[SF] Across the street (MarkSon)
Across the
street
Mark x Jackson
‘อ่า...ผู้ชายฝั่งตรงข้ามนั่นยังดูดีเสมอเลยนะ’ดวงตากลมเหม่อมองชายหนุ่มร่างสูงผอมที่ฝั่งถนนตรงกันข้าม
ยกแก้วกาแฟกระดาษแนบริมฝีปากแดงจัดของตัวเอง
สูดกลิ่นกาแฟคั่วของเอสเพรสโซ่ร้านโปรด ดื่มด่ำกับความขมปร่าแสนมีเสน่ห์
ลึกล้ำแต่หอมหวน...มันจะเหมือนเขาคนนั้นไหมนะ
แจ็คสันหัวเราะกับตัวเอง
ส่ายหน้าเมื่อระลึกได้ว่ากลับมาคิดเรื่อง ‘ผู้ชายที่ถนนฝั่งตรงข้าม’
อีกแล้ว
สูดกลิ่นกาแฟยิ้มมุมปากนึกพอใจกับกลิ่นหอมเข้มๆ
เงยหน้ามองคนฝั่งตรงข้ามที่ยังอยู่ที่เดิม
ชายหนุ่มอายุราว
27-28 รูปร่างผอมสูงในชุดสูทสีดำทับเสื้อยืดสีเทาด้านในยืนนิ่งอยู่ตรงมุมถนนฝั่งตรงข้าม
ผิวขาวอย่างคนเอเชีย เส้นผมสีน้ำตาลเข้มเปิดหน้าผากเซทเป็นทรงเปิดโครงใบหน้าหล่อเหลาจนแทบละสายตาออกไปไม่ได้
จมูกก็โด่งซะเขายังเห็นชัดแม้ว่าจะห่างกันเกือบ 100 เมตร
น่าจำทำงานบริษัทเพราะแจ็คสันเห็นชายคนนี้ปรากฏตัวในเวลา 7.20 นาฬิกา เพื่อรอรถโดยสารที่จะมาจอดรับในเวลา
7.30
เวลาเดียวกันกับเขาที่จะขึ้นรถไปอีกฝั่งของเมือง
...น่าเสียดาย...
กาแฟในมือพร่องติดก้นแก้วเวลาเดียวกันกับที่เขาเห็นรถบัสสีขาวแล่นมาเลี้ยวเข้ามาจอดตรงป้ายพอดี
แจ็คสันทิ้งแก้วลงในถังขยะ เหลือบไปมองผู้ชายฝั่งตรงข้ามที่กำลังก้าวขึ้นรถ
ยิ้มอย่างที่รู้ว่าอีกฝ่ายคงไม่เห็นและก้าวขึ้นรถไปทำงานตามตารางชีวิตของตัวเอง
.
.
.
.
.
อากาศวันนี้ไม่ร้อนเท่าไหร่ออกจะลมแรงเหมือนตัวเองกำลังยืนอยู่ข้างชายหาด
มือที่ทุกคนต่างบอกว่าสวยได้รูปหยิบเอาสมาร์ทโฟนขึ้นมากดหาเลขาหน้าห้องว่าจะเข้าทำงานช้าหน่อยเพราะรถเกิดเสีย
ทำให้วันนี้เขาต้องขึ้นรถบัสไปบริษัทแทน
มาร์คเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าเงยหน้าพ่นลมหายใจคลายความหงุดหงิด
พลันสายตาก็สะดุดกับใครบางคนยืนอยู่ที่อีกฝั่ง เขาไม่เคยเห็นผู้ชายคนนั้น
แต่กลับให้ความสนใจจนน่าแปลก ทั้งที่ปกติเขาก็ไม่ได้จะสนใจอะไรง่ายๆแท้ๆ
ผิวขาวสว่างตัดกับเสื้อผ้ามิดชิดโทนสีเทา
เสื้อคลุมยาวสีเทาเข้มขับให้ร่างนั้นดูราวกับนายแบบที่หลุดออกจากนิตยาสาร เส้นผมสีเข้มปัดขึ้นเผยโครงหน้าคมเข้มน่ารักและผิวขาวเหลืองสว่างอย่างคนเอเชีย
เขาเหม่อมองจนเห็นว่าชายคนนั้นกำลังดื่มด่ำกับแก้วกาแฟกระดาษในมือ
ทำสีหน้าเคลิบเคลิ้มได้อย่างน่ารัก ริมฝีปากอิ่มแดงอย่างที่มองจากตรงนี้ก็ยังเห็นคลี่ออกอย่างนึกพอใจ
‘ชอบกาแฟหรอกเหรอ?’
มาร์คละสายตาจากคนฝั่งตรงข้ามเพราะเสียงเตือนในโทรศัพท์
ยกมันมาคุยธุระจนรถโดยสารเข้ามาจอดเทียบท่า เขาก้าวขึ้นรถไปนั่ง
เหลียวมองผ่านหน้าต่างก็เห็นว่าร่างที่เขาสนใจหายไปจากที่เดิม
น่าจะขึ้นรถสายตรงข้ามเพื่อไปอีกด้านของเมือง
...น่าเสียดาย...
แต่ไม่เป็นไร
พรุ่งนี้เขาจะมารถรถที่นี่ใหม่ คิดว่าสักวัน ถ้ามีโอกาสก็คงจะได้คุยกันเอง
สักวันนั่นแหละ
สักวันก่อนที่รถเขาจะซ่อมเสร็จ
-Across the street-
วันนี้เป็นอีกวันที่แจ็คสันมายืนพิงกำแพงดื่มด่ำรสชาติกาแฟขณะรอรสบัส
อากาศวันนี้หนาวหน่อยๆเขาเลยสวมผ้าพันคอมาด้วย
แต่พอมาถึงที่นี่กลับร้อนซะจนต้องคลี่มันออกวางพาดเฉยๆ เอาเถอะ ก็ดูดีอยู่
‘หายไปไหนนะ’
เขาคิดขณะมองไปที่ฝั่งตรงข้าม
ยกนาฬิกาขึ้นดูเวลา คิ้วขมวดนิดๆด้วยความแปลกใจ
เพราะปกติคนๆนั้นไม่เคยจะมาสายเกินสามนาที แต่ตอนนี้สายไปแล้วเกือบห้านาที
‘ป่วยรึเปล่านะ? หรือตื่นสายกัน’
คิดอะไรไปเรื่อย
พลันก็เห็นรถโดยสารเลี้ยวเข้ามาจอด หันมองไปฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง
ถอนหายใจด้วยความโล่งใจที่เห็นร่างผอมของผู้ชายคนนั้นพุ่งออกมาจากมุมตึก
และก็ต้องแปลกใจเมื่อสังเกตว่าอีกฝ่ายไม่ได้เดินมาแต่ไถสเกตบอร์ดมาต่างหาก
ท่าทางจะรีบมากๆเลยล่ะสิ
แจ็คสันหัวเราะขำ
ก้าวขึ้นรถหันไปมองรถอีกสายของถนนฝั่งตรงข้ามที่ห่างไกลไปเรื่อยๆ
‘ไม่ได้เป็นอะไรก็ดีแล้วล่ะนะ’
.
.
.
.
.
วันนี้เขาตื่นสาย
ตะโกนหงุดหงิดลั่นบ้าน เคยชินกับการมีรถสามารถขับไปมาได้สบาย
ลืมเสียสนิทว่าเพิ่งส่งเข้าอู่ไปสองวันก่อน โยกย้ายตัวเองไปแต่งตัวอย่างรีบที่สุด
คำนวณเวลาอยู่ในหัวว่าคงไม่ทันบัสแน่ๆถ้าวิ่งไป
ตาสวยเหลือมองสเก็ตบอร์ดพิงอยู่ข้างประตู หยิบมันขึ้นมาไถออกจากบ้านพร้อมหนีบกระเป๋าเอกสารและเสื้อสูทตัวเดิม
เขามาทันเห็นรถบัสจอดพอดี
ถอนหายใจโล่งที่ยังมาทันเวลา หยุดยกสเก็ตบอร์ดหนีบไว้ใต้รักแร้ยืนต่อคิดขึ้นรถ
หันไปมองฝั่งตรงข้ามด้วยความเคยชิน และ...
‘น่ารัก’
ใบหน้าขาวกลมขึ้นสีระเรื่อกำลังหัวเราะให้กับอะไรบางอย่างที่เขาก็ไม่รู้
อีกฝ่ายปิดปากก้มหน้าเดินขึ้นรถเหมือนขำซะเต็มประดา
ไม่รู้หรอกนะว่าหัวเราะอะไร
แต่ตอนนี้มาร์คต้องเพิ่มความประทับใจอีกอย่างหนึ่งต่อผู้ชายฝั่งตรงข้ามถนนอีกข้อ
...รอยยิ้มสดใสให้ความรู้สึกสดชื่นราวกับพระอาทิตย์ยามเช้า...
-Across the street-
แจ็คสันไม่เข้าใจว่าตัวเองจะมายืนดื่มกาแฟที่ป้ายรถเมล์ในวันหยุดแบบนี้เพื่ออะไร...
แถมยังใส่ชุดซะดิบดี
เสื้อยืดแขนกุดสีขาวอวดกล้ามเนื้อขาวกับกางเกงยีนสีน้ำเงินเข้มเข้ารูปเหมาะกับอากาศร้อนๆของ
LA
นั่งอยู่โต๊ะนอกร้านกาแฟติดป้ายรถเมล์
สั่งเอสเพรสโซ่หนึ่งแก้วกับขนมเค้กของเคียงมาอีกหนึ่งอย่างมานั่งมึนๆ
ด้วยความไม่เข้าใจว่าเขาจะมาที่นี่ทำไมในเมื่อไม่มีธุระอะไรเลย
แถมงานที่ห้องก็ยังกองพะเนินรอให้เขาไปสะสางให้เรียบร้อย
นิ้วป้อมข้างคอตัวเองเบาๆ
กลอกตาไปมา คิดในใจว่าถ้ากินเสร็จแล้วก็ค่อยกลับแล้วกัน ดีขนาดไหนที่ตัวเองเบลอมานั่งที่นี่ตอน
7.30 อากาศก็ยังไม่ร้อนมาก ไม่ต้องดื่มกาแฟเคล้าเหงื่อให้เสียรสชาติ
“คุณครับ...”
เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างๆ
แจ็คสันเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนร่างกายจะชะงักค้าง ผ่าวร้อนไปทั่วทั้งผิวแก้ม
.
.
.
.
.
มาร์คไม่เข้าใจว่าว่าตัวเองจะมายืนอยู่ตรงมุมถนนที่ป้ายรถเมล์ในวันหยุดแบบนี้เพื่ออะไร...
ทั้งที่รถก็ซ่อมเสร็จแล้ว
ไม่จำเป็นต้องขึ้นรถบัส รถเขาก็จอดอยู่ข้างๆนี่เองแท้ๆ
แล้วจะมายืนบ้าอะไรอยู่ตรงนี้กัน
สาวๆที่เดินไปมาเหลือบมามองเขาก็พอจะรู้
ก็วันนี้แต่งตัวมาซะหล่อ เสื้อยืดสีขาวทับด้วยเสื้อยีนสีซีดเข้ากับกางเกงยีนสีเดียวกัน
ผมก็ปัดเซทให้ดีเซอร์ๆหน่อย แถมใส่น้ำหอมซะฟุ้ง
‘ทำตัวอย่างกับจะไปออกเดต’
มาร์คยืนมึนอยู่แบบนั้นเกือบสามนาทีเพื่อพยายามจะตั้งสติภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย
ยีเส้นผมตัวเองเล็กน้อย กวาดสายตามองไปรอบๆก็เจอกับใครคนนั้นที่กำลังนั่งชิวอยู่หน้าร้านกาแฟ
‘…เหตุผลก็คงเป็นเขาล่ะมั้ง...’
รู้ตัวอีกทีก็หยุดยืนอยู่ข้างโต๊ะของผู้ชายคนนั้นและเอ่ยประโยคที่ไม่ได้รับการกลั่นกรองของสมองก่อนออกไป
“คุณครับ...ไปนั่งรถชมชายหาดด้วยกันไหมครับ”
...เอาน่า
อย่างน้อยเขาก็ได้เห็นผิวแก้มขาวๆนั่นเป็นสีระเรื่อชัดกว่าครั้งไหนก็แล้วกัน...
...จะแห้วจะอะไรก็ช่างมันเถอะ...
-Across the street-
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น