[SNH] Special Part Begin
Shadow
Night Hunter [Special Part]
***Begin***
แสงแดดอบอุ่นยามเช้าส่องลงมาผ่านช่องหน้าต่างที่เปิดแง้มเอาไว้เล็กน้อยไล้ไปบนผิวขาวเนียนของคนที่ยังตกอยู่ในความฝันใต้ผ้านวมผืนใหญ่
เปลือกตาบางยังคงปิดสนิทเช่นเดียวกับลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงไม่ตื่นขึ้นมาในเร็วๆนี้แน่
ประตูห้องเปิดออกพร้อมร่างสูงโปร่งใส่เสื้อกล้ามขาวและกางเกงนักศึกษาแย้มหน้าเข้ามามองคนบนเตียง
ส่ายศีรษะให้กับความขี้เซานั้น เอ่ยปากเรียกเป็นครั้งที่สาม
“แจ็คสัน
ตื่นได้แล้ว ถ้านายยังไม่ตื่น นายจะไปเรียนสายเอานะ”
“งืม...อีกสิบนาที”เสียงงัวเงียต่อรอง
พลิกตัวรวบผ้านวมมากอดไว้แทนหมอนข้างแล้วหลับต่อ มาร์คถอนหายใจยาว
เปิดประตูเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างเตียง ส่งเสียงเรียกคนขี้เซาอีกรอบ
“ไม่ได้
ตื่นเดี๋ยวนี้เลย”
“...”
“เฮ้อ”มาร์คถอนหายใจเฮือก
พรึบ!
“มาร์คคคค~~~~”ร่างขาวในชุดเสื้อกล้ามสีดำกางเกงขาสั้นสีเดียวกันร้องพลางพลิกตัวไปมา
ยกแขนพยายามคว้าหาผ้าห่มที่โดนยึดไปแต่ไม่ยอมลืมตาเสียที
ใบหน้าขาวขมวดคิ้วขุ่นหงุดหงิด เส้นผมสะบัดชี้ฟูยิ่งกว่ารังนก
เรียกเสียงหัวเราะจากคนมาปลุก จนแจ็คสันทนไม่ไหวลืมตามาจ้อง
“หัวเราะอะไรเล่า! ก็คนมันง่วงนี่ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ตีสี่เลยนะ!”บ่นเป็นหมีอดกินน้ำผึ้ง
มือขาวขยี้เส้นผมตัวเองไปตามตามนิสัย ผุดลุกขึ้นจากเตียงด้วยใบหน้ายับยู่ยี่
ดวงตากลมดุหันไปตวัดค้อนใส่คนที่ยังหัวเราะไม่เลิก
...นอนดึกเพราะคนที่กำลังหัวเราะบนหัวเขานี่แหละ!!!...
แต่อย่าเพิ่งได้คิดอกุศลไป...
เมื่อคืนนี้ไม่ได้เกิดเรื่องใต้ร่มผ้า 18+ หรอก
แต่เป็นเพราะหลังจากที่พวกเขาทำงานในเขตตัวเองเสร็จเรียบร้อยตอนห้าทุ่ม
เตรียมกลับห้องมานอน ก็มีสายตรงจากเจวายพีมาถึงมาร์คว่ามีภารกิจพิเศษเสนอให้ทำ
แล้วมาร์คก็ดันตอบรับคำสั่งนั้นทั้งที่แจ็คสันสะกิดแขนเขายิกๆว่าอยากกลับห้องเต็มทนแล้วแท้ๆ
แล้วมาร์คก็ลากแจ็คสันขึ้นรถออดี้สีดำวิ่งลิ่วไปช่วยพี่ชานซองที่ต้องทำงานคนเดียวเพราะพี่จุนโฮติดเคสผ่าตัดใหญ่โดยไม่ได้ถามความคิดเห็นเขาสักคำ!!!
“ชินๆได้แล้วน่า”พูดจบก็ขยี้เส้นผมสีดำที่ยุ่งอยู่แล้วให้กระเซิงมากกว่าเดิมจนเด็กหนุ่มฉุนกึก
...ลองกลับห้องมาตีสองปั่นโปรเจคต่อถึงตีสี่เหมือนผมไหมล่ะ!!!...
“โอ๊ยย ปล่อย!
ผมจะไปอาบน้ำ”เด็กหนุ่มร้องโวยวายผลักมือข้างนั้นของมาร์คออกแล้วเดินลิ่วเข้าห้องน้ำไปด้วยจิตใจอันขุ่นมัว
เสียงปังจากการกระแทกประตูห้องน้ำและเสียงโครมครามเล็กๆในนั้นทำให้มาร์คอดขมวดคิ้วนึกห่วงข้าวของในห้องน้ำไม่ได้
“เบาๆหน่อยนะแจ็คสัน
พี่ไม่อยากเปลี่ยนฝักบัวใหม่นะ”
“โว้ยยยย!!!”
ตามมาด้วยเสียงดังเหมือนอะไรโดนกระชากออกจากผนังเป็นคำตอบ...
แจ๊คสันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จภายในสิบนาที
แม้จะยังง่วงๆมึนๆอยู่แต่ก็ดีกว่าตอนตื่นนอนใหม่ๆเป็นไหนๆ
เดินออกมาจากห้องนอนเหลียวหาร่างเจ้าของห้องที่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่บนโซฟากลางห้องด้วยสีหน้าชื่นบานจนอดหมั่นไส้ไม่ได้
พอเดินเข้าไปใกล้เจ้าตัวก็รีบปิดลำโพงหันมาพยักพเยิดไปทางโต๊ะกับข้าวที่เต็มเอี๊ยดไปด้วยอาหารเช้าเตรียมให้เขาไปฟาดแบบเต็มคราบอยู่
ปกติก็คงกระโดดไปกินหรอกนะ
แต่ท่าทางแปลกๆนั่นก็ทำให้สงสัยไม่แพ้กัน
มาร์คถลึงตาใส่นิดหน่อยตอนเขากระโดดไปนั่งข้างๆจนโซฟายุบ
ตากลมพยายามมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างอยากรู้อยากเห็น มือแกร่งจับคางมนนั่นไว้ด้วยความหมั่นเขี้ยวปนรำคาญ
มาร์คส่งสายตาดุเป็นเชิงให้เงียบ ก่อนจะคุยธุระกับคนในสายต่อ
“อ่าๆ
งั้นเดี๋ยวจะไปรับแล้วกัน... โอเคครับ แล้วเจอกัน”
นิ้วเรียวกดวางสาย
หันมากำราบเจ้าหมาน้อยจอมดื้อตัวข้างๆด้วยการฟัดแก้มป่องๆทั้งสองข้างจนเจ้าตัวโวยวายลั่น
กระโดดหนีเอาหลังมือเช็ดทำท่าขนลุก หนีไปโต๊ะอาหารทันที
...แค่หอมแก้มล่ะทำเป็นเขิน
อยู่บนเตียงล่ะอยากรุกจัง...
แจ๊คสันวิ่งขึ้นอาคารด้วยความรีบเร่งเหล่มองนาฬิกาข้อมือที่ไม่ใช่ของตัวเองตื่นๆ
อีกหนึ่งนาที!!!
ปัง!
“เกือบสายนะ
แจ๊คสันหวัง ถึงเธอจะเป็นศิษย์คนโปรด แต่การสอบเก็บคะแนนก็ห้ามมาสายนะจ๊ะ
ไปประจำที่ไป”อาจารย์สาวคนสวยทักเขาทันทีที่เปิดประตูเข้ามา
เสียงเพื่อนร่วมคลาสหัวเราะขำๆทำเอาแจ็คสันเหมือนถูกบีบให้เหลือตัวแค่ลูกบาสเก็ตบอล
เขารีบพยักหน้าปลกๆ
วิ่งจู๊ดเดียวถึงโต๊ะสอบ ในใจอดเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันให้คนที่ทำให้เขาเกือบมาสายแบบนี้ไม่ได้
ก็มาร์คดันมาบอกว่าติดธุระมาส่งไม่ได้ตอนจะออกจากห้องพอดี แล้วยังไง? กว่าจะรอให้รถประจำทางมา
ตึกคณะดันอยู่ลึกในตัวมหาวิทยาลัย วิ่งตับแล่บสิครับ!!!
กลับห้องไปเจอตีนแน่!!!
กว่าจะลากตัวเองให้กลับมาคิดเรื่องข้อสอบก็เริ่มสอบได้สิบนาทีเข้าไปแล้ว
เสร็จเป็นคนสุดท้ายห้อง กระโดดไปส่งทันอาจารย์จะเดินออกจากห้องแบบเฉียวฉิว
กลับมานั่งที่พร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำไมวันนี้มีแต่อะไรรีบๆนะ?
“เป็นไงมึง?
ทำไมวันนี้มาสาย ออดี้สีดำยางรั่วเหรอ?”เสียงอ้อล้อแซวของนิคโคลัสดังมาแต่ไกล
“พ่อง!”
“แสดงว่าจริง
55555”แล้วมันกับพีเนียลก็หัวเราะเอิ้กอ๊ากเสียงดัง
“กูจับรถมาเองต่างหาก
วันนี้หมอนั่นไม่ว่างมาส่ง”
“มิน่า
ทำหน้าเหมือนสามีไม่ทำการบ้านมาสามวัน”
“พีเนียล...มึงเคยโดนตีนไหม?
น่าเกลียดว่ะ”ปรายตาเหนื่อยใจใส่มัน
เอาจริงๆก็มีแต่ไอ้สองคนนี้กับไอ้เอิร์นนั้นแหละที่รู้ว่าผมกับมาร์คเป็นอะไรกัน
ส่วนไอ้เรื่ององค์กรมีแต่นิคโคลัสเท่านั้นที่รู้เรื่อง แน่สิ
เกือบตายเพราะเงาจันทร์มาแล้ว ไม่รู้ก็เกินไปหน่อย
แถมเหมือนจะแอบมีซัมติงกับใครในองค์กรด้วยอะนะ ซึ่งเรื่องนี้หวังจะไม่ยุ่ง คุคุคุ
“เออๆ
แซวเล่นไปงั้นแหละ ไปเที่ยวเซนกัน กูจะไปซื้อรองเท้าลดราคา”
“ไปดิ!”
...กูไม่น่ามาเลย...
ไอ้พีเนียลสะกิดแขนผมยิกๆแต่ผมไม่สนใจหรอก
ผมรู้ว่ามันเห็นเหมือนกันกับผม
ก็แค่มาร์คควงหญิงสาวสวยคนหนึ่งเข้าร้านเพชรไปก็เท่านั้นเอง...
อะไร? คิดว่าผมหึงเหรอ
ไม่อ่ะ
.
.
.
.
.
ตู๊ด ตู๊ด
ตู๊ด
.
.
.
.
.
ตัดสายทำไมวะ!!!
เหตุการณ์หลังจากนั้นอลหม่านมาก
ในขณะที่กำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่ไอโฟนลูกรัก
ยองแจดันโทรมาบอกว่าเรียกประชุมองค์กรด่วน วางสายจากหมวยเล็กไปไม่เท่าไหร่ ไอ้ตี๋ใหญ่ก็โทรมา...มาร์คนั่นแหละ
โทรมาถามว่าอยู่ไหนจะไปรับ
พอผมตอบว่าอยู่ร้านหนังสือหน้าร้านเพชรที่นายเข้าไปเมื่อกี้ไง
ผมก็ได้เห็นร่างสูงๆผอมๆนั่นวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาในร้าน
สีหน้าเหวอใช้ได้เลยล่ะครับ หึหึ
“แจ๊คสัน”
“ว่า...”
“...”
มาร์คเงียบเมื่อเห็นว่าเด็กดื้อบนเบาะข้างๆเมินเขาขนาดไหน
ปกติพูดเจื๊อยแจ้วลิงหลับมาเงียบใส่ซะอย่างนั้น แถมถามคำตอบคำอีกต่างหาก
“งอนรึไง”
...โอเค
มาร์คไม่เคยต้องง้อใคร แถมเป็นคนตรงๆจนเรียกว่าขวานผ่าซาก...
“ไม่เชิง...แค่โกรธที่ไม่บอกผมก่อนว่ามีธุระอะไร”
...แต่แจ็คสันก็ตรงพอกันละนะ...
“คือ...”
“แต่ไม่ต้องหรอก
ผมคงไม่จำเป็นต้องรู้
ก็นั่นมันเรื่องของพี่นี่นา”ตัดบทจบก็ดูดโกโก้ปั่นยัดขนมปังที่มาร์คซื้อให้ก่อนขึ้นรถ
เอื้อมมือไปเปิดวิทยุเป็นอันจบบทสนทนา...
บรรยากาศอึดอัดของคนทั้งคู่เป็นอย่างนี้มาจนถึงคลับที่เดิม
แปลกไปจนเจวายพีเหลือบมองพวกเขาอยู่บ่อยๆ
“วันนี้ฉันเรียกพวกนายมาเพื่อถามถึงการเปลี่ยนเขตความรับผิดชอบ
ปกติพวกเราจะเปลี่ยนเขตกันทุกหนึ่งเดือน เพื่อให้ความดูแลทั่วถึง
ยกเว้นเขตไหนที่ยังพบว่ามีเงาจันทร์ชุมนุมอยู่มากก็ไม่ต้องเปลี่ยนเขต
ซึ่งส่วนนี้เดี๋ยวให้ไปคุยกับหัวหนากลุ่มตัวเองแล้วจัดการนะ
แล้วก็มาถามถึงเรื่องคู่ด้วยว่าเป็นยังไง...”
...จะพูดเรื่องคู่ก็พูดไปดิลุง
จะมองมาทางพวกผมทำไมล่ะนั่น...
“มาร์ค
แจ็คสัน อยากพูดอะไรไหม”
“...”
“...”
เราต่างเงียบกันทั้งคู่จนพี่จุนโฮที่อยู่ข้างมาร์คกระแทกไหล่เป็นเชิงบังคับ
“ปกติครับ
ไม่มีอะไรเพิ่มเติม”
“...”เจวายพีพยักหน้าแต่ดวงตานั่นไม่โอเคด้วยเลย
“พูดคุยกันให้มากนะ” เขาทิ้งท้ายเอาไว้แล้วพูดถึงเรื่องต่อไป
จนจบการประชุมพวกผมก็ยังไม่มองหน้ากันอยู่ดี
ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปเกือบหมดเหลือเพียงไม่กี่คนที่เลือกจะนั่งดื่มด่ำกับเสียงเพลงและแอลกอฮอล์เหมือนผมกับมาร์ค...
พวกเราเลือกโต๊ะตรงมุมผับซึ่งเป็นที่อับสายตา
กรอกเหล้าลงปากปล่อยให้เสียงเพลงเข้ามาแทรกแทนบทสนทนาที่ควรจะมี
มาร์คยังคงนั่งอยู่ข้างผมแต่ไม่มีแม้แต่สายตาหรือการสัมผัสที่คุ้นชิน...
นั่งอยู่นานจนเหล้าในขวดพร่องลงไปเกือบครึ่ง
มาร์คเหลือบมองหัวกลมที่สัปหงกแทบจะโขกโต๊ะ ส่ายหน้าเอือมๆจับหัวนั่นมาซบตรงไหล่
เสียงบ่นงึมงำของคนข้างกายดังอ้อแอ้ตามระดับแอลกอฮอล์ในเส้นเลือดดังอยู่ข้างหู
“ไม่ได้หึงเลยนะเว้ยยย
แค่หงุดหงิดว่าทำไมไม่บอกวะ...เอิ๊ก! แค่บอกว่าไปกับใคร
ไปทำอะไร ทำไม่ได้รึไง”
“...”
“กูก็ไม่ใช่ผู้หญิงไง! กูไม่อยากงี่เง่าแต่แม่งอดคิดไม่ได้ว่ะ! บ้าป่ะ?
เหอะๆๆๆ”
“...”
“เบื่อกูก็บอก
ไม่รักกูจะได้ไป แต่ไปยังไงนั่นอีกเรื่องอ่ะนะ อาจไปเมาหน้าทิ่มลงไปลอยทะเลกลับฮ่องกงก็ได้อ่ะนะ
เหอะๆ”
มาร์คถอนหายใจเฮือกใหญ่
แจ็คสันที่อยู่ใกล้ได้ยินชัดเจน
“กูน่ารำคาญขนาดนั้นเลยรึไง?”
“...ไปไกลแล้ว”มาร์คเอ่ยเสียงอ่อน
“มึงรำคาญกู!”
“เมาแล้วพูดไม่เพราะเลย”มาร์คดุ
ลุกขึ้นลากคนตัวเตี้ยออกไปจากร้านไม่สนเสียงโวยวายตลาดแตกจากคนด้านหลัง
ยัดร่างนั้นลงออดี้สีดำแล้วขับกลับคอนโดด้วยความเร็วสูง
กว่าจะถึงที่หมายแจ็คสันก็หลับปุ๋ยไปแล้ว
มองเด็กหนุ่มที่หลับตาแน่นคิ้วขมวดส่งเสียงอ้อแอ้ออกมาบ้างตามประสาคนเมาละเมอก็อดส่ายหน้าเหนื่อยใจไม่ได้
เมาหลับขนาดนี้จะให้เขาอธิบายอะไรได้ล่ะ?
“แจ็คสันๆ
ตื่นขึ้นห้องก่อน”
“อือ~~"ตากลมกระพริบปรือๆ ลุกขึ้นมาโอนเอียงเล็กน้อง
มาร์คประคองร่างนั้นขึ้นทุลักทุเลนิดหน่อยเพราะเหมือนแจ็คสันจะไม่ให้ความร่วมมือกับเขาเลย
กว่าจะพาขึ้นห้องได้ก็เสียพลังงานไปพอสมควร เด็กดื้อหลังต่อไปแล้วบนเตียง
พลิกไปพลิกมาเหมือนคนไม่สบายตัว
มาร์คเลยเดินเข้าห้องน้ำเอาผ้ามาเช็ดตัวให้พร้อมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสร็จสรรพ
ว่าจะลุกไปอาบน้ำแต่โดนมือขาวยึดข้อมือไว้ก่อน
“พี่พาผู้หญิงคนนั้นไปทำอะไร?”
“ยังไม่หลับอีกเหรอเด็กดื้อ”มาร์คพูดเสียงนุ่มลูบเส้นผมนิ่มสีน้ำตาลเข้มด้วยความเอ็นดู
แจ็คสันยังคงหลับตาแต่ปากก็ยังทำงานได้ดี
“ตอบผมสิ”
“ไปซื้อของขวัญให้อาป๋า
คนนั้นเป็นพี่สาวพี่เอง”
“ก็แค่นั้นแหละ”
แจ็คสันหลับไปจริงๆแล้ว
มาร์คที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จส่งไลน์ไปบอกใครบางคนด้วยรอยยิ้ม
MARK : ตามแผนเลยนะ ผมจะไปพรุ่งนี้
MARIE : OK! เอาน้องสะใภ้มาให้กอดด้วยนะ คิคิคิ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น