[EREBUS] 08

~ 8 ~

“ผมชื่อแบมแบม...ขอคุยกับท่านเรื่องคูสิทที่ท่านจับตัวไปหน่อยได้ไหมครับ...”

“แบมแบม!”

ยูคยอมที่เก็บผลไม้จากอีกด้านรีบวิ่งมาหาเพื่อนสนิทตัวเองทันทีที่รู้สึกถึงพลังแกร่งกล้าของเทพผู้ตกสวรรค์ เบิกตากว้างตกใจเมื่อเห็นร่างสูงสง่าซึ่งบนหลังมีปีกมังกรกางโอบรอบพื้นที่โดยรอบให้ตกอยู่ใต้เงามืด ดวงตาสีอเมทิสสวยก้มลงมามองพวกเขาด้วยสายตาของผู้ที่มีอำนาจมากกว่า

รีบไปคว้าบ่าเล็กของเพื่อนสนิทตัวเองหวังจะพาหนี แต่แบมแบมกลัวสะบัดมือเขาออก

“ปล่อยเขากลับคืนมาเถอะ ท่านขังเขาไว้กับท่านตลอดไม่ได้หรอก!”

“ท่านทำอะไรพี่แจ็คสัน”

“ข้ากินไปแล้ว”น้ำเสียงทุ้มต่ำเรียบนิ่งตอบกลับมา บางอย่างกำลังกดดันพวกเขาราวกับกำลังตอกย้ำถึงต่างชั้นของพลังระหว่างสัตว์ปีศาจอย่างพวกเขาและเทพปีศาจลูซิเฟอร์

“ผมไม่เชื่อ!”แบมแบมตะโกนตอบกลับไม่กลัวเกรง “ลิเวียธานยังติดต่อกับพี่แจ็คสันได้ เอาพี่ผมคืนมานะ!”

“แบมแบม!!!”ยูคยอมร้องเพื่อนเตือนสติ แบมแบมสะดุ้งเอือกเมื่อรู้ตัวว่าได้หลุดปากสิ่งที่ไม่ควรออกไปแล้ว แต่เหมือนจะแก้ไม่ทันแล้ว...

ดวงตาสีม่วงวาวโรจน์ทอแสงโกรธเกรี้ยว สิ่งที่เพิ่งได้รับรู้ทำเอาสติเขาขาดผึ่ง ปล่อยผลไม้ในอ้อมแขนตกลงบนพื้นหญ้า ร่างสูงสง่าขยายใหญ่กลายเป็นร่างต้องสาปที่น่าหวาดกลัว ปีกสีดำสนิทขยายใหญ่วาดโอบพื้นที่กว้าง สัตว์ปีศาจน้อยใหญ่วิ่งหนีตายกันจ้าละหวั่น ลูซิเฟอร์อ้าปากคำราม เปลวเพลิงสีม่วงโพยพุ่งออกมาเผาป่าบริเวณนั้นให้วินาศสันตะโร

ซิซและเบเฮมอธกลับร่างเดิม เพื่อพร้อมเข้าโหมดต่อสู้ ลูซิเฟอร์พุ่งลงมาตวัดโฉบเจ้าแห่งเวหาโยนสะบัดขึ้นฟ้า เสียงหวีดสูงเพราะความเจ็บปวดดังลั่น โผบินตกกระแทกพื้นนอนแน่นิ่ง

เบเฮมอธตัวยักษ์ร้องคำรามพุ่งเข้ามาไม่กลัวตายใส่ลูซิเฟรอ์ที่ยืนนิ่ง แต่เพียงเข้าใกล้ปีกใหญ่ก็กระพือสะบัดส่งลมแรงเทียบเท่าพายุมาหยุดร่างมันไว้ กรงเล็บแหลมจิกเข้ามาที่ไหล่ลึกตรึงร่างใหญ่ลงกับพื้น ปีกใหญ่สะบัดยกตัวบินขึ้นไปก่อนโยนยักษ์ใหญ่แห่งพสุธาถลาไถลกวาดต้นไม้เป็นทางยาว

“ท่านขังเขาไว้ตลอดไม่ได้หรอกลูซิเฟอร์!!!”

เจ้าแห่งเวหาพยุงกายอันบอบช้ำของตนเองตะโกนก้อง

กร๊าซซซซซซซซ!!!

เปลวเพลิงสีม่วงแผดเผาบริเวณรอบตัวซิซที่พยุงปีกบินไปเกาะเพื่อนตัวเองอีกด้านเอาไว้ทันก่อนจะโดนคลอกสด หันมองตามร่างใหญ่ยักษ์ที่โผบินขึ้นจากพื้น

ลูซิเฟอร์คำรามขึ้นฟ้าเป็นครั้งสุดท้าย สะบัดปีกโปบินกลับปราสาทด้วยความเร็วดุจแสง ซิซและเบเฮมอธพยุงตัวกันขึ้นมองตามเทพปีศาจไปด้วยความกังวลใจ

“พี่แจ็คสัน...”

ด้านแจ็คสันที่ยังนั่งกระดิกหูกระดิกหางวาดรูปเล่นไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวยกผลงานชิ้นล่าสุดขึ้นมามองด้วยความภาคภูมิใจ

...แหม่ ฝีมืออย่างปีกาซโซ่ สวยใช่เล่นเลยนะแจ็คสันหวัง...

กระหยิ่มยิ้มชมตัวเองในใจ วางกระดาษลงบนผลงานชิ้นก่อน มองภาพแบมแบม ยูคยอมและยองแจที่เขาวาดขึ้นมาด้วยความตั้งใจยิ้มๆ จู่ๆก็คิดถึงเจ้าพวกนั้นขึ้นมา ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นยังไงบ้าง สบายดีรึเปล่านะ

เสียงประตูเปิดขึ้น หูใหญ่ตั้งขึ้นมาทันที ตะโกนทักไปโดยไม่ได้มองผู้มาใหม่เลย

“มาร์ค กลับมาแล้วเหรอ?”

มือขาวกำลังจะหยิบภาพขึ้นมาโชว์ชะงักไป มือแกร่งฟาดปึงลงบนภาพสามสหายของเขากำจนมันยับยุ่ยก่อนโยนไปอีกด้านของห้อง แจ็คสันมองตามภาพนั้นไปปากเหวอๆ

“นายทำอะไรของนาย!”หันไปโวยวายใส่คนตัวสูงที่ยืนชิดร่างเขาอยู่ ชะงักกึกมองใบหน้าหล่อเหลาที่ฉายแววโกรธเกรี้ยวชัดเจนผิดปกติ นัยน์ตาสีม่วงวาวโรจน์น่ากลัวกว่าทุกครั้ง มือแกร่งบีบต้นแขนขาวจนขึ้นรอยแดง แจ็คสันร้องโอ๊ยเบ้ปากเจ็บ

“อยากไปอยู่กับพวกมันมากสินะ กำลังจะวางแผนหนีข้าใช่ไหม!”

ตาโตมองอีกคนอย่างไม่เข้าใจสักนิด กำลังจะอ้าปากปฏิเสธก็โดนอีกคนแนบปากลงมาบดขยี้อย่างแรง ร่างเล็กร้องอื้อในลำคอ เม้มปากขัดขืนคนที่ใช้กำลังจู่โจมเข้ามา พยายามดิ้นตัวเองหนีแต่ก็หมดทางรอดเมื่อมาร์คผลักร่างเขาติดพนักเก้าอี้ ก้มลงมาบังคับให้รับรสจูบรุนแรง เขี้ยวแหลมครูดกลีบปากล่างบังคับให้เปิดปากก่อนแทรกเรียวลิ้นเข้ามาดูดดึงลิ้นเล็ก แจ็คสันนิ่วหน้าเจ็บแปลบได้กลิ่นเลือดปะปนเข้ามาในโพรงปากตัวเอง

แจ็คสันพยายามปรือตามองมาร์ค ไม่เข้าใจถึงเหตุผลที่อีกคนมารุนแรงใส่แบบนี้ แล้วหมายความว่ายังไงเรื่องที่เขาวางแผนจะหนี? สับสนงุนงงปะติดปะต่อไม่ได้เลยสักอย่างแถมโดนคนตัวสูงมัวเมาจูบจนสติกระเจิงไปอีกต่างหาก เลื่อนมือขาวไปกำคอเสื้อคนตัวสูงไว้แน่น ยึดสติตัวเองเอาไว้ไม่ให้สลบไปก่อน

โดนดูดพลังจนอ่อนแรงไร้แรงขัดขืนยามอีกฝ่ายยกตัวเขาพาดไหล่เดินดุ่มๆเข้าไปในห้องนอน

มาร์คโยนร่างเขาลงไปบนเตียงแบบไม่ปราณีสักนิด ศีรษะโขกหัวเตียงดังลั่นเขาร้องโอยจนน้ำตาเล็ด สติสะตังกลับเข้าร่างทันที เบิกตากว้างมองมาร์คที่กระโดดลงมาคร่อมร่างเขาไว้ มือแกร่งรวบมือขาวตรึงติดพื้นเตียง

“นายจะทำอะไรน่ะ!”แจ็คสันร้องลั่น ยันเท้าดิ้นไปมารู้สึกถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามาชัดเจน มาร์คจิ๊ปากรำคาญใจ บีบคางคนตัวเล็กให้อ้าปากขึ้นคาบเชือกหนังที่เสกออกมารัดแน่น มืออีกด้านเลื่อนเสื้อกล้ามสีดำขึ้นกองไว้เหนือเนินอกสวย แจ็คสันเบิกตากว้างตกใจดิ้นพล่านกว่าเดิม น้ำตาเริ่มปริ่มลงมาตามขอบตาสวย พยายามร้องตะโกนทั้งที่รู้ว่าไร้ประโยชน์

“อื้อ อื้ออออ อือ อือออออ!!!!”

“เจ้าเป็นของข้า...”มาร์คกระซิบข้างหูบาง ลากเขี้ยวและลิ้นลงไปตามเรือนร่างขาวอวบ ดวงตาสีสวยจ้องตาแจ็คสันนิ่งทั้งที่ปากยังทำงานของมันไปเรื่อย

“เจ้าเป็นของข้า ของข้าคนเดียว!!!”

จู่ๆมาร์คก็ตะโกนเสียงกร้าว มือแกร่งรวบข้อมือขาวขึ้นเสกกำไลข้อมือเหล็กดึงตรึงร่างด้านใต้ไว้กับเสาหัวเตียง ดวงตากลมโตวาวระริกหวาดกลัวปนเปไปด้วยความงุนงง มือแกร่งบังคับจับขาขาวให้แยกออก แจ็คสันหนีบขาเอาไว้แน่นไม่ยอมท่าเดียวเพราะเริ่มรู้จุดประสงค์ของร่างสูงแล้ว เสียงร้องตะโกนอืออาผ่านที่คาดปากหนังและดวงตาโตรื้นน้ำตาคล้ายอ้อนวอน แค่คิดหรือว่าเขาจะสน ใช้กำลังที่มากกว่ากระชากกางเกงผ้าออกจากสะโพกขาว พร้อมจับแยกขาออกกว้างเผยให้เห็นช่องลับด้านหลังชัดเจน

“อื้ออออ!!!”

แจ็คสันกรีดร้องในลำคอลั่น บิดกายถดหนีส่วนแข็งร้อนที่พยายามสอดแทรกเข้ามาโดยไม่เบิกทางก่อน แต่ยิ่งเขาขัดขืนมาร์คก็ยิ่งรุนแรง มือแกร่งบีบสะโพกอวบไว้แน่น ดึงดันแทรกสิ่งนั้นเข้ามาจนช่องทางฉีกขาด เลือดสดๆกลายเป็นน้ำหล่อลื่นให้ร่างนั้นแทรกผ่านเข้ามาได้ง่ายขึ้นจนในที่สุดร่างสูงก็เข้ามาหมด

“ฮึก อื้อออ!!!”

ไม่ทันจะได้ปรับตัวจังหวะรักรุนแรงก็เริ่มขึ้น แจ็คสันบิดกายไปมาด้วยความทรมาน ครั้งแรกของเขามันทั้งเจ็บปวดและป่าเถื่อน ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาเกือบมอบหัวใจให้คนใจร้ายคนนี้ได้ ไม่มีทาง ไม่อีกแล้ว!!! เบือนหน้าหนีหลับตาไม่อยากจะเห็นภาพน่าอับอายตรงหน้า

ร่างสูงที่เห็นดังนั้นจึงสวนสะโพกเข้าไปลึกโดนส่วนอ่อนไหวภายในกายเล็ก ให้ได้รับเสียงอื้อหลุดจากเชือกหนังสีดำและสะโพกขาวที่เผลอกระดกรับแรงรุกเร้านั้นด้วยความเผลอตัว ตาที่หลับแน่นเบิกกว้างขึ้น

“อึ...อือ”

ผู้ที่มองอยู่แลบลิ้นพอใจกับการค้นพบใหม่ เกี่ยวรั้งขาขาวด้านหนึ่งขึ้นมาพาดบนไหล่กว้าง สวนสะโพกเข้าไปลึกขึ้น พลันภาพเมื่อตอนกลางวันก็ย้อนกลับเข้ามาในหัว ความโกรธเกรี้ยวกำลังครอบงำเขาอีกครั้ง แจ็คสันกรีดร้องดิ้นพล่านเมื่อสิ่งที่อยู่ในตัวขยายขนาดขึ้นกะทันหัน ดวงตาโตเบิกกว้างมองการเปลี่ยนแปลงของร่างสูงด้วยความตกตะลึง ร่างกายงดงามของชายหนุ่มบัดนี้กลับขยายร่างขึ้นและปรากกฎเกล็ดสีดำอมม่วงกระจายไปทั่ว ปีกค้างคาวขนาดใหญ่งอกออกมาจากด้านหลังโอบโค้งทั้งเตียงให้ตกอยู่ในเงามืดของมัน

...มังกร...

ร่างต้องสาปของลูซิเฟอร์อย่างที่เจอาร์ได้บอกกับเขาเอาไว้ แต่เขาไม่เคยคิดว่าจะเจอมาร์คร่างนี้ในเวลาแบบนี้...

แจ็คสันดิ้นพราดๆทันทีที่มาร์คกระแทกร่างเข้ามาใหม่ รู้สึกเหมือนร่างทั้งร่างกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ความเจ็บปวดจากการร่วมรักแทบทำให้เขาเกือบสลบไปหลายต่อหลายครั้ง แต่ความเจ็บเสียดที่แล่นขึ้นทุกครั้งที่โดนกระทั้นเข้ามาก็ฉุดรั้งไม่ให้หลับได้ลง ความรวดร้าวจากช่องทางรักปวดแปลบขึ้นสันหลังแอ่นตะหวัดเข้ามาเชือดเฉือนจิตใจให้เกิดรอยแผลตามร่างกายไปด้วย หัวสมองว่างโล่งไม่มีสติอยู่กับตัวเพราะความทรมานที่ได้รับมันมากเกินไป สะบัดแขนดิ้นไปมาอย่างไร้สติ เสียงกึงกังของเหล็กดังก้องไปทั่วห้อง

ทุกอย่างพลันสงบเมื่อน้ำอุ่นร้อนถูกฉีดเข้าไปเติมเต็มช่องทางที่ร้าวระบมระลักเลอะเปื้อนต้นขาขาว มาร์คคืนร่างมนุษย์แล้วแต่ยังเหลือปีกที่ยังคงโอบรอบพวกเขาเอาไว้ ดวงตาสีม่วงมองร่างด้านใต้นิ่ง ใบหน้าขาวเอียงซบหมอนสะอื้นไห้ไร้เสียง ดวงตากลมโตที่มักพราวระยับสดใส ตอนนี้หม่นแสงเลื่อนลอย ร่างที่โดนเขาทารุณจนย่อยยับนอนนิ่งหมดแรงจะต่อต้าน

มาร์คปลดที่คาดปากออก กดจูบลงบนริมฝีปากแดงก่ำวาวนั่นแรงๆ กระซิบเสียงหนักเพื่อย้ำเตือนคนในการปกครอง

“จำไว้ เจ้าคือของของข้า ของข้าผู้เดียว”

“ผมไม่ใช่ของของคุณ และไม่มีวันเป็น”เสียงแหบพร่ากระซิบตอบอย่างไม่ยอมแพ้ ขัดขืนยามอีกคนส่งเรียวลิ้นเข้ามากอบโกยพลังชีวิตจากร่างที่อ่อนแรงของตนเอง แต่ยังแพ้แรงมือแกร่งที่บีบคางเขาไม่ให้กัดลิ้นของชายผู้ทรยศต่อสวรรค์คนนี้ได้ตามใจคิด ดวงตากลมโตปรือปรอยยอมแพ้แก่ความเหนื่อยล้า

และก่อนที่ตาจะปรือปิดสนิท แจ็คสันได้เห็นบางสิ่งที่งดงามราวกับภาพลวงตา...

ปีกขนนกสีขาวบนหลังของลูซิเฟอร์...