[OUR] 19


OUR BABY!
บทที่ 19








          ไข่เจียวในกระทะเหลืองนวลได้ที่ ในขณะที่น้ำซุปกระดูกหมูในหม้อเดือดพล่านส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วทั้งบ้าน มือขาวหั่นแครอทเป็นชิ้นเล็กๆพักไว้ เดินไปหยิบจานมาเตรียมตักไข่ใส่จาน

แจ็คสันในชุดเสื้อตัวโคร่งและกางเกงขอบยางยืดสบายๆที่เป็นภาพประจำในช่วงสามเดือนมานี้กำลังเดินวนไปวนมาในครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้ผู้ร่วมอาศัยอีกคน ผ้ากันเปื้อนสีขาวทำให้คนตัวเล็กดูเป็นแม่ศรีเรือนอย่างที่มาร์คเคยพูดไว้ไม่ผิด หน้าท้องเรียบเนียนเริ่มนูนขึ้นมานิดๆแต่ก็ยังเห็นไม่ชัดนัก ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี สุขภาพของเขาก็แข็งแรงดี อาการแพ้ท้องก็เริ่มหายไป

แต่...

“อ่อก อ้วก!

เสียงโก่งคออาเจียนของคนที่น่าจะตื่นนอนในห้องน้ำชั้นหนึ่งเป็นเหมือสัญญาณเรียกให้แจ็คสันหยุดกิจกรรมในครัว ปิดแก๊สกันเพลิงไหม้ เดินไปหยิบน้ำเปล่าขวดใหญ่ออกมาจากตู้เย็น เดินเอื่อยไปเปิดประตูห้องน้ำที่เปิดทิ้งไว้

“พี่มาร์ค...น้ำไหม?”ถามยิ้มๆให้กับคุณพ่อที่นั่งขัดสมาธิกับพื้นห้องน้ำกอดคอห่านไว้ไม่ปล่อย ใบหน้าหล่อเหลาซีดเซียว หันมาทางเขาเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็หยีหน้าผะอืดผะอมหันไปโก่งคออ้วกลงชักโครกอีกครั้ง

“อ่อก!

แจ็คสันเดินไปนั่งยองๆลูบหลังคนตัวสูงเบาๆอย่างนึกเป็นห่วง ตั้งแต่สัปดาห์ก่อนอาการแพ้ท้องของเขาก็เริ่มหายไป กลายเป็นมาร์คแทนที่ต้องแพ้ท้องแทนเขา ทั้งๆที่ตามหลักแล้วมันก็ไม่เกี่ยวกันหรอก ฮอร์โมนใครก็ฮอร์โมนมัน มาร์คคงห่วงเขามากไปจนกลายเป็นแพ้แทน ส่วนเขาก็แค่ถึงช่วงที่ฮอร์โมนลดลงก็แค่นั้นเอง ถึงอย่างนั้นแจ็คสันก็อดอมยิ้มกับความน่ารักนี้ไม่ได้

“น้ำฮะ”ยื่นน้ำให้มือเปลี้ยเพลียแรง ดูท่าคงยกไม่ไหว เขาเลยยึดมาเปิดฝาขวดเอาไปยื่นใส่ปากกรอกลงคอให้อีกคนแทน

มาร์คกลืนน้ำลงไปก็มีสีหน้าดีขึ้น หลับตาถอนหายใจนั่งพิงชักโครกอยู่แบบนั้นทำท่าจะไม่ลุกไปไหน แจ็คสันเลยดึงอีกคนให้ลุกขึ้นพยุงไหล่เอาไว้

“นี่ตัวเล็กต้องทรมานแบบนี้ตั้งสามเดือนเลยเหรอ”ถามเสียงเปลี้ยเข้าใจหัวอกคนเป็นเมียขึ้นมาทันทีทันใด

“เข้าใจผมแล้วใช่ไหมล่ะ”ยักคิ้วใส่คนเป็นพี่ขณะพยุงร่างมาร์คไปโยนไว้ที่เก้าอี้โต๊ะกินข้าว เดินกลับไปตักอาหารเช้าออกมาให้มาร์คชุดหนึ่ง เดินกลับเข้าครัวอีกครั้ง เพื่อหยิบเอาหม้อซุปและหม้อข้าวออกมาวางบนโต๊ะหน้าตัวเอง ไม่ลืมของสำคัญอย่างมายองเนสและพริกไทยเตรียมไว้ข้างๆจาน

“กินแล้วนะคร๊าบบบ”ยิ้มกว้างอารมณ์ดี ตักข้าวผสมซุปใช้ช้อนบดเป็นอาหารเหลวเละๆ หยิบมายองเนสมาเทราดหมุนเป็นวงพูนขึ้นอย่างสวยงาม ปิดท้ายด้วยเขย่าผงพริกไทยตกแต่งจนแดงฉานไปทั้งจาน

มาร์คมองภาพอาหารตรงหน้าด้วยความผะอืดผะอมทำท่าจะอ้วกขึ้นมาอีกรอบ

...แพ้ท้องได้พิสดารมากครับเมีย...

อาหารเช้าจบลงที่แจ็คสันฟาดน้ำซุปกับข้าวหมดไปอย่างละหนึ่งหม้อถ้วน นมอีกสามกล่องและส้มอีกห้าผล ส่วนมาร์คนั้นถอยทัพตั้งแต่สองจานแรกแล้ว

กิจวัตรประจำวันของพวกเขาก็ยังเหมือนเดิมอย่างที่ผ่านมา แจ็คสันนั่งดูทีวีเล่นเกมอยู่ห้องนั่งเล่น ส่วนมาร์คก็ปลีกตัวไปทำงานวิจัยอยู่ในห้องแล็ป เพียงแต่ไม่เก็บตัวเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ยังออกมาถามทุกข์สุกดิบของคนท้องในบ้านทุกชั่วโมง

ตาแจ็คสันยังอยู่ที่จอในขณะที่ละมือข้างหนึ่งรับสายจากเพื่อนสนิทอย่างจูเนียร์

“ว่าไง?...เอ๊ย! หลบดิวะหลบ! ไอ้เชี่ย! ตายเลย”

“เหอ? หลบอะไรของมึง”

“กูหมายถึงในเกม ช่างเหอะ มีอะไร ถ้าโทรมาถามเรื่องสุขภาพ กูไม่แพ้แล้ว แต่พี่มาร์คแพ้แทน”โยนจอยลงพื้นเอนหลังนอนแผ่ไปกับโซฟาตัวนุ่ม

“พี่มาร์คคงห่วงมึงน่าดูเลยว่ะ เออ เนี่ยกูจะโทรมาบอกว่ากูได้งานแล้วนะ บริษัท JJP

“เฮ้ย! ดีใจด้วย เอาใจจบไปยื่นใช่ไหม? กูก็อยากทำงานบ้างว่ะ แต่พี่มาร์คไม่ให้ทำ”พูดถึงเรื่องนี้แจ็คสันก็ถอนหายใจเฮือก

“อย่าทำเลย มึงท้องอยู่นะเว้ย”

“กูก็เห็นคนท้องทำงานเยอะแยะไป”

“มึงเป็นผู้ชายท้องได้นะไอ้แจ็ค มึงจะไปทำงานโดยที่ท้องมึงป่องแล้วจะให้เหตุผลคนอื่นว่าไง? อ้วนงี้เหรอ? คิดครับคิด ถ้ามึงอยากทำจริงๆก็หลังคลอดเถอะมึง”

“กูเบื่อ...”

“...”

แจ็คสันเบื่อที่จะต้องอยู่บ้านเป็นแม่บ้าน ตื่นมาทำกับข้าว ซักผ้า กวาดบ้านเต็มที อยากจะออกไปเล่นบาสกับเพื่อน ตกปลา เล่นเสก็ตบอร์ด เต้นในคลับ อะไรก็ได้ที่เคยทำสมัยก่อนแต่งงาน

“แต่ก่อนกูได้ออกไปเล่นบาส เล่นกีฬา วิ่งเป็นบ้าเป็นหลังกับพวกมึง แต่ตอนนี้แค่กูวิ่งก็โดนพี่มาร์คดุแล้ว...มันเบื่อจริงๆนะเว้ยจูเนียร์”

“เออ มึงก็ทนๆหน่อยแล้วกัน อีกแค่หกเดือนเอง”

“อีกตั้งหกเดือนเถอะมึง”บ่นงุ้งงิ้งขยับขาขึ้นนั่งขัดสมาธิเอาหมอนหนุนมารองทำตัวอ่อนเลื้อยไปกับหมอนอย่างเบื่อหน่าย

“ถ้ามึงไม่ท้องลูกมึงจะออกมาทางไหน ลอยออกมาจากปากนางสวาหุเหมือนหนุมานงี้เหรอ?”

“กูว่าเขียนใส่กระดานปลุกเสกขึ้นเหมือนพระลบแฝดพระมงกุฎดีกว่าว่ะ”

“ไกลแล้วมึง... เออ นั่งแหละ โทรมาบอกแค่นี้ เดี๋ยวกูไปเดตกับพี่เจบีแป๊ป”

แจ็คสันหยีหน้าใส่น้ำเสียงกระดี๊กระด๊ามีความสุขของคู่สนทนา กดวางสายไปแล้วถอนหายใจออกช้าๆ มองหารีโมทจะเปลี่ยนทีวีกลับมาช่องปกติก็ไปปะกับร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังโซฟา ในสภาพ...เอ่อ...ไม่ปกติ

“ทำบ้าอะไรของพี่อีกวะนั่น”

ทำหน้าประหลาดใส่ชายหนุ่มที่สวมเครื่องลักษณะครึ่งวงกลมครอบหัวมีสายไฟระโยงระยางเจาะนู่นเลี้ยวแผงวงจรนับร้อยแปะอยู่บนผิววัสดุน่ากลัวว่าจะโดดไฟดูดที่เดินเซซ้ายเซขวาทำตัวเป็นงูอยู่ด้านหลังเขา มันทั้งพิลึกทั้งน่ากลัว แจ็คสันหยิบหมอนก้าวถอยหลังไปนั่งบนโซฟาอีกด้าน มองมาร์คด้วยสายตาหวาดระแวง

“ทดลองเครื่องปรับสมดุลการทรงตัวน่ะ”

พูดทั้งๆที่เดินเลี้ยวชนโซฟาได้อย่างหน้าตาเฉย... แจ็คสันหรี่ตาหน่ายๆ มันปรับให้ทรงตัวดีขึ้นหรือแย่ลงกันแน่ ตรงผลการทดลองควรเขียนคำว่าผิดพลาดลงตัวใหญ่ๆขีดเส้นใต้ด้วยปากกาแดงทับสามชั้นเลยยิ่งดี

“ให้มันดีขึ้นหรือแย่ลง?”

“ต้องดีขึ้นสิตัวเล็ก อูย!

พูดไม่ทันขาดคำ มาร์คก็พาตัวเองไปชนเสาได้แบบ...อืม...จะไม่พูดแล้วกัน สงสาร

“อ่า ต้องเอาไปแก้แล้วล่ะ”มือเรียวถอดไอ้เครื่องนั่นมองด้วยความผิดหวัง เดินเอาไปเก็บในห้องทำงาน เดินกลับมาก็ยังทำหน้าจ๋อย แจ็คสันสงสารเลยกวักมือเรียกชายหนุ่มให้เข้ามาใกล้ เอื้อมแขนไปโอบหลังคอดึงให้โน้มลงมากอดหลวมๆ ตบหลังแปะๆให้กำลังใจอย่างที่ชอบทำเวลาที่มาร์คนอยด์อะไรมากๆ

“ไม่เป็นไรน่า พี่เก่งอยู่แล้ว”คำปลอบสั้นห้วนไม่มีอะไร แต่กลัวทำให้มาร์คยิ้มกว้าง กอดตอบแจ็คสันกลับ กดจมูกหอมกลุ่มผมนุ่ม ขอบคุณแบบไม่ใช้คำพูด ดึงตัวอีกคนให้ลุกขึ้นจากโซฟา เดินไปเอาเสื้อโค้ทและหมวกกลับมาใส่ให้

“จะพาผมไปไหน?”

“อืม...ร้านกาแฟสักร้านเป็นยังไง เบื่อใช่ไหมล่ะ”

แจ็คสันเลิกคิ้วขณะจัดทรงหมวกให้เข้ารูป

“แอบฟังคนอื่นพูดโทรศัพท์มันใช้ได้ที่ไหนกัน... ผมไม่กินกาแฟนะ มันไม่ดีต่อเด็ก”ตบกระเป๋าเสื้อโค้ทเป็นสัญญาณว่าพร้อมแล้ว ยิ้มกว้างเดินไปใส่รองเท้ารอหน้าบ้าน “เร็วดิ อย่าช้าๆ”

มาร์คยกฮูทขึ้นคลุมศีรษะเดินตามคนท้องออกมา ไม่ลืมสั่งโปรแกรมอัจฉริยะในบ้านให้ปิดประตูหน้าต่างให้เรียบร้อย ยกมือถือเครื่องบางขึ้นมากดต่อสัญญาณกล้องวงจรปิดกับสมาร์ทโฟน มือหนึ่งก็ควงกุญแจผิวปากอารมณ์ดีเดินเอื่อยๆไปหาภรรยาที่ทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างรถ

“เร็วดิ!




The Street ร้านกาแฟขนาดสองคูหาตกแต่งเรียบง่ายสไตล์สตรีทเท่ๆใส่ความเป็นผู้ใหญ่ด้วยโทนสีขาว ดำและน้ำตาลเข้มเป็นเอกลักษณ์ที่ทำให้ผู้คนสะดุดตาและอยากเข้ามาลิ้มรสชาติของทั้งกาแฟ ขนมและอาหารซึ่งมีเตรียมไว้อย่างครบครัน

แจ็คสันเปิดประตูเข้าไปคนแรก ตากลมเหลียวซ้ายขวามองหาโต๊ะว่าง เวลาเที่ยงๆแบบนี้ พวกพนักงานบริษัทจะเข้ามาทานอาหารในร้านเยอะเป็นพิเศษ โต๊ะเอาท์ดอร์ข้างนอกถูกว่างเว้นไว้เพราะไอความร้อนยามเที่ยง คงไม่มีใครอยากนั่งชมบรรยากาศทั้งมีแดดโลมร่างเหงื่อซกหรอกใช่ไหม?

มาร์คตามมาฉวยมือป้อมจูงไปหาโต๊ะว่างตรงมุมร้าน ทั้งสองถอดหมวกวางไว้ข้างตัวเอง มาร์คสั่งเอสเพรสโซ่ร้อนเพิ่มช็อต ส่วนแจ็คสันสั่งโกโก้เย็นกับเค้กช็อกโกแลตมาอีกหนึ่งชิ้น

“สั่งเยอะขนาดนี้กินหมดเหรอ?”

คนท้องเหวี่ยงตาใส่เจ้าของประโยคกวนประสาทนั้น ตักเนื้อเค้กจ้วงใส่ปากตัวเองเคี้ยวหงุบหงับ ตักอีกช้อนลุกพรวดจับคางเพรียวได้รูปบังคับยัดเข้าปาก มาร์คกลืนทำหน้าผะอืดผะอมก้อนเค้กคำโตลงคอ ไอค่อกแค่กรีบยกกาแฟขึ้นมาซดให้คล่องคอ ส่ายหน้าให้คนตรงข้ามที่หัวเราะเอิ๊กอ๊ากสะใจ

มาร์คปล่อยให้แจ็คสันกินเค้กกินขนมไป ส่วนตัวเองก็หยิบเอาเอกสารขึ้นมาทำงานเงียบๆ

“พี่มาร์ค”

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาอ้าปากรับเค้กก้อนพอดีคำเคี้ยว เอื้อมมือไปขยี้เส้นผมแจ็คสันที่ส่งยิ้มน่ารักมาให้ด้วยความเอ็นดู

“ขอบคุณครับ แต่แจ็คสันกินเถอะ พี่อยากให้แจ็คสันกับลูกกินนะ”

“อิ่มอ่ะ กินให้หน่อย”

มาร์คเลิกคิ้ว ค่อนข้างแปลกใจเพราะได้ยินมาว่าคนท้องจะกินเยอะ แต่แจ็คสันกลับกินน้อยกว่าปกติเสียอีก

“กินน้อยจังตัวเล็ก ไม่ถูกปากเหรอครับ?”

“อืม...มันขมปากแปลกๆอ่ะ”ตอบพลางใช้ช้อนเขี่ยครีมสีน้ำตาลเล่นกับขอบจาน ไล้ลิ้นเก็บรสชาติขมปร่าในปาก เบ้หน้าไม่ชอบใจ มองเค้กอีกครึ่งชิ้นอย่างนึกเสียดาย ทั้งที่แต่ก่อนชอบช็อกโกแลตมากแท้ๆเชียวนะ

“ผมไปเข้าห้องน้ำนะ”





แจ็คสันมองตัวเองในกระจกห้องน้ำชาย ห้องน้ำที่นี่สะอาดกลิ่นก็โอเค แถมไม่มีคนเข้า เขาเลยมีอารมณ์ยืนมองสำรวจตัวเอง

หมุนหน้าไปมาสำรวจใบหน้าตัวเอง ใช้นิ้วลูบตรงจุดที่เป็นรอยผดผื่นตรงข้างแก้มแต่ตอนนี้มันจางลงเสียแทบไม่เห็น ใช้มือรองน้ำอมบ้วนเอารสชาติขมช็อกโกแล็ตในปากออก หยิบปลายเสื้อมาเช็ดปากลวกๆ เปิดประตูออกไป แต่ไม่ทันจะได้ดันไปสุด มือก็ชะงักหยุดยืนมองภาพตรงหน้า

มาร์คยืดกอดสาวสวยคนหนึ่งแน่น ใบหน้าทั้งสองระบายยิ้มกว้าง ตรงมุมนี้เขาเห็นแค่เป็นหญิงสาวผมยาวตรงสวย ผิวขาวซีดอย่างคนเอเชียอยู่ในชุดเปิดหน้าท้อง มองแค่ด้านหลังก็รู้ว่าสวยระดับนางแบบ ยืนคุยกันสักพักเธอก็เดินออกไปจากร้าน

แจ็คสันเดินกลับโต๊ะ คว้าแก้วโกโก้ที่เหลือมาดูดอย่าลืมตัว แบะปากกับความขมปร่าในช่องปาก ถลึงตาใส่ชายหนุ่มที่หัวเราะเพราะสีหน้าของเขา

“สั่งน้ำอย่างอื่นไหม?”

“ไม่เอาอ่ะ เสียดายของ”ก้มมองแก้วโกโก้ ส่งให้ชายหนุ่มที่เลิกคิ้วสงสัย “กินให้หน่อยสิ”

“พี่อิ่มแล้วนะ วางไว้นั่นแหละ”

แจ็คสันไถลแก้วไปวางไว้ข้างโต๊ะ มองทั้งเค้กทั้งแก้วเหลือกินแล้วเกิดรู้สึกผิดขึ้นมาดื้อๆ

“ขอโทษนะ”

“หืม? ทำไมล่ะ”

“ก็...เงินพี่อ่ะ...”

มาร์คยิ้มให้กับร่างเล็กที่ทำหน้ากระอักกระอวน ปล่อยปากกายื่นมือไปลูบเส้นผมนุ่มจับโยกไปมาเบาๆปลอบคนคิดมาก

“เงินพี่เอาไว้เลี้ยงลูกเมียก็ถูกแล้วนี่”

แจ็คสันหรี่ตามองบนแรง

“ไม่กระดากปากตัวเองก็สงสารหน้าผมบ้างเถอะ”

มาร์คหัวเราะขำ ละจากเส้นผมนุ่มหยิบเอาเอกสารลงกระเป๋า ลุกเดินอ้อมไปผายมือให้ แจ็คสันจับมือมาร์คดึงตัวลุกขึ้น นิ้วมือเรียวกระชับนิ้วป้อมพากันออกเดินออกไปจากร้าน ตากลมมองแผ่นหลังกว้างด้านหน้าตัวเองแล้วยิ้มบางๆ

...ผมไว้ใจพี่มาร์คนะ...


ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

GOT7 INDEX

RED ZONE #ฟิคหน้ามืด

[SF] TUAN Twins (MARKSONYIEN) *3P*