Ficion By Silverfeather29

OUR BABY! บทที่ 23 อีกสองวันจะถึงกำหนดคลอดตามที่นิชคุณได้เขียนไว้ในใบนัด ยิ่งเข้าใกล้เวลาความตื่นเต้นของทุกคนรอบตัวแจ็คสันก็ดูเพิ่มขึ้น ม๊ะม๊าหวังมาเยี่ยมตั้งแต่เช้าพร้อมด้วยของสำหรับเด็กอ่อนรวมถึงของบำรุงคุณแม่หลังคลอด ได้เจอมาร์คอยู่ไม่ถึงห้านาที คุณสามีผู้วุ่นวายกับงานวิจัยก็ต้องขอตัวออกไปทำงานอย่างรีบเร่ง “ตัวเล็ก” “หืม?”แจ็คสันหันไปตามเสียงเรียก มาร์ครีบวิ่งกลับมาทั้งที่ออกไปเมื่อกี้ มือขาวลดแอปเปิ้ลในมือลงเม้มปากเล็กน้อยตอนริมฝีปากเรียวฉกจูบลงมาเร็วๆ “พี่ไปทำงานก่อนนะ ขอตัวนะครับม๊า”ชายหนุ่มบอกกับภรรยาแล้วหันหน้าไปทางแม่ยายที่รับไหว้ยิ้มๆ ส่วนแจ็คสันก็ยิ้มกว้างโบกมือหยอยๆให้ร่างผอมสูงที่รีบวิ่งออกไปเพราะใกล้จะเข้างาน กัดแอปเปิ้ลในมือต่อพลางถอนหายใจเนือยๆ ...รีบกลับมานะครับ...พูดในใจ คิดแต่ไม่พูดออกไป เดินหันหลังกลับไปหาอะไรกินในครัวต่อ มีม๊าหวังนั่งอยู่บนโต๊ะกินข้าวมองตามลูกชายไป “กากา ลูกเตรียมของพร้อมรึยัง?”คุณแม่ถามลูกชายท้องแก่ที่เดินอุ้ยอ้ายไปมาในครัวเพื่อหาอะไรกิน แจ็คสันนิ่งไปแล้วส่ายหน้า “ผมไม่รู้ว่าต้องเตรียมอะไรบ้างอ่ะ” “ม

06           เปลือกตาช้ำเปิดขึ้นและปิดลงทันทีเพราะแสงแดดจ้ายามสาย ตะวันคงเคลื่อนจากภูเขาด้านทิศตะวันออกออกมามากแล้ว แต่เขายังต้องนอนหมดสภาพอยู่บนเตียงยับยู่ “ข้าแต่ฮ่องเต้...”เสียงแหบพร่าเอ่ยกับตัวเองทันทีที่รู้สึกตัว สะโพกระบมอย่างที่คาด แถมยังหน่วงเสียจนน่ารำคาญ ถึงจะไม่หนักหนาเท่าครั้งแรกแต่มันก็ยังเจ็บอยู่ดี ตากลมกลอกเป็นวงกลมเบื่อหน่าย คิ้วขมวดแน่นขยับตัวไปมาเบาๆ หงุดหงิดคราบเหนียวเหนอะบนซอกขาและบางส่วนในกาย พลิกกายลงนอนคว่ำแทนนอนหงายเปลี่ยนท่าทางให้บาดแผลด้านหลังไม่ถูกกดทับไปมากกว่านี้ เกี่ยวผ้าห่มผืนบางคลุมกายเปลือยเปล่าของตน มือขาวลูบบนต้นแขนเพิ่มความอบอุ่นให้ผิวหนังเย็นชืดจากการนอนตัวเปล่าตากน้ำค้างทั้งคืน ถ้าเขาเป็นไข้สูงอีกจะไม่แปลกใจเลยสักนิด เจียเอ๋อดึงเส้นผมยาวของตัวเองขึ้นมาสาวเล่นอย่างไม่มีอะไรทำ เขาไม่ได้เจ็บถึงขนาดเดินไม่ได้หรอก แต่ขี้เกียจเสียมากกว่า ยังไงทั้งวันนี้ก็ไม่ได้มีอะไรทำเป็นพิเศษอยู่แล้ว ก็แค่เดิน นอน นั่ง เป่าขลุ่ยวนเวียนในห้องอย่างนี้ทั้งวัน พลันภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็แล่นเข้ามาในหัว แก้มอิ่มแดงปลั่ง เขาควรจะชินหรือไม่ก็เฉยช

OUR BABY! บทที่ 22 “พี่มาร์ค ทำงานอยู่เหรอ” แจ็คสันโผล่หน้าเข้ามาในห้องทำงานของมาร์คครึ่งหน้า เหล่มองให้แน่ในว่าชายหนุ่มไม่ได้กำลังทำอะไรอันตรายแล้วเดินเข้ามาในห้องพร้อมถาดกาแฟและของว่างยามบ่าย “ขอบคุณนะตัวเล็ก วางไว้บนโต๊ะเลยครับ” ชายหนุ่มที่กำลังติดพันกับหน้าเอกสารในจอประมวลผลขนาดใหญ่ไม่แม้กระทั่งจะหันกลับมามองคนท้องแก่ งานมาร์คยุ่งจนแทบละสายตาออกจากจอคอมไม่ได้เลย นั่นทำให้แจ็คสันเป็นห่วง นี่ขนาดเป็นวันหยุดแท้ๆแต่มาร์คก็ยังต้องหอบเอกสารกลับมาทำงานที่บ้านอีก “...จะเป็นไรไหมถ้าผมจะนั่งเล่นในนี้” “หืม? ไม่เป็นไรหรอก แต่จะไม่เบื่อเหรอ?” มาร์คละความสนใจจากงานมามองคนท้องแก่ที่ยิ้มบางๆมาให้ มือป้อมชูกระดาษและเครื่องเล่นเพลงแบบพกมาให้ชายหนุ่มดูว่าเขามีอะไรทำแก้เบื่อแน่นอน มาร์คหัวเราะกวักมือเรียกภรรยาเข้ามาใกล้ หมุนเก้าอี้ทำงานอ้าแขนรับคนตัวกลมที่พอยิ่งท้องก็ยิ่งเป็นก้อนมากกว่าเดิมรัดไว้ในอ้อมแขน กดจมูกลงบนหน้าท้องนูนใหญ่ “สวัสดีครับลูก วันนี้ทักทายป๊ารึยัง?” ไม่ทันสิ้นเสียงแจ็คสันก็นิ่วหน้าเล็กๆเมื่อเจ้าตัวเล็กในกายถีบจมูกคุณพ่อเต็มแรง ท