[SF] ABREAST [MARKSON]
TITLE:
ABREAST
COUPLE:
MARK x JACKSON [MARKSON]
RATE: PG-15
WORD:
1,870
BY:
Silverfeather29 /@silverfeather29/
----------------------------------------------
ABREAST
แสงสปอร์ตไลท์สาดส่องกระทบร่างเด็กหนุ่มทั้งเจ็ดที่กำลังเคลื่อนไหวร่างกายไปตามจังหวะเพลงบนเวที
เสียงกรีดร้องของแฟนๆยิ่งเพิ่มแรงกระตุ้นให้บรรยากาศในงานร้อนระอุมากยิ่งขึ้น
แรงเสียดสีของเสื้อผ้า เหงื่อไคลไหลอาบร่าง
บางครั้งก็ตาพร่าเพราะแสงไฟที่ส่องสว่างจนเกินไป แม้รอยยิ้มจะระบายอยู่เต็มใบหน้าแต่ในใจกลับห่วงใครบางคนที่ยืนเซๆอยู่ด้านหลังตัวเองเล็กน้อย
‘ดื้อ’
บริภาษในใจ
แอบจิ๊ปากเล็กน้อย หันไปแสร้งหัวเราะกับมุขตลกของแบมแบมที่ทำหน้าที่เสริมมุขแทนเด็กบางคนที่ยืนนิ่งหน้าเหวี่ยงอยู่ข้างๆ
มีบางจังหวะที่เอนเซมาโดนตัวเขาแล้วก็กระเด้งหนีอย่างกับของร้อน รอให้เจบีเรียกมาลาแฟนๆเรียบร้อยแล้วหมุนตัวไปจูงมือคนที่ยืนยิ้มไม่เต็มปากหลบออกไปหลังเวทีทันที
...เขาเกลียดความร้อนที่แผ่ออกมาจากมือคู่นั้นจริงๆ...
มือที่จับกุมอยู่ทั้งแฉะเหงื่อ
ทั้งร้อนจากพิษไข้ เด็กดื้อดึงมือตัวเองเหมือนจะไม่อยากให้เขาจับเท่าไหร่นัก
แถมยังเดินช้าแปลกๆ...
มาร์คหันไปมองคนที่เขาจับจูงมาอย่างพินิจพิเคราะห์
ดวงหน้าขาวซีดแก้มเรื่อ
ดวงตาโตวาวใสราวกับลูกกวางเกิดใหม่มีแววเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัดก้มหลุบต่ำ
คิ้วเข้มขมวดแน่นกระตุกทุกครั้งที่เขาดึงให้เดินตาม
เม้มปากแดงแน่นเหมือนพยายามสะกดกลั้นบางอย่าง
ร่างสูงกว่าสบถเสียงดัง
ดันเด็กดื้อเข้าไปในห้องแต่งตัวหลังเวที ผลักอีกฝ่ายไปนั่งลงบนหน้าโต๊ะแต่งหน้า เครื่องสำอางหล่นกระจัดกระจาย
แจ็คสันนั่งนิ่งตกใจกับท่าทางเกรี้ยวกราดของเขา
“เจ็บทำไมไม่บอก”
“...”
แจ็คสันไม่ตอบก้มหน้าลงผ่อนลมหายใจร้อนๆออกมา
คนมองดูอยู่ก็ถอนหายใจ แต่เพราะความหงุดหงิด เด็กนี่ป่วยทีไรชอบไม่พูดไม่จาแบบนี้ทุกที
เขานั่งลงบนเก้าอี้รั้งขาคนบนโต๊ะขึ้นมาวางบนตัก พยายามถลกกางเกงขึ้นแต่เพราะมันแน่นมากเลยเปลี่ยนใจลุกขึ้นคร่อมหน้าขาคนตัวเล็กไว้
“ถอดกางเกงออก”
“ไม่เอา”ตาโตๆนั่นเงยมองเขาอย่างตื่นตกใจ
หัวกลมๆส่ายไปมาไม่เอาท่าเดียว มือยกดันอกเขาออก
มาร์คขมวดคิ้วยึดข้อมือขาวกดลงบนพื้นโต๊ะพลางยื่นหน้าเขาไปใกล้
“นี่คิดอะไร? จะดูขาให้
ถอดกางเกงออก รึจะให้ฉันถอดให้”
“ไม่ๆ
คือ...ไม่เป็นไร ผมไม่เจ็บ”
“แจ็คสัน...”กดเสียงต่ำเรียก
แจ็คสันเม้มปากแน่นแต่ก็พยักหน้าแต่โดยดี มาร์คปล่อยมือขาวให้ยื่นไปปลดกางเกงตัวเองช้าๆ
จากมุมนี้เห็นแก้มกลมขึ้นสีแดงจัดอย่างชัดเจน อดไม่ได้ที่ก้มลงฉวยแก้มนิ่มร้อนข้างซ้ายแผ่วเบา
มือขาวหยุดชะงัก ยกขึ้นมาชกอกคนเป็นพี่ดังปั๊ก
“อย่ามาทำรุ่มร่ามกับผมนะ”
“หึหึ”มาร์คหัวเราะในลำคอนั่งลงเงยหน้ามองขาขาวที่ค่อยๆเปิดเผยออกมาทีละนิดจนแจ็คสันยันกางเกงตัวเองลงไปกองบนพื้นเหลือเพียงบอกเซอร์ตัวเล็กถึงได้ประคองท่อนขาขาวขึ้นมาวางไว้บนตัก
ไล่สายตามองดูก็สังเกตเห็นรอยแดงๆตรงขาขวาที่ถ้าไม่รีบทายาอาจช้ำม่วงในไม่ช้า
“อย่ามองนักได้ไหม
ผมก็อายนะ”
“มากกว่านี้ก็เห็นมาแล้ว
โอ๊ย!”หลุดร้องเพราะขาอีกด้านหนึ่งยันสะโพกเขาเข้าให้ แจ็คสันหน้าแดงก่ำอับอาย
กัดปากสะบัดหน้าไปทางอื่น
ไม่อยากจะมองคนที่เอาแต่ใช้สายตาคมๆนั่นมองร่างกายเขาแล้ว
มาร์คบีบครีมนวดลงบนมือไล่ปลายนิ้วไปตามเรียวขาขาวแผ่วเบา
ก่อนลงน้ำหนักบีบนวดให้อีกฝ่ายได้ผ่อนคลาย บรรยากาศในห้องเงียบกริบ
นึกแปลกใจไม่น้อยว่าทำไมสมาชิกคนอื่นถึงไม่กลับมาที่ห้องแต่งตัว หรือจะไปพบแฟนๆแล้วก็ไม่น่าใช่
เพราะยังไงก็ต้องมาตามพวกเขาอยู่ดี
ก๊อกๆ
เสียงเคะประตูดังขึ้นก่อนที่ใบหน้าหมีๆของเจบีจะยื่นเข้ามาอย่างเกรงอกเกรงใจ
“เอ่อ
โทษทีนะพวกนาย คือ...เข้าไปได้ไหม?”
“ใครห้ามไว้ล่ะ?”มาร์คตอบยิ้มๆ
ที่จริงก็พอรู้ว่าทำไมอีกฝ่ายไม่อยากเข้ามา ดูจากสีหน้าแดงก่ำของคนที่ยังนั่งอยู่บนโต๊ะแต่งหน้านี่ก็ได้
เจบีเกาหัวแกรกๆ
รีบเปิดประตูเข้ามา ตามด้วยจูเนียร์ ยองแจและสองมักเน่ แต่ละคนหลบหน้าหลบตาไม่มองพวกเขา
มาร์คไม่ได้สนใจคนอื่นอีก มือก็นวดขาให้คนตัวขาวไปเรื่อย
ในขณะที่แจ็คสันอายจนเอามือปิดหน้าไปแล้ว
“พี่มาร์คแม่ง!...ผมจะไปเข้าห้องน้ำ ปล่อยเลย!”
“ยังนวดไม่เสร็จ”
“ไม่เสร็จบ้าอะไร! ยาซึมหมดตั้งแต่ห้านาทีแรกแล้ว”ว่าพลางดึงขาตัวเองออกจากมือคนพี่
หยั่งขาลงดึงเอากางเกงขึ้นมาใส่ใหม่ เดินออกไปจากห้องทั้งที่หน้ายังแดงก่ำ
ทั้งหมดอยู่ในสายตาของมาร์คต้วนที่มองมายิ้มๆ
“ก็ไปแกล้งมันเนอะ
น้องมันไม่สบายอยู่นะ”เจบีเดินเข้ามากระแซะไหล่
นึกหมั่นไส้คนหน้าหล่อที่เอาแต่ยิ้มกริ่มมีความสุขกับตัวเอง
“แกล้งที่ไหนกัน...
ถอยหน่อย ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”
“เออๆ
อย่านานล่ะ อดใจตัวเองไว้ด้วย อีกห้านาทีต้องออกไปเจอแฟนๆแล้ว”เจบีเอ่ยปากไล่แบบขอไปที
เบื่อจะพูดด้วย
แจ็คสันกวักมือล้างหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติ
หลับตาลงรู้สึกหนักหัวจี๊ด ยกมือนวดขมับตัวเองเบาๆ หงุดหงิดกับอาการครั่นเนื้อครั่นตัวในสภาพอากาศหนาวเย็น
ต้องโทษตัวเองที่ดูแลร่างกายไม่ดีจนต้องมาไม่สบายตอนงานเยอะแบบนี้
แถมวันนี้ยังเป็นมิติแฟนมีตติ้งกับอากาเซคนสำคัญของพวกเขาอีกต่างหาก
“แย่จริง”
“อะไรแย่?”
สะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหู
จะหันกลับไปก็ไม่ทันอ้อมแขนอุ่นที่รัดตัวเขาดันติดกับซิงค์ล้างหน้า
มองภาพสะท้อนในกระจกก็เห็นพี่ชายคนโตของวงยืนซ้อนหลังอยู่
“มาร์ค!
มาเงียบๆตกใจหมด”
“ฉันไม่ได้เงียบ
แต่นายน่ะเหม่อ”จิ้มหน้าผากคนตัวเล็กในอ้อมกอด
แจ็คสันทำหน้ามุ่ยอย่างที่ชอบทำเวลาโดนขัดใจ อดคิดไม่ได้ว่าใครกันที่บอกว่าตัวเองป่าเถื่อนและเซ็กซี่
ไอ้คนตัวเตี้ยป้อมน่ารักน่ากอดน่าฟัดในอ้อมกอดเขาตอนนี้เนี่ยนะ?
“ผมไม่ได้เหม่อ!”
“ช่างมันเถอะ...แต่ยังปวดหัวอยู่เหรอ?”ยกมือแนบหน้าผากเลื่อนลงมาอิงที่คอขาวตรวจอุณหภูมิร่างกายคนมีไข้ที่ยังร้อนรุมๆอยู่
“อืม...นิดหน่อย
แต่ไม่เป็นไร”
“นายเป็น”มาร์คดุเสียงเบา
“ทำไมชอบฝืนตัวเอง ไม่ไหวทำไมไม่บอก”
“ก็ผมไหวอยู่ไง”
เด็กดื้อก็ยังเป็นเด็กดื้อ
เด็กดื้อด้านที่เถียงจนกว่าตัวเองจะชนะ แม้แต่ตอนป่วยก็ยังไม่เว้น
มาร์คถอนหายใจเฮือก
ปากแดงหน้าแดงตัวร้อนขนาดนี้ยังว่าตัวเองไหวได้อีกนะ แจ็คสัน
“ไหวก็ไหว แต่ใส่เสื้อหนาๆเอาไว้หน่อย
ข้างนอกมันหนาว”
“ผมไม่อยากใส่”
“แจ็คสัน...นายกำลังดื้ออีกแล้วนะ”
“ผมไม่ได้ดื้อ
ผมแค่ไม่อยากใส่เสื้อตัวนี้ มันหนักแถมใส่แล้วยังดูอ้วนด้วย ไม่เท่เลย”
“ใส่”กดเสียงต่ำขู่
“ไม่!”อีกฝ่ายก็ปฏิเสธเสียงสูงตอบ
“ไม่ก็ไม่...”
แจ็คสันกำลังจะยิ้มอยู่แล้วถ้ามาร์คไม่อุ้มตัวเขาขึ้นไปวางไว้บนอ่างล้างหน้า
ริมฝีปากบางเข้าจู่โจมลำคอขาวที่เปิดเผยออกมาจากเสื้อ
ขบเม้มแรงๆจนเกิดรอยจูบแดงก่ำหลายรอย
“มาร์ค! นายทำบ้าอะไร! เดี๋ยวต้องออกไปเจอแฟนๆนะ”คนป่วยร้องโวยวายพยายามดันคนตัวสูงออกจากตัว
เอียงหน้าหลบหนีสัมผัสรุกรานเอาแต่ใจไปมาจนเกือบหวิดจะตกหลายรอบ
มาร์คเหลือบมองดูคนที่ดิ้นเป็นปลาไหลโดนไฟแล้วฉุดสะโพกใต้กางเกงเนื้อดีลงมา
ปล่อยคนตัวเล็กที่โกรธฟึดฟัดหน้าแดงมามองยืนมองยิ้มๆ
“แม่ม! เป็นรอยเลย โอ๊ยยย แล้วผมจะออกไปเจอแฟนได้ยังไง”
แจ็คสันแบะปากไม่พอใจ
ทำตาขวางใส่ตัวการที่นอกจากไม่ช่วยแล้วยังหัวเราะอีก
จะเข้าไปเตะอยู่แล้วถ้ามาร์คมาโยนไอ้เสื้อกันหนาวแสนหนักนั่นมาให้เขา
“ใส่ได้รึยัง?
ถ้าไม่ใส่ก็ไม่ต้องใส่”
...เผด็จการ!!!...
ด่าในใจ
ฟึดฟัดยัดร่างตัวเองลงในเสื้อกันหนาวสีดำตัวยาวเกือบคลุมเข่า
พอใส่แล้วยิ่งดูตัวกลมๆ ตลกชะมัด -*-
“น่ารัก”
“ไม่อยากน่ารัก!”
“หึหึ”มาร์คหัวเราะในลำคอมองคนตัวเตี้ยในชุดเสื้อกันหนาวคอตั้งปิดรอยแดงบนคอขาว
ดูตัวป้อมๆเล็กๆ อยากเข้าไปกอดยิ่งกว่าเดิม เวลาเดินไปมาก็เหมือนแพนกวิ้นตัวกลมๆ
...น่าเอ็นดู...
หนึ่งคำผุดขึ้นในหัว
มือแกร่งฉุดมือป้อมๆให้ออกเดินไปตามทาง พอใกล้ถึงสถานที่จัดงาน แจ็คสันก็สะบัดมือออก
มาร์คไม่ได้พูดอะไรเพราะเข้าใจว่าคนตัวเล็กไม่อยากถูกมองว่าอ่อนแอ พยายามสะกดกลั้นภายใต้สีหน้าเรียบเฉยออกติดเหวี่ยงนั่นตลอดเวลา
ถึงจะมีใครเอื้อมมือเข้าไปช่วย เจ้าตัวก็ปัดออก ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใคร
แม้แต่ตัวมาร์คเอง
...ยิ่งอ่อนแอ
ก็ยิ่งปิดตัว...
เสียงแฟนๆเรียกร้องถามนั่นนี่ดังขึ้นมา
พวกเขาตอบไปยิ้มไป สร้างโมเมนต์ความทรงจำที่ดีมากมาย
แม้หลายคนในวงจะป่วยเพราะสภาพอากาศเปลี่ยนแปลง แต่ก็ไม่ทำให้พวกเขาท้อแท้ที่จะทำงานต่อไปเพื่อความสุขของแฟนๆและความฝันของพวกเขาได้
มาร์คโบกมือให้แฟนๆทางด้านซ้าย
ลดมือลงมายืนนิ่ง ก่อนริมฝีปากบางสวยจะแย้มยิ้มมีความสุข เมื่อแขนป้อมๆของใครบางคนเข้ามาควงแขนเขา
“มาร์ค”
เสียงแหบเรียกเขาแผ่วเบาผ่านเนื้อผ้าหนาก็ไม่ต้องมีคำใดๆอีกแล้ว...
คนตัวสูงกระชับมือขาวแน่นเป็นการตอบรับ
สละแขนด้านหนึ่งเป็นที่พักให้แจ็คสันได้เอนพิง แย้มยิ้มบาง
หนีบแขนดึงให้แจ็คสันเข้ามาใกล้เขาอีกเล็กน้อย....เพื่อให้ความมั่นใจว่า...เมื่อแจ็คสันอ่อนแอ
มาร์คจะยืนอยู่เคียงข้างเสมอ...
...เคียงข้างกันแบบนี้ตลอดไป...
-----------------------------------------------------------------------------
เพ้อซะเยอะ ไม่มีเวลาตามเลยยย T^T
ดูแค่ภาพก็รู้ถึงความสัมพันธ์ของรูมเมทคู่นี้จริงๆ
สนิทกันจนไม่ต้องพูดอะไรแล้วสินะ
พี่มาร์คเป็นที่พึ่งพิงของแจ็คสันได้เสมอ
ดูแลกันไปแบบนี้เรื่อยๆนะมาร์คสัน
รัก
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น