[OUR] 07
OUR BABY!
บทที่
07
คนน่ารักหน้าแมวนามจูเนียร์กำลังนั่งกระสับกระส่ายอยู่บนมานั่งหน้าคณะ
มือก็กดโทรศัพท์โทรออกยิกๆ สบถในคำคอเมื่อได้ยินแต่เสียงโอเปอเรเตอร์
ในใจนึกกังวลกับเพื่อนสนิทของตนที่ติดต่อไม่ได้ตั้งแต่เมื่อช่วงเย็นวันศุกร์แล้ว
ตอนแรกก็นึกแค่ว่ามันติดเกมติดเที่ยวเลยไม่โทรมาหาเขา แต่วันจันทร์มันก็ไม่มาเรียน
แถมไม่ยอมโทรมาบอกว่าเป็นอะไรอีก
จูเนียร์เลยอดคิดมากไม่ได้ว่ามันจะเป็นอะไรรึเปล่า
เมื่อทำยังไงก็ติดต่อไม่ได้เลยตัดใจ
ถอนหายใจเฮือกคิดเอาเองว่าคงโดนป๊าหวังกักบริเวณอีกแล้ว
เขาตกใจแทบบ้าตอนได้ยินว่าพี่มาร์คมาขอมันแต่งงานแล้วหายตัวไป
ถึงจะห่วงเพื่อนแต่ก็ช่วยอะไรมันไม่ได้เลย
“น้องจูเนียร์เพื่อนน้องแจ็คสันรึเปล่าครับ”เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง
จูเนียร์กลับไปมองสะดุ้งเฮือกหน้าตาตื่นจนคนทักหัวเราะขำ
ร่างเล็กหน้าแดงก่ำหลบสายตาคนตัวสูงงุดๆอย่างทำตัวไม่ถูก
...พี่เจบี!...
อยากหยิกแก้มตัวเองแรงๆเพื่อยืนยันว่าไม่ได้ฝันไป
คนที่เขาแอบชอบมายืนอยู่ตรงหน้าแถมยังทักทายเขาก่อนด้วย
ถึงจะเอ่ยถึงไอ้เพื่อนรักที่ติดต่อไม่ได้เลยคนนั้นก็ตาม
“ค
ครับ”เอ่ยตอบตะกุกตะกัก หน้าแดงแปร๊ดเขินเมื่ออีกฝ่ายยิ้มตาหยีมาให้
...ฮือออ
หล่ออ่ะ ยิ้มยังไงก็เท่อ่ะ น้องเนียร์อยากได้เป็นแฟนอ่ะ น้องเนียร์ต้องทำไง?...
“งั้นพี่ฝากเอาไปให้แจ็คสันหน่อยนะ
แต่ไม่ต้องบอกนะว่าใครเอามาให้”พี่แจบอมยื่นถุงกระดาษสีฟ้ามาให้เขาด้วยใบหน้าที่แดงหน่อยๆ
ใจร่างเล็กกระตุกยื่นมือสั่นๆไปรับ
ทำไมต้องหน้าแดงตอนพูดถึงแจ็คสันด้วยล่ะ?
รึว่าพี่เจบีชอบแจ็คสัน!!!
“ไปก่อนนะ
ฝากด้วยนะน้องจูเนียร์”ชายหนุ่มรุ่นพี่ยิ้มโบกมือก่อนวิ่งออกไปด้วยท่าทีเร่งรีบ
จูเนียร์อดไม่ได้ที่จะเปิดดูของข้างใน
อ้าปากหวอเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายฝากอะไรไปให้เพื่อนเขา
...ผ้าอนามัยผู้หญิงเนี่ยนะ!!!...
รีบบึ่งไปบ้านเพื่อนสนิทที่ปิดเงียบ
ทำใจกล้าเดินไปกดกริ่งหน้าบ้านรอให้ม๊าหวังเปิดประตูบ้านออกมาต้อนรับ
“สวัสดีครับม๊าหวัง
ผมมาเยี่ยมแจ็คสันน่ะครับ”
“อ้อ
แจ็คสันกำลังยุ่งๆอยู่เลยจ๊ะ แต่อยู่บนห้องนั่นแหละ อย่าลืมเคาะประตูล่ะ”
คำกำชับแปลกๆของม๊าหวังกระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
เขามาเยี่ยมบ้านแจ็คสันบ่อย ไม่เคยมีครั้งไหนที่ม๊าจะกำชับว่าให้เคาะประตู
ประกอบกับพี่แจบอมที่ฝากผ้าอนามัยมาให้เพื่อนเขาด้วยแล้ว
มันต้องมีอะไรแหม่งๆเกิดขึ้นแหงแซะ
ก้าวขึ้นไปบนบ้านชั้นสองกำลังจะเคาะประตูเสียงตึงตังก็ดังมาจากข้างใน
ประตูห้องนอนออกพร้อมเสียงแหบห้าวที่ตะโกนออกมา
“ม๊า
เจียเอ่อใส่ม...”
ทันทีที่ตาโตๆเห็นว่าคนที่รออยู่ด้านนอกประตูไม่ใช่ม๊าก็เบิกตาโพล่งร้องว๊ากปิดประตูใส่หน้าแมวๆของเพื่อนตัวเองดังโครมใหญ่
ทิ้งให้จูเนียร์ยืนยกมือจะเคาะประตูค้างไว้อย่างช็อกไม่แพ้กัน
“มึงมาได้ไงวะ!”
“เดินมาสิ
แต่เมื่อกี้...”
ถ้าเขาดูไม่ผิดเมื่อกี้เหมือนเห็นไอ้แจ็คสันมันถือแผ่นขาวๆเหมือนผ้าอนามัยไว้รึเปล่าวะ?
เคาะประตูปังๆตะโกนให้มันเปิด แต่ยังไงมันก็ไม่ยอม
จนม๊าได้เดินขึ้นมาดูว่ามีอะไรกัน
“กากาเปิดประตูให้เพื่อนสิลูก”
“ม๊า”เสียงไอ้แจ็คสันลากยาวงอนม๊าที่หัวเราะคิกคักอยู่หน้าประตู
เคาะประตูบอกอีกครั้ง
“สอนเป็นสิบครั้งแล้วนะกากา
ยังทำไม่เป็นอีกเหรอ”คำตอบที่ได้คือความเงียบ ม๊าส่ายหน้าเคาะประตูให้เปิด
สุดท้ายมันก็เปิดออกพร้อมใบหน้าแดงก่ำ
แต่งชุดออกมาเรียบร้อยผิดจากเมื่อกี้ที่มันยังใส่กางเกงบอกเซอร์ตัวเดียวอยู่เลย
“ทำไมม๊าไม่บอกว่าจูเนียร์มันจะมาล่ะ
เจียเอ่อตั้งตัวไม่ทันนะ”
“เวลาพูดกับม๊าให้แทนตัวว่าอะไรหืม?”
“งือออ
ก็เจียเอ่อไม่ชอบชื่อนั้นนี่
มันเหมือนผู้หญิง”ทั้งสองคนยังพูดด้วยหัวข้อที่จูเนียร์ไม่เข้าใจ
เหมือนกันเป็นคนนอกได้แต่มองสองแม่ลูกหวังไปมา
“ตอนนี้ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้วนะลูก”
“ม๊าง่า!”แจ็คสันมันพองแก้มงอนใส่ม๊าที่หัวเราะขยี้ศีรษะนุ่มของลูกชายอย่างนึกเอ็นดู
เดินออกไปปล่อยให้เพื่อนอยู่ด้วยกัน แจ็คสันกลับไปนั่งบนเตียง
ในขณะที่จูเนียร์มองไปรอบห้องเพื่อนอึ้งๆ
ครั้งล่าสุดที่เขาเห็นมันมีแต่ของแนวสตรีทเท่ๆ
ไม่นึกว่าผ่านไปไม่ถึงเดือนจะมีของกระจุกกระจิกเยอะขนาดนี้ ถือวิสาสะเปิดตู้เสื้อผ้ามันก็พบกับเสื้อผ้าสีหวานแหววกินพื้นที่เกือบครึ่งยัดเบียดเสื้อผ้าชุดเก่าจนตู้แทบระเบิด
“นี่มึงเปลี่ยนรสนิยมตั้งแต่เมื่อไหร่”หันไปมองเพื่อนตัวเองที่ถลึงตาใส่
“แม่กูซื้อให้
กูไม่ได้ซื้อเอง”
“นี่แม่มึงเพิ่งนึกได้ว่าคลอดมึงเป็นลูกสาวรึไง
ถึงได้ซื้อชุดกระโปรงแบบนี้ให้เนี่ย”พูดพลางหยิบกระโปรงยาวสีขาวออกมาจากตู้
แจ็คสันร้องเฮ้ยมองกระโปรงตาโตเหมือนเพิ่งรู้ว่ามีอะไรแบบนั้นอยู่ในตู้ตัวเองด้วย
มือขาวยกกุมศีรษะบ่นสบถพึมพำท่าทางเหมือนประสาทจะกิน
เพิ่งนึกได้ว่าพี่เจบีฝากของมาให้มัน ยื่นให้เจ้าตัวที่เงยหน้าขึ้นมามองงงๆ
“พี่เจบีฝากมาให้มึง”
มันรับไปเปิดดูแล้วก็อึ้งไม่ต่างจากผมเท่าไหร่แต่ปฏิกิริยาหลังจากนั้นมันรุนแรงกว่าผมหน่อย
ถุงสีฟ้าปลิวไปอยู่มุมห้องทันที
ปึก!
“พี่แกรู้ได้ไงวะ! โอ๊ยยย กูจะบ้า!”
แจ็คสันลงไปดิ้นพราดๆบนเตียงนอน
ก่อนก็ร้องโอดโอยพลิกตัวลงไปนอนคว่ำบนเตียง
หน้านิ่วคิ้วขมวดมือกุมท้องอย่างน่าสงสาร
“เห้ยมึงเป็นไร!”รีบเข้าไปดูเพื่อนอย่างนึกเป็นห่วง
“ปวดท้องงง
แต่ไม่เป็นไรปล่อยกูนอนอยู่อย่างนี้แหละ”ซุกหน้าลงกับหมอนบอกเพื่อนเสียงอู้อี้
“ได้ไง
เดี๋ยวกูไปบอกม๊าให้”
“ม๊าให้กูกินยาแล้ว
บอกไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรดิวะ!”คนบนเตียงเหวี่ยงใส่
จูเนียร์สะดุ้งหันไปมองเพื่อนงงๆ ก็ปกติมันเหวี่ยงใครง่ายๆแบบนี้ซะที่ไหน
แจ็คถอนหายใจเฮือกใหญ่รู้ตัวว่าเผลออารมณ์เสียใส่เพื่อน
ตบมือแปะๆข้างตัวเองเป็นสัญญาณให้เพื่อนมานั่งข้างๆ จูเนียร์กระโดดไปนั่ง
พวกเขาสนิทกันจนรู้กันดีว่าถ้าเกิดเงียบกันไม่มีเหตุมีผลแบบนี้คือต้องการเวลาคิดใคร่ครวญ
แต่ก็ยังอยากมีคนอยู่ข้างๆ
“แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้นวะ”
แจ็คสันเหลือบตามองเพื่อนสนิทตัวเอง
ก้มหน้าคิดอะไรบางอย่างก่อนตัดสินใจเปิดปากเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนฟัง
จูเนียร์อ้าปากค้าตาโตมองเพื่อนตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ
“เดี๋ยวนะ
งั้นตอนนี้มึงก็เป็นผู้หญิง...”
“กูเป็นผู้ชาย!!!”แจ็คสันลุกพรวดมาเถียงเพื่อนคอเป็นเอ็น
“ผู้ชายห่าอะไรมีมดลูก!”
“กูมีไอ้จ้อน!
กูเป็นผู้ชาย!”
เหมือนยิ่งเถียงยิ่งจกเปรตขึ้นเรื่อยๆเลยหยุดกันและกันด้วยการยกมือยอมแพ้
แจ็คสันลงไปนอนกอดหมอนลายคิตตี้ (ม๊าแอบเอามาเปลี่ยน)
ถอนหายใจเฮือกถามเพื่อนด้วยความกังวลใจ
“มึงรังเกียจกูเปล่าวะ?”
“คิดมากไปได้ครับไอ้หวัง
มึงก็เพื่อนกู เรื่องอะไรกูจะต้องรังเกียจมึง
แต่ถ้ามึงท้องไม่มีพ่อเดี๋ยวกูเป็นพ่อให้
หึหึ”เอ่ยล้อไอ้เพื่อนตัวกลมที่ถีบจนเขาตกเตียง
“ไม่อยากเป็นเมียไอ้พี่เจบีนั่นแล้วรึไง”
สองหน่อชะงักกันไปทั้งคู่
พูดถึงพี่เจบีก็นึกถึงประเด็นว่าพี่แกรู้เรื่องแจ็คสันได้ยังไง
“รึว่าพี่เจบีชอบมึง!”
“วางถุงโกเต๊กลงแล้วตั้งสตินะไอ้หน้าแมว
มึงเพิ่งพูดกับกูเมื่อสัปดาห์ก่อนว่าพี่เจบีชอบผู้หญิง”
“กูพูดว่าพี่เจบีอยากมีลูก
แล้วมึงก็มีลูกให้พี่แกได้”
“กูบอกให้ตั้งสติสัด!”แจ็คสันแทบจะงับหัวเพื่อน มันจะขี้คิดมากไปไหนวะ! “ก่อนจะพูดเรื่องนั้น
มึงไม่สงสัยรึไงว่าพี่เจบีแม่งรู้มาจากไหนว่ากูเป็นประจำเดือน”
“เออว่ะ! กูว่ามีอะไรแหม่งๆ มึงได้บอกใครไว้ป่ะวะ?”
“นอกจากพี่คุณ
ป๊าม๊ากับไอ้พี่ต้วนที่หายหัวไปแล้วก็ไม่มีใครแล้ว”
“พี่เจบีไม่เห็นจะเกี่ยวข้องกับที่มึงพูดมาเลย
แล้วพี่แกรู้ได้ไงวะ! กูว่าพี่เจบีต้องชอบมึงแน่ๆ
ไอ้หวัง! มึงแย่งว่าที่แฟนกู!”
“ปาร์ค
จินยอง...กูบอกให้ตั้งสติ!!!!!”
และก็พบว่าคนเป็นเพื่อนกันก็มีอะไรเหมือนกัน...จิตป่วนทั้งคู่
-*-
ในขณะอีกฝากฝั่งหนึ่งของเมือง
ชั้นบนสุดของคอนโดหรูกลางย่านเมืองใหม่ ชายหนุ่มผู้ถูกตั้งประเด็นเหวี่ยงบานประตูเดินเข้าห้องนั่งเล่น
มือขยี้หัวตัวเองจนฟูอย่างหงุดหงิดใจ
“มึงทำกูขายหน้ามาก
แล้วต่อไปนี้กูจะมองหน้าน้องจูเนียร์ติดได้ยังไงวะ!”
“ตามึงก็ไม่บอด
ก็มองไปสิ”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาจากห้องที่เปิดประตูค้างไว้
มีเสียงกุกกักๆเล็ดลอดออกมาตลอดเวลา เจ้าของห้องเหลือบมองถาดอาหารบนพื้นหน้าประตู
กลอกตาด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ เอาเท้าเขี่ยมันให้พ้นทางถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้อง อิงกำแพงมองแผ่นหลังเพื่อนตัวเองนิ่งๆ
จนมันรู้ตัวและหยุดอะไรทุกอย่างที่ทำอยู่
“แล้วตอนไหนมึงจะกลับไปหาน้องมันวะ?”
“เมื่อทุกอย่างพร้อม”
“แล้วนี่มึงจะรอพร้อมขนาดไหนอีกวะ
แค่นี้มึงก็พร้อมเกินแล้วโว้ย!”
ร่างที่นั่งหันหลังอยู่ตั้งนานหมุนตัวกลับมาโยนขวดของเหลวสีฟ้ามาให้คนที่ยืนอยู่ปุบปั๊บจนเจบีเกือบรับไม่ทัน
ตาเรียวคมมองของมือตัวเองงงๆ
“ให้ทำไม?”
“เผื่อได้ใช้
ให้เป็นค่าเช่าห้อง”
“จะให้กูเอาไปใช้กับใครวะ?
มาร์ค”
“...กูรู้ว่ามึงต้องได้ใช้
เจบี”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น