[SF] Cold [MarkSon]

TITLE: Cold

COUPLE: MARK x JACKSON [MarkSon]

RATE: PG-13

WORD: 2,169

BY: Silverfeather29 /@silverfeather29/

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Cold

“ก็เท่านี้แหละ ไปเตรียมตัวให้พร้อมแล้วกัน...”ผู้จัดการวงเอ่ยกับสมาชิกคนตัวสั้นแต่งานแน่นที่สุดอย่างแจ็คสัน หวังที่พยักหน้าหงึกหงักเข้าใจ ก่อนที่เด็กหนุ่มจะออกมาจากห้องเพื่อกลับหอเพียงลำพัง

วันนี้เขาโดนเรียกมาคุยเรื่องได้เข้าร่วมรายการรูมเมท ซีซั่น 2 หลังจากซีซันแรกฮิตติดกระแสเป็นข่าวคราวช่วงใหญ่ๆ แจ็คสันมีทัษะทางวาไรตี้สูง จึงได้รับเชิญไปออกรายการนั่นนี่มากมาย ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาเขาทำงานเป็นเกลียว เวลานอนก็แทบจะไม่มี ซูบลงจนเมมเบอร์คนอื่นบอกให้เพลาเรื่องงานซะบ้าง แต่เขาก็อยากจะทำต่อไป

เพื่อวง เหนื่อยขนาดไหนเขาก็ต้องสู้

แจ๊คสันเดินผ่านห้องซ้อมของพี่ๆ 2PM เสียงดนตรีตี๊ดๆแนวผับนั่นทำเอาอดโยกหัวตามไม่ได้ ถ้าจำไม่ผิดพี่ๆเขาเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศเมื่อคืนเอง แถมเห็นว่าหลังคัมแบครอบนี้ยังต้องกลับไปถ่ายหนัง ถ่ายละคร ทำอัลบั้มที่ต่างประเทศ บลาๆๆๆ ขึ้นเครื่องบินบินกันเป็นนกเลยทีเดียว พอเห็นอย่างนี้ก็เลยรู้สึกว่าตัวเองยังทำงานน้อยอยู่

พี่ๆยังทำได้ แล้วทำไมเขาจะทำไม่ได้ล่ะ?

“อ้าว แจ็คสัน มาซ้อมเหรอ?”เสียงทุ้มหวานพร้อมใบหน้าเล็กขาวของพี่คุณโผล่ออกมาจากประตูห้องซ้อม ทักทายแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยจนคนตัวเล็กสะดุ้งโค้งทักทายพร้อมรอยยิ้มเก้อ ส่ายศีรษะจนผมปลิว

“ไม่ครับ ผมมาคุยเรื่องรายการใหม่น่ะ แต่กำลังจะกลับแล้วล่ะครับ”

“อ้อ...งั้น สู้ๆนะ”พี่คุณยิ้มกว้างให้เป็นกำลังใจ โบกมือแล้วกลับเข้าไปในห้องซ้อมต่อ สงสัยพี่แกเห็นคนมายืนด้อมๆมองๆตรงหน้าห้องเลยออกมาดูมั้ง

รีบก้าวเท้าต่อไปเร็วๆเมื่อนึกได้ว่านัดคนขับรถเอาไว้ เผลอใจลอยไปซะได้ แย่จริงๆ...

ทันทีที่เปิดประตูออกไปสิ่งแรกที่สัมผัสได้คือไอเย็นระดับมหากาฬ เพียงลมสะกิดแผ่วเบาก็ทำให้ขนทั้งร่างลุกชูชัน แขนขาวภายใต้สเวตเตอร์ตัวบางห่อเข้ากับลำตัวโดยอัตโนมัติ ปากแดงร้องซีดเพราะความหนาวเย็น นี่ขนาดเพิ่งจะเข้าหน้าหนาวแท้ๆอากาศยังโหดร้ายขนาดนี้เลย แจ็คสันเป็นคนขี้หนาวแต่เพราะตอนเช้าอากาศยังอุ่นๆอยู่เลยไม่ได้ใส่เสื้อมาหนามากนัก ไม่นึกว่ากว่าจะคุยเสร็จก็ยาวจนถึงตอนเย็น อากาศหนาวเริ่มคลอบคลุมทั้งเมือง

ตากลมรีบสอดส่ายสายตาหารถที่นัดเอาไว้ ก้าวเร็วไปหาเป้าหมายแต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นอะไรบางอย่างผิดปกติ

คุณลุงคนขับรถก้มๆเงยๆตรงส่วนกระโปรงหน้ารถ ส่ายหน้าเป็นเชิงหมดหนทาง พอเหลือบมาเห็นเขาก็รีบทักทายเป็นเชิงสำนึกผิด

“ขอโทษนะแจ็คสัน คงไปส่งไม่ได้แล้ว เครื่องมันเย็นจนสตาร์ทไม่ติดน่ะ”

“ห่ะ!”ร้องตะโกนเสียงดังจนตัวเองยังตกใจ ก่อนจะรีบก้มหัวขอโทษปลกๆเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเพิ่งทำตัวเสียมรรยาทไป

“สตาร์ทไม่ติดเลยเหรอครับ?”

“ไม่เลย ทำยังไงก็ไม่ได้ สงสัยต้องเรียกช่างมาดู รถคันอื่นก็ติดงานกันหมด ต้องขอโทษจริงๆนะ”

“อ่า...ไม่เป็นไรครับ”ถึงปากจะพูดอย่างนั้นด้วยความเกรงใจ แต่เอาจริงๆแล้วแจ็คสันกำลังหงุดหงิดเพราะอากาศหนาว จะให้ขึ้นรถแท็กซี่ก็ดันไม่ได้เอาเงินติดตัวมาด้วย แค่คิดว่าจะต้องเดินกลับเองก็ขยาดจนอยากเดินกลับไปนอนในบริษัทแล้ว -*-

“อ่ะ!”ตบมือดังแป๊ะเมื่อนึกขึ้นได้ว่าโทรให้พวกที่หอมารับก็ได้นี่หว่า ดีนะที่อย่างน้อยก็พกมือถือมาเล่นฆ่าเวลาเผื่อง่วง นิ้วเล็กจิ้มกดเบอร์ที่โทรออกบ่อยที่สุดเอามือถือแนบหูยิ้มอารมณ์ดี แต่พอฟังเสียง ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ติดต่อกันมากกว่าครั้งที่ร้อยก็เริ่มจะหงุดหงิด กดโทรออกเป็นครั้งที่หก เจ็ดหรือแปดก็ยังไม่ได้รับการตอบรับอย่างที่ควรจะเป็น

“ทำไมไม่รับวะ!!!”โวยวายคิ้มขมวดมุ่งอยู่คนเดียว เงยหน้ามองฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินแล้วถอนหายใจเฮือก

...สงสัยต้องเดินกลับเองจริงๆซะล่ะมั้ง...

ขาภายใต้กางเกงยีนสีดำเนื้อบางก้าวย่ำเร็วๆไปบนทางเท้าที่เรียงรายไปด้วยตึกสูงและร้านรวงมากมาย ถ้าเป็นปกติเขาจะชอบเดินช้าๆดูนั่นดูนี่ถ่วงเวลาเดินกลับหอ แต่เพราะอากาศหนาวเย็นและละอองหิมะเบาบางที่เริ่มจะโปรยลงมาช้าๆนั่นทำเอาแจ๊คสันสบถลั่นแล้วเริ่มออกวิ่งแบบไม่กลัวลื่น มือขาวที่เริ่มซีดจากความเย็นกระชับหมวกดึงลงมา ก้มหน้าลงเล็กน้อยบังลมที่ปะทะใบหน้า มือทั้งสองข้างยัดลงไปในถุงเสื้อสเวตเตอร์ตัวไม่หนามากนักพยายามถูมือกับเนื้อผ้าไปมาเพื่อเพิ่มความอบอุ่น

เขาเกลียดอากาศหนาว!!!

สองขาวิ่งไปตามทางที่ผู้คนเริ่มเบาบางเพราะผ่านช่วงร้านอาหารมาแล้ว ยิ่งทำให้ลมหนาวโกรกมาโดนตัวเขามากยิ่งขึ้น ก้าวเท้าแต่ละทีเหมือนตัวเองเป็นหมีขาวเดินอยู่ขั้วโลกเหนือ สั่นหงึกๆเหมือนลูกเจี๊ยบโดนแช่แข็ง ฟันขาวกระทบกันสั่นกึกๆจนเจ็บร้าวไปทั้งปาก  ทั้งจมูกทั้งปากชาจนเริ่มไม่รู้สึกอะไร ไม่ต้องพูดถึงใบหูที่แทบไม่รู้สึกถึงตัวตน ถ้าหูหลุดไปเขาก็คงไม่รู้สึกตัว -*-

หิมะเริ่มตกลงมาหนัก วิสัยทัศน์ข้างหน้าก็เริ่มมัวเพราะหมอกจากไอเย็น แจ๊คสันเริ่มเดินอย่างระมัดระวังขึ้นเพราะพื้นเริ่มลื่นเพราะหิมะที่เคลือบบนผิวถนนบางๆ

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่พ้น…

หวืด~ ผลัก!

เท้าซ้ายที่กำลังก้าวออกไปลื่นพื้นหิมะพอๆกับเท้าขวาที่ลื่นจนยั้งเอาไว้ไม่อยู่ ร่างทั้งร่างเสียการทรงตัวล้มลงไปโครมใหญ่ แต่ดีที่แจ๊คสันมีวิชามาร์ตทริคอาร์ตและพื้นฐานเก่าของความเป็นนักกีฬาเลยพลิกตัวเอาก้นลง แทนที่จะเป็นศีรษะหรืออะไรที่อันตรายกว่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็เจ็บจี๊ด

“ซี๊ดดดดด~~~~”

ทั้งเจ็บทั้งหนาว ฝืนพยุงตัวเองขึ้นเดินกะเพลกๆไปอีกไม่ถึงสามเมตรก็ถึงหอพักของพวกเขา ร้องเรียกเมมเบอร์คนอื่นให้ออกมารับแต่ก็เงียบ ตอนนั้นแหละถึงนึกขึ้นได้ว่าพวกนั้นบอกว่าจะออกไปหาอะไรกินกันตอนเย็น

ซวยซับซวยซ้อนซวยซ่อนเงื่อน

ได้แต่สบถด่าในใจ เดินกะเพลกๆช้าๆขึ้นบันได ดีที่พออยู่ในตัวอาคารลมก็เลยไม่โกรกมากนักแต่ก็ยังหนาวอยู่ดี เห็นประตูห้องก็แทบจะร้องกรี๊ดดีใจ ไขประตูเข้าไปเจอกับห้องนั่งเล่นที่ไร้คนแต่กลับเปิดไฟสว่างโร่เอาไว้

ก่อนออกไปไม่ปิดไฟหรือไร????

แต่คิดดูอีกที อย่างออมม่าเนียร์น่ะนะจะลืมเรื่องแบบนี้

ยกเว้นแต่ว่าจะมีใครอยู่ห้อง ไม่ออกไปด้วย

.

.

.

.

.

.

มือขาวเปิดประตูห้องตัวเองออก เพื่อพบกับภาพที่ทำสติเกือบขาดผึ่ง

.

.

.

.

.

.

มาร์คต้วนกำลังนอนฟังเพลงเล่นเกมออนไลน์ห่มผ้าสบายอารมณ์อยู่บนฟูกตัวเอง ข้างๆนั้นคือมือถือเครื่องสวยกำลังนอนแน่นิ่งหน้าจอสว่างโชว์เตือนว่ามีสายไม่ได้รับหราแต่เจ้าของกลับไม่รับรู้เพราะดันเปิดเพลงเต็มสตรีมเอาหูฟังอุดหูอยู่!!!

เขาต้องเดินตากหิมะด้วยเสื้อผ้าบางๆแถมซวยล้มตรงหน้าหอเพราะเรื่องงี่เง่าแบบนี้เนี่ยนะ!!!!!!!

“มาร์คต้วน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

กระโดดทับร่างที่นอนหันหลังให้อย่างแรงจนมาร์คสะดุ้งทำหูฟังตก มือขาวคว้าเอาหมอนมาฟาดๆคนใต้ร่างด้วยความแค้นเคือง ปากก็โวยวายไม่หยุด

“มาร์คต้วน!! ไอ้พี่ด้วน!!! ทำไมไม่รับสายผมวะ โทรเป็นร้อยสายทำไมไม่รับ! ผมเกือบเป็นหวังแช่แข็งเพราะพี่เลยนะ แล้วมานอนเล่นเกมฟังเพลงสบายใจแบบนี้คืออะไรวะ!!!!!!!!! ถ้าพี่รับสายผม ผมก็ไม่ต้องเดินตากหิมะบ้าบอข้างนอกนั่น ไม่ต้องมาลื่นล้มเจ็บตัวหน้าหอ ไม่ต้อง...เฮ้ย!!!”ร้องลั่นเมื่อร่างที่อยู่ด้านใต้ลุกกะทันหันจนร่างเขาเอนล้มไปทางกำแพงแข็ง แจ็คสันหลับตาปี๋รอรับความเจ็บ สะดุ้งเฮือกเพราะวินาทีต่อมาก็มีมือมาประคองด้านหลังศีรษะไม่ให้ไปกระแทกผนังไว้เฉียดฉิว

ท่าทางของพวกเขาตอนนี้อันตรายสุดๆ แจ็คสันอยู่ในท่ากึ่งนอนเอนตัวหลังพิงกำแพงโดยมีร่างสูงของมาร์คต้วนคร่อมร่าง มือแกร่งประคองศีรษะกลม ส่วนอีกข้างยึดมือขาวให้คล้องคอตัวเองไว้ มันจะโรแมนติกกว่านี้ถ้ามาร์คไม่ได้ส่งสายตาอำมหิตมาให้เขาแบบนี้อ่ะนะ

“เป็นบ้าอะไรของนาย!”เสียงทุ้มต่ำถามเสียงกระชากเพราะยังเจ็บจี๊ดๆจากการโดนตัวอีกคนโถมมาทับแรงๆเมื่อครู่ ดวงตาเรียวจ้องคนใต้ร่างเขม็ง มือกำรอบแขนเด็กดื้อไว้แน่นจนแจ๊คสันมุ่ยหน้าเพราะความเจ็บ

“พี่ไม่รับสายผม!”แจ็คสันก็ไม่ยอมแพ้ ก็เขาไม่ผิดอ่ะ!

“นายโทรมาตอนไหน?”มาร์คคิ้วขมวด หันไปมองมือถือตัวเองก็ถึงบางอ้อเมื่อบนหน้าจอนั้นโชว์ MISS CALL จาก GAGAWANG ตั้ง 27 สาย หันมามองเด็กใต้ร่างที่เริ่มแบะปากเหมือนจะร้องไห้

“เฮ้ยๆ แจ๊คสันอย่าร้องนะ”

รีบห้ามแต่ดูเหมือนจะไม่ทัน

“รถมันเสีย ผมโทรหาพี่แต่พี่ก็ไม่รับสายผม ผมต้องเดินกลับหอคนเดียว หิมะก็ตก หนาวก็หนาว เสื้อก็ใส่ไปแค่นี้ หนาวจนจะแข็งตายอยู่แล้ว แถมยังมาสะดุดล้มหน้าหออีก...ฮึก”ตากลมเริ่มรื้นด้วยน้ำตา ทั้งน้อยใจทั้งเสียใจที่โดนตะวาด หนาวก็หนาว เจ็บก็เจ็บกลับมาแล้วยังโดนคนที่ได้ชื่อว่าแฟนใจร้ายใส่อีก เกิดเป็นแจ๊คสันนี่มันซวยแบบนอนลิมิตจริงๆ

มาร์คเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าแจ็คสันเริ่มร้องไห้ ดึงตัวคนตัวเตี้ยมากไว้ในอ้อมกอด เสียงสะอื้นฮักๆแบบพยายามสะกดกลั้นทำเอาเขารู้สึกผิด

“ขอโทษ”

พอกอดแบบนี้ยิ่งรับรู้ถึงอุณหภูมิของคนตัวเล็กที่เย็นจนน่าตกใจ ดวงหน้าน่ารักขาวซีดเป็นกระดาษ ริมฝีปากที่มักจะเป็นสีแดงสดสุขภาพดีตอนนี้ซีดไปเป็นสีเดียวกับสีหน้า มือเล็กสั่นระริกเพราะความหนาวกำเสื้อเขาไว้แบบไม่เต็มแรงนัก นี่ตากหิมะจากบริษัทกลับมาหอจริงๆน่ะเหรอ? ให้ตาย ผมควรเอาใจใส่แจ็คสันมากกว่านี้นะ

“หนาวมากใช่ไหม พี่ขอโทษ”

“ผมหนาว ผมแค่อยากให้พี่มาอยู่ข้างๆ...”

ยิ่งอีกคนตัดพ้อมาร์คก็ยิ่งเหมือนโดนมีดเสียบ มือแกร่งลูบลมนิ่มแผ่วเบา

“เปลี่ยนเสื้อก่อนเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ แล้วค่อยมาโกรธพี่ต่อก็ได้”กำลังจะถอยตัวออกแต่ก็นิ่งเมื่อเด็กในอ้อมกอดรัดแขนขาวยึดร่างเขาไว้แน่นไม่ยอมให้ไปไหน ซุกใบหน้าลงบนอกถูไถเล็กๆออดอ้อน

“ไม่เอา”

“แจ็คสัน”เริ่มดุเมื่อคนตัวเล็กดื้อ แจ็คสันเงยหน้าขึ้นมาใช้ดวงตากลมโตมองอ้อนวอน

“อยากกอดมาร์ค มาร์คตัวอุ่น”

...เหตุผลช่างน่ารักจนปฏิเสธไม่ลง...แต่จะให้แจ็คสันอยู่สภาพนี้ต่อสงสัยงานพรุ่งนี้คงต้องยกเลิกเพราะเจ้าตัวป่วนป่วยแน่ๆ

มาร์คเลยถอดเสื้อตัวนอกที่เริ่มชื้นเพราะหิมะละลายออกเหลือเพียงเสื้อยืดสีดำตัวใน ดึงคนที่ยังเกาะเขาเป็นปลิงให้เอนตัวลงมานอนบนฟูก สะบัดผ้านวมคลุมร่างพวกเขาเอาไว้ก่อนจะกระชับอ้อมกอดรัดคนตัวเตี้ยมาแนบตัวเองมากยิ่งขึ้นเพื่อเพิ่มความอบอุ่น

“ถ้าอย่างนั้นก็จะกอดจนหายหนาวเลย ดีไหม?”

แจ็คสันหลับตาพริ้มยิ้มกว้างซบอกอีกคนเป็นคำตอบ

...แค่มีมาร์คอยู่ข้างๆ แจ็คสันก็ไม่หนาวแล้ว...