[OUR] 20
OUR BABY!
บทที่ 20
“หืม...”
แจ็คสันก้มลงมองกางเกงอย่างนึกสงสัย
ปากแดงยู่ยื่นหลังจากพยายามจะดึงตะขอให้คล้องกันแต่ทำยังไงก็ไม่สำเร็จเสียที
เดินไปส่องกระจกเต็มตัวข้างตู้เสื้อผ้า ส่องหน้าส่องข้างแล้วถอนหายใจเฮือก มือขาวยกขึ้นวางแปะลงบนหน้าท้องที่นูนเด่นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“ตัวใหญ่ขึ้นมาอีกแล้วเหรอเราน่ะ
แล้วงี้ม๊าจะใส่อะไรได้ล่ะครับ”
พูดเสียงเบากับเจ้าตัวเล็กในท้องตัวเอง
ลูบท้องนูนเบาๆ เดินไปถอดกางเกงทิ้งไว้เปลี่ยนมาใส่กางเกงเลผูกเอวแทน
เหลือบตามองชุดคลุมท้องในตู้แล้วกัดปากส่ายหน้ากับตัวเอง ปิดบานประตูตู้
...ยังไงเขาก็ไม่ใส่กระโปรงแน่ๆ...
แจ็คสันท้องมาสี่เดือนสามสัปดาห์แล้ว หน้าท้องที่เคยแบนเรียบก็นูนใหญ่ขึ้นมามากแล้ว
กางเกงยีนตัวโปรดถูกพับเก็บในตู้ เช่นเดียวกับพวกกางเกงฟิตๆทั้งหลาย หลายสัปดาห์แล้วที่เขาใส่ได้แค่กางเกงยางยืดไม่ก็กางเกงเล
เดินเหินก็เริ่มลำบาก จะวิ่งจะทำอะไรแรงๆก็กลัวจะกระเทือนไปถึงลูกในท้อง
วันๆหนึ่งแจ็คสันเลยเลือกจะนั่งเล่นเกม ดูโทรทัศน์ ทำกับข้าว เก็บกวาดบ้าน
ไม่ก็ว่ายน้ำตรงสระหลังบ้าน
“โอ๊ยยย อึดอัดโว้ย!”
ดึงปรับขอบกางเกงให้หลวมขึ้น
เหลือบตามองใบหน้าหล่อเหลาที่โผล่เข้ามามองเขาตื่นๆจากขอบประตูห้องน้ำ
“เป็นอะไร?”
“ไม่มีอะไร
กางเกงมันคับเฉยๆ”บอกพลางเดินไปยันหน้าชายหนุ่มเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง
“ไปอาบน้ำให้เสร็จดิ ฟองเต็มหัวอยู่เลยนั่น”
มาร์คหัวเราะเสียงทุ้มในลำคอ ยอมกลับเข้าไปอาบน้ำต่อ
ส่วนแจ็คสันก็เดินอุ้ยอ้ายๆลงจากชั้นสามลงมาทำกับข้าวที่ชั้นหนึ่ง
บางทีเขาก็เหนื่อยจะเดินขึ้นๆลงๆสามชั้นทุกวันๆเหมือนกัน
ไอ้ชั้นสองก็แทบไม่ได้ใช้อะไร
คิดจะบอกให้มาร์คย้ายห้องนอนลงมาชั้นสองก็กลัวว่าพี่ท่านจะไม่ย้ายแต่จะสร้างใหม่
รู้ว่ารวย รู้ว่าเก่ง แต่บางทีก็ไม่ต้องเวอร์ก็ได้ไง...
ทำอาหารเช้าเสร็จก็พอดีกับที่มาร์คเดินลงมา
ตากลมหันไปมองชายหนุ่มที่วันนี้แต่งตัวดีผิดปกติ เสื้อเชิ้ตสีดำ เนคไทสีแดง
กางเกงพอดีตัวสีดำ
“พี่มาร์คจะไปไหนอ่ะ?”
“ไปส่งงานพี่แทคยอนน่ะ ไปด้วยกันไหม”ถามขณะที่ยังยุ่งกับการผูกเนกไทตรงคอ
สอดเข้าดึงนั่นไม่เสร็จสักที แจ็คสันยืนมองแล้วรำคาญแทน
ล้างมือแล้วเดินไปดึงเส้นเนกไทมาผูกให้ มาร์คยิ้มกว้าง
เลื่อนมือกอดเอวคนตัวเล็กหลวมๆ ยกมืออีกด้านปัดเส้นผมยาวบนหน้าผากนวลออก
มองใบหน้าน่ารักที่ยุ่งอยู่กับการจัดเนกไทอย่างนึกเอ็นดู ก้มมองหน้าท้องนูนของคนตัวเล็ก
ขยับมือไปลูบเบาๆ
“ห้าเดือนแล้วเนอะ”
แจ็คสันไม่ตอบทันที
ตบเนกไทกับอกแกร่งเบาๆ เงยหน้าขึ้นสบตากับมาร์คที่จ้องอยู่ก่อน
มือขาวยกขึ้นจัดทรงผมให้เรียบร้อย
“จะไปด้วย”
“ให้ขึ้นไปเอาชุดให้ไหม”
...มาร์คหมายถึงชุดคลุมท้อง...แน่นอนว่าแจ็คสันชกอกชายหนุ่มดังปั๊กใหญ่
“ไม่ใส่โว้ย!”
“ใส่กางเกงไม่ได้แล้วไม่ใช่เหรอตัวเล็ก
เอาน่าคิดซะไว้ใส่ชุดนอนก็ได้”มาร์คพยายามเกลี้ยกล่อม
นิ้วเรียวลูบขอบกางเกงที่ดูน่าอึดอัด “กางเกงผ้าที่พี่ซื้อให้ก็ไม่ยอมใส่”
“...น่าอายออก ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ”
“ไม่กลัวลูกอึดอัดเหรอ?”
“...”
...เกลี้ยกล่อมเรื่องลูกกับแจ็คสันได้ผลตลอดนั่นแหละ...ชายหนุ่มกระหยิ่มยิ้มในใจ
เมื่อภรรยาตัวเล็กยอมใส่ชุดคลุมท้องที่เขาลงทุนวิ่งไปเอาจากชั้นสามมาให้
“พี่มาร์ค
ไม่ไปแล้วได้ป่ะ...มันน่าเกลียดจริงๆนะเว้ย”แจ็คสันร้องออกมาจากห้องน้ำ
“ออกมาก่อน พี่จะดูให้”
ประตูเปิดออก
แจ็คสันยื่นหน้าออกมาแค่ครึ่งเดียว ใช้ดวงตากลมหางตกๆเหมือนลูกหมามองอ้อนวอน
“พี่มาร์ค”
ชายหนุ่มส่ายหน้ากวักมือเรียกลูกหมาตัวน้อยออกมาจากห้องน้ำ
แจ็คสันทำหน้าจะร้องไห้ยอมเดินหนีบๆออกมา
ชุดกระโปรงยาวคลุมเข่าเนื้อบางแขนตุ๊กตาอาจจะดูน่ารัก
ถ้ามันไม่อยู่บนตัวคนท้องที่กำลังทำหน้าแบะบู้ไม่พอใจแถมยังทึ้งๆกระโปรงบิดนั่นบิดนี่เพราะความไม่ชิน
มาร์คหัวเราะลั่นยิ่งทำให้แจ็คสันเดือนย่ำเท้าตึงตัง
“ผมไม่ออกไปในชุดนี้แน่ๆ!”แจ็คสันประกาศหันหลังจะกลับไปเปลี่ยนชุด
มาร์ครีบลุกขึ้นกอดคนขี้งอน พลางพยายามหยุดหัวเราะ
คนท้องสะบัดสะบิ้งอยู่ในอ้อมกอดอุ่นทั้งงอนทั้งอาย
“ไม่เอาน่า พี่ขอโทษๆ
พี่แค่อยากเห็นแจ็คสันใส่ชุดคลุมท้องสักครั้งนี่นา”
“เห็นแล้วก็ปล่อยดิวะ จะไปเปลี่ยนชุด
ไม่ไปด้วยแล้ว...อึก”
เสียงกลั้นสะอื้นจากคนในอ้อมกอดทำให้มาร์คหยุดแกล้ง
ดันตัวคนตัวเล็กหันมามองหน้ากัน ดวงตากลมโตเอ่อคลอน้ำตามองเขาเคืองๆ
พลางกัดปากกลั้นเสียงสะอื้น
...ลืมไปเลยว่าคนท้องอารมณ์อ่อนไหวง่าย...
มาร์คแย้มยิ้มบาง
ใช้นิ้วโป้งลูบเช็ดน้ำตาออก ประคองใบหน้ากลมขึ้นรับจูบบนหน้าผากอ่อนโยนอย่างต้องการปลอบประโลม
“แจ็คสันใส่ชุดนี้น่ารักมากเลยครับ
ขอโทษที่หัวเราะนะ พี่ไม่คิดว่ามันจะเหมาะขนาดนี้”
“มันน่าเกลียด...ผมไม่อยากใส่”คนท้องอู้อี้ตอบ
ซุกหัวจิ้มอกชายหนุ่มโขกซ้ำๆเหมือนพยายามแก้แค้น
“ครับๆ ได้ครับ ไม่ใส่ก็ได้ ไปกับพี่นะ
อยู่บ้านนานๆเบื่อใช่ไหมล่ะ”
หัวกลมพยักหน้างึกงัก เช็ดน้ำตาออก
เดินกลับไปถอดชุดเดิมออกเปลี่ยนเป็นอีกชุดที่มาร์คซื้อให้ไว้
แต่เก็บเอาไว้แกล้งคนตัวเล็กก่อน
...เป็นสามีที่นิสัยไม่ดีเลยจริงๆ...
“อ้าว
พกเมียมาด้วยเหรอมาร์ค”ชายหนุ่มผิวคร้ามแซวคู่รักที่เดินเข้ามาในร้านอาหารสไตล์ญี่ปุ่นยิ้มๆ
แจ็คสันถลึงตาใส่แทคยอน ส่วนมาร์คก็หัวเราะพลางโอบเอวคนคนท้องที่ทำหน้ายุ่งตีมือไม่หยุด
“บอกว่าไม่ต้องพยุง ไม่ได้เป็นง่อย”
“กลัวคนไม่รู้ว่าเมียท้อง”
“ไอ้!...”แจ็คสันแทบจะหันไปข่วนหน้าไอ้คนหน้าหนาให้ยับ
แต่มาร์ครู้ทันจับมือป้อมดึงพาไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับหัวหน้างานของตนพลางยิ้มประจบเสียก่อน
“เออ เข้าใจเลือกชุดนี่
นี่พี่ก็นึกว่าลูกหมาจะไม่ยอมใส่ซะอีก”
แทคยอนพูดถึงชุดที่แจ็คสันใส่อยู่ ชุดคลุมท้องเนื้อบางเบาสีดำชายยาวคลุมสะโพก
กางเกงยางยืดขาสามส่วนสวมอยู่ด้านใน เพราะสีดำของเนื้อผ้าลดมิติของหน้าท้องนูนไม่ให้เด่นชัดมากนัก
ถ้าไม่สังเกตก็คงนึกว่าคนอ้วนปกติ
“ถ้าไม่ใช่ชุดนี้ผมคงไม่ออกบ้านแน่ๆอ่ะพี่แทค”
“ก็นะ คิดภาพลูกหมาใส่ชุดคลุมท้องไม่ออกเลยแฮะ”
“เดี๋ยวผมถ่ายมาให้ดูพี่ โอ๊ย!”
แล้วมาร์คก็โดนหยิกขาจนช้ำไปอีกหนึ่งจุด
แทคยอนส่ายหน้ากับคู่รักตรงหน้า มือยกมือถือขึ้นมารับ
แย้มยิ้มกว้างมีความสุขระหว่างพูดคุยกับปลายสาย
“คุนนี่เหรอ? ครับ
แทคมาคุยงานกับมาร์คน่ะ หืม...ได้ครับๆ ครับ ทำงานต่อเถอะ อย่าลืมกินข้าวล่ะ อ่า
แทคไม่กินเยอะหรอก แต่ขอนิดเดียวน้า...อุ่ย...ก็ได้ครับ”
แทคยอนหัวเราะแหะๆให้คนปลายสาย
กดตัดสายพลางถอดหายใจเฮือกใหญ่
“พี่คุณเหรอพี่แทค?”
“ใช่ อ้อ
คุนนี่ฝากมาบอกให้แจ็คสันไปตรวจท้องประจำเดือนด้วย พรุ่งนี้นะ
มาตอนเช้าๆว่าอย่างนั้น”
มาร์คพยักหน้ารับรู้ผิดจากคนท้องที่ขะมักเขม้นดูเมนูแล้วสั่งกับบริกรยาวเป็นหางว่าวจนคนจ่ายเงินกลืนน้ำลายดังอึกใหญ่
แทคยอนเห็นดังนั้นก็หัวเราะลั่น อดแซวไม่ได้
“เออ หาเงินเลี้ยงเมียไปนะไอ้น้อง”
“กับคนที่อีกไม่กี่เดือนจะแต่งมาแซวผมเรื่องนี้ไม่ได้หรอกนะครับ”มาร์คต้วนยักคิ้วใส่พี่ชายที่แทนที่จะชะงักกลับยิ้มซะเห็นรอยยับบนใบหน้า
ดูมีความสุขเสียจนน่าหมั่นไส้
“อ้าว พี่แทคพี่คุณจะแต่งงานกันแล้วเหรอ
ดีใจด้วยนะครับ”เจ้าลูกหมาของแทคยอนเงยหน้าขึ้นจากเมนูเอ่ยอวยพรหน้าตาเอ๋อๆ
“ต้องแสดงความเสียใจนะตัวเล็ก เพราะพี่แทคต้องไปเป็นเบ๊ออฟฟิเชียลให้พี่คุณตลอดชีวิต”
“ไอ้เด็กนี่!”
ไม่ทันที่แทคยอนจะได้ลุกขึ้นถีบไอ้รุ่นน้องอัจฉริยะแต่สกิลการกวนประสาทเฉพาะบุคคลโดยเฉพาะเขามีสูงจนน่ากระโดดขาคู่สำเร็จ
เสียงหวานใสของใครคนหนึ่งก็ทักทายขึ้นมาก่อน
“ว่าไงแทคยอน สวัสดีจ๊ะมาร์ค”
แจ็คสันชะงักเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวมาใหม่
ผิวสาวเอเชียแทนสวยสุขภาพดี ใบหน้าสวยเป็นเอกลักษณ์คล้ายไม่ใช่ชาวเกาหลี
ดวงตาเรียวคมดูดุถ้าไม่ยิ้ม
อาจไม่เรียกว่าสะดุดตาแต่ดูสง่างามและเป็นผู้ใหญ่น่าพึ่งพิง
...ผู้หญิงคนนั้น...
“อ้าว เฟย นั่งๆ”แทคยอนตบเบาะเรียกหญิงสาวที่แย้มยิ้มมาทักทายอย่างเป็นมิตร
ดวงตาสวยเบิกโตขึ้นเมื่อหันมามองเขา
“น่ารักจัง เหมือนลูกหมาเลย”
...สาบานว่านั่นคำชม...ถึงแจ็คสันจะโดนเรียกว่าลูกหมา
แต่ก็ใช่ว่าจะชอบถูกคนทักว่าเป็นลูกหมาหรอกนะ
อาจจะเผลอแสดงสีหน้าไม่ดีออกไป
มาร์คเลยกุมมือป้อมไว้แน่น คนตัวเล็กกระพริบตาปริบๆทักทายหญิงสาวที่มานั่งตรงข้ามเขาแล้ว
“เจ๊เฟย นี่แจ็คสันครับ ภรรยาผมเอง”มาร์คกระชับมืออวบไว้แน่นขณะแนะนำตัวคนข้างกายให้กับหญิงสาวรุ่นพี่ได้รู้จัก
“คนนี้สินะ น่ารักจัง ฉันชื่อ หวังเฟย์เฟย์
เรียกว่าเฟยก็ได้ มาจากจีนนะ”
“อ๊ะ สวัสดีครับ แจ็คสันครับ
ที่จริงผมเป็นคนฮ่องกงนะ”
“อ้าว งั้นก็พูดจีนได้สิ”
“当然 (of course)”
“哦！你的声音太可爱了 (oh!
your voice so cute)”
“谢谢 (thank you)”แจ็คสันเกาหูยิ้มเขินๆ
นึกเขินมากยิ่งขึ้นเมื่อย้อนไปแล้วตัวเองงี่เง่านึกหวงมาร์คกับพี่สาวคนสวยตรงหน้าเสียได้
“พูดอะไรที่พวกฉันเข้าใจหน่อยสิ
ไม่ได้นินทากันใช่ไหม”แทคยอนท้วง เรียกเสียงหัวเราะจากทั้งโต๊ะ พอดีกับที่อาหารมาเสิร์ฟพอดี
แจ็คสันลุกขึ้นขยับที่นั่งออกมานั่งด้านนอกเพราะเผื่ออยากเข้าห้องน้ำ
เลยทำให้เฟยเห็นหน้าท้องนูน
“เอ๊ะ..นี่แจ็คสันไม่ใช่ผู้ชายหรอกเหรอ?”เฟยทำตาโตหันมาถามคนท้องที่ทำหน้าไม่ถูกเมื่อโดนถามแบบนี้
“ผมเป็นผู้ชายนะ”แจ็คสันตอบ
แต่ไม่กล้าพูดให้หญิงสาวฟังว่าตนกำลังท้อง ทำยังไงแจ็คสันก็ยังไม่กล้าพออยู่ดี
มาร์คเลยเป็นคนตอบแทน
“แจ็คสันท้องเพราะน้ำยาของพี่แทคยอนครับ
แต่พ่อของลูกในท้องแจ็คสันน่ะ...คือผม”
...แจ็คสันเพลียกับความหน้าหนาของสามีเหลือเกินครับ...
“อืม...ด้านมากย่ะ”ขนาดเฟยถึงกับทำหน้าเพลีย
หันมาคุยออกรสชาติกับแจ็คสันต่อ ไม่ได้มีท่าทีตกใจหรือรังเกียจใดๆ
ออกจะเอ็นดูกับความสดใสของคนตัวเล็ก
นั่นทำให้แจ็คสันรู้สึกมั่นใจในตัวเองมากขึ้นกว่าเดิม
กว่าจะทานข้าวและคุยงานกันเสร็จก็เย็นมากแล้ว
พระอาทิตย์กำลังจะตก แทคยอนอาสาไปส่งเฟย ส่วนมาร์คก็พอแจ็คสันกลับบ้าน
ระหว่างนั้นก็มีซื้ออาหารสดกลับไปทำอาหารที่บ้านด้วย เข้าบ้านมาก็หนึ่งทุ่มพอดี
แจ็คสันที่อาบน้ำเสร็จเดินเช็ดผมมาหามาร์คที่เตียง
ชายหนุ่มกำลังอ่านเอกสารที่แทคยอนนำมาให้หน้าตาจริงจัง คนตัวเล็กเลยไม่อยากจะกวน
เดินไปนั่งอีกด้านของฟูกเช็ดผมตัวเองเงียบๆ
ชะงักมือมองผ้าขนหนูผืนเล็กที่โดนชายหนุ่มแย่งไป มาร์คเข้ามานั่งซ้อนด้านหลังเขาแล้วเริ่มเช็ดผมให้อย่างเบามือ
“นี่ พี่มาร์ค รู้จักพี่เฟยตอนไหนเหรอครับ?”
“ก็รู้จักพร้อมพี่คุณนั่นแหละ
พอดีเจ๊เฟยทำงานเป็นพยาบาลแผนกเดียวกันกับพี่คุณ อืม ก็ประมาณสามปีก่อนได้มั้ง”
แจ็คสันร้องเบาๆรับรู้ในลำคอ
ทั้งคู่เงียบไปสักพัก
“หึงล่ะสิ”
“ไม่ได้หึงโว้ย!”แจ็คสันปฏิเสธเสียงแข็ง
หันหน้ามาหาเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่ยิ้มกว้างน่าหมั่นไส้ แจ็คสันจะรู้บ้างไหมว่าตอนนี้หน้าตัวเองแดงจนปิดคำตอบที่แท้จริงไม่มิด
“หึ
ในที่สุดก็รู้สักทีว่าทำไมตอนกลับจากร้านกาแฟตอนนั้นถึงได้หงอยไป”
“ไม่ได้หงอยโว้ย แค่เหนื่อยหรอก”
“อ้าว งั้นก็รู้สิว่าพี่พูดถึงตอนไหน”
...ตกหลุมไอ้คนเจ้าเล่ห์โครมใหญ่...โขกหัวตัวเองกับเข่าตัวเองซ้ำๆนึกเจ็บใจ
“เห็นตอนพี่กอดกับเจ๊ล่ะสิ”
มาร์คโอบแจ็คสันลากไปนอนพิงหัวเตียง
สองมือโอบใต้ฐานหน้าท้องนูน ทำทุกอย่างด้วยความนุ่มนวล กดริมฝีปากบนกลุ่มผมชื้นน้ำ
“พี่มีเราคนเดียวนั่นแหละ”
“ขอโทษนะที่คิดมากนะ”มือป้อมจับแขนมาร์คเขย่าเบาๆ
“ถ้าแจ็คสันไม่คิดพี่ก็นอยด์นะ
เพราะนั่นแสดงว่าแจ็คสันไม่หวงพี่เลยนี่สิ”
“กลัวพี่รำคาญนี่หว่า
คิดมากเหมือนผู้หญิงเลย”
มาร์คจับใบหน้ากลมให้หันหลับมาสบกัน
กดจูบบนเปลือกตาสีอ่อนแผ่วเบา “คิดมากเพราะเรารู้สึกหวงคนที่เรารักน่ะ ไม่ว่าผู้ชายผู้หญิงก็มีเหมือนกันนั่นแหละ”
ชายหนุ่มพินิจคนที่หลับตาพริ้มอย่างนึกเอ็นดู
กดจมูกแนบปลายจมูกรั้นดุดดันไปมาหมั่นเขี้ยว “สำหรับแจ็คสันน่ะ
พี่ไม่มีรำคาญหรอกนะ”
“ไม่เชื่ออ่ะ”ตากลมเปิดขึ้นมามองชายหนุ่มในระยะประชิด
ทั้งสองสอบตากันนิ่ง ริมฝีปากถูกดึงดูดเข้าหากันช้าๆ ริมฝีปากเรียวแนบมุมปากอิ่ม
จูบซับบนเนื้อนูนนิ่มสีสวยซ้ำๆ ประคองแก้มกลมเกลี่ยผิวแก้มอ่อนเบาๆ
“ให้พี่ได้ไหม?”
แจ็คสันหลบตาต่ำเขิน บ่นงึมงำในลำคอ “ท้องใหญ่ขนาดนี้ยังมีอารมณ์ทำรึไง”
“นี่ไม่รู้ตัวรึไงว่าแจ็คสันตอนท้องน่ะ...เซ็กซี่ขนาดไหน...”
เสียงทุ้มข้างใบหูพร้อมมือหยาบที่ลูบเย้าตรงสีข้าง
แปลกที่แค่นั้นก็ทำให้ร่างเล็กสั่งสะท้านได้ แจ็คสันรีบจับมือซุกซนไว้
พลิกตัวกลับมานั่งคุกเข่าหันหน้าเข้าหามาร์คที่เลิกคิ้วเชิงถาม กระเถิบตัวให้เขานั่งอยู่หว่างขาตัวเอง
“พี่มาร์ค ผมท้องอยู่นะ”
รีบปรามกลัวว่าจะหยุดไม่ทัน…
“แค่เบาๆไม่เป็นไรหรอก”
และคงไม่ทันจริงๆ...
“ไม่ห่วงลูกเหรอ”อ้อนเสียงอ่อน
หนีบแขนก้มตัวไม่ยอมให้มาร์คถอดเสื้อตัวเองออก หลังจากกระดุมถูกปลดไปทั้งรังดุม
“แล้วแจ็คสันไม่ห่วงน้องชายพี่เหรอ?”
“พี่ไปมีน้องชายตั้งแต่เมื่อไหร่”ขมวดคิ้วสงสัย
“มีตั้งแต่เกิด พี่พาเข้าไปทักทายแจ็คสันไปตั้งหลายรอบ
จำไม่ได้จริงเหรอ?”
“ฮะ...”สตั๊นไปพักหนึ่งก่อนจะหน้าแดงแปร๊ด
ทุบตีอีกคนยกใหญ่ “โอ๊ยยย!! ไอ้ลามกเอ๊ย!”
“ไอ้ลามกคนนี้ก็พี่ก็สามีแจ็คสันนั่นแหละครับ”ชายหนุ่มยิ้มกริ่มไม่ถือสา
ถอดเสื้อกล้ามตัวเองทิ้งไว้ข้างเตียง “พี่ให้เลือกนะ
จะอยู่บนหรืออยู่ล่าง”
“ไม่เอาทั้งคู่ได้ป่ะล่ะ”ยักคิ้วหลิ่วตาใส่มาร์คที่ยิ้มไม่น่าไว้วางใจมาให้
“ไม่เลือก งั้น...”
แจ็คสันตาโตร้องโวยวาย โดนช้อนก้นขึ้นนั่งบนขอบฟูกสูง
หลังถูกดันติดขอบเตียง กางเกงนอนถูกรั้งไปทิ้งไว้บนเตียงกองกับเสื้อ มาร์คกระโดดลงพื้นจับขาทั้งสองข้างแยกออกยันไว้ที่พื้น
ส่วนตัวเองก็มายืนคร่อมหว่างขาคนตัวเล็ก โน้มตัวลงหามองคนใต้ร่างด้วยสายตาน่าขนลุก
แถมไอ้น้องชายก็พุ่งทิ่มเนื้อผ้าขึ้นมาโชว์แบบไม่อายฟ้าอายดิน ทำเอาลูกหมาตัวเล็กหน้าร้อนจัดทำอะไรไม่ถูกไปเลย
คือ...มันก็ห่างมาหลายเดือน มันก็ต้องมีกระดากกันบ้างแหละน่า
“เอาท่าใหม่ไปเลยแล้วกัน”
มาร์คมองคนด้านหน้าด้วยสายตาหลงใหล เขาเคยบอกว่าคนท้องมักจะมีอะไรบางอย่างที่น่าเย้ายวนกว่าตอนปกติ
มาตอนนี้ชายหนุ่มชักจะเชื่อจริงจังซะแล้ว ผิวกายขาวใสสุขภาพดีมีน้ำมีนวลอย่างคนตั้งครรภ์ทั่วไป
ยอดอกสีคล้ำขึ้นเพราะฮอร์โมนผลิตน้ำนมเริ่มทำงาน
แค่แตะลงไปนิดเดียวร่างขาวก็สะท้านเฮือกจุดสีเข้มก็นูนเด่นขึ้นมาแล้ว
“ตรงนี้ใหญ่ขึ้นรึเปล่านะตัวเล็ก”เอ่ยเย้า
แตะลิ้นลงบนยอดอกด้านหนึ่ง ร่างขาวขืนตัวหนีอายมือปิดหน้า
“ไม่รู้โว้ย อื้อ! อย่าจับ”
“ไม่จับ...พี่จะดูด”
ไม่พูดเปล่า ริมฝีปากเรียวอ้าออกครอบครองจุดอ่อนไหวบนแผ่นอกนูน
มือก็ขยันนวดขยำตรงฐานอก คนโดนจู่โจมครางฮือในลำคอ คล้องคอคนตัวสูงกว่าเอาไว้มั่น
ปลายเท้าจิกลงบนพื้นด้วยความเสียวกระสัน ปกติเขาจะไม่ถูกปลุกง่ายขนาดนี้ ต้องโทษการท้องและการห่างหายจากเซ็กส์เป็นเวลานานเลย
“อือ พอแล้ว เจ็บ”ร้องเสียงสั่นบอกดึงเส้นผมสีน้ำตาลเข้มเบาๆ
สูดลมหายใจเข้าลึกพยายามระงับความอยากที่จู่ๆก็พึ่งขึ้นมาจนน่าอาย
มาร์คเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าหวานที่ทำสีหน้ายั่วยวนแบบไม่รู้ตัว
ดวงตาปรือปรอยคลอน้ำตาเล็กน้อย ผิวแก้มแดงเรื่อ ริมฝีปากแดงเผยอขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อหอบหายใจ
คิ้วเริ่มขมวดแน่นเมื่อชายหนุ่มเริ่มยุ่งย่ามแถวปากทางเข้า
มือขาวจับไหล่ชายหนุ่มไว้แน่น หลับตาปี๋กลัวๆ
“เชื่อพี่นะ”
นิ้วเรียวถูกส่งเข้าไปทักทายช่องทางแน่น
ผนังเนื้อนุ่มตอดรัดนิ้วเขาอย่างเร่งเร้า เพราะการตั้งครรภ์เลยทำให้ช่องทางรักนุ่มและมีน้ำหล่อลื่นมากกว่าปกติ
มาร์คแทบไม่ต้องเบิกทางยาก
ในเมื่อร่างกายของคนท้องเหมือนจะพร้อมต้อนรับน้องชายตัวน้อยของเขาอยู่แล้ว
ชายหนุ่มถอนนิ้วออก
ปลดกางเกงลงโน้มตัวลงมอบจูบเร่าร้อนให้คนบนเตียงที่ตอบรับเขาอย่างเร่งเร้าไม่แพ้กัน
วงแขนขาวโอบคอชายหนุ่มแน่น หลับตาพริ้มรับสัมผัสหวาบอย่างเต็มใจ
“ขอทักทายลูกหน่อยนะครับ”
สะโพกนวลเผลอกระดกถดเข้าเตียงไปนิด
หลับตากัดปากกลัวขณะอีกฝ่ายเข้ามาในร่าง ความแข็งร้อนค่อยๆรุกล้ำเข้าโพรงศวาสช้าๆเพื่อไม่ให้เกิดการกระเทือนจนเกินไป
“เข้าไปหมดแล้วครับคนดี”
แจ็คสันกระพริบตาปริบๆมองหน้าชายหนุ่มที่แย้มยิ้มมาให้ก่อน
ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ปกติตอนแรกมันต้องเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ? ก้มลงไปมองก็หน้าแดงก่ำรีบฉุดตาตัวเองขึ้นมามองมาร์คที่หัวเราะเอ็นดู
จูบหน้าผากมน พลางจับมืออวบไปแปะไว้ที่เอวตัวเอง
“ถ้าเจ็บจิกพี่แรงๆได้เลยนะ”
แจ็คสันทำท่าลังเลใจ พยักหน้าเบาๆตอบรับ
ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยนก่อนเริ่มขยับสะโพกเบาๆ เป็นจังหวะเนิบนาบไม่เร่งเร้า
ไม่เอาแต่ใจตัวเองอย่างทุกครั้งแต่กลับสร้างความรุ่มร้อนในเกมรักได้อย่างฉกาจฉกรรจ์
คนท้องเอนตัวพิงหัวเตียงใช้มือด้านหนึ่งโน้มใบหน้าหล่อเหล่าลงมาคลอเคลีย
สะดุ้งทุกครั้งที่มาร์คขยับโดนจุดอ่อนไหวในร่าง
ครางเครือยิ่งกว่าเมื่อโดนนิ้วแกร่งบีบเล่นแถมหัวนมสีเข้ม
ยกขาด้านหนึ่งเกี่ยวเอวสอบขยับตัวไปตามจังหวะเกมรักอ่อนหวาน
แจ็คสันจะรู้ไหมว่าท่าทางแบบนี้มันเย้ายวนจนอยากกระแทกลงไปแรงๆขนาดไหน
“อย่าทำตัวน่าเอาแรงๆแบบนี้สิตัวเล็ก
ถ้าพี่อดใจไม่ไหวลูกจะแย่นะ”
“ฮือ ไม่ได้ทำสักหน่อย อ๊า”
...ทำอยู่เห็นๆ
แค่เสียงครางก็เกินครึ่งแล้ว...
โอบมือกอดรัดร่างคนท้องไว้พยายามไม่มองภาพที่ชวนให้ทำรุนแรงต่อ
แต่กระนั้นเสียงครางหวานพร่าใกล้หูก็ยังตามรังควานให้ชายหนุ่มเผลอกระทั้นเข้าไปลึกหลายต่อหลายครั้ง
และทุกครั้งแจ็คสันก็ร้องหวีดสูง
ต้นขาอวบจะแยกกว้างให้ชายหนุ่มเข้าไปได้ลึกกว่าเดิม
...โอ๊ยยย แบบทดสอบความอดทนรึยังไง...
มาร์คอยากจะบ้า มือแกร่งจับขอบเตียงรั้งสะโพกอวบอิ่มยึดไว้
โยกหมุนสะโพกแทนการกระแทกเข้าออกที่จะเสี่ยงต่อความปลอกภัยของทารกในครรภ์มากกว่า
ช่องทางรักตอดรัดแน่นซ้ำๆเมื่อใกล้ถึงจุด
ขาขาวยกขึ้นมาโอบรัดสะโพกสอบเร่งเร้าจังหวะอย่างไม่รู้ตัว ในขณะที่สะโพกขาวก็ขยับตอบรับจังหวะรักได้อย่างถึงใจ
“อื้อ! อ๊ะ!”ร่างขาวครางร้องเสียงกระเส่า
เกี่ยวลิ้นตวัดปลายลิ้นเรียวที่หยอกเย้า ริมฝีปากบางประกบเข้าแนบแน่นแทบไม่มีช่องว่างให้อากาศแทรกผ่าน
เสียงน้ำลายจ๊วบจ๊วบดังก้องอยู่ในห้องนอนใต้หลังคา
“ฮื้อ...อ๊ะ...อ๊า!!!”เป็นแจ็คสันที่เสร็จก่อน
ร่างเล็กครางลั่นเชิดหน้าขึ้นปลดปล่อยออกมาเปื้อนหน้าท้องชายหนุ่ม
มาร์คที่เห็นดังนั้นก็กระแทกลึกลงไปสองสามครั้ง
ถอนตัวออกปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นพุ่งรดท้องนูนของภรรยาที่หอบหายใจรัว
“ดีมากที่รัก...”นิ้วเรียวลูบเหงื่อบนใบหน้าแดงเรื่อง
ปัดผมชื้นเหงื่อให้นุ่มนวล แจ็คสันปรือตามองมาร์คหลับตาลงหอบอากาศเข้าปอด
“ผมอยากนอนแล้ว”
“แป๊ปนะ”มาร์คบอก
คว้าเอาเสื้อตัวเองมาเช็นคราบกามบนร่างขาวออกให้
ตั้งใจจะให้แจ็คสันหลับก่อนถึงจะหาผ้าขนหนูมาชุบทำความสะอาดให้อีกรอบ แต่พอชายหนุ่มอุ้มคนตัวเล็กไปจัดท่านอนให้ก็โดนแจ็คสันดึงแขนไปกอดแน่น
ตากลมช้อนขึ้นมองอ้อน ปากแดงยู่ดันขึ้นอย่างน่ารัก
...ใจนี่อ่อนยวบยาบล้มตัวลงนอนกลายสภาพเป็นหมอนข้างให้คุณภรรยาโดยพลัน...
แจ็คสันหัวเราะพอใจ หนุนหัวกลมลงบนไหล่ผอม
ตวัดแขนรัดเอวชายหนุ่มแน่น หลับตาพริ้ม ไม่นานลมหายใจอุ่นก็ถอนเข้าออกสม่ำเสมอ
มาร์คยิ้มเอ็นดู จูบหน้าผากมน
ใช้เท้าเกี่ยวผ้าห่มบนปลายเตียงมาห่ม ลูบท้องนูนพลางยิ้มกว้าง เอ่ยอวยพรก่อนจะหลับตาตามไป
“อย่าดื้อนะครับลูกให้แม่เขาพักผ่อนนะ...หลับฝันดีครับที่รัก”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น