[SF] TUAN TWINS RECONCILE THEIR LOVER [MarkSonYien]
TITLE:
TUAN TWINS RECONCILE THEIR LOVER
COUPLE:
MARK x JACKSON x YI EN [MarkSonYien]
RATE:
PG
WORD:
2,310
BY:
Silverfeather29 /@silverfeather29/
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TUAN
TWINS RECONCILE THEIR LOVER
วันเสาร์ผ่านไปแล้ว...
แจ็คสันตื่นขึ้นมาบนเตียงของตัวเองเมื่อนาฬิกาตีเวลาบอกเจ็ดโมงเช้าของเช้าวันอาทิตย์
รู้สึกหงุดหงิดที่ต้องตื่นขึ้นมาทำการบ้านทั้งที่ยังรู้สึกไม่สบายตัวไม่สบายใจแบบนี้
ร่างขาวในชุดเสื้อกล้ามสีดำกางเกงบอกเซอร์ลายการ์ตูนพลิกกายไปมาบนเตียงช้าๆ
ไม่อยากให้สะโพกตัวเองกระเทือนมากนัก
ความเจ็บทุเลาลงมากแล้วแต่ยังหน่วงๆพอให้รำคาญใจอยู่ตลอดๆ
นอนเล่นหนีความจริงอยู่สักพักก็ต้องลุกขึ้นมาเดินกะเพลกๆเข้าห้องน้ำไป
แจ๊คสันถอดเสื้อผ้าตัวเองออกสำรวจร่องรอยบนร่างกายตัวเองที่เริ่มเจือจางหายไปบ้างแล้ว
หวังว่าวันพรุ่งนี้จะหายไปหมด ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่อยากไปโรงเรียนให้เพื่อนมันล้อแน่ๆ
เหม่อมองตัวเองในกระจก คิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อวันก่อน
“ฮึก”
พอตื่นขึ้นมาแจ๊คสันก็ได้หลั่งน้ำตาทันที
ความเจ็บปวดแล่นมาจากบั้นท้ายร้าวมาตามสันหลัง เจ็บจนแทบขยับตัวไม่ได้
มือขาวจิกผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่กลั้นเสียงร้องไห้มองไปรอบๆไม่เจอใคร
นึกถึงเมื่อคืนที่มาร์คกับอี้เอินบอกว่าจะไปนอนข้างนอก...
กัดฟันยันตัวเองขึ้นนั่งบนเตียง ก้าวขาลงไปก่อน แต่เพียงยันกายจะลุกขึ้น
แข้งขาก็อ่อนแรงล้มลงบนพื้น แถมยังเอาก้นลง เจ็บยิ่งกว่าโดนชำเราครั้งแรก ร้องโอ๊ยลั่นบ้าน
น้ำตาแตกกันไปตามระเบียบ
“แจ๊คสัน/กากา”สองต้วนรีบวิ่งเข้ามาอุ้มคนรักขึ้นจากพื้นขึ้นมาวางบนเตียงเหมือนเดิม
ร่างเล็กเบ้หน้าแบะปาก ร้องไห้โฮเหมือนเด็กๆ
“เจ็บ...ฮึก”
“เจ็บมากไหม
ขอโทษๆ จะลุกทำไมไม่ตะโกนหาพี่ล่ะครับ หืม?”อี้เอินรีบเขามาลูบศีรษะเล็ก
ส่วนมาร์คพยุงหลังอยู่ด้านหลัง แจ็คสันเบี่ยงหนีผ่ามืออุ่น สะบัดหน้าไปมา มือขาวผลักอกพี่ชายสองคนให้ออกไปจากตัวเอง
กระเถิบร่างกายที่ยังปวดร้าวไปชิดหัวเตียงกอดตัวเอง
นั่งกอดเข่าซุกหน้าไม่อยากพูดอยากคุยกับใคร
เสียงสะอื้นดังขึ้นแผ่วเบาน่าสงสารจนอยากกอดปลอบ
...แต่แจ็คสันไม่อยากให้มาร์คกับอี้เอินเข้าใกล้...
เรื่องนี้แฝดรู้ดี
ถอยออกมายืนข้างเตียงช้าๆ
“เจียเอ่อจะกลับบ้าน
พาเจียเอ่อกลับบ้าน”
แน่นอนว่าแฝดไม่เห็นด้วย
แต่สุดท้ายก็ต้องยอมอุ้มเขากลับบ้านอยู่ดี มาร์ควางเขาลงบนเตียงแผ่วเบา
ในขณะที่อี้เอินหายามาวางไว้ข้างเตียง บอกว่าให้โทรหาถ้าต้องการอะไร
แน่นอนล่ะว่าแจ๊คสันไม่โทรไปแม้จะต้องคลานเข้าห้องน้ำเองก็เถอะ...
...เพราะตอนนี้แจ๊คสันกำลังหนีหน้าแฝดต้วนอยู่...
...รอบนี้ไม่ยกโทษให้ง่ายๆหรอกนะ
บอกไว้เลย...
.................................
แจ๊คสันไม่ยอมเจอหน้าแฝดต้วนแล้วสามวัน
สามวันในที่นี้หลังจากที่วันเสาร์ที่แจ๊คสันตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองเจ็บสะโพกจนเดินไม่ได้
กลายเป็นคนพิการที่ต้องให้มาร์คกับอี้เอินพาเดินไปไหนมาไหน
ร้องไห้ให้พวกเขาไปส่งบ้านแถมไม่ยอมให้พวกเขาดูแลอีก
วันอาทิตย์ก็ขังตัวเองอยู่ในห้อง กำชับแม่บ้านไว้อย่างดีว่าห้ามให้พวกเขาขึ้นไปกวน
พอวันจันทร์ไปดักหน้าบ้านหวังจะง้อตอนเดินไปโรงเรียนพร้อมกัน
แม่บ้านก็ลงมาบอกพวกเขาว่าแจ๊คสันจะไม่ไปโรงเรียนซะงั้น จนวันนี้วันอังคารแล้วที่พวกเขายังไม่ได้เจอหน้าคนรักเต็มๆเลย
ตอนนี้แฝดต้วนกลายเป็นซอมบี้ในห้องสภาไปแล้ว
เจบีมองร่างท่านประธานทั้งสองที่นั่งฟุบโต๊ะท่าทางหมดอาลัยตายอยากในชีวิตอย่างนึกสมเพช
ก็มันไปแกล้งน้องแรงๆก่อน
น้องจะโกรธก็ไม่แปลกล่ะ -*-
“เจบี”มาร์คเรียกเพื่อนตัวเองทั้งที่ยังนั่งก้มหน้าฟุบโต๊ะทำงาน
“ว่า...”
“แจ็คสันกินอะไรเป็นข้าวเที่ยง”
“ข้าวกับซุปสาหร่าย
ทำไม?”เขาตอบ
แต่อย่าเพิ่งคิดว่าเจบีคนนี้เป็นไอ้พวกโรคจิตตามติดชีวิตแฟนเพื่อนเลยนะครับ
ก็ไอ้สองแฝดนี่แหละที่บังคับเขาให้ไปตามติดชีวิตน้องแทนพวกตัวเองที่พออยู่ในรัศมีสายตาของแจ็คสันเมื่อไหร่
ก็จะโดนเดินหนีทุกครั้งไป จนต้องถ่อมาขอร้องเขานี่แหละ
...ขออีกรอบ สมน้ำหน้า...
“กินแค่นั้นจะไปอิ่มอะไรเล่า...”อี้เอินพึมพำ
นิ่งไปสักพักก่อนสองแฝดมันจะเป็นบ้าเป็นหลังขยุ้มหัวตัวเองจนยุ่ง แหกปากร้องใส่กันและเอาหัวโขกพื้นโต๊ะดังปึก...
…อาการมันหนักขึ้นทุกทีๆแล้วว่ะ
-*-
“เจบี”ร่างบางของจูเนียร์เดินเข้ามาในห้องสภา
เบ้ปากเมื่อเห็นสภาพท่านประธานนักเรียนที่เคารพแล้วค่อยย่องมาหาคนรักตัวเอง
“แจ๊คสันเหมือนจะไม่ค่อยสบาย
ตอนนี้อยู่ห้องพยาบาล...”
“ว่าไงนะ!!!”
ขนาดกระซิบเสียงเบาพวกมันก็ยังอุตส่าห์ได้ยิน
วิ่งออกไปจากห้องสภาอย่างเร็ว ไม่ต้องให้เดายาก พวกมันเลยว่าจะไปไหน
...กูล่ะหมั่น
-*-...
แจ๊คสันนั่งนวดข้อเท้าตัวเองอยู่บนเตียงห้องพยาบาล
จิ๊ปากขัดใจที่ดันใจลอยคาบพละจนเท้าแพลงมาแบบนี้
ถามว่าใจลอยเรื่องไหน...มันก็มีเรื่องเดียวนั่นแหละ -*-
ปึง!!!!
“แจ็คสัน!!/กากา!!”
...ผมว่าต้องถามแฟนตัวเองแล้วล่ะว่าเลี้ยงรักยมไว้จริงๆรึเปล่า...
แอบทำหน้าเหม็นเบื่อ
กลับมาตีหน้านิ่งเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ ไม่สนใจสายตาที่มองมาทั้งสองคู่
“ขาแพลงเหรอครับ?”อี้เอินมองมือขาวที่ยังนวดข้อเท้าที่เหมือนจะบวมนิดๆอยู่
ดวงตากลมเงยหน้าขึ้นไปมอง พยักหน้านิดๆแล้วก้มลงนวดเท้าตัวเองต่อ
“พี่นวดให้ไหม?
นวดแบบนั้นมันจะเจ็บมากขึ้นนะ”
มือเรียวของมาร์คถือวิสาสะจับข้อเท้าเล็ก
แจ๊คสันกำมือแน่นหลบมือที่คิดจะประกบมือเขาเมื่อครู่ บุ้ยปากใส่ต้วนคนพี่
แต่ก็ไม่ได้เอ่ยว่าอะไรเมื่อร่างสูงลงมือนวดข้อเท้าให้เขาอย่างพยายามออมมือที่สุด
แจ๊คสันรู้ดีว่ามาร์คน่ะมือหนักขนาดไหน
เบาได้ขนาดนี้ก็แสดงว่าเจ้าตัวตั้งใจมากๆแล้ว
“น้ำครับ”อี้เอินยกแก้วน้ำเย็นมาให้เขา
แจ๊คสันเงยหน้ามองชั่งใจชั่วครู่แต่ก็รับมาดื่มแต่โดยดี
มาร์คกับอี้เอินสบตากัน
ยินดีที่แจ๊คสันเริ่มใจอ่อนให้พวกเขาเข้ามาดูแลเหมือนเดิมบ้างแล้ว ถึงจะยังทำหน้าปั้นปึงปิดปากเงียบไม่พูดไม่จาแบบนี้ก็เถอะ
ผิดวิสัยเด็กช่างจ้อจริงๆน้า เฮ้อ~~~
คาบบ่ายเริ่มแล้ว
มาร์คแบกแจ๊คสันขึ้นหลังพาไปส่งที่ห้อง
คนตัวเล็กทุบหลังเป็นเชิงให้ปล่อยลงตรงหน้าห้องไม่ยอมให้ไปส่งถึงในห้องเรียน
แจ๊คสันที่เดินขากะเพลกเข้าไปในห้องอยู่ในสายตาของมาร์คกับอี้เอินตลอดเวลา
สะดุดทีก็สะดุ้งโหยงที ถอนหายใจเฮือกเมื่อแจ็คสันประจำที่เรียบร้อยแล้ว ตากลมจ้องมองมาเหมือนจะบอกว่าให้ไปได้แล้ว
นั่นแหละร่างสูงสองร่างถึงได้เคลื่อนบ้ายตัวเองกลับห้องไป
“นี่มึงยังไม่หายโกรธพวกพี่ต้วนเขาอีกเหรอวะ?”พีเนียลหันหน้ามาถามเพื่อนตัวเองที่เลิกคิ้วสูง
“ยัง”
“แม่มใจร้ายว่ะ
ดูพวกพี่แกห่วงมึงมากเลยนะเว้ย”นิคโคลัสช่วยพูดด้วยอีกแรง
ก็ท่าทางสองคนเมื่อกี้มันน่าสงสารใช่น้อยที่ไหน
เป็นไปได้คงอุ้มเพื่อนเขามาถึงโต๊ะแล้วมั้งนั่น
“ใครให้มาใจร้ายกับกูก่อนละ”คิ้วเรียวขมวดแน่นเมื่อคิดไปถึงสาเหตุ
“แล้วสรุปมันเรื่องอะไรวะ
ทำไมไปโกรธพี่แกขนาดนั้น นี่พวกกูยังไม่รู้เลยนะเว้ย”
“หื่นกามเกินขนาด...เอากูจนเดินไม่ได้
มันน่าให้กูโกรธไหมล่ะ?”พูดเสียงเบา แต่ไอ้สองหน่อจอมแสบก็ยังได้ยิน หน้าเน่อแดงไปตามระเบียบแต่ก็ไม่วายแซวให้คนขี้งอนได้อาย
“มีผัวสองคนก็ต้องนิดนึงล่ะครับน้องหวัง
มึงก็จะไปโกรธพี่เขาอะไรนานขนาดนั้นวะ”
“สัด! มึงเพื่อนกูป่ะ?”
“เออ
เพื่อนมึงนี่แหละ แต่กูอยู่ข้างพวกพี่ต้วนว่ะ 55555555”
แล้วทั้งนิคโคลัส
ทั้งพีเนียลก็โดนไอ้เดี้ยงแจ๊คสันถีบเก้าอี้กันไปทั้งสองคน
...เดี้ยงเป็นเพื่อนกูเดี๋ยวนี้เลยนะ
ไอ้เพื่อนเลววว...
เลิกเรียนแล้ว
แจ๊คสันกำลังเก็บของลงประเป๋า
ดวงตากลมเผลอเหลือบไปมองหน้าห้องที่ไม่ปรากฏร่างสูงที่ตัวเองอยากให้มารออยู่ตรงนั้น
พองลมเข้าแก้มเป็นปักกะเป้าน้อยแล้วปล่อยลมออกดังฟู่ว
หยิบหนังสือการ์ตูนใต้โต๊ะออกมาอ่านเล่น บอกตัวเองว่าไม่ได้รอใคร
แค่ไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ก็แค่นั้น
แสงแดดสีส้มยามเย็นส่องเข้ามาในห้อง
พร้อมๆกับเพื่อนในห้องที่เดินออกไปทีละคน จนเหลือแจ๊คสันคนเดียว ห้องเรียนว่างเปล่ายิ่งทำเอาเขาใจหาย
มองนาฬิกาบอกเวลาห้าโมงเย็นสิบนาที
...ไม่มาจริงเหรอ?...
ไม่อยากยอมรับว่าตัวเองงี่เง่าหรอก
มีที่ไหนงอนเขาอยู่ แต่รอให้เขามารับน่ะ
ถอนหายใจเฮือก
พยุงกายลุกขึ้น แบกกระเป๋าขึ้นหลัง เดินกะเพลกๆออกจากห้องไป
บรรยากาศยามเย็นของอาคารเรียนร้างผู้คนทำเอาแจ๊คสันขนหัวลุก อาการคนกลัวผีกำเริบ
ก้าวเร็วๆอยากออกไปจากตึกเรียน แต่ร่างกายก็ไม่เอื้อให้ทำแบบนั้นเอาเสียเลย
ขนอ่อนด้านหลังลุกวาบ
ได้ยินเสียงรองเท้าและเสียงหอบหายใจดังมาจากด้านหลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
เหงื่อกาฬผุดพรายทั่วใบหน้าซีดเผือก ความกลัวเร่งให้เกิดความคิดไปต่างๆนานา
ขาไม่สมประกอบเริ่มออกวิ่งไปตามทางเท้าไร้ผู้คน
ในใจคิดเพียงแต่จะออกไปให้เร็วที่สุด
กรีดร้องลั่นเมื่อข้อมือโดนฉุดกระชาก
ใบหน้าฝังลงบนอกอุ่นชื้นเหงื่อของใครบางคนแน่น เสียงหอบหายใจในระยะประชิด
กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคย
“วิ่งทำไม
เดี๋ยวขาก็แพลงอีกหรอก”เสียงทุ้มต่ำปนไปกับเสียงหอบดังขึ้นเหนือศีรษะเขา
ตากลมเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่กำลังโอบกอดเขาอยู่
...มาร์ค?...
“ขอโทษนะ
พวกพี่ติดประชุมสภา
รอนานรึเปล่า?”อี้เอินที่วิ่งตามมารีบอธิบายทั้งที่ยังหอบหายใจไม่แพ้แฝดพี่
ที่แท้ไอ้เสียงที่เขากลัวเมื่อกี้ก็คือเสียงสองแฝดที่วิ่งจะตามเขาให้ทันต่างหาก
ขาด้านที่แพลงเริ่มเจ็บขึ้นมาอีกแล้ว น่าจะเป็นแรงกระเทือนที่ฝืนวิ่งเมื่อครู่แน่ๆ
แจ๊คสันนิ่วหน้าจนแฝดต้วนสังเกตได้
“ให้พี่อุ้มไปส่งบ้านนะ”
“...”พยักหน้าแผ่วเบา
ก็ไม่อยากเดินกลับเองจริงๆนั่นแหละ
รอยยิ้มกว้างเห็นเขี้ยวขาวปรากฏบนใบหน้าคนทั้งสองคน
มาร์คย่อตัวรับร่างเล็กขึ้นมาบนหลัง ส่งกระเป๋าไปให้อี้เอินถือ
ทั้งสามออกเดินไปเงียบๆตามทางที่ไร้ผู้คน
พอถึงหน้าโรงเรียนก็เปลี่ยนให้แจ๊คสันไปอยู่บนหลังของอี้เอินเดินสลับแบบนี้ไปเรื่อยๆไม่ให้รู้สึกเหนื่อยจนเกินไป
“อยากกินเค้กพุดดิ้ง”เสียงแหบห้าวเอ่ยในขณะที่พวกเขาเดินผ่านร้านขายเค้กระหว่างทางกลับบ้าน
เป็นประโยคแรกของวันที่เรียกร้อยยิ้มกว้างของมาร์คและอี้เอิน
หัวเราะแผ่วเบาตอนที่ร่างเล็กยืนทำหน้ามุ่ยอยู่หน้าตู้เค้กเพราะเลือกไม่ถูกว่าชอบแบบไหนมากกว่ากันจนต้องซื้อทั้งหมดแทนที่จะซื้อแค่พุดดิ้งเค้กก้อนเดียว
กระโดดขึ้นหลังต้วนคนพี่อีกรอบออกเดินกลับบ้านต่อไป
เสียงแหบฮัมเพลงอารมณ์ดีเพราะได้ซื้อเค้กตลอดทั้งทาง
ก็เหมือนแฝดต้วนที่ยิ้มไปตลอดทางเพราะท่าทางน่ารักไม่รู้ตัวของคนรัก
วางแจ๊คสันลงหน้าบ้าน
ยื่นถุงเค้กและกระเป๋าให้ร่างเล็กที่เอามาถือ
หัวกลมผงกเป็นเชิงขอบคุณและกลับเข้าบ้านไป
มาร์คกับอี้เอินมองหน้ากันถอนหายใจเฮือก
ตั้งใจว่าจะกลับไปปรึกษาถึงวิธีง้อกันต่อทันทีที่กลับถึงบ้าน
แต่ไม่ทันจะได้หมุนตัวกลับ ประตูบ้านสีขาวก็เปิดออกมาอีกครั้ง
ใบหน้าหวานโผล่ออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้างจนดวงตากลมเป็นสระอิ แก้มกลมแดงระเรื่อ
“พรุ่งนี้มารับผมไปโรงเรียนด้วยนะ”
พูดแค่นั้นแล้วหลบเข้าไปในบ้านตัวเองอีกรอบ
ปล่อยให้แฝดต้วนหัวเราะร่าดีใจอยู่หน้าบ้านแบบนั้น
...หายงอนแล้วน่ะสิ
ตัวเล็กของพวกเขาน่ะ...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น