[SF] Unreasonably [MARKSON]
Unreasonably
Mark x Jackson
“เฮ้ย
นั่นไอ้เด็กติ๋มว่ะ 55555”
“หน้าตาแม่งโคตรเนิร์ด ติ๋มๆๆๆ”
“โหวว ขยันนะน้องติ๋ม หนังสือเป็นลังเลย”
เสียงแซวกักขฬะของพวกชมรมกีฬาบนแสตนด์พ่นใส่ร่างเล็กที่บังเอิญต้องเดินผ่านมาทางนี้พอดี
เด็กหนุ่มเอเชียตัวเล็กสวมชุดเสื้อสีน้ำเงินเอี๊ยดสีน้ำตาล
มือเล็กขาวซีดราวกับกระดาษหอบหนังสือเล่มใหญ่ไว้ในอ้อมกอด
ก้มใบหน้าที่แทบจะถูกบดบังไปด้วยแว่นกรอบดำหนาเตอะชิดอก เส้นผมสีทองอ่อนซีดแทบจะกลืนไปกับผิวขาวสว่างปล่อยยาวปรกใบหน้า
ริมฝีปากอิ่มแดงเม้มแน่น
รีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นเพื่อตรงไปที่ห้องสมุดกลางของมหาวิทยาลัย
ถ้าเลือกได้เขาคงไม่ผ่านตรงนั้นหรอกนะ
“แจ็คสัน”
เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียกและสัญญาณมือของเพื่อนสนิท
แจ็คสันยิ้ม เดินเข้าไปนั่งข้างๆ จินยองปาร์ค
เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขานมหาวิทยาลัยแห่งนี้
“คอยนานไหม แจ็คขอโทษนะ”
“อืมๆ ไม่เป็นไร จินกำลังอ่านเล่มนี้สนุกๆเลย”เพื่อนหน้าแมวยิ้มจนเห็นรอยยับน่ารักบนใบหน้าขาว
จินยองถึงจะเป็นพวกหนอนหนังสือเหมือนกันแต่ก็เป็นคนหน้าตาดี น่ารักสดใส
แตกต่างกับแจ็คสันที่ชอบหลบซ่อนตัว ไม่ค่อยพบปะผู้คนสักเท่าไหร่นัก
แถมยังสวมแว่นตาหนาๆ ใส่เสื้อผ้าเชยๆ เลยโดนล้อโดนแกล้งตั้งแต่เข้ามาปีแรก
จนปัจจุบันปีสามเข้าไปแล้วก็ไม่เห็นว่าสถานการณ์จะดีขึ้นเลย
“ดีจัง แจ็คยังอ่านเล่มนี้ไม่จบเลย”
“แจ็คยืมไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมยังไม่จบอีกล่ะ”
คนตัวเล็กตอบอึกอักในลำคอเสียงเบา
“แจ็คอ่านช้าน่ะ”
จินยองไม่ได้พูดอะไรอีก แค่พยักหน้าเขาใจ
แล้วช่วงบ่ายนั้นพวกเขาก็ขลุกตัวอยู่ในหอสมุด
อ่านหนังสืออย่างที่ชอบจนใกล้เวลาปิด
จินยองก้มมองนาฬิกาสะกิดไหล่ของเพื่อนตัวเล็กชร่ไปที่ข้อมือส่งสัญญาณให้รู้ว่าหมดเวลาแล้ว
แจ็คสันคว่ำปากลงเล็กน้อย ถอนหายใจ
ปิดหนังสือประวัติศาสตร์ยุโรปเล่มที่อ่านอยู่
ลุกขึ้นหอบหนังสือหลายเล่มไปวางไว้บนชั้นอ่านแล้วเตรียมให้ผู้ช่วยบรรณารักษ์เอาไปเก็บ
สะพายกระเป๋าพากันเดินออกมาจากหอสมุดกลาง
“แจ็คจะกลับเลยไหม?”
“ว่าจะกลับเลยอ่ะ
ถ้าค่ำกลัวว่าจะไม่มีรถกลับ”
“แจ็คน่าจะหารถมาใช้เองได้แล้วนะ
หอก็อยู่ตั้งไกล มันอันตรายออก”เตือนเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
หอแจ็คสันอยู่ไกลชนิดที่เจ้าตัวบอกว่าไม่อยากให้จินยองไปเยี่ยมเพราะจะเดินทางลำบาก
แต่เจ้าตัวก็ไปกลับแบบนี้ทุกวันจนแปลกใจว่ามาเรียนทันได้อย่างไร
“แจ็คไหวน่า”แจ็คสันยิ้มกว้างเห็นฟันกระต่ายน่ารักให้เพื่อนสนิทที่แพ้รอยยิ้มแบบนั้น
ถอนหายใจและลูบผมเจ้าเพื่อนตัวเล็กเบาๆ
“เอาเป็นว่าดูแลตัวเองด้วยนะ”
“อะโอออ
น้องติ๋ม~กับน้องหน้าแมวนี่นา
ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกล่ะคร๊าบบบ นี่รอดูพวกพี่ซ้อมบาสล่ะสิใช่ไหมล่าาา”เสียงแซวกวนประสาทดังมาจากทางสนามบาสไม่ไกลจากจุดที่พวกเขายืนอยู่มากนัก
จินยองหันไปมองอย่างไม่พอใจ
ส่วนแจ็คสันก็ถอยหลังกลัวกลุ่มคนที่เดินกรูกันเข้ามาด้วยใบหน้าไม่เป็นมิตร
“อย่าหลงตัวเองนักเลยน่ะ”
“จินยอง”แจ็คสันดึงแขนเพื่อนเตือนไม่ให้ตอบโต้
กำลังจะจับแขนเพื่อนเดินหนีก็มีอีกกลุ่มอ้อมปิดทาง
กลายเป็นว่าตอนนี้พวกเขาโดนดักไว้ทุกทางแล้ว
“ถอยออกไปนะ
พวกฉันจะกลับหอ”
“โห
ไม่กลัวเลยแฮะ ใจสู้ดีนี่นาน้องแมว”
“ใครแมววะ!
แล้วนี่ประธานชมรมบาสไปหายหัวอยู่ไหน ทำไมไม่มาคุมฝูงตัวเองบ้าง”
“ฉันอยู่นี่”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นทันทีที่มีคนเรียก
พวกนั้นแหวกตัวออกให้ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อบาสเดินเข้ามาด้านใน
ร่างผอมแต่เต็มอัดแน่นไปด้วยมัดกล้าม
ใบหน้าหล่อเหลาอย่างที่ใครๆก็อดชื่นชมไม่ได้รับกับเส้นผมสีทองซีดคล้ายกับเจ้าเด็กเนิร์ดตัวเล็กหลังจินยอง
ชายหนุ่มผู้มีสีหน้าเรียบเฉยตลอดเวลาแต่กลับเป็นที่นิยมของเหล่าสาวๆเป็นอันดับหนึ่งมาตลอด
มาร์คต้วน
“มาก็ดี
เก็บสุนัขลูกน้องนายกลับเข้าปากด้วย มันเพ่นพ่านมากัดพวกฉันจนหมดแล้วนะมาร์ค”
“ขอโทษที
ปากพวกมัน ไม่ใช่ปากฉัน”
ฮู้ยยยยยย พวกนั้นโห่รับเป็นลูกคู่ จินยองโกรธเลือดขึ้นหน้า
ก้าวประชิดตัวหัวหน้าชมรมบาสทำท่าจะท้าตีท้าต่อย แจ็คสันตกใจรีบรั้งตัวเพื่อนไว้
แต่กลายเป็นว่าโดนมาร์คจับข้อมือกระชากเข้าไปใกล้ คนตัวเล็กแบะหน้าเจ็บ
“ปะ
ปล่อยนะ เค้าเจ็บ”
แปลกที่มือเรียวปล่อยข้อมือเล็กทันที แจ็คสันวิ่งกลับไปหาจินยอง
ลากเพื่อนหน้าแมวที่กำลังกระโดดเหยงๆไม่ยอมความจนลับไปจากสายตา
ในที่สุดแจ็คสันก็กลับมาถึงหอ...ไม่สิ คอนโดหรูมีพื้นที่กว้างขวางอยากที่จินยองต้องอิจฉาแน่ๆถ้าได้เห็น
มือเล็กถอดกระเป๋าวางบนโต๊ะไม้ หาอะไรง่ายๆในครัวกินเป็นมื้อเย็น
หยิบหนังสือเล่มใหญ่ไปนอนอ่านบนเตียงนุ่มหลังใหญ่กลางห้อง
เวลาล่วงเลยมาถึงสองทุ่ม
ประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดเข้ามาโดยสมาชิกร่วมห้องอีกคนหนึ่ง แจ็คสันได้ยินเสียงตุ๊บตั๊บแต่ไม่สนใจจะหันไปมอง
จนกระทั่งเริ่มมายุ่งย่ามกับร่างกายเขา
ทั้งจูบแผ่วเบาบนไหล่และมือที่เอาแต่บีบนวดสะโพกอย่างรู้ถึงจุดประสงค์ดี
“อย่ากวนน่า
แจ็คอยากอ่านหนังสือ”
“ก็อ่านไปสิ”
“แจ็คอ่านไม่ได้หรอกนะถ้ามาร์คยังจะกวนแจ็คแบบนี้น่ะ”ตากลมส่งสายตาไม่พอใจไปให้คนร่างสูงที่คร่อมด้านหลังตัวเอง
ชายหนุ่มยิ้มโชว์เขี้ยวเสน่ห์ เอื้อมมือไปปัดหนังสือเล่มโตตกลงไปข้างเตียง
ลงไปนอนพิงหัวเตียง จับร่างเล็กขึ้นไปนั่งบนตัว
กระชับเอวอวบหลวมๆ จับใบหน้ามนลงมาหอมแก้มฟอดใหญ่
“ฟอดดด
คิดถึงจังเลย”
“คนขี้แกล้ง
เค้าเจ็บจริงๆนะ ตัวกระชากแรกเกินไปแล้ว”
แจ็คสันฟ้องหน้าตางอแงทำปากแบะคว่ำ
ส่งข้อมือเล็กที่ปรากฏรอยมือแดงโชว์ให้เห็นว่าทำอะไรไว้กับร่างกายเขา
มาร์คช้อนข้อมือด้านนั้นประชิดริมฝีปาก กดจูบลงไปเบาๆปลอบประโลม เอ่ยกระซิบคำขอโทษด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้ร่างขาวเกิดรอยแบบนี้ขึ้น
“ขอโทษนะ
มาร์คหงุดหงิดนี่นา ที่แจ็คไปทำตัวน่ารักกับจินยอง”
“ก็จินยองเป็นเพื่อนแจ็ค”
“แต่ก็ไม่เห็นต้องยิ้มแบบนั้นเลย”
“นั่นเพื่อนคนเดียวของเค้าเลยนะมาร์ค
ถ้าไม่มีจินยองแจ็คก็ไม่เหลือใครในมหาลัยให้พึ่งแล้วนะ”
“แล้วมาร์คล่ะ?”
“แจ็คไม่กล้าเข้าใกล้มาร์คที่โรงเรียนหรอก
มาร์คน่ะหล่อจะตาย สาวๆรุมกันให้พรึบเลย”
“ทำไมต้องกดตัวเองด้วยนะ”มาร์คส่ายหน้าไม่เห็นด้วย ดึงแว่นตาหนาออกจากใบหน้าคนรัก
เลื่อนปลายจมูกสัมผัสเส้นผมนิ่มลื่นสีสวย ไล่ลงมาที่หน้าผากมน
จมูกโด่งเป็นสันปลายเชิดรั้งน่ารักน่ากัด แก้มกลมนิ่มหอมละมุน จบที่ริมฝีปากสีแดงชาดโดดเด่นจากผิวขาวสว่างของเจ้าตัว
กดจูบเบาๆคลึงไปมาทำทุกอย่างด้วยความอ่อนโยน
มือเรียวลูบไปตามลำตัวที่ยังมีเสื้อผ้าตอนกลางวันติดตัวไว้
กรีดมือตามสายเอี๊ยมสีนำ้ตาลลงไปเล่นที่สะโพกกลมนุ่มนิ่ม บีบคลึงเล่นมันมือ
ผละจูบออกมองใบหน้าน่ารักก่ำแดง เผยอริมฝีปากช้ำวาวหอบเอาอากาศเข้าปอดอย่างน่าเอ็นดู...และบางครั้งมันก็ดูน่ารังแกด้วย
“ใส่ชุดเอี๊ยมอย่างที่มาร์คชอบด้วย
น่ารักจัง”
“แฮ่ก...ก็มาร์คเล่นซื้อ...มาให้แจ็คซะเยอะเลยนี่นา
ถ้าแจ็คไม่ใส่เดี๋ยวมาร์คก็โกรธอีก”ร่างเล็กทำหน้าบู้บี้พองแก้มงอนๆอย่างน่ารัก
มาร์คจุ๊บแก้มขาวเบาๆหมั่นเขี้ยว ขยับตัวดูดกลืนกลีบปากอิ่มแดงอีกครั้งและอีกครั้ง
ชักนำให้ร่างเล็กเคลิ้มไปกับรสจูบหอมหวาน
มาร์คจับแขนเล็กคล้องคอ
ขยับตัวขึ้นนั่งให้ถนัดกับกิจกรรมที่กำลังจะเกิดขึ้น บีบคลำนวดไปตามไหล่ลาด สีข้าง
เอวคอด สะโพกมนไปถึงต้นขาแน่น
สาปเสื้อสีน้ำเงินถูกปลดรังดุมออกจนหมดแหวกออกให้ชายหนุ่มได้โลมเลียหน้าอกนุ่ม
ปล่อยสายเอี๊ยมด้านหนึ่งตกไหล่คล้องกับลำแขน ลิ้นร้อนลากไล้สร้างอารมณ์หวาม
ทักทายตุ่มสีสวยอ่อนนุ่มด้านขวา ตวัดลิ้นเล่นลูบขึ้นลงจนมันแข็งขืนสู้
ส่วนอีกด้านก็มีนิ้วเรียวคอยสะกิดสะเกาจนแข็งตึงไม่แพ้กัน
“อะ อ๊า”แจ็คสันส่งเสียงครางแผ่วๆ พันกระต่ายขาวกัดข้อนิ้วรู้สึกเสียวที่หน้าอก
มือเล็กจับสายเอี๊ยมดึงรั้งไปมาเป็นตัวระบายอารมณ์
ท่าทางที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ามันเร้าอารมณ์คนมองขนาดไหนทำให้มาร์คตัดสินใจกระทำการรุนแรงขึ้น
ย้ายริมฝีปากมาเล่นกับตุ่มไตด้านซ้าย ไล้เลียราวกับมันคือลูกอมรสเชอร์รี่
ใช้ริมฝีปากขบเม้มดูด
เสียงลมผ่านเข้าช่องระหว่างริมฝีปากและเนื้อหน้าอกสร้างความอบอายให้กับร่างเล็กมากเหลือเกิน
มือเรียวที่เข้าไปเล่นหน้าอกด้านขวาก็ไม่อยู่เฉย บีบดึงยอดอกชุ่มชื้นด้วยน้ำลาย
“อืม มาร์ค
เจ็บ อย่าดึง อ๊า”
“น่ารัก”
“อ๊ะ
อย่าดูดแบบนั้นนะ อืมม”
มือเล็กยกขึ้นมาปิดหน้าร้อนๆของตัวเอง
รับรู้ถึงความร้อนในร่างกายและส่วนกลางลำตัวที่เริ่มผงาดชูเติบโตชนกับหน้าท้องแกร่งของคนด้านบน
มาร์คชะงักเล็กน้อยมองมันและหัวเราะในลำคอ
ลูบผิวกายขาวลงไปแตะส่วนยอดแข็งมือของร่างด้านใต้ผ่านเนื้อผ้า ปลดซิบปล่อยมันออกมา
ประคองคลึงรูดบรรเทาอารมณ์กระสันให้ในขณะที่ริมฝีปากร้อนก็คอยดูดรั้งและสร้างรอยสีระเรื่อไปทั่วเรือนกายสวย
“อึก อ๊ะ
มาร์ค แจ็คเสียว อ๊า!!”
แจ็คสันร้องครางพึงพอใจกับสัมผัสที่ได้รับ
ขยับสะโพกไปเข้ากับจังหวะมืออุ่นหยาบที่รูดรั้งส่วนกลางลำตัวให้
จิกมือเชิดหน้าครางเสียงเมื่อถึงจุดสุดท้ายปลดปล่อยหยาดน้ำขาวขุ่นเปื้อนเลอะเสื้อบาสของร่างสูงผอม
มาร์คก้มมองเสื้อตัวเองนิ่ง
“ฮะ...ฮ้า
แจ็ค...แจ็คขอโทษ”
“ไม่เป็นไร”ชายหนุ่มบอก จับเสื้อถอดเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่คิดจะสนใจ เผยเรือนร่างผอมแต่กลับมีกล้ามเนื้อเต็มตึง
แจ็คสันเผลอหน้าแดง ถึงจะเห็นมาไม่รู้กี่ครั้งต้อกี่ครั้ง แต่มันก็ไม่ชินนี่นา
มาร์คน่ะทั้งหล่อทั้งเท่ น่าอิจฉาชะมัดเลย
“อย่ามองอย่างนั้นสิ”มาร์คบอกปรามๆกับสายตาที่ทำให้เขาอดเขินไม่ได้
ลงมือปลดกางเกงสแลกออก แม้จะเสียดายสายเอี๊ยมที่ทำให้ร่างเล็กดูน่ากิน แต่วินาทีนี้มาร์คสนก็แค่จะทำยังไงให้ได้กินร่างขาวหอมหวนนี่ก็เท่านั้น
“ยกก้นขึ้นหน่อย”เสียงทุ้มบอกข้างใบหูนิ่มกัดขบเบาๆเรียกเสียงครางฮืมจากร่างเล็กที่ยกสะโพกขึ้นตามสั่ง
นิ้วเรียวลูบเข้าไปในซอกเนื้อนุ่มผ่านกลีบช่องทางร้อนที่เผลอขมับตอบรับตามความเคยชินเรียกเสียงหัวเราะจากชายหนุ่ม
แต่กลับสร้างความอับอายอย่างมากแก่แจ็คสัน มือเล็กตบไหล่มาร์ครัวๆ
ใบหน้าแดงก่ำทั้งเขินทั้งโกรธ
“คนบ้า!”
“ขอโทษๆ
ฮะๆ”คนขี้แกล้งก็ยังเป็นคนขี้แกล้ง
อาศัยจังหวะที่แจ็คสันไม่รู้ตัวสอดนิ้วกลางเข้าในช่องทางร้อน
“อื้อ!!!”
ร่างขาวสะดุ้งวาบกระเถิบตัวหนีกอดคอมาร์คแน่น
สะโพกอิ่มสั่นระริกสะดุ้งไหวทุกครั้งที่ข้อนิ้วครูดไปกับผนังเนื้อด้านใน
มาร์คค่อยๆเบิกทางอย่างค่อยเป็นค่อยไป จากสองเป็นสามนิ้วตามลำดับ
งอและกดขยับขยายช่องทางให้พร้อม
“อืม
คับจัง แจ็คหยิบเอานำหล่อลื่นบนหัวเตียงให้หน่อยสิครับ”
แจ็คสันร้องตอบรับในลำคอ
เอื้อมมือไปดึงชั้นหัวเตียงเล็กๆออกมาทั้งชั้นตกบนฟูกนอน กล่องถุงยางและขวดน้ำยาหล่อลื่นรวมไปถึงของเล่นเพิ่มความหฤหรรษ์ในเกมรักร่วงกราวเต็มเตียง
“อืมม
วันนี้อยากเล่นของเล่นก็ไม่บอก”
“ไม่
ไม่ใช่นะ ฮื้อ!”คนตัวเล็กส่ายหน้า “ไม่เอานะ
พรุ่งนี้ไม่ใช่วันหยุดสักหน่อย อื้อ”
“ครับๆ
เข้าใจแล้วครับ”มาร์คยอมอย่างง่ายดาย
เห็นแก่สภาพร่างกายของคนรักหรอกนะ
มือเรียวหยิบขวดนำ้ยาหล่อลื่นกลิ่นผลไม้ซีตรัสเทลงบนร่องสะโพกนุ่มของคนบนตักสอดดึงนิ้วลากเจลเข้าไปชะโลมช่องทางด้านใน จนมั่นใจว่าพร้อมแล้วก็ดึงนิ้วออก
พร้อมนำสิ่งที่ใหญ่กว่าจ่อเข้าปากทาง
“พร้อมแล้วก็นั่งลงนะ”ชายหนุ่มบอกคนรัก สอดมือเข้าใต้แขนพยุงร่างเล็กที่มีสีหน้าเขินอาย
สูดลมหายใจทำใจอยู่สักพัก ดวงตาโตสบตากับร่างสูง
หลับตาลงค่อยๆกดตัวลงรับความแข็งร้อนเข้ามาในร่างและกลั้นใจนั่งลงไปพรวดเดียวจนส่วนปลายดันเข้าไปลึก
“อืมม
เด็กดี”
“อะ อ่า…”เสียงครางเบาๆดูจุกอยู่ในทีของแจ็คสันดังขึ้นข้างหู
มาร์คประคองสะโพกกลมดันร่างเล็กขยับขึ้นลงช้าๆ
ผนังนุ่มแม้จะถูกเตรียมการอย่างดีแต่ก็ยังขมิบตอดลำเอ็นร้อนดีเช่นเคย
แจ็คสันจับไหล่แข็งขยับตัวเองขึ้นลงเก้ๆกังๆด้วยความเขินอาย
“อืม ดีครับ อย่างนั้นแหละ อ่า”
มาร์คบีบคลึงสะโพกนุ่มพาอีกคนเล่นไปตามจังหวะของบนรักจนคนตัวเล็กหายเกร็งและปล่อยตัวไปตามอารมณ์ได้มากขึ้น
แจ็คสันร้องครางแผ่วแสดงสีหน้าพึงพอใจออกมา ดวงตาโตปรือปรอยคลอน้ำหยาดเยิ้ม
จมูกรั้นก่ำแดง ปากอิ่มเผยอหอบหายใจ สะบัดศีรษะเบาๆไล่เหงื่อบนกลุ่มผมนุ่มลื่นออก เรือนร่างขาวแดงระเรื่อโผล่วับแวมจากเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินยับยู่
เซ็กซี่เสียจนคนมองเคลิ้มหลงไปกับเสน่ห์สุดเย้ายวน
“อื้อ มาร์ค ทำไม อ่า! อ๊ะ!”แจ็คสันร้องท้วง
ร่างเล็กสะดุ้งไปตามจังหวะกระทั้นจากคนด้านล่างจนเขาพยุงตัวไว้ไม่ได้ เอนร่างเอนนอนไปด้านหลัง
โก่งโค้งตัวใช้มือยันฟูก
กัดฟันเชิดหน้าครางกระเส่ารับลำร้อนที่สวนเข้าออกเอาแต่ใจจนร่างเขาสั่นคลอนมึนหัวหูอื้อไปหมด
“ฮืมม”มาร์คครางในลำคอ ลูบกรีดนิ้วไปตามสันหลังของร่างเล็กใต้เนื้อผ้าชุ่มเหงื่อ รวบเอวคอด พลิกร่างเล็กลงไปนอนบนฟูก
กดข้อมือเล็กเหนือหัว สอดร่างประสานลึกล้ำรัวแรง
“อ๊ะ
เร็ว อืมมม เร็วจัง”เสียงครางแหบพร่าดังกระเซ่าอยู่ใกล้หู
มาร์คจับเรียวขาขาวอ้าออกกว้างยกตัวดันสะโพกลงไปหนักๆให้สมกับความยั่วยวนของคนตรงหน้า
“อ๊ะ! มาร์ค ตรงนั้น อื้มมมมม ตรงนั้น ดีจัง ดี อ๊า
เสียว”
“ตรงนี่เหรอ”ถามยิ้มๆดันสะโพกลงจุดเดิมซ้ำๆมองดูแจ็คสันที่กำลังบิดเร่า ทำสีหน้ารู้สึกดีที่มีแต่เขาเท่านั้นที่จะได้เห็น
“อ๊า แจ็คจะเสร็จ
อืม”
“พร้อมกันนะ”
ชายหนุ่มบอก ปล่อยมือกอดเอวเล็กคอดเข้าประชิดส่งจังหวะรัวเข้าช่องทางแฉะร้อน
ลำแขนขาวของแจ็คสันโอบรอบคอเขาแน่น สะโพกนุ่มโยกประสานตอบรับจังหวะของชายหนุ่มอย่างดี
จนถึงจุดสุดสิ้นของห้วงอารมณ์ เปลวเพลิงราคะลุกโหมส่งทั้งคู่ไปสู่ความสุขสมของจุดสุดยอด
แจ็คสันปลดปล่อยเสร็จออกมาเป็นรอบที่สองพร้อมกับกระตุกกายรับน้ำคาวอุ่นร้อนเข้ามาในร่าง
เสียงหอบหายใจของทั้งคู่ประสานกัน มาร์คดึงตัวเองออก
นั่งลงเสยเส้นผมเปียกชื้นขึ้นไม่ให้ปรกใบหน้า
คว้ากล่องกระดาษทิชชู่บนหัวเตียงลงมาวางไว้ ดันเรียวขาขาวของคนรักขึ้นด้านหนึ่ง
เช็ดคราวคาวขุ่นออกให้อย่างทะนุถนอม
“มาร์ค...”
“ครับ?”
“มาร์ครักแจ็คตรงไหนเหรอ?”
มันเป็นคำถามที่แจ็คสันมักจะถามมาร์คเสมอ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่มีทางเลือกมากมายอย่างมาร์ค
ถึงได้เลือกจะคบกับคนไม่เอาไหนแบบเขา
“ตรงที่แจ็คเป็นแจ็คไงครับ"
“แจ็คไม่เข้าใจ”เด็กผมทองส่ายหน้าเบาๆ
ดวงตาโตปรือใกล้จะปิดด้วยความเหนื่อยอ่อน
“สักวันแจ็คจะเข้าใจ ว่ามาร์ครักแจ็ค รักอย่างที่อธิบายไม่ได้...”
มาร์คนั่งมองคนรักที่ค่อยๆหรือตาปิดสนิท หลับใหลไปในห้วงนิทรา
เดินไปหยิบกะละมังกับผ้ามาเช็ดตัวให้ทุกซอกทุกมุม สวมเสื้อผ้าใหม่ให้ ผละออกไปจัดการตัวเองไม่ถึงสิบนาทีก็เดินกลับมา
นอนลงข้างๆคนตัวขาวที่ขยับตัวมาซุกเขาหาความอบอุ่นด้วยความเคยชิน
โอบรอบเอวเอ่ยกระซิบก่อนหลับตามไป
“ราตรีสวัสดิ์ครับ คนน่ารักของมาร์ค”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น