[SF] Green Purple [TAECCHAN]
TITLE:
Green Purple
COUPLE:
TAECYON x CHANSUNG [TAECCHAN]
RATE:
PG-15
BY:
Silverfeather29 /@silverfeather29/
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Green Purple
คำเตือน – มันกล้ามมากกกกกกกกกกกกก
หนึ่งคือหัวหน้าแก๊งหงส์เพลิงผู้ดุดัน แข็งแกร่งและรุนแรง แห่งโรงเรียนที่ขึ้นชื่อด้านความเป็นอัจฉริยะ
หนึ่งคือหัวหน้าแก๊งเสือลายดาบผู้สงบนิ่ง เฉยชาและโหดเหี้ยม
แห่งโรงเรียนที่ขึ้นชื่อด้านศิลปะการต่อสู้
สองแก๊งที่ทรงอิทธิพลที่ถ้าพูดชื่อขึ้นมาต้องมีคนรู้จัก
เมืองสงบได้เพราะทั้งสองแก๊งไม่ยุ่งเกี่ยวซึ่งกันและกัน
แต่จะเป็นอย่างไรเมื่อดันลูกกระจ๊อกตัวน้อยๆไปแส่หาเรื่องทำให้ทั้งสองแก๊งยิ่งใหญ่แห่งยุคต้องมาเผชิญหน้ากัน
...
...
…
อั๊ก! ผลั๊ก!
เสียงโรมรันพันตีในซอกเล็กแคบในเมืองใหญ่ที่สามารถหลบรอดพ้นสายตาทั้งหลายได้ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง
นักเรียนชายสองคนในชุดสูทสีขาวเปราะเปื้อนไปด้วยรอยเลือดและรอบคราบสกปรกที่มาจากพื้นรองเท้าของกลุ่มคนที่รุมทำร้ายพวกเขาอยู่
“อั๊ก!”เสียงร้องเจ็บปวดเมื่อหนึ่งในสองคนถูกเตะเข้าไปที่ท้องเต็มแรงจนทรุดนอนคุดคู้ลงไปกับพื้นแต่ก็ยังไม่พ้นถูกรุมซ้ำต่อคละกับเสียงหัวเราะสะใจของผู้กระทำ
“เห้ย พวกมึงทำอะไรกัน!”ดุจดั่งคำประกาศิตทุกการกระทำราวถูกแช่แข็งอยู่สามวิ
เมื่อดวงตาของผู้กระทำมองเห็นร่างที่กำลังวิ่งเข้ามาใกล้ก็เบิกกว้างอย่างตกใจ
“นั่นมันอูยอง!”เมื่อประจักษ์ว่าใครกำลังวิ่งเข้ามา
ผู้กระทำทั้งหมดก็รีบโกยอ้าวหนีไม่คิดชีวิต
อาจจะเป็นเพราะเตรียมการมาดีไม่ก็คุ้นเส้นทางดีจึงทำให้ร่างโปร่งมาใหม่จับตัวไว้ไม่ทัน
“โว้ย! นั่นมันพวกโรงเรียนพีนี่ หนีเร็วเชียวนะมึง”เขาสบถรีบเข้าไปดูอาการคนโรงเรียนเดียวกันที่กองอยู่บนพื้น
“เห้ยๆ เป็นยังไงบ้าง เฮ้ พวกนาย”
“คุณอูยอง”หนึ่งในนั้นที่ยังมีสติเอ่ยเสียงติดๆขัดๆก่อนกระอักเลือดออกมาย้อมเสื้อสีขาวให้กลายเป็นสีชาดมากยิ่งขึ้น
ยิ่งเห็นอาการคนตรงหน้าใน ยิ่งทำให้ร่างโปร่งอยากวิ่งตามพวกนั้นไปกระทืบให้สาใจมากขึ้น
แต่ตอนนี้ต้องมีเรื่องให้ต้องจัดการก่อน
ควักเอาโทรศัพท์ราคาแพงเคสสีเหลืองลายลูกเจี๊ยบใส่แว่นตาดำน่ารักขึ้นมากดจิ้มโทรไปหาใครบางคนที่สมควรต้องรู้เรื่องนี้ที่สุด
รอไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย
“ชานซอง นักเรียนโรงเรียนเราโดนโรงเรียนพีกระทืบ”
....
ปึง!
“พวกมันหยามหน้าเรามากเกินไปแล้ว”
อี
จุนโฮหรือฉายาว่าจักรพรรดิสีฟ้าตบโต๊ะท่าทางฉุนเฉียวยิ่งกว่าครั้งไหน
ที่เรียกว่าจักรพรรดิแม้ว่าจริงๆแล้วเจ้าตัวจะไม่ได้เป็นผู้ที่มีตำแหน่งสูงสุดในแก๊งก็ตาม
ก็เพราะด้วยรูปร่างโปร่งสมส่วนได้รูปและนิสัยเหวี่ยงวีนไม่ยอมใครแถมเอาแต่ใจ
ส่วนใหญ่คนทั้งในและนอกแก๊งก็เลยแอบเรียกว่า ราชินีสีฟ้า
แต่จุนโฮก็ยังได้ยินสุดท้ายหลังจากได้กระทืบคนเรียกเป็นตัวอย่างให้ได้ยล
คนก็เลยเปลี่ยนเป็นเรียนจักรพรรดิอย่างที่เห็น
“เฮ้ย จุนโฮใจเย็นน่า
แต่แปลกๆนะโรงเรียนพีไม่เคยมีเรื่องกับเรานี่”อูยองเอ่ยขึ้นปรามๆ
จาง อูยอง เจ้าของฉายาลูกเจี๊ยบสีเหลือง
หน่อมแน๊มไปใช่ไหมสำหรับแก๊งระดับตำนาน?
แต่ลูกเจี๊ยบตัวนี้ไม่ได้น่ารักอย่างหน้าตา
ถึงจะแก้มป่องเป็นลูกแตงโมน่ารักแอ๊บแบ๊วแต่พอเข้าโหมดสู้ล่ะก็จะกลายร่างเป็นไก่แจ้ตัวเป้งจิกเลือดสาดเชียวล่ะ
“สงสัยอยากมีเรื่อง”จุนโฮสบถกระแทกก้นนั่งบนโซฟาในห้องสภานักเรียน
ใช่แล้ว คณะกรรมการโรงเรียนเจนี่แหล่ะคือตัวเป้งของแก๊งเสือลายดาบอันเลื่องชื่อ
ก็ถ้าไม่โหดพวกเขาจะคุมคนในโรงเรียนได้เช่นไรกันล่ะ? ไม่ใช่แค่พวกเขาหรอก พวกแก๊งหงส์เพลิงก็เป็นคณะกรรมการโรงเรียนพีเช่นกัน
ตอนประชุมคณะกรรมการโรงเรียนระดับท้องถิ่นเห็นกันก็บ่อย
แต่ไม่เคยได้ทักหรือปฏิสัมพันธ์กันแต่อย่างใด
..แล้วพอมีเรื่องอย่างนี้จากที่เฉยๆจะกลายเป็นศัตรูกันน่ะหรือ...
“เฮ้ ชาน
นายคิดยังไงล่ะ”อูยองหันไปถามคนที่นั่งบนเก้าอี้ประธานนักเรียนนิ่ง
ฮวาง ชานซอง หรือราชาสีม่วงเป็นหัวหน้าแก๊งเสือลายดาบ
ประธานโรงเรียนเจและยังเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของเครืองบริษัทฮวางอีกด้วย
รูปร่างสูงโปร่งมีกล้ามเนื้อสวยจากการออกกำลังกายสม่ำเสมอ ชานซองเป็นนักกีฬาเทควันโดระดับประเทศและยังเชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้อื่นๆอีกมากมาย
เพราะอย่างนั้นเลยไม่มีใครกล้าจะทำอะไรแก๊งเสือลายดาบถ้าไม่บ้าจริง...
...งั้นพวกโรงเรียนพีก็บ้าน่ะสิ...
...ไม่หรอก เพราะพวกนั้นก็แข็งไม่ใช่เล่นเหมือนกันล่ะนะ...
ชานซองที่กุมมือเท้าคางเงียบๆเหมือนคิดอะไรบางอย่างตั้งแต่ต้นคลายมือออก
หันมามองเพื่อนทั้งสอง
“เราจะไปโรงเรียนพี”
......
......
......
......
......
“เฮ้ย
แย่แล้ว”ประตูที่ถูกผลักเข้ามาอย่างรุนแรงทำเอาการประชุมของสภานักเรียนชะงัก
ร่างโปร่งที่ผลุนผลันเข้ามาโดนสายตาคนในห้องจ้องมาอย่างไม่พอใจตามระเบียบแต่เขาก็สนใจไม่
รีบวิ่งไปหาคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะพร้อมคำบอกเล่าบางอย่างที่ทำให้คนที่นิ่งอยู่มาตั้งแต่เมื่อกี้ลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างรวดเร็ว
“จริงเหรอจุนเค”
จุนเคหรือแพนด้าชมพูแห่งโรงเรียนพีที่ผลุนผลันเข้ามาเมื่อครู่พยักหน้าขึ้นลงตอบคำถามนั้นให้กับคนตัวขาวอีกคน
นิชคุณ หรเวชกุล นักเรียนสัญชาติไทยที่โดดเด่นทั้งหน้าตา มารยาท
การเรียนและกีฬา ทุกอย่างของเขาเพอร์เฟ็กน่าอิจฉาจนถูกเรียกว่าเจ้าชายไทย
รองประธานนักเรียนที่มักทำหน้าที่แทนประธานจนคนเข้าใจผิดว่าเปลี่ยนประธานกันหมดแล้ว
ปกตินิชคุณจะเป็นคนอารมณ์ดี ยิ้มสวยท่าทางสง่างามน่านับถือ
แต่ตอนนี้ใบหน้างามนั้นเริ่มเข้าสู่โหมดเจ้าชายน้ำแข็งเรียบเฉยแช่แข็งคนในห้องประชุมทั้งหมดไปเรียบร้อย
“ค คุณ”จุนเคเรียกเพื่อนตัวเองเสียงสั่น
ถึงจะเป็นเพื่อนมันแต่เจอโหมดนี้ทีไรนี่เขาก็ใช่ว่าจะไม่กลัวหรอกนะ
“ขอโทษนะครับ ขอหยุดการประชุมไว้ก่อน
พอดีมีเรื่องด่วนให้ต้องจัดการเล็กน้อย”นิชคุณเอ่ยกับสภานักเรียนที่รีบแบกเอกสารเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ไม่นานในห้องก็เหลือ
เพียงเขาและจุนเค
“แล้วรู้ไหมว่าใครทำ”
“ไม่แน่ใจ คนที่โดนกระทืบยังไม่ฟืน แต่ก็พอจะตามได้อยู่”
“ถ้าอย่างนั้นนายช่วยไปตามไอ้พวกนั้นให้หน่อยแล้วกัน”นิชคุณเอ่ยก่อนหันหลังเดินออกจากห้อง
“เฮ้ แล้วนายล่ะ”
“จะไปตามแมว”นิชคุณกระชากเสียงปิดประตูดังปัง
เหลือเพียงจุนเคที่อดสั่นแทนคนที่จะโดนมวยไทยจากเจ้าชายไทยในไม่ช้า
“เฮ้อ ยังกับตามหาง่ายอย่างนั้นแหล่ะ”ปากก็บ่นแต่มือก็ล้วงเอาทั้งไอแพ๊ด
ไอพ็อต สารพัดไอในกระเป๋าออกมากองบนโต๊ะประชุม
ยกเอาเจ้าไอโฟนสีชมพูแคสลายแพนด้าน่ารักผิดรูปลักษณ์ขึ้นมาโทรชุมสาย
“เฮ้ย ไอ้แฝดเจเจ ควอน ชางมิน ซึลอง ไอ้อุ่น มีเรื่องให้ช่วย...”
...นั่นคือสิ่งที่น่ากลัวของแพนด้า สายข่าวที่ฉับไวไงล่ะ!...
สายลมของฤดูใบไม้ผลิโอบเอาความหอมหวานของดอกไม้ใหม่มากระทบประสาทการรับกลิ่นยิ่งทำให้การโดดการประชุมสภาแสนน่าเบื่อมานอนตีพุงอาบแดดที่ดาดฟ้าเหมือนตอนนี้ยิ่งมีความสุขมากยิ่งขึ้น
กำลังจะพลิกตัวปรับท่าทางการนอนให้สบายขึ้นก็มีเท้าปริศนาวางยันหลังเขาไว้ไม่ให้ขยับไปไหน
ดวงตาคมวาววาบตวัดมองคนบังอาจลูบคมหัวหน้าแก๊งหงษ์เพลิงแต่วินาทีถัดมาก็กลายเป็นสายตาแมวหงอยเมื่อเจอสายตากลมโตดุจลูกปัดแต่แข็งกร้าวยิ่งกว่าสิ่งใดจ้องกลับมา
“คุณนี่เองเหรอ”
“เออ ฉันเองแหล่ะ
หนีมานอนตีพุงแถวนี้แล้วให้ฉันทำหน้าที่แทนนี่อยากโดนศรพระรามใส่มะ?”
“เอ่อ เค้ากลัวแล้วก๊าบ
ก็เหนื่อยนี่นาเมื่อวานนั่งปั่นงานทั้งคืนเลย”ครางหงิงๆเหมือนแมวป่วยไม่เข้ากับหน้าตาแสนถึกและดุดันเลยแม้แต่น้อย
อ้อ นี่คืออ๊ค แทคยอน หัวหน้าแก๊งหงส์เพลิงและยังเป็นประธานนักเรียนโรงเรียนพี
ที่ถึงแม้ภายนอกจะดูถึก บึก ดำ
ทนเปรียบก็คงเป็นโนเกียร์ที่โยนขึ้นสามเมตรตกลงมาไม่แตกก็ตามแต่นิสัยนั้น...มันแบ๊วสิ้นดี
นิชคุณกลอกตาเหนื่อยหน่ายลากเพื่อนตัวดีให้ลุกจากพื้น
“จุนเคมันคาบข่าวมาบอกว่ามีไอ้บ้าโรงเรียนเราไปกระทืบโรงเรียนอื่น”
“ฮะ อีกแล้วเหรอ แล้วมันเรื่องใหญ่ยังไง”ถามด้วยความไม่เข้าใจ
เพราะชกต่อยกันก็เป็นเรื่องปกติ
ส่วนใหญ่ก็ยอมๆกันไปเพราะเกรงกลัวความเป็นแก๊งของพวกเขา
“มันไปมีเรื่องกับโรงเรียนเจ”
เพียงแค่เอ่ยชื่อโรงเรียนขึ้นมา สีหน้ายิ้มแมวๆของแทคยอนก็กลับขรึมขึ้นมาทันใด
หน่วยตาเรียวกร้าวขึ้นมาเล็กน้อย น้ำเสียงทุ้มต่ำจริงจังเอ่ยถามเพื่อนสนิท
“ใครทำ”
“จุนเคมันหาอยู่ แต่ฉันรู้สึกว่าคงต้องเตรียมรับศึกใหญ่
เพราะไอ้คนที่พวกมันไปกระทืบน่ะ มันเป็นหนึ่งในลูกน้องคนสำคัญของแก๊งนั้นน่ะ”
ถ้าตานิชคุณไม่พร่าจริงก็คงเห็นแทคยอนกำมือแน่นจนเส้นเลือดขมวดเห็นชัดล่ะนะ
...คราวนี้ตายแน่ๆล่ะ ไม่คนใดก็คนหนึ่งล่ะนะ...
เสียงฮือฮาจากด้านล่างเรียกสายตาคนทั้งคู่ให้หันไปมองกลุ่มนักเรียนที่แตกฮือแหวกทางให้คนกลุ่มหนึ่ง
“บุกมาถึงโรงเรียนเลยเรอะ กล้าไปไหม?
จะเอายังไงล่ะแทค”ถามเพื่อนตัวโตที่ดูนิ่งไปอีกแล้ว
“ก็คงต้องลงไปต้อนรับหน่อย”
...
...
...
...
...
บรรยากาศยามพักเที่ยงของโรงเรียนพีที่มักจะครึกครื้นตอนนี้กลับราวกับถูกอะไรบางอย่างกดทับจากการเผชิญหน้ากันครั้งแรกของสองแก๊งดัง
ชานซอง จุนโฮและอูยองพร้อมคนในสภาอีกสามคนยืนมองสภาของอีกโรงเรียนที่มากันแบบครบทีม
เหลือเพียงรองประธานและประธานเท่านั้นที่ยังไม่โผล่มา
“ตอนนี้พักเที่ยง
ยังไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามานะ”จุนซูผู้ที่ตอนนี้รักษาการณ์แทนสองหน่อที่หายไปเอ่ยช้าๆ
“พวกเรามีธุระเร่งด่วนน่ะ”อูยองบอกจ้องมองคนตรงหน้าเรียบๆ
“ธุระเรื่องอะไร”
“มีคนจากโรงเรียนนายไปทำร้ายคนแก๊งพวกฉัน”จุนโฮโพล่งออกมา
เกิดเสียงฮือฮาของคนที่ได้ยินไปทั่ว
“ตอนนี้เจ้าพวกนั้นยังไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาล”
“แล้วพวกนายต้องการอะไร”
“ลากคอพวกมันมาให้พวกฉัน”จุนโฮกระกาศกร้าว กลุ่มนักเรียนเริ่มถอยออกไปในขณะที่พวกสภาเริ่มเดินรุกก้าวเข้ามาใกล้ผู้มาเยือน
แต่ในขณะที่ทุกอย่างเริ่มกำลังเลวร้ายอยู่นั้น
“หยุด!”เสียงทรงอำนาจของอ๊ค
แทคยอนดังขึ้นหยุดการเคลื่อนไหวของสภาทั้งหมด
สายตาทุกคู่หันไปมองหัวหน้าแก๊งหงษ์เพลิงและรองหัวหน้าที่เดินตามมาด้านหลัง
ทุกก้าวเดินช่างสง่างามและแข็งแกร่งเผยเสน่ห์ดั่งราชสีห์ผู้ปกครองป่าได้อย่างดีเยี่ยม
ดวงตาเข้มมองสภาของตนเองปรามๆก่อนหันไปเผชิญหน้ากับหัวหน้าแก๊งเสือลายดาบที่ก้าวออกมาข้างหน้าเหมือนกัน
สายตาสบกันนิ่ง แค่นาทีเดียวแต่เหมือนนานเป็นชั่วโมง
ในที่สุดแทคยอนก็เป็นฝ่ายเปิดปากพูด
“เรื่องนั้น...”
ทุกคนหายใจไม่ทั่วท้อง รอฟังบทสนทนาอย่างใจจดใจจ่อ
“พวกฉันกำลังหาตัวอยู่น่ะ ขอโทษที แต่มันจะช้าหน่อย รอหน่อยแล้วกัน”
คำพูดเป็นกันเองทำเอาคนฟังอยู่ถึงกับอึ้ง
ปกติอ๊กแทคยอนจะไม่ยอมใครไม่ใช่เหรอ เอะอะก็ท้าตีท้าต่อยไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมคราวนี้ยอมกันง่ายๆล่ะ?
“ที่จริงพวกฉันต่างหากที่ขอโทษ”ชานซองเอ่ยขึ้น
เล่นเอาทุกคนเหวอกว่าเดิม
ชานซองผู้เย็นชาและทระนงตนคนนั้นอ่ะนะ ขอโทษ
วันนี้หิมะจะตกกลางอากาศร้อนๆนี่รึเปล่าเนี่ย!?
“สืบมาแล้วล่ะ ว่าสองคนที่โดนกระทืบมันไปหาเรื่องพวกเราก่อนน่ะ
แล้วก็โดนอย่างนี่เห็น”จุนซูพูดขยายความให้ประธานฝั่งตัวเองฟัง
“ถ้าอย่างนั้นพวกนายก็ผิด”
“แต่พวกนายก็ผิดเหมือนกันที่ทำเกินกว่าเหตุ
สภาพนั้นมันปางตายเลยนะ”อูยองแย้งขึ้น ชานซองยกมือปราม
“พวกเราผิดทั้งคู่ แต่เพราะสองคนนั้นมันโดนทำโทษจนปางตายแล้ว ฉันเลยอยากขอตัวพวกหมาหมู่มาสั่งสอนน่ะ...ได้ไหม?”ชานซองเอ่ยราบเรียบแต่เหมือนน้ำเสียงจะแปลกๆตอนท้ายประโยค
นิชคุณเงยหน้ามองประธานฝ่ายตรงข้ามงงๆ
“บอกแล้วว่าเอาพวกมันไปเลย แต่อย่าให้ตายก็พอ
ถึงพวกนายไม่ขอพวกฉันก็คิดว่าจะจัดการเองอยู่แล้ว”
“อืม ไปรอที่ห้องสภากันเถอะ”แทคยอนเอ่ยเชิญชวน
เดินนำหน้าสภาต่างถิ่นขึ้นไปบนอาคาร
ทิ้งบรรยากาศอึ้งและสับสนให้กับคนที่อยู่ในเหตุการณ์
...ทำไมมันรู้สึกแปลกๆฟะ...
ห้องสภาโรงเรียนพีดูแคบไปเลยเมื่อสมาชิกทั้งสองสภาอยู่รวมกันในห้องๆเดียว
พวกเขาคุยกันไม่กี่เรื่องก่อนที่ชานซองจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
แทคยอนมองคนที่พึ่งเดินออกไป แล้วลุกขึ้น
“เดี๋ยวฉันจะไปเข้าห้องน้ำเหมือนกัน
ถ้าพวกนั้นมาแล้วพวกนายก็เอาไปเลยแล้วกัน”
“รู้แล้วน่า”จุนโฮตอบส่งๆ หันไปสนใจมุขตลกของจุนซูต่อ
ร่างสูงใหญ่ของหัวหน้าแก๊งนกเพลิงเดินออกมามุ่งตรงไปเข้าส่วนของห้องน้ำ
เอาป้ายกำลังทำความสะอาดมาติดล็อกประตูเอาไว้แน่นหนา
หันมองประตูห้องเก็บของห้องสุดท้ายที่เปิดอ้าราวเชื้อเชิญให้เขาเข้าไป
มุมปากกระตุกยิ้ม สาวเท้าเข้าไปในห้องนั้นพร้อมปิดประตูพร้อมสรรพ
“เป็นยังไงคุณประธาน
ทนคิดถึงผมไม่ได้เหรอถึงได้มาหาถึงถิ่นหืม”แทคยอนเอ่ยเสียงหยอกเย้าใช้จมูกโด่งเก็บความหอมหวานคล้ายกลิ่นดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิตามผิวเนื้อข้างแก้มและสันคาง
ผละออกมามองคู่สนทนาเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายใช้มือดันอกเขาออก
ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของหัวหน้าแก๊งหายไปเหลือเพียงฮวาง
ชานซองที่กำลังทำปากยื่นหน้าค้อนควับใส่คนตรงหน้า ชูสองนิ้วขึ้นมาโชว์
“สองสัปดาห์”ชานซองไขข้อกระจ่าง “นายไม่ได้ไปหาฉันสองสัปดาห์
นายคิดว่าฉันจะเป็นบ้ารึเปล่าล่ะ”
“อ๋า ชานซองอ่า นายคิดถึงฉันจริงๆสินะ
น่ารักจริงๆเลยน้า”โอบอีกคนมากอดแน่นๆอย่างหมั่นเขี้ยว
“ไม่ใช่โว้ย ฉันนึกว่าโดนแก๊งคู่อริอื่นฆ่าหมกศพแล้วซะอีก”อีกคนโวยวายหลุดจากอ้อมแขนแกร่ง
มือกอดอกมองหน้า ‘คนรัก’ ที่ไม่ได้เจอกันนาน
แทคยอนเลิกคิ้วยิ้มกริ่มเจ้าเล่ห์
ยื่นหน้าไปใกล้เจ้าของใบหน้าหล่อสวยอีกคนจนจมูกชน
กัน รับรู้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย
“นายก็รู้ว่านอกจากราชาสีม่วง
ราชสีห์จะไม่มีวันก้มหัวและแพ้ให้ใครแน่นอน”
“อย่ามาเนียน”ชานซองใช้มือดันหน้าอีกคนออกเต็มๆ ผิวแก้มเริ่มระเรื่อ
“เราไม่เคยสู้กัน”
“แต่ใจราชสีห์แพ้ให้ราชาสีม่วงแล้วนี่นา”ส่งเสียงออดอ้อนพร้อมคลอเคลียแถวซอกคอขาวที่แสนคิดถึง
คิดถึงจนอยากจับกดแม่มตรงนี้แหล่ะ
แต่เหมือนว่ามือจะไปก่อนความคิด เพราะตอนนี้สูทสีขาวตัวนอกกำลังจะหลุดออกจากร่างชานซอง
เช่นเดียวกันกระดุมสามเม็ดแรกที่ถูกปลดลงมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ให้ตายเถอะ
ทำไมมันเป็นอย่างนี้ตลอดนะ”ชานซองสบถใส่คนที่กำลังรุกรานเขาแต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดขืนจริงจัง
ทำสะบัดๆพอเป็นพิธีไปอย่างนั้นแหล่ะ
“อย่าทำเสื้อสูทฉันเปื้อน กระดุมก็ห้ามกระชากด้วย
ฉันไม่อยากให้ใครจับได้ตอนนี้หรอกนะ”ห้ามเสียงอ่อนเมื่อโดนริมฝีปากร้อนกดจูบตรงหลังใบหูจุดอ่อนสำคัญ
“หืม จับได้เรื่องอะไรล่ะ
ถ้าเรื่องที่เราคบกันฉันว่ารองประธานฉันจับได้แล้วล่ะ แถมเรามาห้องน้ำนานขนาดนี้
ป่านนี้คงเดาได้ทั้งบาง”หัวเราะเบาๆขณะจัดการถอดทั้งสูทตัวนอกของคนรักออกมาแขวน
“นายมันเจ้าเล่ห์”ชานซองบ่นแต่ก็ขยับมือช่วยถอดเสื้อสูทสีดำของอีกคนออกมาแขวนเช่นกัน
“หืม คราวนี้ให้ความร่วมมือดีเชียว
นี่สรุปคิดถึงกันจริงๆใช่ไหม”น้ำเสียงกระดี้กระด้านั่นทำเอาคนฟังเบะหน้าใส่
“หุบปากแล้วรีบๆทำเถอะน่า” กระชากเนกไทอีกคนเข้ามาใกล้
ปลดกระดุมเชื้อเชิ้ตช่วยด้วยความร้อนใจ “เสียเวลา”
แทคยอนมองคนปากแข็งที่กำลังช่วยเขาให้กินคนช่วยได้เร็วขึ้นแล้วอดอมยิ้มไม่ได้
...เอากับเขาสิ งั้นสนองให้หน่อยก็แล้วกันนะ...
“จะขอกินล่ะน้าคร๊าบบบ”
…
…
…
…
“เฮ้ ประธานเราไปห้องน้ำนานไปรึเปล่าเนี่ย”อูยองโพล่งขึ้นมาเมื่อเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง
ได้ตัวหมาหมู่แล้ว
เอากลับไปสำเร็จความแล้วแต่คุณประธานและหัวหน้าแก๊งที่เคารพทั้งสองก็ยังไม่ได้กลับมา
“นั่นสิ
เดี๋ยวฉันไปตามแล้วกัน”จุนซูลุกขึ้นจะไปตามแต่โดนมือนิชคุณกดให้นั่งลงก่อน
โทรศัพท์บางเฉียบทันสมัยสีแดงของท่านรองประธานถูกยกขึ้นมาโทรหาเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ไม่รู้ตกส้วมตายรึยังหายไปนานขนาดนี้
“...”
“...”
“...”
ติ๊ด!
“อ๊ะ
รับแล้ว...”นิชคุณพูดไม่กี่คำก่อนที่จะหยุดประโยคที่จะพูดแล้ววางสายในวินาทีถัดมา
“เฮ้ ว่ายังไงล่ะ ทำไมวางสายเร็วจัง”จุนโฮขมวดคิ้วมองคนตัวขาวที่หันมาตอบทั้งที่หน้ายังออกอึ้งๆอยู่
“แทคกับชานซองกลับบ้านไปแล้วน่ะ
พอดีว่ามีธุระกะทันหันเลยต้องกลับก่อน”
“อ๋อ”
“งั้นพวกเราก็กลับก่อนดีกว่า
ขอบคุณที่จับตัวพวกนั้นมาให้นะ”อูยองยิ้มกว้างอารมณ์ดี (ที่ได้ต่อยคน)
“ไม่เป็นไรหรอก นั่นเป็นสิ่งที่เราต้องทำนี่นะ แล้วเจอกัน”จุนเคโบกมือบ๊ายบาย
“แล้วเจอกัน”จุนโฮและอูยองเอ่ยโบกมือตอบกลับก่อนจะกลับไป
ทำให้ภายในห้องเหลือเพียงจุนเคและนิชคุณเท่านั้น
“บอกมาเหอะน่า
ตกลงได้ยินอะไรกันแน่”จู่ๆเจ้าคนชอบสีชมพูก็ถามเสียงเนือยเล่นเอานิชคุณสะดุ้ง “ฉันได้ยินน่ะ”
“อ่า...ก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะนะ เฮ้อ”นิชคุณบ่นพลางถอนหายใจเฮือก
“งั้นเดี๋ยวฉันไปห้องพยาบาล”นิชคุณบอกเพื่อนซี้
“เป็นอะไรตัวร้อนเหรอ”
“ไม่...ไปเอายาแก้ปวดให้ชานซองน่ะ”
----------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น