Ficion By Silverfeather29

~ 9 ~ ความร้าวระบมและภาพความทรงจำที่ฉายขึ้นมาทันทีที่ลืมตาตื่น ทำเอาแจ็คสันอยากหลับใหลในความฝันไปชั่วนิรันดร์ ครางอื้อสะอื้นในลำคอเมื่อขยับกายไม่ได้ตามใจหวัง ข้อมือบางยังถูกเชือกหนังรัดผูกติดไว้ด้วยกัน แถมข้อเท้าซ้ายยังมีโซ่ล่ามเอาไว้กันอีกชั้น คนใจร้ายก็ยังเป็นคนใจร้ายวันยังค่ำ ...เขาทำผิดอะไร... โดนทารุณขนาดนี้เพราะอะไร มาร์คไม่บอกเขาเลยว่าทำไมเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ และแม้นมีเหตุผลมากมายขนาดไหน แจ็คสันก็ยังคงให้อภัยไม่ได้อยู่ดี กัดปากกลั้นเสียงสะอื้น เขาร้องไห้อีกครั้ง เมื่อลองขยับขาอ้าออกแล้วน้ำขุ่นขาวปะปนไปกับเลือดสีสดที่ค้างอยู่ช่องทางด้านหลังไหลเยิ้มออกมาเปื้อนผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่ เป็นหลักฐานชี้ชัดถึงความรุนแรงที่เกิดขึ้นเมื่อคืน “เจ็บรึไง?”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหู แจ็คสันสะดุ้งเฮือกใหญ่ ขยับกายจะหนีแต่ความเจ็บปวดร้าวแล่นขึ้นมา ทรุดฮวบลงไปกับที่นอน ปล่อยให้ร่างสูงย้ายร่างเข้ามาทาบทับอีกครั้ง ดวงตากลมโตแดงก่ำเพราะร้องไห้มองอีกคนอย่างตื่นตระหนก เอาหน้าซุกหมอนทันทีที่มาร์คทำท่าจะโน้มลงมาใกล้ หูบนเส้นผมนุ่มลู่ลงแนบติ

~ 8 ~ “ผมชื่อแบมแบม...ขอคุยกับท่านเรื่องคูสิทที่ท่านจับตัวไปหน่อยได้ไหมครับ...” “แบมแบม ! ” ยูคยอมที่เก็บผลไม้จากอีกด้านรีบวิ่งมาหาเพื่อนสนิทตัวเองทันทีที่รู้สึกถึงพลังแกร่งกล้าของเทพผู้ตกสวรรค์ เบิกตากว้างตกใจเมื่อเห็นร่างสูงสง่าซึ่งบนหลังมีปีกมังกรกางโอบรอบพื้นที่โดยรอบให้ตกอยู่ใต้เงามืด ดวงตาสีอเมทิสสวยก้มลงมามองพวกเขาด้วยสายตาของผู้ที่มีอำนาจมากกว่า รีบไปคว้าบ่าเล็กของเพื่อนสนิทตัวเองหวังจะพาหนี แต่แบมแบมกลัวสะบัดมือเขาออก “ปล่อยเขากลับคืนมาเถอะ ท่านขังเขาไว้กับท่านตลอดไม่ได้หรอก ! ” “ท่านทำอะไรพี่แจ็คสัน” “ข้ากินไปแล้ว”น้ำเสียงทุ้มต่ำเรียบนิ่งตอบกลับมา บางอย่างกำลังกดดันพวกเขาราวกับกำลังตอกย้ำถึงต่างชั้นของพลังระหว่างสัตว์ปีศาจอย่างพวกเขาและเทพปีศาจลูซิเฟอร์ “ผมไม่เชื่อ ! ”แบมแบมตะโกนตอบกลับไม่กลัวเกรง “ลิเวียธานยังติดต่อกับพี่แจ็คสันได้ เอาพี่ผมคืนมานะ ! ” “แบมแบม !!! ”ยูคยอมร้องเพื่อนเตือนสติ แบมแบมสะดุ้งเอือกเมื่อรู้ตัวว่าได้หลุดปากสิ่งที่ไม่ควรออกไปแล้ว แต่เหมือนจะแก้ไม่ทันแล้ว... ดวงตาส

~ 7 ~ “ จำไว้... เจ้าเป็นของข้า แจ็คสัน” ถ้อยคำที่มาร์คเอ่ยกับเขาก่อนที่จะยึดคางมนไปรับริมฝีปากบางที่แนบเข้ามากลืนกินพลังชีวิตอีกครั้ง เพียงแต่ครั้งนี้มันแปลกไป มันอ่อนโยนมากกว่าครั้งก่อนหรือครั้งไหนๆ มาร์คดันร่างเขาให้นอนลงกับที่นอนนุ่ม มือแกร่งยึดไหล่ทั้งสองข้างเอาไว้ เรียวลิ้นแตะพันพัวไปทั่วโพรงปากนิ่มที่เผยอค้างรับรสจูบอย่างไม่ขัดขืนเพราะความเคยชิน การดูดกินยาวนานจนกระทั่งร่างด้านใต้เหนื่อยอ่อนหลับใหลไปในที่สุด มาร์คผละริมฝีปากออกมาเลียปากตัวเองเล็กน้อย พึงพอใจกับรสสัมผัสที่ได้รับ อุ้มแจ็คสันที่หลับไปแล้ววางไว้บนเตียงด้านหนึ่ง เอนตัวลงนอนข้างๆ ปล่อยจิตใจให้ลอยไปกับกระแสห้วงความคิดและหลับตามไปไม่ช้า... แจ็คสันกระพริบตาปริบๆ ค่อนข้างงงงวยกับสภาพการณ์ในตอนเช้า ขยับกายไปมาไม่คุ้นชินกับสัมผัสเตียงอุ่นนุ่มที่ประคองหลังไว้ในยามเช้าแบบนี้นัก แน่ล่ะ ปกติก็นอนหลังขดหลังแข็งบนเศษผ้าเก่าๆนี่นะ หันไปมองใบหน้ายามหลับใหลของเจ้าของห้อง ใบหน้าหล่อเหลาสวยงามจนยากที่จะใครทานเทียมปรากฏอยู่ต่อหน้าเขา ผิวขาวสว่างราวกับสลักเสลามาจากหินอ่อนเนื้อเนียน จมูกโด่ง