[SF] HAIR LIPS and EYE [MarkSon]

TITLE: HAIR LIPS and EYE

COUPLE: MARK x JACKSON [MarkSon]

RATE: PG-15

WORD: 2,314

BY: Silverfeather29 /@silverfeather29/

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

HAIR LIPS and EYE

“เหม่ง ทำหน้าบูดไปได้” ไอ้หลีดฟันงาม

“เหม่งฮยองฮะ มาทานข้าวเหอะ” ไอ้หมียูค

“เหม่งฮยองงง ซื้อหนมให้กินหน่อยย” ไอ้2แบม

“เหม่ง เก็บรองเท้า” ไอ้ออมม่าหน้าเหี่ยว

“เหม่งพ่องงงงงงงงง!!!”

เสียงห้าวตวาดลั่น แต่แทนที่ไอ้ตัวแสบทั้งหลายในห้องจะหยุดล้อกลับยิ่งระเบิดเสียงหัวเราะกันลั่น  แจ็คสันกระทืบเท้าฮึดฮัดเดินกลับห้องตัวเอง มือขาวเกาศีรษะโล่งของตัวเองด้วยความไม่ชิน ไว้ผมยาวมาตั้งนานจะตัดสั้นทีก็เล่นเกรียนติดหนังหัวเลย อันที่จริงแจ็คสันก็ชอบมันนะ ถึงไม่รำคาญผมหน้าม้าเหมือนแต่ก่อนแล้วก็จริง แต่บางอย่างมันแปลกๆไปจนตัวเขาเกิดอาการหงุดหงิดงุ่นง่านเหมือนตอนนี้ไง

ภายในห้องว่างเปล่ามองฟูกขาวที่มีแต่ตุ๊กตุ่นตุ๊กตาแสนน่ารักโอบรอบทั้งที่ผนังด้านหนึ่งเต็มไปด้วยเสื้อผ้าสไตล์ฮิปพอพดาร์คเรียงรายราวกับร้านขายเสื้อผ้า มองไปมาจนไม่มีอะไรจะมอง ก็ไม่รู้จะมองทำไมในเมื่อห้องมันก็เป็นแบบนี้เหมือนทุกวัน ทรุดตัวนั่งบนฟูกเปล่าของตัวเองเพราะเครื่องนอนถูกขนไปไว้ในบ้านรายการรูมเมทเสียมาก จะเหลือก็แค่ตุ๊กตาของแฟนคลับและหมอนเน่าๆที่ใครบางคนยึดเอาไว้ไม่ให้เขานำไปด้วย

แจ๊คสันเบ้ปากเมื่อคิดถึงใครอีกคนที่ว่านั่น เหลือบมองหมอเน่าที่อิงอยู่ข้างหมอของอีกฟูก ดึงมันมาแนบตัวกดใบหน้าลงไปแน่น กลิ่นหอมน้ำยาซักผ้าปนกลิ่นตุๆ ฮ้า คิดถึงจัง~

นั่งหยิบมือถือออกมากดเข้าอินสตราแกรมพิงพนักเล่นอย่างอารมณ์ดี ค้นหาชื่อ Jackson Got7 ไม่ต้องรอจนวงกลมเวียนครบสามรอบผลการค้นหาก็เด้งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว คิ้วขมวดเมื่อเห็นภาพที่สนามบินตอนเขาบินไปญี่ปุ่น อันที่จริงมันก็หลายวันแล้วแต่ดูเหมือนว่าภาพนั้นจะเป็นประเด็นไม่สุดเสียที มองแคปชั่นก็มีแต่เรื่องผมกับหัวกับหมวก นี่เขาแค่ตัดผมนะ ไม่เห็นเป็นเรื่องแปลกเลย! ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแฟนคลับถึงได้กรีดร้องกระหน่ำอีโมร้องไห้หาผมขนาดนี้

เหมือนกับใครคนนั้นที่พอเห็นผมไถหัวครั้งแรกก็บ่นไม่หยุดตั้งแต่ก่อนขึ้นครั้ง บนเครื่อง ยันลงจากเครื่องก็ยังไม่หยุด ที่เห็นภาพคุยๆกันนั่นไม่ได้กระหนุงกระหนิงกันนะครับ ปากใต้มาร์สดำนั่นบ่นใส่หูผมรัวราวกับปืนกลเลยล่ะ ใครกล้าบอกว่าหมอนั่นพูดน้อยกัน โอ้โหหหหหห!!! ไม่อยากจะแซด คำบ่นคำด่าไม่ซ้ำอ่ะคิดดู!!!

บ่นในใจคนเดียวจนไม่ได้สังเกตเจ้าของห้องอีกคนที่เดินเข้ามาอย่าเงียบเชียบ ดวงตาเรียวสวยมองเด็กน้อยผมเกรียนทรงผมขัดใจป๋า (?) ที่เอาแต่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ไม่ได้มองความเป็นไปของโลกรอบตัวเลยสักนิด แถมปากแดงๆนั่นยังบ่นหงุบหงิบๆอย่างที่ไม่ต้องบอกกู้ว่ากำลังด่าว่าผมนั่นแหละ มาร์คส่ายหน้าเซ็งๆ วางกระเป๋าลงบนฟูกเพื่อให้เด็กบางคนรู้ถึงการมีตัวตนของเขา

ดวงตากลมเงยขึ้นมามองเขา แล้วก็เบนหน้ากลับลงไปเล่นโทรศัพท์ต่อ ดูทำเข้ามันน่าบ่นไหมล่ะ?

“แจ็คสัน ฉันกลับมาแล้ว”

“อื้ม...แล้วไง”

“แจ็คสัน”

“ค๊าบๆ กลับมาแล้วเหรอค๊าบ มาร์คฮยองงง”พูดยืดทำหน้ามุ่ยใส่เขาแล้วกลับไปเล่นโทรศัพท์ต่อ

“ในโทรศัพท์นั่นมีอะไรดีรึไง?”

“ไม่มีอ่ะ แต่ขี้เกียจคุยกับฮยองเฉยๆ”

“หืม?...”เลิกคิ้วสงสัย เดินไปนั่งข้างๆเด็กดื้อที่เขยิบหนีแต่ก็หนีได้ไม่ไกลเพราะมาร์ครั้งเอวไว้ก่อน “แล้วทำไมถึงไม่อยากคุย”

“ขี้เกียจฟังคนแก่บ่น”แจ็คสันเงยหน้าขึ้นมามองเขาแล้ว คิ้วเข้มขมวดเป็นเชิงไม่พอใจแต่ถึงอย่างนั้นหน้าแจ็คสันก็เป็นแบบนี้ตลอดนั่นแหละนะ

“ก็แล้วตัดผมทำไมล่ะ”

“ก็บอกแล้วว่าสไตล์ลิสนูน่าตัดให้อ่ะ! แบมแบมก็ตัด จินยองก็ตัดไม่เห็นพี่บ่นแบบผมเลย มีอะไรก็หัวผมมากป่ะ!”เผลอขึ้นเสียงใส่ด้วยความรำคาญที่โดนเซ้าซี้ มาร์คชะงักนิ่ง ใบหน้าเรียบเฉยขึ้นมาทันใด คนตัวเล็กที่เพิ่งรู้ตัวเบิกตาโตตกใจที่ตัวเองเผลอทำแบบนั้นใส่ แขนขาวยึดมอคนที่ผุดลุกจะเดินออกไปแน่น

“ฮยอง ผมขอโทษ”

“ขอโทษทำไม?”มาร์คหันมามองแต่นั่นทำเอาแจ็คสันใจไม่ดี “ถ้านายรำคาญฉันจะได้ไม่มายุ่งไง”

“ฮยองไม่ใช่อย่างนั้นนะ!!”

แต่มาร์คเดินออกไปแล้ว ทิ้งคนตัวเล็กให้ยืนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบปัจจุบันทันด่วน เดี๋ยวนะ เรื่องมันเกิดจากอะไร เพราะอะไร เพื่ออะไร???? ตกลงเขาผิดใช่ไหม? แต่มาร์คก็ผิดเหมือนกันที่เอาแต่เซ้าซี้เขา งานนี้เขาไม่ขอโทษก่อนนะโว้ย ยังไงก็ไม่เด็ดขาด!!!!!!!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

...ถึงจะพูดว่าอย่างนั้นก็เถอะ...

แจ็คสันพาตัวเองกลับมาที่บ้านพักรวมกันของรายการรูมเมทด้วยท่าทีหงอยๆ รายการที่เขาถ่ายทำอยู่ แล้วต้องมาอาศัยมานอนอยู่ที่นี่ จะได้กลับหอพักก็ตอนมีงานเท่านั้น ซึ่งเมื่อกี้ตอนออกจากหอพักมาก็ไม่เห็นมาร์คมากอดส่งอย่างทุกที ถามจินยองก็บอกว่ามาร์คไปข้างนอก ทั้งๆที่ก็รู้ว่าเขาจะมารูมเมทแล้วเนี่ยนะ!!

…นี่โกรธกันจริงๆหรือไง...

มองหน้าจอมือถือที่ตั้งวอลเปเปอร์เป็นภาพลายสีดำเท่ๆไม่มีอะไรน่าสนใจนิ่ง มือจะกดเข้าโปรแกรมแชทก็ชะงักไว้เพราะไม่รู้ว่าจะคุยอะไร จะโทรไปยิ่งไม่ต้องพูดถึง

...แล้วสรุปนี่โกรธกันเรื่องอะไรวะ?...

ถ้าแค่เรื่องตะคอกใส่มันไม่น่าจะเป็นประเด็นได้ขนาดนี้ไง เขากับมาร์คเล่นกันแรงๆแบบนี้ตลอด เผลอตะคอกใส่ก็หลายครั้ง แต่ทุกครั้งเขาจะขอโทษทันทีนะ มาร์คก็ยิ้มบอกไม่เป็นไร แต่รอบนี้ไหงมาโกรธกันจริงๆได้วะ? หรือมันมีเรื่องอื่นที่มาร์คโกรธกันล่ะ?

แจ็คสันเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ โค้งทักทายพี่ๆคนอื่นในบ้าน แล้วเดินเข้าห้องตัวเอง ร่างสูงเพรียวของคังจุนนอนเอกเขนกอ่านหนังสืออยู่บนฟูกของตัวเอง รูมเมทใหม่ทักทายเข้าด้วยรอยยิ้มกว้างดูอบอุ่น แจ็คสันเหมือนจะตาฝาดซ้อนทับภาพของใครบางคน สะบัดหน้าแล้วยิ้มทักทายน้ำเสียงรื่นเริงเหมือนเคย

เขาพยายามทำตัวให้เหมือนเดินมากที่สุด คือบ้าๆบอ เอนเตอร์เทน เอ๋อๆเบลอๆตอนที่ไม่เข้าใจอะไรบางอย่าง ทุกคนในบ้านก็ทำตัวปกติ แต่ประเด็นพิเศษวันนี้ดูเหมือนจะเป็นทรงผมของเขาที่เปลี่ยนไป คนนั้นคนนี้พยายามจะถอดหมวกผมออกเพราะอยากดูทรงใหม่ แต่ผมก็หลบเลี่ยงตลอด ไม่ใช่อะไร อาย -////- ยังไม่ชินอ่ะครับ เข้าใจแจ็คนะ (ทำตาลูกหมาขี้อ้อน)

ถึงเวลานอนแล้ว คังจุนหลับไปแล้ว แจ็คสันกำลังจะเข้านอน หยิบมือถือขึ้นมากดโปรแกรมแชทด้วยความคุ้นมือ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขากับมาร์คทะเลาะกันอยู่ มองหน้าเตือนข้อใหม่ก็ไม่พบคนที่มักจะบอกราตรีสวัสดิ์เขาทุกครั้งก่อนนอน มันว่างเปล่า...

ใบหน้าหวานยู่เข้าเล็กน้อย ไม่คุยก็ได้วะ! โยนมือถือลงที่เดิม สะบัดผ้าห่มคลุมโปงนอนทั้งอย่างนั้น แต่ทำยังไงก็นอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาบนฟูก จะตีสองอยู่แล้วแต่ตาเขายังใสบริ๊ง สมองยังตื่นตัวแจ่มจ้าราวกับตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวัน

...เหงาชะมัด...

สุดท้ายก็ต้องตัดใจคว้ามือถือขึ้นมาใหม่ เข้าโปรแกรมแชท กดยิกๆหาใครบางคนที่อาจจะช่วยเขาได้

WANGGAGA : 2แบม นอนยัง?

BAMMY : นอนแล้วววววววววววววววววววววววว

BAMMY : ฮยองทักมาทำไมดึกดื่นเนี่ยยยยยยยยย

WANGGAGA : มาร์คฮยองนอนยัง?

BAMMY : ไม่ถามกันเองอ่ะ

WANGGAGA : เออน่า

BAMMY : นอนตั้งแต่สองทุ่มแล้ว! ให้แบมนอนได้ยัง ง่วงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

------ BAMMY OFFLINE ------

0-0        

-*-           

๐l๐

ถ้าจะออฟไลน์หนีแบบนี้ไม่ต้องบอกประโยคสุดท้ายนะแบม แล้วมาร์ฮยองนี่อะไร นอนตั้งแต่สองทุ่ม รีบนอนไปกินติ่มซำในฝันรึไงคร๊าบบบบบ คนนึงนอนไม่หลับเนี่ยยยย จะรู้บ้างไหม? ห่วงกันบ้างป่ะ? แม่ง!!!!! ไม่สนแล้ว!!! แต่ก่อนอื่นต้องเข้าไปเกรียนสักหน่อย ไม่งั้นวันนี้นอนไม่หลับแน่ๆ -*-

มาร์คนอนหลับตาอยู่บนฟูกในห้องคนเดียว แค่หลับตาแต่ผมยังไม่หลับหรอกนะ หลับไม่ลง รู้สึกวันนี้ตัวเองงี่เง่าแปลกๆ ทะเลาะกับน้องเรื่องไม่เป็นเรื่อง  แจ็คสันก็ขอโทษแล้วเรื่องที่เผลอตวาดใส่ ซึ่งเอาจริงๆมันก็เป็นปกติของเขานั่นแหละ ที่พอผมไปกวนมากๆคนใจร้อนขี้โวยวายอย่างแจ็คสันก็จะขึ้นเสียงบ้าง ผมเลยไม่โกรธ เพราะที่จริงผมตั้งใจกวน (พี่มาร์คคะ -*- ) ตอนนั้นมันก็น้อยใจ มันก็โกรธนั่นแหละ อยากลองเมินน้องดูบ้าง

แล้วเป็นยังไง?....

ตอนนี้ก็แพ้ตัวเอง

...เหงาชะมัด...

เสียงเตือนข้อความแชท เรียกให้ผมลืมตาขึ้นมองหน้าจอมือถือที่สว่างวาบ ลังเลใจนิดหน่อย แต่ก็เอื้อมมันมาดู

แล้วคาดผิดที่ไหน มีเด็กขี้เหงาบางคนทนความเหงาไม่ไหวด้วยล่ะ หึหึ

WANGGAGA : มาร์คต้วนคนกาก แบร่~~~~~~~~~~~

MARK : ไม่นอนรึไงเด็กดื้อ

WANGGAGA : ฮยองล่ะทำไมไม่นอน

MARK : นอนไม่หลับ

WANGGAGA : …

WANGGAGA : ผมก็นอนไม่หลับ

 MARK : อืม

WANGGAGA : ฮยอง

MARK :  หืม

WANGGAGA : เดี๋ยวเจอกันนะ...

------ WANGGAGA OFFLINE ------

มาร์คทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตัวเล็กบอก แต่สักพักก็หัวเราะลั่น เมื่อมีเสียงเมเนเจอร์ฮยองร้องวุ่นวายเอะอะอยู่ด้านนอก ได้ยินคร่าวๆแค่ว่า

‘แจ็คสันโทรมา’

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

มาร์คกอดคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนในห้องของพวกเขา แจ็คสันหลับไปแล้ว ดวงตากลมใสที่เขาหลงรักซ่อนอยู่หลับเปลือกตาบาง สีหน้าของแจ็คสันดูเหนื่อยล้า อาจเป็นเพราะตารางงานที่มากกว่าคนอื่นในวง ทำให้เวลาพักผ่อนของคนตัวเล็กของเขาไม่ค่อยมี แต่ถึงอย่างนั้นริมฝีปากสีแดงอิ่มก็ยังคงน่าจูบเสมอ

ก้มลงฉกฉวยจูบบนริมฝีปากแดงเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว หัวเราะในลำคอเมื่อนึกไปถึงความวุ่นวายเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

หลังจากแจ็คสันโดนเมเนเจอร์ฮยองบ่นจนหูชาเรื่องโทรมาจะกลับหอตอนตีสองจนพอใจคนบ่นเรียบร้อย คนตัวเล็กของเขาก็ปรี่มากอดอ้อนเขาทันที ปากก็เรียกแต่ ‘มาร์คฮยองๆ’ อย่างน่ารัก เจบีกับจินยองส่ายหน้าระอากับพวกเขาแล้วก็แยกย้ายกันไปนอน

แจ็คสันแทบจะหลับทันทีที่ได้อยู่ในอ้อมกอดเขา สงสัยจะง่วงมากจริงๆนั่นแหละ เป็นเขาแทนที่หลับไม่ลงเพราะอยากจะมองหน้าเด็กดื้อนานๆ ช่วงนี้พวกเขาไม่ค่อยได้เจอกันมากนัก เพราะแจ็คสันติดถ่ายรายการรูมเมท

พอมาคิดดูดีๆเรื่องทะเลาะกันวันนี้มันงี่เง่าจนแทบหาสาระไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

นิ้วเรียวยาวลูบบนผมสั้นเกรียนนั่น สัมผัสหยาบๆชวนให้นึกถึงตอนลูบเส้นผมยาวนุ่ม ถึงเขาจะชอบแจ็คสันผมยาวจนขัดใจตอนอีกคนกลับมาหอด้วยสภาพผมสั้นเกรียนขนาดไหน แต่ไม่ว่าแจ็คสันจะตัดทรงไหนมาเขาก็รักหมดนั่นแหละ ยังไงเสียตากลมๆกับปากแดงๆมันก็ยังทำให้แจ็คสันน่ารักมากๆอยู่ดี

“อืมมมม มาร์ฮยองง อย่าจูบ จะนอนนนน”เสียงแหบบ่นงุ้งงิ้งทั้งๆที่ไม่ลืมตา คิ้มขมวดแน่นเมื่อผมพยายามจะกดจูบลงริมฝีปากแดงนั่นอีกรอบและอีกรอบ นัวเนียจนคนตัวเล็กดิ้นจะออกจากอ้อมแขนผม แต่มีเหรอว่าผมจะยอม...

มาร์ครวบตัวอีกคนให้นอนลงกับฟูก จัดการฟัดเด็กดื้อจนทั้งปากทั้งหน้าทั้งคอแดงไปหมด พยายามอดใจไม่ให้ทำรอยให้คนอื่นเห็น ผิวแจ็คสันขาวและเป็นรอยง่ายมาก เขาเลยต้องระวังเป็นพิเศษ ได้แต่ตอดเล็กตอดน้อยพอให้หายคิดถึง แจ็คสันที่ตอนแรกฮึดฮัดก็หัวเราะคิกคัก ดวงตากลมโตวาวใสราวลูกแก้วลืมขึ้นมามองผม

“รักเหม่งนะ”

“ใครเหม่งวะ!!!”

...แฟนใครก็ไม่รู้ ยุขึ้นง่ายจริงๆ หึหึหึ...

#พี่มาร์คเป็นคนขี้แกล้ง

ฟิคอุทิศแก่เส้นผมยาวนุ่มของแจ็คสันหวัง // ร้องไห้สามจังหวะ T_T

ชอบตอนแจ็คผมยาวอ่า มันมุ้งมิ้งน่ารักสุดๆ แต่ถึงจะตัดผมก็ไม่แคร์ค่ะ ตากลมกับปากแดงๆหน้าหวานๆนั่น ยังไงก็เคะนะลูก ถถถถถถถถถถ

อยากเห็นทรงจริงๆแล้วนะ ใครก็ได้ไปขโมยหมวกแจ็คสันมาทีค่ะ

กล้าไถก็ต้องกล้าโชว์นะแจ็คนะ // ส่อง

ปล.พรุ่งนี้สอบ ตอนนี้มาทำอะไรอยู่ LOL้