[EREBUS] 01
~
1 ~
หวี่ๆ
เสียงดังเหมือนแลงปีกอ่อนดังวนเวียนอยู่ข้างหู แจ๊คสันขมวดคิ้วพลิกกายไปอีกด้าน
เสียงนั้นหยุดไปแล้ว ริมฝีปากอิ่มแย้มนิ้มพอใจหลับต่อไปโดยไร้ความกังวล
โดยไม่รู้เลยว่าชีวิตของเขาจะเปลี่ยนไปตลอดกาลนับแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป...
นานเท่าไหร่ไม่ทราบที่เขาหลับไป
กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มีเสียงปลุกเรียกอยู่ใกล้ๆพร้อมแรกกระเทือนอย่างแรงจากตรงสีข้าง
“คุณๆ
ตื่นเถอะ คุณ!”
“อืม?”งัวเงียพยุงกายขึ้นมา
นึกสงสัยว่าผ้าห่มหายไปไหน
หันไปมองคนมาปลุกแต่แล้วก็ต้องกรีดร้องลั่นเมื่อภาพที่เห็นตรงหน้ากลับไม่ใช่คน!!
ไอ้จิ้กจกมีปีกกับวัวตัวยักษ์มีเขานี่มาจากหนายยยย
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!”แหกปากร้องตัวสั่น ตะกายลุกขึ้นจะวิ่งหนี
แต่ก็ดันสะดุดล้มหน้าคะมำกลิ่นดินฟุ้งไปหมด สองมือยื้อร่างตัวเองขึ้น
“เดี๋ยวคุณเดี๋ยว!”เสียงร้องเรียกจากด้านหลังไม่ทำให้เขาหยุดฟัง กลัวจนคิดอะไรไม่ออก
นี่เขาอยู่ที่ไหน ทำไมบรรยากาศมันเหมือนไม่ใช่อยู่บนโลก
ต้นไม้รอบข้างมีลำต้นสีดำใบไม้ก็เป็นสีม่วงปกคลุมไปทั่วทั้งป่า
ผืนดินที่วิ่งย่ำอยู่นี้ก็ออกสีดำราวกับผืนท้องฟ้ายามรัตติกาล
ที่นี่ที่ไหน
เขายู่ที่ไหน!!!
วิ่งหนีไม่หยุดพักจนหมดแรงจะวิ่งต่อ
มองภาพรอบๆอย่างพินิจพิจารณาอีกครั้ง ตอนนี้เขาอยู่กลางทุ่งหญ้า...เอ่อ
คิดว่าน่าจะเป็นหญ้านะ พืชคล้ายหญ้าสูงราวๆเข่าสีดำสนิทลู่ไปมาตามลม
รอบข้างเป็นป่าสีม่วงทึบแน่นไปหมด ลองหยิกตัวเองดูเป็นสิบๆรอบก็ไม่เห็นจะตื่นได้แต่ผิวหลังมือที่แดงจัดเท่านั้น
ยิ่งมองยิ่งไม่ใช่โลกของเขา
เขามาที่นี่ได้ยังไง? หรือว่าเขาตายแล้วงั้นเหรอ?
“ที่นี่คือนรกงั้นเหรอ?”พึมพำเสียงเบากับตัวเอง
รู้สึกสมเพชตัวเองนิดๆแม้แต่จะตายยังไม่รู้ตัวเลย
นี่ชีวิตเขาบนโลกนั้นมันไร้คุณค่าขนาดนั้นเลยรึยังไง? หึ...
กำลังจะก้าวเท้าเดินต่อไปก็ต้องชะงักเพราะเสียงโหวกเหวกโวยวายด้านหลัง
หันไปมองก็พบกับเจ้าสองตัวเดิมวิ่งตามเขามา
ท่าทางพวกมันดูเหมือนจะเตือนอะไรเขา...เตือนเหรอ?
“อร๊ากกก!”ร้องลั่นเจ็บปวดเมื่อโดนกรงเล็บยักษ์จิกวูบลงมาบนเนื้อ
เลือดสีสดพุ่งออมาย้อมเสื้อผ้าให้กลายเป็นสีแดงฉาน
ร่างทั้งร่างสั่นกระตุกทั้งหวาดกลัวและเจ็บปวด หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาจากอก
“ปล่อยเขา!”เสียงร้องคำรามก้องทุ่ง เจ้าของกรงเล็บคลายออก แจ็คสันทรุดลงกับพื้น
มือขาวสั่นระริกแนบบาดแผลที่ไหล่ เจ็บปวดจนแทบเสียสติ มองดูเหตุการณ์ข้างหน้าอย่างตกตะลึง
ไวเวิร์นหรือมังกรยักษ์โดนอมนุษย์ตัวใหญ่โตรูปร่างเหมือนวัวยักษ์แต่ผิวกลับแข็งวาวราวกับหินโจมตีอยู่
มันยืนสองขาใช้เขาใหญ่บนหัวกระแทกงัดร่างไวเวิร์นนั้นกระเด็นไปไกลหลายเมตร
พลังมหาศาล แข็งแกร่งอย่างที่มองจากจุดนี้ยังพรั่นพรึงกับพลังนั้น ดวงตาของมันเหลือบมาทางเขาทำเอาเขาสะดุ้งเฮือกครู่หนึ่ง
ไวเวิร์นที่บาดเจ็บสาหัสพยายามพยุงปีกตัวเองบินหนีไปบนฟ้า
เหมือนมันจะรอดแล้วเพราะเจ้าตัวยักษ์ทรงพลังด้านล่างหยุดนิ่งไม่ตามต่อ
แต่จู่ๆก็มีเงาใหญ่โตราวกับสามารถปิดได้ทั้งท้องฟ้าพุ่งโฉบฉีกไวเวิร์นตัวนั้นขาดเป็นสองท่อน
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพียงชั่วเสี้ยววินาทีทำให้มนุษย์อย่างแจ็คสันหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก
...นี่เขาอยู่ที่แบบไหนกันเนี่ย!...
เจ้าตัวการฉีดร่างไวเวิร์นบินลงาหยุดตัวเองตรงหน้าเขายิ่งทำให้เห็นความใหญ่โตของมันชัดเจน
มันเป็นนกยักษ์สูงราวสามเมตร ขนนกสีดำเลื่อมเขียวมรกตสวยงาม
ปีกด้านหลังใหญ่กว้างแทบจะโอบทั้งทุ่งนี้หมด ดวงตาของมันมองต่ำลงมาที่เขานิ่ง
แจ็คสันรู้สึกหวาดกลัวจนพูดไม่ออก กลัวโดนฉีกร่างอย่างที่เห็นเมื่อครู่
“นี่คุณเป็นมนุษย์เหรอ?”เสียงหวานนุ่มเหมือนคุ้นๆว่าเคยได้ยินดังมาจากร่างยักษ์ตรงหน้า
สร้างความแปลกใจให้กับแจ็คสันมาก หรือเขาจะหูแว่วไป
ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเงาใหญ่ที่ทาบทับเขาอยู่เมื่อครู่ย่อเล็กลงเรื่อยๆจนกลายเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งปรากฏอยู่ต่อหน้าเขา
ร่างมนุษย์อายุราวสิบหกสิบเจ็ด ผิวสีน้ำผึ้งอ่อนสวย
ใบหน้าเรียวเยาว์วัยแก้มยุ้ยน่าหยิกแต่ยังมีเค้าโครงจะหล่อมากในอนาคต
ดวงตากลมใสแจ๋วมีแววสำนึกผิด
เส้นผมสีดำเหลือบสีเขียวมรกตเหมือนตอนเป็นนกยักษ์ไม่มีผิด
“ขอโทษที่แบมทำให้กลัวนะครับ
อ่า ผมชื่อแบมแบมครับ เป็น ซิซ (Ziz) เอ่อ...ยู! นายไปไหนน่ะ”ร้องหาเพื่อนตัวเองที่หายตัวไป
“ฉันอยู่นี่”อีกเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง
แจ็คสันตกใจเมื่อร่างเขาลอยหวือจากพื้นหญ้า
รู้ตัวอีกทีก็โดนเด็กหนุ่มตัวสูงอุ้มท่าเจ้าสาวแล้ว
“เห้ย! นาย...”
“อ่าขอโทษครับ
ผมชื่อยูคยอมครับ เป็นเบเฮมอธ (Behemoth)
ตัวเมื่อกี้แหละครับ ขอโทษอีกครั้งนะครับ
พวกผมทำให้ตกใจใช่ไหม”เจ้าตัวยักษ์พอเป็นร่างมนุษย์ก็ยังสูงใหญ่แข็งแรง
ใบหน้าหล่อเหลาก้มหน้าสำนึกผิด ร้อนให้คนในอ้อมแขนสะบัดหน้าไปมา
“ไม่ๆ
ขอบคุณนะที่ช่วยผมไว้”
“ยูเอาเขามานี่
ฉันจะรักษาเขา”
“ลืมไปเลย!”เบเฮมอธในร่างมนุษย์สะดุ้งตกใจจนกระเทือนมาถึงร่างคนเจ็บ
แจ็คสันซี๊ดปากเจ็บแผลขึ้นมาอีกครั้ง
แบมแบมรีบวิ่งเข้ามาตบหัวเพื่อนตัวเองผลักใหญ่
คนมองดูอ้าปากเหวอไม่คิดว่าจะเล่นกันแรงขนาดนี้
คนเจ็บร้องอีกครั้งเมื่อร่างถูกเปลี่ยนมือจากเบเฮมอธเป็นซิซในร่างมนุษย์แทน ทั้งที่ตัวเล็กขนาดนั้นแต่กลับยกเขาอุ้มเดินดุ่มๆได้สบาย
“แบมแบม
คือฉันเดินเองได้นะ”
“คุณเจ็บอยู่นะ”ดวงหน้าน่ารักก้มลงมามองขณะเดินกลับเข้าไปในป่าอีกครั้งโดยยูคยอมเดินตามต้อยๆอยู่ด้านหลัง
“เจ็บไหล่น่า
ไม่ได้เจ็บขา”
“เอาน่าไม่เป็นไรหรอกครับ”
“แต่นายไม่หนักเหรอ”ยังถามด้วยความเกรงใจ
แบมแบมหัวเราะให้กับคำถามนั้น
“ผมคือซิซนะ
จ้าวแห่งปักษาน่ะ เห็นผมตัวแค่นี้แต่ผมก็แข็งแรงนะครับ”
แล้วแจ็คสันก็ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก
กัดฟันทนความเจ็บที่ปวดหนึบขึ้นมาเป็นระยะๆ หลับตาข่มเสียงร้องเอาไว้
ได้กลิ่นหอมอากาศสดชื่นจากตัวแบมแบมจางๆ มันเหมือนกลิ่นของท้องฟ้า
กลิ่นอากาศบริสุทธิ์ นกบนฟ้าได้กลิ่นแบบนี้ตลอดเลยสินะ
แจ็คสันรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมากจนในที่สุดก็หลับไป...
ตื่นขึ้นมาอีกทีฟ้าด้านนอกก็มืดแล้ว
แจ็คสันพยุงตัวลุกขึ้นมานั่งพิงต้นไม้ แผลที่บ่าของเขาหายดีแล้ว แถมไร้รอยบาดแผลราวกับไม่เคยบาดเจ็บมาก่อน
แต่ความเจ็บที่แล่นมาเป็นระยะก็ยังย้ำเตือนอยู่ตลอดว่าเขาพบเจอกับอะไรมา
บริเวณรอบข้างไร้สิ่งมีชีวิตใดๆ เห็นแต่เพียงป่าไม้สีแปลกและผืนดินสีอึมทึม
มาจนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าที่นี่คือที่ไหน
แต่ที่แน่ๆ มันไม่ใช่โลกของเขา โลกธรรมดาที่ไหนมีไวเวิร์น เบเฮมอธและซิซแบบนี้บ้าง
-*-
“อ๊ะ
ตื่นแล้วเหรอครับ”ยูคยอมและแบมแบมเดินกลับมาแล้วพร้อมผลไม้เต็มอ้อมแขน
แบมแบมวางผลไม้ลงกับพื้นปรี่มาหาเขา
“หายเจ็บรึยังครับ
ผมรักษาสุดชีวิตเลยนะ”ดวงตากลมวาววับเหมือนลูกหมารอคำชมแบบนั้นอดทำให้เขาเอ็นดูไม่ได้
คนตรงหน้านี่คือเจ้าเวหาที่ฉีกมังกรตัวเป็นๆเป็นสองส่วนแน่หรือ?
“หายแล้วล่ะ
ขอบคุณมากนะ”
“เฮ้อ~
ค่อยยังชั่ว”คนตรงหน้าผ่อนลมหายใจโล่งอก แย้มยิ้มกว้าง
“ผมยังเด็กอยู่เลยมีพลังไม่มาก ดีจังที่คุณไม่เจ็บแล้ว”
“เด็ก?
นี่พวกนายอายุเท่าไหร่น่ะ”
“ถ้านับตามอายุมนุษย์ตอนนี้ผม
16 ปีครับ ส่วนแบมแบม 17”ยูคยอมตอบยิ้มๆ
เนยิ้มที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาสุดๆในสายตาเขา
“เห?
น้อยขนาดนั้นเลยเหรอ!”อดตกใจไม่ได้
อายุน้อยกว่าเขาซะอีก เอ๊ะ...แต่เมื่อกี้บอกว่าตามอายุมนุษย์สินะ
“งั้นถ้านับจริงๆล่ะ”
“ก็...คูณอายุมนุษย์ไปอีกพันปีอ่ะครับ”ยูคยอมเกาคอตัวเองเขินอาย
ในขณะที่มนุษย์เพียงหนึ่งเดียวอ้าปากค้างไปแล้ว
ก่อนนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่แนะนำตัวเลยนี่หว่า เสียมรรยาทจริง
“ฉันลืมแนะนำตัวแฮะ
ฉันแจ็คสัน หวัง อายุตอนนี้ก็ 22 แล้วล่ะ 22 จริงๆ ไม่ต้องคูณอะไรทั้งนั้นอ่ะ”
“ครับ! งั้นพวกผมเรียกพี่ว่าพี่แจ็คสันนะ”ทั้งสองคน (?)
ยิ้มกว้างบอกท่าทางตื่นเต้นดีใจเหมือนเด็กๆ
“เอางั้นเหรอ?
ก็ได้ๆ ว่าแต่ถามหน่อยได้ไหม ที่นี่คือที่ไหนน่ะ?”
“อ้าว
พี่ไม่รู้หรอกเหรอ? ที่นี่คือนรกเอริบัสครับ
เป็นนรกส่วนก่อนจะถึงนรกทาทารัสที่ใช้ตัดสินพวกวิญญาณคนตายน่ะครับ
นรกเอบิรัสเป็นแหล่งที่อยู่ของพวกสัตว์นรกทั้งหลายน่ะครับ รวมถึงพวกผมด้วย”
...นรกจริงๆสินะ...แจ๊คสันถอนหายใจเฮือกใหญ่
นี่เขาตายแล้วจริงๆสินะ
หรือจะเป็นตอนี่เขาหลับอยู่แล้วโดนฆาตกรสวกไส้เลยตายไม่รู้สึกตัวกันนะ?
“นี่ฉันตายแล้วเหรอ?”พึมพำกับตัวเองแผ่วเบาแต่สองคนที่นั่งอยู่ก็ยังได้ยิน
ส่ายหน้าปฏิเสธ
“พี่แจ๊คสันยังไม่ตายหรอกครับ
คนตายที่ไหนมีเลือดล่ะ?”
“อ้าว”คราวนี้เป็นแจ็คสันที่งงเสียเอง
ไม่ตายแล้วจะตกนรกได้ไงวะ! สงสัยสีหน้างงงวยของผมมันตลกเกินไป
สองคนนั้นเลยหัวเราะลั่นเลย
“พี่ยังไม่ตายจริงๆนะ
เชื่อผมสิ พวกผมเจอวิญญาณคนตายเยอะแยะ แต่กับพี่ พี่ยังไม่ตายนะ”
“แล้วฉันมานี่ได้ไง?”
“ผมก็ไม่รู้อ่ะ
แต่ต้องมีใครพาพี่มาแน่ๆ ไม่งั้นพี่มาไม่ได้หรอก
พี่จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?”แบมแบมถาม เอียงคอสงสัยท่าทางน่ารักเชียว
แจ็คสันส่ายหน้าขวับ
จำได้แต่ไปนอนใต้สะพาน ตื่นเช้ามาก็อยู่นรกเลย นอกนั้นจำไม่ได้เลยจริงๆ
“ง่ะ”
“ก็ไม่รู้จริงๆนะ”
“อ่า
งั้นไม่เป็นไรครับ
แต่ถ้าพี่จะอยู่ที่นี่ผมว่ามันอันตรายนะถ้าพี่ยังอยู่ในร่างมนุษย์อ่ะ
นอกจากพวกผมก็มีแต่พวกอันตรายทั้งนั้นอ่ะ”ยูคยอมเอ่ยหน้าเครียด เตือนมนุษย์หนึ่งเดียวท่าทางจริงจัง
“เอบิรัสเป็นแหล่งรวมอสุรกายครับพี่
สัตว์นรก สัตว์วิเศษ แม้แต่เทพตกสวรรค์ก็อาศัยอยู่ที่นี่
ถ้าไม่แข็งแกร่งก็ยากที่จะอยู่ได้ พี่ยิ่งเป็นมนุษย์
กลิ่นพี่มันโชยไปทั่วทั้งป่าแล้ว พวกสัตว์กินคนมันต้องรู้แน่ๆ แต่ตอนนี้มันไม่โจมตีพี่เพราะผมกับแบมแบมอยู่กับพี่ด้วย
เลยกลบกลิ่นพี่ได้”
ยิ่งยูคยอมอธิบายเขายิ่งกลัว
เขาอยู่ที่นี่ไม่ได้แน่ๆ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเขา และถ้าเขายังไม่ตาย
ทำไมเขาถึงได้มาอยู่ในนรก
ใครพาเขามาและสุดท้ายแล้วเขาจะกลับไปได้ไหม...หรือจะต้องมาตายในนรกจริงๆ
“แล้วฉันจะทำยังไง...”ถามน้ำเสียงวูบโหวง
หัวสมองตื้อตันคิดอะไรไม่ออก เขาไม่รู้จักที่นี่ เขาไม่รู้อะไรเลย
“ผมช่วยพี่ได้นะ”แบมแบมพูดกับเขา
มือบางประคองมือขาวขึ้นกุม ตวงตาสีฟ้าอมเทาราวอัญมณีชั้นดีจ้องเขานิ่ง
“เชื่อผมไหม?”
แม้จะเพิ่งรู้จักกัน
แต่แจ็คสันก็รู้สึกได้ว่าทั้งแบมแบมและยูคไม่ได้มีจุดประสงค์ไม่ดี
จึงพยักหน้าตกลงไป ไหนๆก็ไม่รู้จะตายวันตายพรุ่ง
อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไปก็แล้วกัน...
แบมแบมยิ้มกว้าง
หันไปกวักมือเรียกยูคมาใกล้ๆ “หลับตานะครับพี่แจ็คสัน มันอาจจะเจ็บนิดหน่อย
แต่ทนไว้นะ”
“อ่า...ได้”ตอบรับอย่างไม่มั่นใจนัก
มันจะเจ็บเหรอ? แล้วสองหน่อจะทำอะไรเขา? ถึงสงสัยแต่ก็ปิดเปลือกตาลง
สัมผัสได้ถึงลมแรงพัดสะบัดรอบตัวเขา แม้ตาจะปิดแต่ก็สงสัยทุกเสียงที่ได้ยิน
สัมผัสอุ่นบนมือหายไปแล้วน่าจะเป็นเพราะแบมแบมคืนร่างเดิมรึเปล่านะ?
ฉับพลันนั้นความปวดร้าวก็แล่นไปทั่วร่าง
ความรู้สึกเหมือนโดนไฟฟ้าช็อตลามไปตามแขนขา
ร่างกายสั่นระริกแต่กลับไม่สามารถจะขยับกายได้ราวกับกำลังโดนเชือกล่องหนรัดร่าง
กล้ามเนื้อทุกส่วนถูกบีบคั้นแน่น อยากกรีดร้องแต่ปากกลับแข็งนิ่ง
ทุกอย่างแข็งตึงราวกับร่างกายของเขากำลังกลายเป็นหิน!
ทรมานจนร่างกายรับไม่ไหว
แล้วในที่สุดสติก็ดับวูบไปอีกรอบ...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น