[OUR] 06
OUR BABY!
บทที่
06
แจ็คสันเหมือนกำลังจะเป็นโรคประสาท...
“โว้ยยยย!!!”มือขาวขย้ำหัวตัวเองแรงๆ คิดไม่ตกกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกายตัวเอง
มองดูน้ำในโถส้วมที่กลายเป็นแดงน่ากลัว
ผมนั่งบนโถนี่มากกว่าชั่วโมงแล้วเพราะคิดไม่ออกว่าตัวเองเป็นอะไร เกิดขึ้นได้ยังไงและควรทำอย่างไร
คิดไปไกลถึงขนาดว่าจะเป็นโรคร้าย! โอ๊ยยย
ทำไมผมถึงโชคร้ายอย่างนี้นะ ปีนี้มันปีชงผมรึไงกัน
“ปวดท้องสัด!”แทบร้องไห้กับอาการเจ็บเสียดท้องน้อยที่ยังไม่หายไปสักที
แต่จะมานั่งแช่ในห้องน้ำแบบนี้คงไม่พ้นได้เป็นไข้เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งโรค ล้างทำความสะอาดควานเอากางเกงบอกเซอร์เปื้อนเลือดตัวเดิมหนีบๆกันไม่ให้เลือดหยดตามทาง
กระโดดดึ๋งๆออกมาจากห้องน้ำ
อาการมันน่าอายเกินกว่าจะไปปรึกษาใคร
ไอ้เนียร์รึ? ตัดมันออกคนแรกเลย
มันช่วยอะไรไม่ได้แถมยังจะเอาไปโพนทะนาให้ผมได้อายอีกแน่ มาร์ค?...หัวใจกระตุกตอนชื่อนี้แวบขึ้นมาในสมอง
แต่ก่อนผมจะดิ่งไปหาเขาคนแรก ร้องแงแงให้เขาช่วยเพราะมาร์คเก่ง
เขาสามารถช่วยผมได้เกือบทุกเรื่อง แต่มาตอนนี้เขากลับหายไป หายไปจากชีวิตผม
เหมือนไม่เคยมีตัวตน...
“เจียเอ่อ
นอนรึยัง?”เสียงม๊าดังออกจากข้างนอก ผมสะดุ้งวาบมองซ้ายมองขวาหาเสื้อผ้ามาใส่
วิ่งหนีบๆไปเปิดประตูให้ม๊าที่ทำหน้าสงสัยอยู่หน้าห้อง
“ทำไมเปิดช้าจังล่ะ?
แล้วนั่น ทำไมถอดเสื้อผ้าเรี่ยราดแบบนั้นกัน ม๊าบอกกี่ครั้งแล้วว่าถึงเป็นผู้ชาย
ห้องก็ต้องสะอาดเรียบร้อย”บ่นเจ้าลูกชายตัวดี เดินแทรกเข้ามาในห้อง
แจ็คสันตาเหลือกรีบกอดเอวม๊าไว้
ก็ในกองเสื้อนั่นมันมีกางเกงเปื้อนเลือดอยู่ด้วยนี่นา
“เดี๋ยวเจียเอ่อเก็บเองก็ได้ม๊า”
“ไม่ต้อง
ม๊าจะเอาไปซักเลย หืม?”ทันทีที่ยกกางเกงขึ้นมา ม๊าก็ชะงัก ใบหน้าดูตกใจจนผมกลัว
แล้วม๊าก็หันมาพูดสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมกลัวยิ่งกว่า
“ริดสีดวงแตกทำไมไม่บอกม๊า! แต่งตัวโรง’บาลเดี๋ยวนี้เลย!!!”
หลังจากนั้นคือความวุ่นวายปานพายุเข้า
รู้ตัวอีกทีแจ็คสันก็มานั่งจ่อมอยู่หน้าหมอผู้ชายแก่ๆที่ยกผลตรวจสลับกับมองหน้าผมไปมาจนปวดหัว
สักพักหมอก็ถอนหายใจในขณะที่ผมกำลังกลั้นใจรอฟังผล
ริดสีดวงมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมจะต้องผ่าตัดไหม?
“คุณมาผิดที่แล้วล่ะ
เลี้ยวไปห้องซ้ายนะครับ”หมอพูดพลางยัดใบตรวจผ่านช่องเล็กๆไปให้พยาบาลด้านหน้าในขณะที่เขางงเป็นไก่ตาแตก
ได้แต่เดินต๊อกๆเหม่อๆไปอีกห้องที่ติดกันตามคำบอกของพยาบาลหน้าห้อง
เงยหน้าขึ้นมองห้องตรวจแล้วต้องขมวดคิ้วฉับ ‘สูตินารีเวช’ เนี่ยนะ -*-
“เอ่อ...คุณพยาบาลครับ
คือ...”
“ห้องนั้นแหละ
เดินเข้าไปเลย”พูดห้วนซะไม่กล้าถามอะไรต่อ เปิดประตูเข้าไปแบบอายๆ
“แจ็คสันใช่ไหม?
เข้ามาเลยครับ”เสียงทุ้มนุ่มดังออกมาจากคนที่เอาแต่จ้องมองเอกสารบนโต๊ะตรวจ
“หมอมาแทนหมอนารีที่ลาพักนะครับ
ไม่ทราบว่าสะดวกใจให้หมอตรวจไหม?”เจ้าของเสียงเงยหน้าขึ้นมา ทำเอาผมอึ้งไปเลย
ทำไมหมอถึงหน้าตาดีขนาดนี้วะ หมอไปกินอะไรมาครับ?
ใบหน้าเรียวเล็กได้รูป
ผิวขาวใสสะอาด ดวงตากลมใสอ่อนโยนสวย จมูกโด่ง รูปปากเรียว ออร่าสว่างไสวโอบรอบตัวมองนานๆอาจตาพร่าเลือนได้
แต่เอ๊ะ...หมอหน้าตาคุ้นๆนะ ผมเลื่อนสายตาไปมองชื่อหมอ
นิชคุณ
หรเวชกุล...โป๊ะเช๊ะ!!! นี่มันพี่คุณแฟนพี่แทคยอน
“พี่คุณ!”
เหมือนพี่คุณจะดูตกใจที่เห็นผม
ก้มหน้าลงไปมองเอกสารอีกครั้งหน้าตาเคร่งเครียด ใบหน้าแสดงออกถึงความมึนงง
“แจ็คสัน?
แจ็คสันที่เป็นแฟนมาร์คใช่ไหม?”
“เอ่อ...ครับ”ตอบออกไปแผ่วๆ
อาบที่โดนทักแบบนั้น มองพี่คุณที่ก้มลงมองเอกสารอีกครั้ง
ผมตงิดว่ามันจะไม่ใช่แค่ริดสีดวงแล้วล่ะ...
ผมไม่ค่อยเจอพี่คุณมากหรอก
เห็นครั้งล่าสุดก็ตอนพามาร์คมาตรวจสุขภาพเพราะหมอนั่นเบลอจัดกินยาที่กำลังทดลองแทนน้ำเปล่าแล้วแพ้
ต้องหามกันมส่งโรงพยาบาลให้พี่คุณล้างท้องให้ พี่คุณเป็นคนที่เห็นครั้งเดียวก็จำได้
หน้าตาดีขนาดที่ว่าสงสัยเหลือเกินว่าทำไมเลือกคบกับพี่แทคยอน (เหอ?) แต่หน้าพี่คุณนี่มองไปมองมาก็เคลิ้มดีเหมือนกันแฮะ
“พี่ไม่เคยรู้เลยนะว่าแจ็คสันเป็นทอมน่ะ”
...หือออ???...ผมกระพริบตาปริบๆเรียบเรียงความคิดใหม่
เมื่อกี้พี่คุณว่าอะไรนะ
“คือ...พี่ครับ
ผมเป็นผู้ชาย”
“ครับๆ
ผู้ชายก็ผู้ชาย”พี่คุณหัวเราะเหมือนแซวๆทำเอาผมอายเลย สวยอ่ะ
อยู่ต่อหน้าพี่เขาทำไมเขินอย่างนี้ล่ะ ไม่กล้าปรึกษาเลยอ่ะ แต่...เอาวะ ผู้ชายแมนๆ
กล้าพูดกล้าถาม
“พี่คุณ
ผมเป็นอะไรเหรอ? ทำไมผมถึงมีเลือดไหลออกมาจากตูดอ่ะ”
“หืม?
ปกติของผู้หญิงนะ ประจำเดือนไง”
...
...
...
WHAT THE
FUCK!!!! ผมร้องตะโกนในใจในขณะที่ปากอ้าพะงาบๆพูดไม่ออก
“พ พี่
ผมเป็นผู้ชาย! จะไปมีประจำเดือนได้ยังไง ดูใบเกิดผมก็ได้
ผมเป็นผู้ชาย”สติแตกจนคุณพยาบาลข้างนอกเปิดประตูออกมาถาม
พี่คุณรีบลุกขึ้นดันผมเข้าไปห้องตรวจด้านใน
ปิดม่านเพื่อจะได้คุยกันอย่างเป็นส่วนตัวมากขึ้น
“ตกลงนายเป็นผู้ชาย
ไม่ใช่ทอม?”
“ผู้ชาย!”ตอบเสียงดังชัดเจน พี่คุณขมวดคิ้วแล้วบอกสิ่งที่ทำให้ผมเกิดอาการช็อกค้าง
เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างไปช่วงใหญ่ๆ...
“แต่ผลเอกซเรย์พบว่านายมีมดลูกนะ”
.
.
.
มดลูก...ของผู้หญิง...ไม่ใช่ลูกมดใช่ไหม
พี่คุณไม่ได้สลับคำใช่ไหม ผมมั่นใจว่าตัวเองเป็นผู้ชายมาตลอด 22 ปี จะมาคดีพลิกตอนนี้มันจะสายไปไหมครับ!!! อึ้งจนสมองเบลอคิดอะไรไม่ออกไปพักใหญ่ๆจนพี่คุณมาโบกมือเรียกสตินั่นแหละ
“ต แต่ ผ
ผม”พูดไม่ออกไปแล้ว ลิ้นแข็งขึ้นซะดื้อๆ
ได้ยินเสียงพี่คุณถอนหายใจบังคับให้ผมนอนลงบนเตียงตรวจ
“นายนอนพักอยู่นี่ไปก่อนนะ
พี่ขอโทรไปคุยกับแทคยอนก่อน”
ผมพยักหน้าหงึกหงักมองเพดานเหม่อลอยไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าพี่คุณพูดอะไรกับพี่แทคด้านนอกนั่น
ความจริงตอนนี้ทำเอาผมช็อค เป็นไปได้ยังไงที่จู่ๆผมก็เกิดมีมดลูกขึ้นมา
ผมเป็นผู้ชายนะเว้ย ใช่สัตว์ประหลาดหรือไส้เดือนสองเพศน่ะ
คิดในแง่ดีผลตรวจอาจจะสลับกันหรือพี่คุณอาจจะดูผิดอะไรอย่างนี้ก็เป็นไปได้
คิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยจนพี่คุณเปิดม่านเข้ามาพร้อมด้วยใบหน้าหงุดหงิดปนเหยเก
“เมื่อสองสัปดาห์ก่อนนายจำได้ไหมว่านายไปกินน้ำอะไรแปลกๆบ้างรึเปล่า
อย่าง...น้ำสีฟ้า ขวดเหมือนน้ำอัดลม”
“เอ่อ...”คิดย้อนไป
ก็จำได้ว่าเคยกินที่บ้านมาร์คนี่นะ พยักหน้าตอบรับไป
แล้วพี่คุณก็มีสีหน้าไม่ดียิ่งกว่าเดิม
“พี่ขอโทษแทนแทคด้วยนะ...”
“เอ๋?”
“นายกินยาสร้างมดลูกของหมอนั่นเข้าไปแล้วน่ะสิ...”
อีกสักรอบนะ...
WHAT THE
FUCK!!!!
หลังจากรวบรวมสติไม่ได้เตลิดเบลอได้แล้ว
พี่คุณก็เริ่มอธิบายเกี่ยวกับโปรเจคลับของพวกพี่แทคซึ่งมีลูกมือคือพี่มาร์คที่แอบทำมาร่วมสองปีกว่า
ซึ่งไอ้ของลับๆที่ว่าก็คือยาสร้างมดลูกเทียมสำหรับผู้หญิงที่โดนตัดมดลูกไปเพราะมะเร็ง
พวกที่มีมดลูกไม่สมบูรณ์แต่อยากมีลูก หรือพวกคู่รักเพศเดียวกัน...
ผลของมันก็ตามชื่อ ก็คือสร้างมดลูกในร่างกายคนที่กินมันเข้าไป...
เหมือนผมเนี่ยยยยย!!!
“แต่เพราะยามันขัดต่อศีลธรรมในสังคม
พวกสองคนนั้นเลยทำการทดลองเพื่อใช้กับแค่พวกเรา...”
“พวกเรา?”
“แทคยอนสารภาพเมื่อกี้ว่ามันจะเอามาใช้กับพี่ด้วย
แต่โชคดีที่พี่เจอนายก่อน...พี่เลยทำโทษไปแล้วล่ะ"พี่คุณแย้มยิ้มมาให้
แต่ผมว่ายิ้มคราวนี้มันดูโหดร้ายแปลกๆ
ชักอยากรู้แล้วว่าตกลงพี่คุณทำโทษพี่แทคยังไง เผื่อผมอยากฝากไปลงโทษให้หนักกว่าเดิม
ข้อหาคิดยาอะไรแปลกๆมาสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นโดยเฉพาะผมแบบเนี๊ย!!!
“แล้วผมจะหายไหมอ่ะ
จะทำยังไงดี...”กังวลไปต่างๆนานากลัวว่าคนรอบข้างจะรังเกียจ
กลัวว่าชีวิตจะไม่เหมือนเดิม กลัวไปหมดทุกสิ่ง
แต่ที่มากกว่าคือความน้อยใจที่ไม่มีคนรักอยู่ใกล้ๆในเวลาที่ต้องการที่สุดแบบนี้
ผมไม่สามารถกลั้นน้ำตาต่อหน้าพี่คุณได้อีกต่อไป
ร้องโฮใหญ่โดยมีอ้อมกอดอุ่นจากคุณหมอคนสวยช่วยปลอบประโลม
“ผมอยากเจอพี่มาร์ค
ฮึก...พี่มาร์คหายไปไหน”
“มาร์คไม่ได้หายไปไหนหรอก
เชื่อใจและรอเขาได้ไหมล่ะ?”
“ฮึก...”ผมไม่ตอบแต่ซุกหน้าเข้าหาอ้อมกอดที่อยู่ตรงหน้า
ผมคิดถึงอ้อมกอดของมาร์ค อ้อมกอดที่มีความรักให้ผมอยู่ตลอดเวลา
ผมคิดถึงมาร์คจริงๆนะ แต่ถ้าเป็นจริงอย่างที่พี่คุณบอก ผมคงต้องรอเขาต่อไปสินะ
ช่วยไม่ได้
ก็ผมรักไปแล้วนี่นา คนบ้าคนนั้นน่ะ...
เรื่องนี้พี่คุณอาสาจะเป็นคนบอกป๊าม๊าให้เอง
ให้คุณหมออธิบายคงน่าเชื่อและเข้าใจง่ายกว่าที่ผมพูดจะพูดเอง
พี่คุณเรียกป๊าม๊าเข้าไปในห้องตรวจโดยให้ผมมานั่งข้างนอก
ผมมองประตูห้องตรวจที่เงียบผิดปกติ มองไปรอบๆก็นึกกลัวโรงพยาบาลตอนกลางคืน ข้างนอกตอนนี้มีแค่ผมกับพยาบาลหน้าห้องตรวจที่ไม่เงยหน้ามาปฏิสัมพันธ์กับผมเลย
บรรยากาศวังเวงน่าขนลุกแบบนี้ไม่ดีต่อผมผู้เป็นโรคกลัวผีลิซึ่มเลยสักนิด
ในที่สุดประตูห้องตรวจก็เปิดออก
ป๊าม๊าเดินออกมาก่อนตามมาด้วยพี่คุณ ทั้งสามคุยกันอีกสักพักแล้วเดินมาหาผม
พอเห็นหน้าป๊ากับม๊าก็ดันรู้สึกผิดขึ้นมาดื้อๆที่หาเรื่องวุ่นวายมาให้แบบนี้
“ป๊าม๊า...เจียเอ่อขอโทษ”
ผมคงรู้สึกไม่ดีถ้าไม่ได้เอ่ยคำนี้ออกไป
ก้มหน้าไม่กล้าสบตากับบุคคลตรงหน้า เกือบร้องไห้เมื่อมือหยาบของป๊าขยี้หัวผมเบาๆ น้ำเสียงอ่อนโยนทำผมกล้าเงยหน้าขึ้นมามอง
“ขอโทษเรื่องอะไรล่ะหืม?”
หัวใจผมอุ่นวาบเพราะความสุขและความโล่งใจทันทีที่เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของผู้มีพระคุณทั้งสองคน
“เฮ้อ
ถึงจะชอบหาเรื่องน่าปวดหัวมาให้ แถมแต่ละเรื่องก็น่าตกใจทั้งนั้น แต่ถึงจะเป็นยังไง...เจียเอ่อก็ยังเป็นลูกป๊ากับม๊าเหมือนเดิม”
น้ำตาไหลพรากเพราะความซึ้งใจ
ร้องไห้เหมือนเด็กๆโผกอดป๊ากับม๊าแน่น
ร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อโดนกอดตอบพร้อมเสียงหัวเราะเอ็นดู ผมรู้สึกขอบคุณที่ได้เกิดมาในครอบครัวที่ดีแบบนี้
ขอบคุณที่ได้เป็นลูกของป๊าม๊า ขอบคุณมากจริงๆ
“แล้วนี่ม๊าควรเปลี่ยนชื่อให้ดีไหมนะ
เป็นกากาดีไหมล่ะป๊า”
“ไม่เอาอ่ะ”ผมส่ายหน้าไปเห็นด้วย
ผมไม่ได้กลายเป็นผู้หญิงจริงๆสักหน่อย ทำไมต้องเปลี่ยนชื่อด้วยล่ะ
แต่เหมือนม๊าจะไม่ยอม จับมือผมไว้เป็นการบังคับกลายๆ
“เอางั้นนะ
กากา อ้อ ม๊าต้องพาไปซื้อเสื้อผ้ากับของใช้ใหม่ด้วยสินะ”
“แม่อ๊า!”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น