[SNH] CH08
+---------------------------------------------------------+
บทที่ 8
ยาชูกำลัง
+---------------------------------------------------------+
“กู...ย้ายไปอยู่กับพี่มาร์คแล้ว...”
+------------------------+ SNH
+------------------------+
10.00 PM
รถออดี้สีดำแล่นปรู๊ดปร๊าดลัดเลี้ยวไปตามซอยแคบๆ
แสดงให้เห็นว่าคนขับชำนาญทางบริเวณนี้มากขนาดไหน
ก่อนที่รถหรูจะค่อยๆผ่อนความเร็วและหยุดนิ่งหน้าตึกสำนักงานทางการเงินที่บัดนี้ปิดไฟมืดสนิททั้งอาคาร
รองเท้าผ้าใบสีดำพื้นขาวสองคู่ถูกเหยียบลงบนพื้นถนน ร่างสูงผอมของมาร์คอยู่ในชุดสีดำตลอดทั้งตัวเดินอ้อมฝั่งรถมาหาแจ็คสันที่ยืนเงยหน้ามองอาคารด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
...วันนี้ต้องเผชิญกับไอ้ตัวหยะแหยงที่หนีมาตลอดสามวัน
บอกไม่ถูกเลยว่ารู้สึกยังไง...
“กลัวรึไง”เสียงทุ้มต่ำถามคนตัวเตี้ยกว่าที่หันมามองหน้าเขาขวับ
“ไม่กลัว...แต่
นี่ต้องเข้าไปจริงๆอ่ะ...”หันไปมองตึกสูงที่มืดสนิทแถมเงียบเชียบวังเวงยิ่งกว่าป่าช้าก็ขนลุกแล้ว
แถมยามที่สมควรประจำอยู่ในป้อมยามกลับหายไป
ทิ้งป้อมยามเก่าๆให้ตกอยู่ในความมืดเสียอีก
“แล้วนี่จะเข้าไปเลยเหรอ จะไม่โดนจับรึไง?”
“ใครจะมาจับ?”มาร์คตอบขณะที่กำลังเช็คอุปกรณ์ให้ทั้งตัวเองและของเด็กช่างจ้อข้างๆ
“อ้าว ก็ยามไง
อาคารสำนักงานมันก็ต้องมียามอยู่ทุกที่อยู่แล้วนี่”
“แล้วนายเห็นยามสักคนไหมล่ะ?”มาร์คสวมผ้าปิดปากอย่างที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก
ดวงตาสวยเหลือบมามองแจ็คสันแบบคนคร้านจะตอบ
“เอิ่ม ก็ไม่”
“ยามที่นี่ถูกพวกเงาจันทร์จัดการจนฆ่าตัวตายกันไปหมดแล้ว
จะให้เหลือใครอีก”เสียงทุ้มเล่าราวกับเป็นเรื่องขนมนมเนย
ควานหาอะไรบางอย่างกุกกักๆอยู่หลับรถสักพักแล้วกวักมือเรียกแจ็คสันเข้าไปหา
เขาส่งระเบิดแสงสองลูกไปให้แจ๊คสันที่รับมายัดใส่กระเป๋าข้างเข็มขัด
ตากลมสำรวจอุปกรณ์และอาวุธว่าเรียบร้อยดีหรือไม่
กางเขนสีเงินส่องประกายล้อแสงจันทร์อยู่บนคอเขา
มือขาวเผลอสัมผัสมันเพื่อความอุ่นใจ
สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมือหยาบของใครอีกคนวางทาบทับ
นิ้วสวยแกะมือเขาออกจากจี้กางเขนก่อนแทรกนิ้วเข้ามากุมไว้แน่น ความร้อนจากร่างกายอีกคนทำให้แจ็คสันสบายใจมากกว่ากุมโลหะสีเงินเมื่อครู่เสียอีก…
มาร์คดึงมือที่กุมกันอยู่ให้เดินตามเข้าไปในตัวอาคาร
สารภาพว่าตอนแรกกลัว (นิดนึง) นะ พวกเงาจันทร์มันน่าขยะแขยงจนไม่อยากเข้าใกล้จริงๆ
แถมบางตัวก็เร็วมากด้วย แต่ไม่รู้ทำไม แค่เห็นว่ามีมาร์คอยู่ข้างๆ
เขาก็มั่นใจว่าตัวเองต้องปลอดภัยแน่ๆ.............จะอ้วกว่ะ -*-
มาร์คพาผมเดินอ้อมไปขึ้นบันไดข้างตัวอาคาร
ส่องไฟฉายให้แสงสว่าง เขาน่าจะพาขึ้นไปบนดาดฟ้านะ ก็ไม่เขาใจอีกนั่นแหละ
ว่าจะสู้บนดินไม่ได้เลยเหรอ พาขึ้นที่สูงที่เสียวตล๊อดๆ -*-
ตอนผ่านชั้นหก ตาเจ้ากรรมดันเหลือบเข้าไปในตัวอาคารที่เป็นกระจกใส
ร่างเน่าเปื่อยของหญิงสาวที่ยืนแสยะยิ้มให้ผมอยู่ในความมืดทำเอาขนทุกส่วนในร่างกายพากันพร้อมใจยืนตรงเคารพธงชาติกันให้พรึบ
ผมสะดุ้งเฮือกจับมือคนที่มาด้วยกันไว้แน่น มาร์คก็กระชับมือผมตอบ
“อย่าไปมอง มันไม่กล้าทำอะไรเราตอนนี้หรอก”เสียงทุ้มเอ่ยอย่างหนักแน่น
เร่งความเร็วฝีเท้าขึ้นจนในที่สุดพวกเราก็มาถึงบนชั้นดาดฟ้า
มาร์คจูงมือผมไปยืนข้างเขาตรงกลางชั้น
มองจากตรงนี้ก็เห็นวิวรอบข้างชัดเจนดี ถึงส่วนใหญ่จะเป็นอาคารสูงก็เถอะ
มือที่เคยกระชับไว้ปล่อยออก ผมหันไปมองเขาทันที มาร์คเลิกคิ้วหันมามองผมตอบ
“เตรียมตัวได้แล้ว ฉันกำลังจะปิดไฟฉาย”
...เอะอะก็จะสู้เลย ไม่ให้กูเตรียมใจมั่งอ๋อ?
เวลาวันเดียวกูยังทำใจไม่ได้ว่ะ...
ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ก็โวยวายอะไรไม่ได้แล้ว
ปลดจี้ออกมาเปลี่ยนสภาพมันให้เป็นดาบสวย เสียงวัตถุคมแหวกลมดังขึ้นข้างๆ
สนับมือของมาร์คก็พร้อมแล้ว เหลือแต่ปิดไฟ พวกนั้นก็จะกระโจนเข้ามาสินะ -*-
“โอยแม่ง
ขาสั่น”ผมบ่นงึมงำหลังเผลอมโนคิดภาพสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป กูจะไหวไหม ตอบบบบบบบบบ
T^T
“ถ้าไม่ไหวก็เรียกฉันดังๆ”มาร์คเอ่ยแล้วปิดไฟฉับ
เดี๊ยว!!! กูยังไม่พร้อม!!!
อยากตะโกนกรอกหูคนขี้เก๊กดังๆ
แต่คงไม่ได้เพราะไอ้สิ่งที่ผมกลัวมันกำลังคลืนคลานเข้ามาน่ะสิ!
ไม่ทันเลี๊ยววว (งั้นก็ขับไปตรงๆละกัน // ใช่เวลาเล่นมุขไหม?)
เงาดำที่เจอมาแล้วสองครั้ง รอบนี้ไม่มาแบบวนๆรอบตัว
คราวนี้เปลี่ยนสไตล์เปิดตัวใหม่ มันมาเป็นลายจุดครับ
จุดนับสิบผุดขึ้นทันทีที่ไฟฉายปิดลง ร่างเน่าเปื่อยสปริงตัวพุ่งขึ้นมาจากเงาราวกับการแสดงเปิดตัวของวงไอดอลสัตว์ป่าชื่อดังของเกาหลี
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
...แฟนคลับกรี๊ดไอดอลเพราะความคลั่งไคล้ฉันใด
แจ็คสันหวังก็กรี๊ดเงาจันทร์เพราะความกลัวฉันนั้น...
ตุบ!
“มาร์คคคค มาถีบกูทำมายยย”
ครับ...คุณอ่านไม่ผิด
คุณชายมาร์คถีบผมปลิวเลยครับท่านผู้โชมมมม ถีบมาเจอไอ้หน้าเละเงาจันทร์ด้วยนะ
ทำดีมาร์คทำดี (กัดฟันกรอด) อย่าให้กูเอาคืนนะมาร์ค!
ด้วยแรงแห่งความโกรธแค้น (ที่ไม่ได้เกิดจากพวกเงาจันทร์) มือขาวกระชับดาบแล้วพุ่งเข้าเสียบเต็มๆท้องของไอ้ตัวนั้นอย่างแรง! ไม่แม้แต่จะรอให้มั่นใจว่าซี้แน่ก็ยกรองเท้าพื้นขาวของตัวเองถีบไอ้ตัวไม่น่าพิสมัยหลุดออกจากดาบดังฝุบ
กระโดดไปเหยียบซ้ำราวกับร่างนั้นเป็นพื้นพรมนิ่มๆ
ตาเหลือบไปเห็นเงาจันทร์อีกตัวใกล้ๆ ไม่ต้องให้คิดซ้ำ
แจ๊คสันเลือกถีบไอ้ตัวเก่าทิ้งแล้วละเลงเลือด ‘เหยื่ออารมณ์’ ตัวใหม่อย่างบ้าคลั่ง!
“ย๊ากกกกกกกกกก!!!”
ฝุบ! ฝุบ! ฝุบ!
เสียงแทงและฟันอย่างต่อเนื่องปะปนไปกับเสียงร้องคำรามเหมือนสัตว์ป่าที่ดังจากฝั่งตรงข้าม
เรียกให้มาร์คที่เพิ่งฟันคอเงาจันทร์สองตัวได้หันไปมอง
ก่อนใบหน้าเรียบเฉยหล่อเหลาจะเหยเกกับภาพตรงหน้า
...ไม่ขอบรรยายละกัน ความรุนแรง 20+ ครับ... -_-;
ฝุบ!
ดาบสีเงินพุ่งเสียบผ่านเนื้อเน่าจนทะลุไปถึงด้านหลัง ออกแรงที่ปลายดาบตวัดเหวี่ยงร่างนั้นเขามาในวิถี
มือขาวปล่อยดาบส่งผลให้ร่างนั้นลอยหวือตามแรงโน้มถ่วงของโลก
แต่เหมือนนักฆ่าจะไม่พอใจ
ออกตัววิ่งแล้วกระโดดตัวลอยถีบอกจนร่างนั้นสลายคารองเท้าพื้นขาวเลยทีเดียว
แจ็คสันก้มตัวมือค้ำเข่าหอบแฮกๆเพราะการอาละวาดบ้าเลือดเมื่อครู่ทำเอาเขาหมดแรงน้ำข้าวต้ม
ตอนสู้มันไม่เหนื่อยหรอกแต่หลังสู้นี่แทบคลาน
เพราะเอาอารมณ์โกรธไปลงที่ไอ้พวกนั้นด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้? พักจนพอจะหายใจได้คล่องแล้ว
ค่อยเดินไปเก็บดาบที่ตกอยู่ข้างตัว เปลี่ยนมันกลับสู่สภาพเดิม
ยืดตัวขึ้นสูดอากาศเย็นยามค่ำอีกรอบ แล้วเดินไปหามาร์คที่นั่งรอเขาอยู่ไม่ไกล
ร่างสูงนั่งพิงรั้วกั้นหลับตาก้มหน้าท่าทางสบายจนน่าหมั่นไส้
แจ็คสันเดินเข้าไปใกล้ เตะขามาร์คไปหนึ่งป๊าบไม่หนักมากเหมือนเป็นการแก้แค้น
เชื่อแน่ว่าถ้าเขาไม่ได้ระบายอารมณ์จากการสู้เมื่อครู่ ป่านนี้ขาคนขี้เก๊กตรงหน้านี้หักไปแล้ว
...
มาร์คยังคงนิ่งเงียบอยู่ท่าเดิมแม้จะโดนเด็กขี้โมโหเตะเข้าให้ก็เถอะ
ก็เขาไปถีบแจ็คสันก่อนนี่นะ -_-
แรงกดบนหน้าขาทำให้เขาเปิดเปลือกตามองคนที่ใช้ขาเขาแทนหมอนหนุนโดยไม่ได้ขอ
ใบหน้าขาวใสแดงเรื่อ เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายตามขมับ ผมดำขลับชื้นเหงื่อ
ยิ่งหลับตายิ่งเห็นขนตางอนยาวชัด ริมฝีปากอิ่มแดงจัด
สงสัยจะหมดแรงแล้วจริงๆถึงไม่ดื้อหรือโวยวายอะไรเลย
“หมดฤทธิ์แล้วหรือไง?”ถามพลางใช้นิ้วเช็ดเหงื่อบนใบหน้าขาวนั่นให้
เปลือกตาบางขยับยุกยิกเล็กน้อย
“เหนื่อย”เสียงแหบตอบแล้วเงียบไปอีกรอบ
มาร์คยิ้มบางมองอย่างนึกเอ็นดู
สัมผัสอ่อนโยนจากปลายนิ้วคนที่เขาอาศัยตักอยู่หายไป แจ็คสันลืมตามองใบหน้าหล่อเหลาที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ตอนไหนก็ไม่รู้
ดวงตาสวยที่เขาไม่กล้าจะจดจ้องนานๆ บัดนี้ใกล้มากจนเห็นว่าที่จริงแล้วสีตาของมาร์คนั้นเป็นสีน้ำตาลเข้มแถมสวยเอามากๆ
กลิ่นกายหอมอันเป็นเอกลักษณ์ปะปนไปกับกลิ่นเหงื่อทำเอาใจสั่นเมื่อได้กลิ่นในระยะประชิดขนาดนี้
ลมหายใจอุ่นเป่ารดแก้มที่รู้สึกว่าเริ่มร้อนขึ้นมาเสียดื้อๆ
ริมฝีปากอิ่มของเขาถูกครอบครองจากริมฝีปากของคนด้านบน สัมผัสหวานเนิบช้าราวกำลังเต้นจังหวะวอลท์ทำเขาเคลิ้มตามได้ไม่ยาก
ก่อนที่มาร์คจะยึดคางเขาไว้แล้วเปลี่ยนรสจูบเป็นจังหวะแทงโก้
ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาหยอกเย้าล่อหลอกให้เขามึนเมาส่งปลายลิ้นไปเล่นด้วย เมื่อไม่มีใครยอมใครรสจูบหวานละมุนก็แปรเปลี่ยนเป็นรสจูบที่ร้อนแรงจนยากจะลืมเลือน
= จุด 28 เรียกจุด 58 ---- จุด 28 เรียกจุด
58 =
พวกเขาผละออกจากกันเมื่อเสียงของแจบอมแทรกเข้ามาเรียกสติ
มาร์คกระแอมไปหนึ่งที ตอบหัวหน้ากลุ่มที่ติดต่อมา
ในขณะที่แจ็คสันปาดน้ำลายที่ติดค้างตรงมุมปากเบี่ยงตามองไปทางอื่นอย่างนึกเขิน
...เมื่อกี้เผลอเคลิ้มไปได้ไงวะ!...
นอกจากนั้นความเหนื่อยล้าเมื่อครู่ก็หายวับราวกับจูบของมาร์คเป็นยาชูกำลังชั้นเลิศ
สงสัยที่บอกว่าคู่จะเติมพลังให้กันจะเป็นของจริง เติมทั้งพลังงานการใช้อาวุธ
เติมทั้งพลังชีวิตเลย -///-
“ไปกันเถอะ”มาร์คส่งมือไปให้แจ็คสันให้จับลุกขึ้น
“ลุกเองได้น่า หายเหนื่อยแล้ว
...แล้วถามหน่อยทำไมจู่ๆถึงได้มาถีบผมอ่ะ ถีบแรงตัวปลิวเลยเห็นไหมนั่น
เผื่อปลิวไปแปะหน้าไอ้พวกเงาจันทร์จนผมโดนดูดความฝันไปจะทำไง บลา บลา
บลา”จากนั้นเสียงบ่นเจื้อยแจ๊วของคนได้ยาฟื้นพลังก็ดังไปตลอดทาง จนมาร์คอดคิดไม่ได้ว่า...
...จูบปิดปากอีกรอบซะดีไหม...
+------------------------+ SNH
+------------------------+
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น