[SNH] CH11
+---------------------------------------------------------+
บทที่ 11
ไม่คาดฝัน
+---------------------------------------------------------+
“มาร์ค / พี่มาร์ค!?”
+------------------------+ SNH
+------------------------+
แจ๊คสันตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยความรู้สึกไม่ค่อยดีนัก...
หนึ่งคือเจ็บร้าวไปทั้งตัว
สองคือเหมือนจะมีไข้
และสาม...มาร์คหายไปไหน!!!
…ฟันแล้วทิ้งใช่หมายยยย!!!!....
สอดส่ายสายตาไปทั่วห้องก็ไม่พบร่างที่ตัวเองตามหา แม้พื้นที่ข้างกายจะยังมีอุ่นไอของเจ้าของเตียงแต่มันก็ไม่อุ่นใจเท่าเจอคนรักตัวเองในตอนเช้าหลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะใช่ป่ะล่ะ?
...ว่าแต่เขากับมาร์คเป็นคนรักกันรึยัง...
...ไม่สิ ยังไม่ได้ยินคำว่า ‘รัก’ สักคำเลยนี่หว่า...
“แม่ง มึงนี่โคตรฟุ้งซ่านอ่ะ”ตบหน้าผากแป๊ะบ่นงึมงำให้ตัวเอง
เหมือนเสียงจะแหบด้วยแฮะ พยายามจะลุกขึ้นเองแต่ก็ต้องล้มลงไปกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงนุ่มอีกรอบ
“ไอ้บ้า! ไอ้หื่น! ไอ้ปีศาจตัณหากลับ!
ไอ้ ไอ้... ไอ้ไม่รู้จักพอ!”ด่ากราดคนที่ทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้แต่เจือกหายหน้าไม่มาดูแล
เออดี! กูหายเมื่อไหร่จะหนีแม่ง!
หันซ้ายหันขวาหาโทรศัพท์ที่จำได้ว่าอยู่ในกระเป๋ากางเกง
เบ้ปากเมื่อหันปเห็นว่ากางเกงยีนตัวเก่งถูกมาร์คเขวี้ยงไปค้างแหมะตรงมุมห้อง แต่จะให้นั่งแช่อยู่อย่างนี้ทั้งวันก็คงไม่ไหว
พลิกตัวกลิ้งลงพื้นดังตุ๊บร้องซี๊ด ครวญตามประสาคนขี้บ่นกลิ้งตัวหมุนๆเหมือนฝึกร.ด.ไปจนถึงกางเกง
ดีที่ห้องมาร์คเป็นพื้นพรม ไม่อย่างนั้นเขาไม่กลิ้งลงมาให้เจ็บตัวเล่นหรอก =_= มือควานหาโทรศัพท์กดโทรออกหาเจ้าของห้อง
เสียงริงโทนที่คุ้นเคยดังขึ้น ตาโตหันควับไปมอง แทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ตัวเองทิ้งเพราะเสียงที่ได้ยินมันดังมาจากโต๊ะข้างเตียง!
...แล้วกูจะกลิ้งลงมาถึงนี่ทำไมวะ!...
สรุปแล้วเขาก็ไม่รู้อยู่ดีว่ามาร์คไปไหน
โทรศัพท์ก็ไม่เอาไปให้โทรถาม
นอนท้าวแขนคว่ำหน้าบนพื้นพรมในสภาพล่อนจ้อนไปสักพักก็รู้สึกทุเรศตัวเองแปลกๆ
สุดท้ายก็เลยกัดฟันพยุงตัวลุกเกาะผนัง ค่อยๆกระดึ๊บๆเข้าห้องน้ำไปอย่างทุลักทุเล
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป แจ๊คสันก็ออกมาพร้อมชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงบอลสีขาว
อาการเจ็บดีขึ้นแล้ว แต่เหมือนไข้จะสูงขึ้นจนเริ่มรู้สึกมึนหัวนิดๆ
กำลังจะเดินไปนอนเล่นที่โซฟา เสียงกริ่งเตือนหน้าห้องก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!
เสียงรัวกริ่งดังกระหน่ำซัมเมอร์เซล
ไม่น่าใช่มาร์คไม่อย่างนั้นคงไขประตูเข้ามาแล้ว
หรือจะลืมกุญแจแต่ก็ไม่น่ากดกริ่งกวนส้นแบบนี้เหมือนกัน =_= ถึงจะไม่รู้ว่าเป็นใครแต่แจ๊คสันก็รีบก้าวเดินพรวดๆไปเปิดประตูให้ก่อนคนข้างห้องจะเปิดประตูมาด่าเอา
“แม่งกว่าจะเปิดให้กูได้”เสียงทุ้มของแจบอมดังขึ้นอย่างแรก
แต่เสียงนั่นไม่ได้เข้าสู่โสตประสาทของแจ็คสันแม้แต่น้อย เมื่อมองผ่านไหล่แจบอมไปเจอร่างสูงผมแดงที่เขาคุ้นเคยถูกแบกอยู่บนหลังของพี่ชานซอง
“เฮ้! แจ็คสัน! ยืนตันประตูทำไมวะ
ขอทางหน่อย”แจบอมผู้ยังไม่เข้าใจบรรยากาศส่งเสียงโวยวายให้คนตัวเตี้ยที่กระพริบตาปริบๆเรียกสติหันไปมองเขาทีมาร์คที
“อ่า...”แทนที่จะโวยวายอย่างเคย แจ็คสันเบี่ยงตัวหลบให้คนที่อยู่หน้าห้องเดินเข้ามา
ชานซองจัดแจงวางร่างมาร์คลงบนโซฟา
ร่างสูงใหญ่ถอนหายใจเฮือกไม่ทันได้สุดลมประตูห้องก็ถูกเปิดผางขึ้นอีกรอบ
คราวนี้เป็นพี่แทคยอนและพี่จุนโฮที่มาพร้อมด้วย...ชุดกราว? เดี๋ยวนะ
นี่สองคนนี้เป็นหมอ?
“อ้าว แจ็คสัน ทำไมไปยืนอยู่ตรงนั้นล่ะ
มานี่เร็ว”พี่ชานซองกวักมือเรียกผมจากตรงโซฟา เด็กหนุ่มยืนนิ่งไม่ไหวติง
ตากลมมองคนบนโซฟานิ่ง มองหน้าคนโน้นคนนี้ทีเหมือนต้องการคำตอบ
“พี่มาร์ค…เป็นอะไร?”ในที่สุดเสียงแหบๆนั่นก็เอ่ยคำถามออกมา
ร่างสูงบนโซฟานอนสงบนิ่งไร้สติ ใบหน้าขาวดูซีดเซียว
แขนขวาถูกดามเฝือกตั้งแต่ใต้ข้อศอกลงมาถึงแผ่นมือ
ถ้าดูไม่ผิดเหมือนจะเห็นผ้าก็อตพาดไว้ใต้เสื้อนั่นด้วย
...เมื่อคืนหลังจากที่ผมหลับไปเกิดอะไรขึ้น?
ไม่ถึงสิบชั่วโมง ทำไมมาร์คถึงมีสภาพแบบนี้?...
“อ่า...จะว่าไงดีล่ะ”พี่แทคเกาศีรษะแกรกๆ เดินเข้ามาหาผม มือแข็งแรงดึงแขนผมทำให้ผมเซวืดลงไปจนแทบทรงตัวไม่อยู่
ดีที่รั้งขอบโต๊ะไว้ทัน พี่ๆรวมถึงแจบอมร้องเฮ้ยลั่น เหมือนทุกคนจะอึ้งไปพักนึง
รวมถึงผมด้วยแหละ ไม่ได้อึ้งนะแต่มึนหัว รู้สึกได้เลยว่าตัวร้อนมาก
“แทคถอย”ได้ยินเสียงพี่จุนโฮดังขึ้นมาเหนือหัวก่อนรู้สึกว่าร่างผมจะโดนอุ้มขึ้นท่าเจ้าสาว
หันขวับไปมองคนอุ้มอึ้งๆ เดี๋ยวนะ! ผมกำลังโดนพี่จุนโฮอุ้ม!? พี่จุนโฮนี่เคะไม่ใช่เหรอครับ? เคะบอบบางอ่ะครับ?
...เอ๊ะ
แต่พออยู่ใกล้ๆเหมือนพี่แกจะบอบบางเฉพาะตอนอยู่ข้างพี่ชานซองและพี่บ่ายคนอื่นๆนะครับ...
“เดี๋ยวฉันดูแลแจ็คสันเอง เหมือนน้องจะไข้ขึ้น
ส่วนพวกนายช่วยดูแลมาร์คที พามาร์คไปนอนห้องพักสำรองนะ”
“อ่า...โอเค”
พี่จุนโฮอุ้มผมทำท่าจะพาผมเข้าไปในห้องนอน
แต่เดี๋ยวนะ...กูยังไม่ได้เก็บสนามรบเมื่อคืนเลยป่ะวะ!!!
“เดี๋ยวฮะพี่จุนโฮ”
“พี่รู้น่า...”เสียงใสพูดแค่นั้นแล้วเดินดุ่มๆเข้าไปไม่สนใจคำค้านของผมเลยสักนิด
ผมเป็นนักกีฬาใช่มะ? แข็งแรงใช่มะ?
แต่แขนที่จุนโฮแข็งแรงกว่าครับ...สาบานกับผมสิว่าบนเตียงพี่เป็นรับน่ะ =_=
พอเดินเข้าห้องปุ๊บใบหน้าน่ารักก็ขมวดคิ้วฉับ
ท่าทางไม่ชอบใจแบบนั้นทำเอาแจ็คสันไม่กล้าจะสบตากับคนอายุมากกว่า แหม่ ด้านขนาดไหนเจอคนยังไม่สนิทมาอุ้มตัวเอง
แถมมาเจอสภาพห้องนอนที่ดูก็รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
เป็นคุณจะด้านต่อป่ะล่ะครับ?........
“นี่ตกลงพวกนายมีอะไรกันจริงๆใช่ไหม?”
“ก็ฮะ...หลายรอบ”
“………………........”
...อะไรนะ? ใครบอกว่าผมด้าน? ไม่อ่า ไม่จริ๊ง! แจ๊คบอกแล้วว่าแจ็คใสใส
(ทำหน้าแบ๊ว) ...
พี่จุนโฮทำหน้าเพลีย วางผมลงทำท่าจะไปเก็บที่นอนให้
แต่ผมเบรกไว้ก่อน ขอเถอะ แค่ให้เห็นก็อาย (?) จะตายแล้ว
อย่าให้ถึงไม้ถึงมือท่านเลยครับ กระผมทำเองดีกว่า...
ถามว่าทำไง?...สะบัดผ้าห่มปูเต็มเตียงแล้วพลิกตัวลงนอนปั๊บ!
...เสร็จพิธี...อะฮาฮ่า...
“จะเอางั้น?...ตามใจนายแล้วกัน
อยากเน่าก็เน่าไป”พี่จุนโฮส่ายหน้าแบบปลงขั้นสุด
“นายมีไข้ เดี๋ยวพี่จะจัดยามาให้ ยาแก้อักเสบ ยาบำรุง
ยาแก้ไข้ กินให้หมดกินให้ครบ... แล้วก็แน่ใจว่าล้างออกหมดนะ ถ้าไม่ นายท้องเสียแน่
แล้วเลือดออกรึเปล่า แต่ดูจากผ้าปูก็ไม่มีนะ...”พี่จุนโฮร่ายยาวแบบไม่พักหายใจ
ส่วนผมก็นอนมองตาปริบๆฟังแกพูด...
“พี่จุนโฮดูเชี่ยวชาญดีเนอะ พี่ชานซองทำบ่อยเหรอ”
โป๊ก!
“งืออออ T.T”
“ไอ้เด็กลามปาม”ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ พอดีกับที่ประตูห้องเปิดออกพร้อมร่างของพี่จุนเคที่โผล่แว๊บเข้ามาพร้อมกล่องยา
ใบหน้าเรียวยิ้มกว้างมาให้ผม แล้วหันไปพูดกับพี่จุนโฮ
“จุนโฮอ่า~
ทางโรงพยาบาลโทรมาบอกว่ามีเคสผ่าตัดด่วนนะ
เดี๋ยวตรงนี้ฉันดูแลแจ็คสันเอง”
“เอางั้นเหรอ”พี่จุนโฮทำหน้าตาตื่น รีบวิ่งออกไป
ได้ยินเสียงตึกตังตามด้วยเสียงปิดประตูดังฟังจากข้างนอก
ดูท่าทางพี่เขากระตือรือร้นในการทำงานจัง...
“เป็นไงเตี้ย โดนหลายรอบล่ะสิเมื่อคืน
ลุกไม่ขึ้นอ่ะดี๊”มาถึงปุ๊บพี่จุนเคก็แซวผมปั๊บ นี่กะจะล้อให้ผมเลิกอายเลยมะ?
สงสัยพี่เขาเห็นผมทำหน้ายุ่งมั้ง เสียงหัวเราะก้องเป็นเอกลักษณ์ดังลั่นห้องเลย
“นี่พี่จุนเค...”
“หืม?”
“พี่มาร์คเป็นอะไร? มัน...เพราะผมรึเปล่า?
แล้วตอนไหนพี่เขาจะหาย?”
…ผมรู้ว่าพี่มาร์คไปสู้โดยไม่มีผม
เพราะผมรึเปล่าถึงทำให้เขาบาดเจ็บ...
พี่จุนเคหุบยิ้มฉับ ใบหน้าเรียวดูลำบากใจที่จะตอบ คิ้วเรียวขมวดแน่นมองหน้าผมเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่าง
นิ้วสวยเล่นแหวนตัวเอง สายตาล่อกแล่กอย่างเห็นได้ชัด
ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจอีกครั้ง เอื้อมมือมาจับผมแน่น ท่าทางของเขาทำให้ผมไม่สบายใจสักนิด...
“เมื่อคืนพวกเงาจันทร์มันบุกบ้านยองแจเพื่อไปเอาตัวนิโคลัส
พวกพี่กับพวก GOT7 เลยต้องรีบไปช่วย พวกมันมากันเยอะมาก ตอนสู้มาร์คไม่ได้รับบาดเจ็บหรอก
เขารู้ตัวเขาดีว่าเขาสู้ได้แค่ไหน...
แต่เขาบาดเจ็บเพราะเอาตัวเข้าไปบังนิโคลัสตอนโดนเงาจันทร์ลอบกัด
เขาเลยบาดเจ็บแล้วก็...
อาจจะเป็นเจ้าชายนิทรา...”
ชั่ววินาทีนั้นที่สมองว่างเปล่า ช็อกจนใจแทบหยุดเต้น
หยดน้ำตาใสกลิ้งหล่นลงมาทันทีที่สมองเริ่มประมวลผลเสร็จ...
พี่มาร์ค เป็นเจ้าชายนิทรา? ...
ให้ตายเถอะ! นี่มันเรื่องบ้าอะไร ใครเล่นตลกอะไรกับชีวิตผม! บอกเลยว่ามัน ไม่ ตลก เลย สัก
นิด! ถ้าจะทำแบบนี้ ทำไมต้องส่งมาร์คมาให้ผมรัก ทำไมต้องให้เขาเข้ามาในชีวิตผม
ทำไมต้องทำให้ผมเจ็บปวดแบบนี้!!!
จากน้ำตาหยดเล็กแปรเปลี่ยนเป็นทางน้ำตาสายใหญ่ที่ไหลเปรอะเลอะแก้มใส
แจ็คสันปล่อยโฮไม่อายใคร ร้องงอแงเหมือนเด็กอย่างที่มาร์คเคยเปรียบเทียบอยู่บ่อยๆ
จุนเคดึงตัวคนร้องไห้ตัวโยนเข้ามาในอ้อมกอด
ลูบหลังรุ่นน้องเก้ๆกังๆ
“เดี๋ยวเขาก็ฟื้น... ไม่นานหรอก อย่าร้องไห้สิ! ฉันปลอบคนไม่เป็นนะ”
“ฮืออ จะฟื้น ฮึก ใช่ไหม?”
“ฟื้นสิ ฟื้นขึ้นมาแน่ๆ อย่าร้องไห้น่า
ปกติแจ็คสันหวังต้องยิ้มกว้างๆกวนคนโน้นคนนี้ไม่ใช่เหรอ”พี่จุนเคยังคงปลอบผม
พยายามหามุขฮาๆทำหน้าตลกๆให้ผมขำ
เล่าเรื่องนั่นนี่นู่นให้ฟังไม่หยุดปากจนลืมไปแล้วว่าน้ำตามันหยุดไหลไปตอนไหน
ผมหัวเราะก๊ากตอนพี่จุนเคนินทาพี่อูยอง
รู้สึกตัวเองอารมณ์ดีขึ้นมาก พี่จุนเคยกยิ้มหวานเอื้อมมือมาลูบศีรษะผมเบาๆ
พลางย้ำอีกรอบ
“ไม่ใช่เพราะนายหรอกน่า...อย่ากังวลขนาดนั้นเลย มาร์คเขาไม่อยากเห็นนายเจ็บนะ”
“ผมก็ไม่อยากเห็นเขาเจ็บเหมือนกันนะ”
มือพี่จุนเคชะงักเล็กน้อย เขาหัวเราะร่าอีกครั้ง
“เรื่องเกิดไปแล้วนี่?
เอาเป็นว่าตอนนี้ก็รักษาตัวให้หายก่อนดีกว่านะ”
ผมพยักหน้าหงึกหงักเข้าใจ แต่...
“พี่จุนเค...คือว่า ผมมีเรื่องจะขอร้องอ่ะ...”
+------------------------+ SNH
+------------------------+
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น