[SF] NEIGHBOR [YugSon]
TITLE:
NEIGHBOR
COUPLE:
YUGYEOM x JACKSON [YUGSON]
RATE:
PG-15
WORD:
1,353
BY:
Silverfeather29 /@silverfeather29/
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
NEIGHBOR
แจ๊คสันเกลียดเด็ก...
โดยเฉพาะเด็กที่ตัวโตกว่าเขา...
“พี่แจ็คสานนนนนน”เสียงตะโกนโหวกเหวกดังมาจากข้างรั้วบ้าน
เรียกสายตาดุจากคนที่ถือสายยางรดน้ำต้นไม้
ปรามคนตัวโตกว่าอายุที่เกาะรั่วบ้านกระโดดด๊องแด๊งผิดรูปร่าง ยิ้มกว้างตาหยีสดใสมาให้
“วันนี้ยังน่ารักเหมือนเดิมเลยยย”
“น่ารักบ้านพ่..ง!!!”เสียงห้าวตวาดกลับ เครื่องหน้าดุทำหน้าไม่พอใจ
แต่ไอ้คนตัวโตกลับส่งเสียงหัวเราะชอบใจ
...น่ากลัวมากเลยครับ
กลัวจ๊างงงง...
“ย้ายตูดตัวเองไปทำการบ้านไปไอ้เด็กม.ปลาย
เด็กมหา’ลัยจะรดน้ำต้นไม้”
“แต่ผมว่าส่วนสูงผมกับพี่มันควรสลับสถานนะกันเนอะ”
“ไอ้ยูคคยอมมมมมม!!!”
จะด่าเรื่องอะไรก็ด่าไป
แต่อย่าแตะเรื่องส่วนสูงเขานะ แจ็คสันสู้ตาย ไอ้เด็กเปรตตตต!!!
ฉีดน้ำไปทางไอ้เด็กกวนตีนข้างบ้าน
จนอีกฝ่ายร้องเหวอวิ่งหลบน้ำไปมา แต่ไม่พ้นหรอก
วันนี้ยังไงเขาก็ต้องแก้แค้นมันให้ได้ ไอ้เด้กบ้า ไอ้เด็กกวนส้น
ไอ้เด็กส่วนสูงเกินเขา! โดยเฉพาะข้อสุดท้ายยิ่งให้อภัยไม่ได้!!!
“พี่แจ็คสันไม่เล่นดิ
ผมเปียกหมดแล้ว”เด็กนั้นร้องไปก็เอามือปิดหน้าไป
เสื้อนักเรียนสีขาวบางเปียกจนแนบร่างหนา แจ๊คสันที่เผลอมองกลืนน้ำลายดังเอื๊อก...
ไอซิกแพคน่าลูบนั่นอยู่บนตัวหมอนี่ได้ไงวะ!
ยูคยอมแปลกใจเมื่อน้ำที่ควรจะตามฉีดไล่รังควาญเขาไม่ตามมา
เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นพี่ชายตัวเตี้ยข้างบ้านเหม่อมองอะไรไม่รู้
ปล่อยสายยางในมือให้ไหลรดหญ้าเล่น ไล่มองตามสายตาก็เห็นว่าตากลมคู่นั้นมาหยุดที่เสื้อเปียกบางจนแนบร่างของตัวเองก็ยิ้มขำ
“น้ำลายไหลแล้วครับพี่”
“เฮ้ย!”มือขาวยกขึ้นลูบปาก ดวงตากลมดุวาวเมื่อรู้ตัวเองโดนหลอก
สายยางในมือถูกจับขึ้นมาเป็นอาวุธอีกครั้ง
กระหน่ำฉีดใส่ร่างสูงโย่งนั้นด้วยความหมั่นไส้
…สูงก็ยังสูงกว่า
ยังบังอาจมีกล้ามมากกว่าท่านแจ็คสันคนนี้อีกเรอะ! หนอยยยยย...
“พี่แจ็คสันหยุดฉีดได้แล้ว!
หยุดดิ!”
เริ่มทนไม่ไหวเพราะร่างเตี้ยไม่มีท่าทีจะหยุดฉีด
มือแกร่งจับลงบนรั้วบ้านสีขาวสูงเท่าเอวเขา
กระโดดใช้แรงนิดเดียวตัวเขาก็ข้ามรั้วนั่นมาง่ายๆ เห็นดวงตากลมโบกกว้างตกใจ
มือขาวปล่อยสายยางในมือตั้งท่าจะวิ่งหนี แต่ไม่พ้นเขาหรอก
“มาให้ลงโทษซะดีๆ”
“โว้ย!!!
ปล่อย”แจ็คสันร้องดิ้นพราดๆพยายามจะหลุดจากอ้อมแขนแข็งแรงของคนเป็นน้องที่รัดเอวเขาแน่น
ยูคยอมกระชับเอวร่างอวบออกแรงยกร่างนั้นขึ้นจากพื้น ขาขาวสะบัดไปมาดิ้นจนจะหลุดไปหลายรอบ
แขนแกร่งรัดร่างนั้นเอาไว้อย่างยากลำบาก
ตัวยูคยอมเปียกโชกยิ่งไอ้พื้นเปียกน้ำมันก็ลื่นจนทรงตัวยาก
คนในอ้อมแขนก็เอาแต่ดิ้นสะบัดไปมาอีก
“โอ๊ะ!”ร้องตกใจเซเสียการทรงตัว มือรีบพลิกร่างขาวขึ้นมาไว้บนตัว
กอดแจ็คสันเอาไว้แน่น ร้องโอ๊ยใหญ่ตอนหลังกระแทกพื้น
ตาโตของคนในอ้อมกอดเบิกกว้างตกใจ
รู้ตัวอีกทีหน้าก็ซุกอกแข็งเปียกชื้นไปแล้ว คางแหลมวางอยู่บนศีรษะเขา
ได้ยินเสียงร้องซี๊ดเบาๆ จะลุกขึ้นก็โดนอ้อมแขนแกร่งจับกอดแน่นไม่ยอมให้ลุก ได้แต่ดิ้นขลุกขลักไปมาบนพื้นเปียกๆ
จนตัวเปียกโคลนมอมแมมไปหมด
“ยู!! ปล่อยพี่!”
“ก็แล้วพี่จะดิ้นทำไมเล่า
ปล่อยแล้วๆ”คนตัวสูงปล่อยให้คนตัวขาวลุกขึ้นไปยืนทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ เขายกแขนขึ้น
ทำสายตาปริบๆอ้อนให้คนเป็นพี่ฉุดตัวเองขึ้น แต่แจ็คสันสะบัดหน้าไม่ยอมช่วย
เดินดุ่มๆเข้าบ้านไม่สนใจคนตัวสูงที่ทำหน้าเซ็งอยู่บนพื้นสักนิด...
ยูคยอมลุกขึ้น
นิ่วหน้าเพราะยังเจ็บหลังตอนที่ล้มลงไปเมื่อครู่อยู่
เดินไปปิดน้ำจากสายยางเจ้าปัญหา ตั้งใจว่าจะเดินกลับบ้านตัวเองไป
“กลับบ้านสภาพนั้นแม่จะไม่ว่ารึไง...”เสียงแหบห้าวคุ้นเคยเรียกจากหน้าบ้าน
หันไปก็เห็นคนตัวเล็กยืนพิงระตูทำหน้าบูดบึ้งแต่แก้มกลมกลับแดงระเรื่อ
แจ็คสันหันกลังเข้าบ้านไปแต่แง้มบานประตูเอาไว้คล้ายเป็นการเชิญชวน
ยูคยอมหัวเราะหึๆในลำคอ
คนปากแข็งก็ยังคนปากแข็งวันยังค่ำ...
ยูคยอมเดินออกมาจากห้องน้ำหลังอาบน้ำล้างคราบโคลนออกไป
มือแกร่งซับน้ำจากเรือนผมด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก
มองเจ้าของห้องที่นั่งชันเข่าเล่นโทรศัพท์อยู่ด้านหนึ่งของเตียงทั้งที่ศีรษะยังเปียกน้ำหยดบนพื้นที่นอนเป็นด่างดวง
ได้แต่ส่ายหน้าไปมา
“พี่แจ็คสัน
มาเช็ดผมให้แห้งเถอะ เดี๋ยวเป็นหวัดนะ”
“ช่างฉันเถอะน่า”
...ใครกันแน่ที่ยังไม่โต...
ยูคยอมถอนหายใจเฮือกใหญ่
เดินไปหยิบผ้าขนหนูอีกผืนในตู้เสื้อผ้า
ปีนขึ้นไปบนเตียงนั่งขัดสมาธิซ้อนหลังคนตัวเล็กกว่า
บรรจงวางผ้าซับน้ำจากเรือนผมสีเข้มชื้นให้แผ่วเบา
แจ็คสันนั่งนิ่งๆให้อีกคนเช็ดผมง่ายๆ ตากลบหลุบหลับลง
แอบส่งเสียงเครือในลำคอเบาๆด้วยความสบายหัว ยูคยอมทองท่าทางเหมือนแมวแบบนั้นแล้วหลุดยิ้มเอ็นดู
...ผมบอกแล้วว่าพี่แจ็คสันน่ารักจริง...
“สบายไหมครับ?”
“อื้ม~”
“ขอจูบนะ”
“อื้ม~
เฮ้ย! ไม่ดิ”กว่าจะรู้ตัวก็ไม่ทันแล้ว
มือแกร่งดันร่างพี่ชายตัวเล็กบนที่นอน
ตามขึ้นคร่อมประกบปากครอบครองริมฝีปากแดงฉ่ำที่ตนชื่นชอบ
ส่งเรียวลิ้นไปหยอกล้อโพรงปากนุ่มกลิ่นมินต์สะอาด
ร่างเล็กส่งเสียงร้องอืออาพยายามดิ้นปฏิเสธแต่สุดท้ายก็เคลิ้มตามไปกับรสจูบที่โดนชักพาไป
มือขาวยกขึ้นคล้องคอคนตัวสูงกว่า
ยูคยอมลิ้มจูบจนพอใจจึงถอนริมฝีปากออก
เลื่อนจมูกไปสูดดมกลิ่นสบู่ไปตามใบหน้าแดงระเรื่อ กดจูบลงบนแก้มนิ่มของคนที่ยังนอนหอบอยู่ใต้ร่าง
“เอาเปรียบชะมัด...”แจ็คสันบ่นงึมงำเสียงเบา
หลับตาหลบสายตาร่างสูงที่มองมา คนโดนบ่นหัวเราะร่า พลิกกายลงมานอนข้างคนตัวเตี้ย
ท้าวแขนลงกับหมอนมองหน้าคนข้างๆยิ้มๆ
“เอาเปรียบอะไร
ก็เห็นอยู่ว่าพี่ก็ชอบ โอ๊ย!”
ร้องโอ๊ยขยับร่างหนีศอกแหลมที่ถองลงมาอย่างแรง
แก้มกลมขึ้นสีแดงก่ำทั้งที่ยังไม่ลืมตา ร่างขาวพลิกกายหันหลังให้ยูคยอม
“ง่วงแล้ว
จะกลับก็กลับไปเลยนะ ปิดประตูให้ด้วย”
“นี่เพิ่งจะหกโมงเองนะครับ
จะหลับแล้วเหรอ?”
“อืม
อย่ากวนนะ”เสียงแหบอู้อี้บอกทั้งที่หลับตาอยู่ ไม่นานก็ส่งเสียงเสียงฟี้เบา
จมูกรั้นสูดลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ บอกว่าร่างขาวหลับไปแล้ว
ยูคยอมหัวเราะในลำคออีกรอบ
ก้มลงจูบขมับคนข้างกาย ดึงรั้งร่างอวบมาไว้ในอ้อมแขน กลิ่นกายหอมฟุ้ง
อดไม่ได้ที่ก้มลงไปสูดดมกดจูบลงบนเส้นผมนิ่มเบาๆ กลัวว่าจะทำให้ร่างในอ้อมแขนตื่น
ตลบผ้าห่มมาคลุมร่างพวกไว้ หลับตาลงช้าๆ
“ฝันดีครับ
พี่ชายที่รัก”
...ถึงแจ๊คสันจะเกลียดเด็ก...
...แต่แจ็คสันก็มีแฟนเป็นเด็ก...
...เป็นเด็กที่ตัวโตกว่าเขาและเป็นน้องชายข้างบ้านเขาด้วย...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น