[OUR] 21
OUR BABY!
บทที่ 21
“แจ็คสันครับ”
คนตัวเล็กกระพริบตาปรือหลังจากโดนปลุกด้วยเสียงเรียกอ่อนโยนพร้อมจุมพิตอุ่นเหนือหน้าผากมน
ตวัดแขนกอดรัดชายหนุ่มเข้ามาใกล้ จมูกรั้นได้กลิ่นเสื้อเจือน้ำยาปรับผ้านุ่มและน้ำหอมกลิ่นพิเศษของมาร์คก็ยู่จมูก
ซุกหน้าลงกับไหล่ของชายหนุ่มที่เอนตัวลงมานอนข้างๆเพราะไม่อยากให้คนท้องลุกจากฟูก
มือเรียวหยาบเกี่ยวเส้นผมนิ่มทัดข้างหู มองดวงตากลมที่ช้อนขึ้นสบตา
“จะไปแล้วเหรอ”
“นอนต่อเลยนะ เดี๋ยวพี่จะปิดบ้านให้ ให้เปิดแอร์ให้ไหม?”
ใบหน้ากลมส่ายไปมาหลับตาลง รัดเอวชายหนุ่มไว้อย่างเอาแต่ใจ
มาร์คส่ายหน้าเบาๆ ลูบกลุ่มผมนิ่ม เรียกชื่อภรรยาตัวเองอีกครั้ง
“แจ็คสันครับ”
“รู้แล้วน่า”เสียงแหบหงอยซะจนชายหนุ่มอยากจะหยุดงานอยู่เป็นเพื่อนว่าที่คุณแม่
แต่ก็เป็นไปไม่ได้เพราะมาร์คใช่โควตาวันหยุดวันลาไปหมดแล้ว
ต้องกลับไปทำงานแบบเต็มอัตราชนิดป่วยลาขาดไม่ได้เลย ถิดแล้วห่อเหี่ยวหัวใจ ฉกฉวยหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่เรียกกำลังใจ
แจ็คสันร้องฮือมุดหัวลงในผ้านวม ไม่วายโดยมาร์คขยี้ผมจนยุ่ง
“วันนี้เจ๊เฟยกับจูเนียร์จะมาอยู่ด้วย”
“รู้แล้วๆ จะไปก็รีบไปสิ เดี๋ยวก็สายหรอก”
“ลืมอะไรรึเปล่าตัวเล็ก”
แจ็คสันที่โผล่มาแค่ตากลอกตาไปมา เลิกผ้าห่มจับท่อนแขนผอมในเสื้อเชิ้ตสีขาวเป็นทางการกระตุกเบาๆให้มาร์คโน้มหน้าลงมาหา
ผงกหัวขึ้นจูบปากเบาๆ
“ไปทำงานดีๆนะครับ อย่าไประเบิดห้องทำงานล่ะ”
พอได้รับคำอวยพรจากคนรัก มาร์คก็ยิ้มหน้าบานเป็นกระด้ง
ก้มฟัดแก้มฟัดคอคนตัวขาวบนฟูกหมั่นเขี้ยวความน่ารัก
แจ็คสันร้องโวยวายผลักหัวผลักไหล่ชายหนุ่มเป็นพัลวัน
...กว่ามาร์คจะยอมออกไปทำงานก็จนปากจนแก้มว่าที่คุณแม่ช้ำไปหมดแล้ว...
“พี่มาร์คแม่ง”แจ็คสันบ่นงึมงำ
เพราะมาร์คเลยทำให้เขาตื่นซะได้ ทั้งที่อยากนอนต่อสักนิดแท้ๆ พยุงตัวลุกขึ้นช้าๆประคองท้องไม่ให้กระทบกระเทือน
ไม่ลืมลูบท้องผ่านเสื้อนอนตัวบาง ก้มหน้ายิ้มทักทายสิ่งมีชีวิตตัวจ้อยที่กำลังจะลืมตาดูโลกในไม่ช้านี้
“อรุณสวัสดิ์เบบี๊ วันนี้เป็นเด็กดีให้มาม๊านะครับ”
ครรภ์แปดเดือนใหญ่ซะจนแจ็คสันยังอดนึกกลัวไม่ได้...ไม่ได้กลัวท้องหรอก
แต่กลัวว่าตัวเองจะซกลกซนลนดื้อจนหกล้มไปต่างหาก ท้องแรกมันไม่ใช่เรื่องง่าย
ยิ่งกับผู้ชายอย่างแจ็คสันด้วยยิ่งแล้วใหญ่ กลัวเหลือเกินว่าจะมีอะไรผิดปกติกับเด็ก
ดีที่พี่คุณคอยตรวจสุขภาพครรภ์ให้ตลอดเลยพอเบาใจได้บ้าง
และเพราะท้องใหญ่มากแล้ว จะเดินขึ้นเดินลงบ้านก็ลำบาก
มาร์คเลยลงทุนแบกฟูกลงมาปูในห้องนั่งเล่น จะนอนจะเล่นก็อยู่บนฟูก สบายกันไป...สบายเกินไปหน่อยก็ตรงมีเครื่องทำความสะอาดบ้านแบบอัตโนมัติคอยเก็บกวาดบ้านให้ตลอด
ช่วงนี้แจ็คสันเลยแทบไม่ต้องขยับตัวอะไรเลย
...เทคโนโลยีล้ำสมัยมันก็ดี แต่มันก็ทำให้คนขี้เกียจมากเกินไปหน่อย...
แจ็คสันไม่อยากเป็นพวกขี้เกียจสันหลังยาว
บิดตัวคลายความปวดเมื่อยซ้ายขวา ลุกขึ้นเดินอุ้ยอ้ายๆไปทางห้องครัวเพื่อไปทำอาหารเช้า
พอค้นของสดออกมากองบนเคาน์เตอร์ก็เพิ่งนึกได้ว่าคนที่คอยกินอาหารเช้ากับเขาทุกเช้าออกไปทำงานเสียแล้ว
กวาดตามองไปรอบๆก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ บ้านหลังใหญ่
พอไม่มีคนตัวสูงคนนั้นเดินป้วนเปี้ยนไปมาก็เงียบเหงาเสียใจหาย
บอกตัวเองว่าควรทำใจให้ชิน เพราะต่อจากนี้มาร์คก็ต้องออกไปทำงาน
จะมาคอยดูแลประคบประงมเขา 24 ชั่วโมงเหมือนแต่ก่อนไม่ได้อีกแล้ว
โยนของสดเข้าตู้ หยิบน้ำส้มกับขนมปังสามแผ่นออกมาทาแยมอ้าปากกัดไว้
เดินถือแก้วน้ำส้มเดินอุ้ยอ้ายกลับไปนั่งกินบนโซฟาหน้าโทรทัศน์จอใหญ่ยักษ์ที่กำลังเสนอข่าวการเมืองชวนง่วง
บอกเครื่องตอบรับให้เปลี่ยนหมายเลขช่องไปช่องเพลงช่องโปรด
เคี้ยวขนมปังพลางโยกหัวไปตามจังหวะเพลง
แจ็คสันกินเสร็จพอดีตอนที่เจ๊เฟยโผล่เข้ามาในบ้าน
วันนี้หญิงสาวมาในชุดเสื้อยืดเกงเกงสามส่วนทะมัดทะแมง ถึงจะรู้จักกันไม่นาน
แต่เฟยก็มักจะมาคอยดูแลแจ็คสันเสมอเวลาที่มาร์คไม่อยู่บ้าน
พอมาเล่นมาเยี่ยมบ่อยๆเข้าเลยสนิทกันแบบไม่รู้ตัว ส่วนหนึ่งก็เพราะแจ็คสันเป็นคนเข้ากับคนง่ายด้วยละมั้ง
“นี่นายยังไม่กินข้าวอีกเหรอ?”เฟยถามหลังจากไปค้นตู้เย็นแล้วเห็นว่าของไม่พร่องและในซิงก์ล้างจานก็ไม่มีจานใช้แล้ว
“กินแล้ว ผมกินขนมปังไปสามแผ่นอ่ะ อิ่มแล้ว”แจ็คสันตอบทั้งที่ตายังติดอยู่กับเกมในมือถือ
เฟยหันขวับ ส่ายหน้าไม่พอใจ ยกของสดออกมาวาง ลงมือลับมีดก่อนจะแล่เนื้อหมู กลิ่นกระเทียมจากห้องครัวเรียกความสนใจจากคนท้อง
เจียเอ่อมองหญิงสาวที่กำลังทำอาหารในครัวงงๆ
“พี่เฟยทำอะไรอ่ะ”
“ทำอาหารให้นายกับหลานในท้องนายกินไงยะ
คนท้องมันต้องกินอาหารดีๆ ไม่ใช่ปล่อยตัวเองแบบนี้ ไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วนะแจ็คสัน”
คนท้องก้มลงมองท้องตัวเองลูบไปมาเบาๆ เขารู้ดี...แต่พอจะทำกับข้าวกินก็คิดถึงมาร์คนี่นา
เลยรู้สึกไม่หิวข้าวซะดื้อๆ เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น
เฟยรีบล้างมือเดินไปเปิดประตูบ้านให้แขกเจ้าประจำให้เดินเข้ามา
จูเนียร์เดินยิ้มแฉ่งเข้ามาพร้อมถุงส้มแมนดาริน เพื่อนสนิทวิ่งพรวดพราวเข้าหาคนท้องใหญ่
ก้มลงกับพื้นโบกมือทักทายเจ้าก้อนเนื้อในท้องเขาก่อนเพื่อนมันเสียอีก...
“สวัสดีครับหลานรัก”
“ทักกูก่อนไหม”
“พูดไม่เพราะเลย หลานอาต้องเป็นคนพูดเพราะๆนะครับ
อย่าเอาอย่างแม่”
“อ้าวไอ้นี่!”
“จุ๊จุ๊”จูเนียร์จุ๊ปากทำหน้าตากวนประสาทกระโดดมานั่งลงข้างเขา
กระแซะไหล่แซวเขาอย่างมีความสุข “ว่าที่คุณแม่ เป็นยังไงบ้างครับ รู้สึกแฮปปี้ไหม?”
แจ็คสันกลอกตาไปมา ฟาดหมอนคนแซวไปแรงๆแก้เขิน
“จะแฮปปี้กว่านี้ถ้ามึงไม่แซวจูเนียร์”
“โถ่ๆ อย่างงอนเนียร์เลยน้า น้องกากา ฮ่าๆๆๆๆ โอเคๆ
หยุดแล้วๆ”ยกมือยอมแพ้กับสายตากลมดุของคนข้างๆ รีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อเอาชีวิตรอด “ว่าแต่
หลานกูเพศอะไรวะ?”
“ไม่รู้ ไม่ตรวจ”
“อ้าว มันตรวจได้แล้วนี่”จูเนียร์ทำหน้าตาตกใจน่าดู
แต่แจ็คสันก็ยังส่ายหน้า ดูดน้ำส้มเข้าไปอึกใหญ่
“ตรวจได้แล้ว แต่อยากลุ้นตอนคลอดว่ะ พี่มาร์คก็เห็นด้วย
เลยไม่ให้พี่คุณบอก แต่...เออ ถ้าอยากรู้นักก็ไปดูของเยี่ยมของพี่คุณเลย มึงรู้แน่
อยู่มุมห้องโน่น”ชี้ไปทางกล่องมุมห้อง ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจนตัวสั่น (หืม?) จูเนียร์ก็วิ่งจู๊ดเดียวไปเปิดกล่อง
เจ๊เฟยที่ได้ยินก็รีบวิ่งมาดูด้วย ส่วนแจ็คสันที่รู้แล้วก็ส่ายหน้าเบาๆอยู่บนโซฟา
ของในกล่องมีแต่พวกของเล่นสร้างเสริมพัฒนาการ
พวกอิฐบล็อกหรือสีเทียนปลอดสารอะไรเทือนนั้น
แต่ที่พีคที่สุดก็คงเป็นเสื้อผ้าสีฟ้าและลายพรางทหาร…
...ไม่รู้เลยว่าเพศอะไร ไม่รู้เลยจริง...-*-
“คุณนี่ก็ขี้สปอยด์เหมือนกันแฮะ”เจ๊เฟยหัวเราะขึ้นมา
เดินกลับไปตักข้าวต้มใส่ชามยกมาให้คนท้องที่นั่งมองเอียนๆ
ทำท่าเหมือนไม่อยากกินเท่าไหร่
“กินลงไป เพราะเดี๋ยวเจ้าหนูในท้องนายจะต้องดิ้นแน่ๆ”
พูดไม่ทันขาดคำแจ็คสันก็ชะงัก
รู้สึกถึงแรงเตะเล็กๆในท้องตัวเอง
พอเอามือไปทาบเจ้าตัวเล็กก็จัดการเตะซ้ำๆจนเขาเจ็บจนหน้านิ่ว
“เตะม๊าแรง ม๊าเจ็บนะเบบี๊”
“เตะแรงนั่นแหละดี แสดงว่าเด็กแข็งแรง”เจ๊เฟยบอกพลางยื่นชามข้าวต้มเป็นเชิงบังคับให้เขากิน
แจ็คสันรับมันมากินช้าๆเอื่อยเฉื่อยซดน้ำรอเวลาให้ขนมปังในท้องมันย่อยเสียก่อน
หลังกินข้าวเสร็จแล้ว ทั้งสามก็จับกลุ่มเล่นเกมเศรษฐี
เกมแอคชั่นแข่งกัน หรือจะนั่งนอนเดินตามอัธยาศัยจนห้องนั่งเล่นยุ่งวุ่นวายไปหมด
เฟยลุกขึ้นเก็บกวาดห้องช่วยจูเนียร์ในขณะที่คนท้องโตก็นั่งแช่อยู่บนโซฟา เก็บนั่นนี่ช่วยตามจะสะดวกทำให้ได้
แจ็คสันละสายตาจากรายการโทรทัศน์มามองจูเนียร์ที่นั่งอ่านนิตยสารแม่และลูกอย่างสนอกสนใจอยู่ไม่ไกล
นิตยสารพวกนี้ก็ของเจ๊เฟยหอบจากโรงพยาบาลมาให้เขาทั้งนั้นนั่นแหละ
“อยากมีลูกก็ไปบอกพี่เจบีดิ มานั่งอ่านหนังสือ
ท้องมึงจะโตให้ไหม”
“แรง!”เจ้าแมวตัวใหญ่หันขวับมาขู่ฟ่อหน้าแดงก่ำ
“กูไม่ได้ไวไฟเหมือนมึงกับพี่มาร์คนะ”
“ก็เห็นเต๊าะกันไปเต๊าะกันมาก็เกือบปีแล้ว ก็แค่ถามดูก็แค่นั้นแหละ”แจ็คสันยักไหล่
ส่งข้าวต้มเข้าปากเคี้ยวแจ๊บๆกลืนทำหน้าตายกวนๆใส่เพื่อนสนิทที่มีสีหน้าคิดไม่ตก
ตาเรียวเหมือนแมวมองหญิงสาวที่เดินขึ้นไปนอกบ้าน พอแน่ใจว่าไม่มีใครแล้วก็เอ่ยถามเพื่อนเบาๆ
“นี่แจ็คสัน...มึงว่า 10 เดือน มันน้อยไปรึเปล่าถ้าจะคบกัน”
คนตัวเล็กกลืนข้าวในปาก วางมันลงโต๊ะเตี้ยด้านข้าง
กวักมือเรียกเพื่อนหน้าแมวให้มานั่งข้างๆ
“ไม่รู้ว่ะ มันขึ้นอยู่กับ 10
เดือนนั่นมึงกับพี่เจบีเรียนรู้กันมากน้อยขนาดไหน ผ่านเหตุการณ์อะไรมาด้วยกันบ้าง กูว่าบางที...เวลาก็ยังไม่เท่าสิ่งที่พวกมึงเรียนรู้กันและกันหรอก”
“ไม่น่าเชื่อ พอท้อแล้วสาระมาเต็มเชียว”
แจ็คสันบีบจมูกไอ้เพื่อนตัวดีด้วยความหมั่นไส้ “กูจริงจัง
ว่าแต่...ทำไมถึงได้ถามงี้วะ?”
“ก็...ไม่รู้ดิ
พอเห็นคู่มึงกับพี่มาร์คแล้วมันก็...อิจฉา...ไม่ใช่อิจฉาอยากได้นะเฟ้ย...แบบ
อิจฉาที่พวกมึงได้แต่งงานกันอย่างถูกกฎหมายอ่ะ”
เจ้าลูกหมาตาโตใส่เจ้าลูกแมว ตื่นเต้นตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน “มึงอยากแต่งงานกับพี่แจบอมเหรอ!?”
“กูก็รักของกูมาตั้งนานป่ะวะ ตอนแรกก็ไม่หวังอะไรหรอก
แต่พอเห็นคู่มึงมาไกลขนาดนี้ก็...เออ ก็อยากบ้างนั่นแหละ”พูดไปก็หน้าแดงไป แจ็คสันกับจูเนียร์เป็นเพื่อนกันมานาน
และพวกเขาไม่เคยมีเรื่องปิดบังกันอยู่แล้ว เวลาจะปรึกษาใคร ก็มาปรึกษามันนี่แหละ..
แจ็คสันทำปากโอ้โหล้อเลียน
ยิ้มร่าพอโดนแมวตัวเขื่อนขู่ฟ่อเข้าให้ “อยากก็ถามไปเลยดิ
มึงไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องมารอผู้ชายขอแต่งงานนะเว้ย”
“โหย ด้านตายอ่ะ”จินยองส่ายหน้าไม่เห็นด้วย
“กล้าได้กล้าเสียหน่อยเด้...”
พูดยังไม่ทันขาดคำดี เฟยก็ตะโกนมาจากหน้าบ้าน
“จูเนียร์!!! เจบีมารับแหนะ”
“พี่เจบีเลี้ยงลูกกรอกรึเปล่าวะมึง...”
“ไม่รู้เว้ย...”จูเนียร์ส่าหน้า ลุกขึ้นจากพื้น “เรื่องนั้นเดี๋ยวกูจะลองคิดอีกรอบแล้วกัน...”
“...ไปเลยไอ้เสือ...ไม่ดิ มึงเป็นแมวนี่นะ ไปเลยไอ้เหมียว!!”
“ดูปลุกใจเนอะ...”ทำหน้าปลงใส่เพื่อน ถอนหายใจเซ็งๆ
กระชับกระเป๋าขึ้นบ่าสูดลมหายใจเข้าลึกขณะเดินออกไปหาแฟนคนปัจจุบันของตน...
ต้องมีคนงงแน่ๆว่าพวกเขาไปคบกันตอนไหน ถ้าจะให้ย้อนไปก็คงเริ่มตกลงว่าจะลองดูๆกันตอนปาร์ตี้วันก่อนแต่งงานของคู่มาร์คสัน
ตกลงเป็นแฟนกันหลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ตอนที่เจบีพาเขาไปเที่ยวทะเล
ด้วยทัศนคติหลายๆอย่างที่ถึงจะไม่เหมือนกัน
ทะเลาะกันบ้างแต่ก็กลับดึงดูดเข้าหากันได้อย่างประหลาด เลยทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาค่อนข้างรวดเร็ว
...ตอนเจบีรู้ว่าเขาแอบชอบตัวเองมานานหลายปี
หมอนั่นก็หัวเราะจะเป็นจะตาย น่าบิดหูชะมัด...
เหลียวมองหาชายหนุ่มร่างสูงไม่นานก็เจอยืนเก๊กอยู่ระเบียงด้านนอก
วันนี้เจบีใส่ชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนสีซีดยืนเท้ามองวิวเมืองด้านล่าง
ใบหน้าหล่อเหลาแสนคุ้นเคยยิ้มบางๆขณะหันกลับมาหาเขา
จูเนียร์ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ นึกถึงคำของแจ็คสันก่อนจะออกมา
สูดลมหายใจเข้าลึก
...ถ้าไม่บุกถ้ำเสือ ก็ไม่ได้ลูกเสือสินะ...
“พี่เจบี... คือว่า...”
“จูเนียร์... แต่งงานกันเถอะ”
“เอ่ะ...”
...ใครจะรู้ว่าเสือจะคาบเอาลูกมาให้เขาเองแบบนี้บ้างล่ะ...
.
.
.
แจ๊คสันกับเฟยที่แอบมองอยู่หัวเราะคิกคักแปะมือกันอย่างดีใจแทนจูเนียร์ที่เขินบิดจนตัวเป็นตะปูเกลียว
...ในที่สุดเพื่อนเขาก็เป็นฝั่งเป็นฝาสักทีนะ...
เรื่องของเจบีและจูเนียร์นั้นกำลังเริ่มต้นชีวิตรักหวานสดชื่น...
แต่ชีวิตแต่งงานของแจ็คสันกับมาร์คกลับ...
.
.
.
“วันนี้ไม่กลับเหรอ...อืม ไม่เป็นไร ผมอยู่ได้”ตอบกรอกสายจากคุณสามีที่โทรกลับมารายานว่าวันนี้จะไม่ได้กลับบ้านเพราะติดแล๊ปทดลอง
“ตัวเล็ก~~พี่ขอโทษ”เสียงทุ้มลากยาวอ้อน
มาร์คชอบทำแบบนี้เวลาที่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังทำอะไรผิด แจ็คสันหัวเราะส่ายหน้าแม้อีกฝ่ายจะไม่เป็นอวัจนภาษาของเขาก็เถอะ
“ไม่เป็นไรน่า ผมอยู่ได้”ย้ำอีกรอบว่าอยู่ได้จริงๆ
“แต่ลูก...”
“ผมแค่ท้องนะ ไม่ได้เป็นคนพิการ อยู่ได้น่า”ดุคนคิดมากปลายสาย
“ก็ได้... พี่จะโทรหาบ่อยๆนะครับ
อย่าปิดเครื่องนะ ปิดบ้านปิดประตูปิดหน้าต่างทุกบาน อย่าเปิดประตูให้คนแปลกหน้า
อย่า...”
“โอ๊ยพอ!
ผมรู้น่า ไม่ใช่เด็กแล้วนะ บ้านนี้พี่เป็นคนสร้างระบบความปลอดภัยเองแท้ๆ
ไม่เชื่อใจสิ่งที่ตัวเองสร้างเลยรึไง”
“พี่ห่วงตัวเล็กนะครับ รักมากๆเลย พี่จะรีบกลับนะ”เสียงทุ้มเอ่ยบอกเสียงหงอยเหงากว่าทุกครั้ง
“รู้แล้วครับ ตั้งใจทำงานนะ รักเหมือนกันครับ”นิ้วป้อมกดวางสาย
วางมือถือเครื่องบางลงบนเคาน์เตอร์ เอื้อมมือไปปิดเตาแก๊ส ซุปเดือดในหม้อและกับข้าวเย็นของวันนี้คงเป็นหมัน
กวาดพวกผักที่เสียง่ายลงขยะ เก็บวัตถุดิบที่พอเก็บได้ลงในตู้เย็น เลือกเอานมขวดเล็กออกมาเจาะดื่มแทนข้าวเย็น
...เขาไม่อยากอาหาร ถ้ามาร์คไม่กลับมาทานด้วย...
...ก็รู้ว่ามันไม่ดี และช่วงนี้ก็เป็นบ่อยจนชักจะกลายเป็นนิสัยเสียๆของแจ็คสันแล้วด้วย...
โยนขวดนมเปล่าลงถังขยะ เดินอุ้ยอ้ายไปนั่งแหมะอยู่บนฟูก
บ้านเงียบซะจนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง และถ้าฟังดีๆจะได้ยิน... เสียงหัวใจเล็กๆจากในกาย...
“ขอโทษนะเบบี๊... มาม๊าเป็นมาม๊าที่ไม่ดีเลยเนอะ...”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น