[SF] TUAN TWINS AND THEIR LOVER IN BAD DAY [MarkSonYien]
TITLE:
TUAN TWINS AND THEIR LOVER IN BAD DAY
COUPLE:
MARK x JACKSON x YI EN [MarkSonYien]
RATE:
NC-21
WORD:
3,137
BY:
Silverfeather29 /@silverfeather29/
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TUAN
TWINS AND THEIR LOVER IN BAD DAY
นาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืนแล้ว
ไฟห้องนอนของแฝดต้วนปิดไปแล้วแต่คนในห้องกลับยังไม่หลับ...
“อ๊า
อี้เอิน เบา บะ
เบาหน่อย”เสียงครางแหบท้วงคนที่ส่งร่างสอดใส่กระแทกกระทั้นเข้ามาไม่หยุดตั้งแต่เมื่อครู่
มือขาวจิกต้นขาของมาร์คที่นั่งรองสะโพกให้เขาอยู่ด้านหลังเพื่อระบายความเสียวกระสันที่กำลังพลุ่งพล่านในกาย
ไม่ใช่แค่ความอุ่นร้อนในร่างที่กำลังเล่นงานเขา มือที่กำลังปรดเปรอด้านหน้าของมาร์คนั่นก็ไม่ใช่เบา
ถึงจะทำแบบนี้มาหลายครั้งแต่ยังไงแจ๊คสันก็ไม่ชินกับการโดนกระตุ้นทั้งสองทางแบบนี้อยู่ดี
ตาโตหรี่ปรือมองอี้เอินที่กำลังกัดปากฝากฝังกายเข้ามาในตัวเขามาไม่หยุด
พลันมุมมองก็เปลี่ยนไปกลายเป็นใบหน้ามาร์คที่ดึงคางเขาไปประกบจูบเร่าร้อนเอาแต่ใจ
เรียวลิ้นชื้นตวัดเกี่ยวรั้งลิ้นเขาไม่หยุดหย่อน
บางทีก็รุนแรงไปจนรู้สึกเจ็บปากแต่มันก็อบอวนไปด้วยความรักที่มีให้ กิจกรรมเข้าจังหวะถูกเริ่มตอนไหนเขาก็จำไม่ได้
รู้แต่มันเยอะจนเขาเริ่มจะรับไม่ไหวแล้ว แจ๊คสันผวาเฮือกเมื่อรู้สึกบางอย่างที่กำลังแข็งขืนดุนดันอยู่ด้านหลัง
รีบผละจูบจากร่างสูงมาจ้องคนด้านหลังปรามๆ
“มาร์ค!”
“เสร็จจากอี้เอิน
พี่ขออีกรอบ”เสียงทุ้มแหบพร่าด้วยอารมณ์กระซิบข้างใบหูแดงก่ำ
กัดใบหูเล็กนั่นอย่างหมั่นเขี้ยวเล่นเอากายเล็กสั่นสะท้าน
เกือบเคลิ้มไปแล้วถ้าไม่ใช่ว่าอี้เอินกระแทกร่างลงมาเพื่อเรียกร้องความสนใจว่ายังมีตนอยู่ด้วย
แจ๊คสันเงยหน้ามองดวงตาคู่สวยของอี้เอินที่มองลงมาอย่างรู้ความหมาย
กัดปากตัวเองเล็กน้อยอย่างเขินอาย แต่มือขาวก็โน้มร่างสูงลงมากดจูบแผ่วเบา
สะโพกขาวกระตุกสั่นเกร็งรับน้ำกามเข้ามาในกายอีกครั้ง
พัวพันกับรสจูบกับอี้เอินจนมาร์คเริ่มเรียกร้องความสนใจ
มือแกร่งที่กำลังปรนเปรออยู่ด้านหน้าบีบเค้นแรงขึ้นจนร่างเล็กกระตุกปลดปล่อยออกมา
“อื้อ”ร่างเล็กครางในลำคอเมื่อถูกดึงสะโพกขึ้น
หยาดน้ำสีขาวไหลเปื้อนเลอะผ้าปูเป็นด่างดวงน่าอาย
หอบสะท้านเหนื่อยอ่อนแต่เหมือนว่าคนรักของเขาจะยังไม่พอใจ มาร์คพลิกร่างเขาให้หันมานั่งคร่อมตักหันหน้าเข้าหาตัวเอง
กัดจูบไหล่ขาวเหมือนเป็นสัญญาณว่าจะเริ่มรอบใหม่แล้วนะ แจ๊คสันส่ายหน้ารัว
ซบใบหน้าลงบนอกแกร่ง ฟังเสียงหัวใจเต้นรัวแรงของคนรัก
“ผมเหนื่อยแล้ว”
“ขอรอบเดียวนะครับ”
“เมื่อกี้พี่ก็พูดแบบนี้”ลุกขึ้นนั่งพองแก้มป่องงอน
ทั้งมาร์คทั้งอี้เอินหัวเราะหอมแก้มคนละข้างด้วยความเอ็นดู
มือเรียวของมาร์คลูบไล้ลงไปนวดเฟ้นสะโพกขาวไปมาพลางส่งยิ้มออดอ้อนให้ตายใจ
“ครั้งสุดท้าย
สัญญาเลย (ถ้าอี้เอินไม่ต่อล่ะก็นะ...)”ประโยคสุดท้ายเขาวงเล็บไว้ในใจ
หันไปสบตาแฝดตัวเองยิ้มๆ
แจ๊คสันมองดูรอยยิ้มนั้นก็รู้ว่าเจ้าเล่ห์เหลือประมาณ
สัมผัสได้ถึงท่อนแข็งที่กำลังดุนดันอยู่ตรงปากทางเข้าด้านหลัง
ดวงตากลมหลุบไปมองมือแกร่งที่พร้อมจะดึงสะโพกเขาไปกระทำชำเราอีกรอบแล้วแบบเพลียๆ
...ถ้าจะตั้งท่าพร้อมขนาดก็เสียบเข้าไปเลยไหมครับ...คิดไม่ทันพ้นประเด็น
ปากแดงช้ำก็ส่งเสียงกรีดร้องลั่น ขาขาวอ้าออกกว้างรับความแข็งขืนที่ถูกดันเข้ามา
มือขาวรีบหาที่จิกระบายอารมณ์ที่สุดท้ายก็ไม่พ้นท่อนแขนของอี้เอินที่นั่งซ้อนหลังอยู่
ดวงตากลมโตดุวาวจ้องมาร์คอย่างคาดโทษ
“พี่มาร์คคค!!!”
“ก็แจ๊คสันเงียบนี่
ก็ไม่ใช่ว่ายอมเหรอ?”ใบหน้าหล่อสวยของมาร์คเงยหน้าขึ้นตีหน้าซื่อ
ทั้งที่ดวงตายังพราวไปด้วยความเจ้าเล่ห์และเพลิงอารมณ์
ได้ยินเสียงอี้เอินหัวเราะเห็นด้วยมาจากด้านหลัง แจ๊คสันเอนตัวหนีริมฝีปากอุ่นที่อ้อยอิ่งเล็มอยู่ด้านหลังอย่างขัดใจ
...ถามกูยั๊งงง!!!...ไม่ทันได้เริ่มจะได้คิดเทศน์สอน
สติก็เริ่มหลุดเพราะแรงกระแทกกระทั้นที่มาจากด้านล่างกะทันหัน
เสียงที่หลุดออกมาแทนที่จะเป็นคำด่าน่ากลัวเลยกลายเป็นเสียงครางอื้ออาน่าย่ำยีแทน
เสียงครางยิ่งหวานเมื่อโดนกระแทกในจุดอ่อนภายในผนังนุ่มซ้ำๆ สมองขาวโพลนไปหมด สวนสะโพกรับกับแรงกระทำจากด้านล่าง
เสียงเนื้อกระทบดังก้องไปทั่ว
เพลิงราคะปลุกปั่นให้ร่างกายแข็งแรงของเด็กหนุ่มอ่อนยวบราวขี้ผึ้งโดนไฟลน
“อืออ
พี่มาร์ค อ๊ะ”
อี้เอินลูบใบหน้าคนรักที่แดงเรื่อตาปรือปรอยดูเย้ายวนยามโดนกระทำ
ริมฝีปากแดงก่ำส่งเสียงร้องจนเริ่มแหบไปแล้วจริงๆไม่ใช่แค่น้ำเสียง
เหงื่อเม็ดเล็กกระจายไปทั่วใบหน้าหลงรัก ก้มลงประกบจูบดูดกลืนเสียงคราง
มือขาวเกร็งสั่นจิกบ่ามาร์คเอาไว้แน่นค่อยๆคลายออกเมื่อสิ้นสุดห้วงอารมณ์ของตนเอง
แจ๊คสันหอบสั่นเหนื่อยซบหน้าลงบนไหล่มาร์คที่ยกร่างเขาออกให้
แอบเบ้ปากเมื่อรู้สึกน้ำเหนียวที่คั่งค้างอยู่ภายใน ส่ายหน้าเมื่อแฝดอุ้มตัวเขาให้นอนลงบนพื้นเตียงส่วนที่ยังไม่เปื้อน
“พาผมไปห้องน้ำหน่อย”
“ปวดเหรอ?”
แจ๊คสันส่ายหน้า
เข้าไปสำรวจกูจนพรุนแบบนั้นยังกล้าถามคำถามนั้นอีกเนอะไอ้พี่มาร์ค -*-
“เหนื่อยไม่ใช่เหรอ?
นอนก่อนเถอะครับ”อี้เอินลูบหัวเขาเหมือนพยายามจะกล่อมให้หลับ แต่แจ๊คสันรู้ตัวว่าหลับไม่ได้แน่ๆถ้าไม่เอาไอ้ด้านในออก
-*-
“ผมจะไปเอาข้างในออก...เข้าใจยัง?”บอกเสียงเบื่อ
จะลุกเองก็ยังเจ็บอยู่ได้แต่ยื่นแขนออกไปรอให้ใครก็ได้อุ้มขึ้นไป มาร์คกับอี้เอินหัวเราะพร้อมกัน
ก้มลงหอมแก้มคนรักตัวเองคนละข้าง
“เดี๋ยวหลับก่อนแล้วพี่จะเอาออกให้
นอนได้แล้ว”
“ไม่เอา!
ผมจะเอาออกเอง
พวกพี่จัดการให้ทีไรตัวผมลายทุกที”ยื่นคำขาดหน้ามุ่ยใส่แฝดที่หันมามองกันขำๆ
มันก็จริงที่พอแจ๊คสันหลับพวกเขาก็มักจะทั้งทำความสะอาดทั้งเล็มตามตัวน้องไปเรื่อยจริงๆนั่นแหละ
สุดท้ายแล้วมาร์คก็ต้องอุ้มแจ๊คสันที่ห่อตัวเองในผ้าห่มผืนบางเข้าไปในห้องน้ำ
แต่ทันทีที่เขาวางคนตัวเล็กลงบนพื้นเย็น วงแขนขาวก็กระชับกอดคอคนตัวสูงแน่น
เสียงแหบร้องเจ็บๆน้ำตาเล็ดอย่างนึกสงสาร ต้องตวัดขาคนตัวเล็กขึ้นมาอุ้มเหมือนเดิม
อี้เอินเดินเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างให้น้องแน่ใจว่าอุ่นพอดีแล้วจึงให้มาร์ควงคนตัวเล็กลงบนขอบอ่าง
แจ๊คสันคลี่ผ้าห่มออกทีละนิดอย่างนึกเขิน ยันแขนลงกับขอบอ่างไถลตัวเองลงไปช้าๆ
นิ่วหน้านิดหน่อยตอนก้นแตะพื้นอ่าง ดวงตากลมเงยหน้ามองแฝดที่ยืนจ้องตัวเขาอยู่
“ทำไมพี่ไม่ออกไปสักทีล่ะ?”
“พวกพี่ก็อยู่ดูไง
กลัวกากาทำไม่เป็นน่ะสิ”
“เอาออกไม่หมดทำไง?
จะไม่ท้องเสียรึไง?”
แจ๊คสันทำหน้าเหม็นเบื่อ
จะยกมาสักกี่เหตุผลสุดท้ายก็อยากดูเขาตอนทำลามกอยู่นั่นแหละ
ไม่ยอมท่าเดียวจนในที่สุดสองแฝดก็ต้องเดินออกไปอยู่ดี
แต่ไม่ปิดประตูห้องน้ำเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กจะเกิดอุบัติเหตุ
...ทำอย่างกับเขาเป็นผู้หญิงเอวเล็กร่างน้อยซะอย่างนั้นน่ะ
-*-
ขยับตัวไปมายังก็ยังรู้สึกถึงสิ่งที่อยู่ด้านใน
สูดลมหายใจกลั้นเอานิ้วสอดเข้าไปในช่องทางด้านหลัง เพียงแตะเปิดเล็กน้อย
น้ำขาวขุ่นก็ไหลออกมาเต็มไปหมด เยอะจนกลัว เยอะจนต้องกรีดร้องลั่น
“ไอ้พี่ต้วนนนนนน
พวกมึงทำกูเท่าไหร่วะเนี่ยยยยยย!!!”
...ก็เยอะจนจำไม่ได้นั่นแหละครับตัวเล็ก...แฝดที่นั่งรออยูด้านนอกตอบในใจยิ้มๆ
ไม่ได้รู้สึกผิดแต่อย่างไร = P
วันนี้เป็นเช้าวันศุกร์
แจ๊คสันไม่ได้มาโรงเรียน มีเพียงแฝดประธานนักเรียนที่มาด้วยใบหน้าเซื่องซึม
เดินลอยไปมา เผลอๆก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่จนเพื่อนงงกันใหญ่ว่าพวกมันเป็นอะไรกัน?
“ทำหน้าอย่างกับน้องไม่ให้พวกมึงอึ๊บ”
สิ้นประโยค
แฟนเลขานุการสภาก็โดนเท้าลอยจากท่านประธานฝ่ายนันทนาการเข้าไปเต็มๆ
แถมโดนแฟ้มจากท่านประธานฝ่ายวิชาการโยนมาใส่หัวด้วย
“เอาจริ๊งงง!!!”
“ไม่โว้ยยยย! แต่...เฮ้อ”มาร์คขยี้หัวตัวเองจนยุ่ง กระแทกนั่งบนเก้าอี้ตัวเองเซ็งๆ
“อะไรวะ?
บอกกูมาเหอะ เพื่อนกันมาตั้งนาน เผื่อกูช่วยพวกมึงได้”
“แต่หน้าเจบีมีคำว่าเสือกติดเต็มเลยครับ”
หนึ่งดอกจากอี้เอิน
“อย่างมึงอ่ะนะจะช่วยกูได้?
ช่วยตัวเองให้ง้อแฟนมึงให้ได้ก่อนไหม”
หนึ่งดอกจากมาร์ค
เจบีกระอัก
ขอยกธงขาวคลานกลับไปง้อคุณแมวแสนงอนเหมือนเดิมแล้วครับ...แง๊ววว
แจ๊คสันกำลังนอนคว่ำหน้าเล่นโทรศัพท์บนเตียงนุ่มหลังจากที่หลับๆตื่นๆไปหลายรอบ
ตามองตัวเลขบอกเวลาบนหน้าจอแล้วพองแก้มเป็นปลาปักกะเป้า สองทุ่มแล้วแต่เขายังไม่เห็นวี่แววสองแฝด
จะเพิ่มโทษให้แน่ๆถ้ายังไม่กลับภายในสิบนาทีนี้ -*-
“กลับมาแล้วว”
...เลี้ยงรักยมเอาไว้ใช่มะ?...ดวงตากลมหันไปมองร่างสูงสองร่างที่ขนเอาสารพัดสารเพถุงลำเลียงเข้ามาในห้องงงๆ
“หอมแก้มหน่อยเร็ว”มาร์คก้มหน้าจูบแก้มนิ่ม
ส่วนอี้เอินจองอีกด้าน แจ๊คสันมองหน้าสองคนไปมา
“พี่ซื้ออะไรมา?”
“ของมาง้อครับ”อี้เอินประคองมือข้างขวาขึ้นกุมส่งสายตาอ้อน
“ผมไปงอนอะไรพวกพี่กัน?”แจ๊คสันถามตาใสทั้งที่ก็รู้ดีว่าเพราะอะไร
“ยกเลิกกฎเถอะนะ”อี้เอินประคองมือข้างซ้ายขึ้นกุมส่งสายตาอ้อนอีกคน
“ไม่!”ยื่นคำขาดหน้าตาย สะบัดมือออกจากการเกาะกุม
มุดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มหนีการขอร้องทุกชนิดจากแฝดต้วน
แอบหัวเราะคิกกับกฎที่ตัวเองตั้งขึ้นเพื่อดัดหลังแฟนตัวเองโดยเฉพาะ...
1. ใส่ถุงยางทุกครั้ง
2. ห้ามแตกใน
3. ให้ทำแค่วันศุกร์
เป็นกฎที่เหมาะกันแฝดดีเนอะ?
555555555555555555555555555555555555555555
------------------------------จบ
-------------------------------------- (กล้าเรอะ!!!)
มาร์คกับอี้เอินมองร่างเล็กที่มุดลงผ้าห่มไปแล้วสายตาละห้อย
จู่ๆความคิดชั่วร้ายก็พุ่งขึ้นมาในหัว สายตาสองคู่สบกัน
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาที่เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน
“กากา
ไม่ยกเลิกกฎจริงเหรอครับ?”
“ไม่”
“แจ๊คสัน ไม่ยกเลิกจริงๆน่ะเหรอ?”
“ไม่ พี่จะถามอีกกี่รอบก็คำตอบเดิมฮะ”ดวงหน้าของผู้เป็นที่รักยื่นออกมายักคิ้วอย่างผู้ชนะ
แล้วมุดกลับมาที่เดิม
“โอเค~”
แจ๊คสันคิ้วกระตุกรู้สึกถึงอะไรแปลกๆในน้ำเสียงนั้น
“งั้นวันนี้วันศุกร์
พวกพี่ทำได้ใช่ไหม?”
เฮือก!
ร่างเล็กกำผ้าห่มแน่น
แต่ก็ไม่ไวเท่าแฝดที่สะบัดผ้าห่มไปไกล แจ๊คสันพาร่างที่ยังบอบช้ำของตัวเองกระโดดลงเตียง
ร้องเหวอเมื่อโดนมาร์ครวบตัวกลับมาทุ่มลงบนเตียง
ข้อมือขาวถูกกดลงบนเตียงให้อี้เอินปลดฮูตสีดำตัวโคร่งและกางเกงขาสั้นออกจนเหลือเพียงร่างเปล่าเปลือยที่ยังมีรอยจูบปรากฏอยู่จางๆ
ใบหน้าน่ารักแดงก่ำอับอาย
ครางเครือเมื่อมาร์คก้มลงมากัดใบหูนิ่ม
ลงน้ำหนักลิ้นลากลงมาตามซอกคอขาว
ประกบดูดดึงทำรอยกุหลาบไว้ทุกที่ที่เรียวปากลากผ่าน
มือก็ฟอนเฟ้นสะโพกขาวที่ยังแดงด้วยรอยมือจากเมื่อครั้งก่อนไม่หาย แจ๊คสันกระตุกร้องอื้อตอนลิ้นชื้นของอี้เอินแตะลงบนยอดอก
บิดกายเสียวซ่านไปมายามที่มาร์คเลื่อนลงไปเล่นยอดอกอีกด้าน มือขาวจากที่พยายามผลักไสก็กลายเป็นอ่อนยวบดึงผ้าปูที่นอนระบายอารมณ์ที่ถูกกระตุ้นขึ้นช้าๆ
มาร์คจับขาขาวแยกออกช้าๆใช้เข่าตัวเองดันเอวน้องยกขึ้นเผยให้เห็นส่วนต้องห้ามด้านหลัง
แลบลิ้นกัดปากหมั่นเขี้ยว ก้มใช้ลิ้นแตะปากทางช้ำเบาๆ สะโพกขาวกระตุกวาบ
“พี่มาร์ค!! ไม่เอาๆ”แจ๊คสันร้องพลางส่ายหน้า พยายามหุบขาตัวเองเข้า
อี้เอินเลื่อนมือมารั้งขาข้างหนึ่งให้ชันขึ้น
ส่วนมาร์คทำแบบนั้นกับขาอีกข้างยิ่งกลายเป็นการเพิ่มพื้นที่ให้มาร์คได้เบิกช่องทางด้วยเรียวลิ้นได้ง่ายขึ้น
“มันสกปรก
ไม่เอา!”พยายามร้องห้าม ดิ้นไปมา อี้เอินเลยยกตัวขึ้นไปประกบจูบช่วยดึงความสนใจของคนตัวขาว
รสจูบหอมหวานอบอวนอ่อนโยนเริ่มทำให้คนด้านใต้ผ่อนคลายมากขึ้นแล้ว
มาร์คเงยหน้าใช้นิ้วสอดเข้าเบิกทางอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าช่องทางแคบจะไม่ฉีกขาดยามร่วมรัก
เมื่อแน่ใจว่าเตรียมร่างด้านใต้ให้พร้อมกับการสอดใส่แล้ว
นิ้วเรียวก็สอดไปเอาถุงฟรอยสีเงินในประเป๋ากางเกงออกมา หนึ่งซอง สองซอง สามซอง
สี่ซอง... เยอะขึ้นเรื่อยๆจนคนที่มองอยู่เบิกตากว้างสั่นระริกหวาดกลัว
‘กะเอากูจนตายคาอกเลยรึไงฟะ!!!’
จากนิ่งสงบไปแล้วแจ๊คสันก็เริ่มดิ้นพล่านอีกครั้ง
คราวนี้อี้เอินรีบจับข้อมือขาวรวบเอาไว้ ถอดเสื้อนักเรียนตัวเองออกมามัดผูกข้อมือร่างขาวให้ติดกับหัวเตียง
“พี่อี้เอินปล่อยผม!!!”
“พวกพี่ไม่ทำเจ็บหรอกครับ
สัญญาเลย แต่ถ้าแจ๊คสันดิ้นมันจะเจ็บนะ รู้ไหม?”
อย่ามาหลอกลวงด้วยรอยยิ้มอบอุ่นแบบนั้นนะเว้ย
ไม่เชื่ออออออ!!!
ร่างเล็กกรีดร้องลั่น
แผ่นหลังผวาลอยขึ้นจากเตียงนุ่ม แรงเสียดสีไม่คุ้นเคยภายในทำให้แจ๊คสันรู้สึกแปลกๆ
อาจเป็นเพราะมาร์คใส่ถุงยางตามคขอของเขา แต่อย่างไรก็ดี ไอ้ชอบทำเขาแรงๆแบบนี้ก็มีแต่ไอ้พี่มาร์คเนี่ยแหละ
ถนอมกูบ้างงงง (ถึงจะเร้าใจก็เถอะ)
“อ๊ะ อื้อ อ๊าง
มะ มาร์ค พี่มาร์ค อื้อ”เสียงครางไม่เป็นภาษาหลุดออกจากร่างที่พยายามปฏิเสธจะเป็นจะตายเมื่อครู่
ไม่นานร่างเล็กก็ปลดปล่อยออกมา มาร์คก็เช่นกัน เพียงแต่ครั้งนี้ถุงยางเก็บหยาดน้ำขุ่นของร่างสูงไว้แทนช่องทางช้ำชอกของคนใต้ร่างที่หอบหายใจระรัว
ไม่ทันได้หายใจหายคอ
แจ๊คสันก็แทบจะร้องกรี๊ดเมื่อขาถูกแยกกว้าง อี้เอินแทรกเข้ามาหว่างขา ยกสะโพกขึ้นสอดใส่เข้ามา
แรงเสียดสีภายในช่องทางอ่อนนุ่มทำเอาแจ๊คสันเบ้ปาก เจ็บจี๊ดๆขึ้นมาแล้ว
“ดะ เดี๋ยวดิ
พี่อี้เอิน ดะ อื้ออ อะ อื้อ บอกว่าเดี๋ยว!”
“อ๊างง มาร์คค
เร็วไปแล้ว อื้ม!”
“อี้เอิน หยุด
พอ”
“มาร์คคคคค
เจ็บบบ พอออออ อ๊ะ อะอ๊า!”
.
.
.
ก็กฎมันไม่ได้บอกจำนวนรอบไว้นี่นะ
หึหึ
“ฮึก ฮืออ”เสียงร้องไห้กระซิกๆของร่างใต้ผ้าห่มทำเอาสองแฝดแอบรู้สึกผิดนิดๆ
แต่ก็แอบขำอยู่หน่อยๆ (เลวนะ -*-) มาร์คมองกลุ่มผมนุ่มยุ่งเหยิงที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มลูบศีรษะปลอบประโลมไปมา
“ฮึก เจ็บ”
“ขอโทษ”
หัวกลมมุดเข้าไปใต้ผ้าห่มจนมิดหนีมือแกร่งที่ลูบศีรษะเขาไปมา
ไม่ยอมรับคำขอโทษ ม้วนตัวเป็นก้อนกลมๆไม่ยอมมองหน้าไม่ยอมพูดด้วย
เอาแต่ร้องไห้ฮึกๆอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา
...แกล้งมากไปจนงอนกลายเป็นโกรธแล้วแฮะ...
พวกเขาก็ผิดที่อยากชนะกฎที่แจ๊คสันสร้างขึ้นจนกระทำสิ่งที่เกือบๆจะกลายเป็นการข่มขืนน้องลงไป
เหลือบมองดูถุงยางใช้แล้วข้างเตียงเกือบสิบ นับๆไปก็มากเกินไปเหมือนกัน
พวกเขาน่ะไม่เท่าไหร่แต่น้องที่ต้องรับทั้งมาร์ค ทั้งอี้เอินคงหนักเกินไป
...จะง้อยังไงดีวะ?...
เมื่อทำไปแล้วก็ต้องมาหาวิธีง้อแบบนี้
จะเรียกว่าอะไรดีล่ะ...กรรมตามสนองสินะ
“กากาอยากอาบน้ำไหมครับ?”
“...”
“แจ๊คสันหิวอะไรไหม?
ยังไม่กินข้าวเย็นนี่นา”
“...”
“โกรธพวกพี่เหรอ?”
“.............อืม”คำตอบแผ่วเบาเริ่มทำให้พวกเขาอุ่นใจ
อย่างน้อยแจ๊คสันก็มีปฏิกิริยาตอบสนองบ้าง
“จะทำยังไงถึงจะหายโกรธครับ
บอกพี่ได้ไหม”
แจ๊คสันเงียบไปสักพัก
มือขาวแหวกผ้าห่มออกมาเพียงแค่หน้า ตาโตช้ำเพราะน้ำตาอาบแก้มน่าสงสาร
ริมฝีปากแดงช้ำแอบห้อเลือด จมูกรั้นแดงก่ำ ที่ข้อมือแดงเป็นปื้น
“...ปล่อยผมอยู่คนเดียวสักพักนะ...”
“แจ๊คสัน...”
“ผมโกรธพวกพี่จริงๆ
ผมยังยกโทษให้พวกพี่ตอนนี้ไม่ได้...”
เสียงแหบสั่นเพราะร้องไห้บอกเสียงเบา
ก่อนค่อยๆมุดตัวลงไปใต้ผ้าห่มเหมือนเดิม ภายในห้องเงียบไป ผู้ชายสองคนที่นั่งอยู่บนเตียงนั่งนิ่ง
แต่ในใจกลับเจ็บปวดราวกับโดนอะไรทุบ
“พวกพี่จะไปนอนข้างนอก
คืนนี้กากานอนห้องนี้ก่อนนะ ถ้ามีอะไรเรียกพี่ได้นะครับ”อี้เอินก้มลงกระซิบเสียงเบา
มือเรียวลูบศีรษะเล็กผ่านอากาศ ไม่กล้าแม้แต่จะแตะต้องตัว
“...พรุ่งนี้ให้พี่ไปส่งบ้านนะครับ
ถึงจะโกรธพี่อยู่แต่อย่างน้อยก็อย่าเพิงหนีพวกพี่ไปตอนนี้เลยนะ”มาร์คขอร้องเสียงอ่อน
อยากกอดปลอบแต่ก็ทำได้เพียงทอดมองอยู่แบบนี้
ไร้เสียงตอบรับ
มาร์คกับอี้เอินลุกขึ้นจากเตียง เดินออกไปจากห้อง...
“ขอเวลาผมหน่อยนะ”
หนึ่งประโยคก่อนพวกเขาจะปิดประตูของแจ๊คสันเรียกรอยยิ้มอ่อนๆบนใบหน้าของผู้ชายตระกูลต้วนทั้งสองคน
...ให้เวลาได้ทั้งชีวิตเลยครับ...
“ฝันดีนะครับแจ๊คสัน
/ กากา”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น