[EREBUS] 05
~
5 ~
แจ๊คสันนอนหนุนแขนตัวเองหมุนเจ้าลูกแก้วไปมา
ดวงตาจ้องมองมันด้วยอะไรบางอย่างที่ยังติดแน่นในใจ ประตูถูกเปิดออก
สะดุ้งรีบเอามันซ่อนไว้ กระเด้งตัวขึ้นมามองร่างสูงที่เดินเข้ามา
มาร์คเดินเข้ามา
เลิกคิ้วมองมนุษย์ตัวจ้อยที่นอนคว่ำจ้องเขาตาแป๋วบนโซฟา หางนุ่มฟูส่ายไปมา
ดูว่าง่ายผิดปกติ
“มองอะไร”
“ไม่มีอะไรสักหน่อย...มาร์ค”แจ๊คสันเรียกคนตัวสูงที่เดินผ่านตัวเองไปนั่งอยู่บนโซฟาอีกด้าน
“หืม?”
ตอบรับในลำคอ
วาดขานั่งไขว่ห้างท้างคางใช้ดวงตาสีม่วงมองมานิ่งๆ
“ผมเบื่อ”
“แล้วจะให้ข้าช่วยอะไรได้ล่ะ”ถามกลับยิ้มๆ
มองใบหน้าหวานที่ยู่เข้าอย่างขัดใจ คิ้วเข้มๆนั่นขมวดเข้าไม่พอใจเขา
“มีหนังสือที่ผมอ่านออกบ้างไหมเนี่ย
เปิดไปก็เจอแต่ภาษาอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมดเลย”
“หนังสือในห้องนี้เป็นภาษาบนโลกเจ้าทั้งนั้นแหละ
แต่บางภาษาเจ้าอาจจะไม่เคยเห็นสินะ แน่ละสิ
แย่หน่อยที่มนุษย์โอหังอยากสร้างหอคอยบาบิโลน จนเจ้านั่นโกรธแบ่งแยกพวกเจ้าด้วยภาษา”
แจ๊คสันรู้ว่าผู้ที่มาร์คเรียกว่า
‘เจ้านั่น’ คือใคร แม้ในใจจะพอไม่พอใจขนาดไหน
เขาก็ยังรู้ตัวในที่นี้เขาอยู่กับใคร ได้แต่ถอนหายใจ ขอร้องออกไป
“มีหนังสือภาษาอังกฤษไหม?
หรือจีนก็ได้ อย่างที่ว่า...ผมเบื่อ”
มาร์คหรี่ตามองเขา
รอยยิ้มทรงเสน่ห์แสนเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้างดงาม มือเรียวประกบวางไว้ใต้คาง
เปลี่ยนท่าเอนหลังมองคนใต้อาณัติ
“หาเองสิ”
“ถ้าหาเองเจอก็ไม่ต้องขอร้องหรอกน่า”
“หาเองสิ”
...ประโยคเดิม...
ท่าทางน่าหมั่นไส้และประโยคกรอซ้ำยุให้แจ๊คสันยั๊วะขึ้นทันที
ไอ้ท่าทางท้าทายนั่นคืออะไรวะ!!!
“ไร้น้ำใจ!!”แจ๊คสันพูดใส่ กระเด้งตัวขึ้นจากโซฟา กระโดดใส่ชั้นหนังสือด้วยใจอยากเอาชนะ
มือขาวไล่หยิบเอาหนังสือทุกเล่มบนชั้นเปิดหาเอาเป็นเอาตาย
...พ่อจะหาทั้งห้องหนังสือเลยคอยดู!!!...
มาร์คเอนตัวนอนมองท่าทางกราดเกรี้ยวไม่ได้ดั่งใจเหมือนเด็กๆแบบนั้นขำๆ
หางตั้งหูตั้ง หน้านี่คิ้วขมวดน่าดูชมเชียวล่ะ...
“หึหึ”
...เขาไม่ได้หัวเราะอารมณ์ดีแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ...
ร่างสูงจมไปในความคิดของตัวเอง
ปิดเปลือกตาลงแต่หูยังฟังเสียงตึงตังรอบตัวเพลินๆ
...เพลินๆ...หึ!
แจ๊คสันเขย่งเท้าจนสุดเพื่อจะหยิบหนังสือบนชั้นสูงกว่าตัวเอง
ร้องโอ๊ยใหญ่เมื่อมือดันพลาดปัดตกลงมายกชั้น โดนหัวโดนแขนจนระบมไปหมด
“เจ็บๆๆๆๆ”บ่นงึมงำมองไปด้านหลัง
ห้องหนังสือที่เคยเก็บเป็นระเบียบเรียบร้อยถูกเขาดึงลงมาเล่มแล้วเล่มเล่า
เก็บบ้างไม้เก็บบ้างวางกองกันบนพื้นพรมสีเข้ม
เหลือบมองไปยังชั้นด้านบนที่สูงลิบเกือบๆจะเท่าตึกสองชั้นที่ยังไม่ได้ค้นหาก็เกิดท้อใจแปลกๆ
...แล้วนี่กำลังทำอะไรอยู่...จู่ๆก็เกิดนึกได้ขึ้นมา
นั่นสิ...ทำเพื่ออะไร?
“หาเองสิ”
ถ้อยคำเย็นชานั่นแวบเข้ามาในหัวให้ตัวเขาค้นหาต่อไปทั้งที่เหนื่อยหน่ายจะบ้า
ลงทุนปีนขึ้นไปบนชั้นหนังสือเพื่อความมุ่งหวังน้อยๆในใจตน
...อยากเอาชนะผู้ชายเฉยชาคนนั้นให้ได้สักครั้ง...
มาร์คลืมตาอีกทีเมื่อสัมผัสถึงฝีเท้าหนักๆของอีกคนหนึ่งในห้องเดินเข้ามาใกล้
เปิดเปลือกตามามองร่างขาวที่หูตกหางตกพลิกกายลงนอนบนพื้นพรมข้างตัวเขาขำๆ
ลุกขึ้นเหลือบไปมองความวินาศสันตะโรที่เกิดในห้องหนังสือของตัวเองด้วยความหงุดหงิดเล็กๆ
...นี่ดึงมาหมดทุกชั้นเลยรึไร?...
ห้องหนังสือที่เคยสะอาดเรียบร้อย
บัดนี้หนังสือระเนระนาดกองซ้อนทับกันอยู่บนพื้นจนแทบจะไม่มีที่ว่างให้เดิน
หนังสือที่ค้างบนชั้นก็นอนบ้างตั้งเอียงกะเท่เร่ดูไม่เป็นระเบียบ
แม้แต่ชั้นบนๆก็ยังไม่เว้น
ดีแค่ไหนที่เด็กนี่ไม่ปีนไปถึงชั้นสุดท้ายแล้วลากเอาหนังสือหนักๆพวกนั้นลงมาให้พื้นปราสาทเขาทะลุ
...ดื้อดึงไม่เข้าเรื่อง...
“ไม่คิดจะเก็บหน่อยรึยังไง”
“เหนื่อย...”ร่างที่ฝังตัวอยู่บนพื้นพรมพึมพำตอบเสียงเบา
“ไปเก็บ”
“ขอพรุ่งนี้...ผมสัญญาจะเก็บให้...”
มาร์คถอนหายใจเฮือก
เอาจริงๆเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอก จะเก็บจะสะอาดห้องนี้ก็ไม่ค่อยได้ใช้อยู่แล้ว เขาแค่ไม่ชอบความสกปรก...
...ปัญหาคือตอนนี้เขาหิวแล้ว…
ลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้ร่างที่ยังนอนไม่ไหวติง
ใช้เท้าเขี่ยตรงน่องเบาๆให้ดวงตากลมลืมตาขึ้นมามองแบบไม่พอใจนัก
“อะไร!”
“หิว”
คำเดียวทำเอาร่างเล็กถอนหายใจเฮือก
ไอ้ปีศาจเอาแต่ใจ! ด่าได้แต่ในใจ พยุงตัวลุกขึ้นช้าๆแต่เหมือนจะไม่ทันใจท่านลูซิเฟอร์ที่ลูบโซ่เส้นยาวดึงจนร่างเขาผวาขึ้นมานั่งคุกเข่าต่อหน้าคนร่างสูงที่โน้มใบหน้าลงมาชิดจนหน้าผากแนบกัน
“โอ๊ยยย
เจ็บนะโว้ย!”
“เงียบไป”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเสียงเบา
ปิดกลั้นเสียงที่จะหลุดออกมาจากริมฝีปากด้วยปากตัวเอง
ครอบครองดึงดันจะส่งปลายลิ้นเข้าไปกอบโกยพลังชีวิตจากร่างที่อ่อนแรง
ดูดพลังออกมาแบบไม่ออมแรงจนแจ๊คสันเริ่มเวียนหัว
มือขาวกำชายเสื้อคนร่างสูงไว้แน่นกระตุกหนักๆเป็นเชิงบอกให้หยุด
มาร์คผละจูบออกแบบไม่เต็มใจนัก
เขายังไม่รู้สึกอิ่มมากเท่าที่พอใจเลย ใช้นิ้วเกลี่ยใบหน้าขาวซีดเผือก
ดวงตากลมปรือปรอยใกล้จะปิดลงในไม่ช้า ถามข้างหูเสียงเบา
“เจ้าชื่ออะไร”
“แจ๊คสัน...ผมชื่อ
แจ๊คสันหวัง”
เสียงแหบห้าวตอบแผ่วเบาเหม่อลอย
ตากลมหรี่ลง สติเริ่มเลือนรางตามพลังชีวิตที่ถูกดูดดึงออกไป เหนื่อยเกินกว่าจะทนฝืนเปลือกตาและครองสติเอาไว้ได้
จนในที่สุดสติก็ดับวูบไปอีกครั้ง...
มาร์คมองร่างสลบไศลไปแล้วนิ่งๆ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงให้ไอสีดำรอบกายอุ้มไปส่งให้
แต่ครั้งนี้มาร์คตวัดร่างนั้นเข้ามาไว้ในอ้อมแขน เดินกลับไปที่เบาะภายในห้องนอน
วางร่างนั้นลงเบาๆ นั่งพินิจด้วยดวงตาสีม่วงมีแววเคลือบแคลง
ใบหน้าได้รูปแข็งกระด้างในความเป็นชายแต่ในบางมุมก็แสนจะน่ารักคล้ายใครบางคนในความทรงจำของเขาในอดีต
แม้ไม่ได้เหมือนขนาดเอามาเทียบกันได้แต่ก็มีโครงร่างใกล้เคียงจนคุ้นตา
โดยเฉพาะดวงตากลมใต้เปลือกตาบางนี้ มันยิ่งทำให้เขานึกถึงคนๆนั้นมากขึ้นไปอีก
นิ้วเรียวแตะลงบนเปลือกตาขาวแผ่วเบา
...ดวงตากลมโตใสสะอาดที่มักสะกดสายตาเขาไว้ได้เสมอ...
“เจ้าเป็นใครกันแน่นะ
แจ๊คสัน”
“...........”
“อน..........”
“อ...ต...เซีย...”
!!!!!!!!!!!!!!!!
แจ็คสันสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก
มือขาวปาดเหงื่อบนใบหน้าออก เหงื่อออกตามร่างกายจนรู้สึกเหนียวตัวไปหมด
จะว่าไปเขาก็ไม่ได้อาบน้ำก่อนที่จะสลบไปเสียด้วยสิ
...อยากอาบน้ำ...
แต่แค่คิดว่าต้องปลุกมาร์คกลางดึกก็ถือว่าเป็นเรื่องเสี่ยงจะโดนปาดคอเข้าให้แล้ว
กำลังจะล้มตัวนอนอีกครั้งก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นสายโซ่ที่ยาวจนเขาสามารถเดินไปไหนมาไหนได้เหมือนตอนกลางวัน
ปกติมาร์คจะเหลือความยาวโซ่ไว้ให้แค่ระหว่างเตียงกับตรงเบาะนี้เท่านั้น
เพื่อกันเขาคิดจะหนี แต่วันนี้ไหงใจดี ปล่อยเชือกยาวขนาดนี้ก็ไม่รู้
คิดไปก็คงไม่ได้คำตอบอะไร
ยันกายลุกขึ้นลากสังขารอ่อนแรงของตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ ยิ่งคิดย้อนไปก็ยิ่งขำ
ทั้งขำทั้งปลงกับตัวเอง รู้ตัวเลยว่าวันนี้ทำตัวไร้สาระมาก
มีที่ไหนวิ่งไล่หาหนังสือทั้งห้องหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตายเพราะแค่มาร์คไม่ยอมช่วยหาให้
...หมอนั่นคือลูซิเฟอร์นะแจ๊คสัน
จะมาทำตามคำร้องขอของมนุษย์อย่างเขาทำไมกัน...
เดินเข้าไปให้ห้องน้ำที่มีทุกอย่างเหมือนบนโลกมนุษย์
ผิดแค่การตกแต่งที่เหมือนสมัยกรีกโบราณไปสักหน่อย
ผ้าม่านสีดำห้อยยึดกับระย้าเงินกลางห้องโยงไปกับติดกับเสาโรมันสี่ด้าน
ดูๆไปก็ขัดๆกันกับพวกสุขภัณฑ์ในห้องอยู่เหมือนกันนะ
นั่งขอบอ่างคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยระหว่างรอให้น้ำเต็ม
ชื่อที่เขาได้ยินในห้วงความฝันก่อนที่จะตื่นยังฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ
แต่แปลกที่เขาจำไม่ได้ว่าชื่อนั่นชื่ออะไร รู้เพียงว่าเป็นชื่อของผู้หญิง
และน้ำเสียงที่ใช้เรียกชื่อนั้นช่างอ่อนหวานและเต็มไปด้วยความรัก และถ้าเขาไม่ได้คิดไปเอง
เสียงนั้นเหมือนเสียงของ...มาร์ค
“พี่แจ๊คสัน”
“...”
“พี่แจ๊คสัน!”
เฮือก!!!
สะดุ้งเฮือกอีกรอบ
เกือบร้องตกใจไปแล้วถ้าไม่เห็นว่าไอ้คนที่จู่ๆก็ปรากฏเป็นภาพลอยคว้างอยู่บนน้ำในอ่างนั่นคือคนที่เขาเคยเห็นหน้ามาก่อนหน้านี้
“ยองแจ!!”
“เออผมเอง
แต่อย่าเสียงดังดิ ถ้าลูซิเฟอร์ตื่นผมนี่แย่เลยนะ”
ลิเวียธานตัวเล็กจุ๊ปากเตือนแจ๊คสัน
ดวงตาเรียวลอกแลกดูหวาดกลัวตื่นเต้น
“พี่เป็นยังไงบ้าง
ลูซิเฟอร์ทำอะไรพี่ไหม”
“ฉันไม่เป็นไร
แต่นายหาฉันเจอได้ยังไงน่ะ?”
“จู่ๆพี่ก็หายไป
แบมแบมกับยูคยอมตามหาพี่กันให้ควัก ฟ้าถล่มดินทลายเลยแหละ
ผมพูดตามนั้นจริงๆนะไม่ได้เปรียบเปรย”
“ขอเนื้อเถอะยองแจ”ดุเจ้าลิเวียธานช่างจ้อไปเบาๆ
กลัวเหลือเกินว่ามาร์คจะได้ยินเข้า มือจับโซ่ที่ล่ามคอตัวเองไว้
ในใจก็แอบเกรงๆอยู่เหมือนกัน ถึงแม้มาร์คจะดูใจดีกับเขาบ้างก็เถอะ...
“โอเคๆ แบมแบมไปซักคอพวกไวเวิร์นมันถึงได้ยอมบอกว่าพี่โดนลูซิเฟอร์จับตัวมา
พวกผมนี่ลมจับเลย โดนใครจับไม่โดน มาโดนลูซิเฟอร์จับ ตอนแรกว่าจะบุกไปชิงตัวมา
พอรู้ว่าใครนี่เก็บแผนไม่ทัน ไม่สู้อ่ะพี่ ตายแหงๆ
แล้วนี่กว่าจะทางติดต่อพี่ได้แทบตาย พลังลูซิเฟอร์แกร่งมาก เจาะเข้ามาไม่ได้เลย
ต้องรอให้หลับก่อนนี่แหละ”ยองแจพล่ามได้แบบไม่หยุด
สงสัยเหลือเกินว่าลิเวียธานหายใจทางผิวหนังใช่ไหม? ตระกูลงูด้วยนี่
“แล้วแบมแบมกับยูคยอมไม่เป็นไรนะ”
“ไม่เป็นไร
ห่วงตัวเองเถอะพี่
แล้วนี่พี่ไม่โดนทำอะไรเลยเหรอ”ตาเรียวเล็กนั่นสอดส่ายไปตามร่างกายเขาไปมา
คือ...มันคิดว่าเขาจะโดนอะไรเหรอ?
“ไม่โดน....ไม่สิ
หมอนั่นดูดพลังชีวิตฉันทุกวันเลย เหนื่อยชะมัด”
“หืมมมมมมม~~~~~~~”ตาเล็กๆนั่นเบิกโตอยากรู้อยากเห็น
อย่างที่ถ้ามีตัวเป็นๆมาอยู่ตรงหน้าเขาจิ้มตาบอดไปแล้ว
“เอาเป็นว่าฉันไม่เป็นไร
ฝากไปบอกแบมแบมกับยูคยอมด้วยว่าอย่าทำอะไรเกินตัว แล้วนี่นายจะมาหาฉันอีกไหม?”
“ผมจะโผล่มาบ่อยๆแล้วกัน
แล้วแต่ว่าลูซิเฟอร์จะหลับตอนไหน จะเอาข่าวของแบมแบมกับยูคยอมมาให้ด้วย โอเคมะ?”
ยักคิ้วหลิ่วตากวนประสาทมากเถอะ
ถ้าไม่ใช่ว่ามันมีประโยชน์นะ ป่านนี้แจ็คสันด่าเช็ดเพราะความกวนประสาทของมันแล้ว
-*- ข่มคำด่าลงคอกลั่นออกมาเพียงคำขอบคุณเสียงเบา
“ขอบคุณมาก
ยองแจ”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น