่างข่มอยู่ได้”เด็กหนุ่มใจร้อนตอบโต้เทวดาพ่อทูนหัวที่ถอนหายใจเฮือก
ไม่คิดจะดุต่อเพราะรู้นิสัยเด็กในการคุ้นครองดี
มือแกร่งจัดการเช็ดบาดแผลบนมุมปากอิ่ม และติดพลาสเตอร์ทับแผลใต้คิ้ว
“เสร็จแล้ว”
บอกแล้วลุกขึ้นออกไปจากเตียง
ปล่อยให้เด็กหนุ่มเอนตัวลงนอนทั้งชุดนักศึกษาสุดมอมแมม
มือขาวหยิบซองบุหรี่สีดำออกจากกระเป๋าหน้าอก ตอกมวนหนึ่งขึ้นค้างบนริมฝีปากอิ่มแดง
กำลังจะหาไฟมาจุดก็โดนมาร์คฉวยเอาซองบุหรี่และไลท์เตอร์ยึดไว้
“เฮ้!”
“ฉันจำทำโทษนาย
ห้ามแตะบุหรี่อีกหนึ่งสัปดาห์”
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ! เอาคืนมา”ดวงตาโตดุวาบ
คิ้วขมวดแน่น ร่างกายแข็งแรงของเด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนจังก้า
ทำท่าจะกระโจนใส่เทวดาพ่อทูนหัว แต่คงลืมไปว่ามาร์คไม่ใช่คนธรรมดา
เลยทำให้ร่างที่แทนจะคุกคามร่างชายหนุ่มได้ไปนอนแหมะอยู่บนพื้น
“โอ๊ย!”
“หึหึ”
“หัวเราะอะไรเล่า”สะบัดหน้ามาตวาดใส่ร่างชายหนุ่มที่ลอยค้างอยู่บนอากาศเหนือร่างเขา
มาร์คส่ายหน้ายิ้มๆฉุดมือหยาบจากการเล่นกีฬาของคนใต้ร่างขึ้นมา
“เลือกเอาระหว่างแค่หนึ่งสัปดาห์กับตลอดชีวิต”
“แม่ง!”
คนอายุน้อยร้องโวยวายขัดใจ
ย่ำเท้าตึงตังอย่างกับเด็ก ผลักอกเทวดาพ่อทูนหัวแรงๆ หันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ
แม้ไม่ได้พูดว่ายอม
แต่ท่าทางหงุดหงิดแบบนั้นก็แสดงให้มาร์คเห็นว่าเด็กน้อยของเขายอมรับข้อเสนอโดยดี
แจ็คสันไม่ใช่เด็กที่ดีนัก...
ทั้งสูบบุหรี่
เที่ยวกลางคืน เกเรต่อยตีตามประสาผู้ชายอารมณ์ร้อน...
แต่มีสิ่งหนึ่งที่แจ็คสันไม่เคยได้ทำ...
“อื้อ!”
ร้องครางเสียงแหบมองของเหลวขุ่นคลักบนผ่ามือตัวเอง
ถอนหายใจหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาด
ตาเหลือบมองตัวช่วยในหน้าจอโทรทัศน์จอแบนที่ยังส่งเสียงครางหวานไม่หยุด
แล้วตัดสินใจกดปิดไป
แจ็คสันเป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่มีพลังแรงสูงและมีความต้องการที่จะปลดปล่อย
เพียงแต่...
“เสร็จแล้วเหรอ”
เทวดาพ่อทูนหัวคนนี้นี่แหละ
“เห็นมันยังตั้งโด่เด่ป่ะล่ะ?
ถอยดิ ผมจะไปอาบน้ำ”ลุกขึ้นผลักไหล่ชายหนุ่มออกจากตัว
ใช้มือข้างเดียวกันกับที่ช่วยตัวเองเมื่อครู่เกาเส้นผมอย่างนึกหงุดหงิดใจ
เพราะแจ็คสันเห็นมาร์คได้แค่คนเดียว
และมาร์คจะอยู่เคียงข้างแจ็คสันเสมอ แล้วเขาจะกล้าไปอะบะระฮึ่มกับหญิงไหนได้ยังไง
ในเมื่อมีมาร์คยืนมองอยู่ข้างๆ โอ้โห! ทำได้ก็หน้าปูนซีเมนต์เสริมใยเหล็กแล้วครับ
โทรศัพท์บนโต๊ะสั่นรอให้เจ้าของมารับ
มาร์คเปรยตามองก็เห็นชื่อจินยองเพื่อนแจ็คสันอยู่บนนั้น แจ็คสันเปลี่ยนทิศทางจากห้องน้ำมารับสายเพื่อนสนิทตัวเอง
“ว่าไง?”
“ไปกิก๋ากัน
วันนี้รุ่นพี่นัดเลี้ยงว่ะ”
“เอาดิ กี่ทุ่มวะ”
“สองทุ่ม
พุ่งมาเลยมึง สาวๆแม่งเด็ดสัด”
“อ้าวเวร!
มึงอยู่นั่นแล้วก็ไม่บอก”บ่นใส่เพื่อน พลางเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว
เดินเข้าไปในห้องน้ำ
“กูจะรีบไป จองที่นั่งให้กูด้วยแล้วกัน”
รอยยิ้มกว้างขวางปรากฏบนใบหน้าคมหวาน
มือกดล็อกประตูห้องน้ำ ใจกำลังลอยไปหาสถานที่เริงรมย์ชื่อดังใกล้มอ
...เหล้าจ๋า สาวๆจ๋า
แจ็คสันคนแมนมาแล้วววว...
มาร์คลอยตัวอยู่เหนือร่างแจ็คสันราวสองฟุตในท่วงท่ากอดอกเอนหลังมองดูคนในปกครองเบื่อๆ
มาร์คเริ่มชินกับการที่เห็นเด็กน้อยของเขาออกมาทำตัวเป็นแบดบอยแบบนี้บ้างแล้ว
แต่ยังไงก็ไม่อยากให้แจ็คสันถลำลึกไปมากกว่านี้อีกเหมือนกัน
ดีอยู่หน่อยที่แจ็คสันยังเชื่อฟังเขาอยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นคงเตลิดไปไกลแล้ว
เหาะลงไปยืนมองเด็กหนุ่มในชุดเสื้อยืดทับด้วยเสื้อหนังสีดำ
ปัดเจลแต่งผมทรงเท่ หูขาวเจาะจิวเงินเอาไว้ ตาโต คิ้วเข้ม จมูกสวย
ผิวขาวยิ่งทำให้ดูเป็นผู้ชายร้ายๆเข้าไปใหญ่
ยิ่งดึกรอบตัวเด็กน้อยของเขาก็มีแต่ผู้หญิงมาล้อมรอบ
มาร์คได้แต่กลอกตาหงุดหงิด
ฟังเสียงหัวของคนรอบกายแจ็คสันแล้วได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
...พวกเธอจะรู้บ้างไหมว่าสิ่งที่พวกเธอต้องการจากแจ็คสันมันไม่มีจริง...
“หึ”คิดมาถึงตรงนี้มาร์คก็หัวเราะในลำคออย่างผู้ชนะ
...เด็กน้อยของเขาไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้
แล้วจะเอาอะไรไปปรนเปรอให้พวกเธอกัน...
...ที่แน่ๆ
ก็มีเขาคนหนึ่งที่จะขัดขวางทุกวิธีทาง...
...ถ้ามาร์คไม่ได้แตะ
คนอื่น ก็ ห้าม ยุ่ง!...
หัวคิ้วเข้มของเทวดาพ่อทูนหัวกระตุก
มองหญิงสาวหน้าตาสะสวยที่เขาได้ยินเสียงความคิดน่ากลัวเมื่อครู่เขม็ง
หญิงสาวรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นมีเสน่ห์น่าเย้ายวนอย่างผู้มีประสบการณ์ในชุดเดรสหนังสีดำรัดรูป
เส้นผมสีแดงเพลิงสยาย กลิ่นน้ำหอมแบรนดังติดลอยมาตามสายลม
เธอเดินเฉิดฉายเข้าไปหาแจ็คสันที่มองเธอตาโต
ดวงตาใสพราวระริกระรี้ตื่นเต้นเหมือนลูกหมาตัวเล็กน่าเอ็นดู
มาร์คได้ยินเธอร้องเร่าในใจราวกับเจอเหยื่อชั้นดี
เธอมองออกทันท่าเด็กน้อยของเขาไร้ประสบการณ์ แล้วเธอก็ดันชอบ
มาร์คได้แต่กัดฟันกรอดมองคอกเทลสีสวยในมือหญิงสาวที่ยื่นให้เด็กน้อยของเขาไปดื่ม
แจ็คสันก็ช่างซื่อบื้อรับมันไปกรอกลงคอด้วยความหลงใหลในตัวหญิงสาว
...เป็นเรื่อง!!!...
มาร์คพุ่งตัวไปหาเด็กน้อยเมื่อรู้ความจากความคิดในหัวของหญิงสาวว่าในแก้วนั้นมันมียาปลุกแบบอ่อน
“แจ็คสัน!”
แจ็คสันเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียกมึนงงเล็กน้อยเมื่อเห็นเทวดาพ่อทูนหัวกำลังทำสีหน้าก้ำกึ่งระหว่างโกรธเคืองและเป็นห่วง
“กลับห้อง เดี๋ยวนี้!!”
“หืม?”ส่งเสียงเป็นเชิงถามในลำคอ
แต่ไม่ทันจะได้ฟังอะไรต่อ ก็โดนหญิงสาวลากไปเต้นรำในฟลอ มาร์คจะเดินตามไปก็ไม่ได้
จะรอให้สองคนนั้นออกมายาก็คงออกฤทธิ์ก่อนแน่ ชายหนุ่มยืนลุกลี้ลุกลนอยู่นอกฟลอ
รู้สึกห่วงแจ็คสันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
หางตาเหลือบเห็นสองคนนั้นเดินเลียบออกไปจากฟลอ
ชายหนุ่มรีบหายตัวตามไป ด้วยใจร้อนรน
หญิงสาวแบกร่างเด็กหนุ่มขึ้นรถ
สตาร์ทรถขับออกไปจากผับ มาร์คพยายามจะเรียกชื่อเด็กในการคุ้นครอง
แต่แจ็คสันหลับไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ไปโดนยาอะไรมาอีก
หญิงสาวเช่าห้องม่านรูด
ในหัวคิดจะเผด็จศึกแจ็คสันเต็มที่ แต่ยังไงมาร์คก็ไม่ยอม และยอมรับไม่ได้
เขาไม่ได้เป็นพวกขี้หวง แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นเพราะความต้องการของแจ็คสัน
เพราะฉะนั้นเขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น
“ตัวหนักเหมือนกันนะ”หญิงสาวบ่นขณะโยนร่างแจ็คสันลงบนเตียง
เธอโยนส้นสูงลงบนพื้น ขยับตัวขึ้นคร่อมร่างที่ยังสลบไศลบนเตียง
จัดการถอดเสื้อและปลดกางเกงแจ็คสันออก
มืออ่อนนุ่มของหญิงสาวไล้ไปตามเรือนร่างมีมัดกล้ามของเด็กหนุ่มที่มีปฏิกิริยาขึ้นมาตามสัญชาติญาณมนุษย์
...มาร์คทนไม่ไหวอีกต่อไป...
ทีวีจู่ๆก็เปิดขึ้นเองทำให้หญิงสาวสะดุ้งตกใจหันไปมองด้วยความงุนงง
ไฟเปิดปิดได้เองทำให้หญิงสาวเริ่มวิตกจริตกรีดร้องลั่นวิ่งหนีไป
โดยลืมแม้กระทั่งรองเท้าบนพื้น
“หึ”มาร์คหัวเราะในลำคอ
เดินกลับไปนั่งข้างเจ้าเด็กตัวขาวที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราว
เอื้อมมือไปเกลี่ยแก้มแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ด้วยความรัก
“อย่าให้ผู้หญิงหลอกมอมแบบนี้อีกล่ะ
เจ้าเด็กโง่”
“ใครโง่”เสียงแหบเอ่ยตอบโต้ทันควัน
มือที่เกลี่ยแก้มหยุดชะงักเมื่อโดนมือขาวยึดข้อมือเข้าให้ มาร์คเลิกคิ้วสบตาดวงตากลมที่ลืมขึ้นมา
ดวงตาที่เขาหลงใหลยังมีสติเต็มร้อย
“ไม่ได้หลับนี่”
“อืม
ไม่ได้หลับ”เด็กหนุ่มตอบรับ พยุงตัวขึ้นนั่ง ท่าทางมึนงงเล็กน้อย
“เห็นนายท่าทางแปลกๆเลยระวังยัยนั่นไว้ ไม่คิดว่าจะโดดมอมแฮะ”
มาร์คยิ้มบางๆ
รั้งหัวกลมมานอนบนตัก แจ็คสันหลับตาขมวดคิ้วปวดหัว
“แล้วทำไมไม่ขัดขืน”
คนบนตักเงียบในหนึ่งอึดใจ
“อยากรู้ว่านายจะทำยังไง”
“หืม?”
“ทำไมล่ะ?”
แจ็คสันเงียบไปอีกแล้ว
คราวนี้เงียบนานจนมาร์คคิดว่าหลับ มือเรียวประคองร่างเด็กในปกครองนอนบนเตียง
ตั้งใจว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยปลุกกลับห้อง
“...มาร์ค”
มือขาวฉุดมือมาร์คไว้ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะนั่งลงเฝ้าเหมือนคืนที่ผ่านๆมา
“ครับ”
“ผม...ต้องการมันนะ”
วันเกิดแจ็คสันคือวันที่
28 มีนาคม...
มาร์คไม่เคยลืมเพราะมันเป็นวันแรกที่เขาได้มาอยู่บนโลก
ในฐานะเทวดาพ่อทูนหัวให้กับเด็กที่ชื่อ แจ็คสันหวัง
นับไปนับมาก็ยี่สิบปีแล้ว
ชายหนุ่มมองร่างไม่สูงมากนักวิ่งง่วนไปมาในคอนโดตัวเองเพื่อจัดงานวันเกิดตัวเอง
“มาร์ค!
ช่วยไปดูหน่อยดิว่าเพื่อนผมมารึยัง”
แจ็คสันในชุดแฟนซีใส่เสื้อฮูดอียอร์กางเกงเอี๊ยมตัวสีฟ้านุ่มนิ่มกลมป๊อกหอบกระดาษสายรุ้งวิ่งผ่านมาหน้าตาตื่น
...โถ่
ไอ้เด็กเถื่อน...
มาร์คพยักหน้าหายตัวไปแวบหนึ่งแล้วกลับมาที่เดิม
“จินยองอยู่หน้าคอนโด
กำลังจะขึ้นมา”
“อ้อ
หมอนั่นมาก็โอเคนะ จะได้มาช่วยกันจัดงาน”ปากแดงๆจ้อไม่หยุดด้วยความตื่นเต้น
เพราะมันเป็นปาร์ตี้แรกที่เจ้าตัวเป็นคนจัดงานเอง คงหวังให้ออกมาดูดีที่สุดนั่นแหละ
“อยากได้อะไรล่ะปีนี้?”
แจ็คสันชะงักมือที่จัดสายรุ้ง
วางมันลงเดินเข้ามาหาร่างผอมของเทวดาพ่อทูนหัวที่นั่งอยู่บนโต๊ะติดหน้าต่าง
มาร์คยิ้มกริ่ม
อ้าแขนรับร่างกลมที่พุ่งเข้ามาหา หัวกลมๆซุกอ้อน จมูกโด่งซุกสูดดมกลิ่นหอมแชมพูผมกลิ่นช็อกโกแลตจากบุหรี่กล่องดำเข้าเต็มปอด
“บอกไปแล้ว
มาร์คต้องสอนให้นะ”
มาร์คยิ้มบางๆ
ลูบเส้นผมนิ่มของเด็กหนุ่มในอ้อมแขนไปมา จนได้ยินเสียงกดกริ่งหน้าบ้าน แจ็คสันก็ผละตัวออกไปต้อนรับแขกคนแรกของงาน
แจ็คสันมีเพื่อนเยอะ...
มาร์คนั่งมองหญิงสาวชายหนุ่มในชุดแฟนซีเดินผ่านเขาไปมา
ไม่มีสายตาคู่ใดจะสังเกตเขาได้ รู้สึกตัวเองเป็นเครื่องแสกนหน้าห้างชื่อดังที่คอยตรวจสอบสิ่งที่อยู่ในความคิดของทุกคน
แจ็คสันเฮฮาปาจิงโกะอยู่กลางห้อง
ความร่าเริงของเด็กนั้นสว่างไสวเปรียบก็เหมือนดวงอาทิตย์ในระบบสุริยะจักรวาลที่มีแรงดึงดูดมหาศาล
สามารถทำให้ใครต่อใครหลงรักได้ไม่ยากเย็น
มาร์คก็เช่นกัน...
ไฟปิดสนิท
มาร์คดูไม่ค่อยตกใจนักเพราะได้ยินมาก่อน แต่ตัวเจ้าของวันเกิดกลับทำหน้าเหรอหรายิ้มกว้างกระโดดเหยงๆระบายความเขินอายได้อย่างน่ารักน่าเอ็นดู
เสียงเพลงวันเกิดที่มาร์คได้ยินรอบที่ยี่สิบดูแปลกหูเพราะครั้งนี้ดังมาจากเพื่อนๆกลุ่มใหญ่ของคนตัวเล็ก
ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะร้องตามทำนอง
“Happy
birthday to you, Happy birthday to you, Happy birthday~ Happy birthday~ Happy
birthday to you”
ใบหน้าของแจ็คสันถูกส่องกระทบด้วยแสงสีเหลืองนวลจากปลายเทียนทำให้ยิ่งดูโดดเด่นและอิ่มเอิบในความมืดมิด
ริมฝีปากสีสดยิ้มมุมปาก
ดวงตากลมแวววับเพราะม่านน้ำตาเปล่งประกายระยิบระยับราวกับดวงดาวบนท้องฟ้าเพิ่มเติมเสน่ห์ให้เด็กหนุ่มให้มาร์คไม่สามารถละสายตาออกไปได้
แจ็คสันหลับตาเพื่ออธิฐาน
มาร์คเกิดความรู้สึกอยากจะอ่านใจเด็กในปกครองของตนเองได้บ้าง
เขาอยากรู้ว่าแจ็คสันต้องการอะไรหรือคิดถึงเขาบ้างหรือเปล่า
เพียงเสี้ยววินาทีที่ดวงตากลมของแจ็คสันลืมขึ้น
มันทำให้มาร์คเหมือนถูกตรึง สายตาน่าหลงใหลนั่นจ้องมาที่เขา มาร์คไม่ได้รู้สึกไปเอง...
มาร์คเริ่มรู้สึกปั่นป่วนในเรือนกาย
ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มยู่ปากเป่าลมดับเทียนบนหน้าเค้กแล้วแสงสว่างในห้องก็กลับคืนมา
เสียงร้องแสดงความยินดีดังขึ้นรอบกายดังอื้ออึง
แต่มาร์คไม่ได้สนใจ
สายตาของเขา...ในตอนนี้...มีหน้าที่จับจ้องแต่เพียงผู้เดียว...
...แจ็คสัน...เด็กน้อยของเขา...
ไม่รู้ว่านั่งยิ้มมองเด็กหนุ่มในชุดเอี๊ยมอียอร์วิ่งวุ่นวายมานานเท่าไหร่
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่แขกเริ่มทยอยกันกลับ
จนเหลือในห้องเพียงแค่จินยองและเด็กน้อยของเขาเท่านั้น
จินยองช่วยแจ็คสันเก็บห้องแล้วโบกมือลาเพื่อนตัวเตี้ยที่วิ่งดุ๊กๆมาส่งที่หน้าห้อง
มาร์คนั่งบนโซฟามองเข้าลาสีฟ้าตัวน้อยเดินซอยเท้าเข้ามาใกล้
สองแขนอ้ารับร่างนุ่มนิ่มเข้าสู่อ้อมกอดเหมือนเคย หัวกลมก็ซุกไหล่เขาออดอ้อนเหมือนเคย
แต่ที่เหมือนคงเป็นมือขาวที่เริ่มลวนลามร่างกายเทวดาพ่อทูนหัวนั่นแหละ
มาร์คหัวเราะประสานมือไว้ที่สะโพกอวบจัดการยกตัวเด็กน้อยในปกครองขึ้นอุ้ม
แจ็คสันกอดคอเขาหมับ
“รีบไปไหนกัน”
“ก็ผมอยากรู้นี่”เสียงแหบอู้อี้ดังขึ้นข้างหู
“เป็นธรรมดาของวัยรุ่นนะ...มาร์คสัญญาแล้วว่าจะสอนผม อย่าผิดสัญญานะ
นี่มันคือของขวัญวันเกิดผมเลยนะครับ พ่อทูนหัว”
มาร์คส่ายหน้า
...มีเด็กที่ไหนขอพรบ้าๆแบบนี้บ้าง...
เทวดาพ่อทูนหัวอุ้มเด็กหนุ่มเข้าไปในห้อง
วางลงบนเตียง เดินย้อนกลับไปถือเอาลูกโป่งสวรรค์ที่หนึ่งในเพื่อนของแจ็คสันเอามาให้ไปมัดไว้บนหัวเตียง
ตากลมมองตามอย่างไม่เข้าใจ
“ลองเจาะมันสิ”
ถึงแจ็คสันจะไม่เข้าใจแต่ก็ลุกขึ้นไปหยิบปากกาปลายแหลมเจาะมันแตก
ตากลมกระพริบปริบๆทำหน้าแหยงเพราะกลัวเสียงดัง
ลืมตาโพล่งมองบางสิ่งที่ร่วงลงมาบนฟูกนอน
แพกเกจสี่เหลี่ยมแบนๆสีเงิน
“ของใครวะเนี่ย!”
ไม่ทันได้โวยวายต่อร่างเจ้าลาน้อยก็โดนเทวดาพ่อทูนหัวจับไหล่ดันลงไปนอนราบกับพื้นเตียง
สายตาของมาร์คที่มองมาทำให้แจ็คสันกลืนน้ำลายลงคอ
เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าสิ่งที่ขอจะเป็นเรื่องดีกับตัวเอง
“กลัวเหรอ?
เด็กน้อย”
“ก็บอกไม่เด็กแล้วไง! ผมยี่สิบแล้วนะ!”
“ไม่เด็ก...ก็อย่าคิดคืนคำ”เทวดาพ่อทูนหัวก้มลงกระซิบข้างใบหูขาว
ไล้ปลายจมูกแตะแก้มนิ่ม ประคองใบหน้าคมหวานช้อนคางขึ้น
สบตากลมวาววับด้วยความอยากรู้อยากเห็นปนไปด้วยความเขินอาย
ก้มลงกดจูบบนริมฝีปากอิ่มเอิบซ้ำๆจนมันแดงช้ำ
กระซิบด้วยน้ำเสียงที่พวกเขาได้ยินกันแค่สองคน
“ได้ซื้อมาไหม?
ของที่บอกให้เตรียมไว้น่ะ”
แจ็คสันพยักหน้าน้อยๆ
มือเอื้อมไปเปิดลิ้นชักข้างโต๊ะ โยนสิ่งหนึ่งขึ้นมา มาร์คเหลือบมองดูก็หัวเราะ
“บอกให้ซื้อแบบร้อน ไม่ใช่แบบเย็น”
“อ้าว มันแยกด้วยเหรอ”
ตาโตเบิกกว้างไม่รู้เรื่องรู้ราว
มาร์คยิ้มกริ่มใช้มือยันไหล่คนด้านใต้ลงไปนอนต่อ “ช่างเถอะ
แต่นายอาจจะต้องแสบหน่อย”
“หา!
มันจะแสบด้วยเหรอ? แล้ว...มาร์คจะรุกผมเหรอ?”
“ฉันไม่ให้นายรุกหรอก เจ้าเด็กโง่”ตอกย้ำลงน้ำหนักดีดหน้าผากมนไปเบาๆ
แจ็คสันร้องโอ๊ยโอเวอร์มือขาวปิดหน้าผากทำหน้ามุ่ยใส่เขา ก่อนวินาทีต่อมาจะเบิกกว้างตกใจเพราะเสื้อตัวในโดนมาร์คปลดกระดุมไปถึงครึ่งแถบ
จมูกโด่งซุกไซร้ข้างลำคอขาว กดจูบเบาๆคล้ายอนุญาต กลิ่นหอมหวานของเด็กน้อยตรงหน้าทำให้มาร์คหลงใหลเสมอ
และครั้งนี้มันฟุ้งกระจายมากกว่าเดิม อาจเป็นเพราะแจ็คสันโตขึ้นหรือไม่ก็...
เจ้าลาตัวน้อยสะดุ้งวาบ
มองมือแกร่งที่เอื้อมไปบีบเนื้อนูนแน่นด้านหลังที่ไร้ซึ่งชั้นใน
“หืม? เตรียมพร้อมขนาดนั้นเลย”
“หุบปากไปมาร์ค!”เด็กช่างจ้อพูดน้อยก็ตอนเจ้าตัวเขินนั่นแหละ
มือแกร่งลูบไล้ตั้งแต่บั้นเอวลงมาตามเนื้อนูนแน่นใต้ผ้านุ่มนิ่ม บีบคั้นเอวแน่นขยำหนักๆจนเจ้าตัวร้องโอดโอย
นิ้วเรียวแหวกกลีบเนื้อนูนออกคล้ายเป็นการนวดเฟ้น ก้นของแจ็คสันนุ่นเด้งมือ
จะจับตรงไหนก็เต็มไม้เต็มมือไปเสียหมด
เล่นก้นเด็กน้อยอยู่นานจนส่วนอ่อนไหวด้านหน้าต้องดันเนื้อผ้าขึ้นมาเป็นการประท้วง
“เปียกแล้วเหรอ? ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”เอ่ยกระเซ้าแจ็คสันที่เม้มปากทำหน้ากบเขินอาย
นิ้วเรียวดันปลายส่วนนั้นเบาๆเป็นการหยอกล้อ
พลันเสียงแหบของคนด้านใต้ก็หลุดครางบางเบา มาร์คกระตุกยิ้มร้ายกอบกุมส่วนอ่อนไหวนั้นเต็มๆ
“อ๊า!”
“ใจเย็นไว้ๆ”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบา ก้มลงสบตากับดวงตากลมที่จ้องกลับมาอย่างท้าทาย
“เรื่องแบบนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไป ฉันจะสอนนายเอง”
กางเกงเอี๊ยมถูกถอดไปแล้ว เผยให้เห็นส่วนล่างเต่งตึงของเด็กหนุ่มที่อายุเพิ่งจะเข้าเลขสอง
ผิวแจ็คสันขาวบางและตอนนี้มันก็แดงเรื่อเพราะความเขินอาย
ส่วนอ่อนไหวที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อยยังคงชูท้าสายตา
“การกระตุ้นอารมณ์เป็นเรื่องสำคัญ
อย่างน้อยก็เพื่อให้แน่ใจว่านายกำลังมีเซ็กส์โดยไม่ได้ข่มขืนใคร”
จมูกโด่งสูดดมความหอมข้างแก้ม
ใช้ริมฝีปากร้อนรุ่นตีตราความเป็นเจ้าของตั้งแต่ลำคอขาวมาจนถึงไหปลาร้าและเนินหน้าอกที่ชายหนุ่มตั้งใจแหวกกระดุมไว้ในตอนแรก
มือเรียวเลือกเสื้อตัวขาวขึ้นกดจูบบนหน้าท้องมีมัดกล้ามบางๆ
แจ็คสันสะดุ้งวาบความร้อนพุ่งร้อนขึ้นมาจากกลางลำตัว เสียวกระสันมือยึดบ่ากว้างไว้อย่างขลาดกลัว
“ไม่เป็นไรๆ”เสียงทุ้มเอ่ยปลอบ
จับมือป้อมกดลงไปกับพื้นเตียงขณะเลื่อนตัวขึ้นทาบทับร่างขาวช้าๆ
หมั่นเขี้ยวหนักอดไม่ได้ที่จะขบบนยอดอกสีสวยนั่นเบาๆ
แจ็คสันกระเด้งตัวเพราะความไม่เคย ก้มมองดูมาร์คตื่นๆ แต่ชายหนุ่มหยุดไม่ได้แล้ว
เขาอ้าปากครอบครองจุดสีสวยดูดกัดจนร่างด้านใต้ร้องครางเสียงกระเส่า
ขาขาวแนบรัดเอวชายหนุ่มเป็นเชิงประท้วง
มาร์คเลยก้มตัวลงแนบกับร่างเกือบเปลือยเปล่า ใช้ไหล่ดันขาทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มขึ้นพาดบนไหล่
ลุกขึ้นนั่งทั้งที่ปากยังไม่หยุดเล่นกับจุดสีสวยมือเลื่อนไปจับสะโพกเปลือยเริ่มเร่งเร้าบีบเค้นใหม่อีกรอบ
“มาร์ค อื้อ มาร์ค!”แจ็คสันร้องเรียกชื่อเขาไม่หยุด...นั่นทำให้มาร์คหมดความอดทน
“ก่อนอื่นนายต้องมั่นใจว่าคู่นอนของนายพร้อมในการร่วมรัก”
แจ็คสันร้องลั่นผวาตัวขึ้นทั้งตกใจทั้งเจ็บจากการที่นิ้วเรียวรุกล้ำเข้าไปในช่องทางฟิตแน่นด้านหลัง
น้ำยาหล่อลื่นแบบเย็นแสบอย่างที่มาร์คว่าไว้ไม่ผิด มันเย็นจนทำเอาร่างอวบผวาสั่น สะโพกอิ่มส่ายไปมาพยายามจะหนี
แต่แจ็คสันจะรู้ไหมว่ายิ่งทำอย่างนั้นมันยิ่งเร้าอารมณ์เขาเข้าไปใหญ่
จากที่ว่าอยากทะนุถนอมกลายเป็นอยากแกล้งให้ครางเสียงกระเส่าใต้ร่างเขาทั้งวันทั้งคืนแทน
“มาร์ค เดี๋ยว อื้อ! ถุงยางล่ะ ถุงยาง!”แจ็คสันร้องลั่นเรียกสติเทวดาพ่อทูนหัวที่ทำท่าจะแทรกเข้ามาในร่างเขาทั้งๆอย่างนั้น
มาร์คชะงัก เกือบลืมไปได้ยังไงว่านี่เป็นครั้งแรกของเด็กหนุ่ม
มือถือซองขึ้นมากัดซองถุงยางด้านหนึ่งไว้
นั่งนิ่งให้แจ็คสันบิดเร่าเพราะแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงแต่ไม่ได้รับการปลดปล่อย
“มาร์ค!
หยุดทำไมเล่า!”
จะร้องจะทุบจะตีมาร์คก็ยังนิ่งได้อย่างเสาโรมัน
นิ้วเรียวแตะเข้าที่กลีบปากแดงจัดอิ่มเอิบเหมือนเป็นการใบ้อะไรบางอย่าง
แจ็คสันเม้มปากแน่น รู้ทันทีว่ามาร์คต้องการอะไร
“เทวดาโรคจิต”บ่นว่าลุกขึ้นใช้ฟันกัดปลายถุงด้านหนึ่งเอี้ยวตัวฉีกมันออกอย่างระมัดระวัง
ลมหายใจร้อนปะทะกับชั่ววินาที เช่นเดียวกับสายตาเร่าร้อนที่ถูกจ้องมองมาจนทำให้เด็กหนุ่มทำตัวไม่ถูก
แจ็คสันนอนราบลงไปกับเตียงอีกครั้งเพราะแรงกดจากมือแกร่ง
จ้องตาแป๋วไปที่การใส่ปราการป้องกันที่ส่วนล่างของชายหนุ่ม
ในใจเริ่มหวาดเสียวเพราะขนาดที่ไม่เคยคิดว่าจะเจอจากร่างผอมสูงตรงหน้า มาร์คมองใบหน้าเหยเกแล้วหัวเราะขำขณะจัดการเตรียมลูกชายตัวเอง
“ไม่ให้ถอยแล้วนะ”
“แล้วใครบอกจะถอยกัน”
“เด็กดี”เอ่ยชม จับข้อพับบนบ่าด้านหนึ่งในขณะที่มืออีกด้านก็จับสะโพกอิ่ม
สอดแทรกตัวเองเข้าไปในช่องทางฟิตช้าๆ
ตาก็จ้องมองสีหน้าทรมานของคนใต้ร่างอย่างนึกเป็นห่วง
จัดการสอดเข้าไปจนสุดลำก็พอดีที่น้ำตาใสปริ่มขอบตาตก
“ไม่เกร็งนะ จะพยายามทำให้เบาที่สุดนะครับ”เอ่ยบอกขณะจูบซับน้ำตาให้อย่างนึกสงสาร
ตากลมปรือตามอง เม้มปากพยักหน้าเบาๆ เชิดหน้าขึ้นสะกดกลั้นเสียงครางจากการขยับเคลื่อนเบาๆที่ช่วงล่าง
มือขาวเกร็งจิกผ้าปูที่นอนดึงขึ้นมาจนมันยับยู่ยี่
ช่องทางร้อนตอนรัดชายหนุ่มถี่ๆทำเอามาร์คแอบนิ่วหน้า
ร่างกายแจ็คสันมันน่ารักเกินไปแล้ว ให้ตายเถอะ ถ้าไม่ติดว่านี่เป็นครั้งแรก
รับรองว่าชายหนุ่มได้ซัดกินแหลกลาญแน่ๆ
“อื้อ!”จู่ๆแจ็คสันก็ร้องลั่น
มาร์คเงยหน้ามองดูเด็กใต้ร่างที่ปากคอสั่นหลับตาลง ลองกระแทกลงจุดนั้นอีกทีเพื่อความแน่ใจ
“อ๊า!”
“อ่า เจอแล้วสิ”ชายหนุ่มหัวเราะ
จับสะโพกอิ่มช้อนขึ้นโยกเข้าไปในจังหวะที่เร็วขึ้น
แจ็คสันร้องครางจิกมือเข้าที่หมอนที่รองคออยู่
เอียงหน้าส่งเสียงครางน่าฟังตลอดทั้งการกระทำ
“อื้อ! ฮะ ม...มาร์ค ตรงนั้น อ๊า! เร็วๆ”
ทั้งเสียงร้องครางแหบน่าฟัง ทั้งกลิ่นกายหอมละมุนเหล่านี้มันทำให้มาร์คเริ่มเมามาย
จัดการคว่ำหน้าเด็กหนุ่มลง ยึดสะโพกอวบช้อนขึ้นเปลี่ยนท่าให้คุกเข่ากับเตียง
ใบหน้าแนบกับหมอนส่งเสียงครางกระเส่าเร้าอารมณ์เช่นเดียวกับช่องทางร้อนที่บีบตอดมาร์คไม่หยุดหย่อน
มาร์คเลื่อนมือไปจัดการกับส่วนอ่อนไหวด้านหน้า
บีบคลึงเพียงไม่กี่ครั้งแจ็คสันก็ร้องครางปลดปล่อยออกมาเปรอะเลอะผ้าปูที่นอน ชายหนุ่มส่งเสียงครางต่ำเสร็จติดๆกัด
เสียงหอบและเหงื่อไคลปะปนกันจนไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร
แจ็คสันทรุดพังพาบลงกับเตียง มาร์คยังถอนกายออกมัดถุงยางใช้แล้วลงข้างเตียง
เอื้อมไปหยิบทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดให้ทั้งตัวเองทั้งแจ็คสันที่หลับตาหอบหายใจหนักๆ
“เหนื่อย ปวดเอวด้วย”
“เดี๋ยวตื่นมาก็หาย”บอกพลางลูบเส้นผมชื้นเหงื่อ “ไปอาบน้ำก่อนไหม?”
“ไม่เอา เหนื่อย จะนอน”ตอบเสียงยานแถมไม่ยอมลืมตา
มือขาวจับหมอนมาหนุนนอน มาร์คส่ายหน้าดึงผ้าห่มคลุมกายให้แจ็คสันที่นอนนิ่ง
“มาร์ค...”
“หืม?”
“...ถ้านายไม่ใช่เทวดาพ่อทูนหัวของผม...มาร์คจะยังอยากทำแบบนี้กับผมรึเปล่า?”
ชายหนุ่มนิ่งไป ระบายยิ้มอ่อน
นั่งลงข้างกายคนที่ยังนอนหันหลังให้เขาอยู่ ลูบเส้นผมนิ่มเบาๆ
โน้มลงไปกระซิบข้างใบหูขาว
“แค่นายเท่านั้น เพียงแค่นาย...”
“ฝันดีนะครับ แจ็คสันของมาร์ค”
กดจูบลงบนแก้มนิ่มและหน้าผากขาว
นั่งเคียงข้างจนได้ยินเสียงกรนเบาๆจากคนบนเตียง
มือแกร่งจึงเอื้อมไปแตะลูบโครงหน้าเด็กน้อยในการดูแลของตนด้วยความรักใคร่และหลงใหล
“ขอให้นายเป็นของฉันงั้นเหรอ? อ่า
โดนพรตัวเองเล่นงานเข้าแล้วสิมาร์ค...”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น