[EREBUS] 18

~ 18 ~

          ร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นใบหน้าหล่อเหลากำลังหลับตาพริ้มในระยะประชิด จมูกโด่งพ่นลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ริมฝีปากบางหยักเผยอเล็กน้อย ภาพตรงหน้างดงามจนละสายตาไม่ได้ แม้จะเป็นยามหลับใหลลูซิเฟอร์ก็ยังคงสง่าและงดงาม กระทั่งตอนนี้แจ็คสันก็ยังแทบจะไม่เชื่อว่าคนตรงหน้าคือคนรักของเขา ถึงแม้แก่นวิญญาณของแจ็คสันจะเป็นแก่นเดียวกับอนาตตาเซีย อดีตคนรักของมาร์ค แต่ร่างกายและจิตใจก็ยังเป็นแจ็คสันหวัง มนุษย์ธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น มันถึงน่ามหัศจรรย์มากที่เขาตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของลูซิเฟอร์ทุกเช้าแบบนี้

ขยับตัวนอนคว่ำท้าวคางมองใบหน้าอีกคนยามหลับ ยิ้มมุมปากมีความสุขพลางเลื่อนมือไปเขี่ยปลายจมูกโด่งเล่น นอนตีขาคิดอะไรเรื่อยเปื่อย

“เล่นอะไรแต่เช้า”เสียงทุ้มเอ่ยแทรกความคิด ตัวถูกดึงจมลงไปในอ้อมกอดอุ่นอีกครั้ง จมูกโด่งที่เขาเขี่ยเล่นเมื่อครู่กำลังซุกไซ้ผิวอ่อนข้างลำคอ จั๊กจี้จนหลุดหัวเราะออกมา จับไหล่มาร์คไว้เป็นเชิงบอกให้หยุด

“ไม่เอาน่า มันจั๊กจี้นะ”ร้องห้ามทั้งที่หัวเราะดิ้นหนีปลายจมูกโด่งและมือเรียวที่เริ่มรุกร่างกายเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ “มาร์คคค”

“ปลุกข้าเพราะอยากทำไม่ใช่เหรอ”เสียงทุ้มเอ่ยกระเซ้าร่างเล็กที่เริ่มหน้าแดงก่ำเม้มปากระดมตีแขนอีกคนแรงๆจนเทพปีศาจยอมถอยทัพออกไปในที่สุด

“ใครจะอยากทำบ่อยๆ เจ็บจะตาย”บ่นงุบงิบ ร้องหวาเมื่อมาร์คกระชากตัวเองขึ้นไปนอนบนตัว ค้ำมือบนที่นอนไม่ให้ใบหน้าชิดกับคนที่เอาแต่ยิ้มกว้างเกินไป จะขยับตัวหนีก็ติดอ้อมแขนแกร่งที่โอบรัดเอวเขาไว้แน่น

“ข้าทำเจ็บเหรอ?”

แจ็คสันเม้มปากแน่นมองตาพราวระยับสีม่วงนั้นแล้วเขินอายขึ้นดื้อๆ รู้ว่ามาร์คหมายถึงเรื่องไหน แต่เขาไม่ได้หน้าด้านพอจะพูดอะไรแบบนั้นออกไปตรงๆหรอกนะ เลยได้แต่ถลึงตาใส่ตีไหล่อีกคนแรงๆ

“ไม่ตอบเหรอ? ถ้าอย่างนั้นขอพิสูจน์นะ”

“ตอบแล้ว!”ลำล่ำละลักตะโกนขัดมือเรียวที่ปลดกระดุมเสื้อนอนเขาลงไปสามเม็ด บึนปากไม่พอใจใส่คนมือเร็วที่หัวเราะขำละมือไปจากเสื้อนอนตัวบางโดยดี

“ก ก็ไม่เจ็บเท่าไหร่แล้ว แต่ไม่อยากให้ทำบ่อยนี่นา”ก้มหน้าเขินซุกอกงุดๆน่าเอ็นดู

“แค่กอดกันก็มีความสุขมากแล้ว หรือว่าคุณไม่รู้สึกเหมือนผมกันล่ะ?”แจ็คสันเปลี่ยนมากอดคนตัวสูงไว้แน่น มาร์คหัวเราะกระชับอ้อมแขนให้ร่างกายพวกเขาใกล้ชิดกันมากยิ่งขึ้น สูดดมกลิ่นหอมจากกลุ่มผมนิ่ม

“แค่เจ้าอยู่ข้างๆ แม้ไม่ได้แตะต้องกันเลยข้าก็มีความสุข”

“ไม่อยากเชื่อเลยแฮะ ลวนลามผมตลอดเลย นั่นไงล่ะ พูดยังไม่ทันขาดคำ!”หยิกหลังมือแกร่งที่ล้วงเข้ามาในเสื้อ ทำตาดุใส่เทพปีศาจที่ลอยหน้าลอยตา พลิกตัวเขาลงบนเตียง

“ข้าหิวแล้ว”แจ็คสันรู้ทันทีว่ามาร์คต้องการอะไร ชี้นิ้วคาดโทษไว้ก่อนกันอีกคนเตลิดก่อนโอบหลังคอคนด้านบนลงมาประกบจูบล้ำลึก ริมฝีปากแนบชิดถูกันไปมา เรียวลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาดูดกลืนไอวิญญาณคนใต้ร่างยาวนานจนแจ็คสันอ่อนแรง กระตุกเสื้อมาร์คหนักๆให้ถอนจูบออกไป ตาโตปรือปรอยและหลับลงไปอีกครั้ง มาร์คจูบหน้าผากมนเบาๆ จัดท่าทางให้คนรักนอนสบายๆแล้วเดินออกมาจากห้อง

...ไอสีดำบอกเขาว่ามีแขกมาเยี่ยม...

“ว่างายยยย”น้ำเสียงกวนประสาทของเบลเซบับเจบอมยังน่าหมั่นไส้สำหรับลูซิเฟอร์มาร์คเสมอ ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยอยู่บนสวรรค์คงได้ปิดประตูใส่ตั้งแต่อีกฝ่ายเริ่มทักทาย

“อย่าทำหน้าตาเป็นประโยคว่า มาทำอะไร จะได้ไหม รู้น่าว่ากำลังมีความสุขกับยอดยาหยีน่ะ”

“ถ้าเจ้ายังไม่เข้าเรื่องข้าจะปิดประตู”

“เดี๋ยวๆ เฮ้ออออ โอเค พูดก็ได้”

ท่าทางที่เปลี่ยนไปของแจบอมทำให้มาร์คเริ่มหันมาสนใจอย่างจริงจัง ดวงตาสีอำพันที่ซ่อนใต้ตาตี่ๆนั่นดูจริงจังและนิ่งขรึมกว่าทุกครั้ง อีกฝ่ายปรบมือเรียกบางสิ่งให้ปรากฏขึ้นมาท่ามกลางอากาศว่างเปล่าด้านหลังตนเอง

มาร์คมองสิ่งนั้นอย่างตกตะลึง ประตูสีทองสลักลวดลายนรกและสวรรค์อย่างละครึ่ง ความงดงามน่าเกรงขามและน่าขยะแขยงในขณะเดียวกันแบบนี้ แม้เห็นไม่กี่ครั้งก็ย่อมจำได้ว่ามันคืออะไรและใช้ทำอะไร หันมามองเทพแห่งการรักษาที่เดินเข้ามาใกล้ เอ่ยถ้อยคำที่ทำให้สติของมาร์คขาดผึ่งในทันที

“ข้ามารับแจ็คสันกลับโลก”

“ข้าไม่ให้!!!”

“แจ็คสันเป็นมนุษย์ เจ้าก็รู้ว่าเขาอยู่นานกว่านี้ไม่ได้”แจบอมพยายามเอ่ยเรียบๆสู้ลูซิเฟอร์ที่หน้าแดงก่ำเพราะความโมโห ปีกมังกรสีดำผุดขึ้นจากหลังและเกล็ดสีดำที่ลามไล่ไปตามแขนขา นัยน์ตาสีม่วงเรียวรีกลายเป็นนัยน์ตามังกร

“เจ้าเอาเขาไปไม่ได้!”

“ข้าเอาเขามา ข้าก็เอาเขากลับไปได้”

เบลเซบับแจบอมที่แท้คือคนที่พาแจ็คสันมาที่โลกนี้ เขารู้ดีตั้งแต่ต้นว่าแจ็คสันคืออนาตตาเซีย พามาโลกนี้เพื่อให้ลูซิเฟอร์ได้เจอกับคนรักของตนอีกครั้ง น่าเศร้าที่แจ็คสันเป็นมนุษย์ซึ่งยังไม่ผ่านความตาย การจะให้มาอยู่นรกนานๆย่อมส่งผลถึงเส้นโชคชะตาที่ต้องแปรปรวนยุ่งเหยิงอย่างที่สุด การจะแก้ปัญหาก็คือการเอาแจ็คสันกลับไปสถานเดียว ก่อนที่เส้นโชคชะตาจะหมุนพันกันมากไปกว่านี้

“เขาเป็นของข้า!”

แจบอมเริ่มหงุดหงิดกับพลังของมาร์คที่หลุดออกมาเพราะเจ้าตัวกำลังโกรธจนลืมจะเก็บพลังของตนเองไว้ ลมกรรโชกแรงหวีดหวิวเริ่มก่อแรงขึ้นกลายเป็นพายุใหญ่ ท้องฟ้าขมุกขมัวมืดครึ้มด้วยพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่ของอดีตเทพชั้นเซราฟิม

“ใจเย็นหน่อยได้ม...”พูดไม่ทันจบประโยค ลูกพลังสีดำลูกหนึ่งก็วิ่งผ่านข้างหูไป เกิดเสียงระเบิดกัมปนาทดังกระเทือนเลือนลั่นทั่วเอริบัส พื้นด้านใต้สั่นสะเทือนจนรู้สึกได้

“ได้...”ยิ้มเหี้ยมหัวเราะสติแตก เงยหน้าขึ้นปล่อยปีกบางใสสีรุ้งออกจากหลัง เบลเซบับกำลังจะเผยร่างต้องสาป “ในเมื่อเจ้าอยากสู้ข้าก็จะจัดให้!!!”

มาร์คกลายร่างเป็นมังกรยักษ์เต็มตัวพุ่งกัดเบลเซบับที่ยังแปลงร่างไม่สมบูรณ์ลงไปครูดกับพื้น  เสียงร้องตะโกนก้องจากชายผู้โดนทำร้ายก่อน แสงสีทองสาดเป็นกระกายไปทั่วป่า มังกรยักษ์กระเด็นออกมาด้วยพลังนั้น หมุนตลบขึ้นไปบนฟ้า ปีกมังกรทั้งสามคู่ถูกเรียกมาใช้เต็มอัตรา แสดงให้เห็นว่าลูซิเฟอร์กำลังเอาจริง ดวงตาสีม่วงจ้องร่างต้องสาปของเบลเซบับบนพื้นด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด

เบลเซบับในร่างต้องสาปคือมหาราชาแห่งแมลง ลำตัวยาวเพรียวหุ้มด้วยเปลือกแข็งสีทองปานเหล็กกล้า ดูไกลๆก็คล้ายว่ากำลังสวมชุดนักรบโบราณอยู่ ส่วนตาแมลงมองได้รอบทิศ ปีกใสเห็นใยแข็งแรงสองคู่ปรากฏอยู่บนหลัง แม้ไม่ได้สง่างามแต่ก็ให้ความรู้สึกน่าครั่นครามไม่แพ้มังกรดำบนฟ้า

ครืนนนน

เสียงฟ้าคำรามดั่งเป็นคำเตือนบอกสัตว์น้อยใหญ่ในเอริบัสรู้ว่ากำลังจะเกิดการต่อสู้ของเทพปีศาจหนึ่งในผู้ยิ่งใหญ่ของนรก เสียงความโกลาหลอลหม่านดังเจี๊ยวจ๊าวน่าหนวกหู

เปรี๊ยะ! ตูม!

ลูกพลังสีทองและสีดำพุ่งเข้าหากันก่อนแตกระเบิดไปทั่วทิศ ลูซิเฟอร์บินฉวัดเฉวียนกัดปีกบางใสของเบลเซบับโยนขึ้นฟ้า ราชาแมลงตั้งตัวทันอ้าปากกราดลำแสงสีทองใส่มังกรบนพื้น เกราะบางใสสีม่วงถูกเรียกขึ้นมาป้องกันกายไว้ แต่เพียงชั่วขณะมันก็แตกสลายเพราะต้านพลังอำนาจลำแสงเอาไว้ไม่ได้

ลูซิเฟอร์คำรามส่งลูกพลังสองลูกโจมตีเบลเซบับที่คราวนี้ไม่ทันตั้งตัว หล่นลงมาจากฟ้า เสียงหวีดหวิวที่เข้ามาใกล้ทำให้จ้าวแห่งแมลงหดตัวลงหลบหนีลูกพลังสีดำที่พุ่งเข้ามาหวังจะโจมตีให้ดับดิ้น

กร๊าซซซ

มังกรดำคำรามเมื่อปีกข้างหนึ่งถูกหนวดเล็กๆคล้ายเถาวัลย์รัดจับไว้ได้เสียหลักหล่นลงไปบนพื้น คราดไปกับพื้นทิ้งรอยครูดไว้เป็นรอยยาว กางปีกที่ยังเป็นอิสระขึ้นกำบังลูกพลังเล็กๆคล้ายห่ากระสุนที่พุ่งลงมาจากฟ้า ตวัดกรงเล็บสร้างรูปแบบพลังบีบลมอัดแน่นบางกริบราวมีดส่งไปให้คู่ต่อสู้ที่รีบบินหลบแต่ก็ไม่พ้นโดนถากเข้าที่ลำตัวด้านซ้ายตกลงมากระแทกพื้น แต่เพราะพวกเขาไม่มีวันตายจึงสามารถจะฝืนลุกขึ้นมาแล้วเข้าห้ำหั่นกันได้อีกครั้ง

เบลเซบับจับตัวมังกรผสานกับพลังโยนมังกรปีกเจ็บขึ้นไปหวังจะให้ตกลงมากระแทกพื้นบาดเจ็บ แต่ลูซิเฟอร์ไหวตัวทันพลิกตัวกลับมา

ปึง!

หางมังกรยักษ์ปัดไปโดนส่วนปราสาทสีดำพังลงมาเป็นทางยาวแต่คนทำกลับไม่รู้สึกตัวไม่ กระโจนไปตวัดกรงเล็บใส่จ้าวแมลงที่ก่อม่านพลังขึ้นมาป้องกัน ยื้อยุดกันสักพักลูซิเฟอร์ก็ตวัดหางขึ้นฟาดข้างลำตัวเบลเซบับให้กระแทกป่าแถวนั้นให้ล้มลงไปเป็นทางยาว เหล่าสัตว์น้อยใหญ่กระโจนบินวิ่งหนีกันวุ่นวาย

“หยุดนะ!”เสียงแหลมกรีดร้องกลางวงการต่อสู้ เบลเซบับและลูซิเฟอร์ชะงักค้างชั่วครู่ เป็นโอกาสให้ร่างสี่ร่างที่รออยู่แล้วเข้ากระโจนกักตัวทั้งสองไว้ได้

“ท่านลูซิเฟอร์กรุณาใจเย็นลงก่อนนะครับ”แบมแบมในร่างของจ้าวแห่งเวหาซิสจับหางใหญ่ตรึงไว้กับพื้นในขณะที่ส่วนลำตัวโดนงูใหญ่ลิเวียธานรัดจนขยับไม่ได้

“นี่มันอะไรกัน!”เจบีร้องโวยวายเพราะโดนเบเฮมอธร่างยักษ์นั่งทับแถมตัวยังแข็งเหมือนมีใครสาปมนต์ลงไว้

“มนต์ตรึงร่างให้พวกเจ้าหายบ้าไง!”เสียงแหลมเสียงเดิมดังขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้มาพร้อมร่างของแอสทารอสจูเนียร์ในร่างต้องสาปที่ปรากฏขึ้นบนฟ้าด้วยท่าทีโกรธจัด

ร่างชายหนุ่มในชุดสีขาวยาวระเท้านั่งอยู่บนมังกรสีแดงที่มีหางเป็นงูพิษสีเขียวร่อนลงมาบนพื้นดินระหว่างกลางเทพยิ่งใหญ่ทั้งสอง โบกมือคราวหนึ่งมังกรพาหนะก็กลายร่างเป็นงูสีเขียวเหลือบแดงขึ้นมาพันรอบคอกลายเป็นเพียงเครื่องประดับชิ้นหนึ่ง ปีกปีศาจสีดำด้านหลังกางออกเปล่งไอสีเขียวอ่อนออกมาเบาบางแสดงให้เห็นว่ากำลังใช้พลังอยู่

“ประสาทอะไรถึงมาตีกันจนเอริบัสวุ่นวายขนาดนี้กัน เจบี!”

“ข้ามาพาแจ็คสันกลับโลก แต่เจ้านั่นไม่ยอม”เบลเซบับรีบฟ้องในขณะที่ลูซิเฟอร์ถลึงตากลับมาใส่

“อ้อ เรื่องนั้น... ใครบอกให้เจ้ามาบอกเขาโดยพลการกัน ข้ากำลังหาวิธีอยู่นะ!”แอสทารอสเดินดุ่มๆเข้ามาเตะข้างตัวเบลเซบับดังตุบใหญ่

“นอกจากพากลับโลกมันจะวิธีอื่นได้ยังไงล่ะ!”แม้จะเจ็บเพราะโดนทำร้ายแต่ก็ต่อปากต่อคำแบบไม่ยอมแพ้

“บอกว่ามีก็มี ข้าจำได้ว่ามันมีแต่ตอนนี้ข้าหาไม่เจอ เคยฟังข้าบ้างไหมฮะ!”คราวนี้จูเนียร์ถึงกับโมโหเสกผ้าขึ้นมาปิดปากเรื่องมากของคนรักตัวเอง แล้วเดินมาหามาร์คที่อารมณ์เย็นลงแล้ว โบกมือบอกให้แบมแบมและยองแจปล่อยเขาออก คลายมนต์ตรึงร่างปล่อยให้มาร์คกลับคืนร่างมนุษย์

“พวกผมขอโทษนะครับ แต่พี่จูเนียร์เขาสั่งมา”ยองแจรีบละล่ำลักลักบอกเทพปีศาจที่เพียงเปรยตานิ่งๆมามอง

“มาร์ค”จูเนียร์เรียกชายหนุ่มให้หันไปสนใจเขาพลางเดินเข้ามาใกล้ “ยกโทษให้หมอนั่นเถอะ ถึงเขาจะงี่เง่าไปหน่อยแต่ก็ทำไปเพราะเป็นห่วงนายนั่นแหละ”

“...”มาร์คไม่ตอบแต่หัวเราะหึเงยเบือนหน้าหนี จูเนียร์ถอนหายใจกับความดื้อรั้นของลูซิเฟอร์ จำพูดต่อไปเพื่อให้ทุกคนเข้าใจตรงกัน

“แจ็คสันในร่างมนุษย์อยู่ที่นี่ไม่ได้ สามวันหลังจากนี้ไอวิญญาณเขาจะเบาบาง ร่างกายจะอ่อนแอลงเรื่อยๆและแก่นวิญญาณจะแตกสลายไปในที่สุด”ความจริงที่เพิ่งได้รู้ทำให้จิตใจของมาร์คแทบแหลกสลาย ความสุขมักอยู่กับเราเพียงไม่นาน แต่กับเขาความสุขนั้นมาราวกับพายุ ทำให้สุขจนลอยแล้วก็ตกลงมาบาดเจ็บเจียนตาย

“แต่ข้ากำลังหาทางอยู่... มันมีทางที่ทำให้เขาอยู่กับเราได้”

“ข้าจะเชื่อเจ้าได้ยังไง”

“เพราะข้าคือแอสทารอส”จูเนียร์พูดเสียงดังบอกถึงนามเทพของตนเอง อดีตเทพีผู้ล่วงรู้ทุกสิ่ง “ข้ามองเห็นว่าเขาจะอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นได้โปรดใจเย็นและรอ”

.

.

.

.

.

แขกทั้งหมดกลับไปแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงซากความวินาสสันตะโรรอบปราสาท เทพปีศาจเพิ่งได้เหลียวกลับไปมองตัวปราสาทก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติ รอยบาดรอยใหญ่บนนั้น ซากที่ถล่มลงมาตรงนั้น...

“แจ็คสัน!”