[SF] Autumn, Saturday and Bring Day [BSon]
TITLE:
Autumn, Saturday and Bring Day
COUPLE:
JB x JACKSON [BSon]
RATE:
PG-20
WORD:
2,065
BY:
Silverfeather29 /@silverfeather29/
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Autumn,
Saturday and Bring Day
W
JEFFERSON BLVD, LOS ANGELES, USA
คงเป็นเรื่องแปลกที่จะเห็นคนใส่เสื้อฮูทสีดำไร้แขนตัวโคร่งและมาร์คสีดำปกปิดใบหน้าราวกับเป็นผู้ร้ายข้ามแดน
เดินดุ่มๆหิ้วถุงจากร้านซุปเปอร์มาเก็ตชื่อดังโชว์กล้ามแขนขาวบนทางเท้าในเช้าวันฤดูใบไม้ร่วงที่อุณหภูมิลดต่ำกว่า
17 องศาเซลเซียส แต่ ‘แจ็คสัน หวัง’ ก็หาแคร์ไม่
ตาคมเปลี่ยนจุดโฟกัสจากอิฐบล็อกสีทรายตรงหน้าไปเป็นสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ของอีกฟากฝั่งถนนหรือที่คนทั่วไปเรียกว่า
มหาวิทยาลัยเซาเทิร์นแคลิฟอร์เนีย ส่วนพวกนักศึกษาอย่างเขาเรียกมันว่า USC พื้นที่สวนหย่อมด้านหน้าตึกเรียนยังเห็นคนวัยเดียวกันกับเขามานั่งเล่นทำกิจกรรมกันประปรายไม่ได้เยอะอย่างวัน
เปิดเรียนปกติ
แต่ก็พอมีบ้างไม่ให้บรรยากาศดูเงียบเหงาจนเกินไป
เขาเริ่มออกเดินอีกครั้ง
สองเท้าก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่เร่งรีบเท่าไหร่นัก
วันอากาศดีๆที่ไม่มีเมฆครึ้มปกคลุมอย่างวันนี้เหมาะสำหรับการออกมาเดินเล่นหรือทำกิจกรรมกลางแจ้งจริงๆ
พอกลับถึงหอแล้วลองชวนหมอนั่นดูดีกว่า
ถึงจะรู้ว่าคำตอบก็คงไม่พ้นใบหน้าหมีๆ ดวงตาเรียวคมกริบ
รอยยิ้มหยันน่าหมั่นไส้นิดๆ และคำตอบเป็นเชิงว่า ‘ไร้สาระ’
ก็เถอะ...
คิดปฏิกิริยาอีกฝ่ายแล้วก็แอบเบ้ปากเล็กๆ
ซีดปากเสียงเบาเมื่อรับรู้ถึงความเจ็บบนมุมปากด้านขวา นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่เขาใส่มาร์คทั้งๆที่ไม่ได้เป็นไข้หวัดหรืออีโบล่าห่าเหวเทือกนั้น
เผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อยใจลอย
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่สองเท้าหยุดอยู่ตรงประตูไม้ทาสีเขียวมะกอกของห้องทาวเฮาส์สไตล์อเมริกันที่แสนคุ้นตา
ถึงมันจะไม่ใช่ห้องของเขาก็เถอะ...
แจ๊คสันถอนหายใจเฮือก
กำลังคิดประโยคแรกที่จะคุยกับใครคนนั้นหลังประตูโดยไม่ต้องมีการทะเลาะวิวาทกันเหมือนทุกครั้ง
เขาก็ไม่ได้ชอบที่จะทะเลาะกันหรอกนะ ก็อีกฝ่ายทำตัวไม่ดีใส่เขาก่อนนี่นา
แล้วเขาผิดตรงไหนที่จะตอบโต้คืนบ้าง? ถึงจะไม่ใช่เรื่องร้ายแรง ออกจะเป็นเรื่องงี่เง่าอย่างการแช่จานไว้ในซิงก์จนราขึ้นเอย
ทิ้งถุงเท้าไว้บนโซฟาเอย ส่วนใหญ่ก็ต้องยอมรับว่าเขามันมักง่ายเอง
แต่อีกฝ่ายก็รักระเบียบเกินไปหน่อยจนแทบอยากโก่งคออ้วกใส่
“ยืนบื้ออะไรอยู่”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นในระยะประชิดเรียกสติเขาให้กลับคืนมาเผชิญหน้ากับใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉยราวกับเรื่องทะเลาะรุนแรงเมื่อตอนเช้าเป็นเพียงความฝัน
‘อิม แจบอม’
ขมวดคิ้วเมื่อไม่ได้รับคำตอบจากคนเตี้ยกว่า
มือแกร่งฉุดข้อมือขาวให้เข้ามาด้านในบ้าน
“จะรอให้รากงอกลงพื้นรึไง”
แจ๊คสันเบ้ปากกับคำบ่นเหมือนตาแก่ข้างบ้านนั่น
ผลักอกล่ำภายใต้เสื้อกล้ามสีดำของคนตรงหน้าแล้วเดินหลีกเข้าครัวไป
วางถุงลงบนเคาเตอร์เหลือบมองคนที่เดินตามมา ท่าทางแบบนั้นเพิ่งตื่นล่ะสิ
หลังจากที่เขาออกไปก็คงกลับไปนอนแช่บนโซฟาเหมือนเดิม
แจ็คสันไม่ได้สนใจแจบอมอีกต่อไป
มือขาวค้นแซนวิสเย็นชืดขึ้นมาแกะพลาสติกใสออก หมุนตัวไปเปิดตู้เย็นเพื่อจะเอาน้ำ
ก่อนสะดุ้งเฮือกเมื่อมีมือมารั้งบ่าเขาไว้พร้อมกับข้อมือถูกยึดค้างไว้รอให้แจบอมก้มหน้าลงมาฉกฉวยอาหารเช้าของเขาไปเสียครึ่งชิ้น
ตาคมเบิกกว้างยกขาขึ้นถีบหน้าขาคนขี้ขโมย จนอีกฝ่ายร้องโอ๊ยถอยกลับไปสองสามก้าว
“ย๊า!!! นี่ของผม!”
เสียงแหบกว่าปกติร้องใส่คนตรงหน้า
ชายหนุ่มยืนยิ้มยักคิ้วเคี้ยวแซนวิสที่น่าจะตกลงบนท้องเขาด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้เหลือเกิน
“ก็นายไม่ยอมซื้อมาให้ฉันเอง”
“หน้าที่ผมรึไง?”
“อย่างกน่า”
“ก็เดินไปซื้อเองเซ่! กว่าจะเดินกลับไปมานี่ผมก็เหนื่อยนะ”
แจบอมไม่ได้พูดอะไรอีกแค่ยิ้มกวนประสาทให้เขาแล้วเดินออกไปจากครัว
แจ็คสันกัดฟันกรอด พยายามข่มความหงุดหงิดที่เกิดขึ้น
เปิดเอาน้ำในตู้เย็นแล้วปิดมันสุดแรงประชดคนด้านนอกที่ขยันทำตัวให้น่าหงุดหงิดเหลือเกิน
...เขาเกลียดนิสัยของแจบอมที่สุด!!!...
แจบอมเหลือบตาไปมองครัวตอนได้ยินเสียงปึงปังจากคนขี้หงุดหงิด
หัวเราะหึในลำคอ หันไปสนใจแมทช์บาสเก็ตบอลในทีวีจอแบนเครื่องหรูต่อ
แรงยุบบนโซฟาข้างกายถอยห่างไปจากทุกที
แจบอมวาดแขนไปด้านหลังรั้งต้นคอบังคับอีกฝ่ายให้เอนมาซบไหล่เขา เขาได้ยินเสียงฮึดฮัดจากเด็กขี้งอนด้วย
...งอนอีกแล้ว
เคยมีวันไหนไหมที่แจ็คสันหวังจะไม่หงุดหงิดน่ะ...
“ยังไม่หายโกรธอีกรึไง”
“ลองมาเป็นผมไหมล่ะ?”
“หึหึ”
แล้วการสนทนาก็จบลง
ดวงตาสองคู่จดจ้องไปที่หน้าจอทีวีขนาดใหญ่ พวกเขาทั้งคู่ชอบบาสเก็ตบอล เป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลของ
USC
เพียงแต่คนละตำแหน่ง มันดีตรงที่เวลาเลือกช่องรายการดูไม่ต้องคิดมาก
เปิดช่องบาสแล้วก็พอเลย
แจ็คสันเลื่อนจากซบไหล่หนามาหนุนตักคนที่นั่งอยู่แทน
มือขาวหยิบป๊อปคอร์นเคี้ยวหงุบหงับ ป้อนแจบอมบ้างเวลาเผลอ
กินไม่หยุดตั้งแต่เริ่มแมทช์จนคนเป็นหมอนจำเป็นอดแซวไม่ได้
“กินเข้าไปๆ
จะเจอโค้ชสั่งให้ลดน้ำหนักอีกรอบ”
มือขาวชะงัก
ตากลมคมหันมาทำตาดุใส่เขา แล้วกลับกินเหมือนเดิม
“อ้วนเตี้ยเอ๊ย”
“แจบอม!”แจ๊คสันร้องลั่น ดีดตัวลุกขึ้นถีบคนปากมากจนตกจากโซฟา ยิ่งทำหน้าฮึดฮัดเมื่อคนที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพ้นยังหัวเราะเสียงดังอย่างสะใจ
...คำว่าอ้วนเตี้ยเป็นคำต้องห้ามสำหรับแจ็คสันหวัง
แต่แจบอมก็ชอบเอามาล้อเขาเสียเหลือเกิน...
“โอ๋ๆ
ไม่ล้อแล้วๆ”รีบล้อเมื่อเห็นอีกคนโกรธหันหลังจะเดินหนีไปอีกครั้ง
มือแกร่งยึดข้อแขนขาวให้กลับมานั่งที่เดิม
มองหน้าคนไม่สบอารมณ์ยิ้มๆแล้วหุบลงเมื่อสังเกตเห็นอะไรแปลกๆบนใบหน้านั้น
แจบอมยื่นนิ้วไปเกลี่ยริมฝีปากแดงช้ำที่เริ่มเม้มแน่นตอนถูกเขาสัมผัสแผ่วเบา
“เจ็บไหม”
“ตอนทำทำไมไม่ถามบ้างล่ะ”
“ขอโทษ”
“...”
แจบอมเป็นคนปากหนัก
แม้ตัวเองจะผิดก็จะไม่ค่อยขอโทษ
พอได้ยินคำหายากจากคนคนนี้รวมไปถึงดวงตาดุที่ช้อนมองอ้อนๆก็อดใจอ่อนไม่ได้
แต่ไม่หรอก...แค่นี้มันยังไม่พอ ตีหน้าเรียบเฉยจนคนง้อเริ่มใจไม่ดี
“ยังไม่หายโกรธเหรอ”
“...”
“เฮ้! แจ็คสัน ไม่เอาน่า”
“...”
“เฮ้อ...”แจบอมขยี้เส้นผมสีเงินบนศีรษะตัวเองไปมา
ใบหน้าเคร่งเครียดทำเอาแจ็คสันเริงร่าเผลอยิ้มมุมปากออกมาชั่วเสี้ยววินาที
แต่นั่นก็ไม่พ้นสายตานรกของแจบอมอยู่ดี
“แกล้งพี่เหรอเด็กน้อย”
“ไม่สักหน่อย
อุ๊ป อื้ม!!”
ร้องในลำคอตอนริมฝีปากบางสวยแนบลงมาไม่ทันตั้งตัว
หนีไม่ได้เมื่อมือแกร่งล็อกคางและหลังเขาไว้แน่น
แสบแผลตอนที่อีกฝ่ายเผลอปล่อยน้ำหนักลงมากเกินไป รสเลือดคละคลุ้งไปทั่วทั้งปาก
เรียวลิ้นสอดแทรกเข้ามาชิมความหวานภายในอย่างตะกละตะกราม
สัมผัสร้อนแรงกระตือรือร้นจนเขาแทบหายใจไม่ทัน มือขาวรีบยันบ่ากว้างเอาไว้ก่อนที่เขาจะหมดลมไปจริงๆ
“หยุด อื้อ! แจบอม หยุด!”ร้องปรามคนที่ตามมาฉวยโอกาสชิมลำคอขาวต่อ
ยันใบหน้านั้นไว้แล้วรีบกลิ้งตัวหนีจนตกโซฟา ลืมว่าแผลเก่าด้านหลังยังไม่หายดี
“ซี๊ดดด! FUCK!”
ตากลมหันไปมองคนปล่อยเสียงหัวเราะร่าบนโซฟาด้วยสายตาอาฆาตมาดร้าย
กระโดดผลุงเดียวคร่อมตัวคนตัวสูงไว้ บีบลำคอหนาด้วยแรงไม่หนักมากนัก
เขย่าๆร่างนั้นด้วยความแค้นใจ
แจบอมยังคงหัวเราะถึงจะกลั้วไปด้วยเสียงไอจากแรงบีบและเขย่าของคนบนตัก
กว่าเสียงหัวเราะจะหยุดไปก็ตอนคนตัวสูงดันมือขาวออกแล้วจูบคนบนตักด้วยความอ่อนโยน
คราวนี้แจ็คสันโอนอ่อนไปตามรสจูบ มือขาวเลื่อนไปเกาะไหล่หนาเอาไว้
ในขณะที่มือแกร่งเลื่อนไปตามแผ่นหลังคนตัวเตี้ย สอดมือเข้าไปเค้นคลึงสะโพกกลม
เรียกเสียงครางแผ่วหวิวจากคนที่โดนมัวเมาด้วยรสจูบแสนหวาน
คนบนตักรีบผละจูบออกเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสแข็งขืนกำลังดุดดันสะโพกเขาอย่างหยาบคาย
“เจ็บอยู่นะ...”
“ไม่ไหวแล้ว
ครั้งเดียว”
“ไม่เอา
เมื่อคืนคิดว่ากี่ครั้งกัน อีกอย่างพี่ทำเจ็บ”
“รอบนี้ไม่ทำเจ็บ
สัญญา...”
“…”
แล้วแจ็คสันก็แพ้รอยยิ้มและดวงตาพราวระยับออดอ้อนนั่นอีกครั้ง...
“อื้อ อ๊า”
.
.
.
.
.
“ไม่เอาแล้ว อื้อ
เจ็บ!”
.
.
.
.
.
“พอแล้ว อ๊า! บอกให้พอไง!”
.....................................................................................
ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำเปลือยท่อนบนอวดกล้ามเนื้อแน่นสวย
ดวงตาคมมองอีกร่างที่นอนหายใจสม่ำเสมออยู่บนโซฟาตัวเดิมโดยมีเสื้อฮูทสีดำคลุมร่าง
ร่องรอยจากศึกรักเมื่อครู่ยังคงเด่นชัด รอยสีกุหลาบกระจายตามผิวขาวเนียนลื่นมือ
ริมฝีปากบวมช้ำดูจะเจ่อยิ่งกว่าเดิม คิดแล้วก็แปลก
แจ๊คสันไม่ได้เป็นผู้ชายหุ่นบางแบบรับตามสมัยนิยม
แต่ในเวลาแบบนี้ร่างตรงหน้าเขากลับเซ็กซี่จนอยากปลุกให้มาฟัดอีกรอบ
“อืออออ...”แจ็คสันครางเครือรับเมื่อรู้สึกถึงมือหยาบลูบศีรษะตัวเองอยู่
พยายามปรือตาขึ้นมามองคนที่นั่งคุกเข่าลูบหัวเขาอยู่ข้างๆอย่างตัดพ้อปนหงุดหงิด
“พี่บอกครั้งเดียว”เสียงแหบแห้งยิ่งกว่าตอนเช้าเปล่งออกมาจากริมฝีปากแดงเจ่อ
“ขอโทษ”
“ไม่รับ”
“อยากได้อะไรไหม
เดี๋ยวไปซื้อมาให้”
อิม
แจบอมเรียนรัฐศาสตร์ เพราะฉะนั้นเขามักจะยึดถือกฎได้เสียเท่าเทียม
ในเมื่อเขาตักตวงความสุขจากร่างเล็กมาแล้ว
ก็จะตอบแทนด้วยการตามใจอีกฝ่าย...เหมือนเคย
“วันนี้อากาศดี
แทนที่ผมจะได้ออกไปเล่นสเก็ตบอร์ดหรือเล่นบาสข้างนอกนั่น
แต่ต้องมานอนพังพาบเป็นไอ้เดี้ยงเดินไม่ได้เพราะพี่”แจ็คสันไม่บอกสิ่งที่ตนต้องการแต่กลับบ่นคนตัวสูงแทน
หลับตาบ่นเมื่อสู้ความเหนื่อยล้าบนเปลือกตาไม่ได้ “วันนี้เป็นเสาร์แท้ๆ
ทำไมผมต้องมาอุดอู้อยู่ในนี้ด้วยนะ แม่ง! ไม่น่าตามใจพี่เลย...”
เสียงเจื้อยแจ้วหยุดไปกะทันหันเมื่อถูกปิดปากด้วยจูบแผ่วเบาของอิมแจบอม
ไม่มีการรุกล้ำใดๆเกิดขึ้น เขาก็แค่อยากจูบ...
“พรุ่งนี้วันอาทิตย์
จะพาไปเล่นที่ปาร์คทั้งวัน อยากกินอะไรพี่จะซื้อให้กิน
หรือถ้านายอยากไปวันนี้จริงๆ ตอนเย็นเดี๋ยวพี่จะพาไป แต่ตอนนี้หลับได้แล้วคนดี”
“...”
แจบอมนั่งรอจนแน่ใจว่าคนตัวเตี้ยหลับไปแล้วจริงๆ
จึงอุ้มน้องเข้าไปนอนดีๆบนเตียง
เดินย้อนหลับไปเอากะละมังกับผ้าชุบน้ำมาทำความสะอาดให้แผ่วเบา
เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จสรรพ มองดูความเรียบร้อย
หยิบโทรศัพท์มาตั้งนาฬิกาปลุกตอนบ่ายสามโมง เอนตัวนอนลงข้างคนหลับก่อน แขนแกร่งดึงเอวอีกคนเข้ามาใกล้แล้วนอนหลับไปอีกครั้งภายใต้แสงแดดอ่อนๆของฤดูใบไม้ร่วง...
“ฝันดีครับ แจ็คสันของพี่บี”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คู่นี้มายังไง 55555555555555555555555
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น