[EREBUS] 09
~
9 ~
ความร้าวระบมและภาพความทรงจำที่ฉายขึ้นมาทันทีที่ลืมตาตื่น
ทำเอาแจ็คสันอยากหลับใหลในความฝันไปชั่วนิรันดร์
ครางอื้อสะอื้นในลำคอเมื่อขยับกายไม่ได้ตามใจหวัง ข้อมือบางยังถูกเชือกหนังรัดผูกติดไว้ด้วยกัน
แถมข้อเท้าซ้ายยังมีโซ่ล่ามเอาไว้กันอีกชั้น คนใจร้ายก็ยังเป็นคนใจร้ายวันยังค่ำ
...เขาทำผิดอะไร...
โดนทารุณขนาดนี้เพราะอะไร
มาร์คไม่บอกเขาเลยว่าทำไมเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ และแม้นมีเหตุผลมากมายขนาดไหน
แจ็คสันก็ยังคงให้อภัยไม่ได้อยู่ดี
กัดปากกลั้นเสียงสะอื้น
เขาร้องไห้อีกครั้ง เมื่อลองขยับขาอ้าออกแล้วน้ำขุ่นขาวปะปนไปกับเลือดสีสดที่ค้างอยู่ช่องทางด้านหลังไหลเยิ้มออกมาเปื้อนผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่
เป็นหลักฐานชี้ชัดถึงความรุนแรงที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
“เจ็บรึไง?”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหู
แจ็คสันสะดุ้งเฮือกใหญ่ ขยับกายจะหนีแต่ความเจ็บปวดร้าวแล่นขึ้นมา ทรุดฮวบลงไปกับที่นอน
ปล่อยให้ร่างสูงย้ายร่างเข้ามาทาบทับอีกครั้ง
ดวงตากลมโตแดงก่ำเพราะร้องไห้มองอีกคนอย่างตื่นตระหนก
เอาหน้าซุกหมอนทันทีที่มาร์คทำท่าจะโน้มลงมาใกล้ หูบนเส้นผมนุ่มลู่ลงแนบติดศีรษะ
พวงหางใหญ่สะบัดโอบบังร่างกายเปลือยเปล่าไว้เป็นการปกป้องตัวเอง ร่างในอ้อมแขนแกร่งสั่นเล็กๆเหมือนลูกนกที่หนาวสั่น
“เป็นอะไรไป
เมื่อคืนยังสนุกอยู่นี่หืม?”เขี่ยใบหูใหญ่นุ่มส่งเสียงยั่วเย้าร่างที่ยังคงไม่ยอมหันมาสบตาเขา
“คุณมันชั่วร้าย!!!”
มาร์คเขม่นมองท่าทางนั้นอย่างไม่พอใจนัก
ปลดโซ่ที่ข้อเท้าร่างเล็กออก ลุกขึ้นรวบร่างขาวขึ้นจากเตียงนุ่ม แจ็คสันตกใจพยายามจะสะบัดตัวหลุดแต่ก็ทำไม่ได้เพราะยังเจ็บอยู่
ระหว่างทางไปห้องน้ำ
ร่างเล็กเอาแน่นิ่งเงียบก้มหน้าก้มตาจนคนอุ้มเริ่มโกรธขึ้นมาแล้ว
“เป็นใบ้กะทันหันรึไง
เงียบอยู่ได้”
“...”ร่างเล็กทำเมินเฉยต่อคำต่อว่านั้น
เบือนหน้าหนีแม้กระทั่งตอนที่ร่างสูงวางตัวเองลงในอ่างที่เปิดน้ำไว้อยู่แล้ว
“พูดอะไรหน่อย”
“...”
“หึ
งั้นเงียบให้ตลอดนะ แจ็คสัน”
ร่างเล็กที่ยังไม่ทันจะได้เข้าใจประโยคนั้นเบิกตากว้างมองมาร์คที่ปลดเสื้อผ้าตัวเองออก
ร่างกายงดงามราวรูปปั้นเทพปกรณัมกรีดปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา ร่างสูงก้าวขาหย่อนตัวลงมาร่วมในอ่างที่คับแคบเกินกว่าผู้ชายสองคนจะยัดตัวเข้ามาอยู่ได้
มาร์ครู้ถึงข้อจำกัดนั้นดี
ดึงร่างขาวอวบที่ขยับไปไหนไม่ได้ขึ้นมานั่งทับตักตนเองไว้ แจ็คสันหน้าแดงก่ำพยายามจะขยับตัวลงแต่มือใหญ่กลับคว้าสะโพกเขาหมับกันไม่ให้ไปไหน
“คุณคิดจะทำอะไร”
“เหมือนเมื่อคืนมั้ง”ยิ้มเยาะมุมปากต่อคำถามไร้เดียงสานั้น
โน้มหน้าลงไปชิมแผงอกบางที่เขาพลาดลิ้มรสไปเมื่อคืน แจ็คสันเอนกายหลบไปมา
สะดุ้งเฮือกร่างสั่นสะท้านต่อฟันขาวที่ขบลงบนยอดอกอ่อนข้างหนึ่ง
ไม่ทันได้เอะใจต่อมือแกร่งที่ลูบเลื่อนไปตามเรือนร่างอวบ มือต่ำลงไปถึงสะโพกขาวนวดเฟ้นเนินกลมนั่นแรงๆจนร่างเล็กรู้ตัว
“ไม่นะ! ผมยังไม่หายเจ็บเลย หยุด! อะ อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”ส่งเสียงหวีดร้องลั่นห้องน้ำ ก้มหน้ากัดบ่าแกร่งระบายความเจ็บจากการสอดใส่ด้านหลัง
ช่องทางที่ยังคั่งค้างน้ำของเมื่อคืนบวกกับเลือดจากแผลฉีกขาดที่ยังไม่หายดี ทำให้มาร์คไถลตัวเข้าไปง่ายยิ่งขึ้น
แจ็คสันร้องไห้น้ำตาไหลอาบหน้า กำมือที่โดนมัดไว้แน่น ฟันขาวกัดบ่าแกร่งอย่างต้องการจะแก้แค้นคืน
สะอื้นหวีดเมื่อสะโพกแกร่งเริ่มเลื่อนเข้าออกช้าๆ
“ไม่เงียบต่อล่ะ
หืม?”
ยิ่งโดนท้าแจ็คสันก็ยิ่งอยากเอาชนะ
กัดปากกลั้นเสียงที่จะหลุดออกมาระหว่างโดนร่างสูงกระทำเอาแต่ใจกับร่างกายตัวเอง
ร่างเล็กเจ็บจนไม่มีอารมณ์ร่วมด้วย
ได้แต่กัดฟันทนให้มาร์คทำให้มันจบๆไป แต่เหมือนลูซิเฟอร์จะไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
มาร์ครั้งใบหน้าขาวลงมารับรสจูบเร่าร้อนออดอ้อนให้หลงไปตามอารมณ์หวาม
เลื่อนมืออีกด้านไปเปรอปรนส่วนหน้าของคนตัวเล็กที่แข็งตัวทันทีที่โดนสัมผัส
ชักนำจนแก่นกายเล็กปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นไหลปะปนไปกับน้ำในอ่างสวย
ในขณะที่ตัวลูซิเฟอร์เองก็ปล่อยน้ำเข้าไปเติมเต็มช่องทางอุ่น
“หยุดเถอะ
ขอร้อง”เสียงแหบพร่าเอ่ยอ้อนวอน ดวงตาโตหลุบต่ำ มาร์คหัวเราะกับคำขอร้องงี่เง่านั่น
เปลี่ยนท่าทางให้คูสิทตัวน้อยให้ร่างกายท่อนบนเกยอยู่บนขอบอ่าง
ดันต้นขาอวบให้แยกออก ร่างสูงยกตัวเองแทรกเข้าไประหว่างหว่างขา มือจับสะโพกขาวให้ยกสูงพอดีระดับแล้วสอดแทรกเข้าไปในช่องทางบอบช้ำนั่นอีกครั้ง
แจ๊คสันกรีดร้องลั่นเจ็บปวด
ยกมือกัดข้อนิ้วแน่นกลั้นเสียงครางน่าอายของตัวเอง
ร้องไห้จนตาช้ำแทบจะกลั่นออกมาเป็นสายเลือด ภายนอกว่าเจ็บแล้วแต่ภายในกลับบอบช้ำยิ่งกว่า
การโดนทำร้ายซ้ำๆย้ำบาดแผลทางจิตใจให้ลึกเกินกว่าที่จะเยียวยาได้แล้ว
ไม่รู้ว่าเป็นโดนกระทำไปกี่ครั้ง
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่โดนย่ำยีในอ่างอาบน้ำนี่
ไม่รู้ว่าโดนจับเปลี่ยนท่าทางราวกับตุ๊กตาไปกี่ท่า ไม่รู้ว่าน้ำในอ่างจะเปรอะไปด้วยคราบขุ่นขาวและคราบเลือดจนเปลี่ยนสีไปอย่างไร
...ไม่อยากจะนึกไม่อยากจะจำให้ยิ่งเจ็บปวดไปมากกว่านี้แล้ว…
“มาร์ค...ฆ่าผมเถอะ”
เสียงขอร้องเบาหวิวเรียกความสนใจจากคนที่เอาแต่โถมกายใส่ร่างเล็กไม่หยุด
ดวงตาสีม่วงสวยมองคนใต้ร่างที่อิงศีรษะลงกับขอบอ่างอย่างหมดแรงจะขัดขืน
ดวงตาเลื่อนลอยไม่มีสติ ปากแดงช้ำเอ่ยพร่ำราวกับคนละเมอ
“ฆ่าผม...
ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว”
“ปล่อยผมเถอะ
ปล่อยผมไป”
“ผมเกลียดคุณ...”
มาร์คถอนหายใจขณะสวมเสื้อคลุมตัวใหม่
เหลือบตาไปมองร่างเล็กที่นอนสลบไปแล้วอยู่บนเตียงหลังเดิม เขาทำความสะอาดและใส่เสื้อผ้าใหม่ให้แล้ว
เหลือเพียงแผลทางกายและใจที่เขายังรักษาให้ไม่ได้ เพราะเขาเป็นคนทำมันเอง...
ตอนแรกว่าไม่เจ็บปวด...
"ผมเกลียดคุณ..."
ถ้อยคำสุดท้ายก่อนจะสลบไปของแจ็คสันยังดังวนเวียนก้องอยู่ในหัว
และทำไมอกด้านซ้ายถึงได้บีบจนปวดแบบนี้กัน?
ขายาวที่กำลังจะก้าวไปหาแจ็คสันหยุดค้าง
กลิ่นอายรุนแรงที่คุ้นเคยเร่งให้มาร์คตวัดผ้าห่มคลุมร่างเล็กเอาไว้ ถอนหายใจล่วงหน้ากับแขกผู้มาเยือนปราสาททั้งสองคน...
“ฮายยย
ว่าไงเพื่อนรัก เบลเซบับมาเยี่ยมละนะ”แจบอมยิ้มกว้างยียวนกวนประสาทอยู่ตรงหน้าทางเข้าปราสาทเขาเหมือนเคย
แต่ที่ไม่เหมือนเคยก็คงจะเป็นหลานผู้แสนเรียบร้อยของมันอย่างแอสทารอส จูเนียร์ที่กระวนกระวายยิ้มกรหยิ่มอยู่ด้านหลัง
แถมยังมาในสภาพหญิงสาวสวยเสียด้วย
“ข้าไม่ได้สมองเสื่อม...แล้วทำไมเจ้าถึงอยู่ในร่างนั้นกันจูเนียร์”
“มาเซอร์ไพรส์ใครบางคนน่ะ”
“ใครบางคน?...นี่เจ้า!!”มาร์คเดาความหมายนั้นออกทันที
ดวงตาสีม่วงวาวโรจน์โกรธเคืองจนแจบอมรีบเข้ามาขวาง
“อะไรๆ
จะทำอะไรเมียข้า”
“ข้าเป็นหลานเจ้า
เจ้าบ้า!”จูเนียร์ร้องท้วง มาร์คที่เห็นเหตุการณ์เลยหมดอารมณ์จะโกรธกลายเป็นเอือมแทน
“หลานเจ้าก็เมียเจ้านั่นแหละ
แจบอม จูเนียร์ หยุดงี่เง่าสักที”
“เออ นั่นแหละ
เจ้าเด็กที่อยู่กับเจ้าไปไหนล่ะ?”
“พาข้าไปหาแจ็คสันหน่อย
ข้าอยากเห็นหน้าตลกๆของเจ้านั่นจะตายแล้ว”
“...”
มาร์คไม่ตอบยิ่งสร้างความสงสัยให้กับทั้งสองคน
กลายเป็นจูเนียร์ที่สะกิดใจ
เรียกลูกแก้วที่แอบใช้ติดต่อกับแจ็คสันตลอดขึ้นมาดูความเป็นไปคนที่โดนถามถึง
ทันทีที่เห็นร่างบางของหญิงสาวก็ขว้างลูกแก้วทิ้ง
เปลี่ยนร่างกลับมาเป็นชาย กระโดดซัดหมัดลงแก้มขวาของเทพปีศาจเต็มแรง
“เจ้าทำอะไร
เจ้าทำบ้าอะไรลงไป!!!”จูเนียร์กรีดร้องเขย่าคอมาร์คอย่างขาดสติ
กลายเป็นแจบอมเองที่ต้องมากอดเอวบางดึงออกจากร่างสูงของเพื่อนอย่างกลัวเพื่อนจะตายเพราะฤทธิ์แม่พระคุณก่อนจะได้ตอบคำถามใดๆ
“ปล่อยข้าเจบี!
เจ้ามันบ้าเดินกว่าที่ข้าคิดมาร์ค เจ้ามันโง่!”
จูเนียร์ยังคงกรีดร้องอาละวาดจะเข้าไปตั๊นหน้าร่างสูงให้ได้
“แล้วข้าจะทำอย่างไรถึงจะฉลาด
บอกสิ แอสทารอส จูเนียร์...”เสียงทุ้มต่ำกระชากบรรยากาศโดยรอบให้ฉุดลงต่ำ อากาศหนาวยะเยือกขึ้นมากะทันหัน
ร่างบางเลิกดิ้น ดันร่างสูงของแจบอมออก ก้าวเข้าไปหาร่างสูงของลูซิเฟอร์ที่แผ่ไอน่ากลัวออกมาอย่างไม่กลัวเกรง
เขาหยุดอยู่ต่อหน้ามาร์ค กำมือเอื้อมขึ้นไปชกอกแข็งด้านซ้ายของคนตรงหน้าเบาๆ
“เจ้ากำลังทำร้ายดวงใจเจ้าเอง
รู้ไหม ลูซิเฟอร์”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น